คนไม่สำคัญกับปัญหาชีวิต

คือ ผมมั่งจะถูกทอดทิ้งอยู่เสมอไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่มั่งต้องทำด้วยตัวเองตลอดไม่ค่อยมีคนเข้าหาเท่าไรอ่ะ อย่างเวลาเพื่อนๆไปเที่ยวกันผมมั่งจะไม่ถูกโดนชวนเสมอยกเว้นเวลาอยู่ด้วยกันถึงจะได้รับการชวน เวลามีเรื่องปรึกษากันมั่งจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับผมสักเท่าไรอ่ะ ทั้งๆที่ผมก็พยายามที่จะเข้าหาพวกเข้าแต่กลับกลายเป็นว่าผมต้องเข้าหาเค้าฝ่ายเดียวเลยไม่รู้ ทำไมทั้งที่ผมก็ไม่เคยทำอะไรผิดหรือะไรที่ไม่ดีแต่แค่เป็นคนไม่ค่อยพูดเท่านั้น แต่เวลามีอะไรก็แล้วแต่มั้งจะถูกเพื่อนๆลืมอยู่เสมอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ซึ่งบางครั้งเรากรู้สึกน้อยใจกะชีวิตเหมือนกันแต่พยายามแล้วก็มั่งถูกลืมตลอด ผมควรทำไงดี อ่ะแล้วเคยมีกรรมไรมาหรอถึงได้เป็นแบบนี้

 

ยังไง

ยังไงก็ช่วยๆกันลงความเห็นหน่อยนะครับ จะได้ปรับปรุงตัวเองถูก


ขอบคุณทุกความเห็นครับ

 

ลองนั่งสมาธิดูครับแล้วปลดปล่อยอารมณ์ความคิดทิ้งดูครับ บางทีต้องถามคนในครอบครัวคุณดูครับว่าคุณมีข้อเสียอะไรหรือป่าว เล่าปัญหาให้เขาฟังครับ อาจจะได้รับคำตอบครับ บางครั้งการนั่งสมาธิจะได้รู้คำตอบที่สงสัยและกำลังค้นหาอยู่ได้ครับ บางทีท่าทางบุคคลิกอาจไม่เป็นมิตร คนรอบข้างเลยไม่กล้าที่จะยุ่งเกี่ยว หรือการที่คุณเข้าหาเพื่อนๆหรือคนอื่นๆต้องดูครับว่าเพื่อนนั้นจริงใจกับคุณแค่ไหน และการที่คุณเข้าหาเพื่อนแล้วเข้าดีไหมหรือว่าการเข้าหาแล้วทำให้เขาไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดเพื่อไม่ให้เป็นการเสียความรู้สึกกันครับ
ไม่ต้องไปโทษหรือถามหาอะไรมากมายครับ ลองตั้งสติแล้วพิจารณาดูครับเพื่อคำตอบอาจอยู่ใกล้ตัวมากกว่าที่คิดครับ เรื่องบุคคลิกภาพและการมีมนุษย์สัมพันที่ดี คุณมีพร้อมหรือป่าวครับต้องลองถามตัวคุณเองและคนที่เขาจะตอบคุณได้ครับ บุคคลิกภาพการแต่งตัวการพูดจานั้นเป็นสิ่งที่เราฝึกฝนและเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นได้ครับ ลองดูครับ ถ้ารู้ข้อผิดพลาดของตัวเองแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเองแหละครับ ส่วนเรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็อย่าคิดมากครับ ผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปไม่ต้องไปนึกถึงครับนึกถึงว่าจะต้องทำยังไงต่อไปในวันข้างหน้าดีกว่าครับ