การปรับลมปราณ

ตามหลักวิชาชี่กงแบ่งแยกร่างกายเป็น3ส่วน คือ จิง - ชี่ - เสิน สัมพันธ์กับตันเถียนทั้ง 3จุด คือตันเถียน บน-กลาง-ล่าง

1. ตันเถียนบน สัมพันธ์กับเสิน หรือญาณหยั่งรู้ ก็คือระบบสมอง หรือจิตนึกคิดของเรา
สังเกตุว่าคนเราเวลาคิด หว่างคิ้วมักจะขมวด คนโบราณจับจุดนี้มาอธิบายว่าหว่างคิ้วคือจุดแห่งจิต หรือ ความนึกคิด ส่วนนี้สำคัญสุด หัวขาดก็ตาย สมองกระเทือนก็ตาย อย่างเบาก็คือพิการเสียสติ เสียระบบ จิตใจนึกคิดไป
2. ตันเถียนกลาง อยู่หน้าอก เป็นที่อยู่ของอวัยวะภายในที่สำคัญต่างๆ เช่นหัวใจ ม้าม ตับ ปอด กระเพาะ สัมพันธ์กับชี่ หรือพลังชีวิต เพราะร่างกายส่วนตันเถียนกลางนี้เองที่ทำหน้าที่ผลิตชี่หรือพลังชีวิต ถ้าอยู่ๆหัวใจขาด ปอดขาดไปก็เป็นอันว่าตายแน่นอน เพราะระบบผลิตชีวิตในร่างกายเรามันไม่ครบวงจรแล้ว
3. ตันเถียนล่าง อยู่ที่ท้องน้อยต่ำกว่าสะดือ3นิ้วมือ คืออวัยวะที่เกี่ยวเนื่องกับระบบฮอโมน และสารบำรุงต่างๆ ที่เรียกว่า จิง สำหรับบำรุงหล่อเลี้ยงร่างกาย เช่นไต หรือระบบสืบพันธุ์ เป็นต้น ตันเถียนส่วนนี้ถือว่าสำคัญ น้อยที่สุด ดังจะเห็นว่า คนเราใตหายไปซักข้าง ถูกตอนระบบสืบพันธ์ก็ยังพออยู่ไปได้ แต่ความสมดุลย์ของร่างกายก็จะเสียไปทันทีเช่นกัน

จิง ชี่ เสิน 3สิ่งนี้เกี่ยวข้องเป็นวงจรต่อเนื่องกัน หากอันหนึ่งอันใดผิดพลาดล้มเหลวก็จะส่งผลไปยังที่อื่นด้วย (เช่นเมื่อป่วยใข้ หรือเหนื่อยอ่อน ระบบจิตใจก็จะผิดปรกติตามไปด้วย)

ตามหลักวิชาชี่กงกล่าวเป็นสูตรตายตัวเสมอว่า ฝึกจิงสร้างชี่ เปลี่ยนชี่เป็นเสิน
ก็คือการอธิบายกระบวนการทำงานของการออกกำลังกายที่เรียกว่าชี่กงนี่เอง สังเกตุว่าชี่กงมักสอนให้อยู่กับตันเถียนล่างเป็นอันดับแรกๆ เมื่อบริหารตันเถียนล่างก็จะได้สิ่งที่เรียกว่าจิง
หรือสารบำรุงร่างกายต่างๆที่ร่างกายผลิตขึ้น เมื่อมีจิงๆจึงถูกส่งไปตันเถียนกลางเพื่อบำรุงระบบผลิตชี่ในตัว
เมื่อพลังชีวิตสมบูรณ์ดี ระบบจิตใจ(เสิน)ก็แจ่มใจ โปรดโปร่งเกิดปัญญา เกิดพลังสร้างสรรค์ เกิดญาณหยั่งรู้ แล้วผลอันนี้ก็จะส่งผลไปยังตันเถียนล่างเพื่อสนับสนุนการผลิตจิงอีก เป็นวงจรอย่างนี้ที่เขา
เรียกว่าวงจรสวรรค์น้อย วนต่อเนื่องกันไปไม่รู้จบ ดังนั้นโดยพื้นฐานการฝึกชี่กงก็คือการฝึกเพื่อกระตุ้น
ให้ร่างกายในส่วนตันเถียนล่างผลิตสารที่เรียกว่าจิงเพื่อเริ่มวงจรบำรุงหล่อเลี้ยงร่างกายนั่นเอง
ขอบคุณข้อมูลต่างๆ ได้รวบรวมจากหลายแหล่งเช่นจาก คุณ สมพร พึ่งอุดม,[FONT=ms Sans Serif, Thonburi, DB ThaiTextFixed]จินซือลูบคิ้ว,จิน.....[/FONT]

เดี๋ยวมาเข้าท่าฝึกพื้นฐานกัน

 

การยืนจั่นจวง

การยืนจั่นจวง หรืออาจเรียกว่า ยืนจวงกง หรือบางท่านก็เรียกว่า ท่ายืนอรหันต์ก็คือสิ่งเดียวกัน แปลตรงๆ ตัว จั่นจวงแปลว่ายืนเสา หรือที่เรียกว่าจวงกงก็หมายถึงพลังเสา เพราะโดยรูปแบบคือการยืนนิ่งๆ เหมือนเสานั่นเอง

รูปแบบที่นิยมกันมากที่สุดเรียกว่า “ฮุ่นหยวนจวง” หรือ “ฮุ่งห่วงจวง” คือท่วงท่ายืนตรงหย่อนก้นเล็กน้อยยื่นมือทั้งสองข้างโอบไปข้างหน้า

​

การฝึกจั่นจวงนี้ยังเป็นหนึ่งในการฝึกที่ก่อปัญหามากที่สุด

ที่ว่าก่อปัญหาเพราะเป็น การฝึกที่ผู้สอนอยากสอน แต่ผู้ฝึกไม่ค่อยอยากฝึก หรือถึงอยากฝึกก็มักจะไม่ค่อยทนฝึก

การยืนจั่นจวง นับว่าเป็นเทคนิควิธีการฝึกที่ใช้ได้ตั้งแต่ขั้นพื้นฐานจนถึงระดับสูง

ประกอบด้วยเทคนิควิธีการมากมายซึ่งยากจะอธิบายเป็นคำพูดหรือเขียนออกมาเป็น ตัวหนังสือได้ เพราะเป็นสิ่งที่ต้องรับรู้ด้วยร่างกาย และจะรับรู้ได้ก็ต่อเมื่อร่างกายมีการตอบสนองต่อการฝึก และมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอันเป็นผลมาจากการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องยาวนาน เท่านั้น

ท่วงท่าที่ดูเผินๆ เหมือนกับการยืนเฉยๆ นี้ กลับสามารถเปลี่ยนแปลงโครงร่าง ลักษณะกระดูก การวางจิต การโคจรเลือดลม จนถึงพลังลมปราณหรือพลังชี่

การฝึกท่าจั่นจวงนี้ หากทำได้ถูกวิธี เบื้องต้นใหม่ๆ อาจจะมีความรู้สึกปวดต้นขา และเมื่อยไหล่ หรือบางท่านอาจจะเมื่อยบั้นเอว ถือเป็นเรื่องปกติ

แต่หากปวดต้นคอ ปวดหัว ปวดเข่า มือเย็น เท้าเย็น หายใจอึดอัด แน่นหน้าอกหรือรู้สึกเหมือนมีลมดันขึ้นหน้าอก นี่ผิดปกติแล้ว ให้หยุดการฝึก แล้วค่อยๆ เริ่มต้นใหม่ จัดท่วงท่าใหม่อีกครั้ง

เมื่อยืนในท่วงท่าที่ถูกต้อง แม้เป็นผู้ฝึกใหม่ ที่จะต้องรู้สึกได้เลยคือ มีความอุ่นร้อนที่บริเวณฝ่ามือทั้งสองข้าง ซึ่งจะต้องไม่ใช่ความอุ่นร้อนที่คิดไปเอง หรือใช้จิตคิดตั้งใจให้เกิด หากแต่เป็นความร้อนขึ้นมาเฉยๆ โดยที่บางทีผู้ฝึกอาจจะแทบไม่ทันรู้สึกตัว แต่เมื่อให้ผู้อื่นมาจับจะต้องรู้สึกว่าอุ่นร้อนขึ้นจากระดับปกติ นอกจากนี้บางทีอาจมีอาการคล้ายๆ กับมือพองโตขึ้น หรือมีความรู้สึกเหมือนกับมีอะไรวิ่งวูบๆ วาบๆ ในท่อนแขน หรือแผ่นหลัง ก็เป็นเหตุการณ์ปกติที่อาจเกิดขึ้นได้กับผู้ฝึกใหม่ๆ ไม่ใช่ว่าจะหมายถึงสำเร็จวิชาหรือมีลมปราณแก่กล้าแต่อย่างใด
ในทางกลับกันเสียอีกว่าหากไม่มีอาการเหล่านี้ภายในสองสามครั้งแรกที่เริ่ม ฝึก น่าจะแปลว่ามีปัญหาเรื่องท่าทาง หรือสุขภาพอย่างใดอย่างหนึ่ง

เมื่อฝึกต่อไปสักระยะจนอาการเมื่อยไหล่หายไปแล้ว บางครั้งอาจจะรู้สึกว่าฝ่าเท้าก็ร้อน หรือมีแรงดูดน้อยๆ หรืออาการเต้นเล็กน้อยบริเวณใจกลางฝ่ามือ และใจกลางฝ่าเท้า ก็ไม่ได้ผิดปกติแต่อย่างใด

 

การฝึกฮุ่นหยวนจวง

1. ยืนตัวตรง ตั้งศรีษะให้ตรง มือทั้งสองวางข้างลำตัว ผ่อนคลายทั่วร่าง ตั้งสติให้ดี วางจิตให้สงบนิ่ง

2. ปิดปากให้สนิทแต่ไม่เม้มริมฝีปาก ปลายลิ้นแตะโคนฟันด้านใน หายใจเข้าออกทางจมูก

3. แยกขาออกกว้างประมาณช่วงไหล่ ปลายเท้าทั้งสองข้างขนานกัน หรือที่เรียกว่า เท้าเลข 11 วางน้ำหนักให้เต็มฝ่าเท้า

4. ยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้น โอบไปด้านหน้าลำตัวเหมือนโอบเสาต้นหนึ่งอยู่ หันฝ่ามือเข้าหาลำตัว ตั้งหัวแม่มือขึ้น ฝ่ามือทั้งสองข้างสูงประมาณหัวไหล่ ฝ่ามือทั้งสองข้างวางห่างกันประมาณ 1 ฝ่ามือ วางแขนให้เป็นวงโค้ง อย่าให้ต้นแขนแนบติดลำตัว ควรมีช่องว่างประมาณ 1 กำปั้น

5. หย่อนก้นนั่งลงไปข้างหลังเล็กน้อย โดยเฉพาะสำหรับผู้ฝึกใหม่ ให้หย่อนเพียงเล็กน้อย อย่าโลภมากในการฝึก การหย่อนก้น ไม่ใช่การย่อเข่า แต่เป็นการหย่อนเหมือนกับนั่งลงบนเก้าอี้

จุดที่สังเกตคือ จะต้องไม่รู้สึกว่ามีน้ำหนักกดลงหัวเข่า แต่ควรจะมีอาการตึงที่หน้าขาสำหรับผู้ฝึกใหม่ (ขาทำมุมประมาณ 120องศา หรืออย่าให้หัวเข่าเลยปลายเท้า)

6. ถ้านั่งลงไปแล้วรู้สึกว่าน้ำหนักยังกดที่หัวเข่า ให้ยืนขึ้นแล้วทดลองทำดูใหม่ หากยังทำไม่ได้ ทดลองดึงก้นให้ถอยหลังไปเล็กน้อย เพื่อปรับลำตัวให้ตั้งตรง ไม่ควรใช้วิธีแขม่วท้อง พยายามตั้งเอวให้ตรง หากทำได้ลองดึงเอวให้ยืดขึ้นเล็กน้อย

7. ผ่อนคลายหัวไหล่ ปล่อยให้ศอกตกลงอย่างเป็นธรรมชาติ ยืดแขนไปข้างหน้าเล็กน้อย ทำความรู้สึกเหมือนมีด้ายผูกกับนิ้วหัวแม่มือ ดึงขึ้นไปข้างบน ขณะเดียวกันก็มีด้ายผูกตุ้มน้ำหนัก ติดอยู่ที่ปลายศอก ดึงให้ศอกตกลงข้างล่าง เพียงทำความรู้สึก แล้วปล่อยร่างกายไปตามความรู้สึก อย่าฝืนให้ขึ้นให้ลงตามที่คิด

8. ตั้งกระดูกสันหลังให้ตรง ผ่อนคลายต้นคอ ผ่อนคลายอก คลายท้อง คลายเชิงกรานและสะโพก

9. ตั้งศรีษะให้ตรง ทำความรู้สึกเหมือนมีด้ายผูกอยู่ที่ยอดกระหม่อม ดึงขึ้นไปข้างบน ตามองตรงไปข้างหน้า ไม่ควรหลับตาเพื่อให้จิตและท่วงท่ามีการขยายตัวออก
จินตนาการว่าตัวเองเป็นต้นไม้ใหญ่ มีรากหยั่งลึกลงไปในโลกให้ลึกสุดๆอะไรก็มาโค่นไม่ได้

10. ตั้งความรู้สึกไว้บริเวณจุดตันเถียน(ล่าง) ใต้สะดือประมาณสามนิ้ว ลึกสองนิ้ว (นิ้วมือ)

11. รักษาจิตสติให้เป็นสมาธิ ระวังอย่าให้หัวแม่มือตก หรือมือหย่อนห้อย หายใจเป็นธรรมชาติ

อย่าฝืนบังคับลมหายใจ วิธีที่ดีคืออย่าไปนึกถึงลมหายใจ เพียงรักษาจิตไว้ที่จุดตันเถียน รักษา

สติไว้ด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือ และรักษาระดับสายตาที่มองตรงไปข้างหน้า

12. หากทนไม่ไหว หรือแน่นหน้าอก วิงเวียนคล้ายจะเป็นลม ให้ลุกขึ้นก่อนแล้วจัดท่วงท่านั่งลงไปใหม่ จนครบเวลาที่กำหนดไว้ โดยปกติไม่ควรต่ำกว่า 15 นาที แต่หากอาการยังไม่หาย ให้หยุดฝึกสำหรับวันนั้นก่อน แล้วค่อยเริ่มฝึกใหม่ครั้งต่อไป

13. เมื่อจะเลิกฝึก ขั้นตอนการเก็บพลัง ค่อยๆ พลิกฝ่ามือคว่ำลง แล้วค่อยๆ วางลงมาจนถึงระดับสะโพก
หรือ
..หายใจเข้า พร้อมกับย่อเข่าลง กำมือแล้วทิ้งลงไปข้างๆ ตัว ดึงมือขึ้นมาจนถึงระดับหน้าอก จากนั้น หายใจออกทางปากผ่านไรฟัน ให้มีเสียง "ชี่" พร้อมกับแบมือออก (ยังคว่ำมืออยู่) เลื่อนมือลงไปจนมืออยู่ข้างลำตัว...

14. ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ผ่อนคลายร่างกายทั่วร่าง ปรับท่วงท่าลมหายใจ จิตสติให้เป็นปกติ แล้วจึงเลิก

15. เมื่อเลิกควรสะบัดเนื้อตัวเล็กน้อย หรือเดินไปมาสักครู่ ห้ามนั่งเก้าอี้หรือนั่งกับพื้นทันที

ห้ามดื่มน้ำเย็นหรืออาบน้ำทันที หากจะดื่มน้ำควรดื่มน้ำร้อนหรือน้ำชา หรืออย่างน้อยที่สุดคือน้ำในอุณหภูมิปกติหรืออุณหภูมิที่ใกล้เคียงกับร่าง กาย หากจะอาบน้ำควรรอ 15-30 นาที ให้เหงื่อแห้ง ร่างกายกลับสู่ภาวะปกติเสียก่อน

นอกจากท่าฮุ่นหยวนจวงนี้แล้ว การฝึกจั่นจวงยังสามารถใช้ท่าอื่นๆ ฝึกได้อีก โดยปกติแล้วจะนำท่ามาจากชุดฝึกมวยช้านำมาฝึกยืนนิ่งๆ ค้างไว้ในลักษณะเดียวกันนี้ ซึ่งจะลำบากทรมานกว่าท่าฮุ่นหยวนจวงนี้อีกหลายเท่า

การฝึกนี้โดยปกติแล้วจะดีกว่ามากหากมีอาจารย์ดูแลอย่างใกล้ชิด แต่หากฝึกเอง และยืนผิดวิธีก็อาจส่งผลเสียต่อร่างกายได้หลายอย่าง เช่นเจ็บเข่า หรืออาจจะถึงกับอักเสบเรื้อรัง ปวดหัว ปวดต้นคอ อึดอัดหน้าอก จนถึงกับเป็นลมได้

ข้อมูลส่วนใหญ่จาก : http://www.fajing.net

 

.....ขอบคุณครับ...ข้อมูลเป็นประโยชน์มากๆๆเลยครับ....อาการข้างบนเป็นบ่อยเหมือนกันครับตอนยืน...แต่มันมีความรู้สึกหนึ่งแทรกเข้ามาคือรู้สึกว่าขุมขนมันเปิดเหมือนลมเข้าออกชาๆๆ..สงสัยจะยืนผิดเหมือนอย่างว่านั้นแหละครับ

 

มีชี่กงท่านิ่งอีกแบบหนึ่ง
จากเดิมที่ทำมือโอบเสา ให้เปลี่ยนเป็นทำฝ่ามือคว่ำลงโดยแขนอยูระดับเดิม
ตามองที่พื้นจุดใดจุดหนึ่ง นิ่งไว้
หายใจเข้ากำหนดจิตรับพลังธรรมชาติผ่านเข้าทางรูขุมขน
หายใจออกขับไอโรคผ่านฝ่ามือลงดิน
ของคุณมโนปุพพังคมา ที่ตรงเน้นสีน้ำเงิน ถ้าทำแล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างคุมตัวอยู่อย่างนี้ OKครับ เหมือนทำสมาธิเพ่งที่ขนบนผิวหนังครับ ไม่แน่ใจเรียกชี่กงนี้ว่าอะไรนะครับ แต่มีอ.ท่านหนึ่งสอนให้ใช้ชี่ครอบร่างเ็หมือนระฆังครอบตัวครับ

สนใจเรื่องนี้จริงๆไปเข้า คอร์ส อบรมก็ได้มีหลายที่ครับจะได้ทำถูกต้อง ผมก็ยังไม่เก่งครับ ผมเรียนเองทำผิดทำถูกก็บ่อยครับ ปกติผมทำ ฝ่าหลุนกง อยู่

 

พี่Inner smile...เคยได้ยินวิชาลมปราณธรรมจักรหรือเปล่าครับ.....เคยอ่านเจอครั้งหนึ่ง
...เป็นของวิชาของฝ่าหลุนกงหรือเปล่าครับ...

 

ขอบคุณสำหรับข้อความดีค่ะ

 

เมื่อเช้าฝึกชี่กงนึกได้ จะ POST ตั้งแต่เช้า แต่ติดเรียนเรื่อง หิน เลยมา POST ดึกหน่อย
ข้อควรระวังในการฝึกจั้นจวง
1.ร่างกายต้องผ่อนคลาย ยิ้มทั้งภายนอกและภายใน ปิดปากเบาๆยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ปลายลิ้นแตะโคนฟันด้านใน อย่าเครียด
2.ใช้วิธีหายใจแบบธรรมชาติ อย่าบังคับลมหายใจ
3.จิตใจนึกคิดแต่สิ่งดีๆ ชักนำพลังดีๆเข้ามา อย่าคิดสิ่งไม่ดีเพราะการคิดไม่ดีชักนำพลังไม่ดีเข้ามา

4.ขณะฝึกหากพบอาการอุ่น,ร้อน, ชา หรือกล้ามเนื้อเต้น บนร่างกายขณะฝึกไม่ต้องตกใจปล่อยให้เป็นตามธรรมชาติ
แต่หากพบอาการ หนาวไปทั้งตัวหรือตามส่วนต่างๆของร่างกายให้หยุดฝึกก่อน ให้ล้างหน้า ล้างมือด้วยน้ำอุ่น ฝึกต่อวันหลัง

5.ขณะลมแรงไม่ควรฝึกนอกบ้าน หากฝึกในบ้านควรมีอากาศถ่ายเทได้ดี

6.อย่าฝึกขณะหิว อย่าฝึกหลังอาหาร ผ่านไปแล้ว 1 ชม.ฝึกได้

7.ขณะฝึกถ้าเหงื่อออก หลังฝึกอย่าล้างหน้า ตากลม หรือดื่มน้ำเย็นทันที(น้ำอุ่นดื่มได้) พักซัก 15 นาที-30 นาที จึงค่อยทำ


;aa30

 

ลมปราณธรรมจักร ที่เคยอ่านเจอมีหลายอัน จำไม่ได้แล้ว ฝ่าหลุน ก็ธรรมจักร ช่างมันเตอะ ของคุณมโน เป็นแแบบไหน เอามา share กันมั่งสิ
;aa13

 

ขอบพระคุณครับ ผมฝึกไท้เก๊กมา ไม่ได้ผ่านยืนอรหันต์มาก่อน รู้สึกผิดจริงๆ จะเริ่มคืนนี้แหละครับ ^^"