จะภาวนาจำเป็นต้องรู้มากขนาดไหน

ประการสำคัญคือเมื่อมีสติจะพึงระลึกได้ว่าไม่มีอะไรแท้จริงที่เราจะเปลี่ยนแปลงได้เลยอย่าว่าแต่ตัวผู้อื่นเลยตัวเราก็ยากจะเปลี่ยนแปลงได้...แต่คิดว่าการแก้ไขที่ต้นเหตุคือตัวเราเป็นทางออกที่ดี แม้ว่าเอะอะอะไรก็ไม่ใช่ตัวตนไม่พึงยึดไว้แต่บางครั้งสิ่งที่ต้องยึดก็มีเพราะถ้าไม่มีทุกสิ่งที่ทำมาทั้งหมดก็ไร้ค่าไร้ความหมาย...เห็นทุกข์ก็ที่ตัวเรายึดทุกข์ไว้เพราะต้องพิจารณาหาเหตุเพื่อปฏิบัติปรับแก้ สรุปคืออยู่ที่เราล้วนๆ ไม่เกี่ยวกับใครเลย...ต่อให้อ้างพระศาสดา พระศาสดาจะตรัสตอบเสมอว่าพระองค์เป็นเพียงผู้ชี้บอกเพราะพระองค์เห็นมาอย่างนั้นเป็นอย่างมันไม่เคยเปลี่ยแปลงถ้าทำแบบหนึ่งจะได้ผลลัพธ์ตามที่ควรจะเป็นเสมอ อย่าไปใส่ใจกับสิ่งแวดล้อมเกินพอดี..ท่านจึงสอนว่าทางสายกลางหรือมรรคคีมัคคาอะไรก็ว่ากันไปนะคับลุง

 

พึงเจริญอาปานสติ ซึ่งตัดวิตกเสีย
การภาวนาเปรียบเหมือนคนตกปลา ที่ต้องอาศัยเหยื่อมาล่อปลา เมื่อปลามากินเหยื่อ
เหยื่อก็ไม่มีความหมายใดๆ เพราะเราสนใจแต่ปลา เหยื่อนั่นก็เหมือนคำภาวนา ปลานั้นก็คือจิตนั้นรวม
การปฏิบัตินั้นต้องลองทำดูครับ ไม่ใช่ มโน ไปเรื่อย

 

แนะนำแบบอวดฉลาด โชว์โง่ ดันปากดีว่า คนอื่นๆเค้ามโน
ตัวเองโง่ ยังไม่รู้ตัว


การภาวนา เป็นการทำให้จิตสงบไม่ใช่หรือ???
จิตสงบคือ มันไม่ได้คิดอะไรไม่ใช่หรือ ???
การสนใจหลอกหล่อปลา มันเป็นการดึงภายนอกเข้ามาไม่ใช่หรือ??
ดังนั้น การที่ดึงภายนอกเข้ามา แล้วมันจะไปเปรียบว่าจิตรวมมันใช่หรือ ????
อย่ามั่ว แล้วปากดีเลย

รู้ดีมาก ก็จะกลายเป็นว่าเก่งแต่ปากเท่านั้นหละครับ
การปฏิบัติมันต้องโง่เป็น ไม่ใช่เริ่มต้นด้วยการทำเป็นฉลาดๆ
เพื่อพูดให้ตนเองดูดี แบบนี้ นิสัยพวกมีปมด้อย
ไม่มีใครสนใจตั้งแต่เด็กๆ จึงมาสร้างป่มเด่นแบบโง่ๆให้ตนเองดูดี
ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้มีความสามารถแสดงผลได้อะไร

จึงกลายเป็นไอ้พวกที่ เที่ยวกล่าวหาคนอื่นๆ เค้ามาแนะนำเชิงอวดฉลาด
เที่ยวดูถูกคนอื่นๆว่ามโน อย่าง ไอ้ @เมฆา
ข้างบนที่แนะนำ คือตัวอย่างพวกที่ ทำเป็นรู้มาก แต่ไม่รู้ว่าตัวเองโง่

ปล. ถ้าเห็นว่า ข้าพเจ้าพูดผิด เชิญสาธยายมาได้เลยนะครับ

 

รู้ให้เป็นปัจจุบัน

 

ปัจจุบันของกาย เป็นอย่างไร ?
ปัจจุบันของจิต เป็นอย่างไร ?
อย่ามาถาม ตามดูตามรู้เอาเอง

 

ไม่มีใครทำให้รู้อยู่กับปัจจุบันได้ เพราะจิตเป็นอนัตตา

แต่เมื่อปฏิบัติ แห่ง สติปัฏฐาน 4 สมควรแก่เหตุ
จนสู่ความเป็นกลาง ไปทางดีก็ไม่ใช่ ไปทางชั่วก็ไม่ใช่ ไม่มีสิ่งไหนเลยในสิ่งนั้น

ก่อนจะรู้สึกถึงตัวเรา ก่อนจะมีตัวกู ก่อนจะเคลื่อน เมื่อมีเหตุปัจจัยเป็นผัสสะ ความทุกข์อริยสัจ 4 จึงปรากฏ
สิ่งนี้ สิ่งนั้นจึงมี
อริจสัจ4มี สัมมาทิฏฐิจึงมี

การเจริญมรรคมีองศ์ 8 ก็เป็นไปตามลำดับ เริ่มต้นการแจ้งอริยสัจ4

เมื่อสติปัฏฐาน4 เริ่มแล้ว อานาปานสติจะทำให้สติปัฏฐาน 4 บริบูรณ์ได้ครับ
เป็นลำดับธรรม