จิตมีจิตอวิชชาอยู่ นั้นจะถือว่าเป็นเราเป็นของเราได้อย่างไร

ตัวภพชาติแท้คือ....
เทศน์อบรมพระ ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๗ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๒๓
​

 

"ให้เรียนให้ปฏิบัติสิ่งเหล่านี้ให้เห็นชัดเจนแจ่มแจ้ง"

ตามหลักความจริงที่มีอยู่ในตัวของเรา ตโจ ตจปริยนฺโต "ร่างกายนี้" มีหนังหุ้มอยู่โดยรอบ หนังนี้แลเป็นเครื่องพรางตามนุษย์ตาฟาง ให้ถูกกิเลสหลอกลวงว่าเป็นของสวยของงามของจีรังถาวรไปเสียหมด ตาแจ้งตาสว่างก็กลายเป็นตามืดไปหมด เพราะกิเลสมันปิด ตาไม่มีกระจกคือปัญญาส่องให้ถึงตามหลักความจริง ท่านจึงให้ใช้ปัญญาพิจารณา นี่เรียกว่าทำงาน ทำงานชอบ นี่ละชอบที่จะถอดถอนกิเลสความยึดมั่นสำคัญผิด ออกมาจากความลุ่มหลง ให้ถอนตัวออกมาด้วยความรู้ชอบเห็นชอบของปัญญา จนกระจายไปหมดทั่วสรรพางค์ร่างกาย

จะแยกออกไปทางด้านอสุภะมันก็เต็มไปด้วยอสุภะทั้งร่างกายนี้อยู่แล้วสงสัยที่ไหนกัน เสกสรรปั้นยอว่าเป็นของสวยของงามให้กิเลสได้ใจไปทำไม เพราะสิ่งเหล่านี้กิเลสมันเป็นของปลอม มันจึงเสกของปลอมมาหลอกลวงพวกเรา ทั้ง ๆ ที่ไม่สวยไม่งาม มันก็บอกว่าสวยว่างาม เราก็เชื่อมันร่ำไป ตัวคนทั้งคนเหม็นคลุ้งไปหมด ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ตายผายลมออกมาเท่านั้น มันก็เต็มไปด้วยของปฏิกูลเห็นประจักษ์กับใจแล้ว

ทำไมจึงไปยอมเชื่อกิเลสว่าเป็นของสวยของงามน่ารักใคร่ชอบใจอยู่ได้ หลงขนาดไหนมนุษย์เรา เฉพาะอย่างยิ่งนักปฏิบัติผู้จะสอดส่องเรื่องเหล่านี้ให้เห็นด้วยปัญญา เอาไปไว้ที่ไหนปัญญาจึงไม่เห็นชอบ ตามสิ่งที่มีอยู่โดยหลักธรรมชาติแห่งความจริงของตนนี้ให้ชัดเจนล่ะ นี่คือการงานชอบ พิจารณาให้ชอบตามหลักของงานที่พระพุทธเจ้าทรงมอบไว้นี้

แยกลงไปความแปรสภาพมันแปรอยู่ทุกขณะทุกเวลา ไม่ฟังความจริงนี้บ้างเหรอ ทำไมจึงไปฟังสิ่งที่ว่า นิจฺจํ เที่ยง สุขํ จะเป็นสุขไปเรื่อย ๆ เพลิดเพลินลุ่มหลงไปเรื่อย ๆ ตื่นลมตื่นแล้งไปด้วยอำนาจของกิเลสตัณหา รู้ไหมว่ามันหลอกไปขนาดไหน ความจริงมันเป็นของแปรสภาพอยู่ตลอดเวลาตามหลักธรรมเป็นอย่างนั้น ทุกฺขํ บีบบังคับหาความเป็นอิสระไม่ได้ อนตฺตา ใครจะอาจเอื้อมถือว่านี้เป็นเราเป็นของเราให้ได้รับความสุขความเจริญเย็นใจหายจากทุกข์ไปได้ เพราะยึดสิ่งเหล่านี้ว่าเป็นตนเป็นของตน

มันจมมาด้วยความยึดความถือนี้มากมายเพียงไรมนุษย์และสัตว์เรา เพราะความเชื่อกิเลสตัวหลอกลวงตัวจอมปลอม แผดเผาสิ่งเหล่านี้ให้แหลกแตกกระจายไปถึงหลักความจริงเห็นอย่างชัดเจนด้วยปัญญา จะเอาอะไรไปเผามันล่ะ เผาเครื่องจอมปลอมของกิเลสเสกสรรปั้นยอขึ้นมานี้ นี่พูดถึงเรื่องร่างกายก็เห็นชัดเจนอย่างนี้ละ นี่ละคืองานชอบ เดินจงกรมก็เพื่อพิจารณาสิ่งเหล่านี้ นั่งสมาธิภาวนาก็เป็นงานแต่ละอย่าง ๆ ให้ชอบด้วยการพิจารณาตามหลักธรรมที่ถูกต้องนี้จึงเรียกว่างานชอบ สัมมาวายามะ ก็เข้าในจุดเดียวกันนี้ จึงไม่อธิบายให้มากไป

 

"ไล่กันลงไปถึงส่วนละเอียด"

สุข ทุกข์ เฉย ๆ เป็นเวทนา เป็นสัญญา เป็นสังขาร วิญญาณ อะไรกระดิกขึ้นมากระเพื่อมขึ้นมา ตัวหลอกลวงต้องขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

เพราะกิเลสเป็นผู้ผลักดันให้สัญญา สังขาร วิญญาณ เกิดขึ้นมา นี่เป็นเครื่องมือของกิเลสอยู่แล้ว จึงต้องใช้ปัญญาเป็นเครื่องมือ เพื่อแยกแยะให้เห็นความจริง ความปลอมนั้นก็หายไป ๆ เพราะคำว่า อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา แต่ละขันธ์ ๆ นั้นเป็นความจริงสามารถที่จะลบล้างสิ่งจอมปลอมทั้งหลายเหล่านั้นได้

นี่พระพุทธเจ้าท่านมอบงานให้พวกเราอย่างนี้

แล้วให้ทำงานนี้จนกระทั่งทะลุปรุโปร่งไปตามหลักความจริงของพระพุทธเจ้าแล้ว กิเลสไม่ต้องบอกมันแตกกระจายไปหมด ยึดมั่นถือมั่นในรูป กิเลสอยู่ในรูป กิเลสอยู่ในเวทนา กิเลสแทรกอยู่ในสัญญา ในสังขาร ในวิญญาณ ถูกกำจัดออกด้วยตปธรรมจนไม่มีที่อยู่ เมื่อไม่มีที่อยู่ ตรงไหนจะพออยู่ได้มันก็หลบก็ซ่อนเข้าไป ๆ จนกระทั่งไปถึงจิต ไม่มีที่ไปแล้ว ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ทางรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันเป็นที่อยู่ที่อาศัยที่หลบซ่อนของกิเลสมานาน ก็ได้ถูกทำลายลงไปแล้วด้วย อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา ด้วยอสุภะอสุภังอันเป็นธรรมของจริง

สิ่งที่ปลอมก็แหลกไปหมด เห็นปรากฏชัดแต่ความจริงเท่านั้น กิเลสก็หาที่หลบซ่อนไม่ได้ เพราะกิเลสไม่ใช่ของจริงเป็นของปลอม เป็นข้าศึกต่อธรรมแต่ไหนแต่ไรมา จึงเอาธรรมเข้าปราบกิเลส เมื่อถูกทำลายลงไปเป็นลำดับ ๆ มันก็ยังเหลือแต่จิตอวิชชาเท่านั้น ไปอยู่ที่ตรงนั้นเพราะไม่มีที่ไป ถูกตีต้อนเข้าไป ฟันเข้าไป แหลกเข้าไป บริษัทบริวารถูกสติ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร ฟาดฟันหั่นแหลกแตกกระจัดกระจายกันไปหมด หลงแม่หลงลูก หลงปู่ ย่า ตา ยาย ไปรวมตัวอยู่ในจิต

 

เอ้า "จิตเป็นอะไร"

จิตมีจิตอวิชชาอยู่ นั้นจะถือว่าเป็นเราเป็นของเราได้อย่างไร ก็ตัวปลอมทั้งตัวมันเข้าไปอยู่ในนั้นคือ อวิชฺชาปจฺจยา นั่นแหละ อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา ของจิตกับของอวิชชากลมกลืนเป็นอันเดียวกัน สติปัญญาฟาดฟันลงไป ไม่นอกเหนือจากคำว่า อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตาเหมือนกัน ไว้ใจกันได้ยังไง

"ถือได้ยังไงถือจิต ก็เหมือนกินข้าวทั้งเปลือก เหมือนกินปลาทั้งก้าง" เดี๋ยวมันขวางคอตายว่าไง จึงต้องแยกแยะให้มันชัดเจน

ตป ๆ แปลว่าอะไร แปลว่าความแผดเผา เผาเข้าไป ๆ อันใดเป็นของปลอมทนอยู่ไม่ได้มันกระจัดกระจายไป อะไรเป็นของจริงทำลายก็ไม่สูญ เมื่อเป็นเช่นนั้นสติปัญญาทำลายเข้าไปตรงนั้น สิ่งที่เป็นของปลอมคือ อวิชฺชาปจฺจยา มันก็ถูกตีแตกกระจายสลายลงไปไม่มีสิ่งใดเหลือ

สิ่งที่เหลือก็คือความบริสุทธิ์ของใจ นั่นของจริงแท้ไม่ฉิบหาย

นั่นละที่นี่การเปลื้องภพเปลื้องชาติ สำเร็จขึ้นมาด้วยการทำลายรวงรังของอวิชชาซึ่งอยู่ภายในวัฏจิตให้กลายเป็นวิวัฏจิต บัดนี้เป็นวิวัฏจิตแล้ว วิวัฏจักรกลับไม่หมุน สิ้นสุดกันลงในจุดนั้น นี่ผู้ปฏิบัติ พระพุทธเจ้าท่านปฏิบัติอย่างนี้ สอนธรรมไว้อย่างนี้ พระสาวกทั้งหลายท่านก็ปฏิบัติแบบนี้ ตะเกียกตะกายมาด้วยความทุกข์ความลำบากเช่นเดียวกันหมด

 

คัดลอกเฉพาะบางส่วนจากที่มา
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=925&CatID=3

เทศน์อบรมพระ ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๗ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๒๓
ตัวภพชาติแท้คือ....