ความหลง เป็นโทษอย่างยิ่งเพราะ?

pat3112 · 2 ตุลาคม 2008

[FONT=&quot]
พุทธวิธีแก้หลง[/FONT](พระราชนิพนธ์ สมเด็จณานสังวรฯ)
[FONT=&quot]ไม่ว่าโลภะหรือโทสะก็ตาม มีมูลเหตุเกิดจากกิเลสตัวสำคัญคือโมหะ ที่เรียกเป็นคำไทยง่ายๆ ว่า ความหลง อันหมายถึงความรู้ความคิดที่ไม่ถูกต้องตามความจริง [/FONT]<o></o>
<o></o>
[FONT=&quot]ความหลงนี้เห็นจะพอเปรียบได้กับยาดำ คือมีแทรกอยู่ในกิเลสทุกกองทุกประเภท ตั้งแต่หยาบสุดถึงละเอียดสุด พูดให้ถูกก็คือความหลงหรือโมหะเป็นเหตุให้เกิดกิเลสทั้งปวง เป็นพื้นฐานของกิเลสทั้งปวง[/FONT]<o></o>>
<o></o>
[FONT=&quot]ความรักความชอบก็เกิดจากโมหะ [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]ความชังก็เกิดจากโมหะ [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]ความปรารถนาก็เกิดจากโมหะ [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]ความเกียจคร้านก็เกิดจากโมหะ [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]แม้ความโลภก็เกิดจากโมหะ [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]และความโกรธก็เกิดจากโมหะ [/FONT]<o></o>
<o></o>
[FONT=&quot]ภาวะของจิตที่สิ้นกิเลสอย่างสิ้นเชิงแล้วเท่านั้น ที่ปราศจากโมหะหรือความหลงเข้าไปเกี่ยวข้องแม้แต่น้อย เป็นภาวะเดียวจริงๆ ที่พ้นจากโมหะหรือความหลง ภาวะอื่นของจิตมีความหลงเป็นเหตุแทรกซึมอยู่ทั้งนั้น [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ด้วยเหตุนี้ ตราบใดที่ยังมีความหลงให้บรรเทาเบาบางไม่ได้ ตราบนั้นจิตยังจะต้องมืดมิด และเร่าร้อนวุ่นวายกระสับกระส่ายอยู่ด้วยอารมณ์รุนแรงร้อยแปด เช่น [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]อารมณ์รัก [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]อารมณ์ชัง [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]อารมณ์ยินดี [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]อารมณ์ปรารถนา [/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]เหล่านี้เป็นต้น [/FONT]<o></o>
<o></o>
[FONT=&quot]แต่ถ้าเมื่อใดทำความหลงให้บรรเทาเบาบางลงได้ เมื่อนั้นจิตก็จะผ่องใสและเยือกเย็นเป็นสุขขึ้น ด้วยไม่มากด้วยอารมณ์รุนแรงร้อยแปดดังกล่าว [/FONT]<o></o><o></o>
***************************************
<link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5Ck%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><link rel="themeData" href="file:///C:%5CUsers%5Ck%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx"><link rel="colorSchemeMapping" href="file:///C:%5CUsers%5Ck%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml"><style>  </style> [FONT=&quot]๑. เพราะหลงจึงรัก [/FONT]<o></o>
<o></o>
[FONT=&quot]ทำไมจึงกล่าวว่า ความรักความชอบก็เกิดจากความหลง ลองพิจารณาดูให้พอเข้าใจว่าเป็นจริงหรือไม่เพียงใด เพียงในประการเดียวก่อน ภายหลังจึงจะได้จับพิจารณาประการอื่นๆ ต่อไปให้พอเข้าใจ ความเข้าใจเป็นสิ่งสำคัญ ไม่ว่าจะทำอะไรทั้งนั้นต้องมีความเข้าใจเสียก่อนจึงจะทำได้ถูกต้อง [/FONT]<o></o><o></o>[FONT=&quot]การจะแก้โมหะหรือความหลงก็เช่นกัน จำเป็นจะต้องทำความเช้าใจให้รู้จักหน้าค่าตาเสียก่อนว่าเป็นอย่างไร แอบแฝงอยู่ตรงไหน ถ้าไม่เข้าใจไม่รู้หน้าตาของความหลง ก็จะไม่รู้ไม่เข้าใจว่ามีแอบแฝงอยู่ตรงไหน เมื่อไม่รู้จักหน้าตาที่ซ่อนของผู้ร้าย จะจับผู้ร้ายออกมาไม่ได้ฉันใด เมื่อไม่รู้จักหน้าตาที่แอบแฝงของโมหะ ก็จะจับโมหะออกไม่ได้ฉันนั้น [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ความหลงที่เป็นเหตุแห่งความรักความชอบ หรือที่มีอยู่ในความรักความชอบก็คือ ความหลงที่เป็นความรู้ความคิดว่า ผู้นั้นหรือสิ่งนั้นน่ารักน่าชอบ เป็นคนหนุ่มคนสาว เป็นคนสวยเป็นของงาม เหล่านี้เป็นต้น [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เมื่อความรู้ความคิดเช่นนั้นไม่เกิดขึ้น ความรักความชอบก็จะไม่เกิด เหตุที่กล่าวว่าความรู้ความคิดที่ทำให้เกิดความรักความชอบตามมานั้น เป็นโมหะหรือความหลง ก็เพราะความรู้ความคิดเช่นนั้นผิดจากความจริง คือที่รู้ที่คิดว่าผู้นั้นหรือสิ่งนั้นน่ารักน่าชอบ เป็นคนสวยเป็นของงามนั้น ไม่ถูกต้อง [/FONT]<o></o><o></o>[FONT=&quot]ตามความจริงไม่มีผู้นั้น ไม่มีสิ่งนั้น ที่น่ารักน่าชอบเป็นคนสวยเป็นของงาม มีแต่ความเป็นสิ่งปฏิกูล มีแต่ความเปื่อยเน่าผุสลาย นี้คือความจริง [/FONT]<o></o><o></o>[FONT=&quot]แต่ก็เป็นความจริงที่สามัญชนผู้อบรมปัญญาบารมีไม่เพียงพอ ยากจะเข้าใจให้รู้ถูกคิดถูกตามเป็นจริงได้ สามัญชนจึงยังมีโมหะความหลงที่นำให้เกิดความรักความชอบในผู้นั้นในสิ่งนั้นอยู่ทั่วไป ยังต้องได้รับความทุกข์เพราะความหลงนี้อยู่ทั่วไปเป็นอันมาก [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]วิธีแก้ความหลง ที่แทรกอยู่ในความรักความชอบ อันเป็นเหตุให้เกิดความทุกข์ ก็ต้องพยายามคิดให้ถูกต้องตามเป็นจริงว่า ผู้นั้นหรือสิ่งนั้นเป็นสิ่งปฏิกูล เป็นสิ่งเปื่อยเน่าผุสลาย ไม่น่ารักไม่น่าชอบ นี้เป็นขั้นยาก [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]แต่ก็ต้องยากเพราะเป็นการแก้รากเหง้าของกิเลสทีเดียว ผู้ปรารถนาจะได้มีสุขเพราะพ้นจากโทษของความรักความชอบ จำเป็นต้องอบรมให้สม่ำเสมอ [/FONT]<o></o><o></o>[FONT=&quot]ความตั้งใจจริงประกอบด้วยการใช้ปัญญาอย่างมีความเพียรไม่ขาดสาย จะทำให้ได้รับความสำเร็จเป็นลำดับไป[/FONT][FONT=&quot] อันโมหะนี้มีโทษมาก มีโทษกว้างขวาง คนละเมิดสามีภริยาเขา ลูกหลานเขา ก็เพราะเห็นสวยงามน่ารักน่าปรารถนา [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]คนที่ลักขโมย ฉ้อโกง ไม่ว่าของเล็กของใหญ่ เงินน้อยเงินมาก็เพราะเห็นเป็นสิ่งมีค่า สวยงาม น่าครอบครองเป็นเจ้าของเห็นเป็นสิ่งที่จะทำให้ตนมั่นคงยิ่งขึ้นในฐานะอันสูงอันดี ซึ่งจะต้องยั่งยืนด้วยตั้งอยู่บนรากฐานอันตนได้พยายามก่อสร้างขึ้นทุกวิถีทาง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ไม่คำนึงว่าจะเป็นการได้มาอย่างสุจริตหรือทุจริตก็ตาม [/FONT][FONT=&quot]ความคิดเห็นเช่นนั้นเป็นโมหะ ไม่ถูกต้องตามความเป็นจริง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ผู้ที่คิดที่เห็นเช่นนั้นมาแล้ว และที่กำลังคิดกำลังเห็นเช่นนั้นอยู่ถ้าต้องการจะบริหารจิต ให้เป็นจิตที่สมบูรณ์เบาบางจากกิเลสทั้งหลาย อันจะเป็นเหตุให้คิด พูด ทำ ความผิดความชั่วทั้งปวง จำเป็นจะต้องแลให้เห็นโมหะในใจตนเองเสียก่อน [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ยอมรับเชื่อเสียก่อนว่า การคิดการเห็นนั้นไม่ถูกต้องตามความเป็นจริง ควรจะต้องแก้ไขเปลี่ยนแปลงเสียที ผู้ใดสิ่งใดที่เห็นเป็นสวยเป็นงามน่าใคร่น่าปราถนาน่าพอใจ ก็ให้คิดให้เห็นว่าไม่มีอะไรสวย ไม่มีอะไรงาม ไม่มีอะไรน่าใคร่ น่าปราถนาน่าพอใจ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]คนที่เห็นสวยงามจนเกิดความรัก ความใคร่ความปรารถนาต้องการ ก็ให้แลลงไปให้เห็นตามความเป็นจริง เพียงหนังบางๆ ที่ห่อหุ้มอยู่ทั่วไปฉีกขาดออก แม้เพียงในบริเวณหนึ่งบริเวณใดของร่างกายเพียงเล็กน้อย ก็จะอาจเห็นความไม่น่ารัก[/FONT][FONT=&quot] ไม่น่าใคร่ไม่น่าปรารถนาได้แล้ว [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เนื้อก็แดงมีเลือด มีน้ำเหลืองเปรอะเปื้อน หาได้เห็นผิวพรรณผุดผ่องสวยงามไม่ ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่ต้องลองลอกหนังที่ห่อหุ้มอยู่ออก ทุกคนก็สามารถนึกภาพความจริงอันไม่สวยงามน่ารังเกียจนั้นได้ชัดเจนด้วยกันทั้งนั้น [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เมื่อนึกภาพบริเวณเล็กๆ ที่หนังหลุดหายไเปลือแต่เนื้อสกปรกเปรอะเปื้อนด้วยเลือดและน้ำเหลืองได้แล้ว ก็ให้นึกภาพบริเวณที่ใหญ่ออกไปอีก ที่หนังหลุดหายไป ก็จะได้เห็นภาพอันเป็นปฏิกูล ไม่สวยงามน่าปรารถนาอย่างใดเลยชัดเจนขึ้น [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]วิธีบริหารจิตเช่นนี้เรียกว่าการเจริญอสุภะ ใช้แก้ความหลงหรือโมหะที่นำให้เกิดความรักใคร่ปรารถนาได้อย่างดี ผู้เจริญอสุภะอย่างสม่ำเสมอจะไม่เป็นผู้ละเมิดบุตรภริยาเขา จะเป็นผู้ไม่มักมากในความรักความใคร่ จะเป็นผู้อาจมีสันโดษในหญิงเดียวชายเดียวผู้เป็นภริยาหรือสามีตนเท่านั้น [/FONT]<o></o><o></o>[FONT=&quot]ซึ่งจะเป็นการไม่ก่อความเดือดร้อน ทั้งให้แก่ผู้อื่นและให้แก่ตนเองด้วย [/FONT]<o></o><o></o>[FONT=&quot]ตรงกันข้ามกับผู้ไม่มีสันโดษในเรื่องนี้[/FONT][FONT=&quot] ความไม่มีสันโดษในเรื่องภริยาสามี ย่อมนำความทุกข์ความเดือดร้อนวุ่นวายมาสู่ทั้งแก่ผู้อื่นและแก่ตนเอง ดังได้ปรากฏให้รู้เห็นกันอยู่แล้ว แทบไม่ว่างเว้น จึงไม่จำเป็นจะต้องยกตัวอย่างไว้ในที่นี้อีก
[/FONT]
<link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5Ck%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><link rel="themeData" href="file:///C:%5CUsers%5Ck%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx"><link rel="colorSchemeMapping" href="file:///C:%5CUsers%5Ck%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml"><style>  </style> [FONT=&quot]๖. วิธีดูหน้าตาของความหลง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]การจะดูหน้าตาโมหะในใจตนให้รู้จัก จึงอาจดูได้ด้วยการดูทุกข์โทษภัยที่เกิดแก่ตน แม้มีมากก็รู้ได้ว่าโมหะในใจตนมีมาก จึงเป็นเหตุให้คิดผิดเห็นผิดจนถึงทำผิดมาก ได้รับผลเป็นทกุข์โทษภัยมาก [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]คิดผิดเห็นผิดทำผิดในทางใดมา ก็รู้ได้ว่ามีโมหะในทางนั้นมาก เช่น คิดผิดเห็นผิดว่าบุญบาปไม่มีแล้วทำบาปมาก ก็รู้ได้ว่ามีโมหะมากในเรื่องบุญบาป [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]โมหะหรือความหลงผิดไม่มีปัญญารู้จริงในตัวอย่างนี้แหละที่จะทำให้ความทุกข์ในวัฏสงสารเพิ่มมากขึ้น มิใช่อย่างเดียวกับความไม่มีปัญญารู้ในเรื่องการศึกษาเล่าเรียน หรือในการหาเลี้ยงชีพให้สมบูรณ์พูนสุขที่เป็นปัญญาในทางโลกแท้ๆ ซึ่งไม่นับเป็นโมหะหรือความหลง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ดังนั้น เมื่อจะทำโมหะหรือความหลงที่มีอยู่ในสามัญชนทุกคนให้ลดน้อยลงจนถึงหมดสิ้นไป คือจนถึงเปลี่ยนสภาพจิตใจจากความเป็นปุถุชนให้เป็นอริยบุคคล ต้องอบรมปัญญาให้ยิ่งขึ้นเป็นลำดับ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]และต้องเป็นการอบรมปัญญาที่จะทำให้กิเลสคือตัวโมหะลดน้อยลง นั่นก็คือ ต้องอบรมปัญญาที่จะทำให้ความทุกข์ในการต้องเวียนว่ายตายเกิดให้ลดน้อยลงเป็นลำดับ จนถึงหมดสิ้นไป [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ได้มีความสุขอย่างยิ่งจนถึงได้มีบรมสุขคือถึงพระนิพพาน อันเป็นผลสูงสุดของการทำดีได้ดี ในพระพุทธศาสนาที่ไม่มีในศาสนาอื่น [/FONT]<o></o>[FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]ปัญญาเท่านั้นที่จะทำให้โมหะหรือความหลงผิดลดน้อยลงได้ จึงต้องตั้งใจจริงพากเพียรอบรมปัญญาในทางพระพุทธศาสนาให้สม่ำเสมอ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]อนึ่ง อันความง่วงเหงาหาวนอน เซื่องซึม ฟุ้งซ่าน ลังเล เคลือบแคลงสงสัย ก็เป็นโมหะ เพราะนิวรณ์หรืออาการดังกล่าวนั้นเป็นเหตุให้ความคิด ความเห็น ความเชื่อ และความรู้ผิดไปจากความจริง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ผู้ที่ง่วง ที่ซึม ที่ฟุ้ง ที่ลังเล ที่สงสัย เป็นผู้ที่ปัญญาไม่อาจเกิดได้ และเมื่อปัญญาไม่เกิด โมหะก็เกิดนี้เป็นธรรมดา [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]นึกถึงตัวเองก็จะเห็นได้ไม่ยาก เวลาที่ง่วง หรือ ซึม หรือฟุ้ง หรือลังเล หรือสงสัย ย่อมเป็นเวลาที่ไม่อาจใช้ปัญญาพิจารณาให้เกิดความคิด ความเห็น ความเชื่อ หรือความรู้ ให้ถูกต้องตามความเป็นจริงได้ตามสมควร เวลานั้นเป็นเวลาที่มีโมหะมาก มีความหลงผิดมาก [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ถ้าจะเปรียบความหลงเป็นความหลับ ความคิด ความเห็นและความเชื่อความรู้ของผู้มีความหลงก็เปรียบเหมือนความฝัน คือไม่จริง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]แต่ขณะฝันหรือขณะมีความหลงย่อมคิดว่าจริง ย่อมยินดียินร้ายไปตามเหตุการณ์ที่ประสบ ทุกคนจะรู้ว่าฝันต่อเมื่อตื่นแล้ว เมื่อยังหลับฝันอยู่จะคิดว่าเป็นความจริง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ผู้หลงอยู่ก็เหมือนกัน เรียกได้ว่าเป็นผู้ฝันไปทั้งกำลังตื่นอยู่ เมื่อประสบโลกธรรม ธรรมสำหรับโลกอันเป็นอิฏฐารมณ์ อารมณ์ที่น่าปรารถนา เช่น ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ก็ตื่นเต้นยินดี [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เมื่อประสบอนิฏฐารมณ์ อารมณ์ที่ไม่น่าปรารถนา เช่น เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ ก็ยินร้าย ฟุบแฟบ เสียใจ เพราะรู้สึกว่าเป็นการได้การเสียจริงๆ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เมื่อได้ก็ดีใจ เสียก็เสียใจ นี้เป็นธรรมดาของสามัญชน แต่เมื่อพูดถึงในกระแสธรรมก็เรียกว่าเป็นความหลง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]นอกจากนี้ยังมีความสำคัญผิด เชื่อผิดต่างๆ ในเรื่องทั้งหลายซึ่งเป็นตัวความหลงอย่างชัดแจ้งอีกมาก ทุกคนเมื่อพิจารณาดูเหตุการณ์ที่ตนเองประสบอยู่ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ก็ย่อมรู้ว่าได้เคยมีความเห็น ความเข้าใจ และความเชื่อ ผิดมาแล้วหลายสิ่งหลายอย่าง ขณะไม่รู้ก็ย่อมเห็นว่าจริง ครั้นรู้แล้วจึงจะเปลี่ยนความเห็นได้ว่าไม่จริง เป็นความสำคัญผิดเชื่อผิดของตัวเอง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]สรุปได้ว่า โมหะความหลงผิด ถือเอาผิดนี้ คือถือเอาผิดจากสัจจะ ตัวความจริง สัจจะคือตัวความจริงเป็นอย่างหนึ่ง ถือเอาเป็นอย่างหนึ่ง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เช่น สัจจะเป็นทุกข์ แต่ถือเอาเป็นสุข สัจจะเป็นเหตุเกิดทุกข์ ถือว่าไม่ใช่เหตุเกิดทุกข์ สัจจะเป็นความดับทุกข์ ถือว่าเป็นความไม่มีสุข สัจจะเป็นทางปฏิยัติให้ดับทุกข์ ถือว่าให้เกิดทุกข์ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ฉะนั้น เมื่อมีโมหะถือเอาผิดจึงเหมือนหลับ แล้วฝันเห็นบ้างรางๆ แต่ไม่จริง หลงยินดียินร้ายอยู่ คนสามัญเป็นดังนี้ และยากจะรู้สึกว่ากำลังหลับฝันอยู่ ก็เหมือนคนหลับฝันไม่รู้สึกตัว คิดเห็นในขณะฝันว่าเป็นจริง [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]พระพุทธเจ้าทรงเป็นผู้ตื่นด้วยความรู้ในสัจจะทั้งหลายตามความจริง ทรงเห็นทุกข์ว่าเป็นทุกข์ ทรงเห็นเหตุเกิดทุกข์ ความดับทุกข์ ตามเป็นจริง และทรงเห็นสัจจะทางปฏิบัติให้ดับทุกข์ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]จึงทรงรู้โลกธรรมตามจริง จะเป็นอิฏฐารมณ์ อนิฏฐารมณ์ ก็ตาม ทรงรู้ว่าเป็นธรรม คือเรื่องของโลก อยู่ในโลก จะเป็นปุถุชนหรืออริยบุคคล ก็ต้องพบโลกธรรมซึ่งเป็นเรื่องโลก [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]จะปรารถนาหรือไม่ก็ต้องพบ และได้ทรงตรัสรู้ว่าโลกธรรมทั้งปวงไม่เที่ยง เป็นทุกข์ แปรปรวนเป็นธรรมดา มีได้ต้องมีเสีย [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เมื่อยึดเอาไว้ก็จะเป็นทุกข์ ไม่ต้องเป็นเรื่องภายนอก ชีวิตนี้เอง เมื่อมีเกิดก็ต้องแตกดับ เป็นโลกธรรมเหมือนกัน ไม่มีใครบังคับเอาไว้ได้ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]เมื่อทำความรู้ให้เข้าถึงความจริงดังนี้ ก็จะไม่ไปฝืนโลก ไม่ไปรั้งโลก เหมือนรั้งดวงอาทิตย์ไม่ให้โคจร โลกหมุนก็ให้หมุนไป โลกธรรมก็หมุนไปด้วย [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]มีเช้าแล้วก็มีสาย บ่าย เย็น จะให้เช้าอยู่เสมอไม่ได้ แม้จะเย็นค่ำไปแล้ว ก็จะกลับมาเช้าใหม่ ธรรมดาหมุนเวียนอยู่ดังนี้ [/FONT]<o></o><o></o>
[FONT=&quot]ผู้มีความรู้ในคติธรรมดาของโลกธรรมตามสัจจะ ไม่ยึดถือในทางผิดธรรมดา ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมดา คือปล่อยวาง เรียกว่าเป็นผู้ตื่นด้วยความรู้ ปราศจากโมหะคือความหลง จักไม่มีความยินดียินร้าย ความฟูขึ้นฟุบลงอีกต่อไป [/FONT]<o>

</o><o></o>

pat3112 · 2 ตุลาคม 2008

ฉะนั้น อย่าลืมเร่งรัด ทาน(วันละเท่าไรก็ได้10-??บาทหมดอาทิตย์ก็ไปทำบุญสังฆทาน ธรรมทานฯ เพื่อละสละความโลภ ตัดได้ขาหนึ่งขาอื่นๆก็อยู่ยาก)
ศีล ภาวนา ปัญญา
ถ้าพึ่งเริ่มก็ภาวนาเช้า ก่อนนอนก็ได้ครับ จะรู้ลมหายใจเข้าออก
ตั้งแต่ ปลายจมูกชำนาญไปจนอก ท้อง บริกรรมพุธโธ หรืออื่นๆ
ได้ทั้งนั้นกรรมฐาน40 มหาสติฯเลือกตามชอบ จนเป็นสมาธิ
ถอยมาพิจารณา ซิวิตนี้มีอะไรเที่ยงบ้างมันเที่ยงไม่เที่ยง ตายหรือไม่ตาย ตายเวลาใดหายใจเข้าอาจไม่ได้หายใจออก(สลายตัวอยู่เสมอ) ทุกข์กันขนาดไหน อย่างน้อยนึกถึงความตายอยู่เสมอ เป็นต้นครับ
ว่างๆเข้าพระกรรมฐาน-พิจารณาทำจนทำได้ตลอดวันครับ
อยู่เสมอนะครับ เราต้องทำบ่อยๆครับได้บ้างไม่ได้ชางมันพยายามครับอย่างสมเด็จฯท่านว่าให้เพียร สู้ครับ ถ้าเราไม่สู้เราก็ทุกข์หนัก
สู้กันบ่อยๆจะเข้าใจ เบื่อหน่าย สะอิดสะเอียนในร่างกาย อยากในการเกิดในที่สุด

ถ้าไม่อย่างนั้นใจเราก็เป็นสุขไม่ดิ้นรนมากครับ และหากยังไม่พ้นทุกข์ถ้าทำอย่างนี้ได้ตลอดเวลา,วันก็จะมีแต่ความ สามธิเลำบากน้อย
(มีทรัพย์มาก ปัญญาเลิศ สมาธิดี) พ้นทุกข์ได้ไวครับ

wara43 · 2 ตุลาคม 2008

ขอกราบโมทนาสาธุครับ สาธุ...

ทรัพย์พระฤาษี · 2 ตุลาคม 2008

โมทนาด้วยครับ

<TABLE class=webtitle2 height=76 width="53%" align=center border=0><TBODY><TR><TD height=10>พระนิพพาน ไม่ใช่ภาษาพูด

</TD></TR><TR><TD height=10>ไม่ใช่ภาษาเขียน แต่เป็นภาษาปฏิบัติ

</TD></TR><TR><TD height=10>( คำสอนของ พระองค์ที่ 10 )

</TD></TR></TBODY></TABLE>

ผมมีบทความดีๆเกี่ยวกับในหลวง อยากให้ลองอ่านกันครับ
คลิกนี้
http://palungjit.org//showthread.php?t=150879

BlueBlur · 2 ตุลาคม 2008

อนุโมทนาในสิ่งดีๆที่นำเสนอต่อบุคคลทั้งหลายครับ สาธุ

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ความหลง เป็นโทษอย่างยิ่งเพราะ?

pat3112 เป็นที่รู้จักกันดี

pat3112 เป็นที่รู้จักกันดี

wara43 ทีมผู้ดูแลเว็บบอร์ด ทีมงาน ผู้ดูแลเว็บบอร์ด

ทรัพย์พระฤาษี เป็นที่รู้จักกันดี

BlueBlur เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ความหลง เป็นโทษอย่างยิ่งเพราะ?

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา