ใจ เป็นมหาเหตุ

ติดนิมิตอนุพยัญชนะถูกไหม

ก็ เห็นอักษรเป็นเขา เป็นเรา เเขาด่าเรา เราถูกด่า โกรธของเรา เราโกรธ เพราะไปรับสี ยึดสัญญา ปรุงสังขาร นั้นแลขันธ์๕ประชุม เพราะความไม่รู้

ไปยึกมั่น ความเป็นคนสัตว์ เป็นนายซัวเจ๋ง เป็นคำชม เป็นคำด่า เป็นหมา เป็นแมว

หมั่นรู้อารมณืที่กระทบเนืองๆ เย็น ร้อนอ่อน แข็ง ไม่เห็นมันเป็นอื่นเกินจากนี้
ตากระทบ ก็รู้ที่สี ความหมายเรื่องราวก็เป็นกิจของสัญญา มันเป็นคนละขณะ
ทุกอย่างเกิดจากขันธ์๕ประชุม เมื่อมีการกระทบอารมณ์
จะความทิฏฐิต้องแทงตลอดในความเป็นธาตุ ขันธ์ อายตนะ ดับเหตุเกิดของวัฏฏะ
ดับความพอใจใน รูป รส กลิ่น สี เสียง สัมผัส เพราะความพอใจเป็นเหตุของความติดข้อง
เป็นตัณหา ก่อภพไม่จบสิ้น
เมื่อไม่รู้ก็ไปคว้าผู้นั้นฟาย ผู้นี้ฟาย โดยไม่รู้ว่าขณะนั้นฟายปรากฏในความคิดตนอยู่

ขอตัวนะครับ ( รู้ว่าอยากคุยด้วย ) (k) (k)

 

ปริยัติไม่มีประกาศนียบัตร คุยเป็นคุ้งเป็นแคว โคตรน่าเบื่อ

ปฏิบัติไม่เคยนั่งสมาธิภาวนา รู้สมาธิทุกอย่าง ทั้งๆที่ไม่ได้นั่งสมาธิภาวนา มาสี่ปี

ปัญญาแบบเย็น ร้อนอ่อน แข็ง เอาแต่อ่าน ตีความมั่วเอาเอง

โคตรฮา............เอาดีไม่ได้สักอย่าง

 

นี่ก็ยัดเยียดชาวบ้านไปแล้วไม่ใช่หรือ ผู้นี้ปฏิบัติไม่เท่าเรา ผู้นั้นอมตำรามาพูด

ไม่เห็นต้องทำตัวต่ำตามชาวบ้านเลย ถูกไหม ^^

นี่ก็อ่านเอง ปรุงเอง เสพเอง พ่นของร้อนออกมาเอง

เชื่อสิ ชั่วโมงนี้ อโศขย่อนของหยาบช้าออกจากจิตได้อีกเยอะ จนไม่เหลือธรรมในรูปประโยคอีกต่อไป

ให้เราทักอะไรก็ไม่เห็นแล้ว โยนน้ำไปกลายเป็นน้ำมันทันที

ธรรมชาติบัณฑิตนั้น เขาไม่ยกตน ไม่ยกผู้อื่น ไม่กล่าวคำลื่นหูหรอก มันมีแต่สุมโลภะ

ดูใจ ดูใจ ^^

 

อโศ อาจจะฮา เพราะปัญญาไม่แยบคาย ไม่เข้าใจมหาภูตรูป๔

แต่ไหนไรมา ทั้งชีวิต ทั้งนรก สวรรค์ เดรฉาน มนุษย์ พรหม ล้วนไม่พ้นข่ายแห่งธาตุ

ก็ เตโช วาโย อาโป ปฐวี ๔ ธาตุนี้เป็นที่สุดของธาตุ ในธาตุก็มีลักษณะของธรรม
ที่นั่งอยู่ รู้หรือไม่ว่ากระทบธาตุอยู่ หรือยังเห็นเป็นตูดกู หัวกู
ที่เห็นนั้น รู้หรือไม่ว่า กระทบสีอยู่ หรือยังหลงเห็นเป็นนกเป็นตากู เป็ดกู
ที่แขวนคออยู่ รู้หรือไม่ว่าเป็นธาตุ หรือเห็นเป็นพระกู หลวงพ่อกู
ก็เพราะติดข้องในธาตุ ปรุงแต่งเป็น เสื้อ เป็นรถ เป็นสี เป็นกลิ่น กูชอบ กูไม่ชอบ
พวกนี้ไม่รู้ เมื่อไม่รู้ก็พูดออกมาแบบไม่รู้ ฮาแบบไม่รู้ไง ^^

 

ถ้าซัวเจ๋งเป็นบัณฑิต ซัวเจ๋งมาจับผิด พูดจาต่อล้อต่อเถียงทำไม

คนอื่นกล่าวไม่ลื่นหู สรุปว่า ซัวเจ๋งกล่าวลื่นหูมาก

โคตรฮา............ปัญญาแยบคาย เอาดีไม่ได้สักอย่าง ทั้งปริยัติ และปฏิบัติ

ทิงนองนอย​

 

ถ้าอาฆาตกันมาแต่หนหลัง แม้กล่าวสิ่งใดไป ผู้รับแปลเป็นจับผิดทันที

ถ้าถือตนกันแต่หนหลัง แม้กล่าวสิ่งใดไป ผู้รับจะแปลเป็นอวดรู้ทันที

ถ้ายินดีกันแต่หนหลัง แม้กล่าวอะไรไป ผู้รับจะแปลเป็นคำเตือนสติ ยำเกรงกันทันที

ทั้ง ๓ อย่างนี้ แม้เป็นประโยคเดียวกัน สำนวนเดียวกัน แต่ท่าทีผู้รับต่างกันชัดเจน

นายซัวเจ๋งวางเซียนโสไว้เสมอมิตรผู้มีอายุ

ถามว่า เซียนโสวาง ซัวเจ๋วไว้ต่ำเพียงใดหนอ ถึงร้อนใจออกอาวุธชุดใหญ่ ^^

 

ผิดแล้ว เพราะรู้สิ ถึงว่าว่ามีมาก หรือ มีน้อย ที่ไม่รู้ว่ามาก หรือ น้อย

นี่ต่างหาก คือ ไม่รู้ สติจะมีมากน้อยเราต้องรู้ เราต้องเห็น

สติ คือ การระลึกได้ แค่คุณจำเรื่องราวที่ผ่านมาได้ทุกเรื่อง ก็ไม่ธรรมดาแล้วครับ

ผมไม่ได้เพิ่งปฎิบัติธรรมนะครับ ผมปฎิบัติมานานแล้ว วันเวลาจะบอกเราเอง

ว่าที่เราทำอยู่นี้เป็นอย่างไร หากมัวแต่นึกคิดเอา ก็ได้แต่การนึกคิดเท่านั้นครับ

ของจริงต้องลองกระทำอย่างเดียวเท่านั้นครับ จึงจะรู้ และ เข้าใจครับ

สาธุครับ

 

ไม่ได้ถาม จะปฏิบัตินาน หรือเพิ่งปฏิบัติ บอกทำไม
อวดเก่ง

 

คำว่า อวดเก่ง ใช้กับคนที่มีแต่การนึกคิดครับ เพราะอวดเก่งบ่งบอกว่าทำไม่ได้ครับ

คนที่ทำได้เขาไม่เรียกว่าอวดเก่งครับ คนที่รู้เห็นสตินั้น ย่อมรู้ว่ามีมากน้อยเพียงใด

แต่หากนึกคิดเอาเอง ย่อมไม่มีทางที่จะรู้ได้ ว่ามีมากน้อยเพียงใด

ที่ผมบอกว่าปฎิบัติมานานแล้ว เพราะคุณเพิ่งเริ่มปฎิบัติได้ไม่นานเอง

คุณไม่ลองทบทวนดูหรือครับ ที่มาบอกว่าคุณผ่านมาแล้ว ผมเพิ่งจะมาผ่านเอง

คำนี้คุณบอกผมเองนะครับ ปฎิบัติตนให้ถึงพร้อมเสียก่อนครับ แล้วจะรู้ได้ด้วยตนเองครับ

สาธุครับ

 

นี่ละอวดเก่ง
ผมเกิดตายมากี่ชาติภพ คุณรู้เหรอ ว่าผมปฏิบัติมานานแค่ไหน
ผมจะเริ่มตอนไหน ขณะไหน มันเรื่องผม อย่ามาสู่รู้

ใช่ ผมบอกว่าผมอ่านของคุณแล้ว ผมเคยเขียนแบบคุณนี้ ยกคำครูอาจารย์แบบคุณ ทำกิริยาแบบคุณ เรียกว่าคล้ายๆ จากที่เห็นคุณเข้ามาโพส ส่วนชีวิตจริงคุณจะหายใจทิ้ง หายใจภาวนา ผมไม่ทราบ ผมจึงบอกเท่าที่ว่า ผมเคยทำ เคยผ่านการโพสแบบนี้มา ครับ
ถึงบอกให้อ่านให้รอบคอบ ไม่รู้เจตนาคนโพส ก็ให้ถามอย่าเดามั่ว

 

เจตนาที่สื่อออกมาแสดงชัดเจนดีแล้ว ผมเองก็เกิดตามมาหลายชาติเช่นกัน

และปฎิบัติมาก็ไม่น้อยไปกว่าคุณเลย คุณกล่าวเรื่องสติ ผมก็ถกเรื่องสติ

คุณบอกกล่าวว่าเพราะไม่รู้ เห็นว่ามันมีน้อน มาก เพราะความไม่รู้

<TABLE style="BORDER-TOP-WIDTH: 0px" class=tborder border=0 cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR title="Post 6017495" vAlign=top><TD class=alt2 width=125 align=center>jittinon</TD><TD class=alt1>อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ oatthidet
คุณบอกว่าสติมนุษย์มีอยู่แล้ว ผมก็บอกว่าที่มีมันน้อยนิด มันกระทำสิ่งใดให้สำเร็จยาก

ตรงนี้ผม เห็นต่างครับ
ผมว่าสติมีอยู่ในคนปกติทุกคนอยู่แล้ว เพียงแต่ขาดการรู้ ที่พาไปเห็นสติครับ
สติเขามีในการกระทำทุกอย่าง เพียงแต่ไม่รู้
เมื่อรู้สติ รู้จักการสัดส่ายของสติ
รู้จักการตั้งอยู่ จดจ่อสิ่งเดียว เรื่อยๆ ต่อเนื่อง รู้ว่ามี เข้าใจ และเห็นจริง
เมื่อเบาความไม่รู้ รู้เกิด สมาธิจะปรากฏครับ

สติที่มีน้อย ก็เหมือนคนที่มีเรี่ยวแรงน้อย ถึงมีสมองที่ใช้คิด ก็สำเร็จได้ยากครับ

สาธุครับ
</TD></TR></TBODY></TABLE>
นั่นล่ะ เป็นการคิดตีความเอาเอง
เอาเป็นว่า ผมบอกว่า เพราะเราไม่รู้นี่ล่ะครับสำคัญ
ไม่รู้ว่าสติเป็นอย่างไร มันจึงมีบ้างไม่มีบ้าง
เห็นว่ามันน้อย มาก เพราะความไม่รู้ </TD></TR></TBODY></TABLE>

นี่ก็ชี้ชัดแล้วว่า คุณเห็นจริงหรือไม่ เจตนาแสดงชัดเจนอยู่แล้วครับ

สาธุครับ

 

ที่ผมบอกว่าปฎิบัติมานานแล้ว เพราะคุณเพิ่งเริ่มปฎิบัติได้ไม่นานเอง

ดูชัดๆ กลับกรอก

 

เอาล่ะ พอควรแล้ว คุณก็พิจารณาเอาเองแล้วกัน
คุยกับคุณผมยิ่งมีอารมณ์ หงุดหงิด ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
พักยกก่อน

 

กลับกรอกยังไง ผมบอกว่าชาตินี้ผมปฎิบัติมานานแล้ว คุณก็บอกเองว่าคุณปฎิบัติมาหลายชาติแล้ว

เมื่อกล่าวถึงหลายชาติ ผมก็บอกว่า ผมก็ปฎิบัติมาไม่น้อยไปกว่าคุณ

คุยกันเมื่อกี้เองน่ะครับ ไม่ได้คุยกันข้ามปี จะได้จดจำไม่ได้ อย่าได้เบียดเบือนสิครับ

ตนเองย่อมรู้อยู่ว่าบอกกล่าวในสิ่งใด การกระทำเช่นนี้ เป็นการมุสาโดยเจตนานะครับ

ผู้ปฎิบัติเขาไม่ทำกันหลอกครับแบบนี้น่ะ แบบนี้เหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ได้ปฎิบัติจริงๆครับ

สาธุครับ

 

ผู้ที่มีสติย่อมไม่ไหลไปตามอารมณ์ครับ ผมไม่ได้หงุดหงิดแม้แต่น้อย

หากคุยเรื่อง จิต สติ สัมปชัญญะ ผมก็จะพูดคุย เพราะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ได้อ่าน

ผู้ที่เข้ามาอ่านจะได้ประโยชน์ เพราะได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับ จิต สติ สัมปชัญญะ ครับ

สาธุครับ

 

ใจ มีหน้าที่ รู้สึกเมื่อมีสิ่งเข้ามากระทบ ใจจึงเป็นเหตุทั้งหลาย

ไม่ว่าจะรู้สึกดี หรือ รู้สึกไม่ดี ก็เป็นหน้าที่ของใจทั้งสิ้น

จิต มีหน้าที่ รับรู้ความรู้สึก เมื่อรู้สึกไม่ดี จิตย่อมรับรู้ และ จดจำ ในความรู้สึกนั้นๆ

และ แสดงออกมาด้วยการกระทำ ไม่ว่าทาง กาย วาจา หรือ ใจ( การนึกคิด)

นี่คือ ที่มาของการทำงานของจิตครับ โปรดใตร่ตรองดูเถิด

สาธุครับ

 

ผู้มีสติ ย่อมรู้อารมณ์ ครับ
ยังมีอารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง ครบ
ยังไงก็ไหลไปตามอารมณ์
เพราะไม่รู้ และยังไม่เห็นความจริงของทุกข์ ก็พูดได้เรื่อยๆ

 

เมื่อมีสติย่อมรู้เท่าทันอารมณ์ที่เกิดขึ้น แต่หากยังไหลไปตามอารมณ์อยู่

นั่นใช่การมีสติไหมครับ คนที่ไม่เคยปฎิบัติก็มีอารมณ์ และ ไหลไปตามอารมณ์

นั่นเป็นทุกข์ไหมครับ ผู้ที่ปฎิบัติจนมีสติ จึงไม่ไหลไปตามอารมณ์ครับ

เพราะเห็นเหตุแห่งทุกข์แล้ว หากไหลไปตามอารมณ์ย่อมเป็นทุกข์

สาธุครับ

 

แค่สติมันกั้นทุกข์ไม่ได้หรอกคุณ กำลังสมาธิก็ได้แค่ข่มเท่านั้น
คุณไม่รู้เหรอว่าที่คุณกล่าวว่า ผมไม่ได้หงุดหงิดแม้แต่น้อย
ตรงนี้ก็เป็นอารมณ์แล้ว รู้ไหมล่ะว่าเขาเรียกอารมณ์อะไร
คุณตั้งแช่อยู่ไหม รู้ไหม

 

ไม่มีอารมณ์ใดที่จะเกิดขึ้ยโดยไม่มีเหตุ แต่เมื่อเห็นเหตุแล้ว ควรที่จะดับเหตุนั้นเสีย

แต่หากไม่ดับเหตุนั้น ย่อมไหลไปตามอารมณ์ที่เกิดจากการกระทบ อย่างหลีก้ลี่ยงไม่ได้

สติ มีไว้ระลึกตนเอง ให้อยู่เหนืออารมณ์ที่เข้ามากระทบทางกาย ไม่ไหลไปตามอารมณ์

นี่คือการเจริญสติโดยแท้ หากยังไหลไปตามอารมณ์ที่เข้ามากระทบ

ไม่ต่างอะไรกับผู้ที่ไม่เคยฝึกฝนจิตเลยเป็นผู้ที่ยังไม่มีสติอยู่เช่นนั้นเอง

สาธุครับ