คำสอนหลวงพ่อว่าจะไปนิพพานเขาทำยังไง?

สาธุ อนุโมทนาครับ

ตัดได้ทุกอย่าง จึงนิพพาน หลวงพ่อท่านฯ เป็นแบบอย่างที่ดีมากครับ

แต่ตอนนี้ตัดไม่ได้เลยสักอย่าง ทุกวันนี้ต้องถือ ศีล๕ ไม่ทำผิดในกรรมบท ๑๐ ฝึกฝนให้ใจมีพรหมวิหาร ๔
(แค่นี้ก็ยากแล้วครับ)

 

อนุโมทนาค่ะ จะเพียรพยายามต่อไปให้ได้น้อยบ้างก็ยังดี
ค่อยๆพัฒนากันไป

 

ปฏิบัติตามคำสอนของหลวงพ่อ จิตนึกถึงพระนิพพานเป็นอารมณ์ ไปได้แน่นอน โมทนาครับ

 

ร่วม อนุโมทนาบุญด้วยครับ.^./|\.^.

 

อนุโมทนาเป็นอย่างยิ่งครับ

สุขไปสวรรค์ ทุกข์ไปนรก ปล่อยวางไปนิพพาน

นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

 

ราคะ มันกำเริบไหม (b-evil)
โลภะ ความโลภ อยากรวยมันยังกำเริบไหม
โทสะ กำเริบหรือเปล่า (b-no)
โมหะ กำเริบหรือเปล่า
ถ้ายังมีอยู่ในจิตแม้แต่นิดหนึ่ง จงประฌามตัวเองว่าเลวเกินไป (b-cry)

 

อนุโมทนาค่ะ เมื่อยังอยู่ในวัฏฏพึงเพียรทำดี ละชั่ว

ทำจิตให้ประภัสสร เท่านี้ก็มีเสบียงไปนิพพานได้ค่ะ

 

ฝึกตัดวันละอย่าง
บอกกับตัวเองให้ชัดเจน
คือ สัจจะ...สัญญาใจตนเอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ควรจะทำตัวให้มีสมาธิปฏิบัติตามคำสอนของหลวงพ่อ จิตนึกถึงพระนิพพานเป็นอารมณ์ ไปได้แน่นอน <TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR title="โพส 712117" vAlign=top><TD class=alt2> เมื่อยังอยู่ในวัฏฏพึงเพียรทำดี ละชั่วทำจิตให้ประภัสสร เท่านี้ก็มีเสบียงไปนิพพานได้ค่ะ</TD></TR><TR><TD class=thead colSpan=2>วันนี้ 11:24 AM</TD></TR></TBODY></TABLE>โมทนาครับ(b-no)

 

การที่เราจะบรรลุ นิพพาน เราต้องใช้บุญบารมีเท่าไรหนอถึงจะใช้ได้ครับ
เมื่อสมัยเด็กๆได้ทำลายชีวิตไปหลายชีวิตแล้วอ่ะ แต่ก็รู้สึกตกใจและเสียใจที่ทำไป

 

อนุโมทนาด้วยครับ
แล้วเราจะต้องฝึกให้หนักขึ้นเพื่อไปนิพพาน

 

นิพพานัง ปรมัง สุขัง.....พระนิพพาน เป็นสุขอย่างยิ่ง...เรายังเป็นบัวปริ่มน้ำ เราต้องทำตัวของเราให้พ้นน้ำให้ได้.....สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขออนุโมทนา ด้วยครับสำหรับความรู้ดีๆ ตอนนี้ก็กำลังพยายามทำอยู่

 

ปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ นั่งสมาธิเป็นกิจวัตร์ สวดมนต์เย็นทุกวัน ทำใจให้เป็นกลาง ตื่นเช้าจิตใจก็เบิกบาน ตั้งมั่นอยู่ในความดี สาธุ อนุโมทนาครับ

 

พิจารณาตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยปัจจุบัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาชีวิตเราได้ประสบความทุกข์เข็ญอย่าง หรือที่คิดมีความสุข มันสุขมากน้อย ยั่งยืนหรือไม่ มิตรสหายเพื่อนเราอยู่ครบทุกคนหรือไม่ เปล่าเลยหลายคนล้มหายตายจากไปตามวาระผลกรรมที่ทำมา มันเป็นไปตามกรรมลิขิต เคยดูสภาพศพ ญาติ เพื่อน ที่ตายไปบ้างไหม แล้วจะเข้าใจมากยิ่งขึ้น

 

อนุโมทนาครับ

จะไปนิพพานนี่ต้อง ตัด รักโลภโกรธหลงให้หมดเลยนะนี่ ยากจังแฮะ

 

วันนี้ยังทำไม่ค่อยได้ แต่ก็พยายามทำอยู่ครับ

 

อนุโมทนา สาธุ!!
คำสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปฐม ได้สอนหนทางไปพระนิพพาน คือ
(1) ระลึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้า-ออก ทุกวินาทีเพราะร่างกายที่เรามีอยู่นี้คือธาตุทั้ง4(ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ) มารวมตัวกันเดี๋ยวมันก็ดับขันธ์แตกดับ ไม่ใช่ของเรา ไม่มีอะไรเป็นของเรา ตายไปก็เอาไปไม่ได้แม้ฟันที่เลี่ยมทองคำแท้ เดี๋ยวมันก็เป็นซากศพเหม็นเน่าเปื่อย ไม่มีคนกล้ากอด กล้ารัก กล้าหอมแก้ม ไม่มีใครอยากเข้าใกล้แล้วเพราะมันเน่าเปื่อย และเพื่อจะได้ไม่ประมาทเร่งสร้างบุญกุศลบารมีมากขึ้น
(2) เคารพและระลึกถึงคุณพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ โดยศรัทธาแท้(ด้วยความจริงใจเลื่อมใสศรัทธาจริงๆ)
(3) มีศีลบริสุทธิ์เป็นปกติ และ ปฏิเสธการเกิดเป็น มนุษย์ เทวดา นางฟ้า และพรหมในชาติต่อๆไป
(4) ตั้งใจไปพระนิพพานได้ในที่สุด

 

เมื่อนิพพานเป็นที่สุดแห่งโลก เทวดาจะเหาะไปถึงที่สุดนั้นได้ไหม?

พระพุทธเจ้าทรงตรัสตอบ “นิพพานถึงไม่ได้ด้วยการไป”

​

โรหิตัสสสูตรที่ ๑
[๔๕] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวันอารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล โรหิตัสสเทวบุตร เมื่อปฐมยามล่วงไปแล้ว มีรัศมีงามยิ่งนัก ยังพระวิหารเชตวันทั้งสิ้นให้สว่างไสว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายอภิวาทแล้วยืน ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า
<O</O
ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สัตว์ย่อมไม่เกิด ย่อมไม่แก่ ย่อมไม่ตาย ย่อมไม่จุติ ย่อมไม่อุบัติ ในโอกาสใดหนอแล พระองค์อาจหรือหนอเพื่อจะทรงทราบ เพื่อจะทรงเห็น หรือเพื่อจะทรงถึงซึ่งที่สุดแห่งโลกด้วยการเสด็จไปในโอกาสนั้น พระผู้มีพระภาค
<O</O
ตรัสตอบว่า ดูกรอาวุโส สัตว์ย่อมไม่เกิด ย่อมไม่แก่ ย่อมไม่ตาย ย่อมไม่จุติ ย่อมไม่อุบัติ ในโอกาสใดแล เราย่อมไม่กล่าวโอกาสนั้นว่าเป็นที่สุดแห่งโลก ที่ควรรู้ ควรเห็น ควรถึงด้วยการไป ฯ
<O</O
(ในจุดนี้ข้าพเจ้าอยากจะเตือนท่านทั้งหลายที่ยังคงหลงถอดกายทิพย์ไปเมืองนิพพานกันอยู่ว่า พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้เหาะหรือถอดกายทิพย์ไปนิพพานแต่อย่างใดเลย นิพพานไม่อาจถึงได้ด้วยการ “ไป” ต่อให้เหาะไปที่สุดแห่งโลกแล้ว นั่นก็ไม่ใช่นิพพาน นิพพานไม่ใช่สถานที่แต่อย่างใดเลย)<O</O
<O</O
โร. อัศจรรย์ พระเจ้าข้า สิ่งไม่เคยมีได้มีขึ้น พระเจ้าข้า เท่าที่พระผู้มีพระภาคตรัสพระดำรัสนี้ว่า ดูกรอาวุโส สัตว์ย่อมไม่เกิด ย่อมไม่แก่ ย่อมไม่ตาย ย่อมไม่จุติ ย่อมไม่อุบัติ ในโอกาสใดแล เราย่อมไม่กล่าวโอกาสนั้น ว่าเป็น ที่สุดแห่งโลก ที่ควรรู้ ควรเห็น ควรถึง ด้วยการไป เป็นอันตรัสดีแล้ว ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เรื่องเคยมีมาแล้ว ข้าพระองค์เป็นฤาษีชื่อโรหิตัสสะ เป็นบุตรนายบ้าน มีฤทธิ์ไปในอากาศได้ ความเร็วของข้าพระองค์นั้นเปรียบได้กับ นายขมังธนู ผู้มีธนูอันมั่นเหมาะ ศึกษาดีแล้ว เชี่ยวชาญ เคยแสดงให้ ปรากฏแล้ว พึงยิงลูกศรอันเบาให้ผ่านเงาตาลด้านขวางไปได้โดยไม่สู้ยาก ฉะนั้น การยกย่างเท้าแต่ละก้าวของข้าพระองค์ เปรียบด้วยสมุทรด้านตะวันตกไกลจากสมุทรด้านตะวันออก ฉะนั้น ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความปรารถนาเห็น ปานนี้ว่า เราจักถึงที่สุดแห่งโลกด้วยการไป เกิดขึ้นแล้วแก่ข้าพระองค์นั้น ผู้ประกอบด้วยกำลังเร็วเห็นปานนั้น และด้วยการยกย่างเท้าเห็นปานนั้น ข้าพระองค์นั้นแล เว้นจากการกิน การดื่ม การเคี้ยว การลิ้ม เว้นจากการถ่าย อุจจาระ ปัสสาวะ เว้นจากการหลับและการบรรเทาความเหน็ดเหนื่อย เป็นผู้มี ชีวิตอยู่ตลอดร้อยปีในคราวที่มนุษย์มีอายุร้อยปี ไปตลอดร้อยปี ไม่ทันถึงที่สุด แห่งโลก ได้ทำกาละเสียในระหว่างทีเดียว น่าอัศจรรย์ พระเจ้าข้า สิ่งไม่เคยมี ได้มีขึ้นพระเจ้าข้า เท่าที่พระผู้มีพระภาคตรัสพระดำรัสนี้ว่า ดูกรอาวุโส สัตว์ย่อมไม่เกิด ย่อมไม่แก่ ย่อมไม่ตาย ย่อมไม่จุติ ย่อมไม่อุบัติ ในโอกาส ใด เราไม่กล่าวโอกาสนั้น ว่าเป็นที่สุดแห่งโลก ที่ควรรู้ ควรเห็น ควรถึง ด้วยการไป เป็นอันตรัสดีแล้ว
<O</O
(ฤษีผู้ที่ชื่อว่าโรหิตัสสะ เคยทำมาแล้วด้วยการใช้ฤทธิ์เหาะไปหาที่สุดแห่งโลก เป็นเวลาร้อยปี ไม่ได้หยุดพักกินดื่มหลับนอนใดๆ เลย ทั้งที่ตนเหาะได้เร็วก้าวหนึ่งลัดข้ามฝั่งทะเลได้ ในที่สุด ยังไม่ทันถึงที่สุดแห่งโลก จึงได้ทำกาละ “ตายลง” ไปด้วยการกระทำอันนี้เอง นี่คือเหตุสงสัยถึงที่สุดแห่งโลก)<O</O
<O</O
พ. ดูกรอาวุโส สัตว์ย่อมไม่เกิด ย่อมไม่แก่ ย่อมไม่ตาย ย่อม ไม่จุติ ย่อมไม่อุบัติ ในโอกาสใด เราไม่กล่าวโอกาสนั้น ว่าเป็นที่สุด แห่งโลก ที่ควรรู้ ควรเห็น ควรถึง ด้วยการไป และเราย่อมไม่กล่าวการกระทำ ที่สุดแห่งทุกข์ เพราะไปไม่ถึงที่สุดแห่งโลก แต่เราย่อมบัญญัติโลก เหตุเกิด แห่งโลก ความดับแห่งโลก และปฏิปทาเครื่องให้ถึงความดับแห่งโลก ในอัตภาพ อันมีประมาณวาหนึ่ง มีสัญญาและมีใจนี้เท่านั้น ฯ

<O</O(นิพพานอันเป็นที่สุดแห่งโลกนั้น ถึงที่ใจ ดับที่ใจ ไม่ใช่ถึงได้ด้วยการ “ไป”)<O</O
<O</O

ในกาลไหนๆ ที่สุดแห่งโลก อันใครๆ ไม่พึงถึงด้วยการไป และการเปลื้องตนให้พ้นจากทุกข์ ย่อมไม่มีเพราะไม่ถึงที่สุดแห่งโลก เพราะฉะนั้นแล ท่านผู้รู้แจ้งโลก มีเมธาดีถึงที่สุดแห่งโลก มีพรหมจรรย์อยู่จบแล้ว เป็นผู้มีบาปอันสงบ รู้ที่สุดแห่งโลกแล้ว ย่อมไม่หวังโลกนี้และโลกหน้า ฯ

จบสูตรที่ ๕