พรหมภูมิไม่มีโทสะแต่ยังมีโลภะและโมหะ

ในสภาวะที่นิ่ง นั้นโทษะถูกระงับไว้หมด คราวนี้เรารู้ว่าสติของเรามีกำลังมาก
แต่เราก็สามารถนิ่งได้ มาก แต่เรานิ่งแบบไม่รู้เหนือ รู้ใต้ไง

แงงงงงงงงงงงงงง เราบอกไงดีล่ะเนี้ยยย

 

สงสัยเมาค้างหรือเปล่าเนี้ย ตัวเองพูดอะไร ไประดับพระอริยะแล้ว งอล นะเฟ้ย อ่านอะไร ให้เข้าใจหน่อยซิ กลับไปอ่านใหม่
ให้โอกาส อีกครั้งนึง ไม่งั้นโป่ง เป็นของแถม

 

ที่ยกมานี้เป็นพรหมของปฐมฌานภูมิ ซึ่งแบ่งไว้ ๓ ระดับด้วยกัน คือ ปาริสัชชาพรหม คือพรหมผู้มีรัศมีน้อย เหมือนว่าประชากรทั่วไปในมนุษย์
ปุโรหิตาพรหมเหมือนมีบุญมากกว่าชั้นปาริสัชชา เหมือนปุโรหิตที่ใกล้ชิตพระราชา เป็นผู้ที่สามารถติดต่อพระราชาได้ง่าย เปรียบได้ดังองค์มนตรี
ส่วนมหาพรหมนั้นคือผู้ที่มีบุญมากได้แก่ท้าวมหาพรหม เปรียบได้ดังมหากษัตริย์ผู้ครองเมือง ไม่รู้อธิบายให้เข้าใจได้หรือเปล่า

 

คำว่าเร็ว นั้น พิจารณาดู

คำว่าโกรธ นี่ มันเป็นหางๆมัน

อาการเก๊ก ก็จะเก๊กไม่ให้อาการมันออกมาทางการกระทำ
ภาษาบ้านๆก็เรียกว่าโกรธ มีหน้าแดง หน้าเขียว คิ้วขมวด ลมหายใจแรง
ที่หน้าแดงหน้าเขียว นั่นก้เพราะความดันสูงมันเร็วพุ่งออกจากกลางอกไปที่ใบหน้า
แต่ความเร็วมันยังอยู่ในภายใน


แต่หากว่าจะเทียบด้วย รูปพรหม ใบหน้าจะเป็นอย่างไร
อันนี้ไม่รู้ ไม่เคยไปเมืองพรหม


ข่มไว้ด้วยกำลังในภายใน
ความเร็วมันก็เกิดแต่ในภายใน

 

สังเกตไหม

พอดู ธรรมภายใน ฟังธรรมจากตนเป็น มีตนเป็นเกาะ(มหาสมบัติ)
แล มีตนเป็นที่พึ่ง(ตนเตือนตน) กริยาข้างนอก กับ ข้างใน จะคน
ละเนื้อ

ขันธ์ทำงานตามอาสวะบางเหล่าที่ไม่ระงับ
แต่ จิตก็ภาวนาเก็บเกี่ยวการพิจารณาอยู่ข้างใน

ขันธ์ทำงานส่วนขันธ์ไม่เกี่ยวกับจิต ไม่ก้ำเกินจิต ไม่ว่าจะด้วยอาสวะใด

จิตยังคง ปริ-วัฏ-ฐาน หมุนรอบการพิจารณาองค์ธรรม ที่ยังแล่นไปเกิน
ตาม "ชวนะ" (หรือ ส่วนขันธ์) ของมันไปตามเรื่อง

พอเห็น กระบวนการนี้บ่อยๆ จะค่อยๆเห็น โมหะ และ โลภะ ที่เคยต้อง
ดูขณะถอยออกจากกรรมฐาน กลายเป็น ดูได้ตลอดเวลา ไม่มีว่างเว้น ไม่
มีการเว้นวรรค เว้นแต่ จิตตั้งมั่น หรือ ธรรมเอกจากหายไป

พอ ธรรมเอกหายไป เราจะรู้ของเราว่า ต้องโดนนิวรณ์ตัวใดตัวหนึ่งเล่น
งานเข้าไปแล้ว ไม่ทันมัน ก็ต้องสอดส่องกันไป

เจริญแล้วเสื่อมๆ ๆ ๆ ก็ต้อง พิจารณาซ้ำๆ

******************

ทีนี้ บอกก่อนว่า เวลาฟัง ธรรมภายในเป็น อย่าปฏิเสธ ฟังธรรมภายนอก

เพียงแต่ว่า ธรรมภายนอกเป็นธรรมภายใน ตรงนี้เราจะเข้าใจมากขึ้นว่าหมาย
ถึง สภาวะแบบใด [ พอเห็นตรงนี้ จะเริ่มเข้าใจ วิธีการฟังเทศนาที่ทำให้บรรลุ ]

พอเข้าใจตรงนี้ จะค่อยๆเห็น คุณค่าของการ เสวนาธรรมเฉพาะที่ใช่ ส่วน
ไม่ใช่นี่ แรกๆจิตมันจะผลักไส(แต่อย่าไปเชื่อมันนะ) เพราะ ของจริงต้องฟัง
ได้ทั้งหมด

 

อันนี้เข้าใจอยู่ครับแปะ

แต่ว่า โจทย์คือ พรหม ยังมีโทษะไหม

เห็นโจทย์กล่าวโดย รวมๆ
เลยยกมา วิเคราะห์ดู

 

พรหม ทรงพรหมวิหาร4 มีเมตตาพรหมวิหาร เป็นธรรมะคู่ปรับกับโทสะ ทำให้
โทสะ ไม่เกิดในภพของพรหม นะจ๊ะ

แต่พรหม มีมานะทิฏฐิ ก็มีอาการดื้อดึง พยศ ต่อผู้รู้แจ้งอย่างพระพุทธเจ้าได้

 

เดี๋ยวมาใหม่เจ่ ฝากไว้ก่อน โอราน ^^

 

ตรงนี้ นึกถึง จิตตั้งมั่น หรือธรรมเอก ที่พี่กล่าวมา
ขณะหมุน เขาก็มีรส อาการ ตลอด และยังต้องมีอาหาร หรือปัจจัย (เสพ)ด้วย

 

สว่างไสวทางปัญญา อนุโมทนานะครับ

 

งืมๆ

เวลาเป็น นักปรุงชั้นยอด ขึ้นมา เราจะสังเกตเห็นนะว่า

จานหนึ่ง เขาต้องการสำรับที่ ปรุงแต่ส่วนเหตุ

ส่วนจานหนาๆ นี่เขาจะไม่เลือก ส่วนเหตุ ส่วนผล เล่นสวาปามหมด
ลูบคลำเจออะไร ก็เอาหมด

เราก็ไม่โทษกันหละ ของมันต้องแบก

 

ที่กล่าวว่าพรหมยังมีโทสะอยู่ไหม?
ถ้าตอบว่าไม่มีก็ถูกต้อง
ถ้าตอบว่ามีก็ถูกต้อง ดังจะอธิบายดังนี้
พรหมนั้นยังมิได้ประหารโทสะได้อย่างเด็ดขาด เพียงข่มไว้ด้วยอำนาจของฌาน คือในขณะที่เป็นพรหมอยู่นั้น โทสะไม่สามารถที่จะเกิดได้
ที่นี้ถ้าพรหมเกิดหมดอายุในพรหม แล้วมาเกิดเป็นมนุษย์ หรือเทวดา โทสะก็ย่อมเกิดได้ดังนี้ ดังนี้

 

แหะ แหะ

เป็น สุตมยปัญญา จินตมยปัญญา อยู่ค่ะ

พอดี เป็นมีนิสัย ขี้สงสัยแล้วต้องค้นคว้าวิจัย ชอบค้น ชอบคว้า

แต่ว่ายังมีสติสัมปชัญญะ รู้ตัวอยู่ว่าอยู่ในขั้นไหน

แระก็...ขอบคุณ ที่ชม

 

พอเราเข้าไปอยู่ในความนิ่งบ่อย ๆ
พอเราออกมาจากสมาธิ จะบอกว่า ความโกธรเรามีมากขึ้นๆ และแรง
เราเห็นมันแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ มากเลย

อ๋อ!เลยเรา สมถะ จะด่าเก่งแบบนี้เอง เราเข้าใจตัวเองแระ เข้าใจพวกที่ผ่านมาเหมือนกัน
เพราะมันชัดขึ้นนี่เอง แต่มันยังได้แต่อนุบาลเองตอนแรกเห็นตัวเก่งฉิบเป่งเลย
พอเจอทางตัน ต้องมานั่งดูแบบตันๆ

 

พึ่งเห็น

นิ่งไม่รู้เหนือรู้ใต้ ให้ รู้จักรสนี้ไปก่อน หากอยากเรียกชื่อ ก็ อเนญชา

แต่....

อย่าไปสนใจกับมัน เพราะ ไปสนใจมัน มันก็ไม่ให้ค่า ยิ่งไปผลิกซ้าย
ผลิกขวาเอาอะไรกับมัน มันก็ไม่ให้ค่า

ตรงนี้ อภิธรรมบรรยายไว้ ว่า เวลาเจออเนญชานั้น มันเป็น จิตที่
อวิชชาตามนอน ดังนั้น เราผลิกอะไร ก็ไม่มีทางได้ประโยชน์ เพราะ
อวิชชามันไม่กระเพื่อม ขึ้นวิถีทำงาน

ดังนั้น

เวลาเจอสภาวะไม่รู้เหนือรู้ใต้ ให้ดู ความสว่าง ความมืด ของจิต

น้ำหนักของจิต

โดยส่วนมาก จะมีสภาวะ กดหน่อยๆ จิตมีน้ำหนัก ก็คือ จุดและต่อม
ที่หลวงตามหาบัวท่านเรียก

กดหน่อยๆ จะสว่างเหมือนกัน แต่ไม่ใช่

มืด นี่กดแน่นเห็นชัด ไม่ต้องไปแก้ ช่างมัน เป็น วิบากที่เราอยากดี
ไม่เสียหาย แต่ต้องรู้นะว่า มันขวาง เป็นทุกขสัจจ เหมือนกัน แต่ไม่
ตำหนิมันเด็ดขาด

แต่ถ้า สว่างไสว ไม่มีน้ำหนัก แหม อันนี้ไม่ต้อง บรรยาย เห็น
แบบนี้มากๆ ท่านว่า ไม่ต้องทำอะไรกับมัน ไม่ต้องปรุงเหตุด้วย
ให้พิจารณาไว้ให้ดีๆ

ให้ดีๆ

ให้ดีๆ

 

แม้แต่ความคับแค้น แน่น ก็จะเพิ่มขึ้นด้วย การอยู่สุขในช่วงแรก เป็นห้องที่ออกมาแล้ว เด้งได้เด้งดี อาการพวกนี้ ไม่สามารถระงับด้วยกำลังของสมาธิครับ
ยิ่งข่มยิ่งเด้ง ต้องอาศัยสติ สัมปชัญญะ และศีลที่อบรมมาเท่านั้นครับ
แม้จะเป็นการนำเอาสัญญามาทำความเข้าใจ นั่นคือย้ำคิดลงไปด้วย อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จนถึงรอบ ความเบาบางก็จะลดลง และสามารถหมุนรู้อยู่ภายในได้

 

กรณีที่ นิ่งแล้วระเบิด อันนั้น จะคนละเหตกันกับ การภาวนาได้ดี

การที่ นิ่งแล้วระเบิด แปลว่า ตอนเจอผัสสะ เราจัดการไม่ถูก ตอนนั้น
จิตยังไม่ได้รับการอบรมการ ปริวัติจิตให้ถูก มันจึง งับเอาสมถะเข้า ซึ่ง
การภาวนาแบบนั้น ถือว่าไม่ถูก

แต่....

มันมีค่า ตอนมันจะระเบิด ตรงนี้ต้อง กล้าๆเห็น ไม่ใช่ กล้าปล่อย

******************


สำหรับ การภาวนาที่กดหน่อยๆ ตรงนี้จะไม่ได้เกิดจาก การเห็นผัสสะ
ภายนอกแล้วเอาไปกด แต่เกิด จากการเห็น ผัสสะที่ออกจากเราเอง
แล้วเรากดไว้ ตรงนี้จะถือว่าไม่ผิด

ดังนั้น ต้องแยกกัน ในที่มาของเหตุ และ กาลของเหตุ ที่สะสมอภิชญา
และ โทมนัส ในกาลก่อนๆเหล่านั้น

 

คุยกับ นะนาจัง

เจ้ ก็รู้สึกนะ ว่าคนที่ฝึกสมถะมากๆนะ จนเข้าเส้นเลือด เข้า DNA เนี่ย
ส่วนใหญ่ที่เจอ(คงจะไม่ทุกคนหรอกเนอะ) จะเป็นคนโทสะ แรง
บริพาทคนอื่นก็เก่ง อย่างสามี เจ้ ก็ใช่ อะ ถึงขนาด ด่าหมา จนมันซึมได้ เลยแหละ
แต่คนฝึกสมถะมีข้อดีคือ ข่มจิตลงได้เก่ง แบบว่า เงื้อดาบจะฟันแล้ว แต่หยุดกึกได้
ดิสเบรคเยี่ยม

ถ้าเป็น เจ้ อะ ไม่เคยข่มตัวเองลงได้เลย มีแต่ปล่อยตามน้ำ จนกว่ามันจะรู้สึกตัวเอง
แต่เจ้ ไม่ค่อยมีโทสะ ไม่เคยเอามีดไปไล่ฟันใคร แหะ แหะ

อีกอย่าง สามี เจ้ เขาฝึกเจริญเมตตา อยู่ด้วย อะนะ คิดว่า แก้ไขเรื่องโทสะ พอได้

 

ด่าหมาจนซึมได้ เป็นพวกสมถะ จริงง่ะ

อาหลง ระวังตัว

 

พี่ขวัญ อันนี้ประสบการนะครับ ผมก็คิดแบบนั้นว่า น่าจะเจริญเมตตาจึงจะดีขึ้น
แต่พอปฏิบัติ มันคนละส่วนกัน
จะแก้อาการโทสะพุ่งแรงนั้น จำต้องดูไปพร้อมๆกับภายใน เห็นคุณโทษ ชัดๆ (สติสัมปชัญญะ)
แล้วรับวิบากด้วยเต็มใจ ตามจริง ความชัดนี้ จะทำให้จิต เห็นความจริงได้
และเบาลง จนบางลง ในความร้อนภายใน พอบางลงตรงนี้ กำลังของสมาธิสามารถมีส่วนช่วยรั้งไว้ได้แล้ว ทำความเข้าใจไปพร้อมๆกัน ทั้งภายนอกภายใน