ความเบื่อหน่าย

ตั้งแต่ผมปฎิบัติมาได้4-5ปีปฎิบัติมาก๊หลายที่หลายแบบรู้สึกว่าตัวเกิดความเบื่อหน่ายอ่ย่างมากถึงมากที่สุดบางครั้งอยากตายหรือทิ้งสังขารไปเลย
แต่เห็ของสวยงามเงินก๊พอละไดบ้างอย่างอื่นตัดแล้ว
-เคยได้ิยินมาว่าถ้าใครบรรลุอรหันต์จะตายภายใน7วันไช่ไม๊ครับถ้าไม่ครองผ้าเหลืองแล้วมีต้วอ่ย่างไม๊ครับที่มีผู้บรรลุแล้วตายโดยไม่ได้บวช
-แล้วตั้งแต่โสดาบันก๊ตายได้ไช่ไม๊ครับแบบว่าเบื่อแบบบอกไม่ถูกอะครับ
เช่นตายแบบอุบัติเหตุหรืออะไรแปลกๆ

 

ถ้ายังมีตัวเราเป็นผู้อยาก จะเป็นอยากตาย อยากละสังขาร ถ้าเรายังอยากแบบนั้นอยู่นะ ก็ยังไม่ได้เป็นโสดาบัน

 

ความเบื่อหน่ายมีหลายระดับ
ความเบื่อหน่ายเป็นสภาวธรรมอย่างหนึ่ง เป็นสภาพความจริงที่เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มีเกิดมีดับ วันนี้เบื่อหน่าย วันหน้าอาจไม่เป็นเช่นนี้ก็ได้ครับ
เจริญในธรรม

 

คามเบื่อหน่ายอย่างที่ว่า
มาจาก ความไม่ได้ดั่งใจ ความไม่ชอบใจในสิ่งที่ได้รับ

ซึ่ง เป็นทุกข์อย่างนึงที่ควรกำหนดรู้

แต่หากเป็นความเบื่อหน่ายในทางวิปัสนา ที่เรียกว่านิพพิทาญาณ

คุณจะมีความคึกคะนอง ในการปฏิบัติ
มีความกระสันในสติปัฏฐานอย่างยิ่ง
อันก็พูดแบบ คนรักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี อย่าไปคิดมากในภาษา

 

ลองละสังแขนเอาไปแหย่กรงเสือดูครับ ว่าอยากละสังขารอยู่ไหม

 

ปฏิบัติแล้วก็เคยเบื่อเหมือนกันครับ
เบื่อสุข เบื่อทุกข์ เฉยๆก็เบื่อ เบื่อหน่ายทุกอย่างหายใจก็ยังเบื่อ
ที่เบื่อหน่ายเพราะเห็นทุกอย่างเป็นทุกข์
เบื่อร่างกายที่มันสร้างแต่ทุกข์ให้เรา
แต่ไม่คิดจะฆ่าตัวตาย เพราะมันบาป
อาการเป็นอยู่นานแทบใช้ชีวิตในสังคมไม่ได้
ทุกวันนี้อาการตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร