ฝึกจิตเพ่งกึ่งกลางระหว่างคิ้วสงบเร็ว

วิธีมองกึ่งกลางระหว่างคิ้ว
ค่อย ๆ หลับตาลง มองไปที่กึ่งกลางระหว่างคิ้วด้วยความรู้สึก คล้ายมองด้วยตาเนื้อ แต่จริง ๆ แล้วตาเนื้อไม่ได้มอง ไม่ได้เคลื่อนที่เลย ตาเนื้อยังคงอยู่ในลักษณะอาการปกตินั่นเอง การมองนี้มองด้วยอาการธรรมดาโดยไม่เคร่งเครียดรีบเร่งบีบรัด
สรุป
การมองกึ่งกลางระหว่างคิ้วก็คือ การใช้ลูกตาทั้งสองข้างมองวัตถุชิ้นเดียวกัน(สมมุติว่าลูกแก้วสีขาวดวงกลม)แล้วก็หลับตาลง ตอนหลับตาลงนั้น หนังตาปิดลูกตาทำให้ลูกตาไม่สามารถรับภาพจากภายนอกเข้ามาได้อีก แต่ในความนึกคิดนั้น จิตใจเหมือนยังใช้สายตามองภาพลูกแก้วสีขาวดวงกลม ๆ นั้นอยู่ โดยสมมุติว่า ภาพนั้นตั้งอยู่ที่กึ่งกลางระหว่างคิ้ว

การมองกึ่งกลางระหว่างคิ้วนี้
จึงชี้แน่ชัดว่ามองด้วยความรู้สึก
ไม่ใช่มองด้วยลูกตาเรา

ประโยชน์จากการมองกึ่งกลางระหว่างคิ้ว
การที่เริ่มต้นเจริญสมาธิก็มองไปกึ่งกลางระหว่างคิ้วนั้น เป็นการดึงความสนใจความนึกคิดทั้งหมดมาจดจ่อฝากไว้เฉพาะที่กึ่งกลางระหว่างคิ้วเกิดประโยชน์ 6 ประการดังต่อไปนี้

1 . เป็นการปูพื้นฐานไปสู่การถอดจิต
2 . เป็นการสร้างจุดสนใจอยู่ในตำแหน่งที่จำง่าย
3 . เป็นตำแหน่งใกล้ชิดกับสมองสถานที่ปรุงแต่งความนึกคิด
4 . ต่อมนำลายในปากจะไม่มีนำลายออกมา
5 . อาการขาเหน็บชา
โดยทั่วไปแล้ว พอเข้านั่งสมาธิไปได้ครู่หนึ่ง ขาข้างขวา
หรือข้างซ้ายจะเริ่มเหน็บชาโดยเริ่มต้นจากที่ปลายเท้า เจ็บ
แปลบปลาบเคลื่อนขึ้นมาตลอดจนถึงสะโพกเลยขึ้นมาถึง
ลำตัว บางครั้งจะมีอาการปวดเกร็งทนได้ยาก ตอนนี้ถ้าเรา
เอาใจใส่กับอาการเหน็บชา อาการปวดก็จะยิ่งทวีคูณขึ้นมา
กวนกระแสความสงบในสมาธิทำให้หลายท่านต้องคลายออก
จากการฝึกสมาธิไปได้
ในขณะเดียวกัน ถ้าจิตใจแม้ว่าจะรู้อยู่ว่า ขากำลังเหน็บ
ชาอยู่ แต่เราไม่ไปสนใจ ไม่เอาใจไปจับรับรู้อาการเหน็บชา
ด้วยจิตใจที่คลายจากการยึดมั่นถือมั่นในอาการนั้น สุดท้าย
อาการปวดเกร็งนั้นก็จะไม่ขึ้นมากวนความสงบของสมาธิ ซึ่ง
ที่จริงอาการเหน็บชายังคงมีอยู่นั้นเอง ภาวะเช่นนี้จิตใจเราก็
สามารถเพิ่มความจดจ่ออยู่ที่กึ่งกลางระหว่างคิ้วมากขึ้นจนทำ
ให้เราสามารถเข้าสมาธิได้นาน จิตสงบระงับมากขึ้นเป็น
ลำดับก็จะค่อย ๆรู้สึกว่าจิตใจได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
มากขึ้น จนไม่มีความต้องการและต้องรับผิดชอบต่อเรือน
สังขารอีก เพราะขณะนั้นไม่มีตัวไม่มีตน ก็ไม่ต้องตื่อนตก
ใจรีบลืมตาขึ้นมาดูว่าร่างกายยังมีอยู่หรือไม่ ที่จริงกายนี้ยัง
อยู่ เพียงแต่เหตุการณ์ขณะนั้นเรามีสติรู้พร้อมพิจารณาได้
ว่า กายนี้สักแต่ว่ากาย ไม่ใช่บุคคล ตัวตน เราเขา เราย่อม
สามารถอยู่อย่างสงบสุขเจริญสมาธิต่อไปได้อีกนานเท่าที่
สังขารและจิตใจเราอำนวยให้
6 . ไม่ต้องพะวงกัลมหายใจที่ละเอียดลง
เมื่อได้เจริญสมาธิต่อไปอีกวาระหนึ่ง
จิตใจที่คิดฟุ้งซ่านจะค่อย ๆ สงบลง สมองก็ไม่ต้องใช้ความ
คิดมากสิ้นเปลืองพลังงานน้อยลง ยิ่งสงบมากเพียงใด ส่วน
ต่าง ๆ ของร่างกายก็ใช้พลังงานน้อยลงเพียงนั้น หัวใจจึงได้
รับการสูบฉีดโลหิตที่ต้องไปหล่อเลี้ยงร่างกายน้อยลง เมื่อ
หัวใจทำงานน้อยลง จึงจะสังเกตเห็นได้ชัดว่าคนยิ่งเข้าสมา
ธิขั้นสงบสูง ๆ แล้ว ปอดหายใจละเอียดมาก ๆ จนเกือบจะ
มองไม่เห็นว่าหายใจเลย คนที่ไม่เคยกับอาการเช่นนี้ ก็จะ
ต้องหันมาตั้งตนหายใจแรงและลึก เพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะ
ไม่หายใจซึ่งเป็นเพียงอุปทานจากความไม่เคยชินกับอาการ
ใหม่ที่เกิดขึ้นเท่านั้น อุปทานนี้ทำให้รู้สึกว่าอึดอัดแน่นหน้า
อกมากก็เลยต้องถอนหายใจลึก ๆ จึงจะรู้สึกว่าสบายเหมือน
ร่างกายในเวลาปกติที่ไม่ได้เข้าสมาธิ ถอนหายใจครั้งใดก็
ต้องตั้งต้นฝึกสมาธิใหม่อีกครั้งทำให้จิตไม่สงบซักที

ที่จริงแล้ว ถ้าเราไม่สนใจลมหายใจที่เข้าออกแล้วพิจาร
ณาได้ว่า กายนี้ซักแต่ว่ากาย ไม่ใช่บุคลตัวตนเราเขาจะหาย
ใจเป็นอย่างไร เราก็ไม่สนใจ แน่ใจว่าตราบใดที่เรายังมีชีวิ
ตอยู่ ปอดยังคงทำหน้าที่หายใจอย่างแน่นอน จิตใจก็จะ
คลายออกจากความกังวลได้ และจิตใจจะได้รัษาอารมณ์
ความสงบสืบเนื่องต่อไปได้อีกนาน

 

..ดูแต่จิต กายไม่เกี่ยว...ประมาณนี้ป่าวครับ

 

การมองระหว่างคิ้วนี้ มีตัวอย่างที่แสดงออกมาให้เห็นว่า เป็นการผิดจากความถูกต้องตามลักษณะธรรมชาติดั้งนี้

1 . หัวคิ้วย่นห่อขมวดเป็นก้อน
2 . หนังตาเปิดเผยอขึ้น
3 . ลูกตากลิ้งมาติดสันจมูก(ตาเข)

 

หน้าตา อย่างนี้น่าจะ บวชพระนะครับคิดบ้างหรือเปล่าครับ ดูแล้วมีฤทธิ์มากดี อนุโมทนาในธรรมที่เกิดขึ้นครับ

 

สรุป

ถ้าจะต้องการสร้างศรัทธาเบื้องต้น
ควรจะเลือกฝึก ด้วยการเพ่งกึ่งกลางระหว่างคิ้วก่อน แล้วค่อยไปฝึกตามแนวการจับลมหายใจเข้าออก

ซึ่งทั้งสองแนวทาง สุดท้ายต่างก็ลงสู่รูปวงกลมนิมิตอุคหนิมิต
ทั้งสิ้น อันจะนำไปสู่สมาธิระดับสูงขึ้นไปอีก

 

คุณ คิดว่า การ เพ่ง ระหว่างคิ้ว นี้ ดี หรือ ?
แต่ สำหรับ ผม ตึงมากๆๆๆ วิธีนี้ ผม ไม่ทำแน่นอน
แถม คน ทำไม่เป็น จิต หลุด ออกไป ทาง หน้าผาก ระหว่างคิ้ว
จะเข้า ร่างยากมาก

 

ฝึกจิตเพ่งกึ่งกลางระหว่างคิ้วจิตสงบเร็ว

ผมเคยลองแล้วนะ คือเริ่มนั่งสมาธิโดยใช้อานาปานสติแล้วจะเกิดแสงสว่างตรงหน้าผาก หลังจากนั้นมาเพ่งแสงสว่างที่หน้าผากเหมือนการเพ่งกสิณ วันต่อมาจะมึนศรีษะ วิธีนี้ผมว่าจะมีผลข้างเคียงมากนะต้องระวังด้วย เหมือนยาที่ออกฤทธิ์เร็วและแรงก็ย่อมมีผลข้างเคียงมากเช่นกัน แต่ที่ได้รับคำแนะนำจากอาจารย์เวลาฝึกจิตให้เอาความรู้สึกไว้ที่หน้าอกหรือตรงลิ้นปี่จะสบาย ไม่มีอันตรายและปลอดภัยมากกว่านะ เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะ บางคนอาจจะถูกกับจริตก็ได้ ขอให้เจริญในธรรม

 

ที่ผมทำจะเป็น เหนือหว่างคิ้วไปสัก 1ซม. กว่าๆ ครับ ทำแล้วรู้สึกว่า จิตสงบ
เร็ว กว่า กำหนดลมหายใจ แต่จะปวดๆ เล็กน้อย(หรืออาจจะเป็นเพราะผมถนัดแบบนี้ก็ไม่รู้น่ะครับ)บางทีก็ใช้ฝ่ามือ ทั้งสอง เกือบจะประกบเข้าหากัน รู้สึกสงบ ทีแรก ที่ลองทำ ก็ นึกเอาว่ามี ลูกแก้วอยู่ระหว่างฝ่ามือทั้งสอง ผมเองก็ใช้คำไม่ถูกน่ะครับ ว่าเรียกว่ากำหนดจิตรึเปล่า แล้วสักพักจะเริ่มกำหนดจิตทั้งตัว รู้สึกสบายตัวครับบางทีเป็นหวัดก็ ไม่ถนัดจะกำหนดลมหายใจเหมือนกัน ครับ อยากทราบจังเลยครับ ว่าอย่างนี้เรียกถูกกับจริต ของผมไหม ผมเองก็เป็นผู้รู้น้อย ครับ ใครทราบช่วยตอบข้อสงสัย ของผมทีนะครับ ขอบพระคุณครับ

 

ผมก็ถนัดวิธีนี้เหมือนกัน ทำตอนไหนก็ได้ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน ขี้อยู่ก็ยังได้ ที่ว่าอันตรายคงเพราะจุดตำแหน่งระหว่างคิ้วเป็นตำแหน่งที่ประสาทรับรู้ความรู้สึกไวมากๆ ถ้าคนที่พยายามจะแยกจิตออกจากกายจะต้องใช้กำลังสูง เพราะประสาทไวมากถ้าออกไปได้แล้ว จะมีกำลังมาก กำลังฝึกเหมือนกันก้าวหน้าที่ละน้อยๆ เอาแค่ฌาณ 4 ให้คล่องก่อนดีกว่าผม

 

เพื่อนผมหลายคน ที่ชอบฝึกจิตเพ่งกึ่งกลางคิ้วว...

..แต่ผมเปลี่ยนมาฝึกจับลมหายใจ(อานาปานสติ) รู้สึกจะถนัดกว่า... ลองๆมาเทียบกะเพื่อนผมแล้ว ก็พอๆกัน อิอิ

 

กสิณ

การฝึกสมาธิเป็นวิธีการที่จะยังจิตให้สงบ รวมเป็นอารามณ์เดียว ที่ไม่คิดฟุ้งซ่าน
ในการฝึกสมาธินั้น มีวิธีหนึ่งเรียกว่า "กสิณ"
กสิณ
เป็นการฝึกด้วยวิธีการ เพ่งจ้องมองวัตถุ จากภายนอกกาย เข้ามาเป็นเครื่องหมายจูงใจให้ยึดจับอยู่กับเครื่องหมายนั้นเป็นอารมณ์ จนจิตใจสงบรวมเป็นหนึ่งฝากอยู่กับนิมิตหมายนั้น

 

ถ้าเน้นการฝึก แล้วเป็นพื้นฐานเข้าสู่อภิญญา..หรือพวกตาทิพย์ อะไรเทือกนั้น... พระเดชพระคุณหลวงพ่อฯ สอนว่า.. ให้ฝึกหมวดกสิณ... ยืนยันตามที่หลวงพ่อสอนไว้ครับ...

ผมไม่จับอย่างอื่นเลย.. นอกจากอาณาปานสติ + พุทธานุสติ(จับภาพพระ) หรือ สังฆานุสติ(จับภาพหลวงพ่อฯ) ....

มีเพิ่มบ้างก็ อสุภฯ มรณานุสติ.... เพราะผมเป็นคนราคะจริต และติดจะโทสะสจิตอยู่ด้วย...

ผมฝึกแค่นี้จริงๆ ส่วนมโนมยิทธิ หลังจากฝึกกับอาจารย์ครั้งแรก ก็ไม่ฝึกต่ออีกเลย....

 

อื่ม ฝึกแล้วสงบ ไม่ฟุ้ง มีสติ มีสมาธิ ก้สมควรฝึกค่ะ เลือกในทางที่ตรงก้เหมาะสมแล้ว

 

การฝึกจะแบบไหนก็เหมือนกัน พอเข้าไปเป็นสมาธิแล้วก็ไม่เห็นจะแตกต่างเลย การปฎิบัติจะทำแบบไหนก็ได้ที่เราทำแล้วรู้สึกว่าสบายไม่รู้สึกหนัก หรือ บังคับจนเกินไป
สมาธิก็คล้ายๆกับการสะสมพลังงาน เพราะเราจะรู้สึกหนาแน่นไปด้วยสติมากๆ รับรู้อะไรได้เร็ว เข้าใจอะไรง่ายขึ้น
การเพ่งตามที่เจ้าของกระทู้กล่าวก็มีอ้างอิงในเชิงวิทยาศาสตร์ด้วย ที่เขาบอกว่าการนั่งกรรมฐานทำให้สมองมีการเปลี่ยนแปลงน่ะครับ
ทุกครั้งที่เพ่งกึ่งกลางระหว่างคิ้วส่วนใหญ่จะเห็นดวงกลมๆสีขาวจากใหญ่ไปหาเล็กจนหายไปแล้วก็มีขึ้นมาใหม่ พอเราจดจ่ออยู่กับดวงสีขาวเราก็จะเป็นสมาธิเร็วและสงบง่ายขึ้น
การทำเช่นนี้ในบางครั้งชอบเห็นสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นบ้างล่ะ เห็นสิ่งที่ไกลออกไปแต่เกิดขึ้นจริงบ้างล่ะ บางครั้งเห็นสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อหลายสิบปีก่อนบ้างล่ะ
ข้อเสียในการเห็น หากว่าเราเห็นบ่อยๆก็จะทำให้เราไม่รู้ว่าตอนไหนเป็นปัจจุบันจริงๆ
ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ถึงว่าสิ่ ><

เมื่อก่อนหัดเพ่งกึ่งกลางระหว่างคิ้ว .. เจอเยอะเลยค่ะ อิอิ ^^ (โดยส่วนตัวรู้สึกว่า สนุกค่ะ อิอิ ^_^)

 

มองกลางคิ้วให้นาน ๆ ทำทุกวัน เวลาให้ใกล้เคียงกันทุกวัน เช่นเคยทำ 4 ทุ่ม ก็เริ่มทำ

เวลานี้ทุกวัน แล้วคุณจะกลับเข้ามาบอกเพื่อน ๆ ว่า มีอาการแบบ นี้ แบบ นี้ คุณต้องเข้า

มาถามว่ามีใครเป็นแบบผมบางมั้ย ถ้าเริ่มทำจริงจังนะครับ อย่างให้ปฏิบัติ

 

เคยทำจนมีตุ่มแข็งขึ้นตรงจุดที่เพ่งนั้นละ มองดูไม่เห็นนะต้องใช้มือกดเอาถึงจะรู้ว่ามีก้อนแข็งขึ้นมาขนาดและรูปทรงคล้ายๆ สีแดงๆที่พวกโยคีเขาแต้มกลางหน้าผากนั้นละ ไม่เจ็บ ไม่รู้สึกผิดปรกติอย่างอื่น สำหรับผมนะรู้สึกว่า ทำจิตรวมได้ง่ายกว่าอย่างอื่น.และ ถอดจิตได้จริง แต่เลิกเล่นไปแล้วเพราะไม่รู้ว่าคืออะไรยังไง ก็เลยกลัว(ตอนนั้นนะ)

 

ผมมองกรณีนี้เหมาะสำหรับฝึกทิพย์จักขุญานแบบให้บังคับได้นะครับ..
อนุโมทนาสาธุครับ