นี่คือเรา

สิ่งที่ผมจะกล่าวต่อไปนี้ อาจจะไม่ตรงกับใจของหลายๆคน เพราะไม่อยู่ในตำรา

หรือ ความรู้ที่ได้รู้มา เป็นสิ่งที่อาจจะดูตรงกันข้ามก็เป็นได้ แต่หากมองดูดีดีจะเข้าใจ

อันกายนี้ เป็นเราโดยแท้ หากมีผู้อื่นผู้ใด มาทำร้ายให้เจ็บปวด ก็จะส่งผลให้มีโทสะ

อันใจนี้ เป็นเราโดยแท้ หากมีบุคคลมาทำร้าย ให้โศกเศร้าเสียใจ ก็จะส่งผลให้มีโลภะ

อันจิตนี้ เป็นเราโดยแท้ หากมีสิ่งใด หลอกล่อให้ลุ่มหลง ก็จะส่งผลให้มีโมหะ

สิ่งทั้งหลายที่กล่าวมา ล้วนมาจากความรัก ที่รักตนเอง และ คนใกล้ชิดทั้งสิ้น

อันกายนี้ ไม่ว่าจะกระทบทางใด ก็ส่งผลให้โกรธ ให้โมโห ไม่พอใจ ขุ่นเคือง

ไม่ว่าจะทางตา ทางหู ทางจมูก ทางปาก ทางลิ้น ทางกาย ตามที่จะกระทบ

อันใจนี้ ไม่ว่าจะรู้สึกเช่นไร ก็ส่งผลให้เกิดความอยากได้ อยากมี หรือ ไม่อยากเป็น

ผลก็มาจากความรู้สึก ถึงแม้ไม่มีผู้อื่นมากระทบ ก็สามารถเกิดขึ้นได้

อันจิตนี้ ไม่ว่าจะรับรู้เช่นไร ก็จะส่งผลให้ลุ่มหลง มัวเมา งมงาย ยึดติด

ผลนั้นมาจาก การรับรู้จากสิ่งที่มีบนโลก ไม่ว่าจะการพนัน ความเมา สิ่งลี้ลับ

นี่คือหนทางแห่งความเป็นทุกข์ และ เมื่อ กาย๑ ใจ๑ จิต๑ นี้มาร่วมกัน

การปรุงแต่งจึงเกิดขึ้น สะท้อนออกมาทางความคิดบ้าง ทางวาจาที่ส่งผลจากความคิด

ทางกายที่ส่งผลจากความคิด ให้มนุษย์เป็นไปตามกรรมที่ได้กระทำลงไปแล้ว

ยังส่งผลให้เป็นผู้ที่มีการนึกคิดไปในทางนั้นๆตามลำดับอีก จนเป็นความเคยชิน

จนเป็นความคุ้นเคย จนเป็นนิสัย และ มีหลายๆคนที่กระทำลงไปด้วยยับยั้งชั่งใจไม่ได้

ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งนี้ผิด แต่ไม่สามารถทนฝืนที่จะไม่กระทำได้ นี่คือสิ่งที่มนุษย์ติดข้อง

ผมนำมาบอกกล่าวถึง การเกิดของสิ่งที่เรียกว่า"กิเลส" ซึ่งส่งผลให้เกิดความอยากตามมา

ฉนั้น ควรจะดับที่ต้นเหตุ คือ การปรุงแต่ง และ สิ่งที่จะสามารถดับได้นั้น

คือการปฎิบัติธรรมนั่งกรรมฐาน เป็นเพียงหนทางเดียวเท่านั้น ที่จะดับการปรุงแต่งได้

สาธุครับ

 

การเห็นตัวตนของตนเอง อย่างชัดเจน ก็จะเห็นความเป็นจริงที่เป็นไปได้ด้วยตนเอง

ดั่ง มีหนูที่คอยรังควาน สร้างความเดือดร้อน ให้กับที่อยู่อาศัยของเรา

เราจำเป็นที่จะต้องเห็นตัวหนูเสียก่อน และ เห็นสถานที่อยู่ของหนูเสียก่อน

เราจึงจะสามารถ ยับยั้งมิให้หนูนั้นมาสร้างความเดือดร้อน ให้กับที่อยู่อาศัยของเรา

สาธุครับ

 

ข้อดีของการได้ เขียนบรรยาย อย่างหนึ่ง คือสามารถย้อนกลับมาอ่านดู ได้
อนุโมทนาในกุศลจิต ครับ

 

ครับ ขอบคุณครับ อนุโมทนาสาธุครับ คุณ jittinon

 

สิ่งที่ปรากฏได้ชัดคือรู้จักยอมรับตนเอง เห็นความจริงในตนได้ จึงนำออกเป็นภาษา ให้ใช้สื่อสาร
ถูก-ผิด คุณ-โทษ กุศล-อกุศล ควรน้อมเข้ามาพิจารณาในตน
ธรรม ปรากฏเสมอ ไม่จำกัดกาล

 

"การเกิดของสิ่งที่เรียกว่า"กิเลส" ซึ่งส่งผลให้เกิดความอยากตามมา

ฉนั้น ควรจะดับที่ต้นเหตุ คือ การปรุงแต่ง"

อนุโมทนาค่ะ ปัจจุบันกระแสโลกีย์ ทางโลกหนัก และ รุนแรง เร้าให้เกิด กิเลส อย่างมากมาย ดิฉันเป็นคนนึงที่กำลังพยายามทวนกระแสโลกปัจจุบัน เพื่อกลับคืนสู่กระแสธรรมะค่ะ
(ถึงจะยากที่ต้องชนะจิตตนเอง แต่ตราบใดที่ยังไม่หมดความพยายาม ตั้งใจ และ ศรัทธาในคำสอนของพระพุทธองค์ วันที่จะหลุดพ้นจากวัฏฏสงสารก็ไม่ไกลเกินเอื้อม)

 

พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย ผู้เข้าไปหา เป็นผู้ไม่หลุดพ้น ผู้ไม่เข้าไปหา เป็นผู้หลุดพ้น.....ภิกษุทั้งหลาย วิญญาน ซึ่งเข้าถือเอารูป ตั้งอยู่ก็ตั้งอยู่ได้ เป็นวิญญานที่มีรูปเป็นอารมณ์ มีรูปเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ ก็ถึงความเจริญ งอกงามไพบูลย์ได้ ภิกษุทั้งหลาย วิญญาน ซึ่งเข้าถือเอาเวทนา ตั้งอยู่ก็ตั้งอยู่ได้ เป็นวิญญานที่มีเวทนาเป็นอารมณ์ มีเวทนาเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเข้าไปส้องเสพ ก็ถึง ความเจริญงอกงามไพบูลย์ได้ ภิกษุทั้งหลาย วิญญานซึ่งเข้าถือเอาสัญญา ตั้งอยู่ก็ตั้งอยู่ได้ มีสัญญาเป็นอารมณ์ มีสัญญาเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเข้าไปส้องเสพ ก็ถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ได้ ภิกษุทั้งหลาย วิญญานถือเอา สังขาร ตั้งอยู่ก็ตั้งอยู่ได้ เป็นวิญญานที่มีสังขารเป็นอารมณ์ มีสังขารเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเข้าไปส้องเสพ ก็ถึงความเจริญ งอกงามไพบูลย์ได้..................ภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดจะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า เราจักบัญญัติ ซึ่งการมา การไป การจุติ การอุบัติ ความเจริญ ความงอกงาม และความไพบูลย์ ของวิญญาน โดย เว้นจากรูป เว้นจากเวทนา เว้นจากสัญญา เว้นจากสังขาร ดังนี้นั้น นี่ไม่ใช่ฐานะที่จักมีได้เลย........................ภิกษุทั้งหลาย ถ้า ราคะในรูปธาตุ ในเวทนาธาตุ ในสัญญาธาตุ ในสังขารธาตุ ในวิญญานธาตุ เป็นสิ่งที่ภิกษุละได้แล้ว เพราะละราคะได้ อารมณ์สำหรับวิญญานก็ขาดลง ที่ตั้งของวิญญานก็ไม่มี วิญญานอันไม่มีที่ตั้งนั้นก็ไม่งอกงาม หลุดพ้นเพราะไม่ถูกปรุงแต่ง เพราะหลุดพ้นไปก็ ตั้งมั่น เพราะตั้งมั่นก็ยินดีในตนเอง เพราะยินดีในตนเองก็ไม่หวั่นใหว เมื่อไม่หวั่นใหวก็ปรินิพพานเฉพาะตน ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรห์มจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำเสร็จแล้ว กิจเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้ มีอีก ดังนี้----ขนธ.สํ.17/66/105.

 

อนุโมทนาสาธุครับ มีจิตตั้งมั่นไม่หวั่นไหว จิตจะมุ่งตรงต่อพระนิพพานครับ

 

อนุโมทนาสาธุครับ กับพระธรรมที่ยกมากล่าวนี้ครับ คุณแพททิก

 

เหตุเกิดที่เรา ครั้นจะดับก็ต้องดับที่เรา เราสร้างเหตุให้เกิด ด้วยดิ้นรน สับส่าย

หาตัวตนของเราให้พบเจอเสียก่อน ด้วยการหยุด สงบนิ่ง

มิเช่นนั้นแล้ว ย่อมไม่มีทางที่จะ ดับความเป็นทุกข์ลงได้

สาธุครับ