ทั้งชีวิตขอเรื่องเดียว

ขอเรื่องเดียวทั้งชีวิตเพื่อพิจารณาทราบ เขาลบไปแล้ว
http://palungjit.org/threads/%E0%B8%97%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%84%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%A7%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99-%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A8%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%95%E0%B9%84%E0%B8%95%E0%B8%A3-%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A-%E0%B8%AB%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%96%E0%B8%A3%E0%B9%82%E0%B8%9E%E0%B8%98%E0%B8%B4%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A7%E0%B9%8C.548546/

อ่านนี่แทนพอเหลือบ้าง สรุปไม่เหลือไปด้วยกัน
http://palungjit.org/threads/ทัณฑ์มิกราช-ภิกษุใดที่ทุศีล-ถึงกาลวิบัติแล้ว.539592/

เหลือที่อ่านนี่ล่ะอันเดียวสุดท้าย
"ทั้งชีวิตขอเรื่องเดียว"




ใจเย็นๆ นั่งกินหวานเย็น กินนมกินโรตีก่อน

 

เท่าที่จับใจความได้
ภัยพิบัติจะมา สงครามจะเกิด ? ถ้าพระยาธรรมจะโผล่ออกมา ก็ต้องโผล่มาพร้อม ฤทธิ์ แบบเหนือคนทั่วไป

แบบนี้ชาวไทยก็สบายซิครับ อยู่เฉยๆ ปล่อยเขารบกันไป ปล่อยภัยพิบัติเกิด ถ้ารอดโชคดี ก็รอพระยาธรรมโผล่ออกมา ทำให้ไทยเป็นมหาอำนาจ ศูนย์กลางโลก

 

แต่คนที่ไม่รู้อะไรเลย ในมหานิมิตของเรา ในสุดสายตาไม่เหลือสิ่งมีชีวิตเลยท่านเอย เรานั่งขัดสมาธิบนต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุด เราไม่อยากให้เกิด อยากให้เผื่อใจ เพราะอาจไม่เป็นอย่างที่ท่านคิด เพราะ มันมี คัมภีร์อักขระพยัญชนะมารหรืออหังการวิเศษมาร แต่พวกเราไม่มี[พระพุทธเจ้า]เหมือนดั่งสมัยพุทธกาลแล้ว ผู้รู้คัมภีร์พระไตรปิฏกพระธรรมคัมภีร์ดั้งเดิมทิพยวิเศษบริสุทธิธรรมชนิดชัดเจน แจ่มแจ้งหมดก็ไม่มีจุติมา มีแต่พอรู้ว่ามีอย่างเรา

เราใช้เวลา ๔ ปี ที่จะแก้ปริศนานี้ ๔ ปี ที่เราพยายามมาโดยตลอด ถึงภัยที่ ๕ ที่ทรงตรัส
นี่คือสติปัญญาในธรรม ที่ขอยืนยัน โดยเฉพาะเรื่อง การบำเพ็ญมหาวัฏรของพระพุทธเจ้า ที่ถูกตีความผิดๆ
http://palungjit.org/threads/พร่องใ...ด้สำเร็จผลใดๆ-แม้แต่ฌานโลกีย์ก็ไม่ได้.548335/
พวกท่านทั้งหลายเป็นกลุ่มแรกที่รู้เรื่องนี้จากเรา จะด่าเรายังไง เรายอมทุกอย่าง ขอเพียงรับทราบ และเผื่อใจไว้สักเรื่องเพื่อพิจารณาก็พอ

 

แสดงว่าหายเรียบไม่มีเหลือเลยหรอครับ ทั้งคน ทั้งสิ่งปลูกสร้าง
ก็คงต้องทำใจแหละครับ เป็นธรรมดา ของโลก ของมนุษย์

แต่มองอีกแง่ก็ดีนะครับที่มีคนมาทำหน้าที่เตือน แนะนำ ให้ไม่ปราะมาท เร่งสร้างสิ่งที่เป็นความดี (แต่ก็อาจจะยากหน่อย เพราะสมัยนี้ บางอย่างเราก็ไม่รู้ทำไปมันเป็น บุญ เป็นความดีจริงๆมั้ย)

 

เราเสียใจในเรื่องนี้ ขอขอบคุณที่ให้ความสนใจ เรื่อง อสัทธรรม และสัทธรรมปฎิรูป ที่จะมีมา เราจะพยายามติดต่อไปที่ พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี อาจารย์ ส. ศิวรักษ์ Vikrom Kromadit นิโรธาราม อารามแห่งความดับทุกข์ รายการคนอวดผี เผื่อจะช่วยพิจารณาประชาสัมพันธ์ อะไรได้บ้าง?ได้บ้าง สำนักพุทธวจน คงจะไปปลายเดือนนี้ครับ ถ้าว่างลงตัวจากงาน

ยกเลิกไม่ไปแล้ว ไม่มีใครมีปัญญาถึง

 

ปโลภสูตร
[๔๙๖]
ครั้งนั้นแล พราหมณ์มหาศาลคนหนึ่งได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค
ถึงที่ประทับ ฯลฯ ครั้นแล้วได้ทูลถามว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ข้าพระองค์ได้สดับ
มาต่อบุรพพราหมณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ ผู้เป็นอาจารย์และปาจารย์กล่าวไว้ว่า ได้ยินว่า แต่ก่อน
โลกนี้ ย่อมหนาแน่นด้วยหมู่มนุษย์ เหมือนอเวจีมหานรก บ้านนิคมชนบท
และราชธานี มีทุกระยะไก่บินตก ดังนี้ ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ อะไรหนอเป็นเหตุ
เป็นปัจจัยเครื่องทำให้มนุษย์ทุกวันนี้หมดไป ปรากฏว่ามีน้อย แม้บ้านก็ไม่เป็น
บ้าน แม้นิคมก็ไม่เป็นนิคม แม้นครก็ไม่เป็นนคร แม้ชนบทก็ไม่เป็นชนบท
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรพราหมณ์ ทุกวันนี้ มนุษย์กำหนัดแล้วด้วยความ
กำหนัดผิดธรรม ถูกความโลภไม่สม่ำเสมอครอบงำประกอบด้วยมิจฉาธรรม
มนุษย์เหล่านั้นกำหนัดแล้วด้วยความกำหนัดผิดธรรม ถูกความโลภไม่สม่ำเสมอ
ครอบงำประกอบด้วยมิจฉาธรรม ต่างก็ฉวยศาตราอันคมเข้าฆ่าฟันกันและกัน
เพราะฉะนั้น มนุษย์จึงล้มตายเสียเป็นอันมาก ดูกรพราหมณ์ แม้ข้อนี้ก็เป็น
เหตุเป็นปัจจัยเครื่องทำให้มนุษย์ทุกวันนี้หมดไป ปรากฏว่ามีน้อย แม้บ้านก็ไม่เป็น
บ้าน แม้นิคมก็ไม่เป็นนิคม แม้นครก็ไม่เป็นนคร แม้ชนบทก็ไม่เป็นชนบท ฯ


ดูกรพราหมณ์ อีกประการหนึ่ง ทุกวันนี้ มนุษย์กำหนัดแล้วด้วยความ
กำหนัดผิดธรรม ถูกความโลภไม่สม่ำเสมอครอบงำ ประกอบด้วยมิจฉาธรรม
เมื่อมนุษย์เหล่านั้นกำหนัดแล้วด้วยความกำหนัดผิดธรรม ถูกความโลภไม่สม่ำ
เสมอครอบงำประกอบด้วยมิจฉาธรรม ฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล ฉะนั้น จึงเกิด
ทุพภิกขภัย ข้าวกล้าเสีย เป็นเพลี้ย ไม่ให้ผล เพราะเหตุนั้นมนุษย์จึงล้มตายเสีย
เป็นอันมาก ดูกรพราหมณ์ แม้ข้อนี้ก็เป็นเหตุเป็นปัจจัยเครื่องทำให้มนุษย์ทุก
วันนี้หมดไป ปรากฏว่ามีน้อย แม้บ้านก็ไม่เป็นบ้าน แม้นิคมก็ไม่เป็นนิคม แม้
นครก็ไม่เป็นนคร แม้ชนบทก็ไม่เป็นชนบท ฯ


ดูกรพราหมณ์ อีกประการหนึ่ง ทุกวันนี้ มนุษย์กำหนัดแล้วด้วยความ
กำหนัดผิดธรรม ถูกความโลภไม่สม่ำเสมอครอบงำ ประกอบด้วยมิจฉาธรรม
เมื่อมนุษย์เหล่านั้นกำหนัดแล้วด้วยความกำหนัดผิดธรรม ถูกความโลภไม่สม่ำเสมอ
ครอบงำประกอบด้วยมิจฉาธรรม พวกยักษ์ปล่อยอมนุษย์ที่ร้ายกาจลงไว้ เพราะ
ฉะนั้น มนุษย์จึงล้มตายเสียเป็นอันมาก ดูกรพราหมณ์ แม้ข้อนี้ก็เป็นเหตุเป็นปัจจัย
เครื่องทำให้มนุษย์ทุกวันนี้หมดไป ปรากฏว่ามีน้อย แม้บ้านก็ไม่เป็นบ้าน แม้นิคม
ก็ไม่เป็นนิคม แม้นครก็ไม่เป็นนคร แม้ชนบทก็ไม่เป็นชนบท ฯ
พราหมณ์มหาศาลนั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของ
พระองค์แจ่มแจ้งนัก ฯลฯ ขอท่านพระโคดมโปรดทรงจำข้าพระองค์ว่า เป็น
อุบาสกผู้ถึงสรณะตลอดชีวิต จำเดิมแต่วันนี้เป็นต้นไป ฯ

 

อ้างจาก ๒๕๕๔
ด้วยเหตุการ์ณสำคัญได้เริ่มต้นขึ้นอันเนื่องมาจาก ก่อนที่ข้าพระพุทธเจ้าจะได้ออกบวชในโครงการบวชเฉลิมพระเกียรติ ถวายเป็นพระราชกุศล มีสาเหตุที่ทำให้ข้าพระพุทธเจ้าออกบวชด้วยสาเหตุ ๓ ประการ คือ
๑. ได้กราบทูลขอบรรพชากับพระบรมสารีริกธาตุ ขององค์สมเด็จพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่สถูป วัดชนาธิป ในจังหวัดสตูล
๒.ได้มีโครงการบวชเฉลิมพระเกียรติ ถวายเป็นพระราชกุศลแด่ในหลวง ปีพุทธศักราช ๒๕๕๔
๓.ได้ถือโอกาสตอบแทนพระคุณบิดาและมารดา
ด้วยสำนึกในพระราชมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้น ข้าพระพุทธเจ้า จึงได้มีโอกาสออกบรรพชาเป็นพระภิกษุ ที่ วัดก้างปลา จังหวัดนครศรีธรรมราช ในห้วงเข้า พรรษา เป็นเวลา ๓ เดือน มีฉายาว่า "ภูริปัญโญ" ตลอดระยะเวลานับตั้งแต่เวลาที่ออกบวช มีเหตุเป็นที่อัศจรร์ยใจเกิดขึ้น กับข้าพระพุทธเจ้าฯหลายประการ

จนเหตุการ์ณอันสำคัญที่สุดในชีวิต ที่มิอาจลืมเลือนได้ พึงเป็นเหตุให้ข้าพระพุทธเจ้ามีความปราถนา ที่จะสละโลกออกบรรพชาเป็นพระภิกษุในอนาคตภายใน ๙ ปีข้างหน้า ก็จักเกิดขึ้นแก่ข้าพระพุทธเจ้า ในวันสำคัญทางศาสนา คือวันเพ็ญ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๘ ทางวัดได้รับกิจนิมนต์ ท่านพระครูวรธรรมวิภัช เจ้าอาวาสวัดก้างปลา รองเจ้าคณะอำเภอทุ่งสง จึงให้พระภิกษุที่จำพรรษาภายในวัด ขึ้นขบวนรถออกเดินทางจาก วัดก้างปลา จังหวัดนครศรีธรรมราช เพื่อ ไปรับบิณฑบาตร ที่ภายในตัวอำเภอเมืองหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา ซึ่งมีพระสงฆ์ที่ได้รับนิมนต์มาร่วมบิณฑบาตร ๑๖,๐๐๐ รูป ในขณะรับบิณฑบาตร ข้าพระพุทธเจ้าได้อธิษฐานจิต ระลึกถึงอานิสงค์แผ่บุญกุศลที่เหล่าพุทธบริษัท ได้ร่วมกระทำความดี ไปจนถ้วนทั่วสหโลกธาตุ ให้ได้รับพลานิสงค์ผลบุญนั้นให้ได้ตามๆกัน ก็ให้รู้สึกปลาบปลื้มใจปิติยินดียิ่งนัก
หลังจากรับบิณฑบาตรเสร็จกิจเรียบร้อย จึงออกเดินทางไปที่ วัดพระราชดิษฐาน หรือวัดพะโคะ ตำบลชุมพล อำเภอสะทิงพระ จังหวัดสงขลา เพื่อไปฉันภัตตาหาร และกราบนมัสการ หลวงพ่อทวด โดยขบวนรถบัสที่ร่วมโดยสารมากับพระอุปัชฌาย์จาร์ยและพระสงฆ์ที่รับกิจนิมนต์ร่วมกันมานับ ๗๐ รูป ครั้นเมื่อบ่ายคล้อย จึงเคลื่อนย้ายออกเดินทางกลับ ไปยังวัดที่พำนักอยู่ เมื่อออกรถได้ไม่นาน ตลอดห้วงระยะเวลาการเดินทางที่ข้าพระพุทธเจ้า ได้นั่งพะแนงเชิง หลับตากระทำสมาธิ ระลึกถึงพระคุณขององค์สมเด็จพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระบรมมหาศาสดา ตลอดจนพระมหาอัครสาวกคือพระสารีบุตร และพระโมคคัลลานะ เมื่อได้ครุ่นคิดคำนึงถึงผลกรรมของพระโมคคัลนะ
ทันใดนั้นก็ได้บังเกิด เสียงของทิพยดนตรี อันเป็นเสียงอันไพเราะเสนาะหูอย่างยิ่งนัก เป็นท่วงทำนองหนึ่ง ดังกังวานมาแต่ไกลและดังล้อมรอบตัวข้าพระพุทธเจ้า ด้วยความแปลกใจจึงลืมตาขึ้นในขณะนั้นทันที แต่ก็มิได้มีความเคลื่อนไหว หรือการแสดงท่าทีแปลกประหลาดใจใดๆ จากพระภิกษุรูปอื่นที่โดยสารมาด้วยกัน ทั้ง ๗๐ รูปเลย ข้าพระพุทธเจ้า ในครานั้นจึงหลับตานั่งต่อ เพื่อพิสูจน์ในสิ่งที่ได้ยินและได้พบเห็น นั่นก็คือ ข้าพระพุทธเจ้าในขณะที่นั่งพะแนงเชิงบนเบาะรถ กลับมีบางสิ่งบางอย่างประดุจแก้วดวงใส มาห้อมล้อมรอบรัศมีกายของข้าพระพุทธเจ้า และดึงข้าพระพุทธเจ้าลอยขึ้นไปสู่ชั้นเมฆอันสูงลิบลิ่ว และนั่งพะแนงเชิงอยู่ท่ามกลางชั้นเมฆ และท้องฟ้าสีครามอันสดใส
เสียงทิพยดนตรีนั้นได้แสดงประกอบมิได้หยุด ครานั้น ข้าพระพุทธเจ้าได้มองเห็นพระคัมภีร์ใบลานเป็นเล่มแบบเก่า ๑ เล่ม ปรากฎแก่สายตาที่ตรงเบื้องหน้า ในระยะห่างไม่เกิน ๑ ศอก และพระคัมภีร์ใบลานเล่มนั้น ได้คลี่ออกจากเล่ม เลื่อนยาวลงไปด้านล่างตั้งแต่ ชั้นเมฆลงไปยาวอย่างสุดสายตา ถ้ามองลงไปเบื้องล่าง แต่ตัวอักษรที่ข้าพระพุทธเจ้าได้เห็น นั้น เป็นตัวหนังสือ อักขระภาษาธรรม ซึ่งอาจเป็นภาษา มคธหรือบาลี ซึ่งข้าพระพุทธเจ้าไม่สามารถอ่านออก และถึงแม้เคยร่ำเรียนมาในอดีตชาติ จนถึงปัจจุบันชาติก็ดี ก็ยังไม่สามารถระลึกจำความได้ จึงได้อธิษฐานจิตต่อ พระคัมภีร์ใบลานนั้นให้ข้าพระพุทธเจ้า ได้อ่านออกเถิด ทันใดนั้นเองตัวหนังสืออักขระก็บังเกิดการลอกออกเป็นขุย เปลี่ยนเป็นตัวเขียนอ่านออกด้วย ภาษาไทย ด้วยตัวอักษรที่ขึ้นต้น ด้วยคำว่า "ยันทุน " และอักษรได้ลอกออกต่อไปเรื่อยๆ ประกอบกับ เสียงทิพยดนตรี อันไพเราะทำนองเสนาะ ยิ่งนัก ซึ่งในตอนนั้นหากข้าพระพุทธเจ้า ไม่ครองสติให้มั่น ดวงจิตย่อมล่องลอยไปตามเสียงนั้นในทันทีด้วยอานุภาพของเสียงนั้น

กาลเวลาในบัดนั้นช่างเป็นเวลา ที่ดูเหมือนไม่ได้รวดเร็วเท่าใดนัก เหมือนจะช้ามากๆ ในแต่ละขั้นตอนและรายละเอียดที่ปรากฎแก่ข้าพระพุทธเจ้า ข้าพระพุทธเจ้ามีความแปลกใจอย่างมาก ที่รถโดยสารเดินทางกลับมาถึงวัดอย่างรวดเร็วมาก จนเป็นที่น่าเสียดายอย่างหาที่สุดมิได้ เพราะตัวข้าพระพุทธเจ้า ยังอ่านได้แค่เพียงบทเดียวเท่านั้น เมื่อรถหยุด จึงตัดสินใจรีบลงจากรถโดยเป็นรูปแรก เดินอย่างรีบร้อนเพื่อไปยังที่พำนักสงฆ์ เพื่อไปเปิดหนังสือบทสวดมนต์บนกุฎิ เพื่อค้นหาความจริง ว่ามีบทสวดมนต์บทนี้ อย่างที่ข้าพระพุทธเจ้าเห็นหรือไม่ ประการใด อย่างไม่แน่ใจ และมีความสงสัย คลางแคลงใจในตนเอง ว่ามีสติสัมปัชชัญญะ เป็นปกติดีหรือไม่ เพราะไม่มีรูปใดได้เห็นและได้ยินเหมือนข้าพระพุทธเจ้าเลย จนในที่สุด ข้าพระพุทธเจ้าก็สามารถเปิดอ่านไปจนเจอ และบทสวดมนต์บทนั้นคือ "อภยปริตร "จึงทำการศึกษาความเป็นมา จนทราบเป็นที่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า เป็นบทสวดมนต์ที่เหมาะสมคู่ควรแก่กษัตริย์พระมหาราชา ผู้ทรงเป็นประมุขปกครองบ้านเมือง ซึ่งในบทนี้ กล่าวถึง "พระเจ้าปเสนธิโกศล" ดังจะยกกล่าวต่อไปใน ข้อมูลเหตุ ที่มาอันเป็นตำนานของพระปริตรนี้ ดังต่อไปนี้

 

เราเขียนละเอียดกว่านี้ แต่เขาลบไปเสียแล้วเมื่อวานก่อน เรื่องสาธยายการจุติพระไตรปิฏกพระธรรมคัมภีร์ดั้งเดิม และ คัมภีร์อักขระพยัญชนะมาร เข้าใจว่าเทวปุตมาร แกล้งดลใจเขา

 

เราเป็นผู้เดียวที่รู้ทำนองทิพย์นี้จากพระไตรปิฏกทิพย์นั้น เคยท่องให้ผู้อื่นฟัง เขาคงจำไม่ได้
เรื่องอานุภาพไม่แน่ใจว่าจะเป็นผลกับผู้อื่นทุกคนหรือไม่เพราะ เคยสวดให้แม่พระรุ่นน้องที่ผ่าตัดไตที่ ICU สายยางเต็มตัว ตอนเพลอีกวันมานั่งถวายปิ่นโตเลยที่รพ.ทุ่งสง ครับ พยานมีเยอะ

 

ใช่กระทู้นี้เปล่า
ครั้งแรกในรอบ๒๕๐๐ปีอรรถาธิบายสาธยายการจุติ"พระไตรปิฏกพระธรรมคัมภีร์ดั้งเดิม" - PaLungJit.org

 

(๐) อญฺญาสิ วต โภ (๐)

(นี่ก็เป็นการแสดงถึงสิ่งที่ล่วงรู้ได้ยาก๑ ที่เราแสดงเป็นบุคคลแรกของโลกตั้งแต่หลังพุทธปรินิพาน๒๕๕๗ปีที่ผ่านมา ให้คลายสงสัยวุฒิธรรมในเรา ทั้งนี้ก็เพื่อยืนยันในสามัญผลในการปฎิบัติธรรม ที่สามารถตรองตามเห็นตามความเป็นจริงได้โดยพิสดาร และประสงค์แนะแนวชี้นำการปฎิบัติเพื่อเป็นประโยชน์แก่ท่านทั้งหลาย)

"จงพิจารณาให้เห็นความเป็นจริงเถิดว่า"

องค์สมเด็จพระบรมมหาศาสดาทรงจำแนกพระธรรมคำภีร์คำสั่งสอนออกมาเป็นทางสายกลางสายเดียวไม่มีแปลกแยกเป็นอื่น ผู้ที่ถือพระธรรมคัมภีร์ธรรมแม่บทโดยปฎิสัมภิทาญานได้ "เปรียบเสมือนผู้ถือแท่งทองชมพูนุช"เป็นแม่แบบ เป็น"รัตนมหาธาตุ"ย่อมสามารถมองล่วงรู้เห็นว่า ทองคำแท่งใดปลอมปน วัสดุอื่นตามได้อย่างละเอียด ว่ามีเหล็กบ้าง ตะกั่วบ้าง เป็นต้น ถ้าถึงกาลเวลานั้น คือมีผู้สามารถรวมรวมการแตกแยกของนิกายทั้งหมดมารวมกันเป็นหนึ่งเดียวได้เมื่อไร ด้วย ปาฎิหาริย์ ๓ ตอนนั้นจักรวรรดิธรรม ก็จะพร้อมเรียกชื่อ นิกาย อันมีนามแท้"ดั้งเดิม" เหมือนกับสมัยพุทธันดรก่อนๆ นั้นแล

 

ใช่ครับ ใช่ กระทู้นั้น

 

อย่างน้อยก็พอยัง copy ข้อความไว้ได้บางส่วน

 

โอ เขายังไม่ลบรึ ตอนนั้นเราเสียใจมาก คิดว่าเขาจะหาว่าเราอวดอุตริมนุษยธรรมด้วย
เปิดหาไม่เจอ ท่านเอามา เราเปิดดู น้ำตาเราคลอจนร่วงเลย ขอขอบคุณมาก

 

จากในเว็ปดูเหมือนจะโดนลบไปแล้วครับ
ที่ผมเอามาให้ดู อันนี้เหมือนเป็นข้อมูลเก่า ค้างอยู่ ใน google
แต่คลิกหน้า 2-3 ไม่ได้

 

และนี่เป็นข้อที่แสดงวุฒิภาวะธรรมของเรา ท่านจงตรอง เหตุของการกำเนิด มรรค ๘ คือทางสายกลาง
ไม่อย่างนั้นจะเหมือนภัทรกัปป์ก่อนๆที่เสด็จมาตรัสรู้ แล้วเสด็จเข้าสู่พระนิพพานเลย ไม่ทรงสั่งสอนมากจึงเป็นเหตุพระพุทธศาสนาอยู่ไม่ได้นาน
เพราะจริตของเหล่าเวไนยสัตว์ไม่พร้อมกับการบรรลุธรรมอันละเอียดอ่อนนี้
อัตตกิมถานุโยค..มาเดินทางสายกลางแทน [พระพุทธเจ้า]อดีตก่อนการตรัสรู้ของ พระมหาโพธิสัตว์ทรงมี พระมหาปุริลักษณะ ๓๒ อนุพยัญชนะ ๘๐ เป็นสุดยอดอินทรียธาตุ สำหรับบำเพ็ญมหาวัฏร ของเหล่าพุทธะ คือเป็นวัตรที่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ต้องทรงบำเพ็ญ{กรณีต้องบุพกรรมและเจริญฯอินทรียธาตุ }
หลังจากก่อนการตรัสรู้ ที่พระอินทร์ทูลขอเรื่องทางสายกลาง หรือ ทางดำเนินออกจากพระโพธิญานสถานะ๑ เข้าสู่สถานะพระโพธิญาน๒ หรือพระสัมมาสัมโพธิญาน และหลังการตรัสรู้ ท้าวสหัมบดีพรหมขอทูลอราธนาธรรมเปิดประตูมรรค๘อีกครั้ง
จึง
ทรงตรวจดูอุปนิสัยมนุษย์ และร่างกายที่สุดแสน จะธรรมดาล่วงหน้า ๕๐๐๐ปีโดยประมาณ จึงพิจารณามรรค ๘ อันเป็นทางสายกลางให้ เพราะทรงได้พิจารณาแล้ว ว่าหนักกว่านั้นคงไม่ไหว จะทำให้เผยแผ่ศาสนาได้ยาก
พระพุทธองค์ ทรงลองทรมานกายมาถึง6ปี เป็นเพราะได้บุพกรรมส่งเสริม
จึงทรงประกาศพระสัทธรรมสร้างพระพุทธศาสนา นับตั้งแต่กาลบัดนั้นมาจนมาถึงทุกๆวันนี้

ขออภัยใช้ศัพย์แสลง ก๊อปมาจากที่สนทนาตอบคำถามเมื่อวานที่ กระทู้http://palungjit.org/threads/พร่องใ...ด้สำเร็จผลใดๆ-แม้แต่ฌานโลกีย์ก็ไม่ได้.548335/ เปลี่ยนจาก"ม่อยกระรอก" เป็น "คงไม่ไหว" แทน เพื่อความสุภาพ

 

กระทู้ขออธิษฐานให้ท่านทั้งหลายพบกับความเจริญในธรรม .? และ คือ และ กระทู้ เชื่อเถอะว่า ๗ ปีก่อน ไม่มีใครปรามาสพระรัตนตรัยได้เทียมเท่ากับเรา เป็นการแสดงพื้นฐานของข้าพเจ้าด้วย ก็ลบไปแล้ว นั่นเพื่อชี้แจ้งศรัทธา อันมากยิ่ง จากพุทธ ไปเป็นเดียร์ถีย์ พบคัมภีร์อหังการวิเศษมาร แต่พอกลับใจ มาได้โอกาสบวช ได้พบ กับ ทิพยวิเศษบริสุทธิธรรม

 

หน้า2 ครับ (เผื่อจะ copy เก็บไว้)
ครั้งแรกในรอบ๒๕๐๐ปีอรรถาธิบายสาธยายการจุติ"พระไตรปิฏกพระธรรมคัมภีร์ดั้งเดิม" - หน้า 2 - PaLung

หน้า 3

ครั้งแรกในรอบ๒๕๐๐ปีอรรถาธิบายสาธยายการจุติ"พระไตรปิฏกพระธรรมคัมภีร์ดั้งเดิม" - หน้า 3 - PaLung

 

เราเคยรู้เคยเชื่อมาก่อน เคยตั้งมหาปณิธานจะยอมทนทุกข์ทรมานที่สุดในนรก ไม่อยากให้ใครได้รับความทุกข์เท่าเรา จนเราได้ไปพบกับเรื่องราวของกษิติครรภมหาโพธิสัตว์ ท่านก็มีมหาปณิธานเหมือนกัน คือโปรดสัตว์นรก นรกไม่ว่าง ไม่ขอบรรลุโพธิญาณ หรือ อจิณไตยพุทธะ ของฝั่งมหายาน ที่ดึงเราออกจากเดียร์ถีย์ได้เพราะราชาโพธิสัตว์ครับ ท่านกตัญญููมาก
https://youtu.be/ZrUwoxdz7AU

https://youtu.be/PA6dw0NrNMU

 

ข้อถกเถียงที่เกิดในโลกมนุษย์ที่ส่งผลหลัก คือเรื่องธรรมทั้งมวลและธรรมล้วนๆ เหตุการ์ณในโลกมนุษย์ย่อมสงผลถึงโลกธาตุอื่นด้วย ทั้งในสวรรค์และนรก เมื่อถกเถียงจึงวุ่นวายหาข้อยุติมิได้ โดยเฉพาะในเรื่องพระสัทธรรมและอสัทธรรม เมื่อพระสัทธรรมเริ่มเลือนลางไปจากใจของหมู่สัตว์ในโลกธาตุ กำเนิดสัทธรรมปฏิรูปขึ้นมาแทน

หากเมื่อใดโลกบังเกิดอลัชชีสรรเสริญแต่งเติมซึ่งอสัทธรรมย่ำยีเสียแล้วซึ่งพระสัทธรรมก้าวล่วงเป็นใหญ่ในสังฆปริมณฑล ทุกภพภูมินรกสวรรค์จึงเกิดวิปริตแปรปรวนมากขึ้น จากที่เป็นอยู่ธรรมดาที่ไม่เที่ยงอย่างนั้นและอย่างนั้นอยู่แล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ย่อมเกิดภัยพิบัติแก่โลกมนุษย์นั้นด้วย เมื่อไร้ซึ่งพระสัทธรรม อสัทธรรมโชติช่วง โลกาย่อมวินาศ ณ ครานั้น

เมื่ออสัทธรรมกล้าแข็งถึงที่สุด เมื่อโลกธาตุทั้งหลายสั่นไหว บุคคลทั้งหลายปราถนาพระสัทธรรม จึงจะมีการถือกำเนิดจุติธรรมเป็นอิทัปปัจยตา แม้ผู้รู้แล้วยังทำได้แค่อยากและปราถนาก็ได้พึ่งธรรมพึ่งตนเฝ้าคอย เพียงเท่านั้น

ผู้ใดเล่าหนอจะมาไถพรวนผืนดินถิ่นธรรมที่แห้งผากนี้ให้ราบลุ่มเขียวขจี