เจาะลึก มังกร มหาสัตว์ ใน ตำนาน

เจาะลึก มังกร มหาสัตว์ ใน ตำนาน


<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

มังกรคือสัตว์ในจิน'การของผู้คนมาแต่โบราณการ
แทบทุกวัฒนธรรมมีกล่าวถึงมังกรไว้
มังกรเป็นตัวแทนความเข้มแข็ง,กล้าหาร,เฉลียวหราด





จนในที่สุดโลกก็ได้พบมังกรตัวจริงไม่ใช่จิน'การอีกต่อไปที่เกาะโคโมโดทางซุมบาวาตะวันออกเมื่อปี1912

ความสวยงามสมบูรณ์แบบที่ถูกเก็บงำนานนับศตวรรษของมันยังผลให้มีการล่ามังกรโดยกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่าDRAGON SLAYER จนมันกลายเป็นสัตว์สงวนไป

ความเข้าใจที่ว่ามังกรโคโดโมคือเหี้ยนั้นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์
มังกรโคโดโมไม่ใช่เหี้ยและจะไม่มีวันใช่


นี่คือเหี้ย




นี่คือมังกร




โคโมโดสามารถบินได้แต่มันขี้อายจึงไม่ค่อยมีคนเห็นมันบิน

จบ



__________________
"ความรู้สึกที่งดงามที่สุดและลึกซึ้งที่สุดที่ประจักษ์แก่เรานั้นก็คือ ความรู้สึกในเรื่องที่เกี่ยวกับความลึกลับ(จิตวิญญาณ ) ความรู้สึกอันนี้แหละที่ก่อ ให้เกิดวิทยาการทั้งมวล"
ไอน์สไตน์...

​

<!-- / message --><!-- sig -->

 

ย้ำอีกที!!!

ความเข้าใจที่ว่ามังกรโคโดโมคือเหี้ยนั้นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์
มังกรโคโดโมไม่ใช่เหี้ยและจะไม่มีวันใช่


นี่คือเหี้ย




นี่คือมังกร

 

นี่คือเหี้ย
สงสัยว่า ???? ทำไมถึงเอาเหี้ยมาเป็นคำด่า ??

เหี้ยมานนผิดตรงไหน ตรงไหนเหี้ยมานนไม่ดี
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ผมว่ามันคล้ายกันมากนะครับ ระหว่างตัวโคโมโด กับ แลน คล้ายกันมากๆ

แต่มันบินได้ด้วยหรือครับ ...........ผมมองไม่เห็นส่วนที่เป็นปีกนะครับ !!!

NiNe<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_87455", true); </SCRIPT>

..................................................


ยายไม่เคยเห็นตัวเหี้ย หรือ ตะกวดมาก่อนเลยนะคะ จนวันหนึ่งบึ่งรถไปเขาใหญ่กับหลานชายสองอีกคนเมื่อเก้าปีก่อน... สายตาก้อสั้นแต่ไม่ชอบสวมแว่นค่ะ... อุ้มหลานคนน้องวัยสามขวบตัวพี่สี่ขวบกว่าเดินเองได้ ...ก้อเดินเลียบลำห้วยติดตลิ่งอากาศสลัว ๆ ...ตัวน้องบอก...'แม่จั๊บๆ... ลิตเติ้ลคอคโคดัยจั๊บ'...พร้อชี้คนพี่ก้อกระตุกมือบอก... 'โนๆ.. มามี้..ไอกัวลิตเติ้ลคอคโคดัย'... แต่ยายกลับไม่เห็นอะไรเลยตอบ 'โนๆ... ไม่มีหรอกจระเข้น่ะ.. คนพลุกพล่านมันไปที่อื่นหมดแล้วคับ'... ที่ไหนได้พอเดินเบี่ยงกอข่าป่า ขายายดันไปเฉ่ยวอะไรเมือกสากๆ... ก้มมองใกล้ๆ แทบประชิดหน้ากัน จ๊ากส์ !!!...'รันๆๆ... ไอซีคอคโคดัยแล้ว!!! ฟาสท์ๆๆ...'

แฮ่กๆๆๆ ...โห.. แยะเรย?.. คือทั้งเหล่านอนเต็มชายตลิ่งเหาะไม้บ้างล่ะแต่ยายคิดว่าท่อนไม้ตายหรือหินในน้ำเพราะไม่ใส่แว่นง่ะ ...พนักงานป่าขำกลิ้ง 'เหี้ยครับไม่ใช่ไอ้เข้'555

เหี้ยมันลายออกเหลือง ตะกวดออกดำั้งตัวนะคะ ชาวบ้านที่บ้านป่ากินกัน ยายไม่กิน แหว่ะ ม่กล้ากินพวกเดียวกันค่ะ
<!-- / message --><!-- sig -->

DevilBitch<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_87603", true); </SCRIPT>

..................................................................

แต่กาสือเห็นตัวเหี้ยทีไรนี่ มีโชคทุกทีเลยนะยาย แปลก ๆ หมายถึงสัตว์นะไม่ใช่คน หะ ๆ

กระสือข้างส้วม<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_87609", true); </SCRIPT>

..................................................................

กระทู้คุณภาพ ครับ กระทู้มังกร ไหง เปง ตัว เหี้ย ได้ นี่

Kamen rider
........................

Quote:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">Originally Posted by Kamen rider

กระทู้คุณภาพ ครับ กระทู้มังกร ไหง เปง ตัว เหี้ย ได้ นี่

</TD></TR></TBODY></TABLE>
อ่าหรอ เออเนอะ มังกรนิฝ่า อิ อิ'

กระสือข้างส้วม

------------------------------------------------------

เห็นภาพแล้ว ทำให้นึกถึงที่อาร์ตฝันเลย ฝันเห็นสัตว์ตัวนี้แหล่ะค่ะ เต็มไปหมดเลย ยึ๋ย
<!-- / message --><!-- / message --><!-- sig --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_87614", true); </SCRIPT><!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->
artty<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_87714", true); </SCRIPT>

-------------------------------------------------------

พรหมลิขิตขีดเขี่ย ให้เหี้ยเดิน
เหี้ยก็เพลินเดินตรง มิสงสัย
เหี้ยกับเหี้ยเจอกัน ก็บรรลัย
ตัวหนึ่งไปตัวหนึ่งอยู่ คู่ฟ้าดิน
<!-- / message -->สุดชล<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_88150", true); </SCRIPT>


<!-- / message --><!-- sig -->

<!-- / message --><!-- sig -->

 

ในสมัยครั้งหนึ่ง สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเกิดเป็น พญาเหี้ย แต่ความจริงจะเรียกว่าเหี้ยเฉยๆ ก็ได้แต่ว่าถ้าเหี้ยพระโพธิสัตว์เขาเรียกพญาเหี้ย ที่เรียกว่าพญาเหี้ยก็เพราะว่า มีความฉลาดกว่าเหี้ยธรรมดา ถึงแม้ว่าจะเป็นสัตว์ก็จะมีความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ในวันหนึ่งเทวทัตในสมัยนั้นบวชเป็นดาบส พระพุทธเจ้าเป็นเหี้ย ก็ไปจำพรรษาเจริญสมณธรรมอยู่ใกล้ๆ กับโพรงไม้ที่พญาเหี้ยอยู่ สมเด็จพระบรมครูในเวลานั้นเป็นเหี้ยก็จริงแหล่ แต่ทว่าใจเป็นคน ถึงแม้ว่าสัตว์ทุกตัวก็มีสภาพเช่นเดียวกัน จะคิดว่ามีใจเหมือนคนเฉพาะพระโพธิสัตว์น่ะไม่ได้ สัตว์ทุกประเภทอย่าลืมว่าจิตใจก็คือจิตใจคนจะถือว่าอยู่ในอบายภูมิ เพราะกรรมชั่วบังคับให้มีสภาพอยู่ในสภาพของสัตว์ย่อมมีความปรารถนาไม่สมหวัง เป็นทุกข์เพราะเขาลงโทษจากการกระทำความชั่วมาก่อน สำหรับพญาเหี้ยพอออกจากโพรง ออกมาเห็นท่านดาบสห่ม จีวรสีรักนั่งหลับตาก็มีความเลื่อมใสว่าท่านผู้นี้มีกำลังใจสูง บำเพ็ญพรตปรากฏเพื่อความบริสุทธิ์ของจิต ฉะนั้น เหี้ยเมื่อเวลาจะไปหากินก็เดินย้อนมาที่ดาบสก่อนมาถึงตรงข้างหน้าแล้วก้มศีรษะลงกับพื้น 3 ครั้งเป็นการแสดงความเคารพต่อผ้ากาสาวพัสตร์ หลังจากนั้นหน่อพระบรมวงศ์โพธิสัตว์จึงได้ไป เวลาจะกลับเข้าที่อยู่ไซร้ก็ทำเช่นนี้เหมือนกัน ทำอย่างนี้อยู่หลายวัน ปรากฏว่า ในกาลนั้นในวันต่อมา ดาบสผู้ทรงผ้ากาสาวพัสตร์ แต่ว่ามีใจเลวกว่าสัตว์ คือ พระเทวทัต เกิดมีความรู้สึกว่าเราอยู่ในป่านี้ กินแต่หัวเผือกหัวมัน ลูกไม้ ใบไม้ หรือรากไม้ อาหาร ที่มีรสอร่อยไม่ปรากฏกับตนเองเลย เพราะว่าเจ้าเหี้ยตัวนี้มันอ้วนดี ถ้าเราได้กินจะมีรสอร่อยมาก ฉะนั้นเวลาตอนกลางวันที่เหี้ยยังไม่กลับมาจากการหากิน ดาบสทรชนคนนั้นก็ไปเก็บเอาเครื่องเทศเครื่องแกง เอาเครื่องแกงมาเก็บห่อเข้าไว้ เอาไว้ใกล้ๆ วันรุ่งขึ้นเช้าก่อนพญาเหี้ยจะออกมา ก็นั่งหลับตาเข้าสมาธิ แต่ว่าเอากระบองไว้ในจีวร เอามือกุมไว้ใกล้ ตั้งใจว่าวันนี้ถ้าเจ้าเหี้ยตัวนี้มาหมอบก้มหัวต่อหน้าเราเมื่อไร เราจะตีให้มันตายแล้วก็จะแกงกิน ก็เป็นการบังเอิญอย่างยิ่ง ขึ้นชื่อว่าพระโพธิสัตว์จะเกิดเป็นอะไรก็มีความฉลาด ฉะนั้นในเวลาตอนเช้า องค์สมเด็จพระบรมโลกนาถ ซึ่งเป็นพญาเหี้ยโผล่ศีรษะออกมาจากโพรง ตั้งใจจะเข้าไปนมัสการดาบสทรยศคนนั้น แต่ว่าสมเด็จพระทรงธรรมซึ่งเป็นพญาเหี้ยมองไปแล้ว เห็นตาของดาบสหลับไม่สนิทเหมือนวันก่อน สมเด็จพระชินวรจึงได้มาคิดว่า ดาบสคนนี้น่าจะมีการทุจริตคิดมิชอบ มองแล้วไม่น่าไว้ใจ ก็ผลุบหัวเข้าไปในโพรงใหม่ สำหรับเทวทัตกำลังหรี่ตาจ้องมองอยู่ เห็นสมเด็จพระบรมครูไม่โผล่หัวออกมา ก็นึกในใจว่าเจ้าเหี้ยตัวนี้ระยำ ไม่ออกมาตามเคย แต่ก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็มา ก็ทำท่าหลับตาไม่สนิทตามแบบนั้นพอวาระที่ 2 สมเด็จพระทรงธรรมก็โผล่มาจากโพรงอีก ก็เห็นตาเทวทัตหลับไม่สนิทอีกก็ผลุบเข้าไปใหม่ ทีนี้ดาบสเทวทัตเจ็บใจ คิดว่าไอ้เจ้าเหี้ยตัวนี้น่ากลัวมันจะรู้ว่ากูจะฆ่ามัน พอออกมาคราวนี้ไม่ทันที่มันจะผลุบเข้าไป จะคว้าไม้ขว้างกบาลให้มันตาย เราจะกินเนื้อมัน ก็เป็นการพอดีที่องค์สมเด็จพระทรงธรรมเป็นพญาเหี้ย โผล่ศีรษะมาเป็นวาระที่ 3 จ้องมองพระเทวทัตเห็นหลับตาไม่สนิท พอสมเด็จพระธรรมสามิสรจะผลุบศีรษะเข้า เทวทัตก็คว้าไม้ขว้างไปทันที แต่ด้วยความไวของสมเด็จพระชินสีห์ เทวทัตข้างไม่ถูก เผอิญโพรงไม้มันอยู่ใกล้แม่น้ำพอเทวทัตเอาไม้ขว้างไป สมเด็จพระจอมไตรหลบมันก็ไม่ถูก ท่านจึงได้โผล่หัวออกมา ท่านกล่าวว่า

 

ตอนที่ ๑ วังบุปผา

คราเมื่อพระ อภัย ไกลเกาะแก้ว
กำเนิดแล้ว พระกุมาร สันดานหมา
สุดสาคร จนสำเร็จ เคล็ดวิชา
ทิ้งแม่ปลา อำลาไป อีใจดำ

นางสุวรรณ วังบุปผา ปลากระโห้
พอลูกโต วาดหวังไว้ ให้คมขำ
นี่อย่างไร ไม่ทันดม อมพะนำ
ลูกระยำ ด่วนจากไป ทำไงดี

ครั้นจะข่ม กามราคะ ละกิเลส
ก็มีเหตุ ให้กระสัน คันเป็นฝี
ธรรมชาติ เดียรรัจฉาน กาลกิณี
หมดเดือนที ก็คัดเมือก เสือกมีเดน

นางอาศัย หินโสโครก โขกสี่แปด
นอนตากแดด ให้ทุเลา กลิ่นเน่าเหม็น
ร้องครวญคราง วังบุปผา ปลากระเบน
ใด้แลเห็น สลดเหงือก เงือกชรา

ในใจนึก ตรึกตรอง ต้องมีผัว
จะเอาตัว ไถลไป ให้ถึงป่า
แล้วร้องเพรียก เรียกฤาษี มีหลวงตา
จงรีบมา ในทันที ฝีแทบบวม

ยังไม่ทัน ถึงอาศรม ลมจะใส่
เวรตะไล กูรอนแรม จนแพลมหลวม
กว่าหลวงตา จะมาที มีสำรวม
จำต้องร่วม เผยวจี แถวนี้แล

--------------------------------

ในกาลนั้น มีแย้ใหญ่ อาศัยอยู่
มันขุดรู ถือครองป่า พนาสัณฑ์
บริวาร นับโกฎแสน แลนฉกรรจ์
เหี้ยกลัดมัน ทั้งผอมอ้วน ล้วนภักดี

พญาเหี้ย นามเคอี ศรีสุนัข
นึกตระหนัก อันตัวกู อยู่อย่างหมา
อันข้าทาส พร้อมพรรค นครา
ภรรยา เหี้ยทั้งนั้น นับพันตัว

แต่จะมี บุตรธิดา ก็หาไม่
เคราะห์กรรมใด ซ้ำซัด กัดกินผัว
จำจะต้อง ลองเปลี่ยนเมีย เสียอีกตัว
จะดีชั่ว เสี่ยงอีกที ไม่หนีมัน

---------------------------------

กล่าวถึงปลา วังบุปผา หน้ากระจาด
คลานอาดอาด ท้องติดดิน ดิ้นไถล
ตั้งจริต อธิษฐาน วานเทพไท
ควายตัวใหญ่ ฟาดกกหู กูสักที

ฉับพลัน ทันใดนั้น ทหารเหี้ย
เห็นละเลี่ย แลลิบลิบ ตั้งสิบสี
ตกตะลึง อันใดหว่า น่าแปลกดี
จำกูตี ไปถวาย ให้นายกู

ฝูงเหี้ยหนุ่ม เข้าดึงหาง นางเงือกเฒ่า
ทั้งมือเท้า ระดมชก ที่กกหู
นังมัจฉา ว้าวุ่นใจ ไม่ทันดู
นึกว่าสม ฤทัยกู เทพบันดาล

ได้สติ มิต่อสู้ กูตายแน่
กระนั้นแม่ เอาหน้าตบ ดูขบขัน
ด้วยพักตร์นาง บางและแบน แผ่นกระดาน
ทั้งดิ้นคลาน เอาหัวฟาด อนาถใจ

กระไรเล่า มัสยา หาทางสู้
เหี้ยทั้งหมู่ รุมกระทำ ช้ำไฉน
พอสลบ เอาศพซาก ลากถูไป
จนถึงใน พระแท่นที่ เคอีนอน

----------------------------------


<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->

 

กล่าวถึงเหี้ย เมียเก่าเก็บ เห็บขึ้นฝี
องค์รานี มาริลีน ตัวกินหมา
เป็นเหี้ยแก่ เคอีได้ แต่ไรมา
กัลยา งามพิสุทธิ์ ดุจสุกร

หัวล้านเรื้อน เกลื้อนขึ้นปาก กลากขึ้นหรอย
วัยร่วมร้อย พุงคล้อยคัด เหมือนยัดหมอน
หนีอดอยาก จากซัวเถา สำเภาจร
เที่ยวแรมรอน จนประสบ พบเคอี

ในยามนั้น สำเภาแตก แหกเพราะคลื่น
เสียงคลืนคลืน ฟ้าคะนอง ดั่งกลองโหม
พายุซัด ปัดแย้ปลิว ละลิ่วลม
เกาะลังส้ม จึงรอดตาย ในธารา

พอรุ่งเช้า ลังส้มน้อย ลอยติดหาด
แสนประหลาด โสตยุพิน ยินเสียงหมา
เห่าข้างลัง ฟังแล้วหิว กิ่วอุรา
คลานออกมา หิวจริงหนอ หักคอกิน

อิ่มมื้อเช้า เอาหางฟาด กวาดกระดูก
แล้วผุดลุก นอนผึ่งดี ที่โขดหิน
จวบเวลา นิราศรู ภูบดินทร์
ออกหากิน จึงมาสบ พบนวลนาง

เป็นเมียเอก อยู่สิบปี ไม่มีบุตร
นางแสนสุด คับแค้นใจ ไล่ฟาดหาง
ตกอันดับ โดนผลักไส ไปท้ายวัง
สิ้นความหวัง นอนพังพาบ พิราปไป

--------------------------------

ตอนที่ ๒ มาริลีน

กล่าวถึงนาง มัสยา หน้ามีเกล็ด
เป็นเหี้ยเด็ด สำเร็จสุข ทุกคืนหนำ
ตกเป็นเมีย เหี้ยเคอี มีสุขล้ำ
อีระยำ ลืมหลวงตา พระอภัย

อันว่าเหี้ย แลมัจฉา นี้น่าแปลก
ต่างแตกแยก ตามสายพันธ์ ที่ผันผาย
แต่ประหลาด สุดคาดฝัน ไม่ทันไร
วังบุปผา ท้องปูดใหญ่ เหมือนไข่ดัน

จวนครบถ้วน ทศมาส ชาติกระโห้
ลูกคนโต จะกำเนิด เกิดดังฝัน
พญาเหี้ย เลียลิ้นแลบ แพล่บแพล่บพลัน
สั่งอำมาตย์ ราชมัณฑ์ เตรียมงานที

ให้ขุดท่อ ทำบ่อเกรอะ เปรอะตะไคร่
จะเอาไว้ อนุบาล กุมารผี
ซากหมาตาย ใส่ลงไป ให้เน่าดี
ลูกกูนี้ จะได้กิน สิ้นอาดูรย์

ตัวแม่มัน จงดองไว้ ในโหลแก้ว
อันเพริศแพร้ว งามวิลิศ วิจิตรสถุล
ยกยศเป็น เจ้าจอมใหญ่ ให้สมคุณ
ที่มันต่อ วงศ์ตระกูล แก่ตัวกู
-----------------------------------
ยามนั้นข่าว เข้าถึงหู กรูอีเหี้ย
อารมณ์เสีย นอนตบอก ชกหัวหนี
มีเมียใหม่ กูไม่ว่า อีกาลี
นี่กล้าดี จะให้เห็น เป็นเจ้าจอม

กูเป็นถึง รานี ดีพะเยิด
ไม่ทูนเทอด เยี่ยงยอดชู้ คู่ถนอม
ถีบกูมา นั่งด่าหมี ที่ท้ายป้อม
กูไม่ยอม ได้เห็นดี อีเมียปลา

จะลากไส้ มันมาตบ สลบเหมือด
เอามีดเชือด แปดทะโมน โยนให้หมา
ตีนขยี้ แล้วขี้กลบ ศพนางปลา
เยี่ยวใส่หน้า ลากไปฝัง ฝั่งทะเล
--------------------------------------
ตอนที่ ๓ เยาวมิ้นท์

ถึงฤกษ์งาม ยามละเหี่ย เหี้ยกำเนิด
ให้บังเกิด อัศจรรย์ เหตุครั่นคร้าม
ประชาเหี้ย ทุกทุกตัว ทั่วเขตคาม
โรคลุกลาม เป็นเรื้อรัง แทบคลั่งกิน

ทั้งธานี มีแต่เหี้ย เลียชิวหา
อนาถา บรรดาแย้ แค่แดดิ้น
เนื้อหนังเปื่อย เลื้อยล่อนจ้อน นอนคลุกดิน
สิ้นชีวิน กันถ้วนหน้า เหมือนห่าลง

องค์เคอี แจ้งอาเพศ เหตุอุบาทว์
เรียกอำมาตย์ ปุโรหิต ปิดห้องโถง
แล้วถามไถ่ เหล่าเหี้ยไพร่ ใยเข้าโลง
ที่ตายโหง นาดระเนน เป็นเล่ห์ใด

ปุโรหิต คิดคำนวน โดยถ้วนถี่
นับนิ้วชี้ เล็งลักขณ์ ทักถวาย
อันดาวโลง ประจำเมือง ส่องเรืองไกล
ดาวลูกไก่ ไล่จิกตี สี่ดาวปู

พฤหัส เลื่อนระเห็จ เจ็ดดาวเต่า
พระศุกร์เข้า พระเสาร์ดูด ตูดราหู
พระโอรส จะบังเกิด เปิดระตู
ทั้งหมาหมู ทั่วพิภพ สยบตาม

อันกุมาร แสนสะเด็ด วิเศษสัตว์
เจิดจำรัส กว่าสัตว์ใด ในสยาม
จะเลื่องชื่อ ลือกันเฟื่อง เรื่องเลวทราม
ใครเอ่ยนาม จักชิบหาย ตายโดยพลัน

แม้เทวินทร์ อินทร์พรหม ยมทูติ
ยังเปิดตูด หนีเสนียด ด้วยเดียดฉันท์
เหี้ยหัวร่อ พอพระทัย ใจสำราญ
ลูกของมัน จะเป็นใหญ่ ในหมู่โจร

ทินนาม เยาวมิ้นท์ ปิ่นภูเบศวร์
ยุวเรศวร์ เศษกุลี หนีห้อยโหน
จัดแม่นม เป็นเหี้ยสาว ราวพันตน
คอยไซร้โลน ไซร้เห็บไร ให้ลูกกู
<!-- / message --><!-- sig -->

<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ย้อนมายัง วังบุปผา หน้ากระด้ง
หลับมิลง คงเจ็บท้อง ร้องเหมือนหมู
ขี้เยี่ยวราด หางฟาดฝา น่าเอ็นดู
นอนคุดคู้ ปานสิ้นใจ วายชีวี

หมอตำแย แย้สนม รมยาหอม
ต่างรายล้อม ช่วยเถิดขา ด้วยราศรี
แล้วถีบท้อง ร้องก่นด่า อีกาลี
มึงจงออก มาดีดี มิต้องคอย

ท้องนางปลา โย้ยะยุบ ผลุบผลุบโผล่
ยั่วโทโส หมอทำคลอด ตอดกินฝอย
มุดขึ้นมา หน้าขมำ ทำตาลอย
แล้วมุดกลับ เข้าดงฝอย ในบัดดล

เหล่านางเหี้ย หมดปัญญา ล่อทารก
ทั้งถีบชก ทั้งวันทา โกลาหล
ไม่ยอมออก ดอกระยำ ทำเล่นกล
พากันบ่น ก่นเช็ด เสร็จแม่มึง

มโหรี ดุริยางค์ ข้างพระแท่น
เสนาแลน ระรัวเกราะ เคาะรังถึง
แต่เหี้ยน้อย ยังเล่นตัว มัวดื้อดึง
ได้แต่ทึ้ง เหล่ามัจฉา ไม่รามือ

จนใจเหี้ย จะบังคับ จับจากหนี
เงือกเทวี ออกอุบาย ให้นับถือ
จับเอาหมา ตัวเป็นเป็น เค้นสะดือ
ล่อกระสือ ด้วยไส้หมา น่าอาเจียน

แกว่งเครื่องใน ไม่ทันไร ได้ผลเลิศ
เหี้ยเตลิด คว้ามาดูด สุดคลื่นเหียน
กลืนหมดพวง ยังล้วงจก วกวนเวียน
มุดพระเศียร กลับเข้าครรภ์ พระมารดา

เหล่าเสนา พญาเหี้ย เพลียหัวจิต
วิปริต เหลือที่ อีใจหมา
มุดเข้าออก กลับกลอกหนี อีแม่ปลา
จำใจลา ปล่อยมัจฉา ท่าทุราย

ท้ายที่สุด บุตรเคอี ใม่หนีเงือก
สำลักเมือก เสือกกระสน ทนไม่ได้
ฉีกแม่มัน ด้วยฤทธี พี้กระจาย
พุ่งออกไป นอกหน้าต่าง ตกข้างคู

เหี้ยวังหลวง หายตะลึง ปรี่ถึงร่าง
เก็บมาล้าง เช็ดพระองค์ สรงเจ้าหนู
กุมารน้อย มิขัดขืน ยืนถ่างดู
ให้เช็ดถู สู้ต่อไป ไม่อายคน

หัวหยิกหยอย รอยรุจี ศรีเสวตร
เลื่อมลายเกล็ด เพชรมณี ผีตาโขน
ผอมกระหร่อง กองกอย ย้อยขาดโคน
ยามกระโจน เข้าพงหญ้า สง่างาม
------------------------------------

ตอนที่ ๔ อีแหม่ม

ข้างฝ่ายองค์ อัคร มเหสี
เหี้ยเทวี มาริลีน มือตีนสั่น
กายกระทบ สลบเหมือด ด้วยเดือดดาล
อีใจพาล วาดแผนร้าย หมายชีวา

ครั้นพอฟื้น คืนสติ ดำริได้
กูจะให้ แม่มันตาย เสียในป่า
วางสินบน นางกำนัล จำนรรจา
มึงไปหา ช้างเชือกใหญ่ ให้กูที

กูจะลวง อีเงือกเง่า เข้าชัฏรก
ถีบมันตก หลุมไม้ขวาก ให้บัดสี
แล้วจึงปล่อย คชสาร รานราวี
เหยียบปลิ้นขี้ อย่าเหลือค้าง แม้ก้างมัน

เหี้ยทาสี รับคำสั่ง นางเหี้ยเจ๊ก
โผลกกระเผลก ก้มคำนับ กลับหลังหัน
เลื้อยออกวัง มุ่งทิศใต้ สู่ไพรวัลย์
จิตหมายมั่น จะคล้องช้าง ตามสั่งนาย
--------------------------------

ณ.ชายแดน แคว้นทักษิณ ถิ่นรกร้าง
มีปางช้าง ตั้งในป่า พนาศัย
อันคชา ผู้ครองปาง ที่กลางไพร
นามจัญไร พังอีแหม่ม แย้มโสภา

อันรูปลักษณ์ พักตร์นาง เหมือนถังน้ำ
งามเลิศล้ำ คร่ำหูด ปูดเต็มหน้า
ริมฝีปาก เหี่ยวห้อย ย้อยลงมา
นัยนา ตีบตี่ ดุจผีแมว

จมูกโด่ง ระโยงยาว ไว้เกาถัน
สี่เต้านั้น ห้อยปัดปลิว เป็นทิวแถว
ยามเยื้องย่าง ขุดหาเผือก เปลือกมันแกว
ดูเพริศแพร้ว ดังจิงโจ้ โผทะยาน

ทั้งผีป่า หมาไน ไฮยีน่า
มวลสัตว์ป่า เกรงฤทธา อีหน้าด้าน
ด้วยฤทธิ์เดช เศษมณี ที่นงคราญ
คอยภูบาล หมู่ไพรี มิต่อกร

แก้วมณี อยู่ที่แม่ มาแต่เกิด
เดชล้ำเลิศ ใช้ขว้างปา ฆ่าตัวหนอน
เนรมิตร ศาสตราวุธ และชุดนอน
ไว้รานรอน สัตว์หน้าขน บนพื้นดิน

ถือครองป่า ต่อจากผัว ตัวสมเสร็จ
อันสาเหตุ ต้องทุกข์ทน คนติฉิน
ด้วยผัวมัน อนาถา เป็นอาจินต์
แต่บุญสิ้น พลัดตกตาย ในที่นาง

โง่หนักหนา อัยรา หารู้ไม่
ผัวมันหาย ในหลืบหนี อีหน้าหนัง
พร่ำเพ้อคำ พี่ทิ้งน้อง ร้องครวญคราง
โฉมสอางค์ นอนเกลือกกลิ้ง แน่นิ่งไป

ระลึกตัว ตอนปวดฉี่ ที่สุขา
ภัสดา ห้อยร่องแร่ง แรงเยี่ยวไหล
โอ้สมเสร็จ เคยเช็ดกัน มาบรรลัย
แต่นี้ไป ใครจะอยู่ ได้รู้ความ

----------------------

กลับมายัง นางขี้ข้า หน้าตะกวด
คลานพราดพรวด ถึงที่หมาย ในไพรสัณฑ์
แล้วพรางกาย แฝงป่าไผ่ อยู่หลายวัน
ฤทัยนั้น คิดแผนลับ จับกุญชร

ตัดลำไผ่ มัดเป็นกอ ก่อพะเนียด
ปักไม้เบียด ให้แข็งแกร่ง เกินแรงถอน
ขุดขนำ ทำขอบคู ปูอิฐมอญ
แล้วร่ายกลอน คาถาพ่น มนต์บังตา

เก็บรวบรวม ผลหมาก รากพันธุ์ไม้
โรยเอาไว้ เป็นทางเกลื่อน เหมือนล่อหมา
ลูกตะขบ ตะลิงปลิง สิ่งโอชา
กล้วยน้ำว้า กระทกรก หมกตามทาง

เตรียมเสร็จสรรพ ร้อยพัน สรรพาวุธ
ไว้แทงตูด ยุทธา พญาช้าง
กริชโตมร ฆ้อนดีบุก กระดูกยาง
โยนให้นาง เคี้ยวพลาง ต่างสินบน

------------------------------

นางกุญชร นอนตะแคง มิแจ้งเหตุ
เกิดอาเพศ ฝันกาลี มีฉ้อฉล
เห็นควาญช้าง ขว้างขอสับ จับหน้าตน
เหลือดิ้นรน โดนโซ่ตรวน รวนบาทา

ตกใจตื่น ฟื้นกาย ไม่วายหิว
กระเพาะกิ่ว จะหาผัก เป็นภักษา
อันฝันร้าย ช่างแม่มัน กัลยา
เดินถ่างขา ไม่มาหยุด รุดเร่งไป

ถึงริมห้วย รวยระคนธ์ ผลไม้
ชื่นพระพาย โชยจมูก ขี้มูกไหล
กลิ่นตะขบ ตลบอวล ป่วนฤทัย
จึ่งเยื้องกาย เอื้อมงวงคว้า มาเชยกราม

สำราญรส สำรวลโอษฐ์ ของโปรดสิ้น
พังยุพิน กินไม่หยุด สุดจะห้าม
มิสงกา กลอุบาย เหี้ยใจทราม
วิ่งโครมคราม เข้าพะเนียด กระเบียดมือ

นังแย้ยักษ์ คอยดัก ปากทางเข้า
พอเห็นเงา อัยเรศ เศษกระสือ
รีบชักปิด ประตูใหญ่ กลไกมือ
แล้วหยิบถือ บ่วงบาศก์ ไว้ฟาดฟัน

นังพังแก่ ติดกับเหี้ย เสียจริต
ร้องว๊ายวี๊ด กระโดดกลิ้ง วิ่งหุนหัน
โจนถีบรั้ว หัวกระแทก แตกโดยพลัน
ยังมิทัน สำแดงเดซ เศษมณี

เหี้ยสนม อมน้ำลาย ร่ายคาถา
บ้วนออกมา เป็นฝูงฝอย หอยเชอรี่
ดูดุดัน คลานเข้าใส่ ไล่ต่อยตี
แหม่มนรี แกว่งหวี่ต้าน มิพรั่นพรึง

นางพังแป้น แสนเดือดดาล กะบาลโยก
จำกูจก ดวงมณี อีแร้งถึง
เอามาเสก ทิพย์ชะแลง แทงที่มึง
ว่าแล้วจึง ขว้างออกไป หมายสี่แลน

ด้วยเดชะ แก้วมณี พระพี่ช้าง
เปล่งสว่าง รังษิยา น่าขวัญแขวน
กลายเป็นจอบ พุ่งตกฟาก จากเมืองแมน
มุ่งขุดแลน ด้วยอาฆาต มาตรชีวัน

นังแลนสาว ไม่คาดคิด ฤทธิ์อีช้าง
รีบม้วนหาง หลบศาสตรา น่าหวาดหวั่น
แล้วอมถุย อีกสามที มีพ่นควัน
อัศจรรย์ ควันจางหาย กลายเป็นรวย

แสนวิเศษ แทงเข้าใส่ หมายจะฆ่า
อัยรา เอางวงรัด ปัดตกห้วย
แล้วกางแถม โดดกระดอน ร่อนหนีซวย
ตะกวดป่วย มิอาจตาม จำปล่อยไป
<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->

 

สรุปแล้วนี่กระทู้เหี้ยหรือมังกรฟะ???? เอาให้แน่!!! (b-ahh)

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR><TD class=tcat colSpan=2>Currently Active Users Viewing This Thread: 2 (2 members and 0 guests) </TD></TR><TR><TD class=alt1 colSpan=2>Kamen rider, survivor </TD></TR></TBODY></TABLE>

บรรพบุรุษ พวกเรา นะ อย่าดูถูก....อยู่ในช่วงแรกๆๆ ของ วิวัฒนาการ...กระทู้นี้ เห็นตุ๋มชอบเป็นพิเศษ....กระทู้สัตว์โลก....ท่านทางจะเอ็นดูสัตว์...โดย..เฉพาะเหี้ยๆๆๆ น่าดู




<DIR>ไอ้พวกนี้มันรักเด็ก จะตาย อ่อนโยน(ping-love

</DIR>

 

จริงด้วยสิ เพราะว่ามีคำว่า "เหี้ย" มากกว่าคำว่า "มังกร" .... 555

 

กรุณาเรียกให้สุภาพหน่อยคร๊าบ?... ผมสายพันธุ์ดึกเจงๆ นะคร๊าบ !!!

มังกรคร๊าบมังกร

เขมรเอาผมมาลงผิดกาละเทศะได้ไงนี่ ผมไม่ใช่เหี้ยนะคร๊าบขอบอก!!! เรียกผมเจ้ามังกรสิคร๊าบ (glass)

เหี้ยนี่มันเทียบผมบ่ได้นะคร๊าบ?!!! อิอิ...

 

ตกลงมานเป็นตัวอารายยเนี่ย......(b-ng)

 

แถวบ้านเราเยอะมากเลย

เป็นป่าชายเลนด้วย มันมาให้โชคให้ลาภมั้ง เพราะมันมีอีกชื่อว่า ตัวเงินตัวทอง
(verygood)

 

ม่ายติดใจว่ามันเรียกมังกรอะเปล่า

ม่ายติดใจเลยว่ามันจะเรียกอาราย แต่นึกภาพมันบินไม่ออก
ถ้าบินในน้ำละก็เห็นบ่อย(บ้านนอกก็เงี้ย) แต่บินในอากาศม่ายเคยเห็นเลย
หรือจะคนละสายพันธุ์
ท่าน KamenRider ช่วยมาเฉลยต้วยเน้อ

 

แถวบ้านเราเห็นทุกวัน วันใหนมังกรอารมณ์ไม่ดี แม่กับเราต้องเชื่อฟังคำสั่งมังกรนี้มาก

คือ พ่อเราชื่อ จสต. มังกร มากดี น่ะ แหะๆๆๆๆ

 

พ่อชื่อมังกร ลูกชื่ออารายเนี่ย...
(b-cap)

 

เราไม่รู้หรอก แต่เราสื่อสารได้ แม้จะเป็นเพียงภวังค์ก็ตามที

งูใหญ่นั้น ชาวจีน เรียกว่า "มังกร"
งูใหญ่นั้น ชาวฝรั่ง เรียกว่า "อนาคอนด้า"
งูใหญ่นั้น ชาวอุษาอาคเนย์ เรียกว่า "พญานาค"

...

 

ในบทตำนานแห่งงูใหญ่นั้น เรามีพญางูอยู่สี่เหล่า

1. ท่านเหลืออร่ามดุจทอง นั่นคือพญางูในตระกูล "วิรูปักษ์ฯ"
2. ท่านเลื่อมลายสลับสีสวยงาม นั่นคือพญางูในตระกูล "เอราปักษ์ฯ"
3. ท่านมีสีเขียวสวยงามตระการตา นั่นคือพญางูในตระกูล "ฉัพยาบุตฯ"
4. ท่านมีสีดำคมเข้ม มั่นคง นั่นคือพญางูในตระกูล "กัณหาโคตะมะฯ"

นี่คือตำนานแห่งพญางู ที่เราบูชา แล เคารพรักท่านเป็นยิ่งนัก