ธรรมะจากเพจต่างๆ พระสายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

การปฏิบัติแบบพุทธานุสตินั้น ถ้าคนที่จิตใจไม่ผ่องใสจริงๆ จะนึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าไม่ออกนะ คนที่ไม่เคยศึกษาพุทธประวัติ ไม่เคยฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ก็เช่นกัน จะนึกไม่ออก

ถ้าเรานึกถึงพระพุทธรูปที่งาม งามนั้นก็ได้แค่งามในตา จะไม่อิ่มในใจ เราต้องนึกถึงพระคุณที่มีอยู่ ทั้งพระปัญญาคุณ ที่ทรงสามารถตรัสรู้ธรรมด้วยตนเองได้ พระเมตตาคุณ ที่ทรงเมตตาสั่งสอนเวไนยสัตว์ด้วยความทุ่มเท และพระบริสุทธิคุณ ที่ทรงพัฒนาตนจนบริสุทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใด ยิ่งนึกก็ยิ่งเคารพ ยิ่งนึกก็ยิ่งอิ่มใจ มันอิ่มเอิบเหลือเกิน

-:- พระอาจารย์สว่าง กัลยาโณ -:-
วัดป่าคำเจริญ อ.กันทรารมย์ จ.ศรีสะเกษ



ที่มา พระกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

“ทุกข์เวทนาที่เกิดขึ้นในกาย
เป็นเรื่องของสัจธรรมโดยตรง
ต้องพิจารณาให้รู้ในสิ่งที่ควร
จะรู้ได้ไม่ปล่อยให้ทุกข์ย่ำยีเปล่าๆ
เพื่อเป็นการฝึกซ้อมสติปัญญา
ให้รู้เท่าทันเหตุการณ์ว่า”

“สติปัญญาที่เคยอบรมและฝึกซ้อม
มาเป็นเวลานานขณะเข้าสู่สงคราม
คือความทุกข์ทรมาน..
ใจจะไม่มีความหวั่นเกรงต่อความจริง
ไม่มีความสะท้านหวั่นไหวกับพายุ
คือโทษทุกข์ที่เข้ามาทับถม
เมื่อพิจารณาเท่าทันขันธ์ดังที่กล่าว
มานี้อยู่ก็สบาย ถึงตายก็มีชัยชนะ”

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
********************



ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

คำสอนพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤาษีลิงดำ



ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

บาปกรรมอันหนัก ขัดขวางพระอริยสงฆ์

ปี พ.ศ. ๒๕๐๐ หลวงปู่ศรี มหาวีโร ได้จาริกธุดงค์มาทาง บ้านขามเฒ่า จ.นครพนม เมื่อท่านมาพักอยู่ที่เสนาสนะป่าแห่งนี้ ผู้คนศรัทธาเลื่อมใสต่อท่านเป็นอย่างมาก แต่ยังมีคนและพระอีกพวกหนึ่งซึ่งเสียผลประโยชน์ เสื่อมลาภสักการะและคนนับถือ เมื่อเห็นพระกรรมฐานมาอยู่มีคนเคารพเลื่อมใสศรัทธา ก็อดที่จะอิจฉาตาร้อนไม่ได้ ได้แสดงอาการรังเกียจและกลั่นแกล้งพระอาจารย์ศรี ต่างๆนานา อย่างเช่น ไปแจ้งตำรวจหาว่าท่านเป็นคอมมิวนิสต์ ให้เจ้าหน้าที่เข้ามาค้นภายในวัด แต่ก็ไม่เจออะไร บางวันไปบิณฑบาตก็เอากบตัวเป็นๆใส่ในบาตรของท่าน บางวันท่านไม่อยู่ในวัดก็พากันแบกจอบเสียมมาขุดเสากุฏิ ทำลายข้าวของภายในวัด บางวันก็มาด่าตะโกนขับไล่มิให้ท่านอยู่
แต่สุดท้ายพวกที่ทำนั้นเสียชีวิตทั้งหมด บางคนเมาเหล้าตกตลิ่งตายก็มี บางคนขับมอเตอร์ไซด์ตกน้ำตายก็มี บางคนขับรถสามล้อตกน้ำตายก็มี
เมื่อชนทั้งหลายเห็นผู้ที่ประทุษร้ายต่อหลวงปู่ศรี คนแล้วคนเล่าถึงความหายนะฉิบหาย ความร่ำลือถึงความศักดิ์สิทธิ์และศรัทธาเลื่อมใสก็เข้ามาแทนที่
หลวงปู่ศรีได้ปราบคนที่เป็นมิจฉาทิฐิ ให้หันเข้ามานอบน้อมต่อพระรัตนตรัยเป็นจำนวนมาก ท่านจึงสร้างศาลาใหญ่สำหรับปฏิบัติธรรม และให้นามว่าวัดป่าสามัคคีธรรม เมื่อท่านสร้างวัดเป็นหลักเป็นฐานมั่นคงแล้ว ท่านก็ได้นิมนต์ครูบาอาจารย์ที่ท่านเคารพเลื่อมใสมาเหยียบวัดให้เป็นสิริมงคล และให้ชาวบ้านได้รู้จักพระกรรมฐานที่ทรงคุณธรรม



ที่มา พระกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

⭐️⭐️⭐️ อีก 10 วัน ปิดยอดรับบริจาค ⭐️⭐️⭐️

ยอดปัจจัยถวายวัดต่างๆ ณ วันที่ 2 กันยายน 2562 จำนวน 10,387.87 บาท (ปิดยอดรับบริจาค วันที่ 12 กันยายน 2562 เวลา 15.00 น.)

ขอเชิญผู้มีจิตศรัทธาร่วมบริจาคปัจจัยตามกำลังศรัทธา เพื่อถวายวัดต่างๆ ในโครงการธรรมะสัญจร ครั้งที่ 11 จำนวน 12 วัด จัดโดยชุมนุมพุทธธรรมกรรมฐาน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ในระหว่างวันที่ 13-16 กันยายน พ.ศ.2562 ณ จังหวัดหนองคาย-อุดรธานี-สกลนคร

1. วัดป่านาคำน้อย อ.นายูง จ.อุดรธานี (หลวงพ่ออินทร์ถวาย สันตุสสโก)
2. วัดป่าภูก้อน อ.นายูง จ.อุดรธานี
3. วัดหินหมากเป้ง อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี , พระอาจารย์บุญทวี สีตจิตโต)
4. วัดป่าหนองแซง อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี (หลวงปู่เสน ปัญญาธโร)
5. วัดภูสังโฆ อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี (พระอาจารย์วันชัย วิจิตโต)
6. วัดป่าสีห์พนม อ.สว่างแดนดิน จ.อุดรธานี (หลวงปู่บุญมา คัมภีรธัมโม)
7. วัดใหม่บ้านตาล อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร (หลวงปู่คำบ่อ ฐิตปัญโญ)
8. วัดป่าภูริทัตตถิราวาส (หนองผือนาใน) อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร (หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)
9. วัดถ้ำเจ้าผู้ข้า อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร (หลวงปู่แก้ว สุจิณโณ)
10. วัดท่าวังหิน อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร (พระอาจารย์เชาวรัตน์ กัมมสุทโธ)
11. วัดป่าหนองไผ่ อ.เมือง จ.สกลนคร (หลวงพ่อสุธรรม สุธัมโม)
12. วัดป่านาคนิมิตต์ อ.โคกศรีสุพรรณ จ.สกลนคร (หลวงปู่อว้าน เขมโก)

ผู้มีจิตศรัทธาสามารถร่วมทำบุญถวายวัดต่างๆ จำนวน 12 วัด ร่วมกับชุมนุมพุทธธรรมกรรมฐาน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ได้ที่ : ธนาคารกรุงไทย สาขายิ่งเจริญปาร์ค ประเภทออมทรัพย์ เลขที่บัญชี 452-065864-0 ชื่อบัญชี นางสาวศิริรัฐ ทุมจันทร์

กำหนดการจัดโครงการ : https://www.facebook.com/1376384156019597/photos/a.1376385866019426/2385484105109592/?type=3&theater

☎️☎️☎️ สอบถามรายละเอียด โทร. 086-4017809 , 094-0671743



ที่มา พระกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

คบคนดีก็ดีตาม คบคนชั่วก็ชั่วตาม
เรากำน้ำหอมมือเราหอม
กำขี้มือก็เหม็น ใช้ไม่ได้
คบคนชั่วเหมือนกำขี้

คติธรรมคำสอนหลวงพ่อพระราชพรหมยาน

จากธัมมวิโมกข ์ฉบับที่ ๑๖๙ หน้า ๑๐-๑๑
ที่มาบันทึกธรรมเพจคำสอนหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

ศาสนาจะเจริญหรือเสื่อมอยู่ที่พุทธบริษัท

ในสมัยปัจจุบันนี้มีเพื่อนฝูงมาบอกว่าเขาจะทำลายพระพุทธศาสนาอย่างนั้นอย่างนี้ พากันหวั่นกลัวกันแล้วก็มาขอความเห็น ขอความร่วมมือ ว่าให้ช่วยป้องกันพระพุทธศาสนา

ศาสนาอื่นบ้าง นักการเมืองบ้าง จะมาทำลายพระพุทธศาสนา แต่พระพุทธเจ้าเทศน์อย่างนี้ ท่านเทศน์ว่า ตระกูลที่มั่งคั่งสมบูรณ์ ตระกูลนั้นจะเสื่อมหรือจะเจริญก็เพราะลูกในตระกูลนั้น

ลูกต่างตระกูลไม่มีสิทธิที่จะไปทำลายวงศ์สกุลของเขาให้เสื่อมหรือให้เจริญ ดังนั้น ในทำนองเดียวกัน พระพุทธองค์ตรัสว่า ศาสนาของเราจะเสื่อมหรือจะเจริญขึ้นอยู่กับพุทธบริษัท คือ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา

ถ้าหากภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา พากันปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นสัมมาปฏิบัติ ศาสนาของเราตถาคตจะทรงอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย เพราะฉะนั้นอันนี้ขอฝากท่านพุทธบริษัททั้งหลายไว้พิจารณา

อาตมาเคยมีประสบการณ์ เรื่องวินัยนี่ส่วนใหญ่พระเจ้าพระสงฆ์ท่านไม่ค่อยสอนญาติสอนโยม เพราะท่านกลัวญาติโยมจะรู้ทันท่าน สมัยที่อาตมาเป็นสามเณรท่องปาฏิโมกข์จบ ขออนุญาตแปลพระปาฏิโมกข์ อาจารย์ไม่ให้แปล

ทำไมไม่ให้แปล ประเดี๋ยวมันรู้มาก มันหัวแข็ง ปกครองยาก ทีนี้พระเจ้าพระสงฆ์ไม่ค่อยเทศน์วินัยให้ญาติโยมฟังนี่ บางทีอาจจะกลัวว่าญาติโยมจะรู้ทันตัวเอง มันจะหลอกลวงญาติโยมไม่ได้ เพราะฉะนั้นเรื่องพระธรรมวินัยนี่ศาสนาของพระตถาคตเจ้าจะเจริญรุ่งเรืองหรือเสื่อมลง อยู่ที่เราหรือพุทธบริษัทนั้นเอง

เพราะฉะนั้น ในสมัยที่ศาสนาก็มีพิษมีภัย แต่อาตมาไม่เคยกลัวว่าใครจะมาทำลายศาสนา และก็ไม่กลัวว่าใครจะลงนรก กลัวแต่ตัวเองจะเป็นผู้ทำลายศาสนา กลัวแต่ตัวเองจะลงนรก ขอพูดให้มันถึงแก่น…มองดูหน้าใครก็ไม่เหมือนหน้าพ่อหน้าแม่เราสักคน จะไปกลัวเขาจะลงนรกทำไม

“พระอาจารย์พุธ ฐานิโย”
วัดป่าสาลวัน จ.นครราชสีมา
************************************************



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ศาสนาจะเจริญหรือเสื่อมอยู่ที่พุทธบริษัท

ในสมัยปัจจุบันนี้มีเพื่อนฝูงมาบอกว่าเขาจะทำลายพระพุทธศาสนาอย่างนั้นอย่างนี้ พากันหวั่นกลัวกันแล้วก็มาขอความเห็น ขอความร่วมมือ ว่าให้ช่วยป้องกันพระพุทธศาสนา

ศาสนาอื่นบ้าง นักการเมืองบ้าง จะมาทำลายพระพุทธศาสนา แต่พระพุทธเจ้าเทศน์อย่างนี้ ท่านเทศน์ว่า ตระกูลที่มั่งคั่งสมบูรณ์ ตระกูลนั้นจะเสื่อมหรือจะเจริญก็เพราะลูกในตระกูลนั้น

ลูกต่างตระกูลไม่มีสิทธิที่จะไปทำลายวงศ์สกุลของเขาให้เสื่อมหรือให้เจริญ ดังนั้น ในทำนองเดียวกัน พระพุทธองค์ตรัสว่า ศาสนาของเราจะเสื่อมหรือจะเจริญขึ้นอยู่กับพุทธบริษัท คือ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา

ถ้าหากภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา พากันปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นสัมมาปฏิบัติ ศาสนาของเราตถาคตจะทรงอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย เพราะฉะนั้นอันนี้ขอฝากท่านพุทธบริษัททั้งหลายไว้พิจารณา

อาตมาเคยมีประสบการณ์ เรื่องวินัยนี่ส่วนใหญ่พระเจ้าพระสงฆ์ท่านไม่ค่อยสอนญาติสอนโยม เพราะท่านกลัวญาติโยมจะรู้ทันท่าน สมัยที่อาตมาเป็นสามเณรท่องปาฏิโมกข์จบ ขออนุญาตแปลพระปาฏิโมกข์ อาจารย์ไม่ให้แปล

ทำไมไม่ให้แปล ประเดี๋ยวมันรู้มาก มันหัวแข็ง ปกครองยาก ทีนี้พระเจ้าพระสงฆ์ไม่ค่อยเทศน์วินัยให้ญาติโยมฟังนี่ บางทีอาจจะกลัวว่าญาติโยมจะรู้ทันตัวเอง มันจะหลอกลวงญาติโยมไม่ได้ เพราะฉะนั้นเรื่องพระธรรมวินัยนี่ศาสนาของพระตถาคตเจ้าจะเจริญรุ่งเรืองหรือเสื่อมลง อยู่ที่เราหรือพุทธบริษัทนั้นเอง

เพราะฉะนั้น ในสมัยที่ศาสนาก็มีพิษมีภัย แต่อาตมาไม่เคยกลัวว่าใครจะมาทำลายศาสนา และก็ไม่กลัวว่าใครจะลงนรก กลัวแต่ตัวเองจะเป็นผู้ทำลายศาสนา กลัวแต่ตัวเองจะลงนรก ขอพูดให้มันถึงแก่น…มองดูหน้าใครก็ไม่เหมือนหน้าพ่อหน้าแม่เราสักคน จะไปกลัวเขาจะลงนรกทำไม

“พระอาจารย์พุธ ฐานิโย”
วัดป่าสาลวัน จ.นครราชสีมา
************************************************



ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ประสบการณ์ในป่าช้า..!
หลวงพ่อชา

(เล่าถึงประสบการณ์ที่ป่าช้าในครั้งนั้นว่า)

“วันนั้นตอนบ่ายๆ ตั้งใจว่า คืนนี้จะไปภาวนาในป่าช้า พอจะไปจริงๆ ใจชักไม่อยากไปซะแล้ว ก็บังคับมัน คิดว่า ถ้าจะตายก็ยอมตาย เพราะมันลำบากนัก มันโง่นัก พูดในใจอย่างนี้ พอไปถึงป่าช้า ปะขาวแก้วจะมาพักใกล้ๆ ก็ไม่ยอม ให้ไปอยู่ไกลๆ โน่น ความจริงแล้วอยากให้มาอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อนกัน แต่ไม่เอาเดี๋ยวตัวเองจะอาศัยเขา กลัวนักก็ให้มันตาย เสียในคืนนี้ พอค่ำลง เขาหามศพมาฝังพอดี ทำไมถึงเหมาะเจาะอย่างนี้ คิดอยากจะหนี เขานิมนต์ให้สวดมาติกา ก็ไม่เอา เดินหนีไป มันกลัวเดินก็แทบไม่รู้สึกว่าเท้าแตะดิน สักพักก็เดินกลับมา เขาเอาศพฝังไว้ใกล้ๆ แล้วยังเอาไม้ไผ่ที่หามศพมาทำเป็นร้านให้นั่ง จะทำอย่างไรดี หมู่บ้านกับป่าช้าก็ไม่ใช่ใกล้ๆ กัน ห่างกันตั้งสองสามกิโล พอตะวันตกดิน ใจหนึ่งก็บอกให้เข้าไปอยู่แต่ในกลดท่าเดียว จะเดินไปหาหลุมศพ ก็เหมือนมีอะไรมาดึงขาเอาไว้ ความรู้สึกกลัวกลับกล้ามันฉุดรั้งกันอยู่ พอมืดสนิทจริงๆ ก็มุดเข้ากลดทันที รู้สึกเหมือนมีกำแพงเจ็ดชั้น เห็นบาตรตั้งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกดีใจ ได้อาศัยบาตรเป็นเพื่อน นั่งอยู่ในกลดทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย นั่งเงียบอยู่ จะง่วงก็ไม่ง่วง มันกลัว ทั้งกลัวทั้งกล้า นั่งอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืนเลย พอสว่างขึ้น ก็รู้สึกว่า เรารอดตายแล้ว ดีใจจริงๆ ภายในใจเราอยากให้มีแต่กลางวันเท่านั้น ไม่อยากให้มีเวลากลางคืนเลย อยากฆ่ากลางคืนทิ้ง มันจะได้มีแต่กลางวัน ตอนเช้าไปบิณฑบาตคนเดียว หมาวิ่งตามหลังมาจะกัด แต่ก็ไม่ไล่ จะกัดก็กัดไปเลย ให้มันกัดให้ตายซะ หมาก็งับผิดงับถูก โยมชาวภูไทไม่รู้จักไล่หมา เขาว่าผีมันมากับพระ หมาจึงได้เห่าได้กัด เขาจึงไม่ไล่มัน ช่างมัน เมื่อคืนนี้ก็กลัวจนเกือบตายทีหนึ่งแล้ว ตอนเช้านี้หมาจะกัดก็เลยปล่อยให้มันกัดซะ ถ้าหากว่าแต่ก่อนเราเคยกัดมัน ก็ปล่อยให้มันกัดคืนซะ แต่มันก็งับผิดงับถูกอยู่อย่างนั้น”

” บิณฑบาตกลับก็ฉัน พอฉันเสร็จ แดดออกมาบ้างรู้สึกอบอุ่นได้เดินจงกรม และพักผ่อน เอาแรงบ้าง คืนนี้จะได้ภาวนาให้เต็มที่ คงไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะได้ทดลองมาคืนหนึ่งแล้ว พอบ่ายๆ ชาวบ้านหามศพมาอีกแล้ว เป็นผู้ใหญ่เสียด้วย เขาเอามาเผาไว้ใกล้ๆ ด้านหน้ากลด แล้วก็กลับบ้านกันหมด ช่วงหัวค่ำศพที่ถูกเผามีกลิ่นเหม็นตลบอบอวล จะเดินจงกรมไปข้างหน้าก็ก้าวไม่ออก ที่สุดเลยเข้าไปในกลด นั่งหันหลังให้กองไฟ ไม่คิดอยากนอนเลย ตาตื่นแข็งอยู่อย่างนั้น ตกดึกประมาณสี่ทุ่ม มีเสียงอยู่ข้างหลังในกองไฟ ดังเหมือนตกลงมา หรือหมาจิ้งจอกมากินซากศพ แต่ฟังอีกที เหมือนเสียงควายดังครืดคราดๆ พอสักพักมีเสียงเหมือนคน เดินเข้ามาหาทางด้านหลัง เดินหนักเหมือนควาย แต่ไม่ใช่ แต่จะเข้ามาก็ไม่เข้า เดิน โครมๆ ออกไปทางปะขาวแก้ว นานประมาณครึ่งชั่วโมง เดินกลับมาอีกแล้ว เหมือนคนเดินจริงๆ ตรงดิ่งเข้ามาเหมือน จะเหยียบเราอย่างนั้นแหละ หลับตาสนิทไม่ยอมลืมตา ให้มันตายทั้งหลับตานี่แหละ มันมาถึงใกล้ ๆ หยุดกึก! ยืนนิ่งอยู่เงียบๆ ข้างหน้ากลด รู้สึกเหมือนกับว่า มันเอามือที่ถูก ไฟไหม้คว้าไปมาอยู่ข้างหน้า”

ตายคราวนี้ละ !

“พุทโธ ธัมโม สังโฆ” ลืมหมด มีแต่ความกลัวอย่างเดียว เต็มแน่นเอี๊ยดอยู่ในใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีความกลัวเหมือนครั้งนี้เลย มันกลัวมาก เปรียบเหมือนกับน้ำ ที่เราเทใส่ในโอ่ง เทใส่มากจนเต็มมันก็ล้นออกมา ความกลัวเหมือนกัน มันกลัวมากจนหายกลัว แล้วก็ล้นออกมา ใจหนึ่งเลยถามว่า ที่กลัวมากกลัวมายนัก มันกลัวอะไร ? กลัวตาย อีกใจหนึ่งตอบ แล้วความตายมันอยู่ที่ไหน ทำไมกลัวเกินบ้านเมืองเขานัก หาที่ตายดูซิ มันอยู่ไหน ความตายอยู่กับตัวเอง อยู่กับตัวเอง แล้วจะหนีไปไหนจึงจะพ้นมันล่ะ วิ่งหนีก็ตาย นั่งอยู่ก็ตาย เพราะมันอยู่กับเราไปไหนมันก็ไปด้วย เพราะความตายมัน อยู่กับเรา กลัวหรือไม่กลัว ก็ตายเหมือนกัน หนีมันไม่ได้หรอก

พอคิดได้อย่างนี้ เท่านั้น สัญญาพลิกกลับ ความคิดก็เปลี่ยนขึ้นมาทันที ความกลัว ทั้งหลายเลยหายไป ปานพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ อัศจรรย์เหลือเกิน ความกลัวมากๆ มันหายไปได้ ความไม่กลัวมันกลับมาแทนในที่เดียวกันนี้ โอ้ ใจมันสูงขึ้น สูงขึ้นเหมือน อยู่บนฟ้านะ เปรียบไม่ถูก พอเอาชนะความกลัวได้แล้ว ฝนเริ่มตกทันทีเลย ลมพัดแรงมาก แต่ก็ไม่กลัวตายแล้ว ไม่กลัวต้นไม้กิ่งไม้มันจะหักลงมาทับ ไม่สนใจมันเลย ฝนตกลงมาหนักเหมือนฝนเดือนสี่ พอฝนหยุด เปียกหมดทั้งตัว นั่งนิ่งไม่กระดิกเลยร้องไห้ นั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบ แก้มลงมาเพราะเกิดนึกไปว่า ตัวเรานี่ทำไมเหมือนคนไม่มีพ่อมีแม่แท้ มานั่งตากฝนยังกับคนไม่มีอะไร ยังกับคนสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่เขามีบ้านอยู่ดีๆ เขาคงจะไม่คิดหรอกว่า จะมีพระมานั่งตากฝนอยู่ทั้งคืนอย่างนี้ เขาคงจะนอนห่มผ้าสบาย คิดไปวิตกไป เลยสังเวช ชีวิตของตน ร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ เอ้า น้ำไม่ดีนี่ให้มันไหลออกมาให้หมด อย่าให้มันมีอยู่..

“เมื่อคิดได้อย่างนี้ เมื่อชนะความรู้สึกแล้ว ก็นั่งดูจิตดูใจอยู่อย่างนั้น ความรู้เห็นสารพัด เรื่องเกิดขึ้นมาพรรณนาไม่ได้ คิดถึงพระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ว่า ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ วิญญูชนพึงรู้ได้เฉพาะตน ความทุกข์ที่นั่งตากฝน ความกลัวที่มันหายไป ความรู้สึกต่อมาเป็นอย่างไร ก็รู้แต่เฉพาะเราเอง ใครอื่นจะมารู้ด้วย นั่งพิจารณาอยู่ อย่างนี้จนสว่าง จิตมีกำลังศรัทธาขึ้น สว่างขึ้นมา ลืมตาครั้งแรกมองไปทางไหนเหลืองไปหมด ลุกไปปัสสาวะ เพราะมันปวด ตั้งแต่เมื่อคืน ปวดจนหายปวดไปเฉยๆ ปัสสาวะออกมามีแต่เลือด รู้สึกตกใจเล็กน้อย คิดว่าไส้หรืออะไรข้างในคงขาดหมดแล้ว ขาดก็ขาด ตายก็ตายไปซิ ตายเพราะการปฏิบัติอย่างนี้ก็พอใจตาย แต่ตายเพราะไปทำความชั่วซิไม่ค่อยดี ตายเพราะปฏิบัติ แบบนี้ตายก็ตาย ในใจมันแย้งกันอยู่อย่างนี้ ใจหนึ่งมันเบียดเข้ามาว่าเป็นอันตราย อีกใจหนึ่งมันสู้ มันค้าน และตัดขึ้นมาทันที คืนนั้นฝนตกทั้งคืน วันรุ่งขึ้นจับไข้สั่นไปทั้งตัว แต่ก็อดทนออกไป บิณฑบาตในหมู่บ้าน บิณฑบาตก็ได้แต่ข้าวเปล่าๆ”

หลังคืนสยองผ่านไป

“โดยมิรู้ว่าอาคันตุกะลึกลับผู้นั้นคือใคร เหตุใดจึงมาเยี่ยมเยือนด้วยอาการดุร้ายน่ากลัวเช่นนั้น หลวงพ่อไม่กล่าวถึงมัน ท่านกลับเน้นให้ศิษย์มองเห็นคุณค่าของ การต่อสู้ให้ถึงที่สุด สู้ชนิดเอาชีวิตเข้าแลก แล้วปัญญาความรู้แจ้งเห็นจริงจะเกิดขึ้นตรงนั้น ดังคำที่หลวงพ่อมักใช้ปลุกใจลูกศิษย์ว่า ไม่ดีก็ให้มันตาย ไม่ตายก็ให้มันดี”

เมื่อหลวงพ่อพักบำเพ็ญภาวนา

“อยู่ที่ป่าช้าได้เจ็ดวัน ก็มีอาการป่วยหนัก จึงออกมาพัก รักษาตัวที่สำนักท่านอาจารย์คำดี พักอยู่ประมาณ ๑๐ วัน อาการก็ทุเลาลง แม้ร่างกายอ่อนล้า เพราะพิษไข้ แต่จิตใจกลับกล้าแกร่งองอาจยิ่งนัก เพราะได้ฝ่าฟันอุปสรรคคือ ความกลัวตายใน คืนนั้นได้ด้วยความอดทนและภูมิปัญญา หลังจากอาการไข้สร่างซาลง มีพละกำลังกลับคืนมา ก็กราบลาท่านอาจารย์คำดี เดินทางมาพักอยู่ในป่าใกล้บ้านต้อง อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม พักอยู่ที่นั่นหลายวัน อาการไข้หาย เป็นปกติ แต่อาการไข้ใจจากไฟราคะที่ถูกควบคุมความร้อนแรงไว้ด้วยการหลีกเร้นและภาวนา กลับถูกจุดให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง โดยม่ายสาวผู้รวยรูปลักษณ์และทรัพย์สิน นางมาถวายอาหารและพูดคุยด้วยทุกวัน จนจิตใจหลวงพ่อหวั่นไหวไปตามแรงจริตที่นางแสดงออก ซึ่งส่อถึงความรู้สึกอันพิเศษเกินขอบเขตที่อุบาสิกาจะพึงมีต่อพระ”

หลวงพ่อชั่งใจว่าจะเอาอย่างไรดีอยู่หลายวัน กระทั่งคืนหนึ่งขณะนั่งภาวนาพิจารณาไป สังเกตเห็นใจตัวเองเอนเอียงไปทางนางมากขึ้นทุกที จึงตัดสินใจลุกขึ้นเก็บบริขารในกลางดึกของคืนนั้น แล้วเดินไปปลุกปะขาวแก้ว ซึ่งกำลังหลับสบายอยู่ในกลด ปะขาวแก้วสะดุ้งตื่น ลุกขยี้ตา ถามอย่างงัวเงียว่า

“ไปพรุ่งนี้ไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ ! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หลวงพ่อตอบอย่างเด็ดขาด เพราะตรึกตรองดีแล้วว่า ถ้าไม่หนีคืนนี้คงจะเสียทีแก่นางแน่ หลายปีต่อมา หลังจากหลวงพ่อมาอยู่วัดหนองป่าพงแล้ว ครั้งหนึ่งท่านได้เยี่ยมลูกศิษย์ที่ สำนักสาขาแถวบ้านต้อง ระหว่างพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับญาติโยม ท่านปรารภถึงความหลัง และพูดถึงการปฏิบัติของตัวเองในสมัยก่อนอย่างขำๆ ว่า

“การปฏิบัติของอาตมามันยากหลายแนว แต่แนวที่มันยากนำอีหลีก็เรื่องแม่ออกนี่ล่ะ” (แปลว่า การปฏิบัติของอาตมามันยุ่งยากหลายอย่าง แต่ที่ยากกับมันจริง ๆ ก็เรื่องผู้หญิง นี่แหละ)

คืนหนึ่งในพรรษานั้น

หลังทำความเพียรเป็นเวลาพอสมควร หลวงพ่อได้ขึ้นไปพักผ่อนบน กุฏิ กำหนดสติเอนกายลงนอน พอเคลิ้มไปเกิดนิมิตเห็น”หลวงปู่มั่น” เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วส่งลูกแก้วให้ลูกหนึ่ง พร้อมกับกล่าวว่า

“ชา เราขอมอบลูกแก้วนี้แก่ท่าน
มันมีรัศมี สว่างไสวมากนะ”

ในนิมิตนั้น ปรากฏว่าตนได้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับยื่นมือไปรับลูกแก้วจาก หลวงปู่มั่นมากำไว้ พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นแปลกใจมาก ที่พบตัวเองนั่งกำมืออยู่ดังในความฝัน จิตใจเกิดความสงบระงับผ่องใส พิจารณาสิ่งใดไม่ติดขัด มีความปลื้มปีติตลอดพรรษา หลวงพ่อกล่าวว่า หลวงปู่มั่นท่านเป็นพระอริยเจ้าชั้นสูง มีภูมิจิตภูมิธรรมท่านสูง สามารถสั่งสอนศิษย์ทุกรูปทุกองค์ให้เข้านิพพานได้ ด้วยบารมีสติปัญญาท่านเฉียบแหลมคมยิ่งนักยากที่จะหาท่านผู้ใดเสมอเหมือนในปัจจุบัน..

อัตตประวัติ
(หลวงพ่อชา สุภทฺโท)
หนังสือ *อุปลมณี*
************************************************




ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

นักอวดสมาธิน่ะมันไปไม่ถึงไหน
ดีไม่ดีลงอบายภูมิ วันนี้ฉันนั่งได้หนึ่งชั่วโมง ฉันนั่งได้ สองชั่วโมง นั่งได้สามชั่วโมง นั่งอวดสมาธิ
แต่ว่าสมาธิเลิกแล้วก็ทำบาปได้ทุกอย่าง
โกหกมดเท็จก็ได้ ฆ่าสัตว์ก็ได้ ลักทรัพย์ก็ได้ ประพฤติผิดในกามก็ได้ มันก็เป็นเหยื่อของอบายภูมิ

หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

ที่มา:บันทึกธรรมเพจ คำสอนหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

“ช่วงเราเป็นคนอยู่ก็สร้างโอกาสขึ้นมา หาวิธีมาบำเพ็ญภาวนา อย่าเสียเวลา ข้าวของทองเงินก็อาศัยได้ตั้งแต่กายเท่านั้นแหละ ธาตุแตกขันธ์ดับเราก็อาศัยมันไม่ได้ดอก”

โอวาทธรรม
หลวงตาศิริ อินฺทสิริ
วัดถ้ำผาแดงผานิมิต อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น



ที่มา พระกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ประสบการณ์ในป่าช้า..!
หลวงพ่อชา

(เล่าถึงประสบการณ์ที่ป่าช้าในครั้งนั้นว่า)

“วันนั้นตอนบ่ายๆ ตั้งใจว่า คืนนี้จะไปภาวนาในป่าช้า พอจะไปจริงๆ ใจชักไม่อยากไปซะแล้ว ก็บังคับมัน คิดว่า ถ้าจะตายก็ยอมตาย เพราะมันลำบากนัก มันโง่นัก พูดในใจอย่างนี้ พอไปถึงป่าช้า ปะขาวแก้วจะมาพักใกล้ๆ ก็ไม่ยอม ให้ไปอยู่ไกลๆ โน่น ความจริงแล้วอยากให้มาอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อนกัน แต่ไม่เอาเดี๋ยวตัวเองจะอาศัยเขา กลัวนักก็ให้มันตาย เสียในคืนนี้ พอค่ำลง เขาหามศพมาฝังพอดี ทำไมถึงเหมาะเจาะอย่างนี้ คิดอยากจะหนี เขานิมนต์ให้สวดมาติกา ก็ไม่เอา เดินหนีไป มันกลัวเดินก็แทบไม่รู้สึกว่าเท้าแตะดิน สักพักก็เดินกลับมา เขาเอาศพฝังไว้ใกล้ๆ แล้วยังเอาไม้ไผ่ที่หามศพมาทำเป็นร้านให้นั่ง จะทำอย่างไรดี หมู่บ้านกับป่าช้าก็ไม่ใช่ใกล้ๆ กัน ห่างกันตั้งสองสามกิโล พอตะวันตกดิน ใจหนึ่งก็บอกให้เข้าไปอยู่แต่ในกลดท่าเดียว จะเดินไปหาหลุมศพ ก็เหมือนมีอะไรมาดึงขาเอาไว้ ความรู้สึกกลัวกลับกล้ามันฉุดรั้งกันอยู่ พอมืดสนิทจริงๆ ก็มุดเข้ากลดทันที รู้สึกเหมือนมีกำแพงเจ็ดชั้น เห็นบาตรตั้งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกดีใจ ได้อาศัยบาตรเป็นเพื่อน นั่งอยู่ในกลดทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย นั่งเงียบอยู่ จะง่วงก็ไม่ง่วง มันกลัว ทั้งกลัวทั้งกล้า นั่งอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืนเลย พอสว่างขึ้น ก็รู้สึกว่า เรารอดตายแล้ว ดีใจจริงๆ ภายในใจเราอยากให้มีแต่กลางวันเท่านั้น ไม่อยากให้มีเวลากลางคืนเลย อยากฆ่ากลางคืนทิ้ง มันจะได้มีแต่กลางวัน ตอนเช้าไปบิณฑบาตคนเดียว หมาวิ่งตามหลังมาจะกัด แต่ก็ไม่ไล่ จะกัดก็กัดไปเลย ให้มันกัดให้ตายซะ หมาก็งับผิดงับถูก โยมชาวภูไทไม่รู้จักไล่หมา เขาว่าผีมันมากับพระ หมาจึงได้เห่าได้กัด เขาจึงไม่ไล่มัน ช่างมัน เมื่อคืนนี้ก็กลัวจนเกือบตายทีหนึ่งแล้ว ตอนเช้านี้หมาจะกัดก็เลยปล่อยให้มันกัดซะ ถ้าหากว่าแต่ก่อนเราเคยกัดมัน ก็ปล่อยให้มันกัดคืนซะ แต่มันก็งับผิดงับถูกอยู่อย่างนั้น”

” บิณฑบาตกลับก็ฉัน พอฉันเสร็จ แดดออกมาบ้างรู้สึกอบอุ่นได้เดินจงกรม และพักผ่อน เอาแรงบ้าง คืนนี้จะได้ภาวนาให้เต็มที่ คงไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะได้ทดลองมาคืนหนึ่งแล้ว พอบ่ายๆ ชาวบ้านหามศพมาอีกแล้ว เป็นผู้ใหญ่เสียด้วย เขาเอามาเผาไว้ใกล้ๆ ด้านหน้ากลด แล้วก็กลับบ้านกันหมด ช่วงหัวค่ำศพที่ถูกเผามีกลิ่นเหม็นตลบอบอวล จะเดินจงกรมไปข้างหน้าก็ก้าวไม่ออก ที่สุดเลยเข้าไปในกลด นั่งหันหลังให้กองไฟ ไม่คิดอยากนอนเลย ตาตื่นแข็งอยู่อย่างนั้น ตกดึกประมาณสี่ทุ่ม มีเสียงอยู่ข้างหลังในกองไฟ ดังเหมือนตกลงมา หรือหมาจิ้งจอกมากินซากศพ แต่ฟังอีกที เหมือนเสียงควายดังครืดคราดๆ พอสักพักมีเสียงเหมือนคน เดินเข้ามาหาทางด้านหลัง เดินหนักเหมือนควาย แต่ไม่ใช่ แต่จะเข้ามาก็ไม่เข้า เดิน โครมๆ ออกไปทางปะขาวแก้ว นานประมาณครึ่งชั่วโมง เดินกลับมาอีกแล้ว เหมือนคนเดินจริงๆ ตรงดิ่งเข้ามาเหมือน จะเหยียบเราอย่างนั้นแหละ หลับตาสนิทไม่ยอมลืมตา ให้มันตายทั้งหลับตานี่แหละ มันมาถึงใกล้ ๆ หยุดกึก! ยืนนิ่งอยู่เงียบๆ ข้างหน้ากลด รู้สึกเหมือนกับว่า มันเอามือที่ถูก ไฟไหม้คว้าไปมาอยู่ข้างหน้า”

ตายคราวนี้ละ !

“พุทโธ ธัมโม สังโฆ” ลืมหมด มีแต่ความกลัวอย่างเดียว เต็มแน่นเอี๊ยดอยู่ในใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีความกลัวเหมือนครั้งนี้เลย มันกลัวมาก เปรียบเหมือนกับน้ำ ที่เราเทใส่ในโอ่ง เทใส่มากจนเต็มมันก็ล้นออกมา ความกลัวเหมือนกัน มันกลัวมากจนหายกลัว แล้วก็ล้นออกมา ใจหนึ่งเลยถามว่า ที่กลัวมากกลัวมายนัก มันกลัวอะไร ? กลัวตาย อีกใจหนึ่งตอบ แล้วความตายมันอยู่ที่ไหน ทำไมกลัวเกินบ้านเมืองเขานัก หาที่ตายดูซิ มันอยู่ไหน ความตายอยู่กับตัวเอง อยู่กับตัวเอง แล้วจะหนีไปไหนจึงจะพ้นมันล่ะ วิ่งหนีก็ตาย นั่งอยู่ก็ตาย เพราะมันอยู่กับเราไปไหนมันก็ไปด้วย เพราะความตายมัน อยู่กับเรา กลัวหรือไม่กลัว ก็ตายเหมือนกัน หนีมันไม่ได้หรอก

พอคิดได้อย่างนี้ เท่านั้น สัญญาพลิกกลับ ความคิดก็เปลี่ยนขึ้นมาทันที ความกลัว ทั้งหลายเลยหายไป ปานพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ อัศจรรย์เหลือเกิน ความกลัวมากๆ มันหายไปได้ ความไม่กลัวมันกลับมาแทนในที่เดียวกันนี้ โอ้ ใจมันสูงขึ้น สูงขึ้นเหมือน อยู่บนฟ้านะ เปรียบไม่ถูก พอเอาชนะความกลัวได้แล้ว ฝนเริ่มตกทันทีเลย ลมพัดแรงมาก แต่ก็ไม่กลัวตายแล้ว ไม่กลัวต้นไม้กิ่งไม้มันจะหักลงมาทับ ไม่สนใจมันเลย ฝนตกลงมาหนักเหมือนฝนเดือนสี่ พอฝนหยุด เปียกหมดทั้งตัว นั่งนิ่งไม่กระดิกเลยร้องไห้ นั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบ แก้มลงมาเพราะเกิดนึกไปว่า ตัวเรานี่ทำไมเหมือนคนไม่มีพ่อมีแม่แท้ มานั่งตากฝนยังกับคนไม่มีอะไร ยังกับคนสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่เขามีบ้านอยู่ดีๆ เขาคงจะไม่คิดหรอกว่า จะมีพระมานั่งตากฝนอยู่ทั้งคืนอย่างนี้ เขาคงจะนอนห่มผ้าสบาย คิดไปวิตกไป เลยสังเวช ชีวิตของตน ร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ เอ้า น้ำไม่ดีนี่ให้มันไหลออกมาให้หมด อย่าให้มันมีอยู่..

“เมื่อคิดได้อย่างนี้ เมื่อชนะความรู้สึกแล้ว ก็นั่งดูจิตดูใจอยู่อย่างนั้น ความรู้เห็นสารพัด เรื่องเกิดขึ้นมาพรรณนาไม่ได้ คิดถึงพระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ว่า ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ วิญญูชนพึงรู้ได้เฉพาะตน ความทุกข์ที่นั่งตากฝน ความกลัวที่มันหายไป ความรู้สึกต่อมาเป็นอย่างไร ก็รู้แต่เฉพาะเราเอง ใครอื่นจะมารู้ด้วย นั่งพิจารณาอยู่ อย่างนี้จนสว่าง จิตมีกำลังศรัทธาขึ้น สว่างขึ้นมา ลืมตาครั้งแรกมองไปทางไหนเหลืองไปหมด ลุกไปปัสสาวะ เพราะมันปวด ตั้งแต่เมื่อคืน ปวดจนหายปวดไปเฉยๆ ปัสสาวะออกมามีแต่เลือด รู้สึกตกใจเล็กน้อย คิดว่าไส้หรืออะไรข้างในคงขาดหมดแล้ว ขาดก็ขาด ตายก็ตายไปซิ ตายเพราะการปฏิบัติอย่างนี้ก็พอใจตาย แต่ตายเพราะไปทำความชั่วซิไม่ค่อยดี ตายเพราะปฏิบัติ แบบนี้ตายก็ตาย ในใจมันแย้งกันอยู่อย่างนี้ ใจหนึ่งมันเบียดเข้ามาว่าเป็นอันตราย อีกใจหนึ่งมันสู้ มันค้าน และตัดขึ้นมาทันที คืนนั้นฝนตกทั้งคืน วันรุ่งขึ้นจับไข้สั่นไปทั้งตัว แต่ก็อดทนออกไป บิณฑบาตในหมู่บ้าน บิณฑบาตก็ได้แต่ข้าวเปล่าๆ”

หลังคืนสยองผ่านไป

“โดยมิรู้ว่าอาคันตุกะลึกลับผู้นั้นคือใคร เหตุใดจึงมาเยี่ยมเยือนด้วยอาการดุร้ายน่ากลัวเช่นนั้น หลวงพ่อไม่กล่าวถึงมัน ท่านกลับเน้นให้ศิษย์มองเห็นคุณค่าของ การต่อสู้ให้ถึงที่สุด สู้ชนิดเอาชีวิตเข้าแลก แล้วปัญญาความรู้แจ้งเห็นจริงจะเกิดขึ้นตรงนั้น ดังคำที่หลวงพ่อมักใช้ปลุกใจลูกศิษย์ว่า ไม่ดีก็ให้มันตาย ไม่ตายก็ให้มันดี”

เมื่อหลวงพ่อพักบำเพ็ญภาวนา

“อยู่ที่ป่าช้าได้เจ็ดวัน ก็มีอาการป่วยหนัก จึงออกมาพัก รักษาตัวที่สำนักท่านอาจารย์คำดี พักอยู่ประมาณ ๑๐ วัน อาการก็ทุเลาลง แม้ร่างกายอ่อนล้า เพราะพิษไข้ แต่จิตใจกลับกล้าแกร่งองอาจยิ่งนัก เพราะได้ฝ่าฟันอุปสรรคคือ ความกลัวตายใน คืนนั้นได้ด้วยความอดทนและภูมิปัญญา หลังจากอาการไข้สร่างซาลง มีพละกำลังกลับคืนมา ก็กราบลาท่านอาจารย์คำดี เดินทางมาพักอยู่ในป่าใกล้บ้านต้อง อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม พักอยู่ที่นั่นหลายวัน อาการไข้หาย เป็นปกติ แต่อาการไข้ใจจากไฟราคะที่ถูกควบคุมความร้อนแรงไว้ด้วยการหลีกเร้นและภาวนา กลับถูกจุดให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง โดยม่ายสาวผู้รวยรูปลักษณ์และทรัพย์สิน นางมาถวายอาหารและพูดคุยด้วยทุกวัน จนจิตใจหลวงพ่อหวั่นไหวไปตามแรงจริตที่นางแสดงออก ซึ่งส่อถึงความรู้สึกอันพิเศษเกินขอบเขตที่อุบาสิกาจะพึงมีต่อพระ”

หลวงพ่อชั่งใจว่าจะเอาอย่างไรดีอยู่หลายวัน กระทั่งคืนหนึ่งขณะนั่งภาวนาพิจารณาไป สังเกตเห็นใจตัวเองเอนเอียงไปทางนางมากขึ้นทุกที จึงตัดสินใจลุกขึ้นเก็บบริขารในกลางดึกของคืนนั้น แล้วเดินไปปลุกปะขาวแก้ว ซึ่งกำลังหลับสบายอยู่ในกลด ปะขาวแก้วสะดุ้งตื่น ลุกขยี้ตา ถามอย่างงัวเงียว่า

“ไปพรุ่งนี้ไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ ! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หลวงพ่อตอบอย่างเด็ดขาด เพราะตรึกตรองดีแล้วว่า ถ้าไม่หนีคืนนี้คงจะเสียทีแก่นางแน่ หลายปีต่อมา หลังจากหลวงพ่อมาอยู่วัดหนองป่าพงแล้ว ครั้งหนึ่งท่านได้เยี่ยมลูกศิษย์ที่ สำนักสาขาแถวบ้านต้อง ระหว่างพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับญาติโยม ท่านปรารภถึงความหลัง และพูดถึงการปฏิบัติของตัวเองในสมัยก่อนอย่างขำๆ ว่า

“การปฏิบัติของอาตมามันยากหลายแนว แต่แนวที่มันยากนำอีหลีก็เรื่องแม่ออกนี่ล่ะ” (แปลว่า การปฏิบัติของอาตมามันยุ่งยากหลายอย่าง แต่ที่ยากกับมันจริง ๆ ก็เรื่องผู้หญิง นี่แหละ)

คืนหนึ่งในพรรษานั้น

หลังทำความเพียรเป็นเวลาพอสมควร หลวงพ่อได้ขึ้นไปพักผ่อนบน กุฏิ กำหนดสติเอนกายลงนอน พอเคลิ้มไปเกิดนิมิตเห็น”หลวงปู่มั่น” เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วส่งลูกแก้วให้ลูกหนึ่ง พร้อมกับกล่าวว่า

“ชา เราขอมอบลูกแก้วนี้แก่ท่าน
มันมีรัศมี สว่างไสวมากนะ”

ในนิมิตนั้น ปรากฏว่าตนได้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับยื่นมือไปรับลูกแก้วจาก หลวงปู่มั่นมากำไว้ พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นแปลกใจมาก ที่พบตัวเองนั่งกำมืออยู่ดังในความฝัน จิตใจเกิดความสงบระงับผ่องใส พิจารณาสิ่งใดไม่ติดขัด มีความปลื้มปีติตลอดพรรษา หลวงพ่อกล่าวว่า หลวงปู่มั่นท่านเป็นพระอริยเจ้าชั้นสูง มีภูมิจิตภูมิธรรมท่านสูง สามารถสั่งสอนศิษย์ทุกรูปทุกองค์ให้เข้านิพพานได้ ด้วยบารมีสติปัญญาท่านเฉียบแหลมคมยิ่งนักยากที่จะหาท่านผู้ใดเสมอเหมือนในปัจจุบัน..

อัตตประวัติ
(หลวงพ่อชา สุภทฺโท)
หนังสือ *อุปลมณี*
************************************************




ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

ทุกอย่างต้องแก้ที่ใจเรา

“คนที่มีความวุ่นวายติโน่นตินี่ ไอ้โน่นไม่ดี ไอ้นี่เสีย
คนประเภทนี้ก็คือคนที่ไม่รู้จักธรรมดา
พูดภาษาไทยๆ เขาเรียกว่ากิเลสมันยังเลยหัวอยู่
ปลดอารมณ์นั้นเสีย

ถ้าจิตของเรายอมรับนับถือกฎของธรรมดาอะไรมันจะมาก็ถือว่าเป็นเรื่องของมันอย่างนั้นไม่ต้องไปติ สิ่งใดที่แก้ไขไม่ได้ อย่าไปแก้มัน
อย่าไปแก้ที่วัตถุ อย่าไปแก้ที่บุคคล มาแก้ที่ใจเรา

ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นธรรมดา ทำไมเราจึงจะต้องเดือดร้อน ทำไมเราจึงจะต้องดิ้นรน
อย่าเป็นคนช่างติ ถ้าจะติก็ติตัวเรา
ตามที่พระพุทธเจ้ากล่าวว่า อัตตนา โจทยัตตานัง
จงกล่าวโทษโจทความชั่วของตัวเองไว้ให้เป็นปกติ”

โดยพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน

ที่มา:เพจคำสอนหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ขลังกระทั่งเยี่ยว

กล่าวกันว่าอำนาจพลังจิตของหลวงปู่ตื้อนั้นยอดเยี่ยมมาก อย่าว่าแต่สิ่งของที่ท่านอธิษฐานจิตให้เลย แม้แต่ที่ที่ท่านปัสสาวะรดใส่ยังยิงไม่ออกเลย เคยมีคนเคยเอาปืนไปลองยิงมาแล้ว ปืนยิงไม่ออกกระสุนไม่ลั่น ลูกศิษย์ผู้ที่เอาปืนไปยิงถึงกับตกใจ รีบวิ่งไปกราบเรียนถามหลวงปู่ แทบฟังไม่เป็นศัพท์เป็นภาษา
มีครั้งหนึ่ง พวกทหารอากาศไปนมัสการท่าน แต่ในใจอาจจะนึกประมาทท่านอยู่ หลวงปู่ตื้อท่านผลุนผลันลุกขึ้นเดินไปปัสสาวะใส่ตอไม้ แล้วกล่าวกับทหารอากาศกลุ่มนั้นว่า “ คนเราถ้ามันจะขลัง ต้องขลังกระทั่งเยี่ยว เอ้า…ยิงเลย ” ทหารกลุ่มนั้นระดมยิงใส่ตอไม้ กระสุนไม่ลั่นแม้แต่นัดเดียว



ที่มา พระกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

บุคคลใดเกิดมาเป็นมนุษย์
พบพระพุทธศาสนา
แล้วมีศรัทธา ความเชื่อปสาทะ
ความเลื่อมใสใน พระพุทธศาสนา มีจิตน้อมไปในกุศล
แสดงว่าบุคคลนั้นมีบารมีเข้าถึงปรมัตถบารมี
สามารถจะเข้าถึงพระนิพพานได้ในชาติปัจจุบัน

โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (วัดท่าซุง)

ที่มา:บันทึกธรรมเพจคำสอนหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต