จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

...การฝึกดูใจตนเอง ด้วยสติและปัญญา

คือ... การเข้าเฝ้า พระพุทธเจ้า พระธรรม

และพระสงฆ์ อย่างแท้จริง.

พระธรรมคำสั่งสอนของ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน.สาธุ สาธุ สาธุ.

 

ผู้ปฎิบัติที่ดี ต้องมีวินัยตนเอง

ก็คือ มีสติอยู่กับกาย มีจิตอยู่กับธรรม (ความจริง)

สรุปแล้วก็คือ ควรฝึกฝนให้มีสติเกิดขึ้นมากๆบ่อยๆ จนกลายเป็น มหาสติ
หรือมีสติสัมปชัญญะ คือ มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม
หรือทำจิตให้เป็นสมาธิอยู่เสมอ เพราะจิตจะเกิดปัญญา
ตราบใดจิตยังไม่นิ่ง จิตไม่เป็นสมาธิ แล้วเรา(สติกับจิต) ก็จะมีปัญญากันได้อย่างไร
เพราะตามปกติคนเรานั้น มีสติไม่มาก แต่ถ้าไม่ใช่ปฎิบัติธรรมก็ว่าไปอย่าง
แค่สติคนธรรมดาหรือปัญญาทางโลกนั้น มันไม่สามารถไปเอาชนะกิเลสตนเองและผู้อื่นได้เลย ไม่มีทาง

เพราะฉะนั้น ผู้ปฎิบัติธรรมจะให้ได้ผลดี ก็ต้องเป็นคนขยันมากกว่าคนธรรมดา หรือผู้ที่ มิได้ปฎิบัติธรรม

นั่นก็คือ คอยหมั่นเจริญสติอยู่บ่อยๆ พยายามทำจิตให้เป็นสมาธิบ่อยๆ
เพราะถ้าเราไม่ทำอย่างนั้น หรือ เป็นผู้ที่เอาสติห่างจิตตนเองแล้ว
จิตก็จะไม่มีสมาธิ เพราะจิตไม่นิ่ง พอจิตไม่นิ่ง เราก็จะรู้สึกทุกข์ขึ้นมาทันที เพราะสติมันจะทำหน้าที่ตามธรรมชาติของมัน
นั่นก็คือ สติจะทำงานร่วมกับสมองและอายตนะ
เพราะสติจะเป็นผู้รายงานความเป็นจริงให้กับเราทราบ
เช่น คนชมหัวใจเราพอง แต่พอคนด่าหรือว่าหัวใจเราก็แฟ๊บ เป็นธรรมดาอยู่อย่างนี้
แต่ผู้ที่ฝึกสติหรือฝึกจิตละก็ ปัญญาก็จะเกิดขึ้นตามกำลังใจตนเอง
หรือปัญญาจะมีมากหรือน้อยนั้น ก็ต้องตอบว่า จิตเรานั้นสามารถเข้าถึงธรรมอันละเอียดกันแค่ไหน
ยิ่งจิตผู้ที่ได้ปัญญาญาณด้วยแล้ว แทบไม่ต้องไปพิจารณาธรรมให้มากความ
อย่าลืมนะ ความอัศจรรย์แห่งของคนเรานั้น ถ้าจิตเขาได้เรียนรู้และเข้าใจแล้ว ทีเดียวเท่านั้นเอง
จิตเขาจะปล่อยวาง จากเรื่องที่ว่ายากๆ ก็จะเป็นเรื่องง่ายดายทีเดียว

ขอให้ผู้ปฎิบัติทุกท่าน ว่าตนเองได้ปัญญาญาณหรือว่าญาณอะไร ขอให้ผู้ปฎิบัติตอบตนเองให้ได้
แต่ถ้าตอบตนเองไม่ได้ เท่ากับต้องไปปฎิบัติใหม่หรือทบทวนใหม่หมดเลย
(สอบตก พวกเราอย่ามาอ้างเหตุผลทางโลก เพราะเหตุผลมนุษย์มีมากกว่า 108ประการ)

หากเรายังมีความรู้สึกเป็นทุกข์กันอยู่ นั่นก็แสดงว่า จิตของผู้นั้น ยังหลงอยู่ หรือยังมีอัตตา มานะหลงเหลืออยู่ นั่นเอง
เช่น ถ้าเราไม่มีอัตตา มานะ แล้วเราจะเอาอะไรไปโกรธกัน ไปเกลียดกัน
แต่ถ้าเราปล่อยวางได้จริงๆ
ขอให้สังเกตดูที่จิตใจของเราเอง เช่น มันยังมีความร้อนรุ่มภายในจิตใจของเราไหม?
เราให้อภัยคนง่ายไหม? อโหสิกรรมคนอื่นง่ายไหม? ขอให้ตอบตนเอง

แต่ถ้าสติกับจิตไปอยู่ร่วมกันแล้ว บอกคำเดียวว่า ไม่มีหลง
เพราะเรามีสติสัมปชัญญะ หรือ จิตเป็นสมาธิหรือทรงฌานอย่างต่อเนื่อง
หลุดเมื่อ ก็เตรียมตัวรับรางวัล นั่นก็คือ ทุกข์!

ส่วนการทำงานของสตินั้น ก็เปรียบเสมือนตำรวจจากกองพิสูจน์หลักฐาน
คือ จะต้องทำงานร่วมกับแพทย์ กับป่อเต็กตึ้ง นั่นเอง

สรุปแล้ว เราต้อง(พยายาม)ทำอินทรีย์ ๕ ให้แก่กล้ากันต่อไปฯ

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=At8UNY2DYrA]วิธีง่ายๆที่ทำให้ได้ฌาณ - YouTube[/ame]​

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=8p7WX14AfDE]ดนตรีธรรมชาติเพื่อสมาธิ - YouTube[/ame]

ขอให้ผู้เจริญทั้งหลาย
มีแต่ความสุขกาย สบายใจ และเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปด้วยเทอญ
สาธุๆๆ​

 

สวัสดีค่ะ คุณภูทยานฌาน2 ติ๊กสบายดีค่ะ ยินดีกับกระทู้นี้ด้วยนะค่ะที่มีท่านที่ใฝ่บุญ สนใจยกระดับจิตสูงขึ้นเรื่อย ๆ
และขออนุโมทนาบุญ กับครูบา อาจารย์ สหายธรรมทุกท่านที่ได้สละเวลาผลัดเปลี่ยนกันช่วยยกระดับจิตบุญทุกดวง

"ความปรารถนาใด ๆ ในโลกหล้า ไม่เทียบค่า อริยสัจจา คำสั่งสอน
ธรรมจักษุ แจ้งในธรรม พระชินวร เจริญพร ตามรอยบาท พระศาสดา"

ช่วงผ่อนคลาย....
ใกล้วันแห่งความรักแล้ว ขออนุญาตฝากเพลงเพราะ ๆ ให้ฟังค่ะ

<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/d8khc0WVmEQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

...คนเราที่โง่...ก็โง่อยู่นี่แหละ เมื่อไดได้ฝึกหัดตัวของตัว
็
ให้เป็นไปตามหลักของพระพุทธเจ้า แล้วจะเป็นผู้ฉลาดขึ้นมา

โดยไม่ต้องถามใครแหละ เอาธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นเครื่องส่องทาง

ดำเนินการลงไป ลงไป หากมีวันฉลาดจนได้แหละ.

ธรรมะของหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน. สาธุ สาธุ สาธุ.

 

::: ดูแค่การเกิดดับยังถือว่าหยาบ :::

"... ผ่านมาแล้ว ๒๕๕๕ ปีจวบจนปัจจุบันนี้ ศาสนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไม่ใช่เป็นของเก่าคร่ำครึ ยังเป็นของสดของใหม่อยู่นั่นเอง เพียงแต่ว่า เราเป็นผู้ที่ว่าไม่รู้จักการเฉลียว หรือการสังเกตทางด้านการประพฤติการปฏิบัติของตนเท่านั้นเอง เราขาดการสังเกตนั่นเอง ถ้ามีการสังเกตแล้วเราจะทราบทันทีเลยว่า นี้กิเลสเกิด นี้กิเลสดับ นี้ธรรมเกิด นี้ธรรมดับ นี้สิ่งนี้มี นี้สิ่งนี้ไป เมื่อสังเกตอยู่เรื่อยๆ ที่เค้าเรียกว่า เห็นการเกิดดับนั่นเอง แต่การเห็นการเกิดดับก็เป็นของเหมือนกับว่า เป็นของเป็นคำพูดเฉพาะๆ เฉยๆ คือดูแต่เกิดดูแต่ดับ ดูแต่เกิดดูแต่ดับ แต่การสังเกตนี้ไม่ไช่ดูการเกิดการดับเท่านั้น คือดูเหตุอีกต่างหาก ว่ามันดับเพราะอะไร มันเกิดเพราะอะไร ดูการแค่เกิดแค่ดับเท่านั้น ยังไม่ถือว่าเป็น "มรรค" นะ

เหมือนกับว่าทหารมันยืนดูคนเข้าคนออกประตูเมืองก็ยืนดูอย่างนั้น มันไม่ได้สาวหาว่าคนนี้มาจากไหน และเข้าไปจะเข้าไปทำอะไรอย่างนี้เรียกว่าดูการเกิดดับ นี้ยังถือว่าหยาบ ยังไม่ถือว่าละเอียด การปฏิบัติแบบมรรคที่มีความละเอียดลออนั้น ก็คือการสังเกต คนนี้มาทำอะไรหนอ นี่คือการสังเกต เข้าไปแล้วเค้าเอาอะไรออกมามั้ยหนอ นี่เรียกว่าสังเกต อาการสังเกตนี้แหละ ให้หัดสังเกตจิตใจของตนเป็นสำคัญที่สุดนะ ไม่ต้องไปสังเกตอย่างอื่น เรื่องร่างกายไม่ต้องสังเกตมาก สังเกตที่จิตก่อน หัดสังเกตจิตใจเราตอนนี้อารมณ์เป็นอะไรหนอ อารมณ์โกรธ อารมณ์เกลียด อารมณ์ลุ่ม อารมณ์หลง อะไรที่มันเข้ามา ขึ้นชื่อว่าอารมณ์ที่ทำให้ใจของเรามันแกว่ง มันเหวี่ยงไป ให้สังเกตดูว่า ทำไมมันถึงแกว่งทำไมมันถึงเหวี่ยง เหวี่ยงไปทางความสุขก็มี เหวี่ยงไปทางความทุกข์ก็มี แกว่งไปตามเรื่องราววุ่นวายฟุ้งซ่านหงุดหงิดก็มี สิ่งเหล่านี้ต้องสังเกตดูและหาดูว่ามันเกิดจากอะไร ถ้าจิตเราแกว่งจริง ถ้าจิตเราขุ่นจริงถ้าจิตเราทุกข์จริง ถ้าจิตเราสุขจริง เวลาสุขเกิดแล้วสุขดับ ทำไมจิตไม่ดับไปด้วย เวลาทุกข์เกิดขึ้นที่จิตว่าเราเป็นทุกข์ ว่าจิตเป็นทุกข์ เวลาทุกข์ดับทำไมจิตเราไม่ดับไปด้วย ถ้าเราเป็นทุกข์ เวลาทุกข์ดับ ทำไมตัวเราไม่ดับไปด้วย ถ้าทุกข์เป็นเรา ทำไมทุกข์หายไปแล้วทำไมตัวเราไม่หายไปด้วย แสดงว่าทุกข์ไม่ใช่ตัวเรา ทุกข์ไม่ใช่ร่างกายเรา

ทุกข์ไม่ใช่จิต ถ้าทุกข์เป็นจิต ทุกข์ดับไปจิตต้องดับไปด้วยสิ มันจะมาอยู่อย่างนี้ได้ยังไง อย่างนี้เรียกว่าสังเกต มันละเอียดกว่าคำว่าดูการเกิดดับเท่านั้น เพราะฉะนั้นคำว่าสังเกตนี้ มันหมายถึง สัมปชัญญะ คือความรู้ตัว แต่ความรู้ตัวตัวนี้ไม่ใช่รู้ตัวกาย มันเป็นการรู้ตัวจิต และการสังเกตบ่อยๆจะทำให้เกิดปัญญา นี่ มัน เป็นมรรคเพราะแก้ เข้าไปแก้เข้าไปค้นหาสมุทัย ได้แก่เหตุอะไรมันทำให้เกิดอันนี้ ทำไมมันทำให้ทุกข์ ทำไมมันทำให้สุข นี่เข้าไปค้น หาในจิตในใจของเรา ไม่ต้องไปหาที่อื่น เพราะเหตุมันมาจากที่นี่ มาจากจิตใจของเรานี่เอง..."

ตอนหนึ่งของพระธรรมเทศนา เรื่อง ฝึกสังเกตุจิตใจตน
โดย หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน
ที่มา fb ธรรมคำสอน หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน

 

เดินทางไม่ถูก...ไม่ถึงจุดหมายได้นะ
มีอุบาสิกานักคุยกลุ่มหนึ่งมากราบหลวงปู่แล้วชอบนําเรื่องคนอื่นมาวิจารณ์...หลวงปู่ก็เตือนว่า...
"พวกเราถูกความแก่ เจ็บ ตาย คาดโทษไว้แล้วจึงรีบมาแก้ไขตัวเองสิ!!! เกิดเป็นทุกข์ แก่เป็นทุกข์ จะเอาอีกหรือ?หือ?มัวแต่มองตาคนอื่นทําไม?ตาของเราก็มี มองผิวหนังคนอื่นทําไม?หนังของเราเองก็มีอยู่รอบ มองหน้าคนอื่นทําไม?หน้าของเราก็มีอยู่แล้ว
ระวัง!!!อย่าคล้อยตามคน สัตว์ บุคคล จะหลงทางเดินไม่ถูกทางไม่ถึงที่หมายได้นะ"
ธรรมะของหลวงปู่บุดดา ถาวโร ลูกขอน้อมกราบหลวงปู่ด้วยเศียรเกล้า

 

หลวงปู่ชา-หัวใจพุทธศาสนา
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=pyPWAPO3-LE]หลวงปู่ชา-หัวใจพุทธศาสนา - YouTube[/ame]

หลวงปู่เทศน์ได้แจ่มแจ้งมาก ฟังแล้ว เบิกบาน เป็นอาหารใจ;aa2

 

คําคม
บางคนเป็นดั่งใบไม้ที่ร่วงหล่นจากต้น... สุดแล้วแต่ลมจะพัดผันไปทางใดไม่มีเข็มชีวิตที่แน่นอนคนพวกนี้้เป็นใหญ่อยู่ในโลก...
บางคนเป็นเหมือนดวงดาวที่โคจรไปตามทางของตน... มีอุดมคติและมีวิถีชีวิตที่แน่นอน คนพวกนี้มีน้อยในโลก... แต่มักประสบความสําเร็จยิ่งใหญ่ และเป็นที่เคารพนับถือยกย่องบูชาของโลก...
ที่มา หนังสือธรรมะสว่างใจ โดย...วศิน อินทสระ

 

ดวงตาเห็นธรรมนั้น
คือดวงตาที่เห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มีความเกิดขึ้นเป็นเบื้องต้น
ความแปรไปเป็นท่ามกลาง ความดับไปเป็นที่สุด
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ความจริงการเป็นผู้ปฏิบัติใจเรานั้น เมื่อเราดูใจเราเมื่อใด
ก็ให้มีสติจ้องอยู่อย่างนั้น เมื่อมีสติมันก็มีปัญญา
มองเห็นว่าไม่ว่าที่ใดก็ตาม ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม

ไม่ว่าจะเป็นใครพูดอะไรก็ตาม มันล้วนเป็นธรรมะทั้งนั้น
ถ้าเรารู้จักนำมาคิด ธรรมะทั้งหลายคือธรรมชาติ
ที่มันเป็นอยู่ของมัน มันล้วนเป็นธรรมะทั้งหมด

พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภัทโท)
วัดหนองป่าพง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี
หนังสือ ๔๘ พระธรรมเทศนา หน้า ๑๐๘-๙​

 

พระญาณสิทธาจารย์ (หลวงปู่สิม พุทธาจาโร)


สิ้นภพ-สิ้นชาติ

“ทางพระสอนให้ล่ะชั่ว ทำความดี แต่ไม่ให้ติดอยู่ในความดี
ให้บำเพ็ญจิตให้ยิ่งขึ้น จนไม่ติดดีติดชั่ว จึงจะพ้นโลกนี้ไปได้
เพราะแม้คุณความดีจะส่งผลให้เป็นสุข
ไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์ เป็นเทพ อินทร์ พรหม ก็ตาม
แต่เมื่อกำลังของกุศลกรรมความดีนั้นๆ หมดลง ก็ย่อมต้องกลับเวียนว่ายตายเกิดอีก

ทางพระจึงสอนให้มุ่งภาวนา ทำจิตให้ รวม ระวัง ตั้งมั่น…
ทำจิตให้มีปัญญารู้ตามความจริงด้วยตนเอง
จนถอดถอนอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นต่างๆออกเสีย
จึงจะเป็นไปเพื่อความสิ้นภพสิ้นชาติ หมดทุกข์หมดยากโดยแท้จริง”

 

"ธรรมชาติของดีทั้งหลาย ย่อมเกิดมาแต่ของไม่ดี
อุปมาดั่งดอกปทุมชาติอันสวยงาม
ก็เกิดจากโคลนตม อันเป็นของสกปรก

แต่ดอกบัวนั้นเมื่อพ้นโคลนตมแล้ว ย่อมเป็นสิ่งสะอาด
เป็นที่ทัดทรวงของพระราชา เสนาบดีและดอกบัวนั้น
ก็มิได้กลับคืนไปยังโคลนตมนั้นอีกเลย

เปรียบเหมือนพระโยคาวจรเจ้า ผู้ประพฤติพากเพียร พยายาม
ย่อมพิจารณาซึ่งสิ่งสกปรกน่าเกลียด คือตัวเรานี้เอง
ร่างกายนี้เป็นที่ประชุมแห่งของสกปรก"


หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ผู้ที่เข่นฆ่าหมู่แกะได้ชื่อว่า คนฆ่าสัตว์นั้น

ย่อมทิ้งซึ่งมีดแห่งการฆ่าสัตว์ แล้วกลับตัวกลับใจ

ก็สามารถไปสู่หนทาง แห่งการเป็นพุทธะได้

จอมมารผีร้าย ที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายนั้น

หากหยุดลงซึ่งความชั่วร้ายนั้นแล้ว สำนึกบาป

ก็สามารถเป็นอริยะปราชญ์เมธีได้.

คัดมาจาก สภายุวพุทธธรรมจาริก.

 

อย่าดูความดีของตัวเอง

อย่าดูความชั่วของผู้อื่น

จงดูความชั่วของตัวเอง

เพื่อเอามาทำให้เศร้าใจ ผ้าเปื้อนซักได้

เคยผิดพลาดมาก็แก้ไขได้

ทุกวันต้องขวนขวาย ละความชั่วประพฤติดี

ชีวิตต้องดีขึ้นแน่ อย่าเลวลง.

คัดมาจาก สภายุวพุทธธรรมจาริก.

 

การปฏิบัติธรรมก็คือ... การเตรียมพร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเราๆท่านๆ เพราะไม่มีใครจะรู้ล่วงหน้าว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเรา...อย่างเช่นความเจ็บไข้ได้ป่วย!!!หรือเป็นโรคกระทันหัน เช่น อุบัติเหตุ หรือโรคหัวใจวาย สิ่งเหล่านี้เหตุขึ้นได้ตลอดเวลา...เราจึงต้องมาเตรียมตัวรับกับสิ่งเหล่านี้ที่จะเกิดขึ้น...ก็คือมาปฏิบัติธรรมนั้นเองมาน้อมดูกายดูใจของเราว่าถ้าเกิดสิ่งนี้ขึ้นมาจะทําใจได้ไหม? เพราะการเกิด แก่ เจ็บ ตาย นั้นเราหลีกไม่ได้แน่แต่จะมาช้าหรือเร็วแค่นั้น แต่เราจะต้องทําใจให้ได้ก็ต้อง"ฝึกจิต"ของเราให้เข็มแข็งนั้นเอง อย่างวันนี้ผู้เขียนได้รับรู้การเกิดขึ้นโดยเราไม่ทันได้รู้ตัว... เพราะตอนเช้าจะทํากับข้าวเลยจะยกเอาถ้วยที่จะมาอบอาหารแค่ก้มจะหยิบถ้วยแค่นั้นเองกระดูกช่วงเอวได้มีเสียงดัง "ก๊อก"แล้วก็จะยืนขึ้นก็ไม่ได้กลายเป็นคนแก่ที่มีอายุสัก ๗๐-๘๐ ปีไปเลยโดยอัตโนมัติก็เลยนึกถึงธรรมะของพระพุทธเจ้าที่ว่าคนไม่เห็นทุกข์หรือไม่ได้ปฏิบัติธรรมก็คงจะต้องคิดว่าเราจะต้องไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่อยากตาย...แต่ก็ไม่มีใครหนีพ้นสักรายเดี่ยวนี้แค่เอวเคล็ดยังทําให้เรากลายเป็นคนแก่ๆดีๆนี้เองจึงนํามาแชร์ค่ะ

 

"การทำตนที่ชั่ว ให้เป็นตนที่ดีได้ เป็นกุศลที่สูงที่สุด" (สมเด็จพระสังฆราช)​

การให้ธรรมที่แท้จริง หมายถึงการทำตนเองของทุกคนให้มีธรรม พุทธศาสนิกชนจำนวนไม่น้อย มีศรัทธาเชื่อในคุณแห่งการให้ธรรมเป็นทาน จึงพากันพิมพ์หนังสือธรรมะแจกเป็นธรรมทาน ซึ่งเชื่อว่าเหนือการให้ทั้งปวง ซึ่งจักเป็นบุญเป็นกุศล ยิ่งกว่าบุญกุศลที่เกิดจากการให้ทานอื่นทั้งปวง นี้เป็นการถูก เป็นการดี เพราะการเผยแพร่ธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นความดีอย่างยิ่ง ยิ่งผู้ได้รับนำไปปฏิบัติก็จะยิ่งเป็นการดีที่สุด

เพราะการปฏิบัติธรรม ทรงธรรม ตั้งอยู่ในธรรม เป็นการนำให้ถึงความสวัสดีอย่างแท้จริง และไม่เพียงเป็นความสวัสดีเฉพาะตนเองเท่านั้น ยังสามารถแผ่ความสวัสดีให้กว้างไกลไปถึงผู้เกี่ยวข้องได้มากมาย กล่าวได้ว่า ผู้มีธรรมเพียงคนเดียว ย่อมยังความเย็น ความสุข ให้เกิดได้เป็นอันมาก ตรงกันข้ามกับผู้ไม่มีธรรม ...แม้เพียงคนเดียว ก็ย่อมยังความร้อนความทุกข์ให้เกิดได้เป็นอันมาก

พิจารณาจากความจริง ที่ว่าผู้มีธรรมเป็นผู้ให้ความเย็น ความสุขแก้ผู้อื่นได้ เช่นเดียวกันกับที่ให้ความเย็นความสุขแก่ตนเอง อาจเห็นได้ว่า การให้ธรรมไม่หมายถึงเพียงการพิมพ์หนังสือธรรมแจก หรือการอบรมสั่งสอนด้วยวาจา ให้รู้ให้เห็นธรรมเท่านั้น

แต่การให้ธรรมที่แท้จริง ย่อมหมายถึงการทำตนเองของทุกคนให้มีธรรม ให้ธรรมในตนปรากฏแก่คนทั้งหลายโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องมีการแสดงออกเป็นการสั่งสอนด้วยวาจา หรือเช่นด้วยการแสดงธรรมแบบพระธรรมเทศนาของพระ

การสั่งสอนธรรมหรือให้ธรรมด้วยความประพฤติปฏิบัติธรรมด้วยตนเองนั้น มีความสำคัญเหนือกว่าการแจกหนังสือธรรมเป็นอันมากด้วยซ้ำ เพราะการประพฤติปฏิบัติธรรมด้วยตนเองอย่างสม่ำเสมอ จนธรรมนั้นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับกายกับใจ นั่นแหละเป็นการแสดงธรรมให้ปรากฏแก่ผู้รู้ผู้เห็นทั้งหลายทั้งปวง และจะต้องได้ผลมากกว่าการให้ธรรมที่เป็นข้อเขียนในหน้าหนังสือ

ผู้ให้ธรรมทั้งด้วยการให้หนังสือธรรมะ และทั้งการปฏิบัติด้วยตนเองให้ปรากฏเป็นแบบอย่างที่ดีงาม เป็นแบบอย่างของสัตบุรุษ กล่าวว่าเป็นผู้ให้เหนือการให้ทั้งปวง เพราะการพยายามช่วยให้คนเป็นผู้มีธรรมของสัตบุรุษ ละธรรมของอสัตบุรุษนั้น ก็เท่ากับพยายามช่วยให้คนบนดินคือต่ำเตี้ยได้เข้าใกล้ฟ้าคือสูงส่ง หรือช่วยให้คนชั่วเป็นคนดีนั่นเอง

การช่วยให้คนชั่วเป็นคนดีนั้น ผู้ใดทำได้จักได้กุศลสูงยิ่ง การช่วยตนเองที่ประพฤติไม่ดีให้เป็นผู้ประพฤติดีนั้น ก็เป็นการช่วยคนชั่วให้เป็นคนดีเช่นกัน และจะเป็นกุศลที่สูงที่สุดเสียด้วยซ้ำ เพราะนอกจากตนเองจะช่วยตนเองแล้ว คนอื่นยากจักช่วยตนได้ การทำตนที่ชั่ว ให้เป็นตนที่ดีได้ เป็นกุศลที่สูงที่สุด”

สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช

 

รักษาใจเป็นอันดับหนึ่ง

รักษาสิ่งภายนอกเป็นอันดับสอง

ใจเป็นรากฐานของการครองโลก

และการครองธรรม. หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน.

 

สัจจะ สัจจะ สัจจะ

================
ชิตังเม อนุโมทนาสาธุค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มจาก"สัจจะ"

 

• บทแผ่ส่วนกุศล ๗ ประการ
แสดงกระทู้ - บทแผ่ส่วนกุศล ๗ ประการ &bull; ลานธรรมจักร

• กรณียเมตตสูตร
แสดงกระทู้ - กรณียเมตตสูตร &bull; ลานธรรมจักร