น้ำใจของพุทธภูมิ จากการสังเกตคนอื่นๆ

เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังครับ ...

เป็นความดีของคนอื่น สังเกตเอา.. มีความสงสัยว่าเข้าข่ายพุทธภูมิ ..

อาจจะเป็นคนใกล้ตัว เห็นตัวเป็นๆนะครับ ต้องขอโทษด้วยหากเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้จักกันในวงกว้าง แต่จะเล่าๆให้ฟัง เป็นเรื่องอ่านเล่นแล้วกันนะครับ

อยากให้ทุกท่านช่วยมาเล่าครับ อาจจะประทับใจ ภูมิใจ จนอยากเล่า จนเคารพเป็นพิเศษนะครับ

 

รออ่านอ่ะ...

 

ง่ารออยู่จ้าพี่อ้น อิอิ
ปูเสื่อรอและ เอาหมอนมาด้วย
อิอิ อย่านานนักน้าเดี๊ยวหลับไปก่อน

 

อาจจะไม่ใช่บารมีปลาย หรือ บารมีเต็มนะครับ

ก็ส่วนใหญ่มีท่าทางว่าจะเป็นคนบ้า(บ้าเพื่อคนอื่น) .. และยังเป็นคนเพี้ยน(เพราะว่าทำในสิ่งที่คนทั่วไปไม่อยากทำ แปลกมนุษย์ มะนา)

บางอย่างก็เลวเหมือนกันนะ แต่จะพูดเฉพาะข้อดี .. เพราะว่าคนละส่วนกันกะความเลวนะครับ หลายคนในนี้ดีมากๆ ก็เลวมากๆ ได้ ..

จะยกเป็นคนๆ ไปดีกว่า

1. พ่อผมเอง

... แรกๆ ก็ไม่ทราบหรอกครับ รู้แต่พ่อเป็นรับภาระหนักมากหลายอย่าง เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงให้ญาติๆ แต่มาเอะใจตรงที่ พ่อรับงานหนัก งานใช้กำลังใจสูงมาก และเป็นความดี .. นี่ไม่ได้เข้าข้างพ่อนะครับ ไว้ลองฟังสิ่งที่ผมจะเล่าก่อนแล้วกัน แล้วลองคิดกันเองว่า น่าจะเข้าข่ายไหม

.... ตอนเด็กๆ พ่อก็อยู่กับพี่น้องสักแปดคนละมั๊ง ก็ไม่มีอะไรเด่นตอนนั้น (เรื่องราวทั้งหมดจากที่พ่อเล่าให้ฟัง และสังเกตเอาเอง) .. อายุพ่อไม่ถึง 20 ปี ปู่ให้พ่อไปบวช ปู่พูดเป็นภาษาอิสานนะ (แถวบ้านผมเว่าลาวหมด ลาวอุดรฯ) ประมาณว่า " อยากมีลูกจั๊กคนอยู่ผ้าเหลือง บวชให้พ่อแน๊ลูกเอ๊ย " .. พ่อก็คุยกะปู่ไป แล้วก็ตอบรับปู่ ด้วยความกตัญญู .. และแล้วพ่อก็ได้ไปบวชเณร ที่วัดอะไรก็ไม่รู้ ลืม (พ่อบอกว่า ก่อนนั้น พ่อเรียนที่ ร.ร.ในหมู่บ้าน เป็นคนเรียนเก่ง ) จำได้ว่า พ่อบอกว่า พ่อบวชแล้ว พ่อได้ไปพักอยู่หลายวัดมาก แล้วก็มีประสบการณ์ตอนบวชเยอะมาก ไม่ใช่ประสบการณ์ฝึกสมาธินะครับ เป็นประสบการณ์การใช้ชีวิตพระมากกว่า ก็เล่าๆไป อันนี้ก็ชักจะเป๋แล้ว ไม่เล่าดีกว่า

... พ่อบวชเณร เป็นเณร จนเมื่ออายุ 20 ปี พ่อก็บวชพระต่อ .. และก็ได้ นักธรรมตรี โท เอก .. เปรียญ 6 ประโยค .. จนในวงญาติๆ คนรู้จัก เรียกพ่อว่า "มหา" พ่อเป็นนักเทศน์ มีความรู้บาลีมาก ท่องมาให้ลูกฟัง จนขี้คร้านจะฟัง ปัจจุบันนี้ แม้พ่อจะเป็นฆราวาสแล้ว แต่พ่อก็ยังสอนพระเณรที่วัดประจำอำเภออยู่ .. อันนี้ก็เป๋ ไม่เข้ากะชื่อกระทู้ ..

.... อ้อ พ่อเป็นคนไม่กลัวผีครับ .. ไม่กลัวผีจริงๆ ไปหาพระป่า ท่านก็บอกว่าพ่อเป็นคนไม่กลัวผี ... สมัยก่อน พ่อต้องเดินทางจากหมู่บ้านหนึ่ง ไปยังอีกหมู่บ้านหนึ่ง สมัยก่อนเดินทีก็หลายกิโลเมตรนะครับ .. พ่อบอกว่า ตอนนั้นยังเป็นพระอยู่ เดินผ่านแถวๆ ป่าช้าประจำหมู่บ้าน พ่อได้ยินเสียง คนรู้จักคนนึงที่ตายแล้ว เสียงนั้นเรียกชื่อพ่อผม ด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก .. พ่อผมทำยังไงรู้ไหมครับ ..??? ... ....... พ่อผมพูดตอบกลับเลย "เป็นจั๊งได๋ อี่หล่า .. ฯ" ประมาณไต่ถามสารทุกข์สุกดิบว่าเป็นอย่างไรบ้าง มีทุกข์อะไรก็ให้เล่ามา ให้บอกมา หากช่วยได้ก็จะช่วย แต่ว่าก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ตอนนั้นผมยังเด็กที่พ่อเล่าให้ฟังเรื่องนี้ ผมก็คิดว่า เออ นี่ถ้าเป็นเรานะ เราจะเผ่นป่าราบก่อนเพื่อนเลย ... พ่อนี่ใจดีจริงๆ ...

.... มาทางเรื่องญาติๆ บ้างดีกว่า .. ในหมู่พี่น้องของพ่อ พ่อเป็นคนที่ดีที่สุด คือ พ่อมีความรู้ เพราะบวชเรียน .. คนอื่นนอกจากนั้น ไม่ได้เรียนหนังสือสูงแบบพ่อ .. แล้วพ่อยังต้องช่วยรับภาระค่าเล่าเรียนให้กับคนอื่น .. (สมัยก่อนไม่นิยมการเรียนหนังสือ เพราะเขาคิดว่าไม่จำเป็น เขามีไร่ มีนา เขาก็คิดแค่นี้) .. อันนี้ไม่เท่าไหร่ .. ก็ไม่คิดอะไรมาก ก็คิดแค่ว่าพ่อเป็นคนรักน้องๆ ของตัวเอง ..

.... แต่เรื่องกตัญญูนี่สิครับ ซูฮกพ่อจริงๆ .. ตา เสียก่อนพ่อแต่งงาน อันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร .. ปู่ เสียขณะที่พ่อสึกมาเป็นครูบ้านนอก ตอนนั้นไม่รู้ว่าแต่งงานกะแม่รึยัง ..ตอนปู่เสีย ก็ไม่เท่าไหร่ก็คงนึกว่ากตัญญูธรรมดา เพราะพ่อดูแลงานอย่างดี ไปหาปลา หาอาหารมาจากที่ไกล ลำบากๆ .พ่อก็ไปหามาให้

.. แต่ ยาย นี่สิครับ ... พ่อเป็นคนรับเหมาดูแลทั้งหมด เอามาไว้ที่บ้าน .. เรื่องค่ารักษา ค่าดูแล เป็นภาระกับทางบ้าน(อันนี้พูดในแง่รายรับรายจ่าย) พ่อก็สู้ เวลาพ่อพูดคุยกับยาย พ่อพูดด้วยความเคารพนอบน้อมและแสดงออกถึงความบูชาแบบไม่ถือตัวอย่างที่สุดแม้ยายจะเหมือนคนที่มีสภาพเป็นที่หนักเอาการ คือ ความจำเสื่อมจำไม่ได้แม้แต่พ่อที่เป็นคนอภิบาลดูแลมาตลอดหลายปี(แต่พ่อก็ยังรักษา เลี้ยงดู แม้จะการเงินทางบ้านคาบเส้นคาบดอกมาตลอด หากไม่มีพ่อก็ยืมเงิน กำลังใจเด็ดเดี่ยวมาก) ยายเดินไม่ได้(เนื่องจากโรคเก๊า) (คนอิสานจะมีวิธีการพูดต่างกะคนภาคอื่น ตรงที่จะพูดออกแนวตลก+ซึ้ง ได้ - ซึ่งพ่อพูดประจำ) ... พ่อดูแลทั้งหมด อันนี้ผมประทับใจมาก ว่าพ่อเป็นคนดีจริง ๆ .. ผมมั่นใจได้ว่า ความกตัญญูของพ่อผมนี้ หาคนเทียบได้ยาก ... อ้อ ยังมีย่าอีกคนที่พ่อดูแลอย่างดี พ่อมักจะพูดอยู่เสมอกับญาติพี่น้องว่า " อี่แม่กู ซุมสูเมิ่งให้ดีๆ " พ่อรันทดใจกับสภาพของย่าที่ห่วงลูกคนสุดท้องที่ค่อนข้างเกเรมาก ...พ่อก็ปลงเรื่องนี้ เพราะว่าห่วงมากๆ พ่อเป็นคนปลงเรื่องต่างๆเกี่ยวกับย่ามาก เพราะรักย่าที่สุด ไม่ค่อยพูดจาเศร้าโศก มีความอดทน และช่วยเหลือมาตลอด เป็นหัวหน้าหลัก .... ลูกคนสุดท้องของย่า พ่อก็ส่งให้เรียนแต่ก็มาติดยาเสียสติปัญญาไป (- พ่อจึงไม่ปล่อยผมเลย ตอนมัธยมกะว่าจะไม่ให้เป็นแบบน้องพ่อ(ผมเรียกว่า อาว) -) ... พออาวผมเสีย ย่าก็ไม่มีอะไรห่วง ย่าก็ลืมหายใจไปแบบง่ายๆเลย .. หมดห่วงแล้ว

ช่างเถอะนะ เรื่องอ่านเล่น .. พ่อเป็นคนใจบุญด้วย งานทำบุญกฐินไปหายายเมื่อช่วง ต.ค. เมื่อกี้ พ่อก็ทำบุญให้วัดหมดเลย ไม่เหลือจ่ายค่าเก็บของหลายอย่าง .. ผมได้คุยกับพ่อ พ่อบอกกับผมว่า " อย่าหวงเงินทำบุญ เฮ็ดบุญไปหายายเฮาดอก " และหลายๆ เรื่อง ที่พ่อเป็นคนดีเป็นแบบอย่าง .. เวลาเจอคนอื่นไม่ดี พ่อก็เล่าให้ฟังว่าเป็นยังไง พ่อไม่ได้บอกตรงๆว่าอย่าทำแบบนี้ แต่พ่อจะเล่าผลเสียให้ฟัง ซึ่งเห็นกะตาตัวเองเลย

 

อรหันต์ ในบ้านที่ต้องบูชา เอาใจใส่

 

รออ่านด้วยคนค่ะ

 

คุณอ้นมีอะไรมันๆมาเล่าบ้างหนอ...รอฟัง หุหุ

 

ต่อไปเอาสั้นๆ ดีกว่า ขี้เกียจแระ

2.เพื่อนผมคนหนึ่ง

....เพื่อนคนนี้รู้จักกันเพราะว่า เป็นเพื่อนของเพื่อนกลุ่มเดียวกันตอนมัธยมนั่นเอง .. แรกๆ ก็ไม่รู้จักกันเท่าไหร่ครับ .. แต่พอมาเจอกันที่ ม.สารคามแล้ว ได้พูดคุยกันบ่อย ได้ตีสนิทกัน ได้เป็นรูมเมทกัน จนกระทั่งรู้เรื่องว่า ไอ้คนนี้มันก็บ้านี่หว่า ..

....บ้ายังไง? ... คนอิสานเป็นคนที่ชอบผูกเสี่ยวกันนะครับ ถ้าหากเกิดชอบพอกันจริงๆ ก็จะตามติดไปตีซี้กัน บอกถึงความลับต่างๆ และแสดงออกถึงน้ำใจว่ารัก ว่าชอบกันจริงๆ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน

....ผมเจอมันวันแรก มันก็ยื่นกล่องให้ของกินผม ผมก็แปลกใจ มันก็ไม่ค่อยมีเงินหรอก ..แต่ผมก็ปฏิเสธไป .. มันก็ตามมาที่ห้องผม มันคงรู้ว่าผมก็อยากกิน(อิอิ มีเหรอผมจะปฏิเสธ เพราะผมคิดว่ามันอุตส่าห์เอามาให้ ยังไงผมเลี้ยงข้าวคืนก็ยังได้) ..แรกๆ ก็คิดว่าไม่มีอะไร มันคงคิดถึงเพื่อนเก่าหล่ะมั๊ง ที่เคยรู้จักกันที่ขอนแก่น มาเจอกันอีกที่สารคาม ..

....ทีนี้ครับ ที่ห้องมันหุงข้าว (แฮะๆ) แล้วมันชวนผมไปกิน ก็ออกตังค์กันไปซื้อกับข้าวมากิน ..ก็กินข้าวกัน แต่พอเหลือกับข้าว ผมก็ช่วยกินจนหมด(อิอิ) .. ก็ไม่เท่าไหร่ .. แต่มานึกเอะใจตรงที่ พอเจอกันไม่กี่วัน ได้มาคุยถึงเรื่องฝึกจิต ตอนนั้นผมก็ฝึกมโนฯไม่นานมาก .. ก็ได้คุยกัน เขาถามโน่น ถามนี่ ผมก็ตอบอ้อมๆ และไม่ตอบหลายอย่าง .. จนมันเริ่มเผยว่า มันก็ฝึกทางนี้มาเหมือนกัน แต่ไม่ได้เรียกว่ามโนมยิทธิ ..ก็คุยกัน ทดสอบญาณกันไปมา ..ก็อุปาทานรับประทานกันทั้งคู่ก็มี 55+ ..

....หลังจากนั้นก็เริ่มเอะใจ ไอ้นี่นอกจากจะจนแล้ว มันยังมีน้ำใจดี .. ไปไหนมาไหน ไม่เคยจะหึงหวงสิ่งของของมันเอง มีอะไรก็จะซื้อมาให้กิน แปลก.. ห้าบาท สิบบาท สองบาท สามบาทมันก็ซื้อมาให้กิน แปลก... ถ้าเราไม่กิน มันก็ไม่กิน มันยอมทิ้งไปเลย มันถือว่ามันได้ให้ทานแล้ว .. เออ แปลก.. เวลามันมีอะไรแล้ว มันจะซื้อมาให้ผมด้วย ..เรื่องกำลังใจในการทำทาน มันนี่สุดยอดเลย ...แต่แปลกว่า ผมเห็นมันทำกะผมคนเดียว คนอื่นไม่ค่อยเห็น ..

คำว่า "แพง" ของอิสาน แปลว่า ความหึงหวง ความตระหนี่ถี่เหนียว .. มันชอบบอกว่า "มีของหยังกะอย่าแพงกัน.." ... ส่วนเรื่องเขาปรารถนาพุทธภูมิหรือเปล่า .. ก็ไม่ต้องสงสัยนะครับ พวกเดียวกันจะพอรู้ไต๋พวกเดียวกัน ...

นอกจากนี้เขายังมีคุณธรรมประจำใจ .. และเป็นหัวหน้าคนหลายคน เป็นประธานชมรม... เป็นตัวแทนทำหน้าที่ของมหาวิทยาลัย ในบางเรื่อง .. และยังเป็นเพื่อนที่ดีของทุกคน แม้เพื่อนบางคนของเขาจะเหลวเป๋วแค่ไหน เขาก็ไม่ทิ้งเพื่อน ..

 

อยากให้ท่านอื่นมาเล่าประสบการณ์คนที่มีความดีพิเศษแบบนี้ครับ ..ผมเล่าคนเดียวไม่ได้หรอก ผมรู้ไม่กี่คน

 

รอฟังๆ ^_^

 

สู้ๆ นะคับ ทุกท่าน
ลิงน้อย ขอให้กำลังใจ

 

คนเล่านี้สงสัย จะพุทธภูมิ เน้อ
มีแต่พุทธภูมิ ที่เขาจะมองหาพุทธภูมิด้วยกัน
สงสัยจะเหงา 555
อย่างไรก็ตามโมทนาในความดีของพุทธภูมิทุกท่านครับ

 

โมทนาสาธุครับขอให้เพ่งโทษคนด้วยอุเบกขาครับ ได้บุญมากกว่าแจกหนังสือธรรมะเป้นทาน100ตนี

โมทนาสาธุครับขอให้เพ่งโทษคนด้วยอุเบกขาครับ ได้บุญมากกว่าแจกหนังสือธรรมะเป้นทาน100ครั้งคืออภัยทานหนึ่งครั้งคือไม่ด่าครับ แต่เพ่งโทษด้วยมิตรพูดดีครับ ถ้าละกิเลสกามได้ยิ่งรอวันใกล้บรรลุสิ่งที่ตนเองหวังแล้วครับ ถ้าละโกรธ ไม่พอใจ ความพอใจ ได้ไม่เปรียบเทียบตนเองกับคนอื่น ไม่คิดว่าเราเป็นคนดี มีผลงาน มีคุณธรรมมากกว่าคนอื่น แค่นี้เราก็ละมานะ คือความสำคัญตนเองได้ คืออารมณ์อรหันต์คือไม่เพ่งโทษผู้ใด แต่รุ้เท่าทันว่าตนเองทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอไม่เอาอะไร ไม่อยากได้อะไร เพียงคิดถึงความตายทุกขณะจิตและคิดอย่ากฃ่วยผู้อื่นเท่านั้นครับ สรุปมาจากหนังสือธรรมะหลวงพ่อฤาษีลิงดำสาธุ

 

พูดในฐานะที่เคยรู้สึกและพยายามสักเกตคนอื่นๆ อยู่เหมือนกันว่าใช่พุทธภูมิไหม แต่สุดท้ายก็พอจะสรุปได้ไม่ยากเหมือนกันครับ
คนที่จะพอสังเกตได้ว่าเป็นพุทธภูมิหลักใหญ่ที่เป็นเหมือนกันหมดตั้งแต่เริ่มปราถนาจนถึงสำเร็จกิจ ก็เห็นจะมีความรักและปราถนาให้ผู้อื่นมีความสุข ถ้าให้ผู้อื่นมีความสุขตนเองมีความทุกข์ไม่เป็นไร สิ่งนี้เป็นเอกลักษณ์ของพุทธภูมิเลยก็ว่าได้
เพราะถ้ามองในส่วนคุณธรรมอื่นๆ จะเป็นส่วนที่จะต้องบอกว่า เป็นไปตามบารมีของแต่ละคนที่สั่งสมมา ถึงแม้บางครั้งคนผู้นั้น จะไม่ได้มีความปราถนาพุทธภูมิเลยก็ตาม แต่ถ้าจะสังเกตการกระทำทางกายและวาจาแล้ว(ที่ไม่กล่าวถึงใจเพราะเราไม่สามารถรู้ใจคนอื่นได้ถ้าไม่ได้ใช้ญาณ) ในคนที่ปฏิบัติมาถูกทางและมีกำลังบารมีสูงก็จะมีลักษณะที่คล้ายกับพุทธภูมิเช่นกัน มีตัวอย่างเยอะแยะไปหมด
โดยส่วนตัวผมเองก็คงจะเป็นเช่นเดียวกันกับคุณ Carbonato ทั้งพ่อแม่และน้องชายก็มีคุณธรรมสูงพอสมควร และอาจจะสูงกว่าผมซะด้วยซ้ำ ทั้งที่ท่านก็ไม่ได้จะมาศึกษาธรรมะอะไรเลย เป็นคุณธรรมที่เกิดจากการใช้ชีวิตจริงล้วนๆ แม้แต่ผมเองยังงง เมื่อเริ่มเข้าใจและปฏิบัติคุณธรรมเหล่านั้นได้ ก็จึงทราบว่า ตามปกติแล้ว คนที่ทรงคุณธรรมนั้นไม่ใช่คนที่ศึกษา(อ่าน จดจำ)ธรรมะ แต่เป็นคนที่ปฏิบัติเท่านั้น เพราะท่านเหล่านั้น สามารถเข้าใจและพัฒนาธรรมะในใจด้วยตัวของตัวเอง ซึ่งกลับกลายเป็นว่าผมเองต่างหากที่กำลังเดินตามหลังท่านอยู่(ศึกษาหาความรู้ในธรรมซะเปล่าจริงๆ) และก็ในชีวิตจริง คนเหล่านี้ก็มีอยู่ไม่น้อยเลย เพียงแต่เรายังไม่มีโอกาสได้พบเท่านั้นเอง
เสริมสุดท้ายอีกนิดหน่อยก็แล้วกันนะ เพราะเห็นว่าเกี่ยวเนื่องกัน ก็จากที่กล่าวมาข้างต้นว่าคนที่ปฏิบัติธรรมโดยไม่รู้ตัวมีอยู่เยอะ(มีคุณธรรมอยู่แล้ว) หน้าที่หลักๆ ของพุทธภูมิทุกท่านในกาลนี้ก็คือช่วยให้พวกเขาเหล่านั้นเขาสู่เส้นทางธรรมได้ตรงยิ่งขึ้น ซึ่งในส่วนวิธีการก็แล้วแต่ว่าใครได้หน้าที่อย่างไร ก็สังเกตดูได้จากพื้นฐานความสามารถของตนเองก็จะทราบว่าตนเองควรมีหน้าที่ๆ จะทำอะไร ยกเว้นแต่พวกที่ไม่ใช่พุทธภูมิและกำลังใกล้เต็ม(ผู้ที่บำเพ็ญเพื่อนิพพานบารมีใกล้เต็ม)แต่ลงมาช่วย พวกนี้มีกำลังพิเศษติดมาด้วย คือจะดูคล้ายพุทธภูมิมากๆ แต่ไม่มีกำลังใจในส่วนพุทธภูมิที่กล่าวไว้ข้างต้น
ทั้งหมดที่พูดถึงนั้นจากประสบการณ์ตนเองล้วนๆ นะครับ ไม่มีข้อมูลอ้างอิงใดๆ จึงไม่รับรองว่าจะผิดหรือถูกแต่ประการใด ก็อ่านแล้วได้หรือไม่ได้อะไรก็ขอขมาลาโทษกันไว้ก่อนแล้วกันนะครับ

 

http://krisadawan.blogspot.com/

อนุโมทนาครับ

 

โมทนาสำหรับทุกคนเลยค่ะ...ขอให้ถึงฝั่งธรรมกันทุกคนเลยนะ ^^

 

^^

 

สำหรับผมขอเล่าเรื่องสั้น ๆ นะครับ
คือ มีหลวงพี่รูปนึง พอผมได้เจอแล้วคุยกันเป็นครั้งแรก ก็รู้สึกว่าพระรูปนี้มีสภาพจิตแบบนี้ซึ่งมีอาการของจิต หรือ อารมณ์จิตที่เป็นพุทธภูมิซึ่งมันเป็นอารมณ์ลึก ๆ ซึ่งเป็นอุปนิสัยของพุทธภูมิเป็นเหมือนกันกับผู้บำเพ็ญพุทธภูมิ แต่ว่าพระรูปนั้นไม่ได้ปรารถนาพุทธภูมิเลยตรงกันข้าม ท่านกลับพยายามทำความเพียรเพื่อสิ้นกิเลสในชาตินี้ ผมก็นึก ๆ อยู่ในใจว่า จริงหรือที่ท่าน จะบำเพ็ญมาทางสาวกภูมิไม่น่าใช่ ดูแล้วน่าจะบำเพ็ญมาทางโพธิสัตว์มากกว่า พอต่อมาไม่นานพระอีกรูปที่เป็นเพื่อนกับพระรูปนั้นพูดให้ผมฟังว่า พระรูปนั้นเปลี่ยนใจมาปรารถนาพุทธภูมิแล้ว ผมก็เลยตอบไปว่าผมก็ว่าอยู่น่าจะมาทางโพธิสัตว์มากกว่า การดูว่าเขาจะเป็นโพธิสัตว์หรือไม่นั้นดูได้หลายทาง แต่ทางที่ผมดูมันเป็นความรู้สึกภายในใจที่มันผุดขึ้นมา แต่ก็มีน้อยมากที่จะเกิด แต่ก็เป็นการดีที่มีพระโพธิสัตว์เกิดขึ้นอีกท่านนึงครับ แต่ละท่านอาจมีการมองแต่กต่างกันไปหรืออาจจะเหมือนกันก็เป็นได้นะครับ