กลัวผีทำไงดีค่ะ

เรื่องผีคือเมื่อก่อนก็ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ค่ะ
แต่มาภายหลังกลัวสุดๆเลยค่ะ ยิ่งถ้านั่งสมาธิคนเดียวด้วยแล้ว ดิฉันกลัวมากๆ
มีแต่คนเค้าบอกว่ายิ่งปฏิบัติยิ่งไม่กลัว แต่ดิฉันกลับตรงกันข้ามค่ะ เพราะยิ่งปฎิบัติมากฉันยิ่งสัมผัสมากและรู้ว่ามีจริงแท้แน่นอน ฉันไม่กล้าสัมผัสด้วยตาเนื้อฉันขอตลอดว่าฉันรับรู้ได้หมดทั้งด้วยกลิ่น(ชัดมาก)หรือนิมิต ถึงจะเคยคุยกันทางจิตแล้วยังไง แต่ถ้าเจอตัวเป็นๆฉันอยากจะรับได้แต่ก็รับไม่ได้สักทีค่ะ ลองมาแล้วตามคำแนะนำเพื่อนแต่ก็ทำไม่ได้ค่ะ ถามพระอาจารย์ๆก็บอกแต่ว่าอย่าไปกลัว พูดได้แต่ทำยากมากค่ะ หรือเพราะฉันมีกรรมเยอะค่ะ จะแก้กรรมนี้อย่างดีค่ะ เพราะฉันอยากไปบวชพราหมณ์ที่ต่างจังหวัดแบบเงียบๆตามป่าเขาค่ะ
ถ้าคำถามฉันไปรบกวนท่านผู้ใด ขออโหสิกรรมฉันด้วยนะค่ะ

 

หลวงปู่ดู่ แนะวิธีภาวนาแล้วกลัว

เคยมีผุ้ปฏิบัติภาวนาแล้วเกิดความกลัว โดยเฉพาะนักปฏิบัติที่เป็นหญิง ไม่ว่าจะกลัวผีสาง
นิมิตในภาวนา หรือกลัวโดยไม่ทราบสาเหตุ ได้เรียนถามหลวงปู่ว่า ถ้ากลัวแล้วจะทำอย่างไรดี

หลวงปู่ตอบว่า
"ถ้ากลัวให้นึกถึงพระ"

ในพระไตรปิฎก ธชัคคสูตร กล่าวไว้สรุปว่า

"เมื่อพวกเธอตระหนักถึงเราตถาคตอยู่ พระธรรมอันเรากล่าวดีแล้วอยู่ พระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี
แล้วอยู่ ความกลัวก็ดี ความหวาดสะดุ้งก็ดี ความขนพองสยองเกล้าก็ดี ที่จะมีขึ้นก็หายไปเอง"

 

เมื่อก่อนตอนไปปฎิบัติ ดิฉันไม่กลัว แม้แต่การนั่งภาวนาถ้าตะคริวกินหลวงพ่อท่านบอกให้ตายไปเลยแต่ไม่มีใครตายเพราะนั่งสมาธิ ในความคิดเวลาเป็นตะคริวก็คิดจะตายก็ตายไปเลย คือไม่กลัวความตายแล้วถ้าผีจะมาหลอก ก็ให้คิดว่าเขาก็เหมือนเรา หรือเราก็เหมือนเขา ถ้าเขาจะมาฆ่าเรา เราก็ยินดีตาย คืออารมณ์ นั้นไม่กลัวความตายก็ไม่กลัวผีด้วย แต่พอกลับบ้านเจ้าพ่อคุณเอ่ย อารมณ์เดียวกับคุณเลยกลัวซะจนแบบเปิดไฟทั่วบ้าน แค่นกมาเดินบนหลังคาดังแก๊ก แก๊ก ก็เหงื่อแตกแทบจะเป็นลม กลัวจินตนาการเก่ง แต่ชอบอ่านหนังสือเรื่องลี้ลับ หรือรายการเกี่ยวกับผี ดูไปก็กลัวไป ที่พูดมาก็แค่จะบอกว่า ดิฉันก็กลัวมากก คนนึง และที่ผ่านมาก็เคยเห็นบ้าง ก็เลยกลัว

 

ตอนเป็นคนเหมือนกันทำไมไม่กลัว พอตายแค่นั้นแหละ กลัว เป็นพวกเดียวกันสิ่จะได้ไม่กลัว

 

นอนสิครับ นึกถึงสิ่งที่เราบูชา อย่ายึดติดเรื่องผีและวิญญาณ แล้วจะไม่กลัว

 

ตอบง่าย แต่คุณเจ้าของกระทู้ทำยาก

เอ...ต้องรอคนแสดงธรรมที่เหมาะกับคุณเจ้าของกระทู้ แล่ะครับ

เมื่อก่อนผมก็กลัวเหมือนกันผมแก้โดยการไม่กลัวดื้อๆเลยเป็นไงเป็นกันครับไม่ก็นั่งสมาธิในที่มืดมันจะช่วยได้ด้วยครับ

 

ขอบพระคุณทุกท่าน ที่ตอบคำถามนะค่ะ
อย่างที่คุณแจ๊กซ์69 บอกค่ะตอบง่ายทำยาก คือถ้าใช้ชีวิตปกติฉันไม่กลัวค่ะ ดึกๆฉันนั่งคนเดียวก็ไม่กลัว แต่พอฉันจะเข้าสมาธิคนเดียวกลางดึกฉันกลัวมากค่ะ ถึงแม้ฉันจะฝันถึงหลวงพ่อจรัญท่านเข้ามาพูดกับดิฉันว่าฉันกลัวอะไรกันแน่ ฉันก็ยังบุญไม่พอที่จะผ่านไปได้ค่ะ อารมย์นี้ต้องคนที่เคยประสพแบบฉันและคุณsamaice จะเข้าใจอารมย์นั้นดีค่ะ คือเหมือนคุณก้าวเท้าไปอีกโลกหนึ่งที่ไม่ใช่โลกเราเพียงคนเดียว มันทั้งวังเวง ทั้งเงียบสงัด ขนลุกขนพอง พวกคุณอาจมีบุญไม่กลัว แต่ฉันกลัวและจัดการมันไม่ได้ค่ะ ถึงมาตั้งกระทู้ถามค่ะ

 

นอนสิครับ นึกถึงสิ่งที่เราบูชา อย่ายึดติดเรื่องผีและวิญญาณ แล้วจะไม่กลัว<!-- google_ad_section_end -->

ยํ้านะครับ อย่าไปคิดเลยเรื่องผีวิญญาณสัมภเวสีและอสัมภเวสี รู้ครับว่าทำยาก แต่พยายามตั้งจิตนึกถึงสิ่งที่เราบูชาและเคารพ จิตไม่ควรวอกแวกหรือวิตกว่าจะมีอะไรเข้ามา มันแค่ความรู้สึกที่จิตของเรากำหนดว่ากลัว ฉะนั้นเราบังคับจิตของเราเอง นอนก็เป็นการควบคุมจิตว่าเรานอนนะอยู่ในขณะนี้ ไม่ใช่ว่าเรากลัวผีนะ เป็นสิ่งที่บั่นทอนการทำงานจิตของเรา ทำให้เรากลัว อย่างดีก็ทำทีละขั้นตอน จิตอย่าร้อนรนจนวิตก ฟุ้งซ่าน ตั้งสติ ตั้งจิต ให้สงบกายสงบใจ กำหนดลมหายใจ ว่าเรานอน ก็ไม่กลัวแล้วล่ะครับ ผมก็เคยพยายามทำอยู่หลายครั้งแล้วได้ผลจริงครับ

 

ที่จริงคนกลัวผี เพราะสามารถสัมผัสได้ถึงการรบกวนของผี

ไม่ใช่อุปปาทาน เพราะบ่อยครั้งอยู่ในสถานที่หรือสภาวะที่ไมได้น่ากลัวอะไรเลย แต่กลับรู้สึกกลัว ขนพองสยองเกล้า นั่นเพราะถูกผีรบกวน


ถ้าคนที่ฝึกสมาธิมาจะยิ่งสัมผัสได้ชัดเจนยิ่งขึ้น การแผ่เมตตาบางครั้งไม่เพียงพอถ้าเรายังมีพลังใจที่อ่อน อันนี้ยังไม่พูดถึงกรณีท่านผู้ทรงอภิญญาเช่นครูบาร์อาจารย์หลายๆท่านนะครับ

จึงอยากแนะนำว่า ลองกรวดน้ำโดยใช้น้ำจริงๆไม่ใช่กรวดน้ำแห้ง ในเวลากลางวันแสกๆ หรือกลางคืนก็ได้ถ้าคุณไม่กลัวจนเกินไป และการกรวดน้ำก็ไม่ใช่การเทลงกระถางไม้ประดับนะครับ แต่ต้องเท(หรือริน)ลงพื้นดินที่เชื่อมต่อกับผืนธรณี โดยจะรินใส่ภาชนะอื่นก่อนค่อยเอาไปเทใส่โคนต้นไม้หรือลานกว้างก็ได้แล้วแต่ความสะดวก

ทั้งนี้เพราะมีสัมภเวสีบางจำพวกที่ไม่สามารถรับรู้การอุทิศส่วนกุศลแบบแห้งได้ถ้าพลังใจของเราไม่แรงพอ

ถ้าไม่แน่ใจว่าพลังใจของเราแรงพอที่จะกรวดน้ำแบบแห้งได้หรือไม่ก็ เผื่อเหลือเผื่อขาดไว้เลยก็ดีครับ


เพิ่มเติมนะครับ เตรียมน้ำใส่ภาชนะที่บรรจุน้ำได้เยอะๆแต่ปากเล็กๆ(เช่นขวดน้ำอัดลม) จะดีมาก เพราะคุณจะสามารถรินน้ำได้เรื่อยๆไม่สดุดกลัวว่าน้ำจะหมดก่อน แล้วใช้สมาธิไปกับการกล่าวแผ่เมตตาอย่างเดียวเลย

 

แรก ๆ นั่งหลับตาเราก็กลัวนะ แต่หลัง ๆนั่งบ่อย ๆดึก ๆก็ไม่กลัวแล้ว

ตอนกลัว ๆผมก็คิดว่าเรามีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นสรณะ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว

ถ้ากลัวมาก ๆ ลองนึกถึงท่านท้าวเวสสุวรรณดูครับ ^___^

วันก่อนดู Shutter ได้กิติศัพท์ว่าน่ากลัวนักน่ากลัวหนา ตอนตีสองก็เปิดดู

เรื่องกลัวไม่มี มีแต่ตกใจเรื่องเสียง - -"

 

แต่ก่อนก็กลัวมากๆค่ะ สวดมนต์คนเดียวไม่มีสมาธิเลย หลังจากได้ศึกษาธรรมะตามแบบของหลวงพ่อฤาษีฯ ก่อนทำกรรมฐานท่านให้สมาทานพระกรรมฐาน
เมื่อทำทุกคืนๆ ความกลัวก็ค่อยหายไปตามลำดับค่ะ ตอนนี้ก็ยังกลัวนิดๆ แต่มีหวังว่าในอนาคตจะดีกว่านี้ค่ะ คำสมาทานพระกรรมฐานมีดังนี้ค่ะ

คำสมาทานพระกรรมฐาน
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ( ว่า ๓ จบ )
อิมาหัง ภะคะวา อัตตะภาวัง ตุมหากัง ปะริจัจชามิ

ข้าแต่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เจริญ ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ขอมอบกาย ถวายชีวิต แด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ขออาราธนาบารมีพระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย สืบ ๆ กันมา มีหลวงพ่อปาน วัดบางนมโคเป็นที่สุด ขอได้โปรดยกจิตของข้าพเจ้า ขึ้นสู่ภาวะพระกรรมฐาน ทั้ง ๔๐ ทัศ พระปีติทั้ง ๕ และวิปัสสนาญาณทั้ง ๙ ขอพระกรรมฐานทั้ง ๔๐ ทัศ พระปีติทั้ง ๕ และวิปัสสนาญาณทั้ง ๙ จงมาบังเกิดปรากฏ ในกายทวาร ในวจีทวาร ในมโนทวาร ของข้าพระพุทธเจ้า ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด

ขอได้โปรดยกจิตของข้าพเจ้า ขึ้นสู่ภาวะแห่งเมฆจิต สามารถกำหนดจิต รู้ภาวะการณ์ต่าง ๆ ทั้งเหตุ ผล อดีต อนาคต และปัจจุบัน ได้ทุกขณะจิต ที่ปรารถนาจะรู้ เมื่อรู้แล้ว ขอให้เห็นภาพนั้น ได้ชัดเจนแจ่มใส และพยากรณ์ได้ ตามความเป็นจริงทุกประการ เหตุใดที่จะพึงบังเกิดแก่ข้าพเจ้า ขอให้ข้าพเจ้าได้รู้เหตุนั้น ได้โดยมิต้องกำหนดจิต แม้แต่ประการใด ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด

(copy มาจาก http://www.palungjit.org/smati/books/index.php?cat=527)

หลังทำกรรมฐานแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะอุทิศส่วนกุศลให้เทพเจ้าทั้งหลายที่ดูแลปกปักรักษาเราด้วยนะคะ

 

หาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ พระเครื่องซักองค์ซิ :boo:

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่แนะนำค่ะ+
เป็นจริงอย่างที่คุณพรพรพรพรพบอกค่ะ คือฉันสัมผัสวิญญาณได้ฉันจึงกลัว ถึงแม้จะคุยกันทางจิตแล้วแต่ฉันก็ไม่อาจรับได้ด้วยตาเนื้อ(คนไม่ปฎิบัติ อาจงงในคำว่าคุยทางจิต)ฉันจะขอพวกเค้าตลอดว่าอย่าปรากฎให้ฉันเห็น ถ้าเวลาฉันไม่เข้าสมาธิขอให้ส่งกลิ่นให้ฉันแทนพวกเค้าก็ส่งเป็นกลิ่นมาแทนเพื่อที่ฉันจะได้รู้ว่าใครมาเพราะแต่ละกลิ่นแยกพวกกันค่ะ แต่แปลกที่ฉันรับได้และไม่กลัว(บางคนอาจงงและว่าฉันเพี้ยน แต่ฉันมีสติครบ ทำงานและเลี้ยงดูครอบครัวตามปกติค่ะ) ดิฉันจะลองทำตามคำแนะนำของคุณพรพรพรพรพและคุณผีทะเลดูค่ะ ขออำนาจบุญของข้าพเจ้าที่ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ ให้ทุกท่านที่ตอบกระทู้ดวงตาเห็นธรรมและเจริญด้วยปัญญาญาณ พร้อมถึงซึ่งนิพพานเทอญ

 

เมื่อตอนเด็กๆก็กลัวหมดแล่ะอ่ะครับ ทั้ง เสียง ทั้งความมืด

แล้วถ้าตอนนี้ถ้าผมยังกลัวเหมือนเดิม โอ้ก็ต้องสุดๆอ่ะ ทั้งเสียง ทั้งภาพหลอน หิ่งห้อย ตอนแรกเห็นไกลๆยังกับกระสือ อิอิอิอิอิ

สงสัยคุณต้องปิดไฟนั่งสมาธิแล้วมั้งมันจะช่วยให้คุณวางใจได้อย่างนึงคือมันจะลดความกลัวได้ไม่มากก็น้อยอ่ะครับ เป็นเรื่องแปลกดีครับ

 

ผมขออนุโมทนาสาธุ กับญาติธรรมทุกๆท่าน ในบุญกุศลที่ได้บำเพ็ญมาทั้งหมดทั้งปวงด้วยครับ

 

ตอนเด็กๆกลัวผีที่สุดค่ะ
พอโตมา ได้ทำบุญและอุทิศส่วนกุศลให้ผีบ่อยๆก็เลิกกลัว
รู้สึกว่ามีเขาเป็นเพื่อนที่แสนจะอบอุ่น และแสนดี
ไปไหนๆก็รู้สึกปลอดภัย มีเขาคอยดูแล....

 

ความกลัวจุดกําเนิดอยู่จิต เเม้จะบอกว่าไม่กลัวเวลาเค้าปรากฏ
จะมีเล็กน้อยในจิต จะเเก้มี 2ทาง คือคิดว่าไม่ว่าภพภูมิใดๆเรา
จะไม่เป็นศัตรูกับใครตรงนี้จะทําให้เราอุทิศส่วนกุศลอัตโนมัติ
หรือตายเป็นตายไปเลย. มาๆขอดูขอเห็น ดูซิว่าจะเป็นอย่างไร
เเล้วอุทิศฯเลือกดูครับ. ถ้าคุณข้ามจุดนี้ไปได้ เเดนภพภูมิที่สูงกว่า
เค้าจะเปิดทางให้ครับ

 

ตะก่อน เพื่อนมันตอบสั้นว่า "กลัวผีเพราะไม่รู้ตัว" ตอนนั้นบอกได้เลยว่า เป็นคนกลัวผีมากๆ (แบบกลัวจนฝันนะ ไม่ใช่สัมผัสเอง)

รู้ตัวไว้แล้วจะไม่กลัว

ตอนนั้น เพื่อนพูด ก็ยังคิดว่า พูดง่ายทำยาก(นี่หว่า) ไม่เข้าใจความหมาย เพื่อนบอก ปฎิบัติต่อไป(ให้ถูกทาง) แล้วจะเข้าใจเอง

ถ้าเข้าใจแล้วจะไม่กลัว

 

ถ้าตอนเด็ก ๆ ไม่โดนหลอกโดนสอนมาให้กลัวผี โตมามันก็ไม่ค่อยกลัวหรอก
แต่จริง ๆ แล้วที่คนกลัวผีผมคิดว่า กลัวความตายมากกว่า กลัวว่าผีจะทำร้าย

 

พุทโธ ธรรมโม สังโฆ เป็นที่พึ่งครับ