ขอถามเพื่อเจริญสติปัญญาของผมและผู้ที่อ่าน

ตัวผมมีความคิดว่า ทุกดวงจิตนี่ เกิดมาเพราะอวิชชา ยึดถือขันธ์เหล่านั้น แต่พอเราเมื่อเกิดขึ้นแล้ว

ตามธรรมดา ของคนปกติ ที่ไม่รู้ธรรมของพระพุทธเจ้า ตั้งแต่วัยเด็กเค้าก็เรียนหาความรู้ ประกอบวิชา เพื่อหาเงิน แล้วก็พอมีเงินเค้าก็ใช้เงิน สร้างบ้าน พอมีบ้านก็รู้สึกว่าเหงา

คําถามแรกขอถามก่อนว่า อาการเหงา ไม่มีเพื่อนเป็นกิเลศอันไหน วิธีแก้เป็นยังไง

ต่อเลยนะครับ พอรู้สึกว่าเหงา ก็ต้องหาเมีย พอมีเมีย ก็ต้องมีลูกเพื่อสืบต่อสายเลือดชาติตระกูลไป พอมีลูกเลี้ยงดูลูกให้ได้ดิบให้ดี ก็รอวันตายไป

ชีวิตของเรา จบไปหนึ่งชีวิต สิ่งพวกนี้คือมายา ที่อวิชชา อกุศลกรรม หลอกให้พวกเราทําแบบนั้นไป

ชีวิตทั้งชีวิตในอดีตกาล ก็ทําแบบนี้อย่างเดียว ซ้ำ ถ้าจะให้เปรียบเทียบ ก็เหมือนการ ดูหนังซ้ำอีกครั้ง มันก็น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว

เลยเกิดความคิดว่า ถ้าชาติภพมีจริง(อันนี้ผมเชื่อ) ว่าคนเราเกิดมาหลายชาติๆ
เกิดมาก็ทําแบบนี้ก็เท่านั้น ถ้าพิจารณาแบบนี้บ่อย จะทําเกิดความเบื่อหน่าย ในชาติภพ เลยต้องหาทางจะพ้นทุกข์ก็อาศัยพระธรรม ใช่ไหมครับ

พอถ้าปฎิบัติไปได้ แล้วก็หลุดพ้น (เขียนแบบนี้มันง่าย แต่ถ้าจะให้ปฎิบัติ เจออารมณ์ไรพวกนี้เยอะแยะไปหมด แต่ถ้ามีกําลังใจไม่ย้อท้อไม่หยุดความเพียรต้องบรรลุธรรมได้มรรคผลนิพพานได้แน่)


แล้วก็พ้นทุกข์ไปเลย ไปนิพพานเลย พอนิพพานแล้วไม่ต้องเกิดไม่ต้องทําสิ่งที่เป็นมายา ที่หลอกเราติดตามกันมาใช่ไหมครับ



อ่อกระทู้นี้ที่ผมตั้งมา เพราะว่า ผมรู้สึกว่า ชีวิตนี้ก็หาเงินไปมีครอบครัวไปก็เท่านั้นสุดท้ายก็ต้องตามเอาอะไรไปก็ไม่ได้ ผมก็อยากจะทําประโยชน์ให้กับตัวเองและก็ผู้อื่น

 

ถ้าตั้งกระทู้แนวนี้ได้ แสดงว่าเจ้าของกระทู้มีฐานบุญเก่ามาพอสมควรเลย
ผู้ที่รู้สึกเบื่อหน่ายในโลก ในวัฏฏะได้ แสดงว่าในอดีตชาติ ต้องได้เคยผ่านการบำเพ็ญมาระดับนึงแล้ว

สำหรับรายละเอียด ขออนุญาตให้ท่านอื่นตอนนะครับ เรื่องปริยัติพวกนี้ ผมไม่ค่อยทราบเท่าไหร่

แต่อยากจะให้กำลังใจว่า ปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆ นะครับ อย่างน้อย ชาตินี้ ถ้าไม่ได้เพิ่มขึ้นจากชาติก่อน ก็อย่าให้เสื่อมลง

 

นั่งสมาธิ สวดมนต์ไหว้พระ รักษาศีล5 (ข้อไหนขาดก็ยอมรับตามจริง แล้วก็เริ่มใหม่)เป็นประจำ
หมั่นศึกษา ปฏิบัติ ในสติปัฏฐาน 4 หรือ ภาวนาสายใดสายหนึ่งก็ได้ครับ
มุ่งมั่นไปเลย ไม่ต้องไปตรึกถึงผลมาก
ทำเหตุให้ดี ไปเรื่อยๆ อาการ ตรึกดังกล่าวจะค่อยๆลดลงครับ

 

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=31&A=1864&Z=1911

 

.....................อยู่กับปัจจุบัน ทำไปทีละก้าว อย่าฟุ้งซ่าน...

 

คิดเหมือนผมตอนวัยรุ่นเลย ช่วงนั้นผมคิดว่าคนเราเกิดมาทำไม คิดไปคิดมารู้สึกว่าชีวิตมันช่างไร้สาระ เกิดมา หาคู่ เลี้ยงลูก แล้วก็รอวันตาย ทำไปเพื่ออะไร ? เกิดอาการเบื่อชีวิต ไม่อยากมีลูกเพราะไม่อยากให้ลูกมาเจอความสุขความทุกข์เหมือนกับเรา ตอนนั้นพยายามหาคนปรึกษาแต่พอพูดไปเขาก็จะว่าผมปลงแล้วให้ไปบวชเป็นพระ เอะอะจะให้บวชอย่างเดียวเลย ไม่คิดจะแสดงความเห็นอะไรกันเลย สรุปเลยไม่มีคนให้ปรึกษา อนาถจริง ๆ :'(

 

เรื่อย เรื่อย มาเรียงเรียง
เขาบินเฉียงไปเป็นหมู่
ตัวเดียวมาไร้คู่
เหมือนธรรมอยู่เพียงเอกา


ร่ำร่ำ ใจรอนรอน
อกสะท้อน อ่อนใจข้า
ดวงใจ หากไม่หนีหน้า
นี่แก้วตา ภาวนามันส์เหลือเกิน

 

http://palungjit.org/threads/มหาสติปัฎฐาน-พุทธภูมิควรอ่าน.125494/

 

เห็นชื่อกระทู้เกี่ยวกับปัญญา เลยเอาบทสนทนาของพระอรหันตสาวกพระนาคเสนกับพระเจ้ามิลินท์มาโพสต์ให้ ballbeamboy2 ลองฟังดูจ้า

มีการพูดถึงปัญญา ญาณ และโมหะ ด้วย

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=YOKz8I1IAsg&feature=related]มิลินทปัญหา 4/8 - YouTube[/ame]

 

ลักษณะของปัญญาคือการชำแหละจนกระจ่างในเนื้อใน เมื่อเจริญแล้วจึงไม่ข้องติด

อุปมาสติเป็นดั่งมือ ปัญญาเป็นดังมีด
การใช้ปัญญา อุปมาดั่งการชำแหละชิ้นเนื้อแห่งทุกข์ด้วยมีด ขณะชำแหละเราย่อมรู้ว่าจะจรดมีดลงไปที่ใด เมื่อใช้มือแห่งสติจับมีดและชิ้นเนื้อไว้ดีแล้ว การชำแหละจะตรงสู่เนื้อในได้โดยง่าย เมื่อชำแหละดีแล้วแล้วชิ้นเนื้อย่อมทะลุปรุโปร่ง มีดและมือจึงไม่ได้เอาธุระกับชิ้นเนื้อชิ้นเดิมอีกต่อไป การเจริญสติปัญญาเป็นเช่นนี้

การฟังหรือการอ่านแสวงหาความรู้ บางครั้งก็ช่วยเผยวิธีในการชำแหละชิ้นเนื้อให้แก่เรา เช่นนี้เรียกว่าความรู้นั้นเป็นไปเพื่อเจริญปัญญา แต่หากความรู้นั้นกลายเป็นชิ้นเนื้อเสียเองแล้ว การแสวงหาความรู้ในลักษณะนี้อาจอุปมาได้ดั่งการสะสมชิ้นเนื้อแห่งทุกข์ชิ้นใหม่ๆให้เพิ่มมากขึ้น ยังไม่ถือว่าเป็นการเจริญปัญญา จ้า

 

ลักษณะของปัญญาคือการส่องสว่างกระจ่างแจ้ง

อุปมาสติเป็นดังไม้ขีดไฟ ปัญญาเป็นดั่งคบเพลิง
คบเพลิงจะส่ิองสว่างได้ต้องได้รับการจุดไฟจากไม้ขีด
การจุดไม้ขีดตลอดเวลาโดยไม่นำมาสัมผัสกับคบเพลิง ย่อมไม่เกิดดวงไฟส่องสว่าง
การถือคบเพลิงที่ไม่ได้จุดไฟ ก็ไม่อาจมองเห็นสิ่งใดในความมืดได้

เมื่อคบเพลิงถูกจุดติดไฟ และส่องสว่างจนเรามองเห็นทุกสิ่งรอบตัวแล้ว แม้อยู่ในความมืดเราก็ยังคงจำได้ว่าสิ่งใดอยู่ที่ไหน มีลักษณะเป็นอย่างไร เพราะเราได้เคยเห็นมันมาแล้วเมื่อครั้งใช้คบเพลิงส่องดู ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องถือคบเพลิงจุดไฟอยู่ตลอดเวลา การใช้สติปัญญาก็เป็นเช่นนั้น

เมื่อครั้งเจริญใหม่ๆเราย่อมใช้อุปทานเข้าไปข้องเกี่ยวเอาธุระอย่างเต็มที่
...นี่คือการเจริญปัญญา

ครั้นเมื่อกระจ่างแล้วเราเพียงใช้ความจำได้หมายรู้ก็เพียงพอในการจัดการกับความมืด
...นี่คือการใช้ญาณ

 

ต้องเรียกว่า "ballbeamboy2 เจ้าปัญหา" 555 ลุกศิษย์พระเจ้ามิลินทร
ผมดูแล้ว เปนการ์ตูนที่ทำไว้ดีมาก "ballbeamboy2 ดูรึยัง

 

ขอบคุณครับสาธุขออนุโมทนา

ดูแล้วครับ