ท่านใดมีประสบการณ์เฉียดตายและวิธีการตั้งกำลังใจแบบใดช่วยแชร์ธรรมทานด้วยค่ะ ^/\^

พี่บุญทรงฯไม่ไปให้หมอนวดนวดบ้างล่ะครับ อาจดีขึ้น..ผมก็เป็นจนนิ้วชาไปเมื่อปีก่อน ไปนวดก็ดีขึ้นครับ..

 

ตอนผมอายุ 6 ขวบเป็นตะคริวจมน้ำ ทั้งๆที่อยู่บนที่ ที่ยืนอกพ้นน้ำแล้ว ตอนจมลงไปเหมือนมีใครกดเราเอาไว้ ผมก็พยายามผงกหัวขึ้นจากน้ำก็ขึ้นไม่ได้ แต่โชคดีพี่สาวช่วยเอาไว้ พี่สาวยังหาว่าผมไปดำน้ำเล่นเสียอีกตอนนั้น หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเวลาผมเผลอหลับบนรถหรือนอนกลางวัน ในช่วงตอนเด็กๆภาพที่ผมจมน้ำตามหลอนอยู่หลายปีเลยครับ พอภาพนั้นเข้ามาผมจะผวาตกใจตื่นทุกๆทีเลยครับ

ปี54ตอนที่ทำงานโรงงานไปเชื่อมบ่อสแตนเลส สายไฟพัดลมดูดอากาศไหม้ ไฟช๊อต ลงมาที่หน้างาน ดีว่าใส่ถุงมือหนังกะรองเท้าบูทยาง(โรงงานอาหารการทำงานในไลน์ต้องใส่รองเท้าบูท)ไม่ยังงั้นคงตาย พอตั้งสติได้ปืนขึ้นบ่อแล้วสับเบรกเกอร์ได้ทัน แล้วโรงงานนี้เจ้าที่แรงตายกันบ่อยด้วยครับ ตอนเข้ากะกลางคืนงีบหลับ ผมยังโดนแกมาชี้หน้าผมเลยครับ วันหลังพอเงินเืดือนออกต้องหาของมาเซ่นแกเลยครับ(พอหลังจากผมลาออกจากโรงงานนี้ แม้แต่เวลานั่งรถผ่านผมยังไม่ค่อยกล้ามองมาที่โรงงานนี้เลยครับ มันขยาดเอามากๆเลยครับ)

นอกเหนือจากนี้ก็มีกินยาฆ่าตัว(แลนเนต)ตายตอนวัยรุ่น

ที่ไม่หนักเท่าไหร่ก็ ช่วงตอน ม.1 ข้ามถนนกลับจากไปบ้านเพื่อนโดนมอเตอร์ไซค์ชนกะโหลกร้าว เย็บไป6เข็ม หลังจากผมหายไม่นานแถวนั้นก็มีคนรถมอเตอร์ไซค์ ชนคอสะพานคอหักตาย ตอนหลังคนแถวบ้านเพื่อนผมก็รถชนท้านรถกระบะคอหักตายอีก

ตอนปี53 เครื่องจักรหล่นจากรถโฟล์คลิฟมาทับ ดีว่าเบี่ยงตัวหลบเลยแค่กระดูกหลังเท้าแตก ถ้าไม่หลบทับตัวเต็มๆไม่ตายก็คงIcu ประมาณเนี้ยอ่ะครับ ผมทำโรงงานแต่ละที่ถ้าไม่เจ็บตัวก็ป่วยตลอดครับ (เราคงกรรมเก่าเยอะ ไม่ได้ทำโรงงานแล้วแต่ผลกระทบเยอะครับ แล้วก็มักถูกชักนำมาทำงานกับคนที่ชอบเอาเปรียบ เจ็บป่วยออดๆแอดตลอด)

 

เวลาขับรถกลับบ้านคนเดียว

ขับรถเข้าโค้งอันตรายจะท่องพุทโธๆ ไปด้วย(อ่านหลวงพ่อฤาษีลิงดำ พุทโธสั้นที่สุด)

สลับกับ นึกถึงหลวงพ่อจรัญ แล้วท่อง เมตตัญจสัพพะโลกัสมิง มานะสัมภาวะเยอัปปะริมานัง
นึกถึงหลวงปู่มั่น ก็ท่องนะโมวิมุตตานังนะโมวิมุตติยา
นึกถึง หลวงปู่ดู่ ก็ท่องนะโมโพธิสัตโต อาคันติมายะ อิติภะคะวา

นึกว่า กลัวผี ก็ท่อง พุทธังบังทางซ้าย ธัมมังบังทางขวา สังฆังบังกายา อรหังบังเกศา อรหังพุทโธธายะ นะโมพุทธายะ

ท่องไปท่องมา นึกเห็นใจ สัมพเวสี ทั้งเจ้าที่เจ้าทาง ก็แผ่เมตตาไป

วนเวียนเรื่อยไป (แน่นอนสลับกับร้องเพลงเมื่อหนทางตรง) จนถึงบ้าน


อ่าห์.....
ใช่ละ อันนี้น่าจะใกล้ตายที่สุดละ
หลายปีก่อน
แต่ตอนที่ตนเองประสบอุบัติเหตุจริงๆ
ตอนขับมอไซด์
เข้าโค้งตรงดอยสุเทพนั้น
ไม่ได้เหยียบเบรกมา (คึกคะนองชั่ววูป)
พอเจอโค้งหักศอก จะเบรกกะทันหันคงตกเหว เป็นแน่แท้ ตอนนั้นไม่ได้นึกถึงอะไรเลย
ไม่ได้ตกใจ ก็ตั้งสติเข้าโค้งให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่อนิจจา รถมอไซด์เรา ดอกยางด้านข้างไม่มีเพราะไม่ใช่มอเตอร์ครอส
รถเลยแฉลบนอนเหวี่ยงลงมาตามความโค้งของถนน ตรงที่เหยียบสีกะถนนไฟแล๊ป
ส่วนตัวข้าพเจ้า หมุนตัวกลิ้งท่าไหนไม่รู้
คล้ายตีลังกา มาอยู่ขอบถนน ในท่าที่ยืนชันเข่าข้างนึงคุกเข่าข้างหนึ่ง
ข้อมือถลอกเป็นจุดแดงเล็ก ๒ จุด
ส่วนเสื้อแขนยาวโพลี ละลายเป็นสีดำไปแถบนึง (ตัวสั่นเล็กน้อย)

มีแม่ค้าปลาหมึกแวะปลอบใจประมาณว่า โถแม่หนูรอดเนอะ
มีรถทัวร์วิ่งสวนมาเด็กท้ายรถโดดมาเก็บมอเตอร์ไซด์ ให้

จากนั้นก็ค่อย ๆ ขี่มา ความเร็ว ๔๐ จนถึงมหาวิทยาลัย

 

ขอเล่าบ้างตอนวัยรุ่นไปเที่ยวน้ำตกเจ็ดสาวน้อย ว่ายน้ำเล่นข้ามไปมาอยู่เล่นได้สักพักว่ายมาถึงจุดหนึ่ง ขาไม่มีแรงว่ายน้ำไม่ได้ และไม่ได้เป็นตะคริวด้วย พยายามลอยตัวออกมาจากจุดนั้น แล้วทดลองว่ายไปจุดนั้นถึง 3 ครั้ง ก็เป็นเหมือนเดิม เห็นท่าไม่ดีก็เลยจะเลิกเล่นน้ำ จะข้ามมาขึ้นอีกฝั่งแต่น้ำตกมันไหลแรง มันก็พาร่างเรามาใกล้สะพานข้ามน้ำตก แต่เราคว้ามือจับสะพานไม่ทัน ก็เลยตกจากน้ำตกชั้นบนลงสู่ชั้นล่าง ช่วงนี้แหละที่เฉียดตาย ระหว่างที่ตกลงมาตอนนั้นไม่สามารถที่จะหายใจได้เลย ณ.เวลานั้นคิดว่ายังไงต้องตายแน่ๆ สิ่งที่ชัดเจนในตอนนั้นก็คือสติค่ะ มันจะถามตัวเองตลอด ว่าเราจะต้องตายตอนนี้จริงๆหรือ? มันจะมีวิธีไหนบ้างที่เราจะรอดได้? มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ตกลงมาตามโขดหิน จึงพยายามเงยหน้าขึ้นมาหายใจ ตรงนั้นแหล่ะที่ทำให้รอด ขอบอกได้คำเดียวสิ่งที่ทำให้รอดตายได้ก็คือ "สติ" ค่ะ

 

ครั้งที่1. เคยตกน้ำเกือบตายเมื่อยังเด็กๆยังว่ายน้ำไม่เป็น เดินข้ามสะพานไม้แผ่นเดียวเดินพลาดตกลงไปในคลอง สะพานสูงห่างจากพื้นน้ำน่าจะเกินสองเมตร พี่ชายยืนยาเรืออยู่ใกล้ๆแต่ไม่ได้ยินเสียงน้องตกน้ำ จำได้ว่าโผขึ้นมาสามสี่ครั้ง ครั้งสุดท้ายนั้นหากยึดเกาะอะไรไม่ได้ก็คงจมน้ำและขาดใจแล้ว แต่มีบางอย่างนุ่มๆซึ่งแน่ใจที่สุดว่ามันคืองูแน่ๆ แต่งูอะไรที่จะใหญ่ขนาดเรายีนอยู่บนตัวเขาแล้วสองฝ่าเท้าเรานั้นยังรับรู้ได้ว่ายังมีที่เหลืออีกมากมาย และมีพละกำลังดันเราทั้งตัวลอยขึ้นมาเหนือน้ำจนเลยเอวขึ้นมาอีกจนสามารถเกาะสะพานไม้แผ่นนั้นได้และพี่ชายก็หันมาเห็นเวลานั้นพอดี ทำให้รอดตายมาได้ 25ปีต่อมา พระครูอุเทนในสมัยนั้นท่านยังเป็นพระลูกวัดอยู่ที่วัดท่ากระบือท่านได้บอกเราว่าเคยตกน้ำมาไม่ตายเมื่อเด็กนะไม่ใช่เราเก่งที่ช่วยตัวเองได้นะ หากแต่มีพญานาคที่เราเคยเป็นลูกหลานท่านๆเลยมาช่วยไว้ ทุกวันนี้ท่านก็อยู่กับเรา เราถึงชอบไหว้พระสวดมนต์กินเจ เพราะเขาเป็นนาคปฏิบัติธรรม นุ่งขาวห่มขาว ก็ไม่รู้ว่าจริงไหม แต่ที่แน่ๆคือไม่ได้เล่าให้ท่านฟังก่อน และเรื่องนี้เราก็ยืนยันได้ว่าสิ่งที่ดันตัวเราขึ้นมาต้องเป็นงูเพราะยังจำความรู้สึกที่ฝ่าเท้าตัวเองได้ดี ทุกวันนี้หากไปเที่ยวสวนสัตว์ก็มักชอบไปจับงูหลามหรืองูเหลือมที่เขาเอามาโชว์เพราะจำความรู้สึกถึงเนื้อที่หยุ่นๆนุ่มๆได้ดี
ครั้งที่2. คลอดลูกคนแรก ปรากฏว่าช่องคลอดไม่เปิด เด็กไม่กลับหัว และเข็นแห้ง (น้ำคร่ำเดินเกิน20ชั่วโมง) ทั้งหมอเวรและพยาบาล โหดร้ายมาก เห็นเราร้องเจ็บน่ารำคาญ เข็ญเราไปทิ้งไว้ที่ห้องคลอดเพียงลำพัง ทั้งที่ก็เห็นว่าเรามีลมเบ่งแล้ว ปล่อยให้นอนเบ่งอยู่แบบนั้นโดยไม่มีใครมาเหลียวแล 3-4 ชั่วโมง จนกระทั่งหมอที่ได้ฝากท้องไว้ท่านมาทำคลอดให้คนไข้อีกคนหนึ่ง ตอนนั้นราวๆตี5 เราเจ็บจนสลบไปเอง ก็เห็นภาพว่ามีคนใส่ชุดขาวยาวกรอมเท้าสีสวยมากระยิบระยับงามจับตา มากัน4คน แต่น่าแปลกที่เขามาแบบลอยมาคือไม่เห็นการขยับตัวเลยแต่กลับเคลื่อนที่ได้เมื่อเข้ามาใกล้ถึงเตียงที่เรานอน เขาก็แยกเข้ามยืนซ้ายขวาด้านละ2คน แล้วก็เอื้อมมือเข้ามาจับข้อมือเราทั้งซ้ายขวาและข้อเท้าซ้ายขวา ในขณะนั้นเราก็เห็นตัวเราลอยตามเขาขึ้นข้างบนทำมุมประมาณ45องศาแบบรู้สึกว่าตัวเรานั้นความเจ็บหรืออาการเพลียนั้นไม่มีเลยตัวเบามากๆ เมื่อมองลงมาด้านล่างก็กลับเห็นตัวเองนอนท้องโตคอตกอยู่บนเตียงก็ตกใจว่าจะพาเราไปไหน ไม่ไป ก็ตกวูบลงเข้าร่าง สู้กันอยู่แบบนั้น ขึ้นๆลงๆ 3-4ครั้ง ก็รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาคุณหมอท่านกำลังใช้ฝ่ามือตบแก้มและเรียกชื่อเราอยู่ แต่พอมองรอบๆห้องกลับไม่เห็น4คนนั้นแล้ว และการลืมตาขึ้นมาครั้งนี้ก้แตกต่างมากคือเพลียและความเจ็บที่จะคลอดลูกก็ยังเจ็บอย่างต่อเนื่อง ยังมีลมเบ่งอย่างต่อเนื่องแบบเดิมกับที่ก่อนจะสลบไป หมอท่านบอกหลังผ่าตัดทำคลอดให้ว่า มดลูกร้าวจากการที่เรามีลมเบ่งและเบ่งนานเกินไปท่านก็ตำหนิพยาบาลเหล่านั้นและให้มาขอโทษเรา แต่ก็ไม่ได้โกรธเขาเพราะคิดว่าคงเป็นเวรกรรมของเราที่เคยทำคนอื่นเขาไว้ (รู้สึกได้ตอนที่เจ็บท้องก่อนจะสลบไป)ก็กลัวว่าจะเบื่ออ่านกันเสียก่อน ขอเล่าเท่านี้นะค่ะ

 

ร้องไห้จนเจียน(เฉียด)...ตาย ถึงแม้ไม่ ตาย แต่ก็สุดแสนจะทรมานยิ่งกว่า ตาย
1วัน เหมือน 1เดือน เหมือน 1ปี ทุกข์ทนจนไม่ว่างเว้นสักนาที สูญสิ้นแม้แต่กำลังใจ
ทุกวัน... ต้องคอยประคับประคองตัวเองให้ลุกขึ้น! แต่ก็กลับหมดเรี่ยวแรงล้มลงอยู่ ทุกครั้ง...
จนกระทั่งคืนนั้นเอง เมื่อทุกสิ่งอย่างรอบตัว ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มึดมิด ค่อย ๆ เงียบลง
เมื่อได้ยินแค่เพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่เริ่มแผ่วเบา และ... เมื่อทุกสิ่งอย่างหยุดนิ่ง

...นี่เราทำร้ายจิตใจตัวเองได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ มันล่วงเลยมานานเพียงใดแล้วนี่
ฉไหนจึงไม่หยุดเสียที หากใจตัวเองยังรักษาดูแลไม่ได้ แล้วจะเอาใจไปรักใครที่ไหนเป็น...

ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์ แต่ถ้า ที่ใดมีทุกข์ ที่นั่นย่อมมีธรรม

ร่วมแชร์เท่าที่ สัญญาขันธ์ ยังคงจดจำได้ และขออนุโมทนากับทุก ๆ ธรรมทาน ครับ

 

อยากฟังเหมือนกันค่ะ ถ้าคุณพี่มีเวลาเล่าโปรดช่วยสงเคราะห์แชร์เล่าให้คุณน้องฟังหน่อยนะคะ สาธุค่ะ ^/\^

 

อนุโมทนากับทุกท่านเลยค่ะ ถ้าท่านใดมีประสบการณ์ก็ช่วยเล่าเพื่อเป็นธรรมทานให้ไม่ประมาทและจะได้มีวิธีคิดเมื่อเวลาจวนตัวด้วยเจ้าค่ะ เรื่องทุกเรื่องเป็นเรื่องที่น่าน้อมนำไปเตือนสติอย่างยิ่งค่ะ เจ้าของกระทู้จะขออนุญาติแชร์ลงไปในเฟสบุ๊คธรรมะด้วยนะคะเพราะทุกๆเรื่องเป็นเรื่องน่าคิดเช่น
เวลาเราขึ้นลงเรือ ถ้ามีน้องเด็กเราควรมองและใส่ใจกับเด็กเวลาขึ้นเรือค่ะ
เวลาเด็กๆหรือผู้ใหญ่ลงเล่นน้ำถ้ามี อะไรแปลกๆเราควรใส่ใจและเข้าช่วยเหลือ
เวลาขับรถ ก่อนขับควรรวบรวมสติและน้อมนำองค์พระศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายเพื่อระลึกถึงท่านพยายามตั้งสติตลอดเวลา
และได้ทราบว่าเวลาจิตเราออกจากตัวเวลาเราจะตายจะรู้สึกเป็นห่วงหรือสึกหดหู่เป็นประสบการณ์ที่จะทำให้เราได้ไม่ประมาทหรือแม้นแต่ท่านญาติธรรมที่ได้บอกเรื่องขี่ม้า หรือทุกๆเรื่องช่างมีประโยชน์ยิ่งนักค่ะ ทุกท่านจงเชื่อเถิดว่าสิ่งที่ท่านได้แชร์เป็นธรรมทานนี้ช่างมีประโยชน์เอนกอนันต์ ต่อผู้คนอีกหลายๆคนที่ยังไม่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวเหมือนท่านได้รับรู้ และจะช่วยเตือนสติเขาเหล่านั้นได้ค่ะ สาธุกับทุกท่านเลยค่ะที่ใจบุญเสียสละเวลาอันมีค่าของท่านเล่าเป็นธรรมทานค่ะ สาธุค่ะ ^/\^

 

มีสติ คือความพร้อมในทุกขณะจิต กล่าวคือ
ยามเป็น ก็พร้อมเป็นในทุกขณะจิต โดยไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งทั้งปวง
ยามตาย ก็พร้อมตายในทุกขณะจิต โดยไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งทั้งปวง


" นิพพานชาตินี้กันเถอะ "

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ

 

ประสบการณ์เฉียดตาย

สวัสดี ครับ ผมมีประสบการณ์เฉียดตายมาเล่าสู่พี่น้องฟังครับ ครั้งหนึ่งปลายปี 39 ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ กะโหลกศีรษะยุบ แพทย์ได้ทำการผ่าตัดเสร็จเรีียบร้อย ก่อนจะฟื้นคืนสตินั้น คล้ายกับฝันว่าได้เดินทางไป ณ ที่แห่งหนึ่งมีผู้คนจำนวนมากเข้าแถวรออยู่ ผมได้สอบถามว่าเขารออะไรกัน เขาบอกว่ารอเรียกชื่อครับ ผมก็มองไปยังคนที่เข้าแถวซึ่งยาวมากๆ ก็คิดว่าจะรอทำไมกว่าจะเรียกชื่อมาถึงผมคงต้องรอนานมากๆ หลังจากนั้นก็ฝันว่านอนหายใจออกได้อย่างเดียวไม่สามารถหายใจเข้าได้ คิดว่าอย่างนี้ก็ต้องตายแน่ๆ เลยตัดสินใจกลั้นหายใจแล้วระลึกถึง ตั้งนะโมสามจบ แล้วต่อด้วยคาถาหัวใจขุนแผน แล้วก็ตื่นรู้สึกตัว
หลังจากนั้นก็ไม่ดื่มเป็นระยะเวลาหนึ่ง แล้วก็กลับใช้ชีวิตอย่างประมาทอีกครั้งแต่ก็พยายามสร้างกุศลด้วยการบริจาคเลือดและศึกษาธรรม จนกระทั่งได้รับฟังพระอาจารย์ภาสกร
ปัจจุบันผมมีความตั้งใจรักษาศีล5 แล้วเพื่อยังความไม่ประมาทครับ

 

ขอเล่าประสบการณ์เฉียดตายบ้างนะคะ เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนเรียน ม หก ค่ะ วันนั้นตอนเช้าเป็นวันสถาปนาโรงเรียน ช่วงเช้ามีการทำบุญใส่บาตร และฟังเทศน์ ตอนเย็นหลังจากที่เลิกเรียนแล้วกลับบ้าน และต้องออกไปซื้อของแถวๆบ้าน ซึ่งตอนนั้นมีการทำถนนแปดเลนใหม่ หลังจากที่ซื้อของเสร็จก็เดินข้ามถนนจะกลับแล้วอยู่ๆก็มีรถมอไซค์ พวกเทคนิคขับสวนเลนมาด้วยความตกใจยืนนิ่ง แต่มองเห็นเหมือนภาพสโลว ว่ามอไซค์คันนั้นกำลังจะชนโดนตัวเราแต่รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาจับตรงด้านหลังแบบอุ้มลากมาจนถึงฟุตบาท ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เห็นแว๊บๆที่หางตาเป็นแสงสีขาว งงค่ะไม่มีรอยขีดข่วนอะไรเลยแม้แต่น้อย จนปัจจุบันนี้ยังสงสัยไม่หายค่ะว่าใครเป็นคนลาก ส่วนรถที่จะชนเราก็อยู่ๆก็หมุนสะบัดเป็นเลขศูนย์ และกองลงกับพื้น ไม่มีใครตายค่ะ ตอนนั้นตกใจกลัวมากจนมือสั่นไปหมดทำอะไรไม่ถููกในสมองตอนนั้นดันมีภาพตอนที่ใส่บาตรงานสถาปนาโรงเรียนลอยมา ตอนนั้นได้แต่ขอให้คู่กรณีปลอดภัย กลับถึงบ้านไม่กล้าเล่าให้คนที่บ้านฟังมือยังไม่หายสั่นวิ่งเข้าห้องพระไปสวดมนต์ขอให้เขาปลอดภัย จนถึงตอนนี้ยังข้องใจใครช่วยหนูไว้ และสี่แยกใกล้ๆแถวนั้นมีอุบติเหตุทุกปีค่ะ เป็นไปได้ไหมว่า ตอน ม ห้า เคยบริจาคเลือด บุญที่ทำตอนวันสถาปนาโรงเรียนได้ช่วยหนูไว้

 

แรงบุญช่วยมีจริงแท้ ผมก็เชื่ออย่างนั้น

ผมก็เคยเชียดตาย แต่มันไม่สำคัญเท่าที่เราเชียดตายมาแล้ว เราจะทำอะไรก่อนตายจริงๆ

อิอิ ทุกๆครั้งที่ คิดเลว หรือ เลวไปแล้ว ก็ต้องเริ่มใหม่ เริ่มมันอยู่อย่างนี้ จนกว่ามันจะพ้น ผมเชื่อนะ ไม่มีใคร ดี และก็เลว มันได้ทุกชาติหรอก มันแล้วแต่ว่าชาติไหน
จิตใครหนักไปทางไหนแค่นั้น จนกว่าตราบใดที่เห็นทุกข์แท้ ก็จะไม่อยากไปเกิดเป็นอะไรทั้งนั้น
ชาตินี้จิตผมไม่ค่อยดี โชคดีทีไม่ดีมาก่อน จะได้รู้ว่าไม่ดี ก็พยายามปรับปรุงหลังจากเฉียดตายนี่หล่ะครับ ร้องไห้เลยว่าไปทำอะไรมาอยู่ชีวิตนี้
ถ้าไม่เฉียดตายก็คงเป็นคนหลงโลก นี่ หนักกว่าอะไรทั้งหมด
แต่ชาติไหนที่รู้ แล้วนี่สิ น่าคิดว่าจะหาทางหลุดได้หรือไม่ แล้วจะทำกรรมไม่ดีเพิ่มหรือไม่ เพราะถ้าชาตินี้ไม่หลุดชาติหน้า มันจะยิ่งแย่
ตอนนี้ผมพอจะรู้แล้วก็เลยกลัวครับ กลัวใจตัวเอง ต้องดูตัวเองตลอดเผลอทีไร อาจไปทำให้ ชาวบ้านเดือนร้อน คนใกล้ตัวเดือดร้อน
ผมอ่านเจอ ประโยคหนึ่งดีครับ ท่านมหาสมปองเปล่าไม่ทราบ ท่านว่าจะบ่นทำไม ถ้าบ่นแล้วมันดี ก็น่าบ่น ประมาณนี้
มันแสดงให้เห็นธรรมในตัวได้ ดีแท้
สุดท้ายมันก็แล้วแต่บุญกรรมครับ อย่างไปสงสัยเลยว่าตอนตายจะพุทโธ หรือไม่ ค่อยๆฟอกใจกันไปครับ
มันจะตายก็ถือว่าว่า ไม่ทันแล้วกันในชาตินี้หมดเวลา ไปหาชาติหน้าเอาใหม่ เกิดมาขอให้ได้นิพพานอย่าไปขออย่างอื่น ถ้าเบื่อระบบแล้ว

 

ด้วยความยินดีค่ะคุณน้อง ที่บอกว่ารู้ว่าทำใครไว้ถึงทำให้ต้องมาทนทุกข์ทรมาณ ก็คือว่าสมัยเด็กๆนั้นตามที่เล่ามาแต่แรกคือบ้านตั้งอยู่ริมคลองบางหลวง เราชอบใช้ขันน้ำตักปลาเข็มในคลองแล้วก็ชอบเลือกตักแต่ตัวที่ท้องโตๆ แล้วก็สมมุติตัวเองว่าเป็นคุณหมอทำคลอด โดยใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งมือซ้ายจับปากปลาไว้ แล้วก็ใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งมือขวารีดที่ท้องปลา ลูกปลาตัวเล็กๆก็จะทลักออกมาทางก้นปลาลงในขันน้ำ บางตัวก็ว่ายน้ำได้บ้างก็ตาย แล้วก็จะเททิ้งไปเลือกตักหาตัวใหม่มาทำแบบนี้ประจำ นับจำนวนไม่ถ้วน เราเจ็บท้องคลอดลูกตั้งแต่ 6.30เช้า เจ็บแบบเจ็บถี่เลยและมีน้ำคร่ำเดินด้วย แต่หมอตรวจแล้วว่าปากมดลูกเปิดแค่1.5เซนต์เท่านั้น ท่านเลยบอกว่าจะคลอดพรุ่งนี้เช้าของอีกวันประมาณ7-8โมงเช้า แต่พอประมาณ4-5โมงเย้นเราก็เจ็บมาจนลุกไม่ไหวแล้วพอราวๆเที่ยงคืนก็เริ่มมีลมเบ่งๆเยอะมาก เวลาที่จะสลบไปนั้นก็ราวตี4กว่าๆก่อนจะสลบไปไม่ได้เห็นอะไรแต่ทำไมใจหรือจิตเรากลับบอกตัวเองว่าเพราะปลาเข็มเหล่านั้นเขากำลังมาเอาคืน ความรู้สึกนี้เป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้จริงๆว่าอะไร ทำไม แต่ที่แน่ๆเราไม่เคยนึกถึงและลืมเรื่องเหล่านั้นไปหมดแล้วแต่ทำไมมันย้อนกลับมาให้เราจำได้และ"รู้" ก็ไม่ทราบ ทุกวันนี้ก็โอนบุญ กรวดน้ำ ขออโหสิกรรมให้พวกเขาทุกวัน

 

อนุโมทนาบุญค่ะคุณพี่ ^/\^ สาธุ

 

ขอบคุณครับที่แนะนำ หมอนวดวัดหนองหญ้านาง จ.อุทัย หมอผู้ชายเคยนวด ทุกคน คนไหนนวดดี ผมจะนวดบ่อยๆ มาตอนหลัง นวดกับหมอผู้หญิงมีมากหลายคนกว่าคน ผมลองนวดแค่ ๕-๖ คน และมาเป็นขาประจำ ที่นวดดีมีประสบการณ์ นวดไม่ดี เหมือนมาเกาให้เรา ของผม มันต้องขนาดไม้หน้า ๓ ครับ ต้องคนมีประสบการณ์มากๆหน่อย ถึงจะช่วยทุเราได้ครับ มาว่าต่อเรื่องต่อไปครับ

เมื่อปีที่แล้วนี้เอง ผมสอึก อยู่ครึ่งเดือน สอึกไม่เคยหยุดเลย หยุดเวลานอนเท่านั้น ไปหาหมอ ที่อุทัย เอายาให้กิน วินิฉัยโรคส่งเดช อีกต่างหาก ไปหาหมอ นวดวัดหนอง หญ้านาง ก็ไม่หายหลายหมอ ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย อบยา ในห้องหลายชั่วโมง มันทรมารมากครับ สอึก เอือกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หยุดเวลาหลับเท่านั้น ใครได้ยินสอึก สงสารผมเลย ไม่รำคาญหรือ ทำไงครับ ก็มันไม่หายนี่ หมอคลีนิค ก็ไป มาหาอีกหมอ คลีนิคเหมือนกัน วางยาถูก ชั่งโมงเดียวหาย เกือบตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กั้นลมหายใจ จนลมแทบหยุด ยังไม่หายเลย ผมใช้ทุกลูบแบบ เอาแค่ค่าวๆครับ มาว่าต่อ เรื่องอื่น เมื่อปี ๓๘ ผมไปบอกบุญนครปฐม ขากลับ มาด่านช้าง พอมาถึง สามแยก ทางไปวัดสาม ง่าม หลวงพ่อเต๋ อ.ดอนตูม รถวิ่งมาถึง สามแยกปุ๊บ ล้อหลุดครับ ต้องเข็นรถข้างทาง แล้วไปตามช่างมา ทำ อีกครั้ง ผมไปบอกบุญสร้างโบสถ ที่แฟล๊ต ทหารดอนเมือง รถเมล์ นาวงค์ ดอนเมือง พอมาถึง ข้างสถานีรถไฟดอนเมือง ล้อรถหลุดด้านซ้ายมือ แซงไปข้างหน้าหน่อยหนึ่ง นี่ท่า รถกำลังวิ่งเร็วจะเป็นไงน้อ ผู้โดยสาร ผมนั่งมาด้วยนะครับ

และครั้ง นี้ เป็นครั้งประวัติศาสตร์อีกเหมือนกันครับ ปี๔๕-๔๗ จำปีไม่ได้ครับ และครั้งนี้ต้องเป็นต้นเหตุให้ผมเจ็บมาถึงทุกวันนี้อีกเหมือนกัน มาปีนี้ ผมจำเป็นต้องหาเงิน เลี้วงชีพ มันมีปัญหาชีวิตมากมาย จึงต้องทำให้ผม เข้าป่า ไปตัด ไม้ ที่เขา ทิ้งแล้ว ไปตัดมาขายทำลูกกลึง แทนเก้าอี้ ซึ่งทำ ครึ่งวันกว่าๆ ก็ได้ ๓-๔ ลูกละ ๒๕๐ ถึง๓๐๐ บาท หน้า ๑๕ นิ้วถึง ๒๐ นิ้ว เรื่อย นี้ปรกติ ใช้เลื่อย ๒ คนแต่นี่ผมเลื่อยคนเดียว บางครั้ง ต้องหลบซ่อนไม่ให้เจ้าหน้าที่เห็น ไม่งั้นเขาจับ

ไอ้เรื่องแบบนี้ ทั้งๆไม้ ที่คนเขา เลื่อยต้นมันไปแล้ว จากการสัปทาน หรือพวก ขโมยตัดไม้ ซึ่งเรื่องเหล่านี้ไม่ขอเอ่ยถ้าเอ่ยแล้ว วันคุยไม่จบครับ จนมาอยู่วันหนึ่ง ผมมาตัด ไม้ทิ้งไว้ ได้กองหนึ่ง ๑๐ กว่าท่อน คันรถหนึ่งเห็นจะได้ ภูเขาลูกนี้ สักสิทธิพอสมควร ถ้ามาเอาของป่า เขาลูกนี้ จะมีเหตุทุกที ถ้าให้สิ่งของ ต่อเจ้าป่าเจ้าเขา ก็ไม่มีเหตุ ถ้าลืม ไม่ไม้ไม่ดีดตา ก็ลื่นไถล ลงชายเขา หรือเป็นอะไรสักอย่าง วันนี้ก็เช่นเคย ผมกะว่า เอากองนี้เสร็จ จะไม่ทำอีกครับ

วันนี้ก็ลืมบอก ผมรีบกลิ้ง ไม้ลูกกลึง มาชายเขา ข้างทาง แล้วใช้ลูกกลึง อีก ยกซ้อนกัน แล้วเอาขึ้น มอเตอร์ไซร์ ผมใช้ยางลัดเสร็จ ขับรถขึ้นสูง เนิน พอใกล้ จะถึงค่อนทาง จะสุดแล้ว รถดับ ผม กำคาต์ แล้วสต๊าตเครื่อง พอป่อยคาต์ รถตีรังกา หงาย ท้อง ทั้งรถทั้งไม้ ทับขาผมเสียงดัง ก๊อบ ผมทิ้งชักเหมือนปลา ถูกทุบ หรือกบ ถูกหักขาสมัยเด็กไปหากบหักแข้งหักขาใส่ตะข้อง ตอนนั้นใจมันนึกถึงปลา ที่เคยไปทุบหรือหาปลา สมัยเด้กๆและรุ่นๆ ผมดิ้นชักอยู่พักหนึ่ง เมื่อหายปวด ผมลุกขึ้น ปลากฎว่าเสียงดังก๊อปแก๊ป ขาผมหักแล้วหรือนี่ เดินไม่ได้ ลุกขึ้นล้มทุกครั้งครับ

ผมใช้ความพยายามอยู่นาน ถ้าไม่มีใครมาเห็น จะกลับบ้านอย่างไรกัน อย่างดีต้องค่อยๆคลานไป แต่นึกฉุกคิดได้ว่า ตอนที่เราอยู่ มันเป็นเนินขึ้นสูง ถ้าเราใช้ขาข้างเดียว ที่ไม่เป็นอะไร ตะกายขึ้นรถ แล้ว ใส่เกลียบีบคารต์สตารต์ เครื่องคงได้ ถ้าไม่ติด ก้คลานไป ยังว่าครับติดเครื่อง ใช้ขาข้างเดียว ค่อยเลียคัต ไปถึงบ้าน แล้วจัดแจงไปหาหมอที่ด่านช้าง ระยะทาง ๘๐ กิโลเมตร เดี๋ยวมาต่อครับ ลุกค้ามาหา

 

มาเล่าต่อจาก ที่แล้วครับ เมื่อผมไปถึงหมอ ๆ เอ๊กซเรย์ ปรากฎว่าขาไม่หัก เพียงเนื้อฉีดขาด เส้นเอ็น ย้ายที่คลาดเลื่อน ไปอยู่ตรงอื่น มันเป็นข้างใน ข้างนอก ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ทั้งบ้านผมมีเงิน ติดตัว ไป ๗๐๐ กว่าบาท ผมมีบัตรทองใช้ไม่ได้ ไม่เกี่ยวกับอุบัติเหตุ ไม่รักษาฟรีครับ เมื่อหมอ ให้ยา จะกับบ้าน หมอให้ ไม้ค้ำยันต์ข้างเดียว ผมบอก จะใช้ยังไงเล่าครับ เลยทำเรื่องยืม ทางโรงพยาบาล ด่านช้าง รถเครื่องทะเบียนรถมันขาดมานาน มันเป็นสาเหตุ ที่หมอจะเอาเงินครับ ค่ายารักษาเกือบพันบาท ไม่มีเงินพอให้หมอ มีเงินติดตัวมา ๗๐๐ กว่าบาท ทั้งบ้าน และขอเงินหมอ เป็นค่ารถกับบ้านครับ

และไม้ขายันมาด้วยหนึ่งข้าง เช่ามาข้างหนึ่ง ผมเลยกายเป็นคน มีขาเดียว ผมเดินไม่ได้อยู่ หลายเดือนครับ หมอทำเรื่องไป โรงพยาบาล สุพรรณบุรี ค่าผ่าตัด ตก ๒ หมื่นบาท แค่ซื้อ ยังไม่มีเงิน แล้วค่าผ่าตัด กูไม่มีปัญญาแล้ว ได้แต่คิด ถ้าไม่มีเงิน ไปกู้เขามาก็ได้ ผมไม่ทำเพราะอะไร ก็เพราะว่า ผมเห็นคนไปผ่าตัด ถ้าเงินไม่ถึง หรืหมอไม่มีประสพการณ์ มีหวัง เดินไม่ได้ตลอดชีวิต ผมเลยโยน หนังสือ ทิ้งไว้ที่บ้าน หาหมอนวดเอาดีกว่า และใช้น้ำมัน ที่หมอเก่งๆทาและน้ำมันชาตรี หลวงพ่อ ฤาษี วัดท่าซุงทาดีกว่า ทีพวกมอญ พม่า กระเหรี่ยงไทย หมอ มันรักษาฟรีได้ คนไทยเรามันไม่ค่อย สนใจ จะเอาแต่เงินครับ แต่โรงพยาบาลบางที่เขาก้ดีนะ

แต่ส่วนใหญ่มีแต่เรียกมากกว่าครับ ผมเห็นกลับตาและเคยโดนมาหลายที่ แต่ก็ไม่ร้ายทุกคนหรอกครับ หลายเดือนกว่าผมจะหาย แต่ก็เดินเหิร ขาไม่เท่ากันครับ นี่เป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้ผมต้อง ปวดทั้งตัว และยังมีเหตุ อีก หลายเรื่องที่ย้อนไปในอดีด สมัยหนุ่มและเด็ก ที่มีกรรม โดนมาอีกหลายเรื่องครับ ถ้าเล่าละเอียด ๓ วัน ๓ คืนก็ไม่จบครับ เรื่องนี้ก็เป็นส่วนประกอบ เท่านั้น เหตุการณ์มันเกิดกับผม มากมายนัก ที่จะบรรยาย ให้ละเอียดได้ จึงเล่าย่อๆแค่นี้ก่อนครับ มีโอกาศจะเข้ามาเล่าต่อครับ

 

จริงแท้แน่นอน สาธุ สาธุ สาธุ อานุโมทามิ

 

โชคดีไป ผมไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนั้นเลยและก็ไม่อยากมีด้วย
ขอบพระคุณทุกท่านท่ีกรุณาแบ่งปันประสบการณ์

 

ขอให้บุญกุศลทั้งหลายจงคุ้มครองทุกๆท่านให้แคล้วคลาดไปจากเคราะห์ภัยต่างๆครับ