การที่เราพอ และมีความสุข ที่จะติดอยู่แค่นี้ คือกรรม??

เคยสงสัยว่า การที่เรารู้สึกว่า พอแล้ว แบบนี้ช่างมีความสุขจริงๆ มีเงินเหลือทำบุญ ซื้อของที่ต้องการ ได้เผื่อแผ่ให้คนรอบข้าง

มีคนบอกอีกว่านี่ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง ความสุขที่แท้จริงที่การปฏิบัติธรรม กรรมฐาน (เคยอ่านมาว่า ถึงไม่ปฏิบัติ เราก็ ไม่ต้องกลับมาเกิดใหม่ ขอแค่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ตายไป ก็ไปปฏิบัติต่อได้)

ก็เลยสงสัยอีกว่า การที่เราพอใจที่จะหยุดแค่นี้ คือกรรมเก่าที่ทำให้เราติดอยู่แค่นี้หรือ?? เคยมีคนบอกว่าเราปิดกั้นตัวเอง มีคนยื่นสิ่งดีๆ ให้ก็ไม่อยากรับ (คือเราพอใจแล้วง่ะ)

มีคนบอกให้ไปฝึกสมาธิ ก็ผลัดผ่อน เพราะไม่รู้ว่าจะเอาสมาธิที่ว่ามาทำอะไร สำหรับชีวิต ฆราวาส ไม่อยากเห็นอะไรที่เกินว่าตาเนื้อจะเห็นได้ มันเกิดอารมณ์ที่ว่า ถึงตายไปก็คงไม่เสียใจ แค่เสียดายที่ทำบุญน้อยไปนิด เพราะคิดว่าชีวิตนี้ แม้ยุงซักตัวก็ไม่ตบ บาปอะไรเท่าที่คิดได้ก็ไม่มี ตายไปก็คงไม่ได้ไปนรกล่ะนะ (ดูจะมั่นใจนะเนี่ย) หลังจาก 10 กว่าขวบก็เลิก ตบยุง เลิกฆ่าสัตว์ แม้มดก็ไม่เหยียบ เดินเลี่ยงๆ จนคนว่าบ้าไปแล้ว ค่อนข้างจะมั่นใจว่า ทำบุญมามากกว่าทำบาปละกัน

มันก็เหมือนเป็นการทำสมาธิอย่างนึงรึเปล่า เราจะทำอะไรก็มีสติ มองรอบๆ ด้าน มองซ้ายมองขวา ว่าเราจะไม่ไปทำความเดือดร้อนให้ใคร

เวลาเห็นคน ที่อยากจะทำสมาธิ ไปเห็นอะไร แปลกๆ ก็ยังสงสัยว่า ตกลงนี่เค้าพอในสิ่งที่เค้าเป็นรึยัง? แล้วชีวิตเค้าจะมีความสุขไหม เค้ายังค้นหาอะไรในชีวิตอีกหรือ?


เหมือนกำลังสับสนกับชีวิต ว่าตกลง เราไม่ควรพอใจกับชีวิตแค่นี้ แต่ควรไปเสาะหา ความสุขที่แท้จริงที่คนเสาะหากันอยู่หรือ??

อาจจะดูสับสน ก็เพราะเหมือนว่าจะสับสนกับชีวิตจริงๆ ว่า ตกลงเราปิดตัวเองจริงๆ หรือเนี่ย... สิ่งที่รออยู่ข้างหน้าจะดีกว่านี้ใช่ไหม? แล้วเราพอใจอยู่แล้ว เรายังต้องไปเสาะหาอีกหรอ?? แล้วไอ่สิ่งที่ว่านั่น มันใช่สิ่งที่เหมาะกับชีวิต ฆราวาสแน่หรือ?

เอ ยิ่งสับสนหรือเปล่าเนี่ย...

 

ขออนุโมทนาด้วยนะครับ ผมเองความรู้แค่หางอึ่ง แต่ที่คุณว่ามานี่ผมก็มีความรู้สึกแบบนั้นครับ อืม เค้าเรียวว่า สุขวิปัสโกหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่ของผมมีการทำวิปัสนากรรมฐานบ้างเล็กน้อยเท่าที่จะนึกได้ เช่นบางทีนั่งรถ นึกไปว่าถ้าเกิดรถมันชนกันแล้วเราตายตอนนี้เราจะไปไหน คิดได้ก็นึกถึงภาพพระเผื่อว่าถ้าตายจริงๆจะได้มีพระคอยนำ แบบนี้เป็นต้น หรือก่อนนอนถ้ารู้สึกสบายกายสบายใจเป็นพิเศษหลังไหว้พระแล้ว จะนั่งสมาธิ นึกถึงว่าถ้าเราตายไปร่างกายเราจะเน่าได้แค่ไหน แต่มันก็เป็นอารมณ์แบบวูบๆวาบๆ ไม่ได้ทรงไว้ตลอดอ่ะครับ แต่สิ่งที่คิดว่ายังมีติดในใจแน่ๆคือพรหมวิหารครับ อันนี้มีอยู่แน่นอนครับ

 

ขอบคุณค่ะ...

ที่ตั้ง เพราะว่า สงสัยจริงๆ นั่นแหละค่ะ ว่าหรือเพราะจะเป็นเพราะกรรม เราถึงไม่มองเห็นหรือยอมรับอะไรที่เค้าบอกกันว่าดีๆ ทั้งหลายนั้น

อยากให้มีคนมาสะกิดให้เห็นซักนิดว่า จริงๆ แล้วมันเป็นสิ่งที่ควรจะยอมรับไว้ หรือจำเป็นแค่ไหนกับชีวิตฆราวาสค่ะ

 

จิตเหมือนหนู รู้เหมือนแมว..!​