ทำอย่างไรถึงทำให้โกรธน้อยลงจนถึงกับไม่โกรธครับ

หนึ่งในข้อเสียของผมที่มีมาตั้งแต่เล็ก ส่วนจะมีตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นไม่ทราบเหมือนกัน ชอบที่จะโมโหง่าย ไม่ว่าใครจะพูดยังไง สะกิดเพียงแค่นิดเดียวในเรื่องที่เราคิดว่าถูก หรือเรื่องที่คิดว่าใช่ ก็โกรธแล้ว แต่ไม่ถึงขั้นโกรธแล้วชกต่อยกัน รู้ตัวว่าโกรธก็จะถอยหนีก่อนที่จะบานปราย ทุกวันนี้ก็ยังระงับไม่ค่อยจะได้ วันไหนถ้าจิตใจสบาย เยือกเย็น แรก ๆ ตอนคุยก็อาจจะทำใจได้ แต่พอคุยไปสักพักยิ่งคุยยิ่งไม่รู้เรื่องก็ยิ่งทำใจไม่ได้ก็จะระเบิดออกมา กลายเป็นว่าทีแรก น้ำเย็นกับไฟคุยกัน กลับหลายเป็นไฟกับไฟคุยกัน
มีวิธีไหนที่จะฝึกไม่ให้โกรธ หรือ โกรธน้อยลง บ้างครับ

 

ให้คิดหาความจริงว่าเราควรโกรธเขาหรือเราควรสงสารเขามากกว่ากัน
เป็นความจริงหรือที่คนอื่นเค้าตั้งใจทำอะไรหรือพูดอะไรเพื่อทำร้ายความรู้สึกเรา
หรือว่าที่เค้าทำไปเพราะถูกกรรมบังคับให้เค้าไม่สบายกายไม่สบายใจ จนเก็บทุกข์ไว้ในใจเค้าไม่ไหว จึงต้องระบายทุกข์นั้นออกมาให้เราเห็น

แบบนี้คนที่ทำให้เราโกรธเค้าน่าจะได้รับการทำร้ายจากเราหรือน่าสงสารจนเราควรให้อภัย

หรือคิดถึงความจริงในอีกแง่ว่า คนเราไม่ใช่เทวดานางฟ้าที่จะมีญาณหยั่งรู้ใจกันและกัน
ด้วยญาณดังกล่าว เทวดานางฟ้าท่านจึงไม่มีการพูดการทำให้กันและกันโกรธ
แต่คนที่ไม่รู้ใจกันนี่ ก็ย่อมพูดอะไรหรือทำอะไรที่ทำร้ายความรู้สึกกันและกันได้ง่าย เป็นธรรมดามิใช่หรือ
คิดดีๆนะ กระทั่งตัวเราเองยังทำให้ตัวเองสมหวังไม่ได้ทุกเวลาเลย
แล้วนับประสาอะไร คนอื่นจะสามารถทำให้ตัวเราสมหวังได้เล่า

แบบนี้คนที่ทำให้เราโกรธเพราะทำอะไรไม่เป็นดังใจเรา เราควรโกรธหรือควรให้อภัยเค้า

 

ให้ฝึกเจริญสติครับ หาฐานให้สติอยู่ คือ สติปัฏฐาน ๔

โกรธให้รู้ว่าโกรธ แล้วจะเห็นว่าความโกรธ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปครับ

 

ให้พิจารณาโทษของการโกรธ ว่ามันม่ะได้มีอะไรที่ให้ดีขึ้นไปกว่าเดิมนอกจากใจเราที่เศร้าหมอง ให้พิจารณาโทษบ่อยๆจนเข้าใจดีแล้วจะมีสติมากขึ้น เป็นการชำระใจไปในตัว

 

มองคนอื่นในแง่ที่ดี แล้วความโกรธจะลดลง

 

โกรธง่าย..หายเร็ว ไม่เป็นไรหรอก
แต่อย่าผูกใจเจ็บ แบบนี้น่ากลัว ยิ่งกว่าจุดไฟเผาใจตัวเอง :boo: