ได้ฌานแล้วแต่ตายขณะไม่ได้ทรงฌานจะไปเกิดที่ไหน

แหม คุณ รู้รู้ไป อ่านที่ตอบให้ในกระทู้คุณ วิญญาณนิพพาน ดูเหมือนมีลูกฮึด น่าฟัง

แต่มา กระทู้นี้ สั้นจุ๊ดจู๋ เป็นปริศนา อีกและ อ่านมากๆ เดี๋ยวผมก็เห็นเป็น พี่หลง(สมาชิกอีกท่านหนึ่ง)
ผู้เชี่ยวชาญกล่าวปริศนาแบบเซ็น กลายเป็นผลิกนิกายกันพอดี

แต่ก็เนาะ มีลูกฮึด แบบนี้ ก็ไม่ยุ่งและ

เขาข่าย ทางใครทางมัน

 

เมื่อมีธรรม เมื่อแสดงธรรม ย่อมเกิดธรรม ย่อมได้ธรรม ย่อมสรรเสริญธรรม
มีกัลยาณมิตรดี ย่อมเป็นเครื่องช่วยให้ถึงซึ่งจุดหมาย อันเป็นธรรม อันเป็นมงคล
เมื่อผมขาดกัลยาณมิตร ผมย่อมขาดจากธรรมอันเป็นมงคล นั้นด้วย อย่าเป็นเช่นนั้นเลย

ธรรมดาอาหารย่อมมีรสชาติเปรี้ยวหวานมันเผ็ด แต่ประโยชน์ที่แท้ของอาหารก็คือบำรุงร่างกาย บางคราวรสชาติอาจไม่ถูกใจบ้าง แต่ก็ยังขอรับในส่วนทีเป็นประโยชน์ แล้วทำเป็นไม่รู้ถึงรสชาติที่ไม่ถูกใจนั้น จึงได้ประโยชน์จากอาหารนั้น
ผมอนุโมทนาแล้วซึ่งผู้ประกอบอาหารอันมีประโยชน์ทั้งหลาย แต่บางคราวต้องวางลงบ้างด้วยมีรสชาติไม่ลงใจบ้าง ด้วยผมยังเป็นผู้ไม่พร้อม

อนูโมทนากับสหายธรรมผู้แสดงธรรมอันมีประโยชน์ น้อมแล้วซึ่งประโยชน์แห่งธรรมนั้น
เมื่อใช้ใจ แม้ใบไม้ตกกระทบย่อมเข้าใจ
ธรรมนั้นก็ดี ประโยชน์นั้นก็ดี กัลยานมิตรนั้นก็ดี รสชาตินั้นก็ดี หากขาดสิ่งใดไป คงน่าเสียดายแล้ว
ผู้แสดงธรรม ผู้ทำประโยชน์ ผู้เป็นกัลยาณมิตร ผู้ปรุงรสชาติ ย่อมได้เข้าถึงซึ่งสิ่งนั้นเป็นผล
จริตนี้เป็นอย่างนี้เอง ด้วยทำมาเป็นอย่างนี้เอง
อนุโมทนาอีกครั้งครับ

 

อย่าได้สงสัยใดใดเลย ธรรมอยู่ที่ใจ หาใช่อื่นใดไม่

 

ถ้าเอาพระไตรปิฎก ตัดตอนมาอธิบายเข้าข้างตัวเองแบบนี้ก็แย่ซิครับ ยังกะตัดต่อเทปอภิสิทธิ์เลย น่าสงสารจังไม่รู้ว่าเข้าใจแบบนั้นจริงๆ หรือตั้งใจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด มิจฉาทิฐฐิอย่างแรงกล้าจริงๆ เขาตักเตือนดีๆ แทนที่จะสำนึก เวรกรรม เวรกรรม

 

ฟันธงได้เลย

อยากเกิดเป็นอะไรละ... จิตที่เคยผ่านหรือแม้แค่เฉียดๆฌาน ไม่ใช้ธรรมดาแล้ว จิตระดับนี้ยิ่งมาจากการฝึกประกอบกับศีลด้วย แว็บแรกกำลังของจิตจะไปสู่พรหมโลกก่อน เพราะจิตได้เคยปฎิสนธิฌานขึ้นแล้ว จักยังดำรงอยู่ในวิญญาณเรา(การรับรู้)ซึ่งไม่มีในคนทั่วๆไป แต่ก็อีกแหละถ้ามีกรรมหนัก(คุรุกรรม) หรือติดในเรื่องบุญจากการถือศีลก็อาจนะ อาจจะ คนธรรมดาประกอบกรรมบาปทำบุญน้อย ก่อนตายนึกถึงสิ่งที่ดียังเข้าสู่สุขติได้(แต่ยากมาก ต้องมีกัลยาณมิตรที่ดีช่วยเช่นองค์พระสารีบุตรกับสหายผู้เป็นพราหมณ์ตระหนี่) เขาหรือใครจะยกอ้างอะไรมาก็ช่างส่วนที่จะหวังให้ได้ดีกว่ามีน้อย พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้แยะต่างกรรมต่างวาระ อุตสาหะฝึกกระทั่งจิตได้ปฏิสนธิแล้ว ถ้าไม่ชอบแบบวิง วิง อยากอยู่ในการปกครองก็เอาตามความชอบ นะ (づ￣ ³￣) (づ￣ ³￣)

 

ติดในอนุพยัญชนะและนิมิต.....ไม่ถึงฌานนะ....

 

เรื่องจริงมีอยู่ว่า ครั้นนั้นองค์พระสารีบุตรรู้ข่าวว่าสหายในวรรณะเดิมแห่งตน ป่วยอยู่และภายหลังได้รับการเชื้อเชิญจากสหายนั้น อาจต้องการร่ำลาหรือเป็นการขอจากเพื่อนเพื่ออนุเคราะห์กัน เมี่อได้มีการต้อนรับเป็นอันดีเยื้องพราหม์อันมีสกุลแล้ว จากนั้นจึงได้มีการขอให้องค์พระสารีบุตรแสดงถึงชีวิตหลังความตายตามที่ครูแห่งตน(พระพุทธองค์)ได้แสดงไว้ ว่ามีเยื้องไรบ้าง สุดท้ายมารู้ตัวอีกก็เข้าสู่พรหมโลกแล้ว ทั้งที่ก่อนตายรู้แน่ๆว่าตนต้องไปสู่อบาย เพราะเหตุแห่งความตระหนี่ทั้งที่มีเป็นอันทรัพย์มาก
ท่านทั้งหลายเอย เรามิได้มาบอกให้ท่านเข้าใจว่ากรรมหลีกได้หรือไม่ได้ อย่างน้อยถ้าท่านมีสหายเยื้ององค์พระสารีบุตรที่มิทอดทิ้งก็ไม่ใช้ธรรมดาแล้ว(หาให้ตายก็...)มีอยู่ ใยจักต้องกล่าวถึงการที่ได้อุตสาหะกระทั้งเข้าสู่อารมณ์แห่งฌานอีกเล่า(วิตก วิจารณ์ ปิติ สุข เอทัคกตา) พระพุทธองค์ทรงตรัจว่าอย่าเชื่อแม้ในสิ่งที่ตถาคตได้เคยแสดงไว้ จงเชื่อในธรรมได้เห็นในธัมมะอันเธอรู้และข้าใจด้วยปัญญา(ฌาน)ของเธอเอง
ปัจจัตตัง วิญููหิติ

 

บันลือสีนาถ

วิญญานคือการรับรู้ ด้วยเหตุใดเล่าองค์พระโพธ์ จึ่งต้องเสด็จมาปฎิสนธิ์ ก็ด้วยวิญญาน(การรับรู้)มีแต่ในมนุษย์เท่านั้นที่เป็นที่สุด
ไม่ว่ากะไรกัน ที่เราต้องทนทุกข์ๆวันนี้ ก็ด้วยท่านทั้งหลายเข้าใจว่านาม เป็นจริงเข้าใจว่าองค์พระพุทธโคดมตรั้จเพือเอาประโยช์น แล้วยังซ้ำเติมว่าไม่เอาประโยชน์
อยากเกิดเป็นอะไร สหายเอย...