ทำไมเมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์แล้วต้องลืมชาติที่ผ่านมาครับ

คือผมเชื่อในสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้นะครับเกี่ยวกับการเวียนว่ายตายเกิด แต่ทำไมเวลาที่เราตายไป ออกจากกายมนุษย์ไปอยู่ในนรก สวรรค์ เรากลับจำเรื่องที่เกิดขึ้นในชาติที่ผ่านมา หรือแม้กระทั่งชาติก่อนหน้านี้ได้ แต่ทำไมเวลาที่เราตายแล้วไปเกิดเป็นมนุษย์ เกิดเป็นสัตว์ ความจำของเราถึงหายหมดสิ้น กลายเป็นว่าเรามาเริ่มนับหนึ่งใหม่หมด และถ้าอยากจะรู้อดีต ก็ต้องถอดรหัสสิ่งที่ซ่อนไว้ในจิตด้วยการปฏิบัติธรรม (ซึ่งก็มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ทำได้ เพราะสัตว์เดียรัจฉานปฏิบัติธรรมด้วยตนเองไม่ได้)

สงสัยแค่นี้แหละครับ ขอบคุณครับ

 

เคยฟังและอ่านบทความของหลวงพ่อจรัล วัดอัมพวัน สิงห์บุรี "ถ้ามนุษย์จดจำชาติก่อนได้(อดีตชาติ)คงโกลาหล เพราะมนุษย์ที่ยังมี โลภะ โทสะ โมหะ ย่อมมีจิตอาฆาตพยาบาทเมื่อรับรู้ว่าในชาติก่อนโดนใครทำร้ายไม่ว่าด้านจิตใจหรือร่างกายย่อมคิดแก้แค้น"

 

ถ้ามีคงวุ่นวายเลย

 

แค่เมื่อวานทำอะรับบ้าง พูดอะรัยบ้าง

วันนี้ยังจำบ่ได้เลยนิ นับประสาอะรัยกับภพชาติที่มากมายหาที่สุดเกือบไม่ได้ของเรา

 

จะได้ไม่เพ้อมั้งครับ ไม่งั้นเวลาเจอใครๆ ว่าคนนี้เคยเป็น พ่อ แม่ พี่ น้อง เรา คนนี้เคยเป็น ผัว เมีย เรา เคยเป็นลูกเรา อะไรประมาณนี้ คนนี้เคยเป็นศัตรูเรา เคย ฆ่าเรามาก่อน โอ้ยไม่จบไม่สิ้น 555

 

ขนาดคนเรายังจําไม่ได้เลยว่า สิบปีก่อน ทําอะไร ถ้าไม่จด ไดอารี่นะ

 

สาธุครับ........ ตัวการสำคัญในเรื่องนี้ผมขอโยนให้เจ้าตัวใหญ่ที่สุดของเหตุทั้งปวง นั้นคือ "ตัวอวิชชาครับ" เพราะมนุษย์,สัตว์ฯลฯ ที่ยังเวียนตายเวียนเกิดกันอยู่เรียกว่ายังไม่พ้นในวัชรฎะ ฉะนั้นเมื่อมาเกิดเมื่ิอใด ที่ใดก็ตามย่อมนำตัวอวิชชาที่ฝั่งแน่นอยู่ในดวงจิตติดตามมาด้วย ทุกครั้งซึ่งหน้าที่หลักของเจ้าตัวอวิชชานี้ คือทำให้เราไม่รู้ เมื่อเราไม่รู้ก็เป็นเหตุให้กระทำสิ่งต่างๆที่ก่อให้เกิด กิเลสทั้งหลายตามมา และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปตราบที่เรายังตัดตัว อวิชชานี้ไม่ได้ เฉกเช่น พระอรหันต์ อนุโมทนาครับ ขอให้ท่านทั้งหลายเจริญในธรรมครับ....สาธุ....สาธุ

 

ขออนุญาตนำบทความส่วนหนึ่งจากเว็บบล็อคของ....คุณจตุรพรนำมาเป็นธรรมะทาน
ตราบ ใดที่จิตยังมีกิเลสเป็นเชื้ออยู่ จะต้องเวียนว่ายตายเกิดร่ำไป ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมระลึกชาติไม่ได้นั้น ความจริงทุกคนที่เกิดมาย่อมระลึกชาติได้ทุกคน แต่ระลึกได้ตอนยังเป็นเด็กแบเบาะไร้เดียงสา พอโตขึ้นจิตมีกิเลสมากขึ้น การระลึกชาติก็ค่อยๆ เลือนหายไปจนระลึกอะไรไม่ได้ อีกประการหนึ่ง โดยทั่วๆ ไปในขณะที่เราอยู่ในครรภ์ของมารดา จนกระทั่งถึงวันคลอดนั้น สภาพจิตที่อยู่ในครรภ์ของมารดาเป็นสภาพจิตครึ่งหลับครึ่งตื่น และทนทุกข์อยู่ในครรภ์เป็นเวลานาน ตอนที่คลอดก็ได้สัมผัสกับสิ่งภายนอกที่ตื่นเต้นตกใจ จึงเป็นเหตุให้ลืมเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา
และอีกประการหนึ่ง บางทีก่อนที่จะมาเกิดเป็นคนในชาตินี้ ในชาติก่อนเกิดในทุคติหรือสุคติเป็นเวลายาวนานจึงทำให้ระลึกชาติไม่ได้เช่น เดียวกัน ในชาติปัจจุบันนี้ เรามีสิทธิที่จะระลึกชาติในอดีตได้ทุกคน ถ้าหากว่าเราสามารถจัดระบบจิตตามหลักพุทธศาสนาจนถึงขั้นตาทิพย์ เห็นอนาคต ปัจจุบันและอดีต กับจัดระบบจิตถึงขั้นบุพเพนิวาสนุสสติญาณ คือการระลึกย้อนหลังจากชาติปัจจุบันถึงอดีตชาติ กับการจัดระบบจิตถึงขั้นจุตูปปาตญาณ คือล่วงรู้การเวียนว่ายตายเกิดในอดีต ปัจจุบันและอนาคต ว่ากระทำกรรมอันใดจึงเกิดในสภาพ เช่น นั้นๆ
ฉะนั้น การะลึกชาติได้ตามหลักพระพุทธศาสนาจะต้องจัดระบบจิตถึงขั้นได้ญาณทั้งสาม ประการ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งดังกล่าวแล้ว


Jaturapor weblog....พลังจิต

 

สาธุกับความเห็นข้อนี้ครับ
ถ้าเราไม่ลืมว่าหนึ่งในอภิญญา 5 จะมี

1. ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติได้

เมื่อทำปัญญาให้เกิดแล้ว เราย่อมเห็นความเป็นไปและอวิชชาที่ติดมาในอนุสัยจากปางก่อน เพื่อที่จะละ และทำความเข้าใจเหตุแห่งกรรม แล้วเลือกที่จะปฎิบัติตนไม่ให้เกิดเหตุซ้ำรอยได้ แต่ไม่ได้จู่ๆเห็นลอยๆแบบตามข่าวหน้าหนังสือพิมพ์นะครับ อันนั้นยุ่งแน่
ก็เจ้าตัวที่ทำให้ลืมนั้นมันฝังรากลึกอยู่ในปิฎกการเกิดของภพชาติแล้ว จะหาเหตุนั้นได้ท่านต้องเห็นให้ละเอียดยิ่งกว่าการคาดเดาและคิดด้วยเหตุผล

 

บางที่กรรมหรือเรื่องที่ทำไว้ในอดีตชาติ นั้นเราคิดว่าไม่สำคัญ หรือเล็กน้อยไม่มีค่าแก่การจดจำเช่น ลองนึกดูซิว่าปัจจุบันชาติเราฆ่ามด ฆ่ายุง มากี่ร้อยตัวจำได้มั้ย เคยทุบตีสัตว์ เช่นหมา แมวมากี่ครั้งกี่ทีจำได้มั้ย คิดว่าทุกคนคงไม่ได้จดจำดอก เพราะเราเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย และถ้าเราเชื่อเรื่องกรรม และการเวียนว่ายตายเกิด บางชาติ บางภพเราก็ไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์ บางชาติกว่าจะเกิดเป็นมนุษย์ก็ไปใช้เวรใช้กรรมในภพไหนก็ไม่รู้ เป็นแสนเป็นโกฐชาติ ก็เลยทำให้เราจำอะไรไม่ได้งัยล่ะ

 

คำตอบมี แต่มันลึกซึ้งมากเกินวิสัยจะอธิบายได้ง่ายๆ เอาเป็นว่ามันมีสิ่งที่คอยปิดบังไม่ให้เรารุ้ โดยใช้นิวรณ์ 5 กางกั้นไว้ทำให้จิตอ่อนคุณภาพ พออ่อนปุ๊บก็เอาโลภะ โทสะ โมหะ มาหุ้มใจไว้อีก แล้วก็เอากามคุณ 5 มาตรึงให้ติดอยู่ในโลก ดึงไม่ให้ไปใส่ใจในเรื่องที่เป็นสาระแห่งชีวิต แล้วก็เอาครอบครัวมาครอบให้หมดเวลาไปชาติหนึ่ง

 

น่าจะให้จดจำตอนที่อยูในนรก ทำชั่วแล้วถูกลงโทษ คนเกินมาชาติใหม่จะไ้ด้กลัวการทำบาปและทำแต่ความดี

 

ความจริงแล้ว อดีต ปัจจุบัน และอนาคตก็คือสิ่งเดียวกัน
จนเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ในจักรยาน จนแยกออกมาดังเช่นปัจจุบันนี้แล
การระลึกได้ไม่ได้ไม่ใช่สิ่งสำคัญนักหลอก ขอให้อย่าพบเจอกับสิ่งเลวร้ายเลยดีกว่า
ไม่งั้นอาจเป็นโรคปลาทองได้

 

ผมก็เคยคิดอย่างนี้นะครับ แตกฎของธรรมชาติมันตั้งกันเองไม่ได้นะสิครับ

 

จำดีกว่าจด ถ้าจำไม่หมด จดดีกว่าจำ
ใครทำเวรทำกรรม ไม่ต้องคอยจำ จะมีคนช่วยจด

 

พอสงบมากๆ ก็จะเริ่มจำได้เอง เช่นคนที่เข้าสมาธิมากๆ จะเริ่มระลึกชาติได้ แต่แล้วก็ยึดติดกับอดีต จนไม่สนใจปัจจุบัน ทำให้ปัจจุบันเสียหาย

พระท่านเคยเล่าว่า มีคู่พี่น้องชาย-หญิง มาปฎิบัติธรรมที่วัดฝ่ายชายบวชเป็นภิกษุ ภาวนาจนต่างคนจำได้ว่าอดีตชาติเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน ฝ่ายชายจึงสึกออกมาอยู่กินกับน้องสาวฉันท์สามีภรรยากันอีก...

เป็นงี้ อย่าจำได้จะดีกว่า....

 

เพื่อให้รู้แจ้ง เห็นจริง ในความไม่เที่ยง ไม่แน่นอน ของชีวิต โดยการใช้ประสบการ์ที่เกิดขึ้นจริงจากสภาวะแวดล้อมต่างๆรอบตัว เรียนรู้จากตนเองเพื่อตนเอง แล้วใช้ปัญญาที่สั่งสมมา พิจารณาหาทางพ้นทุกข์ ถ้าเวลาหมดเรียนไม่จบไม่เกิดปัญญารู้ ก็ต้องวนกลับมาเรียนใหม่ อยู่อย่างนั้นไม่จบเสียที


- เพื่อคลายความกำหนัด ไม่ใช่เพื่อมีความกำหนัด ด้วยกำหนด
- เพื่อความพรากไม่ใช่เพื่อความเพิ่ม
- เพื่อความไม่ถือมั่น ไม่ใช่เพื่อมีความถือมั่น มิใช่หรือ
- เพื่อธรรมชื่อนั้น อันพระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้ว
........
ธรรมอันพระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วโดยเอนกปริยาย
- เพื่อเป็นที่สำรอกแห่งราคะ
-เพื่อเป็นที่สร่างแห่งความเมา
-เพื่อเป็นที่ดับสูญแห่งความระหาย
-เพื่อเป็นที่หลุดถอนแห่งอาลัย
- เพื่อเป็นที่เข้าไปตัดแห่งวัฏฏะ
- เพื่อเป็นที่สิ้นแห่งตัณหา
- เพื่อคลายความกำหนัด
-เพื่อความดับทุกข์
-เพื่อนิพพาน


ระยะทางมีไว้พิสูจน์ม้า กาลเวลามีไว้พิสูจน์คน

 

ธรรมชาติมันย่อมเป็นเช่นนั้นเอง..(ธรรมชาติเป็นผู้วางระบบ ถูกต้องและเหมาะสมแล้ว หากระลึกได้ คงวุ่นวายพิลึก เพราะขนาดจำกันไม่ได้ ยังวุ่นวายซ่ะขนาดนี้..หน่ายจิตจริงๆ) มีบุคคลพิเศษ เท่านั้นที่สามารถระลึกชาติได้ ซึ่งก็น้อยมากถ้าเทียบกับประชากรโลก..หุหุหุ..

 

การที่ไม่ให้จดจำภาพตอนลงนรก


ก็เพราะว่า

นรกนั้นมันเป็นเหตุการณ์ที่โหดร้ายมากๆ

ถ้าจดจำภาพในนรกได้ก็อาจจะทำให้คนผู้นั้นเสียสติไป

เข้าใจว่าเป็นความเมตตาที่ให้ลืม..............

และการจำภาพในนรกได้นั้น

ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

กลับก่อให้เกิดผลเสียในการปฏิบัติธรรม

เพราะภาพน่ากลัวมารบกวนในการทำสมาธิ การดำรงชีวิตในโลก ฯลฯ

เข้าใจแบบนั้นครับ

แม้จะไม่สามารถตอบได้หมด

แต่ก็น่าจะมีส่วนถูกบ้าง...........

 

เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเป็นเช่นนั้นเอง