ความประมาทของขะนอย

คือ เมื่อช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเด็กบ้านยาง ได้รู้ผลแห่งความประมาทอย่างกระจ่างใจเป็นที่สุดเลยครับ

เรื่องมีอยู่ว่า เด็กบ้านยางพึ่งขับรถกลับมาจากไปไหว้พระธาตุที่นาดูนตอนนั้นก็อธิษฐานว่าผมจะจับอานาปานสติอย่างจริงจังต่อจากนี้ ขอให้ ฯลฯ อะไรอะไรก็ว่าไป พอมาถึงบ้าน ตอนนั้นประมาณ 6 โมงเกือบ 1 ทุ่มแล้วมั้ง เพราะก็มืดอยู่ แต่เด็กบ้านยางชอบเวลานี้เพราะไม่มีคน เด็กบ้านยางชอบเดินจงกรมอยู่บึงนกเป็ดน้ำ กำลังขี่รถไปที่บึงนกเป็ดน้ำ ทางสายนี้เด็กบ้านยางชำนา_มากกกกกกกกกกกกก เพราะว่าวนเวียนมาหลายปีแล้ว เป็นทางลูกรัง จนจำหลุมได้เลย ตอนนั้นทีแรกก็ขับเกียร์ 3 พอต่อไปมันจะเป็นหลุมให_่อ่ะ ก็เลยลดมาเกียร์ 1 โดยกระทันหัน ตอนนั้นกำลังเหม่อเลย ว่า โอว์ พอจับอานาปานสติจนเ้ข้าฌานได้ เราก็จะได้ฤทธิ์ พอมีฤทธิ์แล้วเราก็จะ ฯลฯ เรื่อย ๆ พอขึ้นจากหลุม เหมือนกับตัวจะลอยออกจากรถนี้ล่ะ รู้ตัวอีกทีก็นอนแอ่งแม๊งอยู่กลางถนนแล้วอ่ะ เห็นแต่มีลุงคนหนึ่งรถคว่ำเหมือนกัน ทีแรกก็ตกใจ นึกว่าแต่เราไปชนเขาเลยรีบไปขอโทษ แล้วก็จะกลับบ้าน ทีแรกนึกว่าแค่ตัวเองจะไม่เป็นอะไรมาก ขับกลับบ้านได้ แต่ว่าคอมอไซด์หักเลย ดีนะที่ไฟหร้ายังเปิดได้ ไม่งั้นอาจมีรอบสอง รู้สึกว่าแต่ชา ๆ เฉย ๆ เห็นแต่นิ้วนางมันพองขึ้นนิดหน่อย พอกลับไปบ้าน โอโห เลือดเต็มแขนเต็มขา เต็มหน้าเลย ทีแรกมันชา ก็เลยไม่รู้สึก แล้วก็มีคนพาไปหาหมอ หมอทำแผลโคตรเจ็บเลย ทำยังกับเราไม่ใช่คนซะงั้น

เดี๋ยวโม้ต่อ

 

โห

โห น่ากลัวอ่ะ เราไม่เคยเจอแบบนี้เลยอ่ะ เราเคยเจอแต่โดนรถชนอ่ะ

ตอนเด็กๆเราข้ามถนนกลับบ้านหน้าโรงเรียนอ่ะ อยู่ในซอยนะ ไม่ใช่ถนนให_่ แต่พวกขับซิ่ง ไม่ยอมลดความเร็วเลยพุ่งชนตัวเราเต็มที่ แต่โชคดีที่เราสะพายเป้ด้านหน้า แถมหนังสือเต็มเลย เลยลดแรงกระแทกได้เยอะ แต่ด้วยที่ว่าหนังสือมันหนัก แรงเหวี่ยงทำให้เรากระเด็นไปไกลพอสมควร ผลปรากฏว่า ขาหัก แต่ตอนนั้นไม่รู้สึกตัว รู้แต่ว่าพอลุกขึ้นมายืนแล้วตัวมันยวบลงไปกับพื้น พยายามลุกขึ้นอีก แต่ยืนไม่ได้ พอจะยืน ตัวก็จะยวบลงข้างล่าง จนมีคนเข้ามาประคอง แล้วพาไปส่งโรงพ_าบาลแหละ แต่นั่นก็นานมากแล้วตั้งแต่ยังเด็กเลย หุหุหุ แต่ของเราไม่น่ากลัวอ่ะ ไม่มีเลือด ของเด็กบ้านยางที่โดนโหดดีแท้

ไงๆก็พยายามรักษาตัวดีๆล่ะ อย่าประมาทอย่างนี้อีกเน้อ

 

พอกลับมาบ้านก็โดนผู้เฒ่า ผู้แก่จับย่าง ไม่ให้เลือดมันคลั่ง มั้ง หรืออะไรนี้ล่ะ แรก ๆ ก็นึกว่าแต่ตัวเองคงไม่เจ็บเท่าไร เพราะว่ามันชา ตื่นมาอีกวัน งอเข่าไม่ได้แล้วคราวนี้ ทั้งแขนซ้ายด้วย เพราะว่ามันตรึง น้ำหนองไหลเยิ้มเต็มเลย ไม่กล้าไปหาหมอ เพราะทำเจ็บมาก เลยทำแผลเองดีกว่า พอเที่ยง ๆ จะแกะ ผ้าพันแผลที่หมอเอาติดใส่แผลให้ออกก็ไม่ได้ เพราะว่ามันติดหนังตรงนิ้วเลยอ่ะ ลอกออกมานิดเดียวแสบโคตร โคตร ก็เลยต้องรอให้มันแห้งก่อนซะงั้น เลยเหมือนคนพิการไปอาทิตย์ กว่า ๆ จะอาบน้ำ เดิน นั่ง นอน ลำบากหมด รูู้้สึกตัวเองเหมือนคนพิการไปเลย เป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากกกกก ตอนนี้ก็ฟังเทศน์ของหลวงปู่เกษมท่านว่า วิธีทำให้แผลหายเร็วก็คือ ให้เราโอนบุ_ที่เราเคยทำเอาให้กับเจ้ากรรมนายเวร ที่กำลังรังควา_อยู่ขณะนี้อ่ะ เด็กบ้านยางว่าวิธีนี้ได้ผลนะ เพราะแผลเด็กบ้านยางมันไม่น่าจะหายได้เร็วขนาดนี้ แต่พออุทิศให้ก็รู้สึกแผลหายเร็วขึ้น เรื่อย ๆ ๆๆ จนตอนนี้ทุกอย่างกับสู่ภาวะปกติ



แต่ว่าวิบากกรรมยังไม่ิส้น พอเด็กบ้านยางเดินได้ธรรมดาแล้วกำลังจะเดิน ไปเล่นข้างนอกหลังจากเดินไม่ได้หลายอาิทิตย์ ใส่รองเท้าฟองน้ำปุ๊ป
เหมือนกับเจ็บ ๆ นิ้วโป้ตีนนี้ล่ะ เอารองเท้ามาดู ก็ไม่มี ตะปู ไม่มีอะไรนี่ว่า ก็นึกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เลยจะเดินไปอีก รู้สึกเจ็บ ๆ เลยยกนิ้วขึ้นดู โอ้โห เลือดเต็มนิ้วเลย เป็นไปได้ไงเนี่ย รองเท้าฟองน้ำหนีบนิ้วตีนจนเลือดไหล จ๊ากกกกก ไม่อยากเชื่อ

นี้ล่ะครับ กฎแห่งกรรม ชาติก่อนคงไปเคยทำใครไว้แบบนี้ ก็เลยต้องยอมรับแต่โดยดี น่าจะขอผ่อนผันไปชาติหน้าได้ จะได้รีบเร่งความเพียร ไม่ให้เกิดได้ชาติต่อไป

นี้คือผลของความประมาทของขะนอย จะว่าไป แผลเด็กบ้านยาง ถึงจะให_่ แต่ถ้าเทียบกับอุบัติเหตุแล้วก็เล็กนะ เด็กบ้านยางว่า เพราะว่าตัวลอยออกจากรถไกลมากเลย อ่ะ แต่ว่าไม่ได้เป็นไรเท่าไร บางคนเขาแขนขาหักไปเลย เออ โม้แค่นี้ล่ะครับ.

เล่าไว้เป็นอุทาหรณ์อย่าเหม่อเวลาขับรถเหมือนเด็กบ้านยางนะครับ ความตายอยู่แค่เอื้อมจริง ๆ

 

โห ไม่น่ากลัวเหรอนั่นนะ เทมเปอร์ขาหักเลยอ่ะ ของเราไม่หนักเท่่านายเด้อ ของเราไม่มีอะไรหักเลย แต่ดันงอเข่ากับแขนไม่ได้เฉย ๆ คิดว่าพระท่านคงช่วยคุ้มครองด้วยมั้ง เพราะว่าลอยไปไกลมากกกก

 

มาให้กำลังใจ จ้า

.....คุณ พระคุ้ม ครอง.....

 

อ่านะ อีกครั้งนึง โดนไฟดูดกระดูกแตกอ่ะ กระดูกแขนแตก

อันนี้ไฟรั่วอ่ะ แต่ที่บ้านก็ไม่เห็นทำไรอ่ะ แล้วเราก็ประมาณอายุ 14 เอง แม่บอกให้เราเอาหมูออกไปให้เขาขายที่ร้าน เราก็มาเอาที่ตู้เย็นแช่หมูที่บ้าน แต่เรื่องนี้มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นหน่อยนึงตรงที่ วันนั้นเราจับตู้เย็น 2 ครั้ง ครั้งแรกคือตอนเช้าประมาณ 9 โมง เราจับตู้เย็นตู้นั้นอยู่ๆ ภาพในหัวก็ผุดขึ้นมาว่า ตัวเองจะโดนไฟดูด แต่เราไม่เชื่อคิดว่าคิดไปเองอ่ะ ก็เลยไม่สนใจ แต่แล้วพอตอนบ่าย 2 ที่เกิดเรื่อง เรามาเอาหมูตามคำสั่งของแม่ แล้วก็จับเข้าที่ตู้เย็นแบบกำมือเต็มที่เลย โดนไฟดูดแบบเต็มๆ ปล่อยก็ไม่ได้ ทำไรไม่ได้เลย โดนดูดอยู่ประมาณ 2-3 นาทีได้มั้ง แต่กลับรู้สึกว่าโดนนานเป้นชั่วโมงอ่ะ ตอนนั้น ในหัวคิดแต่ว่าต้องควานหามีดมาสับมือตัวเองให้ขาด จะได้หลุด แต่โชคดีมากๆ ที่หยิบไม่ถึง ขาดอีกแค่ช่วงฝ่ามือเดียวเอง พยายามเอื้อมแล้ว นี่ถ้าหยิบถึงนะ เราคงเป้นเดชไอ้ด้วนแน่เลยอ่ะ เหอๆๆ เพราะตอนนั้นในหัวมันตกใจไง แต่มีสิตปนตกใจเลยสั่งการว่าให้หยิบมีดมาสับมือตัวเอง ดูดิ๊นั่น แต่พอหยิบไม่ถึง ก็เลยพยายามควานไปด้านหลัง เผือจะหยิบจับอัไรได้มั่ง เลยไปโดนตู้เย็นอีกตู้หนึ่ง แล้วไฟมันก็เลยวิ่งไปตู้เย็นตู้นั้น แล้วแป๊บนึง ไฟมันก็วิ่งมาที่ตัวเราอ่ะ แล็บแป๊บ แล้วเราก็ กระเด็นออกมานั่งพิงกำแฟง ปรากฤว่าหลังเราฉีก เลือดออกเลย แขนแตก นอกนั้น ไม่ใหม้เลยสักนิด หมอบอกว่าต้องตรวจคลื่นหัวใจเพราะอาจเต้นผิดจังหวะได้ แต่ปรากฏ ก็ไม่มีไรเลย ไม่เป้นไรเลยนอกจากหลังฉีก แล้วก็แขนแตก แต่ก็ เจ็บและทรมาณมาก เหอๆๆๆๆ จำไปจนตายเลยล่ะ

 

ฟาดเคราะห์ สะทีเนอะ

 

เจี๊ยก มีแต่อันโหดกว่าของข้าน้อย ทั้งนั้นเลย แสดงว่าบุ_เยอะเลยรอดมาได้ ขะนอยขอศิโรราบ เอริ๊กกกก

 

เกี่ยวด้วยเหรอ

เกี่ยวด้วยเหรอ ที่ว่าบุ_เยอะเลยรอดอ่ะ บางทีอาจจะยังไม่ถึงเวลาก็ได้ ใช้กรรมยังไม่หมด เขาเลยยังไม่ยอมให้ตายมั้งอ่ะ แต่เราว่าของนายโหดนะ ที่เลือดออกเต็มอ่ะ เราไม่โหดอ่ะ แต่ก็ค่อนข้างแรง

 

o.k. ของเราหนักกว่า ของเทมเปอร์ก็ได้ หนัก ไม่หนัก ไม่รู้ล่ะ

ตอนนี้พอมันเริ่มเหมือนเดิมรู้สึกร่าเริงสุดขีด เมื่อกี้เราพึ่งไปเปิดเพลงเต้นมา มันดี เอริ๊กกก หลังจากเซ็งอยู่หลายอาทิตย์

 

อ่านะ

อ่านะ เปิดเพลงเต้นได้ งี้ก็แสดงว่าหายดีแล้วดินั่น ถึงขนาดเต้นได้แล้วอ่ะ ฮิฮิ

 

บุ_เยอะ --------> ชีวิตมีความสุข มีอาหารการกินดี มีรถขับ ไม่โดนไฟดูด, รถไม่ชน
บาปเยอะ -------> ชีวิตมีแต่ทุกข์ ไม่มีอะไรจะกิน ไม่มีรถขับ โดนไฟดูด , รถชน

 

อือนี่ เด็กบ้านยางฯ

เด็กบ้านยางเล่น MSN ไหมอ่ะ ถ้าเล่นมาเม๊ากันเต๊อะ

 

เรายังไม่มี msn เลยอ่ะ เดี๋ยวจะให้น้องไปสมัครให้อยู่ เดี๋ยว ต้องนู้นล่ะ หลังเดือนพฤศจิกาไป เพราะติดสอบด้วยอ่ะ

 

อ่าเหรอ

ก็ตั้งใจสอบแล้วกัน อวยพรให้ได้เกรดสวยๆนะ หุหุหุ

 

ขอบคุณกับคำอวยพรค้าบ พี่เทมเปอร์



เจี๊ยก เกรดสวยไม่ออกแล้วครับ เพราะว่ามันเวลาเหลืออีกไม่กี่วัน ตารางอะไรที่จะจัดไว้ให้ลงตัวตอนสอบกระเจิงหมด ตั้งแต่นอนแอ่งแหม่งกลางถนนแต่คราวที่แล้วแล้ว ไม่เป็นไรหรอกซ่อมได้อยู่แล้วครับ เหอ เหอ

เอาตกเยอะ ๆ ก็ดีนะ เด็กบ้านยางว่า เพราะว่าจะเอาเกียรตินิยมอ่ะ ถ้าเกรดผ่านเฉย ๆ มันไม่เวิร์ค ให้มันตกไปเลยดีกว่า แล้วค่อยลงใหม่เอา เกรดดีดีเป็นเกียรตินิยมเลย เหอเห อ โอ๊ย ขี้โม้มากนะเราเนี่ย เคี๊ยก เคี๊ยก

ยกเว้นแต่มีตาทิพย์เอาไปดูข้อสอบล่ะ ไม่รู้จะทันหรือเปล่า แต่ถ้าเทอมนี้ยังไม่ได้ เอาเทอมหน้าก็ได้ เหอ เหอ เหอ

 

บุพกรรม

มรณานุสติ

 

ข้อดีของการเจ็บป่วย

การเจ็บป่วยเกิดขึ้นเพราะว่าการใช้ร่างกายหรือจิตใจไม่ถูกวิธี หรือไม่มีความพอดี เมื่อไม่มีความพอดีหรือขาดสมดุล ธรรมชาติก็ต้องพยายามทำให้มันกลับมาสมดุล อาจใช้วิธีการทำให้เกิดการเจ็บป่วย หรือทำให้เกิดอุบัติเหตุ หลังจากนั้นเราก็ต้องหยุดกิจกรรมที่เราทำปกติแล้วพักผ่อนเพื่อซ่อมแซมร่างกาย-จิตใจ ให้กลับสู่ปกติ ถ้าเป็นร่างกายอาจต้องเข้าโรงพยาบาล ถ้าเป็นจิตใจอาจต้องไปพักผ่อนต่างจังหวัดคนเดียวหรือบางคนก็เข้าวัดฟังธรรม อย่างไรก็ตามช่วงนี้คือช่วงที่เราได้รับการพักผ่อน ก่อนนั้นบางคนทำงานหนักมากและบอกว่าไม่มีเวลาพักผ่อน หรือหยุดงานไม่ได้ ซึ่งที่จริงก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเองว่าต้องการจะหยุดหรือไม่ ถ้าเราไม่สามารถควบคุมให้หยุดได้แล้ว ซักวันธรรมชาติจะมาหยุดเราเอง โดยทำให้เราเจ็บป่วย ซึ่งเราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย

ข้อดีของการเจ็บป่วยเป็นสั__าณบอกเราให้รู้ว่า เราได้ใช้ร่างกายหรือจิตใจขาดสมดุล และให้เรารู้ว่าตรงไหนขาดสมดุล แล้วให้เราเริ่มต้นใหม่ได้อย่างถูกต้อง นี่เป็นข้อดีสำหรับตัวเรา แต่ข้อดีสำหรับผู้อื่นที่อยู่รอบ ๆ ตัวเราคือการบอกว่าเขาอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เราเจ็บป่วยก็ได้ เช่นอาจรบกวนเรามากเกินไป ทำให้ขาดการพักผ่อน หรือทำให้การพักผ่อนขาดคุณภาพ ทำให้เขาได้คิด และพยายามปรับตัวเพื่อให้เกิดความสมดุลอีกครั้ง

เวลาเราเจ็บป่วยทางร่าง เราก็ได้เรียนรู้อย่างหนึ่งคือ เราต้องรู้จักหัดฟังมันมากขึ้น มันจะคอยบอกเราว่า ทำอย่างนี้ไม่เจ็บ ก้มอย่างนี้ไม่ปวด ทำให้เรารู้จักกับมันมากขึ้น พอเรารู้จักกับมัน คุยกับมัน มันก็จะรู้สึกดี เหมือนเด็กที่ได้รับความเอาใจใส่ ก็ต้องให้ความรักกับมันด้วย มันจะได้ให้ความร่วมมือกับเราต่อไปอย่างดี

การเจ็บป่วยเหมือนกับการได้เกิดใหม่ ทำให้เราต้องฝึกก้าวใหม่ ซึ่งเรามีอดีตสอนเรา ทำให้เราก้าวเดินอย่างถูกต้องมากขึ้น ทุกย่างก้าวของผู้เจ็บป่วยจึงมีพลังที่ทำให้เกิดความสมดุลได้ในอนาคต แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้เจ็บป่วยนั้นจะรักษาสมดุลได้นานมากน้อยเพียงใด หากเกิดลืมเหตุการณ์ในอดีต ทำให้เกิดใช้ชีวิตที่ขาดสมดุลได้ ผู้นั้นก็จะได้รับการเจ็บป่วยอีกครั้ง ดังนั้นการเจ็บป่วยไม่ได้เป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่สอนเราและทำให้เราดำเนินชีวิตที่มีความสมดุล และทำให้เรามีความสุขได้ในอนาคตนั่นเอง

แต่งโดย ผศ.ทรงชัย วีระทวีมาศ

 

มาแล้วคะ MV thai sub-title ตามคำเรียกร้อง

[vdo]http://palungjit.org/attachments/a.126700/[/vdo]