ทำอย่างไร จึง "เห็นธรรม"

สาธุค๊าบ

 

นี้กะเป็นเหตุหนึ่งให้ขนลุกอี้้้

 

ถาม นิดนุง ฮับ

สมมติ โจรป่า500 ต้องการ ออกปล้นสะดมชาวบ้าน

คุณจะตอบ ต่างจาก พระศาสดา อย่างไร ฮับ

หรือ ตอบเหมือนเด๊ะ เช่น

" อย่าปล้นละแวกค่ายโจรของตน ต้องปล้นไกลๆ "

" ฆ่าเฉพาะที่เป็นชายฉกรร ห้ามทำอันตราย ผู้หญิง และ เด็ก "

เป็นต้น


ปล : บอกก่องนะ พอพระศาสดาแสดงธรรมตามเหตุจบ
โจร500( 500 เป็นสำนวน หมายถึง ทั้งหมด ) บรรลุธรรม
ตามที่เหตุของธรรมที่แสดง จบ

 

ท่านปัง ต้องเอาศาสดาเวสโคพระพุทธเจ้าเป็นตัวอย่าง
ศาสนาท่านไม่มีต้นบัญญัติ
ใครมาหาพาเข้าป่า....

ท่านปังเกิดผิดยุคแล้ว

 

ลุงขออนุญาตพูดสั้นๆแล้วกันนะ โสดาบันไม่ใช่สไปเดอร์แมน ที่พอได้รับพลังที่ยิ่งใหญ่มาจะต้องมาพร้อมกับการรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ด้วยการโปรดสัตว์แบบพระโพธิสัตว์ เหมือนที่ลุงเกริ่นตอนต้น สมัยโบราณบรรลุทั้งหมู่บ้านก้มหน้าทำมาหากินต่อก็เยอะ พอโปรดสัตว์ไม่มีใครฟังก็จะหวุดหงิดหน่อยๆไม่ใช่เรื่องสนุกนะลุงว่า

 

ลุงเห็นมีแต่สายมูเลตูทั้งนั้นที่คิดเองเออเองว่าโสดาบันจะต้องมาทำประโยชน์ให้โลก ลุงคิดว่าโลกดูรุงรังขึ้นมากว่า ต้องมีลูกศิษย์มาเดินตามเป็นพรวนคอยปฏิบัติรับใช้

 

สิ่งที่ต่างระหว่างโสดาบันกับปุถุชน ก็คือ

ปุถุชนอยู่อย่างเห็นผิด ตายไปอย่างเห็นผิด
โสดาบันอยู่อย่างเห็นถูก ตายไปอย่างเห็นถูก

นั่นหละครับ ส่วนสรรพคุณจะดีเลิศประเสริฐศรีอย่างไร ก็เเล้วเเต่มุมมองของคนจะจินตนาการ คาดหวัง ปรุงเเต่งไปเรื่อย
โดยต้องไม่ลืมคิดไปว่า.. โสดาบันก็มนุษย์ผู้มีกิเลสนั่นหละครับ เเต่เป็นผู้มีสัมมาทิฏฐิเท่านั้นเอง ซึ่งสัมมาทิฏฐินี่เเหละ เป็นเหตุเเห่งความดีทั้งหลาย เป็นเหตุเเห่งการปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เป็นเหตุเเห่งความสิ้นไปของกิเลส

เเล้วก็ ถ้าจะดีกว่าขออย่าใช้คำว่า "โสดาบัน" หรือ "ผู้บรรลุธรรม" เลยครับ ในปัจจุบันถ้ากล่าวอ้างคำเหล่านี้ขึ้นที่ใด โดยเฉพาะในโลกออนไลน์ มันจะเป็นให้เกิดความขัดเเย้งขึ้นที่นั้น เเละเกิดโต้เถียงกันอย่างไม่มีประโยชน์ครับ

ทำไมถึงไม่มีประโยชน์?
เพราะผู้ปฏิบัติย่อมรู้ได้เห็นได้ด้วยตนเท่านั้น การมาถกเถียงว่าเค้าคนนี้ คนนั้นเป็นโสดาบันหรือไม่เป็น จึงเป็นการถกเถียงที่จะไม่จบครับ เพราะทุกคนก็สามารถรู้ พูดธรรมได้เหมือนโสดาบันเช่นกัน เพียงเเค่ รู้จำหรือรู้จริง เท่านั้นเอง

 

ผมไม่ได้หนีไปไหน ยังคงอ่านโพสต์ของทุกๆคนในกระทู้นี้ครับ เเต่เพียงเเค่อาจไม่ตอบทุกสิ่งทุกอย่าง หรือตอบทุกๆคน เพราะอย่างที่บอกไปเเล้วว่า
สิ่งที่ควรเขียน ก็เขียนเเล้ว
สิ่งที่ควรทำ ก็ทำเเล้ว
สิ่งที่ควรตอบ ก็ตอบไปเเล้ว

ผมทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อพระศาสนา คือการเผยเเผ่คำสอน หลักปฏิบัติทางสายกลาง
เพราะฉะนั้นผมทำในสิ่งที่ถูกเเละเป็นประโยชน์เเล้ว ใครจะว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา

การกระทำ, คำพูด เเละวิธีปฏิบัติต่อผู้อื่น ทั้งทางกาย วาจา ใจ นั่นหละครับ เป็นหนึ่งในสิ่งที่เเสดงให้เห็นถึง "ผลการปฏิบัติ"

ผู้มีปัญญาย่อมไม่มาเพ่งเล็ง จับผิด หรือพิสูจน์ผู้ใดว่าเขาดี เขาเลว
ผู้มีปัญญาย่อมเพ่งเล็ง จับผิด หรือพิสูจน์ตนเองว่าดีหรือเลวเท่าใดเเล้ว เพื่อพัฒนาตนไปให้ถึงที่สุดนี่เอง

 

หมูไม้ จ่ายมาเบย

เห็นมะ กิเลสเต็มเบย ไม่มีตัด

ไม่มี อาจหาญกล่าวว่า

เธอเห็นเขาพระสุเมรนั่นไหม
กิเลสยังเก็บไว้ให้ใครอีกหรือเธว์อ
และจะเป็นเช่นนั้นเสมอ วฮู...

ถนนสายนั้นที่ทอดยาว
แต่เรื่องราวของความเป็นจริง
ไม่มีแม้นเงาไหวๆไว้แอบพิง
กิเลสสิ้นไม่อาจประมาณ ไม่พาอ่อนล้า

 

เป็นไงหล่ะ พวกมีมิจฉา พวกธรรมดำ
ทีหลังห้ามสงสัย ห้ามค้าน ห้ามถามนะ กราบอย่างเดียว กราบ กราบ กราบ

ถ้าไปหาฟังจากพระปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ ไม่โดนด่าธรรมดำด้วย

....

By the way, ก้อจิตกินอารมณ์ไตรลักษณ์ญาณเห็นๆ ยังไม่รู้ตัว ..ชาบู

 

ลุงพยาธิ ใครให้เอาภาพเดี๊ยนมาหากิน เปลี่ยน ณ บัดเดี๋ยวนี้เรยนะ

 

หมูไม้ เคยได้ยินคำว่า "ธรรมภายนอกเป่า"

กาย กาย กาย ไม่ใช่ หัวไหล่ ตุ

หมายถึง "การประชุมกันขึ้น" ซึ่ง ศาสดาใช้คำว่า
"จิต" แทนคำว่า "กาย" นั้น

ละ การประชุมกันของธรรมภายนอก หากไม่มี
เห็นไปว่า สัตว์โลกยังมีกาย กาย กาย หรือ มีจิต

โอ้ละพ่อ

ธรรมภายนอก หากยังมี ยังเห็นว่า โลกเป็นเรื่องของสัตว์

หมูไหม้อย่ามาโม้ เรื่อง "ละสักกายทิฏฐิ"

กระดิ่งแมวเรียกพี่

 

สิ่งที่ผมคิด = โสดาบันทำประโยชน์ให้โลก เขาเหล่านั้นจะได้ฟังธรรมะแท้ ช่างสวยงาม
สิ่งที่เป็นจริง = ชาวบ้านแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน หาของมาประเคนถวายเกิดอาการตื่นมงคลตื่นอริยะ หวังในส่วนบุญที่ให้ผลแก่ขันธ์
คนที่ไม่ได้หวังบุญและได้อยู่ใกล้เขามีวาสนาร่วมกันมาโดยไม่เกิดอาการตื่นแก่อย่างใดโดยที่ไม่ต้องประกาศหาคนเพิ่ม

 

มันเป็นแค่สภาวะนึง ที่จิตต้องผ่าน ก้ออย่าไปสำคัญอะไร พวกนี้เงาจิตทั้งนั้น

ละสังโยชน์ได้อยู่นะลุงพยาธิ จะมีบางอย่างปรากฎขึ้นมาที่จิต

กายไม่ใช่ตน แต่ยังละความยึดติดไม่ได้มาก แต่จะเพิ่มขึ้นตามการขยัน

มั่นคงพระรัตนไตร ไม่ลบหลู่ปรามาสใดๆ คือจิตไม่ขึ้นวิถีเลย ไม่ไหว้ผี แก้บน ดูหมอ เทวดา พรหม ฤกษ์ยาม(ที่เป็นของพราหมณ์) พระเครื่องยังไม่เอาเลย - ข้อนี้ไม่รู้เขาละได้แค่ไหน

ศีล - เจตนาไม่มี แต่เผลออะไรแบบนี้มีได้

ความตายปรากฎเป็นวินาที จิตรู้ขึ้นเองว่าร่างกายมีภัยทั้งภายในภายนอก จะขยันฝึกมาก กลัวออกจากวัฎฎะไม่ทัน ...อะไรแบบนี้จะมีปรากฎขึ้นมา แล้วจะอยู่ตลอด

แล้วก้อจะมีอย่างอื่นอีกพอสมควร

 

อ่าอยากเป็นโคโยตี้ พีอาร์ พริตตี้ เลย
เดินสายโปรโมททั่วไทย

 

เป็นคนๆประกอบสัมมาอาชีโวได้นี้เปิดคอสสอนได้เลย

 

ไม่เลือกงานไม่ยากจน ภายในคอร์สฟรีอาหารกลางวัน พร้อมเปิดดนตรีจากยูทูปบำบัดจิตท้ายคอร์ส

 

ส่วนมากใช้บุญกุศลเติมเรื่อยๆเลยไม่เห็นรูรั่ว

 

ในส่วนนี้ผมขอตอบตามความเป็นจริงนะครับ

ในส่วนอันเเรก คือ สักกายทิฏฐิ คือ การเห็นผิดว่ากายเป็นตน (เเต่เวลาเห็นจริงๆ ไม่ใช่เเค่กาย เเต่ใจก็ไม่ใช่ตน หรือกล่าวว่าไม่มีอะไรเป็นตนครับ)

เปรียบเหมือน ทุกคนรู้ความจริงว่าต้องตายซักวันหนึ่ง เเละปฏิเสธความจริง หรือหลอกตัวเองไม่ได้เลยว่าตนจะไม่ตาย ก็เช่นกันที่ผมรู้เห็นอยู่เเก่ใจว่ากายไม่ใช่เรา ใจไม่ใช่เรา เเละความเห็นนั้นเปลี่ยนเเปลงไปไม่ได้
ไม่ใช่ว่าวันนี้กายไม่ใช่เรา พรุ่งนี้กายเป็นเรา วันต่อมาไม่ใช่เราอีกเเล้ว ความจริงคืออย่างไรมันไม่ใช่เราเสมอ เเต่ยังคงมีความยึดติดในกายครับ

ส่วนที่สอง คือ วิจิกิจฉา อันนี้ของเเน่นอนว่าสิ้นความสงสัยพระรัตนตรัยครับ เหตุที่ไม่สงสัยนั่นเพราะมาจากการปฏิบัติ เพราะรู้เพราะเห็นเเล้ว จึงหมดสงสัยว่า พระพุทธเจ้ามีจริงมั้ย พระธรรมเป็นของที่ให้ผลจริงมั้ย พระสงฆ์มีผู้บรรลุธรรม/พ้นทุกข์จริงมั้ย เพราะฉะนั้นจึงมีที่พึ่งเป็น พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หรือกล่าวเป็นอย่างหนึ่ง อย่างเดียวกัน ไม่มีที่พึ่งอื่น

ส่วนสุดท้าย คือ สีลพรตปรามาส
ผมจะบอกได้เลยว่า ในชีวิตผม ผมปฏิเสธพิธีกรรมทุกๆชนิด ปฏิเสธการไหว้ขอพร การดูดวง การบนบาน การให้โชคให้ลาภ การไหว้เทพไหว้เจ้า เเละอื่นๆ รวมถึงเครื่องรางของขลังทุกชนิดครับ พึงระลึกไว้เสมอว่าตนเป็นที่พึ่งเเห่งตนเท่านั้น (ในขณะที่คนรอบๆตัวยังคงยินดีในสิ่งเหล่านี้)

ส่วนเรื่องความตาย ผมไม่กลัวที่จะตายครับ ถ้ามันต้องตาย เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ไม่ได้รู้สึกว่าจะต้องอาลัยอาวรณ์อะไร ผมจึงพูดถึงเรื่องความตายทั้งของตนเองเเละผู้อื่นได้อย่างปกติธรรมดา ในขณะที่คนทั่วๆไปอาจจะมองว่าไม่เป็นมงคล

ส่วนศีล 5 ของตนเอง ผมไม่มีอะไรต้องเขียนมาก เพียงเเค่ว่า มันเป็น "เรื่องปกติที่จะไม่ทำครับ"
เเละไม่ยุยงให้ใครทำ เเละไม่ยินดีที่้เห็นใครทำเช่นกัน ถึงเเม้ว่าผู้นั้นจะเป็นพ่อเเม่ หรือญาติผู้ใหญ่ ผมก็พร้อมที่จะกล่าวว่า กล่าวบอกให้งดการกระทำที่ผิดศีลครับ

ผมไม่ได้จะบอกว่า ใช่ เป็นหรือไม่ใช่ ไม่เป็น อะไร เเต่เพียงเขียนบอกเล่าไปตามความเป็นจริงครับ ผู้อ่านเเต่ละท่านก็พิจารณาเอาเอง

*ถึงไม่กลัวตาย เเต่กลัวเจ็บ กลัวทรมานนะครับ*

 

ข้าวนี้มาจากบุญของเราที่ปฎิบัติ
เชี่ยหนักมากทุกข์ล้วนๆที่กินเข้าไป