ขอบคุณมากครับ ผมยัง งง ๆอยู่ เหมือนกัน แต่จะหมั่นศึกษาไปเรื่อยๆ สาทุครับ
ครับตัดได้ยากมากๆครับ และทุกข์มากๆด้วย ผมจะนำไปปฎิบัติครับ หวังว่าคงหลุดสักวัน
คือที่ผมเข้าใจอยู่นี้น่ะครับ ก็คือปลายเหตุของผมก็คือผมหลงใหลในรูปสวยๆ ผมเลยทุกข์ ผมก็เลยจะหาทางดับมันโดยการพิจารณาอสุภะ...
ปลายมันคืออะไรหรอครับ
หวัดดีครับ พอดีผมอกหักมา ทุกข์มาก เลยอยากจะละการหลงใหลในรูปสวยๆ เผื่อพอจะทำให้ผมเบาขึ้นบ้าง...
ขอพระคุณมากครับ ผมได้ความรู้และจะนำไปปฎิบัติครับ
สวัดดีครับ ผมอยากทราบว่า เราจะพิจารณา ตอนไหน หลังจากนั่งสมาธิครับ หรือว่าจะต้องเข้าณาน สุดๆ ก่อนค่อยจะพิจารณาได้ หรืออย่างไรครับ...
ขอพระคุณทุกความคิดเห็นครับ ขอให้บรรลุนิพพานโดยเร็วด้วยเถิด
สหวัดดีครับ ผมมีเรื่องรบกวนอย่างจะถามว่า เมื่อเราทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ สัมภเวสีต่างๆ โดยระบุนามรวมๆ อย่างเช่น...
ขัดออกทีละนิดก็คงจะหมดละครับ อิอิ
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านครับ
อย่าทะเลาะกันเลยครับ ต่างคนต่างความเชื่อ ต่างเหตุผล
แล้วถ้าเกิดมีอาการนี้ขึ้นมาแหละครับ ใจหนึ่งก็อยากหลุดออกจากกามรมณ์ ใจหนึ่งก็ไม่อยากหลุดเพราะยังอยากมี ลูก มี เมีย เหมือนคนอื่นๆเขา...
เทพ เทวดา ภาวนาได้หรือเปล่า ครับ
ขอถามอีกว่า เราพิจจารณาแบบไม่อยู่ในสมาธิได้ไหมครับ แบบว่าเราทำกิจวัติประจำวันก็คิดพิจารณา จะมีทางนิพพานได้ไหมครับ
ขอถามอีกน่ะครับ ที่ให้พิจารณาร่ายกายมานี้เพื่อตัดกิเลสด้านกามรมณ์ใช้ไหมครับ แล้วถ้าจะตัดความโกรธ ความโลภ ความหลง ความขี้เกรียด...
พิจจารณายังไงหรอครับ แบบว่านึกคิดในสิ่งที่มันน่าเกรียดน่ากลัวในร่างกายเราหรอครับ หรือยังไงครับ ??
แล้วเราจะต้องทำยังไงต่อหรอครับหลังจากที่มีสมาธิดีแล้ว ต้องพิจจารณาอ่ะไรเป็นลำดับแรกครับ
มีคนบอกว่า ถ้านั้งสมาธิจะทำให้เกิดปัญญา ผมเลยถามว่า ถ้าเราทำสมาธิบริกรรมพุธ-โธไปเรื่อย จนถึงญานที่เท่าไหร่จึงจะเกิดปัญญาครับ?
ขอบคุณครับ สะบายใจขึ้นมากเลย:cool:
แล้วเราจะเพ่งพิจารณาตอนญานไหนครับ
ไม่ได้ลบหลู่พระพุทธเจ้าน่ะครับ แต่ข้องใจมากๆ
ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า คนที่บำเพ็ญบารมีจนเอาชนะกามตัณหาได้ เกิดชาติหน้าก็ต้องเอาลูกเอาเมียอีก มันก็เหมือนกับยังเอาชนะไม่ได้อยู่ดีไม่ใช้หรอครับ
ผมขอถามต่อไปอีกว่า ในเมื่อพระพุทธเจ้าอดีตชาติขอท่านบำเพ็ญบารมีมามากจนกิเลสด้านกามรมณ์ของท่านขาดสบัดไปแล้ว...
งั้น ถ้าเกิดเราตอนเป็นวัยเด็กๆ ทำไมกิเลสด้านกามรมณ์ไม่เข้าครอบงำเหมือนตอนเป็นผู้ใหญ่อ่ะครับ
อะหะ พิมผิดนี้หว่า
เหมือนตัดต่อเลยอ่ะครับ แต่ถ้าเป็นจริงๆเหวอ
กระผมมีความสงสัยว่าสมมุติว่าเวลาเราแก่ตัวมา ฮอโมนเซ็กในร่างกายก็เสื่อมไปตามกาล ทำให้ปล่อยวางไม่ยึดติดในกาม ไม่หลงในกาม...
ถ้าสมมุติว่าเราไม่เคยสวดมนต์ไหว้พระ นั้งสมาธิ ไม่เคยบำเพ็ญภาวนา แต่ไม่เคยลุ่มหลงในกาม ไม่ติดในกาม ไม่โกรธ ไม่โลภ วางทุกอย่าง...
ผมมีความสงสัยว่า ถ้าสมมุติเราสำเร็จถึงพระนิพพานแล้ว จะเกิดอาการเบื่อในความสุขของนิพพานไหมครับ ถ้าเป็นเวลานานๆ
แยกชื่อด้วยเครื่องหมายจุลภาค เช่น พลังจิต, พุทธศาสนา