ตามรอยพระบาท, เพียรเผากิเลสให้เร่าร้อน

พระพุทธเจ้ามี ๓ ระดับ
๑. ปัญญาธิกะพุทธเจ้า ทรงบำเพ็ญบารมี ๔ อสงไขยกำไรแสนกัลป์ พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันทรงเป็นปัญญาธิกะพุทธเจ้า
๒. สัทธาธิกะพุทธเจ้า ทรงบำเพ็ญบารมี ๘ อสงไขยกำไรแสนกัลป์
๓. วิริยาธิกะพุทธเจ้า ทรงบำเพ็ญบารมี ๑๖ อสงไขยกำไรแสนกัลป์


สัตว์โลกเกิดมาย่อมมีสุข ทุกข์ หวาดกลัว และ ต้องการความอบอุ่นปลอดภัย

ภูเขาดงคสิริ สถานที่พระพุทธเจ้าบำเพ็ญทุกกรกิริยา


ภายในถ้ำบนเขาดงคสิริ มีพระพุทธรูปปางบำเพ็ญทุกกรกิริยา


ทุกกรกิริยาเป็นพรตอย่างหนึ่ง ซึ่งนักบวชสมัยนั้นนิยมทำกัน มีตั้งแต่อย่างต่ำธรรมดาจนถึงขั้นอาการปางตายที่เกินวิสัยคนธรรมดาจะทำได้ คือ
กัดฟัน กดเพดานปากด้วยลิ้น กั้นลมหายใจเข้าออก และอดอาหาร

พระมหาบุรุษทรงทดลองทุกอย่างซึ่งนักบวช นักพรต นิยมทำกันในสมัยนั้น จนบางครั้งแทบสิ้นพระชนม์ เช่น คราวที่ลดเสวยอาหารน้อยลง ๆ จนถึงงดเสวยเลย มีพระวรกายซูบผอมจนพระโลมา (ขน) รากเน่าหลุดออกมา เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เวลาเสด็จดำเนิน ถึงกับซวนเซล้มลง ได้รับทุกขเวทนาอย่างแรงกล้า




ผู้ที่ศรัทธาทำการกราบไหว้แบบอัษฎางคประดิษฐ์ คือ การกราบที่ประกอบด้วยองค์แปด
โดยให้หน้าฝาก ฝ่ามือ ข้อศอก ลำตัว หัวเข่า และปลายเท้าแตะพื้น
ความเลื่อมใสศรัทธาเราจะเห็นได้จากการกราบซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความปิติ


ภายในวิหารพุทธคยา ประดิษฐานพระพุทธเมตตา



ตามที่กวีท่านแต่งเป็นบุคคลาธิษฐาน คือ พระอินทร์ถือพิณสามสายมาดีดให้ฟัง พิณสายที่หนึ่ง ลวดขึงตึงเกินไป เลยขาด พิณสายที่สองหย่อนเกินไป จึงดีดไม่ดัง สายที่สามไม่หย่อนไม่ตึงเกินไปนัก ดีดดังไพเราะ
พระอินทร์ดีดพิณสายที่สาม (มัชฌิมาปฏิปทา) ดังออกมาเป็นความว่า ไม้สดแช่อยู่ในน้ำ ทำอย่างไรก็สีให้เกิดไฟไม่ได้ ถึงอยู่บนบกแต่ยังสด ก็สีให้เกิดไฟไม่ได้ ส่วนไม้แห้งและอยู่บนบก ก็สีให้เกิดไฟได้ อย่างแรกเปรียบเหมือนคนยังมีกิเลสและยังอยู่ครองเรือน อย่างที่สองเหมือนคนออกบวช แล้ว แต่ใจยังสดด้วยกิเลส อย่างที่สามเหมือนคนออกบวช แล้วใจเหี่ยวจากกิเลส

เมื่อทรงได้ยินเช่นนั้น พระมหาบุรุษจึงทรงเลิกบำเพ็ญทุกกรกิริยา แล้วเริ่มเสวยอาหารเพื่อบำเพ็ญเพียรทางใจ
ในคืนที่พระองค์จะเสด็จลงจากภูเขาดงคสิริทรงสุบินนิมิต ๕ ประการ ดังนี้
๑. ทรงบรรทมหงายเหนือพื้นปฐพี พระเศียรหนุนภูเขาหิมพานต์ พระหัตถ์ซ้ายหยั่งลงในมหาสมุทรในทิศตะวันออก พระหัตถ์ขวาและพระบาททั้งคู่หยั่งลงในมหาสมุทรทิศใต้ (พระมหาบุรุษจะได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า)
๒. หญ้าแพรกเส้นหนึ่งงอกจากพระนาภี สูงขึ้นไปจนถึงท้องฟ้า (จะได้ประกาศสัจจธรรมแก่เทวดาและมนุษย์)
๓. หมู่หนอนทั้งหลายไต่ขึ้นมาแต่พื้นพระบาททั้งคู่จนถึงพระชานุ (คฤหัสถ์และพราหมณ์ทั้งหลายจะได้เข้ามาสู่สำนักของพระองค๋)
๔. ฝูงนกสี่จำพวก สีเหลือง สีเขียว สีแดง และสี่ดำ บินมาแต่ทิศทั้งสี่ มาจับแทบพระบาทแล้วกลายเป็นสีขาว (กษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ และศูทร เมื่อเข้าสู่สำนักก็จะเข้าถึงธรรมอันบริสุทธิ์)
๕. เสด็จไปเดินจงกลมบนยอดเขาอันเต็มไปด้วยอาจม แต่ทว่าอาจมนั้นไม่เปรอะเปื้อนพระบาทแต่อย่างใด (ถึงแม้พระองค์จะสมบูรณ์ด้วยสักการะ อามิส ที่ชาวโลกน้อมถวายด้วยศรัทธา ก็มิได้มีพระทัยข้องอยู่ให้เป็นมลทินแม้แต่น้อย)




นักบวชชาวทิเบต มาสักการะเป็นจำนวนมาก ซึ่งชาวทิเบตเหล่านี้จะเดินทางมายังพุทธคยาเป็น จำนวนนับพัน ช่วงระหว่างเดือนธันวาคม-มกราคม ของทุกๆ ปี
โดยจะมีการสวด กาลจักร คือการสวดเพื่อแผ่เมตตาให้ สรรพสัตว์ และเกิดสันติสุขแก่โลก




ต้นพระศรีมหาโพธิ์เป็นต้นไม้ประจำพระองค์ เป็นสหชาติเกิดพร้อมกันกับพระองค์เป็นสถานที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ประทับนั่งตรัสรู้ในคืนวันเพ็ญวิสาขปุรมณีก่อน พ.ศ. ๔๕ ปี ณ สถานที่นี้ได้เคยมีพระพุทธเจ้าองค์อื่น ๆ ในอดีตกาลถึง ๓ พระองค์
ที่ได้ทรงตรัสรู้แล้ว มีพระนามว่า พระกกุสันธะ พระโกนาคมนะ และพระกัสสปะ ทั้งพระพุทธเจ้าพระสมณโคดม และในอนาคต
ก็จะเป็นที่ตรัสรู้ของพระศรีอริยเมตเตยะ (ต้นโพธิ์ที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันเป็นต้นที่ ๔)









Attached image(s)
<!-- THE POST -->