สึกออกมาแล้วปรับตัวไม่ค่อยได้ ทำยังไงดีครับ

ผมบวชที่วัดท่าซุงประมาณ 20 วัน เป็นนาคก่อนประมาณ 10 วันครับ ก็อยู่วัดร่วมเดือนได้ ตอนนี้สึกมาแล้วได้ไม่กี่วัน แต่ผมคิดถึงวัดมากๆ รู้สึกว่าเบื่อชีวิตฆราวาสมากๆเลยครับ ใจอยากถือศีล 8 เหมือนตอนเป็นนาค อยากกลับไปอยู่วัด มองอะไรในชีวิตฆราวาสก็ไม่ถูกหูถูกตาไปแทบทั้้งหมด

แม้แต่บ้านผมก็ตาม กลับมายังไม่ค่อยอยากคุยกับใครเท่าไร เหมือนคำพูดคนอื่นมันชวนให้ไม่สบายใจมากกว่าตอนอยู่วัดอะครับ ผมก็ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ตอนอยู่ที่วัดผมรู้สึกเหมือนหลวงพี่ หลวงลุง หลวงตา ทั้งหลายเป็นญาติผมมากกว่าญาติผมจริงๆซะอีก

เหมือนเรามีพ่อองค์เดียวกัน ศรัทธาในอะไรเหมือนๆกัน สนใจอะไรคล้ายๆกัน คุยกันเรื่องที่ค่อนข้างเป็นธรรมะซะมากกว่า เดี๋ยวๆก็ได้ยินเสียงหลวงพ่อมาตามสายวันละหลายเวลา ก็ทำให้สบายใจขึ้นอีก เหมือนกับว่าที่วัดท่าซุง "พ่อ" ไม่เคยจากผมไปไหน

ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมสับสนกับชีวิตมาก ครั้นจะบวชไม่สึกเลยก็ท่าจะยาก เพราะผมอายุเพิ่งยี่สิบต้นๆ แถมยังเป็นลูกที่พ่อแม่หวังพึ่งด้วย แต่ไอ้จะให้อยู่ทางโลกเลยผมก็ไม่อยากอะครับ ผมรู้สึกทุกข์กับชีวิตครองเรือน กับทั้งได้เห็นชีวิตครองเรือนของพ่อแม่มีความลำบากด้วย

แนะนำผมทีครับ

 

โห คุณ princecharming ไปบวชที่วัดท่าซุงมานี่เอง
เห็นหายไปจากเว็บนาน
อนุโมทนาบุญบวชด้วยนะครับ

ช่วงบวชเจริญกรรมฐานกองไหน ผลการปฏิบัติเป็นอย่างไร มโนมยิทธิแจ่มใสขนาดไหน
ว่างๆนำมาเล่าให้เพื่อนๆในบอร์ดนี้ฟังก็ดีนะครับ

จะว่าไป รู้มาว่าคุณปรารถนาพุทธภูมิ
ชีวิตมันก็ต้องดุเด็ดเผ็ดมันบ้างเป็นธรรมดา

ผมก็มีปัญหาคล้ายคุณมากๆ เพราะ
1 เป็นลูกที่วงศ์ตระกูลคาดหวัง ว่าจะสร้างชื่อเสียงทางโลกให้วงศ์ตระกูลได้
เรียกได้ว่า กดดันกันสุดๆ พอได้ยินว่าผมสนใจธรรมะและการเจริญพระกรรมฐาน
ผมก็ถูกจัดหนัก รอบแล้วรอบเล่า ครอบครัวลุกเป็นไฟ (อันนี้เว่อร์ไปป่าวหว่า)

2 ผมเบื่อชีวิตฆราวาสมาก ความสุขทางโลกในชีวิตฆราวาสมีความหมายน้อยมากๆ
และน้อยลงไปเรื่อยๆ แต่ความรักหลวงพ่อกลับ more and more

3 สบายใจที่ได้อยู่วัดท่าซุง กับชีวิตแห่งการเจริญพระกรรมฐาน (มากกว่าอยู่บ้านตัวเอง)

ส่วนคำแนะนำที่ดี อันนี้
ผมไม่มีครับ!!
(smile)

เพราะปัญหาคล้ายกันเกินไปครับ

 

บวชใจ ตัวเอง ต่อไปครับ
ตั้งใจเสียว่า ต่อจากนี้ไป เรื่องไม่ดี จะไม่ทำอีกแล้ว อกุศลกรรม จะละทิ้งให้หมด
ไม่ต้องถือศีล 8 ถือกรรมบถ 10 ไปเลย
การเข้าถึงธรรมที่แท้จริง คือ เข้าถึงสภาวะอันเป็นปกติธรรมชาติ เห็นความไม่เที่ยงของสิ่งต่างๆ ครับ
การคิดจะปลีกวิเวกตลอดเวลานั้น ก็นับว่าดีในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่ทางเดียวที่จะมุ่งสู่นิพพานครับ

 

ต้องตั้งสติ อย่าให้มีอคติ ต้องมีพรหมวิหารธรรม
อย่าปล่อยให้มานะ ความถือตัว ซึ่งเป็นกิเลสที่ละเอียดนั้นครอบงำจิตเราได้ เพราะนั่นจะทำให้เราอยู่ลำบาก เพราะไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจคนอื่น ไม่ดี ฯ

สิ่งที่เรา(จิต)ชอบ ยินดี หรือไม่ชอบ ไม่ยินดี ทั้งหมด เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ต้องพิจารณาทำนองนี้
แม้ว่ายังทำไม่ได้แบบถาวร ก็พยายามให้เกิดขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อบรรเทาทุกข์ที่เกิดขึ้นขณะนั้น
อย่าลืมมีสติ มีพรหมวิหารธรรม แล้วเราจะอยู่ได้อย่างสันติ นะครับ

 

ทรงพรหมวิหาร 4 ครับ ต้องดูว่า ฆารวาส เรายังข้องแวะกับ สิ่งที่ร้อยรัดแค่ไหน
อย่างผมนี่ ยัีงต้องมีภาระเลี้ยงพ่อกับแม่อยู่ ยังไปไหนไม่ได้ แต่คิดว่าไม่นานครับ เพราะเบื่อทางโลกเต็มที่ ภาวนาไปสู้กับกิเลสไปครับ สู้ๆ เอากำลังใจช่วยครับ ใจเรารักแบบไหน เรารู้ดีสุดครับ อนุโมทนา ^ ^

 

รู้สึกใหม ว่า พอสึกออกมาแล้ว หันว้ายขวา แล้วมันจะบาปไปหมด...

ผมรู้สึกอย่างนั้นเลย

 

อนุโมทนากับกุศลที่คุณ Pricne Charming ที่เข้าไปอยู่ในร่่ม กาสาวพัตรแต่เมื่อลาสิกขาออกมาแล้วคุณยังติดอยู่เพศสมณะ อีกอย่างที่เรียกว่าเสียดายผ้าเหลือง สักระยะอาการนี้คงหายไปเพราะชีวิตฆาราวาส จะกลืนไป แต่ขอให้คุณรักษาจิตใจไว้ให้มั่งคงเหมือนเมื่อนตอนบวช และปฏิบัติธรรมตามความเหมาะสม เช่นนั่งสมาธิ ทำกรรมฐาน และรักษาศีล 5
หรือแปด ตามความศรัทธา หรือกิจกรรมที่ทำให้เกิดบุญกุศลกับตนเอง คุณก็เป็นพุทธมามะกะ ที่ดีคนหนึ่งแล้ว

 

อนุโมทนาครับ

การเบื่อโลกก็คือการติดในกายอย่างหนึ่งครับ บวชใจเอาครับ ธรรมะของพระพุทธเจ้าปฎิบัติได้ทุกที่ทุกเวลา ทุกข์ทั้งหลายเกิดที่ใจก็ดับที่ใจครับ กายจะอยู่ที่ไหนจะทำอะไรก็เรื่องของกายครับ เอาใจทำงานทางธรรมเป็นพอ

กายนี้จะโดนบีบคั้น คาดหวัง อย่างไรก็ตามก็ปล่อยมันครับ กายนี้มันของโลก ของบิดามารดา ของเจ้ากรรมนายเวร แต่ใจเป็นของเราครับ

ใช้กายทำงานทางโลก ใช้ใจทำงานทางธรรมครับ

 

"รู้" แล้วก็"ปล่อยวาง" ไม่อย่างนั้่นมันจะ "ตึงไป" สมัยหลวงพ่ออยู่ ท่านไม่นิยมให้ทรงอารมที่มันตึงไป จะทำให้เราเสียสติจิตใจเศร้าหมองได้นะครับ

 

สึกออกมาแล้วปรับตัวไม่ค่อยได้ ทำยังไงดีครับ
ก็บวชใหม่แล้วอย่าสึกครับ ตรงไปตรงมา อารมณ์ไม่พอใจทางโลก คือ โทสะและโมหะ ตามกิเลสตัวเองตรงนี้ไม่ทัน (เห็นมั๊ยครับว่าพอตามกิเลสไปถึงจุดหนึ่งมันหน้าตาเหมือนเราเลย ก็เราไม่พอใจนี่ นั่นแหละมันหลอกเรา เสร็จเลย) เมื่อรู้ก็พิจารณาต่อลงที่ธรรมดาของจิตก็เป็นอย่างนี้เมื่อมีกิเลสอยู่ รวบรัดลงที่ช่างมัน (อุเบกขา) อะไรๆ ก็อุเบกขา จบครับ ทุกข์หาย (ชั่วคราว) คลายเครียด เพราะเราแก้ที่เหตุมันเลย ก็ที่จิตเรานี่แหละ <!-- google_ad_section_end -->

 

คล้ายกันครับ มีทางเดียวเอามโนไห้เเจ่มไส เเล้วเอาไปไช้กับทางโลก

 

..เคยเป็นเหมือนกันค่ะ ช่วงแรกๆที่ปฎิบัติธรรม บวชชีพราหมณ์ที่วัดธรรมยาน

พอได้ฟังเทปคำสอนของหลวงพ่อ จำไม่ได้แล้วล่ะค่ะว่า เทปม้วนไหน

แต่เป็นการพูดถึงการปฏิบัติธรรม จะต้องเดินในทางสายกลาง ต้องรู้จักคำว่า โลกไม่ช้ำ

ธรรมไม่เสีย ใครที่ปฏิบัติธรรมแล้ว อยู่ที่ไหน อยู่ตรงไหนแล้วอยู่ไม่ได้ ไม่มีความสุข

ก็แสดงว่า ยังปฏิบัติไม่ถูก ไม่ใช่การปฏิบัติที่ดี

ได้ฟังแล้วก็ได้สติค่ะว่า การปฏิบัิติธรรมเราสามารถทำได้ตลอด ทำที่ไหนก็ได้

จะบวชหรือไม่บวชก็ทำได้ เพียงแต่เรารู้จักใช้ธรรมมาพิจารณากับชีวิต และเข้าใจกับมันก็พอ

หากไม่สามารถยอมรับ หรือไม่เข้าใจตรงนี้ จะปฏิบัติกี่ปีก็ไม่เป็นผล

เอาใจช่วยให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปให้ได้นะคะ ลูกหลวงพ่อ เวลาที่ติดขัดอะไร

พยายามอ่านหนังสือ หรือฟังเทปคำสอนค่ะ หลวงพ่อจะบอกวิธีแก้ให้คุณเอง

อะไรก็ตามที่เราไม่เข้าใจ เราจะเจอคำตอบเองค่ะ จากหนังสือของหลวงพ่อ เพราะดิฉันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ

 

เคยเป็นเหมือนกันครับ ผมบวชแค่เจ็ดวัน แต่ความเบื่อทางโลกนี้อยู่กับผมเกือบปี เดี๋ยวก็กับมาเป็นเหมือนเดิมครับ เพราะสิ่งต่างๆทางโลกจะดึงเรากลับมา

 

อนุโมทนาในบุญที่ได้บวชของท่านเจ้าของกระทู้ครับ

ถ้าท่านบวชใหม่เพราะรำคาญโลก
ก็ยังต้องอยู่ในโลกต่อไปทั้งๆที่บวชแ้ล้วนะครับ

สำหรับตัวผมมีความคิดเห็นดังนี้ครับ
การที่สึกมาแล้วพบปัญหาเข้ามากระทบ ก็คือ ทุกข์
ต้องศึกษาดูจนรู้สาเหตุ คือ สมุหทัย ครับ
เมื่อเข้าใจสมุหทัยแล้ว ก็ตั้งเป้าหมาย คือ นิโรธ
ค้นหา มรรค เพื่อปฏิบัติอย่างพอเหมาะ พอควร ด้วยความพอดีครับ

ขอนำคำสอนของสมเด็จองค์ปัจจุบันที่ผมได้รับมาแบ่งปันนะครับ
ท่านสอนให้ศึกษา "ทุกข์" เป็นหลักครับ
อย่างอื่นจะตามมาเมื่อเราเข้าใจในทุกข์แล้วครับ

 

บวช ก็เหมือนได้ "กายวิเวก" อายตนะ-ผัสสะกระทบกับธรรมอันไม่เป็นพิษ เช่น เสียงเทศน์ และบุคคลรอบข้างที่มีจิตเป็นกุศลมากกว่า พลอยทำให้ใจผู้บวชมีกำลังใจ ตาได้เห็นพระเห็นวัด หูได้ยินเสียงเทศน์ ลิ้นไม่ได้บริโภคเกินจำเป็น กายไม่ได้ติดบนเตียงนุ่มๆ เป็นต้น จิตเราอาศัยเครื่องกระทบนี้สนับสนุนให้สงบจากการส่งจิตออกไปนอกกายใจเรา

แต่จริงๆ มันก็"ไม่แน่" ลองได้บวชตลอดชีวิตจริงๆ จิตอาจจะรำคาญใจเห็นความวุ่นวายของบุคคลที่วัดแทน คือ มันอยู่ที่ "ความคาดหวัง" ถ้าความคาดหวัง "ตัณหา" มีน้อย มีความพอใจมาก อะไรๆเราก็รับได้ แต่หากลองคิดว่า"ปรารถนาสมหวัง" นั่น คือธรรมอันมีพิษต่อใจ เพราะพระพุทธเจ้าตรัสว่า"ปรารถนาไม่สมหวัง พลัดพรากจากของรักของถูกใจ" เป็นสมบัติโลก

ชีวิตฆารวาสก็มีโอกาสเห็น ทุกขสัจ เอาทุกข์นั่นมาแก้ไขใจ ถ้าวางกำลังใจถูก จะเห็นแต่สิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสทั้งสิ้น แล้วการเห็นนั่นล่ะ คือ อริยมรรค เราได้ใช้กำลังข่มใจ ทวนกระแสโลก ทั้ง ศีล(5 หรือ 8 ก็ดี) สมาธิ(จดจ่อ ตั้งมั่น เพียรอยู่กับการ"ละ"ความยึดถือความปรุงแต่งอารมณ์อันเป็นพิษ) ปัญญา(จะได้เห็น จิต ตนเองว่า วางกำลังใจพอดีกับการปล่อยวางไหม เพราะอารมณ์ยึดทั้งหลาย มันมาจากยึดตนเอง) ขอรับรองว่า ชีวิตฆารวาส สามารถมีจิตอยู่กับพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ พระธรรม ได้ทุกขณะจิต ทุกกาลสถานที่ ไม่มีใครหรืออะไรสามารถมาขวางใจไม่ให้เข้าถึงธรรม ยกเว้น ตนเอง

"ทุกข์ เพราะ คิดผิดเห็นผิด (ไม่ถูกต้องตามอริยสัจ)"
ฝึกวางกำลังใจให้"พอดี" ฝึกไปเรื่อยๆ จะไม่รู้สึกเลยว่า ตนเองอยู่ห่างจากการปฏิบัติธรรม การปฏิบัติ เพื่อให้รู้ตามความเป็นจริง ไม่ใช่เพื่อเอาสงบ หรือเอาสิ่งสมปรารถนา แต่เพื่อรู้ตามสิ่งที่มันเป็นจริงๆ แล้วค่อยๆวางไปเรื่อยๆ ทำถูกทาง กายเนื้อมันจะอยู่สถานที่ไหน หรือ อยู่ท่ามกลางคนเห็นแก่ตัว มันก็ไม่สนใจหรอก กรรมใครกรรมมัน รักษาใจตนเอง วางเรื่องชาวบ้าน ก็สบาย

 

อาจจะเพราะกรรมเก่ายังส่งให้ต้องทำหน้าที่ฆารวาส ก็ตามใจกรรมเค้าเถอะครับ ยอมเป็นปถุชนที่มีศีลไปก่อนครับ พออายุมากขึ้น ถ้าปลดภาระไปเรื่อยๆ ก็คงมีโอกาสได้ตัดกิเลศ อาจจะได้บวชยาวจนบรรลุมรรคผลไปเองครับ

แหม ขนาดพระบางท่านบวชแล้ว แถมเป็นพระปฏิบัติดี เรื่องทางโลกยังตามไปกวนท่านๆกันอยู่เลยครับ

 

ไปบวชผ้าขาวถือศีล 8 อยู่วัดสิ

 

ผู้ปฏิบัติอยู่ที่ไหนก็ได้ครับ ถ้ามองว่าวุ่นวายแสดงว่าใจเรามันวุ่นวาย ต้องไม่สนใจจริตคนอื่น ดูจิตตนเองไห้ดี ผมก็จะพยามทำไห้ได้เช่นกันครับ