ถามจารย์เล่าปัง?

ให้ไปถามใครก็ได้ ที่ว่าเก่งๆ เรียนสูงๆ หรือ ร่ำรวยที่สุดในโลก

คำตอบสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็คือ....ช่างแมร่งมันเถอะ

 

ไม่เอาทั้งกรูและมัน คับ เลยหาทางออกยังไม่เจอ

 

เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา.แปลว่า....ช่างแมร่งมันเถอะ

 

อยากเจอทางออกแบบไหนล่ะ?

 

ไม่เกาะและปล่อยตามธรรมชาติแหละมั้งคับ

 

การปล่อยวาง ถ้าแปลตรงๆ ก็คือ...ช่างแมร่งมันเถอะ

 

แล้ว นี่คือทางออกงั้นเหรอ?
ออกไปไหน?

 

ออกจากสิ่งที่ไม่ทำให้เกิดความสุขมั้งคับ

 

มีคนถามผมว่า อยู่ที่บ้านทำอะไร?
ผมตอบ นอนรอวันตาย...เขาถามว่า ไม่ได้นอนหายใจอยู่เหรอ?
ผมตอบว่า.มันหายใจเองของมันอยู่แล้ว นอนรอวันที่หมดลมหายใจ เท่านั้นเอง

ชีวิตก็มีเพียงแค่นี้จริงๆ..ส่วนเรื่องไร้สาระอื่นๆก็..ช่างแมร่งมันเถอะ

 

อะไรคือความสุขที่ว่า?
ถ้าออกได้ จะไปไหนต่อ?

 

ช่างมันเถอะนี้ ของเก็บไว้พิจารณาอีกทีนะคับ

 

มันมีด้วยหรือ สิ่งที่ทำให้เกิดความสุข ความทุก..มันมีแต่ความไร้สาระทั้งนั้น
ไร้สาระ...ทั้งนั้น

 

จะทำตามกิเลศที่ยังเหลือ หลังจากนั้นไม่รู้คับค่อยพิจารณาอีกที

 

อะไรคือกิเลส ที่กล่าวถึง?
ทำไมต้องทำตาม?
ทำไมเรียกมันว่ากิเลส?
กิเลสแบบไหน?

 

มันเปรี้ยวๆหวานๆอยู่ในใจนะคับ เลยขอเรียกตามความเข้าใจของตัวเอง

 

ความคิด ความเชื่อ ของคนทุกวันนี้ ล้วนมาจบลงที่เดียวกัน โดยไม่ได้นัดหมาย
นั้นก็คือ..ช่างแมร่งมันเถอะ
ดังนั้น...คำคำนี้ จึงไม่ต้องแปลอะไรให้ยุ่งยาก
จะเป็นเรื่องอะไร...ก็จบลงได้ ด้วยคำว่า...ช่างแมร่งมันเถอะ

คิดแล้ว...น่าจะสบายใจ มั้ง? เหมือนจะสบายใจ?

 

เวลา จะช่างฯ

ให้กำหนดรู้ ช่างฯ" ช่างฯ" ซ้อนอีกที

เหมืแน พระเจ้ามหานาม " ข้าพเจ้า
ไม่พอใจ "

พระศาสดาตรัส จง ไม่พอใจ การ
ไม่พอใจนั้นด้วย

หาก มนสิการ กระทำในใจถูก

นิ่ง เปนใบ้

ถ้ายัง พูดได้ ตั้งกระมูว์เรียกเจ้าตัว
มาแล้วห้ามเจ้าตัวพูด ซะงั้น ร่ำไป

 

แล้วทำไม ไม่เรียกมันว่า เปรี้ยวๆหวานๆ ไปเรียกว่าเป็นกิเลสทำใม ให้ผมต้องถาม..ทำไม?

 

เจอทักแล้ว ปิดสันยานน........

 

ใคร อาราดทะนาทำ มิทราบ...ช่างแมร่งมันเถอะ ไม่เป็นหรือไง
ทำเป็นนกแก้วนกขุนทองอยู่ได้...
ไม่ได้ห้ามพูด..แต่ห้ามแสดงทำ ก็ไหนบอกเองว่า การแสดทำมันยาก ไง?

มาต่อว่าผม ห้ามคุณพูดงั้นเหรอ...?