จะไปสวรรค์แล้วโว้ย ๆ

[๒๐๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔๐ ประการ เป็นผู้ถูกทอดทิ้งไว้ในนรก เหมือนสิ่งของที่เขานำมาทอดทิ้งไว้

ธรรม ๔๐ ประการ เป็นไฉน คือ

เป็นผู้ฆ่าสัตว์ด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการฆ่าสัตว์ ๑
พอใจ ในการฆ่าสัตว์ ๑
กล่าวสรรเสริญการฆ่าสัตว์ ๑
​

ลักทรัพย์ด้วยตนเอง ๑
ชักชวน ผู้อื่นในการลักทรัพย์ ๑
พอใจในการลักทรัพย์ ๑
กล่าวสรรเสริญการลักทรัพย์ ๑

ประพฤติผิดในกามด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการประพฤติผิดในกาม ๑
พอใจ ในการประพฤติผิดในกาม ๑
กล่าวสรรเสริญการประพฤติผิดในกาม ๑
​

พูดเท็จ ด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการพูดเท็จ ๑
พอใจในการพูดเท็จ ๑
กล่าว สรรเสริญการพูดเท็จ ๑

พูดส่อเสียดด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการพูดส่อเสียด ๑
พอใจในการพูดส่อเสียด ๑
กล่าวสรรเสริญการพูดส่อเสียด ๑
​

พูดคำหยาบด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการพูดคำหยาบ ๑
พอใจในการพูด คำหยาบ ๑
กล่าวสรรเสริญการพูดคำหยาบ ๑

พูดเพ้อเจ้อด้วยตนเอง ๑
ชักชวน ผู้อื่นในการพูดเพ้อเจ้อ ๑
พอใจในการพูดเพ้อเจ้อ ๑
กล่าวสรรเสริญการพูด เพ้อเจ้อ ๑
​

อยากได้ของผู้อื่นด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการอยากได้ของผู้อื่น ๑
พอใจในการอยากได้ของผู้อื่น ๑
กล่าวสรรเสริญการอยากได้ของผู้อื่น ๑

มีจิต ปองร้ายด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในการปองร้าย ๑
พอใจในการปองร้าย ๑
กล่าวสรรเสริญการปองร้าย ๑
​

มีความเห็นผิดด้วยตนเอง ๑
ชักชวนผู้อื่นในความ เห็นผิด ๑
พอใจในความเห็นผิด ๑
กล่าวสรรเสริญความเห็นผิด ๑

ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔๐ ประการนี้แล เป็นผู้ถูกทอดทิ้งไว้ในนรก เหมือนสิ่งของที่เขานำมาทอดทิ้งไว้ ฯ


จาก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖ อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต ทุติยวรรคที่ ๒