ชีวิตที่ไม่เคยได้รับสิ่งที่ดีตอบแทน ช่วยหนูหน่อยนะคะ...

มีความทุกข์ใจมากค่ะตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ก็ทะเลาะกันแยกกันไปคนละทางอยู่กับยายกับอาป้ามาตั้งแต่เด็กเรียกป้าว่าแม่มาตลอดโตขึ้นมาก็ถูกเพื่อนแกล้งรังแกจนจบม.ต้นก็ย้ายเข้ามาเรียนที่ร.ร.ม.ปลายเข้าไปแรกๆก็ปกติดีแล้วมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงมาชอบแต่เราไม่รู้เหมือนพอนานๆเข้าเขาก็เริ่มไม่พอใจที่ทำไมเราไม่รักเขาสักทีแต่คนๆนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องภพชาติด้วยค่ะแต่ไม่ใช่คนรักเก่านะคะเรารู้สึกไว้ใจเขามากเลยคุยกันไปกันมาก็ไว้ใจเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แต่เมื่อในวันหนึ่งเราไม่รู้เลยว่าเขารักเรามานานแล้วเขาก็เลยเอาไปเล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟังค่ะเป็นเรื่องที่พูดไปใครก็ไม่เชื่อแน่ๆดิฉันต้องนั่งทำเป็นไม่รู้เรื่องทั้งที่ในใจสุดแสนจะอายและเจ็บปวดแล้วมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆเขาเริ่มไปพึ่งอวิชชาคือประมาณว่าเราเป็นคนที่เหมือนใครพูดอะไรไกลๆแต่เรายังได้ยินแต่นี่เขาพูดให้เราได้ยินว่าวันๆนึงเราทำอะไรบ้างอยู่บ้านฟังเพลงอะไรเป้นที่หัวเราะขบขันสนุกสนานนานเข้าพอหนูทนไม่ได้ก็หายไปจากห้องเรียนไปพึ่พระอาจารย์ที่ร.ร.ท่านมาสอนอยู่เราก็เล่าให้ท่านฟังว่าเรื่องที่หนูเล่าให้เพื่อนคนนี้ฟังท่านบอกว่าเป็นเรื่องจริงไม่ได้คิดไปเองคือถ้าพูดง่ายๆก็คือหนูระลึกชาติได้เป็นเรื่องจริงทั้งหมดไม่เคยคิดจะโอ้อวดแต่ประการใดแล้วท่านก็ตอบว่าคือเรื่องจริงทั้งหมดแล้วเขาก็มีความเกี่ยวข้องจริง แต่ด้วยภพชาติความใกล้ชิดที่ได้มาเจอกันเลยเกิดความสับสนมากกว่าเขาก็ยังทำแบบนี้จนถึงม.5เทอมแรกแล้วเรื่องก็ค่อยๆซาไปเพื่อนในห้องก็รู้กันหมดหนูเหมือนตัวตลกอ่ะค่ะ จนเทอม2มีค่ายในสายที่เรียนไปที่จังหวัดประจวบมีของขึ้นทุกคนไม่มีใครคุมได้เลยหนูยังพอคุมคนที่จะโดนนั่นโดนนี่ได้บ้างคือมันมีทั้งที่จริงกับอุปทานอยู่ด้วยกันค่ะคือวันนั้นเห็นหมดเลยว่าใครมีอะไร พอกลับมาถึงร.ร.มีเพื่อนข้างๆห้องโดนตามมาเป็นผู้ชายพวกเพื่อนเขามาปรึกษาเราก็พาไปแก้ที่วัดแถวตลาดพลู คือความจริงเรื่องนี้เราก็มีส่วนผิดค่ะที่เราอ้างว่ากุมารเข้าร่างเราเราพยายามที่จะเอาคนที่ชอบเราออกมาคุยให้พูดออกมาให้ได้ว่าทำแบบนี้ทำไมเรื่องจะได้ไมค้างคาหรือมีความผิดต่อกันอีกจะได้จบสิ้นกันถ้าท่านผู้อ่านได้อ่านท่านจะว่าก็ได้นะคะว่าหนูผิดที่แอบอ้างจนเกิดเรื่องแต่ทีเพื่อนในห้องทำกับหนูหนูไม่เคยคิดอ้าปากเถียงสักแอะทนกล้ำกลืนเก็บไว้คนเดียวได้แต่ฟุบแอบร้องไห้มาตลอด3ปี เขาตัดสินให้หนูผิดหนูยอมรับแต่ไม่มีใครพิสูจน์เลยว่าสิ่งที่ตอนนั้นอ้างว่ากุมารลงแล้วเล่าเรื่องต่างๆที่เขาทำเป็นเท็จจริงประการใดหนูไปหาพระที่ท่านเป็นสายขาวเจ้าอาวาสวัดที่เก่งๆช่วยดูให้หลายต่อหลายวัดท่านตอบตรงกันหมดว่าหนูโดนคาถาเรียกจิตเพราะหนูไม่เคยชอบผู้หญิงแต่กลับคิดถึงเขาตลอดเวลาทั้งๆที่หนูรู้ว่าเขาเป็นใครไม่เคยคิดจะมีความรู้สึกแบบนั้นแต่กลับเกิดขึ้นเองเลยหาความจริงแล้วก็ไม่ผิดที่คิดไว้
ที่หนูยังคิดได้หนูเชื่อว่าเพราะหนูหมั่นสวดมนต์มาตลอดบุญคงช่วยหนูให้คิดได้ บางทีได้ยินเสียงเพื่อนๆที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับเขาอยู่ในบ้านพอถามพระท่าน ท่านก็ตอบว่าไม่ได้คิดไปเองนี่คือเรื่องจริงทั้งหมดทั้งภพชาติ โดนของ เสียงที่ได้ยิน ไม่ได้คิดไปเองหรือเป็นบ้ามีคนคอยช่วยเขาเพื่อนบางคนก็มีวิชาพอตัวเป็นผู้ชายนะคะมาแอบดูหนูอาบน้ำ เข้าห้องน้ำ แต่งตัวคือหนูไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเหลือแล้วพ่อแม่หนูคนในครอบครัวยังไม่เคยได้เห็นหนูอายหนูเจ็บปวดแล้วเขาเอาไปพูดกันต่ออีกไม่รู้กี่คนคิดว่าใจหนูจะเป็นยังไงคะเกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเห็นร่างกายหนูนอกจากพ่อ อา ลุงแล้วเขาเป็นใครมาดูของหนูเหมือนหนูเป็นสัตว์เดรัจฉานมากกว่าค่ะรู้ว่าเขาทำหนูแบบนี้แต่หนูกลับพูดอะไรไม่ได้เพราะเรื่องแบบนี้ไม่มีหลักฐาน เจอหน้าก็ด่าก็ว่าไม่ได้ทำอะไรให้เลยสักนิดเพื่อนๆในห้องก็พากันเกลียดหนูไปหมดทั้งกัดทั้งแขวะมาตั้งกะม.4คือเขาไปพูดอะไรหนูก็ไม่รู้แต่หนูโดนมาตั้งกะม.4ในห้องมีดีกับหนูแค่5-6คนเท่านั้นหาว่าหนูเล่นมนต์ดำไสยศาสตร์ เวลาพวกเขาจะกลับบ้านเขาก็จะขอกลับด้วยเพราะปกติหนูกลับแท๊กซี่หนูก็ให้พวกเขากลับแล้วพอวันไหนหนูต้องไปทำธุระให้กลับด้วยไม่ได้เพื่อนที่เขาดีกับหนูเขาก็มาเล่าให้ฟังว่าเขาก็ด่าลับหลัง "มันมีประโยชน์แค่กลับบ้านเท่านั้นแหละถ้ามันไม่เงินซะอย่างไม่มีแท๊กซี่ให้นั่งกูไม่ไว้หน้ามันหรอกเป็นประโยชน์แค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ"ทุกวันนี้ก็ยังให้เขากลับขอยืมเงินก็ให้ยืมไม่คืนด้วยนะคะก็ไม่เคยว่า งานไม่เสร็จมาขอลอกก็ให้ลอก มาถามอะไรที่ทำไม่ได้ก็บอกให้สอนให้ทุกอย่าง หนูไม่เคยคิดทำร้ายเขาคืนเลย พอช่วงกีฬาสีที่ผ่านมาเมื่อเทอมที่แล้วหลีดคนไม่ครบเขาก็มาพูดจาดีอ้อนวอนเราก็ช่วยค่ะแล้วเรื่องก็หายไปสักพัก ตอนนี้เรื่องเริ่มกลับมาอีกแล้วหูไปรู้มาว่าพวกเขากำลังรอวันที่ใกล้ๆจบอีกเดือนกว่าๆดักตบหนูที่หน้าร.ร.วันสุดท้ายของการสอบหนูพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติจนวันนี้หนูก็ไม่ได้ไปร.ร. หนูไม่ได้จะบอกว่าหนูยิ่งใหญ่มาจากไหนนะคะและไม่คิดโอ้อวดชาติที่แล้วหนูก็เจ็บเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้วจนถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้พักหลายร้อยปีแล้วค่ะความสุขไม่เคยได้รับเหมือนคนอื่นๆเขาชีวิตมีแต่น้ำตาชาตินี้ก็ไม่ต่างกันหนูทำเพื่อคนอื่นได้มาตลอดจนถึงชาตินี้ภพนี้ความรู้สึกยังอยู่ทุกอย่างค่ะ หนูถามพระท่านว่าทำยังไงหนูถึงจะลืมอดีตได้พระท่านบอกว่ากรณีของโยมมันลืมไม่ได้หรอกถึงแม้อาตมาบอกให้พยายามก็เถอะแต่ถ้าเอาจริงๆลืมน่ะได้แต่ก็ไม่นานมันยังเตือนความทรงจำตลอดเวลาท่านบอกลำบากให้คนอื่นเขาสบายมาตลอด หนูร้องไห้ตั้งแต่หนูจำเรื่องราวได้จนกระทั่งตอนนี้ความเสียใจหนูยังอยู่4ปีแล้วค่ะหนุไม่ได้เอาความรู้สึกมาผสมกันกับอตดีและปัจจุบันแต่มันเกิดขึ้นเองยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกทำดีไม่เคยได้ดีแต่หนูก็ไม้ท้อที่จะทำต่อต่อให้หนูต้องเจ็บจนตายหนูก็จะไม่ทิ้งรพะรัตนตรัยเด็ดขาด แต่ตอนนี้หนูไม่รู้จะทำยังไงดีเขาด่าหนูสารพัดก็เกินทนแล้วแต่ตอนนี้เพื่อนเกือบทั้งห้องกำลังจะมารุมทำร้ายหนูหนูควรทำยังไงดีคะ...

 

เฮ้ย โนไอเดียเลยจะแนะนำย้ายก็ม่ายได้ เพราะสังคมมันเป็นแบบนั้น และหนูก็ยังเด็กมากๆ ยังต้องพึ่งพ่อแม่ ก็สวดมนต์แผ่เมตตาจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ปล่อยวาง และที่สำคัญหยุดการพูดจาแนวนี้กับคนรอบกายได้แล้วนะค่ะ ไม่ถูกที่ ไม่ถูกคน มันจะจนใจเราค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

ค่ะ^^ หนูไม่คิดจะพูดอยู่แล้ว

 

เท่าที่อ่านมา สิ่งที่ทำร้ายคุณก็คือ "ตัวคุณเอง"

ฟังคำพระบอกนะครับ พระท่านบอกว่า "เขาด่าเรา เราโกรธเขา เราเลวเอง"

เพราะว่าความโกรธนั้นเป็นของเรา เราสร้างมันขึ้นมาเอง

คนทุกคนในโลกเคยถูกด่าถูกนินทาด้วยกันทั้งนั้น แล้วแต่ละคนก็เป็นผู้เลือก

เลือกว่าตัวเองจะทุกข์มากหรือทุกข์น้อย

ถ้าเลือกทุกข์มากก็ด่าเขาตอบไป เขาก็จะด่ากลับมาอีก

ถ้าเลือกทุกข์น้อยก็ฟัง ฟังแล้วก็คิด คิดว่ามันจริงหรือไม่ ถ้าจริงก็ปรับปรุงตัวเอง ถ้าไม่จริง เราก็ไม่ต้องไปทุกข์นี่ ก็มันไม่จริง ไม่เห็นต้องอาย

ส่วนเรื่องอดีตนั้นพระท่านว่า "เรื่องในอดีต ผ่านไปแล้ว ปล่อยผ่านไป ไม่ต้องไปคิด"

ถ้าคิดแล้วยิ่งเป็นทุกข์จะไปคิดทำไม คิดแล้วทุกข์ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์
ใครเป็นคนคิด แล้วใครเป็นคนทุกข์ ก็ตัวเราเอง เราเลือกได้

ถ้าเราเลือกความทุกข์ให้ตัวเองก็คิดไป ถ้าเราเลือกให้ตัวเองหายจากทุกข์ก็เลิกคิด

ส่วนเรื่องจะถูกรุมทำร้ายก็อย่าอยู่คนเดียว อยู่ในโรงเรียนก็อยู่ใกล้ครู อยู่ข้างนอกก็อยู่ใกล้ผู้ใหญ่ และอย่าลืมนึกถึงพระรัตนตรัย แม้กำลังจะถูกทำร้ายก็ขอให้นึกถึง เป็นกำลังใจให้นะ

 

จริงๆอยากแนะนำให้ย้ายโรงเรียน แต่คงยาก ส่วนเรื่อง"เพื่อนบางคนก็มีวิชาพอตัวเป็นผู้ชายนะคะมาแอบดูหนูอาบน้ำ เข้าห้องน้ำ แต่งตัวคือหนูไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเหลือแล้วพ่อแม่หนูคนในครอบครัวยังไม่เคยได้เห็นหนูอายหนูเจ็บปวดแล้วเขาเอาไปพูดกันต่ออีก" เรื่องเห็นเรือนร่างอะไรของหนูนะ มันเป็นความคิดเด็กๆ เชื่อมั้ยเมื่อหนูอายุเพิ่มขึ้นพวกผุ้หญิงนั่นแหละมักอยากให้ผุ้ชายเห็นเรือนร่างตัวเอง จะบอกให้ว่าทุกวันนี้พี่ยังไม่อยากมองเลย ยิ่งผู้หญิงโป้ด้วยล่ะ ส่ายหน้าเลย คือประมาณว่า เอ่อ ไม่น่าดูเลย หรือมันเห็นบ่อยล่ะ เรื่องนี้เวลาผ่านมันไม่ใช่เรื่องน่าอาย เพราะผู้ชายดีๆไม่มีใครอยากดูหรอก หนังโป๊ ภาพโป๊ มีตั้งเยอะ เรื่องนี้ลืม สบายใจไปเลย ดูคนรุ่นพี่ สมัยก่อนเห็นของเค้าหมดเราก็สนุกสนาน ทุกวันนี้เห็นเป็นเรื่องตลก ผู้ชายกลับไม่อยากมอง
น้องต้องให้ป้าเป็นที่ปรึกษา เรายังเด็ก ยังคิดไรไม่เป็น และอีกอย่างเราไม่ได้ใช้ชีวิตต้องคิดเอง มันเลยคิดแบบผู้ใหญ่ช้ากว่า
แล้วเมื่อโตขึ้นแล้ว ไอ้เรื่องที่น้องมองหนักๆในวันนี้ คือ เรื่องเล่าตลกในอีก 10 ปีข้างหน้า เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อน และคนที่เป็นคนเล่าคือตัวน้องเอง ..........น้องกลับจะเป็นคนเปิดปากพูดเรื่องนี้เองอย่างสนุกสนาน...............ส่วนตอนนี้อย่าไปแคร์ว่าใครจะสนใจอะไร เป็นอย่างที่เป็น แต่อย่าแสดงและพูดออกไปมากแค่นั้น

 

ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกคำตอบค่ะ^^

 

สวรรค์อยุ่ในอก นรกอยู่ในใจ หากจิตไม่คิดปล่อยวาง มันก็จะยึดถือทุกข์ วันแบบนั้น มีสติอยุ่กับปัจจุบันให้มากที่สุดครับ อย่าไปกลัว กังวลถึงเรื่องที่ผ่านมาและยังมาไม่ถึง สู้ สู้ ครับ chearr

 

ไม่มีใครทำร้ายเราหรอกครับ คนอื่นเขาไม่สนใจเรื่องของเราหรอก ทุกคนสนใจ
แต่เรื่องของตัวเองเท่านั้น ไม่เชื่อคุณลองคิดเรื่องของคนอื่นซัก 1 นาที ดูสิครับ
มันทำไม่ได้มันจะย้อนกลับมาคิดเรื่องของตัวเองตลอด คิดถึงคนอื่นได้ไม่กี่วินาที
แล้วจะไปสนใจทำไม ไม่มีคนที่คิดร้ายกับคุณหรอกครับ ถ้าเขาเจอคุณเขาอาจจะ
พูดกับเพื่อนว่าคนนี้รู้เรื่องของคนอื่นได้ เล่นของดำแน่เลย แล้วก็จบไม่ได้คิด
อะไรต่อเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนคุณหรอกครับ คนไม่มีสติจะเป็นแบบนี้นึกอะไร
ได้ก็พูดไป พูดเสร็จก็คิดเรื่องของตัวเอง ถ้าไม่เชื่อคุณลองเดินในที่ๆ คนเยอะดูสิ
ครับ สมมุติมี 100 คน มีคนมองคุณกี่คน ในคนที่มองคุณเขาสนใจเรื่องของคุณ
หรือเปล่า และคนที่สนใจคุณเขาสนใจคุณนานขนาดไหน ถ้าคุณเห็นแบบที่ผม
เห็นคุณจะรู้ว่าทุกคนอาจจะพูดเรื่องคนอื่นทั้งวัน แต่สุดท้ายไม่ได้คิดถึงคนๆ นั้น
เขาคิดแต่เรื่องของตนเอง มันไม่ประโยชน์อะไรเลยที่จะไปสนใจเรื่องพวกนี้

 

ตัณหา คือ ความอยาก ความไม่อยาก และอยากให้เหมือนเดิมตลอดไป สิ่งดีๆในชีวิตมีอยู่มากมาย เพียงแต่เราจะมองเห็นหรือเปล่า หากเราเอาชีวิตของเราไปเปรียบเทียบกับคนที่มีชีวิตที่สมบูรณ์พร้อมเราจะรู้สึกด้อย รู้สึกทุกข์ หากเราเอาชีวิตของเราไปเปรียบเทียบกับคนที่มีชีวิตที่ลำบาก ยากจน ไม่มีข้าวจะกิน ไม่มีที่จะนอน ไม่มีเครื่องนุ่งห่มไม่มียาที่จะรักษาโรคที่เกิดขึ้นกับตนเอง เราก็จะรู้สึกดีขึ้นว่าเราโชคดีมาก ผมว่าควรเริ่มจากการเปลี่ยนทัศนคติก่อนดีที่สุดครับ ตัดความอยากลงสักหน่อยชีวิตจะมีความสุขมากขึ้นครับ

 

one more thing อืม สิ่งที่จะเตือนอีกนิดนะคะ อย่าแคร์คนรอบกายมากนัก แต่ให้ระวังตัว ถ้าจิตไม่ไว้ใจ ถ้าเขาชวนไปไหน อย่าไป ในกลุ่มเพื่อนมันต้องมีคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้วล่ะ สังคมเดี๋ยวนี้น่ากลัวค่ะ เป็นผู้หญิงต้องระวังตัวมากๆๆ

 

............... ทุกข์ เพราะ กิเลสตัณหา พอมีกิเลสตัณหาก็เลยหวงแหนในขันธิ์ทั้งหลายว่าจะต้องเที่ยง แต่แท้จริงมันไม่เที่ยง....... ก็เลยทุกข์.....ทีนี้ พระศาสนาสอนอะไร? ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค.......................อยากให้ทำความเข้าใจตรงนี้ครับ เริ่มด้วย สัมมาทิฎฐิดีใหม? ...เอาอภิชฌา และ โทมนัส ในโลกออกเสียได้..........................

 

pig_balletpig_balletpig_balletpig_balletpig_ballet

 

ละลึกได้ไงครับ บอกทีผมอยากละลึกชาติ ว่าชาติก่อนไปทําไรมา ถึงไม่นิพพานสักที

ส่วนเรื่องโทสะ โกรธเนี่ย ผมก็พอจะเข้าใจ ชีวิตผมสมัยเด็ก(ตอนนี้เป็นหนุ่มอายุ15) สมัยเด็กผมก็พ่อแม่แยกทางกัน ก็อยู่กับป้าตอนนี้แม่พามาอยู่ต่างประเทศ ก็ดีหน่อย

ส่วนเรื่องเพื่อนไม่ต้องห่วงเวปนี้กัลลยนมิตรเยอะแยะไป เพื่อนที่ผมเจอกันไม่มีกัลยนมิตรเลย ถึงมีก็น้อยมากๆ เลยมาหาที่ไหนศึกษาธรรมไปในตัว

รร สมัยนี้มีดักตบด้วย อะไรมันจะช่างเลวร้ายขนาดนี้ อย่าไปโกรธลองพิจรณา นะครับ พอเค้าด่าคุณ คุณด่ากลับ พรุ่งนี้ก็ต้องด่า ถ้าเค้าด่าคุณแล้วคุณไม่ด่ากลับ คุณไม่ไปบริโภคร่วมจอยด่ากับเค้า ให้เค้าด่าเค้าเลว คนเดียว ยังงี้ประเสริฐ พระพุทธเจ้าก็ทําแบบนั้น ถึงคนด่าก็ไม่ด่ากลับ ถ้าด่ากลับก็บริโภคการด่า ด้วยกัน

เอ่อแล้วเล่นมนตร์ดําไรพวกนี้จริงเหรอครับ?

 

มีค่ะพระท่านเคยบอกไว้ว่าถ้าหากมีธรรมะก็ย่อมมีอธรรมเป็นของธรรมดา มีขาวก็มีดำค่ะ คือเรื่องที่ระลึกได้หนูไม่ได้ดูให้คนอื่นได้นะคะรู้ได้เฉพาะตัวค่ะ

 

หนูไม่เคยต้องการอะไรหรอกค่ะนอกจากหวังเพียวพระนิพพานในชีวิตบางครั้งพวกพี่ๆอ่านข้อความแล้วคิดๆไปเหมือนหนูต้องการอะไรสักอย่างตอบแทนแต่ความจริงแล้วหนูไม่เคยต้องการอะไรขอแค่อยู่อย่างมีความสุขบ้างเล็กๆน้อยแต่ทราบค่ะว่าไม่มีใครที่จะไม่เคยถูกนินทาบนโลก แต่บางครั้งการที่เราทนอะไรมานานๆไม่สามารถหาคนที่เข้าใจหนูได้แม้แต่คนในครอบครัวมันอึดอัดนะคะแล้วนี่หนูกำลังจะเรียนจบปีที่แล้วเพื่อนๆในห้องก็เล่นจนหนูไปร.ร.ไม่ได้เป็นเดือนติดวิชาซ่อมลงซัมเมอร์ไปจนหมดแล้วก็ยังซ่อมไม่หมดต้องตามซ่อมจะไปสอบตรงที่ไหนก็ไม่ได้ ถ้าพวกพี่ๆคิดสภาพคนที่นั่งเรียนแล้วโดนแขวะจิกกัดทั้งวันดูสิคะครูบาอาจารย์ยังไม่เกรงใจเลยพี่จะรู้สึกยังไงล่ะคะเถียงหนูก็ไม่เคยเถียงได้แต่เก็บไว้ปย่างงี้ทุกวันๆจนวันนี้แหละค่ะถึงมาขอคำปรึกษาแง่คิดดีๆ

 

บอกได้แค่ว่า มันคือการ เรียนรู้ของจิตเรา ครับ ยิ่งเห็นทุกข์มากเท่าไหร่ ยิ่งได้เปรียบ
ก็ปรึกษา กับ พระอาจารย์องค์นั้นแหละ แล้วก็เอาความ ทุกข์นั้นมาพิจารณา ให้จิต
เข้าใจและเกิดการปล่อยวางไปเองนั่นแหละครับ พยายาม ปลดทุกข์ ให้หมดนะ
แล้วจะได้ความสุขกลับมาเอง ครับ

 

จะว่าไปลองอ่านดูแล้่วผมเองก็มีนิสัยไม่ดีที่มองคนอื่นต่อหน้าและลับหลังไม่เหมือนกัน อาจจะเพราะตัวเองมีนิสัยติดตัวและปมด้อยมาในสภาพแวดล้อมที่กดดัน ต้องเอาตัวรอดทำอะไรด้วยตัวเองต้องทำงานช่วยพ่อแม่ซึ่งฐานะยากจน จนผูกใจเจ็บในโชคชะตาว่าเกิดมาทำไมต้องลำบากอยากสุขสบายบ้าง ด้วยการคิดแบบนี้ผมจึงกลายเป็นคนที่พูดน้อย เหม่อลอย คิดช้า ไม่ค่อยมีเพื่อน วันหนึ่งผมได้รู้จักสังคมที่แตกต่างนั่นคือโรงเรียน ความที่อยากเด่น อยากมีเพื่อน แต่ไม่เก่ง ก็อาศัยคบกันเพราะคุยถูกคอกับเฉพาะคนที่เราอยากคบอย่างเดียว เห็นใครดีกว่าก็จะยกมาเปรียบเทียบกันตนเองทำให้ขี้อิจฉา เป็นนิสัยติดตัวมาจนวันนี้

การที่ผมเป็นคนแบบนี้ผมรู้ตัวเองมาระยะหนึ่งเมื่อก่อนผมไม่เคยใส่ใจ แต่เชื่อเถอะถ้าสภาพแวดล้อมดีเราก็จะได้นิสัยดีๆคิดดีๆไม่คิดฟุ้งซ่านตามกมลสันดารที่ไม่ดีที่นอนนิ่งในใจ แต่ถ้าเมื่อไหร่ผมลืมตัวมันจะกลับมาย้ำเตือนเสมอให้คิดแต่สิ่งที่คอยกระตุ้นให้กิเลสในสันดารมันผุดออกมาจากใจ ตอนนี้ก็เช่นกัน ผมทำงานที่เดิมมาหลายปีเห็นหมดคนในที่ทำงานเป็นอย่างไรและผมก็กลับเป็นซะเอง เป็นส่วนที่ไม่อยากเป็นคือการนินทาว่ากล่าวคนในที่ทำงาน แม้จะเป็นเรื่องจริงแต่มันมีผลโดยตรงกับผมเลยทำให้เจอกับการด่าทอ ว่ากล่าว ส่อเสียด เชื่อมั้ยครับแถบจะทุกนาทีที่ทำงาน งานผมเป็นงานที่คนที่จะทำได้ต้องมีขันติ อดทนอดกลั้นอย่างที่สุดต่อกิเลส ผู้ใฝ่ธรรมะท่านใดได้งานแบบนี้ยากจริงๆที่จะรักษา กาย วาจา ใจ ให้ห่างจากกิเลส ผมเองก็ได้เล่ามาบ้างแล้วว่าตัวตนผมมีปมด้อยเรื่องใด และอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน และผมก็ไม่มีทางเลือก ใจหนึ่งอยากรักษาศีล แต่งานที่ทำกลับนำพาผมจมลงแต่กิเลส มุ่งร้ายต่อคนอื่นทางวาจาและใจอย่างเนืองนิตย์และเกือบจะตลอดเวลา อีกทางหนึ่งก็ต้องหาเงินเลี้ยงปากท้อง จะหางานใหม่เพื่อหลีกลี้หนีหายห่างจากสภาพที่เป็นอยู่อายุก็มากแล้ว

การหาทางออก ผมกลับมามองตัวเองใหม่เข้าใจกิเลสในตัวเองอย่างดียิ่งขึ้นพบตัวเองผ่านงานที่ต้องรับผิดชอบ นิสัยที่ก่อตัวขึ้นโดยที่ไม่ใส่ใจ น่ากลัวมากครับ ขี้โมโห มุ่งร้าย หยาบคาย แต่ก่อนผมไม่เคยมีนิสัยอย่างนี้เลย อย่างมากก็ปมด้อยที่เล่าให้ฟัง สังคมที่บ่มเพาะตอนเป็นเด็กจนเรียนจบไม่มีการใช้คำหยาบ นึกถึงตอนนี้แล้วผมมาอยู่ในที่ๆไม่ควรอยู่จริงๆและที่แน่นอนคือ ผมสลัดนิสัยนั้นไม่ได้แล้ว มันกลายเป็นสันดารไปโดยไม่รู้ตัว ทางออกผมคือ ศาสนาที่พึ่งทางใจ ผมพยายามละเลิกมาบ้างระยะหนึ่ง แต่พบว่ายากยิ่งนัก หากยังอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างที่ผมบอกไป แต่ก็กลับทำให้ผมตระหนักว่านี่คือ บททดสอบความเป็นคน ความเป็นมนุษย์ ที่ต้องผ่านไปให้ได้ ผมได้คำตอบอย่างหนึ่งว่าก่อนที่ผมจะมาผมเป็นคนอย่างไรอย่างน้อยผมจะต้องกลับไปเป็นคนเดิมคนนั้นให้ได้และเป็นคนที่ดียิ่งกว่าเดิมในอดีตที่มีปมด้อย แม้บททดสอบนี้จะสาหัสยิ่ง แต่เมื่อได้ธรรมะของพระพุทธองค์เป็นที่พึ่งผมก็ย่อมไม่หวั่นกลัวอะไรและจะต้องเอาชนะมันให้ได้ ความจริงผมมีกิเลสเยอะแยะมากมายแต่พบแสงแห่งธรรมแล้วผมก็คิดใหม่

ที่ผมพูดมาทั้งหมดอยากให้เข้าใจว่า ไม่ว่าอดีตจะก่อตัวมาอย่างไร บาปติดมาแค่ไหน ถ้ารู้แล้วก็ไม่ต้องบังคับให้ลืม เพราะมันไม่ใช่ทางสว่าง แน่นอนสถานที่สภาพแวดล้อมนั้นๆจะแย่จะทุกข์เข็ญแค่ไหนก็จงมองให้ออกหาทางด้วยปัญญา เกิดแต่กรรม ปลงบ้างครับ ผมเองก็เข้าใจว่าที่เราอยากสุข อยากให้เพื่อนร่วมงานเป็นคนที่เราชอบ หรือพึงมีแต่คนดียากครับ ในสถานที่ที่มีมนุษย์อยู่อาศัยหากไม่มีผู้ตื่นรู้กิเลสรวมตัวกันอยู่ในโลกนี้ย่อมไม่หมดทุกข์ หนีไปไหนก็หนีได้แต่หนีกรรม หนีไม่พ้น ดังนั้นถ้าเรายึดมั่น ถือมั่น ในอัตตา ไม่หาเหตุแห่งทุกข์ ไม่ดับทุกข์ ก็ไม่มีทางเป็นสุข จะรับมือกับทุกข์ก็ต้องรู้จักทุกข์เพื่อดับมันเพื่อไม่ให้มันเกิด

สำหรับตัวผมมีทางออกในปัญหาที่ทำงานไว้บ้างแล้วแต่ผมจะไม่หนี เพราะผมรู้แล้วว่าผมจะหนีไปไหนก็ไม่พ้นหากผมไม่กลับตัวใหม่ ไม่ปลดปล่อยกิเลส ต่อให้ได้ที่ทำงานใหม่ก็อาจจะต้องพบเจอปัญหาแบบนี้ไม่จบสิ้น ปัญหาที่ทำให้เราขาดศีลและศีลขาด

ส่วนตัวน้องเองที่นำมาเล่าสู่กันฟังผมขอให้ใช้สติเมื่อทุกอย่างเกิดก็ต้องมีดับ ปัญหาที่น้องเจอนั้นไม่นานก็จะผ่านพ้นเรียนหนังสือไ่ม่กี่ปีก็จบเราก็จะผ่านพ้นไม่ได้อยู่ในสภาพปัญหานั้นตลอดเวลา ถ้าคิดแบบธรรมะก็ดีเสียกว่าตกนรกนานชั่วกัลป์แค่ไม่กี่ปีเจ้ากรรมนายเวรเค้าก็ไม่อยู่กับเราแล้วอย่าท้อแท้คิดแต่กุศลอย่านำตัวเองสู่กิเลสคิดแค้นเคือง

ผมไม่ใช่ผู้รู้ในธรรมะอย่างถ่องแท้แต่ได้เว็บนี้เป็นสถานที่หนึ่งในยุคคนไม่เข้าวัด ก็ทำให้คนบาปอย่างผมได้แสงสว่างได้ปัญญา ขอให้น้องแก้ไขปัญหานี้ให้ได้ครับ

 

พรุ่งนี้แล้วค่ะวันสุดท้ายของการเรียน....ไม่รู้ต้องเจออะไรบ้าง

 

ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากนะคะพรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้วไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่หนูก็ดีใจแล้วค่ะที่อย่างน้อยได้เจอกัลยาณมิตรที่ดีแม้ว่าเราอาจจะไม่เคยเห็นหน้าตากันเลยสักครั้งก็ตาม

ขอบคุณมากนะคะ

 

หนูไปตรวจไบโพล่าร์ซะนะครับ