ศีลบริสุทธิ์ ดูกันยังไงครับ

ไง paetrix

 

ต้องรู้จักก่อนว่าศีลแปลว่าอะไร ?
แปลว่า ปกติ
แปลว่า ความไม่มีโทษ

เมื่อรู้จักหน้าตาของศีลแล้ว ถึงจะรักษามันให้บริสุทธิ์ได้
ปกติเราต้องมีศีล 5 ถึงเกิดมาเป็นมนุษย์ได้ เรียกว่าไม่ผิดปกติใช่มั้ย
ครบ 32 ประการ ก็เรียกว่าบริสุทธิ์มาแต่เกิดแล้วโดยศีล 5

แต่เพราะใจเรายังไม่บริสุทธิ์มาแต่เกิด จึงหลงกระทำความผิด ทางกาย ทางวาจา ทางใจ
ศีลจึงเศร้าหมอง (คงไม่มีใครเป็นพระอรหันต์มาแต่เกิดจริงมั้ย )เพราะอำนาจ
แห่งกิเลสและตัณหา จึงพาเรามาเกิด...ดังนั้นการกระทำจึงเป็นเหตุใหญ่ เป็นตัวกำหนด
ทิศทางหลักให้เกิด บุญ และ บาป หรือ เรียกย่อๆ ว่า "กรรม" ทั้งในอดีต ปัจจุบัน อนาคต
เป็น สันตติ สืบต่อกันมา เรื่อยๆ จนถึงปัจจุบันขณะนี้

ดังนั้นความบริสุทธิ์ของศิลจึงยังไม่บริบูรณ์ เต็ม 100 % เนื่องจาก ระคนอยู่ด้วย บุญ และ บาป ดังกล่าว

จึงต้องมารักษา มาสมาทานศีล เพื่อตั้งเจตนาในการ งดเว้น จาก กรรมชั่ว หรือ อกุศลกรรมที่เป็นบาป อันเป็นเหตุให้เกิดในอบายภูมิ.

แล้วทีนี้มาถึงคำถามว่า ศีลบริสุทธิ์ ดูกันยังไง ?(เฉพาะศีล 5)

ตอบ โดยเหตุคือ
ดูที่การได้อัตภาพเป็นมนุษย์ครบ 32 ประการ ๑ ดูที่ได้สมาทานศีลแล้ว ๑

ตอบ โดยผลคือ
ดูที่กายกรรม มีปกติหาโทษมิได้ ๑ ดูที่วจีกรรม มีปกติหาโทษมิได้ ๑ ดูที่มโนกรรม มีปกติหาโทษมิได้ ๑

ตอบ โดยกริยา
มีปกติเป็นผู้สำรวมในกรรมทั้ง 3 อยู่เนืองๆ ๑ เป็นผู้แกล้วกล้าไปในที่ประชุมชนทั้งหลาย ๑ เป็นผู้มีความสุข ๑ (สีเลนะ สุคติง ยันติ) เป็นผู้มีโภคสมบัติ ๑ (สีเลนะ โภค สัมปทา)
เป็นผู้ถึงความหลุดพ้นมีในที่สุด ๑ (สีเลนะ นิพพุติง ยันติ ) ตัสสมาน สีลังวิโสทะเย.

แล้วเอวัง ก็มีด้วยประการ ฉะนี้.

เจริญในรสธรรม

 

ปฎิบัติภวนา ครับ

 

สาธุ..อนุโมทนาครับ

 

ศีลปกติ ไม่ใช่ศีลกู หรือกูกอดศีล แต่เป็นปัจจัยฝ่ายกุศลเกิดปรากฏในขณะนั้น

พ่อค้าปลาย่อมตีหัวปลาหน้าตาเฉย

ไม่มีความละอาย เกรงกลัวบาปปรากฏอยู่ในขณะนั้น

ไม่มีสัมมาอาชีวะปรากฏอยู่ขณะนั้น

ผู้ใจหยาบ ย่อมล่วงคำหยาบช้า เสียดแทง หน้าตาเฉย

ไม่มีความละอาย เกรงกลัวบาปปรากฏอยู่ในขณะนั้น

ไม่มีสัมมาวาจาปรากฏอยู่ในขณะนั้น

พวกนี้เป็น ลักษณะของ อกุศลกรรมบท

ควรมี สติ สัมปชัญญะ พิจารณาประโยชน์ และ โทษเนืองๆ นี้เป็นการพิจารณาในขั้นศีล

 

ศีลจะบริสุทธิ์ไม่บริสุทธิ์ อยู่ที่เจตนา
พระพุทธเจ้าสอนว่า เจตนาเป็นตัวกรรม
การรักษาศีลที่ถูกต้อง จึงต้องมุ่งรักษาใจเราไม่ให้มีเจตนาขาดเมตตากรุณาต่อผู้อื่น

เมื่อใจไม่ขาดเมตตากรุณา
วาจากับกายก็ย่อมไม่ขาดเมตตากรุณา

ศีลจะพร่องไม่พร่องต้องเช็คสามข้อ
เรามีเจตนาผิดศีลด้วยตัวเองหรือไม่
เรามีเจตนายุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นทำผิดศีลหรือไม่
เรามีเจตนายินดีที่ผู้อื่นผิดศีลหรือไม่

ถ้าข้อใดข้อหนึ่งพร่องแสดงว่าศีลพร่อง ผู้ที่ศีลพร่องเป็นพระอริยเจ้าไม่ได้
แต่ถ้าจะก้าวไปสู่การเป็นพระโสดาบัน ต้องรักษาศีลจนใจไม่ฟุ้งซ่านหวั่นไหวในศีล
คือมีปัญญายอมรับกฏธรรมดา
ว่าเราทำได้ดีที่สุดคือรักษาเจตนาแห่งใจ ไม่ให้ขาดเมตตากรุณาต่อใคร
มากกว่านี้ทำไม่ได้ เพราะจะฝืนกฏธรรมดา

เช่นตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป ท่านรักษาใจท่านเองไม่ให้มีเจตนาฆ่าสัตว์ตัดชีวิตได้
แต่พระโสดาบันที่เป็นมนุษย์ยังต้องเดินดิน ไม่ใช่เทวดาที่ลอยเหนือดินได้
จึงย่อมเป็นไปตามกฏธรรมดาที่ต้องมีมดตายเพราะถูกเท้าพระโสดาบันเหยียบ
พระโสดาบันท่านมีปัญญาเข้าใจความจริงกฏธรรมดาเรื่องนี้
ว่าในโลกที่เต็มไปด้วยกฏแห่งกรรมนี้ สัตว์ทั้งหลายย่อมมีการเกิดโทษต่อกันได้ ทำให้กันและกันบาดเจ็บล้มตายได้ แม้ไม่มีเจตนาก็ตาม

ดังนั้น แม้จะมีคนกล่าวหาว่าศีลท่านพร่องก็ตาม
แต่พระโสดาบันท่านไม่ลังเลสงสัยในคุณพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์
เพราะท่านเชื่อพระพุทธเจ้าหมดหัวใจ ว่าศีลท่านย่อมบริสุทธิ์อยู่ เพราะเจตนาท่านบริสุทธิ์
เมื่อท่านเจอเหตุการณ์นี้ ใจท่านจึงไม่หวั่นไหวฟุ้งซ่าน ไปลังเลสงสัยว่าศีลท่านพร่อง
ท่านเข้าใจและอิ่มใจเสมอว่าศีลท่านไม่ได้พร่อง

พระโสดาบันจึงรักษาศีลจนไม่หวั่นไหวในศีล จนใจเป็นอธิศีล ได้ดังนี้

ต่างกับปุถุชนที่รักษาศีลด้วยรูปแบบ อารมณ์การรักษาศีลจึงหนักและหวั่นไหวทุกครั้ง ที่มองเท้าตนเองแล้วเห็นซากมดตาย
เมื่อยังอารมณ์หนักอยูแบบนี้
เมื่อยังฟุ้งซ่านหวั่นไหวในศีลอยู่แบบนี้
ใจจึงไม่เป็นสุขในการรักษาศีล จึงยังไม่เกิดสีเลนะสุคติงยันติ ศีลที่ตนรักษายังไม่สามารถรักษาใจตนให้เกิดความสุขจริงได้ ไม่ได้ผลแห่งศีลตามที่พระพุทธเจ้าสอน ด้วยเข้าใจผิดติดรักษาศีลที่รูปแบบแต่ไม่ได้รักษาศีลที่เจตนาแห่งใจนั่นเอง เพราะปัญญาตนไม่พอที่จะเห็นกฏธรรมดาหรือสัจธรรมความจริงศีล ศีลจึงไม่อิ่มเอมในใจ ไม่เป็นอธิศีล จึงไม่สามารถก้าวสู่ความเป็นพระอริยเจ้า ที่ท่านมีอารมณ์ใจเบาในการรักษาศีลแล้ว ได้รับผลของศีลคือสีเลนะสุคติงยันติแล้ว

 

ขอแสดงทิฐิ ความคิดเห็น ความยึดมั่นของตนนะครับ

ดูที่ปัจจุบัน รักษาเจตนาและเหตุในการกระทำที่ปัจจุบัน งดเว้นก็งดเว้นที่ปัจจุบัน

รู้สึกตัว และรู้เจตนาในการกระทำของตนในปัจจุบันทั้งเหตุ และไม่ประมาทในผล...ได้
จะไม่ต้องถามใครเลยว่าศีล ว่าเจตนา ตนบริสุทธิ์หรือไม่ ด้วยความรู้ตัว รู้เหตุในการกระทำ ด้วยความไม่ประมาทในผลของการกระทำ ที่จะเกิดจากการกระทำนั้นๆทั้งต่อตนและผู้อื่น ด้วยความระลึกได้

เมื่อกลายเป็นความปรกติ ไม่หวั่นไหว ในเจตนาและในการกระทำ ก้าวขาเดินก็เป็นศีล คู้ก็เป็นศีล เหยียดเคลื่อนไหวก็เป็นศีล พูดก็เป็นศีล เพราะเป็น...ผู้รู้...เจตนาและการกระทำของตนอยู่ในปัจจุบัน และไม่ประมาทในผลทั้งต่อตนและผู้อื่น

จิตใจจะละเอียดในเจตนา ในการกระทำ และไม่ประมาทในผลจากการกระทำ มากน้อยก็จะมี...ผู้รู้อยู่...ไม่ต้องหลงถาม หลงขอ และลังเลสงสัยในเหตุ ในเจตนา ในการกระทำของตน จะเป็น..ผู้รู้..ผู้เห็นโทษ เห็นประโยชน์ ในการกระทำทางกาย ทางวาจา ทางใจ...อยู่เนืองๆ

 

พยายามจะรักษาศีล แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน เช่นขับรถออกจากบ้าน อยู่ๆ ก็มีรถตัดหน้า เบียดซ้ายแซงขวาซะงั้น ปากไม่พูดแต่ใจมันก็คิดโกรธเคือง นี่ก็ศีลขาดเสียแล้วยังไม่ทันถึงที่หมาย ตอนหลังเลยเอาความไม่ยินดียินร้ายหรือวางเฉยมาช่วย ทำให้จิตใจสงบลงบ้าง