เดจาวูเรียกว่าอะไรในอภิญญาครับ

คือผมฝันแล้วจะลืมความฝันตัวเองและช่วงใหนที่ปฏิบัติภาวนาจะเป็นบ่อยกว่าปกติคือพอไปที่ๆหนึงจะรู้สึกว่าเคยมาแค่แวบเีดียวนะครับพอนึกได้อ้อเคยฝันว่าเคยมาบางทีก็ยาวหน่อยเดาได้เลยว่าใคจะออกมาเขาจะพูดว่าอะไรคือเหมือว่าเรารู้ล่วงหน้าแต่ไม่เป็นบ่อยนะครับที่บ่อยจะแค่แวบๆว่าเคยมา มีใครเป็นแบบผมบ้างครับ เดจาวูผมไปอ่านมามันจะแค่แวบๆว่าเคยมาเคยรู้สึก ส่วนไอ้ที่รู้ล่วงหน้าว่าเขาจะพูดอะไรและใครจะออกมามันคืออะไร

 

เรียกว่า ทิพจักขุญาณ

 

ขอบคุณมากครับ

 

ทิพพจักขุญาณ > อนาคตังสญาณ

 

อ๋อ มันก็เหมือน การเล่นกีฬาที่สนามหลวง เย้อกันระหว่าง ปักเป้า กับ จุฬา
เหมือนที่เรา เคยเล่นทั้งวี่ทั้งวัน ขาดไม่ได้นั่นแหละ

เพียงแต่ว่า เปลี่ยนสนาม และ รูปแบบ

พอเรามาฝึกกรรมฐาน มันก็จะมีอะไรที่ทำให้ เราหมกมุ่นกับมันแล้วมันเกิด การหลั่ง
สารแห่งความพอใจ พอทำบ่อยๆ เห็นบ่อยๆ มันจะเคลิ้ม คล้ายๆ ปลีกตัวออกจาก
โลกที่วุ่นวายได้

บางคน ปฏิบัติธรรมไปเอาแต่ แดจาวู เอาแต่ถอดจิต เอาแต่ไปเที่ยวแอนโดรเมด้า
เอาแต่ไปเสวนากับเมตตระตรอน เอาแต่เอามือชี้ฟ้ารับบอลจักรวลาเจงกิ

เขาเรียกว่า เปลี่ยน วัตถุกาม ไปเป็นสิ่งปราณีต ไม่เหมือน มะนุดที่กำได้จะๆกับมือ

แต่ วิธีการนั้นไม่ต่างกันคือ เดี๋ยวก็เข้า เดี๋ยวก็ออก เล่นมันจนเยิ้มเคลิ้มเหนียว ถอน
ออกยาก กว่าจะหาอุบายถอดถอนได้ไม่ง่าย

เรียกว่า พ้นจากสิ่งหนึ่งก็ไปติดอีกสิ่งหนึ่ง ถ้าหาอุบายนำออกไม่ได้ ก็จะ ติดวิ่งเล่น
ในกีฬาแบบนั้น ไม่พ้น ไม่รอด ไม่เห็นแสงเดือน ไม่เห็นแสงตะวันเสียที

มีแต่คำปลอบใจว่า เอ่อหน่า ติดของปราณีตขึ้นดีกว่าไปติดของหยาบ แบบคนที่ลืมตั้ง
จิตอธิษฐานไปสู่โลกอุดรโดยตรง(นิพพาน)

 

ของจริงไม่ใช่แค่ฝันครับ เห็นแม้แต่ตอนที่ไม่ได้นั่งกรรมฐานด้วยครับ

เพียงจิตสงบนิ่ง ไม่มีการนึกคิดเจือปน ก็สามารถเห็นอดีต และ อนาคตได้ครับ

จิตเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ประสบพบเจอทุกเหตุการณ์ มีทั้งจริง ทั้งหลอก

สาธุครับ

 

ขำจนฌานแตกกันไปเลยแต่แสดงธรรมมีเมตตาแบบนี้ ดูจิตดูจิ๊ กว้าง ใหญ่ เย็น สบายเลย

 

คุณนิวรณ์อธิบายได้ครบสมบูรณ์ไม่มีอะไรที่จะอธิบายต่อ

 

ละเอียด ละออ พองาม
วิจิตร วิเคราะห์ สังเคราะห์ ตามเหตุ
เหตุ 1
เหตุ 2
เหตุ 3
'
'
'
ฯลฯ

 

เดจาวูนั้นเกิดกับผมครั้งแรกคือเมื่อตอนอายุ10กว่าขวบ นั่นทำให้ผมแปลกใจมากและมันก็เกิดบ่อยขึ้นเรื่อยๆและผมก็ไปถามพระพระท่านก็บอกมาว่าปฎิบัติไปเรื่อยๆ(ผมบวชเณรตั้งแต่10ขวบ)จากนั้นมาผมก็ไม่ได้ไส่ใจอีกพอมันเกิดก็นึกในใจว่าเป็นอีกแล้วจนโตมาเริ่มคิดว่าเอ่อสิ่งที่เราจอไม่ว่าจะสุขจะทุกมันก็มีไว้แล้วเราหนีไม่พ้นไม่ว่าเราต้องการมันหรือไม่เมื่อถึงเลามันก็มาของมันและแม้เราจะรั้งให้มันอยู่กับเรามันก็ต้องไปเมื่อถึงเวลาที่มันไปเหลือแค่ใจเรานี้ที่ติดอยู่กับทั้งอดีตและอนาคตแม้ปัจุบันเองก็ไม่ได้อยู่กับเราเลยเพียงเสี้ยวลมหายใจเข้าออกก็เป็นทั้งอดีตและอนาคตในตัวของมันเอง นั่นคือสิ่งที่ผมได้ข้อคิดจากเดจาวู

 

เชื่อไหม ว่า แดจาวู มีเหตุเกิดมาจากการ ตามรู้ลมหายใจเข้าออก
และ แลเห็นความไม่เที่ยงของลมหายใจ

ของที่เป็น ผล อันเกิดจากการกระทำเหตุไว้ดี

คนฉลาด จะเล็งเห็นส่วนไหน เอาไว้ปรารภอย่างไม่เก้อเขินต่อเพื่อนสาธุชน

ส่วนที่เป็น ผล

หรือ

ส่วนที่เราเพียรอยู่ที่เหตุ

 

ที่ไม่เก้อเขิน พึงควรกล่าวเพียรอยู่ที่เหตุขอรับกระป๋ม

 

ที่มาตอบนี่ เพราะอยู่ กิมเอง อะจิ

 

ผมคิดว่าหลายคนก็คงมีประสบการณ์ที่เหมือนกับว่า เคยอยู่ในเหตุการณ์ที่กำลังประสบอยู่ แต่จำไม่ได้ว่าไปเคยเจอเอาตอนไหน

ผมเองก็เคยครับ แต่พออายุมากขึ้น ความเห็นแบบนี้ก็ค่อยๆหายไปเอง แต่จะว่าไปความเห็นแบบนี้ก็ไม่ได้ให้ประโยชน์กับการใช้ชีวิตอะไรเลยครับ