ทำไม..ความตายไม่ได้สนใจความรู้สึกของเรา

...ร้อยคำถาม พันคำตอบ ฤาครอบทั่ว
แก่เจ็บกลัว เกิดเจ็บตาย อย่างไรหนอ
หนึ่งคำตอบ อาจทำให้ ใจที่รอ
ได้หยุดท้อ พบทาง สว่างเอย...

"ความตายไม่ได้สนใจความรู้สึกของเรา..ไม่เกรงใจเลยว่าเรารู้สึกพร้อมหรือไ่ม่พร้อมอย่างไร..สิ่งทั้งหลายเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยของมัน..ไม่เคยเป็นไปตามความต้องการของเรา..เพราะธรรมชาิติเป็นอย่างนี้แหละ..ชีวิตเราจึงมีค่า..มีค่าทุกลมหายใจ"

ความตายเป็นชื่อของการเปลี่ยนแปลงชนิดหนึ่ง หากพรุ่งนี้เราจักต้องเสียบุคคลอันเป็นที่เคารพรักของเรา บุพการีของเรา เราจะทำอย่างไรให้ท่านได้มีสภาวะจิตที่ดียามเจ็บป่วย เพื่อท่านจักได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดีที่สุดเท่าที่เราซึ่งเป็นลูกจะพึงกระทำได้ เพราะการที่ท่านต้องทนกับทุกขเวทนากายสังขารเพื่อชดใช้วิบากกรรม ท่านเรียกหาแต่ความตาย เพราะท่านไม่อยากทนกายสังขารที่ป่วยได้อีกต่อไปแล้ว เสียงที่บาดเข้าไปในหัวใจเรา..ให้เราเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นท่านเจ็บปวดอยู่ข้าง ๆ สิ่งที่ทำได้เมื่อคราท่านเริ่มป่วยคือบำเพ็ญบุญให้ท่านเพื่อเป็นเสบียงบุญสะสมไว้ให้ท่านอย่างสม่ำเสมอ ด้วยทาน ศีลและปฎิบัติภาวนา เรารู้ดีสิ่งเหล่านี้หากไม่ทำ ท่านจะทุกข์และทรมานมากกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า..แต่สำหรับเราผู้เป็นลูก แม้ความเจ็บปวดอันน้อยนิด..เราก็ไม่อยากจะเห็นแม้จะรู้ว่า ไม่มีใครใหญ่เกินกรรม วิบากกรรมยังไงก็ต้องใช้เขา..แล้วทีนี้จะทำอย่างไรได้บ้างเหรอคะที่จะทำให้ ท่านยอมรับอาการเวทนานั้น ด้วยสภาวะจิตที่ดีหนะค่ะ..

 

สวัสดีค่ะ มารออ่านค่ะ อยากทราบเหมือนกัน

ก็ขอให้คุณเข้มแข็งเข้าไว้นะคะ

 

ขออนุโมทนาในกุศลจิตคิดสงเคราะห์บุพการี..

ในยามที่คนเราเจ็บไข้ได้ป่วย ร่างกายย่อมอ่อนล้า ทุกขเวทนาเพราะความที่รูปเสียหายย่อมเป็นไป....ทั้งรูปที่เสียหายก็ย่อมเป็นปัจจัยให้จิตใจพลอยล้า ไม่แช่มชื่นร่าเริ่งได้เหมือนยามปรกติไปด้วย ..อย่าว่าแต่ต้องมีทุกเวทนากล้าอะไรนักหนาเลย แค่เป็นหวัดคัดจมูก มีไข้เล็กน้อย...จิตใจเวลานั้นก็แทบไม่มีอารมณ์จะไปบันเทิงกับอะไรๆเลย วุ่นวายอยู่กับความคิดว่า่ำจะทำอย่างไรให้หวัดหาย..เมื่อไรมันจะหายเสียที ฯลฯ เจ้าของร่างกายที่เจ็บป่วย หากไม่เคยฝึกตนให้รู้จักอดทนและยอมรับสภาพเจ็บป่วยมาอย่างดีจนชำนาญ ย่อมไม่อาจวางใจปลงลงยอมรับสภาพความป่วยไข้แม้เล็กน้อยลงได้ ..

ยิ่งในเวลานี้ที่บุพพการีเป็นผู้สูงอายุ หากไม่เคยคุ้นกับการสดับพระธรรมมาบ้าง ไม่เคยพิจารณาความตายมาเลย เมื่อได้เวทนากล้า ก็ย่อมไม่ใช่ฐานะที่จะปลงหรือยอมรับสภาวะที่เกิดได้แน่..ท่านย่อมกระสับกระส่าย ไม่อาจคุมสติหรือสมาธิให้มีอยู่แม้เพียงเพื่อจะรับฟังข้อธรรมหรือแม้นึกถึงบุญกุศลเก่าก่อนได้

หากมียาช่วยบรรเทาเวทนาเจ็บปวดนั้นก็น่าจะเป็นทางเดียวที่จะช่วยระงับอาการกระสับกระส่ายจนคิดถึงความตายของท่านลงได้บ้าง เมื่อเวทนาลดลง ครานี้ลูกๆก็คงต้องช่วยกันปลอบให้ท่านคลายกังวลในเรื่องต่างๆ ..
เสียก่อน

จากนั้น...
หากท่านสามารถรับเอาได้ก็พึงชวนท่านให้ถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะเสียก่อน โดยชักชวนท่านว่า ในบรรดาที่พึ่งที่ดีทั้งหลาย พระรัตนตรัยนั้นเป็นเลิศที่สุด หากแม่/พ่อมีที่พึ่งเช่นนี้ แม้ในที่สุด ท่านจะไม่ต้องมาเจ็บปวดเช่นนี้อีก..เพราะผู้มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งย่อมได้เครื่องรองรับเพื่อความพ้นทุกข์เข้าถึงพระนิพพานได้..

หลังจากนั้นก็ชวนท่านสมาทานศีล โดยแนะนำว่า ศีลเป็นเครื่องคุ้มครองป้องกันตนจากสรรพภัยต่างๆ ผู้มีศีลย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ไม่ไปอบายแน่เเท้..

ต่อไปก็ทบทวนเตือนให้ท่านระลึกถึงบุญกุศลที่ท่านเคยทำมา หรือบอกกล่าวเล่าถึงบุญที่ลูกทำให้ แล้วให้ท่านนึกอนุโมทนา..

เหล่านี้คือสิ่งที่เราสามารถจะทำได้ครับ..
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ ขอให้บุพการีของท่านจขกท หายจากโรคาพาธกลับฟื้นเป็นปรกติในเร็ววันครับ

 

เปิดเทปฝึกสมาธิให้ฟัง
ตัวลูกเองก็ต้องฝึกอุเบกขา

 

อย่ารอ จนความตายมาถึง

 

ชวนท่านคุยหรือเล่าให้ท่านในเรื่องที่ท่านภาคภูมิใจมากที่สุดที่ท่านกระทำโดยตัวท่านเอง เรื่องดีๆที่ท่านเคยทำบุญมา ยิ่งถ้าท่านเคยปฏิบัติธรรมมายิ่งดี หาคนที่รู้เรื่องราวชีวิตของท่ามากที่สุดทำหน้าที่นี้ เรื่องความเจ็บปวดทางร่างกายของท่านก็เหมือนกันควรบอกท่านว่าถึงแม้เราเป็นแบบท่านเราก็คงจะเจ็บปวดเหมือนท่าน ทุกๆคนในโลกล้วนก็ต้องเจ็บปวดแบบนี้เหมือนกัน ขอให้ท่านทำใจยอมรับกับความเจ็บปวดนี้เถิด แม้พระพุทธองค์ท่านก็ทรงเจ็บปวดแบบนี้เหมือนกันก่อนปรินิพพาน ขอให้ท่านมีสติกับการเจ็บปวดนี้ และยอมรับกับหนทางข้างหน้าที่จะเกิดขึ้นค่ะ แม้นเราเป็นลูกก็ควรดูบุพการีนี้เป็นตัวอย่างเราก็ไม่พ้นจากอาการอย่างนี้ไปได้เลย คนไม่เคยขึ้นเครื่องบินกำลังขึ้นเครื่อง ความรู้สึกก็ไม่ต่างจากคนกำลังเปลี่ยนภพภูมิค่ะ

 

กราบขอบพระคุณทุกคำแนะนำจากทุกท่านนะคะ วันนี้สิ่งที่ดิฉันได้ชวนคุณพ่อทำก็คือพาท่านไปซื้อเต่าและปล่อย 1 คู่ ให้ท่านอธิษฐานจิต อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรทุกท่านทุกดวงจิต และขอให้อาการเวทนาที่ได้รับอยู่นั้นบรรเทาเบาบางลง ทั้งที่ดิฉันเองเข้าใจดีในเรื่องการเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่เมื่อถึงเวลาของคนที่เรารัก เรากลับอุเบกขาได้ยากแสนยาก แต่ตอนนี้ใจดีขึ้นมากทั้งดิฉันและคุณพ่อเพราะดิฉันได้เล่าให้ท่านฟังเกี่ยวกับเรื่องราวในบอร์ดนี้ และเพื่อนธรรมทุก ๆท่านที่มีแต่ให้
ทั้งคำแนะนำ กำลังใจ น้ำใจไม่เคยแห้งหายไปจากสังคมที่นี่ ซาบซึ้งใจมากค่ะ น้อมรับคำแนะนำ ดิฉันคิดมาเสมอว่าคำแนะนำของบุคคลที่เต็มไปด้วยศีล บุญและบารมี เป็นวาจาที่ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก ไม่ว่าคุณพ่อหรือตัวดิฉันเอง ย่อมไม่มีใครหนีความตายพ้น แต่ดิฉันเชื่อว่าเมื่อถึงวันนั้น การเปลี่ยนภพภูมิของท่านนั้น ท่านจะไปอย่างสงบ ในวาระจิตที่ดีตามบุพกรรมบุญของตัวท่านเองค่ะ(ดิฉันนำท่านสร้างเสบียงบุญไว้เตรียมนำส่งท่านอย่างสม่ำเสมอค่ะ)

ท้ายนี้ขอให้บุญกุศลที่เกิดแก่ตัวของดิฉัน จากการเชื่อมต่อคำแนะนำของทุกท่าน ตลอดจนอานิสงส์ผลบุญที่จะเกิดขึ้น แก่ดิฉันต่อไปในภายภาคหน้า ดิฉัน
ขอน้อมถวายให้กับครูบาอาจารย์ของทุกท่าน ตลอดจนขอแผ่กุศลเหล่านี้ทั้งหมดให้กับ คุณ sherfah คุณ ddman คุณ samnido คุณ 2 ชาติบรรลุธรรม คุณ markdee และทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านขอให้ได้รับอานิสงส์นี้ไปด้วยพร้อม ๆกันค่ะ

** อยากจะกด like ในหลาย ๆโพสซัก 1000 ล้านอสงไขยเลยค่ะ **

 

ความตายนั้นใครๆก็รู้ว่าเกิดมาต้องตาย แต่เราประมาท เพราะคิดว่ายังไม่ใช่ตอนนี้เวลานี้
แต่ทุกคนต้องตาย ความเจ็บป่วยทรมาณต่างๆ อย่างน้อยสักครั้งหนึ่งในชีวิตเราต้องเจอ
แต่พอหายป่วย หายเจ็บ เราก็ลืม ทั้งๆที่รู้แต่ก็ไม่พยายามมีสติรู้ว่าเรามีความตายรอคอยอยู่
ถ้ารู้ว่าจะตายทุกคนจะเตรียมพร้อม บางท่านเตรียมโลงศพไว้ให้ตัวเอง บางคนหันมาหา
ธรรมะเพื่อสงบสติ เพื่อไม่ให้ประมาท แต่ผู้ที่ประมาทพอไม่รู้ว่าจะเจ็บ จะตายก็ตัดพ้อ
ประวิงเวลา ไม่อยากทรมาณ อยากตายอย่างสงบ ไม่อยากทุกข์ก่อนตาย ไม่ยอมรับความ
จริงข้อนี้ ถ้าเหตุนี้เกิดกับคนในหมู่ พ่อ แม่ พี่น้อง ญาติ เรากลับสนใจ แต่พอไม่ใช่เรากลับ
เฉยไม่รู้สึกอะไร ไม่ยินดี ไม่ยินร้ายอะไร แต่พอถึงเวลากับคนใกล้ตัว หรือตัวเองกลับนำ
มาเป็นเหตุให้ทุกข์

คุณเจ้าของกระทู้นั้นทำเต็มที่แล้วครับ ขอให้เข้มแข็ง ทุกวันนี้ผมก็ไม่อยากจะให้วันเวลา
นั้นมาถึงกับพ่อกับแม่เหมือนกัน เพราะแต่ละท่านก็ป่วยใจ ที่ผมพยายามจะช่วยให้ท่าน
คลายจากทุกข์ที่ไปยึดติดนั้นบ้าง เพราะท่านไ่ม่ปล่อยวาง ถ้าทำทุกอย่างในหน้าที่ของ
ลูกแล้วก็ขอให้มีสติว่าทุกคนเกิดมาล้วนแต่ต้องเจ็บและตาย

 

ไปไม่กลับ
หลับไม่ตื่น
ฟื้นไม่มี
หนีไม่พ้น
ถ้าขอพรประกาศิตได้
จะขอให้เราและคนที่เรารัก
เป็นอมตะ ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย
ขอไม่มากเลยนะ น่าจะได้นะว่ามะ...