จะพบทางออกจากสมมุติ ต้องพบใจจริงหยอ

ควรจะบอกว่า เป็นธรรมพยักหน้าดีกว่า

ไม่ได้ว่า ลต. หรือเซนนะ นั่นเขาถึงจริงด้วยจิตของเขา

 

ดูอาการลุงแมวแล้ว
น่าจะออกไปทาง.เชน.ครับคุณบีม
ประมาณสิ้นยึดเสื้อผ้าไม่สวมใส่อะไรเลย
เซน.แท้ปัญญาเฉียบแหลม
เชน.แท้สิ้นยึดเปลือยกายไม่สวมใส่
อะไรเลย
เซน.กับ.เชน.ถ้าไม่ดูให้ชัด
จะแยกไม่ออกว่า
อันไหน.เซน. อันไหน.เชน.

 

ธรรมหน้าเดียวเเต่ไม่พาไปหลง
วนลูป
อยู่ในวงล้อปฏิจสมุปบาท อวิชชา
ตัณหา อุปาทานฯ
มันก็น่าจะดีที่สุดแล้วเพราะถ้าเก็ท
แล้วมันเป็นใจ อยู่กับใจได้ มันก็มอง
สังขารธรรม อย่างเป็นเรื่องปกติธรรมดา
ไม่หลงชอบ ไม่หลงชัง.หรือไม่ดีรักชั่วชัง
หรือเกลียดทุกข์รักสุข

ส่วนธรรมหลายหน้า มันเข้าๆ
ออกๆในวงล้ออุบาทว์
ปฏิจจสมุปบาท อวิชชา ตัณหา อุปปาทาน
นิพพานไม่มีโอกาสพบมันดี
ยังงัย ฮับ

 

โหว์.. ทำเสียงหล่อ หารือกะสาวเชียว
อย่าหวังจะได้แอ้ม

 

ธรรมสิ้นยึดๆ เนี่ยะหรอ เนี่ยะเขาเรียกธรรมพยักหน้า อาการจิตที่เข้าไปรู้มากกว่านั้น บอกไม่เคยได้

เอาง่ายๆ แบบ ลป. ดูลย์ "รู้เฉยๆ " ที่ใจ แค่นั้น แหล่ะ คงไม่มีใครไม่เคยได้ยิน

แต่ แต๊ แต่ จริตคนเราเหมือนกันมั้ยหล่ะ ปัญหาครอบครัวสารพัด รู้กับหลงอะไรจะมากกว่ากัน (ซึ่ง ลป.ดูลย์ท่านก้อสอนไปตามจริตคนมาเรียนอีกนั่นแหล่ะ)

.....

ขอลองภูมิปัญญาชาวบ้านหน่อย ขอสักหมื่นมาโปรยเล่นหน่อยได้มั้ย ดูสิ ระหว่างสิ้นยึด กับกิเลส อันไหนจะของแรงกว่ากัน

 

ยังไง ถ้าว่างลองศึกษาเรื่องกรรมเพิ่มครับ ไม่คิดถึง ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องรับ
ทั้งยังมี กิเลส อาสวะ อนุสัย ที่ยังไม่ได้กำจัดออก ไม่คิดถึง มันก็ยังคงอยู่

ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร เป็นของ มหายาน นะครับ เน้นไปทางช่วยเหลือผู้อื่นก่อน ตัวเองยังไม่เข้านิพพาน
จูฬสุญญตสูตร ซึ่งกล่าวถึง สูญญตาวิหาร อธิบายถึงการเข้าสมาธิระดับต่างๆ ซึ่งต้องผ่าน อรูปฌาน
แต่ของลุงแมว เหมือนคิดเอาเองว่า ว่าง ผมอ่านแล้วก็ งง

ว่างจากกิเลสก็ดี แต่อ่านแล้วเหมือนจะหยุดแค่นี้ โดยไม่สนใจกรรมใดๆ

 

เข้าใจได้ยาก หรือเข้าใจได้ง่าย
ฉากหลังก็คือกุศลวิบาก กับอกุศลวิบาก
มัส่วนเข้ามาแจมอย่างแน่นอน
สะสมมากี่อสงไขยกัปป์คงนึกไม่ได้เอง
แน่นอนและเป็นอนัตตา ต้องยอมรับ
สภาพอย่างเดียว
จะเบาบางหรือหนักหนาสาหัสขนาดไหน
ต้องยอมรับไป
แต่ปัจจุบันกรรมจะน้อยลงถ้ามีสติอยู่กับใจ
อยู่กับรู้
กายกรรม
วจีกรรมกรรม
มโนกรรม
ที่เป็นอกุศลก็เกิดได้ยาก เพราะอยู่กับใจ
ที่เป็นกลางเรื่อยไปคับ

 

ใจใครใจมัน ต่างหาก
วัดกันที่ทุกข์ในใจ ยังเหลือกี่ %
ป่ลอยวางตัวตนได้มาก ความทุกข์ก็เหลือน้อย
สุดท้าย สิ้นยึดตัวตนได้ 100%
ผู้ทุกข์ไม่มี แต่ทุกข์ก็ยังเกิดดับต่อไป
แต่หามีผู้รับทุกข์ไม่

 

ตราบใดที่ยังเป็นธรรมชาติ
ยังมีชาติ
ชรา มรณะ ก็ตามมา
พ้นจากเป็นธรรมชาติ
พ้นออกจากชาติจึงจะพ้นจริง

 

สังโยชน์ 10 ข้อ
ละข้อใดยังไม่ได้
ให้หมั่นตรวจดู

 

จิตเห็นจิตก็ไม่ถูกแล้ว
แต่หลวงปู่ดุลย์หมดกิเลสเป็นพระอรหันต์

 

งูในนิมิตก็หลวงปู่ดุลย์นั่นแหล่ะ
ที่ดลบันดาลให้เห็น
เพื่อให้สามเณรเห็นความกลัวของตัวเอง
ให้สามเณรเห็นใจตัวเองที่กำลังกลัว
เป้าหมายของหลวงปู่ดุลย์
คือทำให้สามเณร
เข้าถึงจิตเห็นใจสามเณรเอง
เป็นอุบายในการสอนสามเณร

 

การพบใจ จึงเป็นทางออกทางเดียวที่จะพ้นจากกรรมและวิบากกรรม

 

เห็นใจแล้วยึดใจจนติดใจ
ประเดี๋ยวดีใจเสียใจก็ตามมา
พบใจแล้วไม่รู้จักวางใจก็ไม่พ้นทุกข์
พบจิตผู้รู้ให้ทำลายจิต
พบใจให้ทำลายใจ
ละวางสละใจ
ยังไม่ตายก็ยังมีใจ
พ้นทุกข์แท้ไร้กายไร้ใจ
ไร้จิตไร้วิณญาณไร้ธาตุทั้งปวง

 

ใจ(ธาตุรู้)เป็นความว่าง ที่ไม่มีตัวจิต
ตัวใจให้เกาะยึด
เป็นตัวจริงของสรรพสิ่งที่มีวิญญาณครอง
และไม่มีวิญญาณครอง
จึงไม่สามารถค้นพบหรือหาเจอด้วย
สังขารขันธ์

 

ใจ.ธาตุรู้.
ธาตุห้อยต่องแต่งติดไปด้วย
กลับไม่เห็น
ปัญญาไม่บอดก็น่าจะเห็น
ธาตุต่องแต่งห้อยติดตามต้อยๆ
หลงธาตุยึดธาตุหลงๆก็แบบนี้แหล่ะ

 

ตายกี่ชาติก็ขาดธาตุรู้ไม่ได้ใช่มั้ย
ธาตุรู้ข้าใครอย่าแตะ
ธาตุรู้ข้าใครอย่าแหยมว่างั้น