ธรรมะมี 2 อย่างเชื่อหรือไม่??

ทำยังงัย ทำความรู้สึกตัวได้ด้วยหยอ
ทำความรู้สึกโกรธได้ไหม
ทำความรู้หลงได้ไหม
ทำความรู้สึกร้อน หนาวได้ด้วยหยอ
ถ้าเอาตัวเราไปทำ... มันก็ต้องอยู่ใต้อำนาจอวิชชาแต่เริ่มแล้วมั้ง

 

นี้แหละ อำนาจ อวิชชา..

เหมือนจะโผล่น้ำขึ้นมาเบ่งบาน แต่ กลับ จมลงไปอีก..

เอิ๊กๆ..

 

ทำความรู้สึกไม่โกรธได้ไหม?? ถ้าโกรธกำลังเกิด

 

ก็ใช้ขันธ์ นี้แหละ ทำ..

จะพ้นขันธ์ได้ ต้องเอาขันธ์ ไปทำ..

ขันธ์ ที่ว่านี้ ชี้ไปที่ กายหยาบ หรือ รูปขันธ์..

 

ไม่ได้ สิ..

โกรธเกิดเอง ดับเอง บังคับบัญชาไม่ได้..

ถ้ารู้แจ้ง เห็นแจ้ง ก็ ไม่ไปยึดมัน ไม่เข้าไปอยู่ในมัน

"มีแต่ไม่เอา"

 

ถ้าดับเองเราจะไปรู้ตอนไหนครับ

 

รู้ตอนเกิด นั้นแหละ..

เกิดปุ๊บ รู้ปั๊บ เมื่อ รู้ปั๊บ ก็ ดับ ปั๊บ..

แค่ "รู้" เฉยๆ นะ ไม่ต้องเข้าไปแทรกแซงใดๆ..

รู้ นั้นแหละ คือ สติ..

 

ถ้าทำตรงนี้ได้ ก็ เริ่มเห็นทางแล้ว..

เมื่อทำให้ชำนาญ สติ จะไวขึ้นเรื่อยๆ จนเป็น อัตโนมัติ..

สุดท้าย ใส่ "โ" เข้าไปได้เลย คือ เป็นผืน เป็นความสืบต่อเนื่อง เป็นปึกแผ่น มั่นคง..

 

แค่เอาขันธ์ สังเกตอาการของจิต
ที่เกิดขึ้นตามผัสสะผ่านทวาร
6 แค่รู้ว่าเกิดอาการใด เกิดขึ้น
แต่ใจไม่เข้า
ไปมีส่วนร่วมด้วยแค่รู้ว่าเกิด แค่รู้ว่าดับ
รู้แล้ววก็วาง รู้แล้วก็วาง
เกิดอีกรู้อีกวางอีก เกิดอีกรู้อีกวางอีก
สังเกตไป รู้ไป สังเกตไปรู้ไป แค่
7 วัน หรือ 7 เดือน
หรือ 7 ปี หรือ 7 ชาติ
ดีกว่าเห็นผิด เข้าใจผิด ฝึกผิดผิดยากยาก
แต่ทั้งนี้
ก็ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย บังคับไม่ได้
ไม่ว่าตัวเอง หรือใครก็บังคับใคร
ไม่ได้ทั้งสิ้น
สัพเพธรรมมาอนัตตา

 

อนุสสติ 10 ตามความเข้าใจผม

หากเป็นการระลึกรู้คุณในศีล ก็จะระลึกรู้วินัยที่เป็นข้อควบคุมความประพฤติ
มโนสังขาร วจีสังขาร กายสังขาร อยู่ในฝ่ายสังขตธรรม

ระลึกรู้คุณเทวดา ก็จะมีหิริโอตัปปะและมีสัมมัปปธาน4 ที่จะละอกุศล เพื่อรักษากุศล
และเจริญกุศลให้ยิ่งๆขึ้นไป ในฝ่ายสังขตธรรม

ระลึกรู้แบบมรนานุสสติ ก็สิ่งที่เกิดขึ้นมาทั้งปวงล้วนแล้วแต่มีความดับไปเป็นธรรมดา
ซึ่งก็ย่อมจะมีจาคานุสสติด้วยอยู่แล้ว เพราะเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา
เรานั้นย่อมจะยึดถือหรือครอบครองอะไรๆตลอดไปก็คงไม่ได้
ความเสียสละก็มีไปโดยปริยาย ซึ่งก็อยู่ในฝ่ายสังขตธรรม

การรู้ลมหายใจและร่างกาย ก็เป็นอานาปานสติกับกายคตาสติ
อยู่ในฝ่ายสังขตธรรม

เวลาระลึกรู้คุณ พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ หรือ พระนิพพาน
ก็จะระลึกรู้ถึงธรรมที่พาหลุดพ้นที่ทำให้ไม่ต้องกลับมาเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปอีก
ลงมาที่รู้ที่ไม่เกิดขึ้น และ ไม่ดับไป เป็นอสังขตธรรม

ประมาณนี้ครับ

 

ตรงที่ลุงบอก บรรทัดสุดท้าย ..ถ้าเอาตัวเราไปทำจะอยุ่ใต้อำนาจอวิชชา
เราหลีกตรงนี้ไม่ได้ค่ะ อวิชชามันแทรกทุกขณะจิตอยุ่แล้ว

เราต้องเอาสมมุติบัญญัติเข้าไปจับปรมัตถ์ ถ้าจิตเป็นปรมัต์ บัญญัติจะหลุดไปเองออโต้ค่ะ

 

อ่อ ถ้าลุงหมายถึงเอาเราไปผสมเวลากำหนดอารมณ์นี่นั่น ว่าโลภก้อโลภตาม หลงก้อหลงตาม อันนั้นก้อไม่ได้ ตอนกำหนดก้อรุ้เฉยๆ กลางๆ ไป

แต่จริงๆ อวิชชาแทรกอยุ่ตลอดอยุ่แล้ว แค่วิ่งไปรุ้ตามทวาร6 ก้อสัญญาขันธุ์แล้ว เพราะกำหนดเป็นขณะตามทวาร ...แต่ถ้าฝึกสติคล่องแล้วเขาจะย้ายมารุ้ที่เดียว แต่รุ้ทุกจุด ไม่ต้องเสียเวลาไปตามเก็บไตรลักษณ์เป็นขณะ เก็บทีเดียวเยอะๆได้เลย ง่ายและเร็ว

 

พูดแบบนี้ ปั๊ป. แบเบอร์เลย

โดนจิตตวิทยาหมู่ จอ อิ ตอ. จิต (หลอกแหลก)
ด้นเด้าเอาจาก. ใบลานเป่า

ของจริง. เลือกไม่ได้ ภาษาพูด
จะพูดว่าปิดห้า. แต่ในทางปฏิบัติ
ปิดไม่ได้ มีหนึ่งยังไงก้ครบหก
เหมิอนชักไส้ออกจากปล้อง

หิ้วหวีไปครบ6 ทุกขณะ

คำว่า. อินทรีย. จึงหมายเอาที่ว่า
เป็นส่วนใหญ่ หรือ. เปนตี๋

มีจิก คือ มีภพ

จิกนั่นแหละ. ภาวังค์

ตราบใด ยังข่ม5 ด้วยอำนาจ สมแทะ
แสนกัป ก้หา. จิก ไม่เจอ. รู้ไม่ถึงฐาน

 

เพราะความไม่รู้ จึงสร้าง ภพ ชาติ ให้ตนเองไปเกิด ไม่หยุดหย่อน..

ตราบเมื่อ รู้แจ้ง จึงหยุดสร้างเวรสร้างกรรม..

ความคิด พา สร้าง ภพ..

จิต พา สร้าง กรรม..

รู้แล้วยึด คือ จิตสังขาร ตัว สร้าง ภพชาติ..

วางจิตสังขาร ลง ได้ ก็ หมด ภาระ เป็น อิสระ นิรันดร์..

 

เห็น ความจริง ก็ สิ้นสงสัย..

เห็นแจ้ง ตามจริง สังโยชน์ ก็ขาดไปเอง..

 

ท่าน ยก มือ ขึ้น มา ตรง หน้า แล้ว หลับ ตา..

ท่านเห็นมือมั๊ย..

ท่านไม่เห็นมือ แล้วรู้ได้ยังไงว่ามีมือ อยู่ ตรงหน้า..

ท่านได้คิดไปเองมั๊ย ว่ามีมือ อยู่ตรงหน้า..

รู้ว่ามีมือ นั่นแหละ "ความรู้สึกตัว"

ก้อนหนักๆ นั่นแหละ "ความรู้สึก(ที่)ตัว..

 

ปัญญาพระ ไฉนเลยจะสุ้แกร์ได้เนอะ สะกดจิตหมุ่ยังไงไม่รุ้ คนขึ้นกันโครมๆ หลายล้าน

เหมือนยืนกลางแยก แต่เห็นรถทุกแยก รุ้ที่ผุ้รุ้ได้เลย ไม่ต้องวิ่งพล่านเข้าไปรุ้แต่ละแยก คำพระที่สอนคือรุ้เกวิ้ง แต่คำฉวีเองคือรุ้ 6 อิอิ

 

ก็เชือนะ
ตำราก็บอกไว้แล้ว

แต่คนที่อธิบายได้ชัดเจนมีแต่พระอรหันต์เท่านเท่านั้น
(อรหันต์เก๋ไม่นับ)

 

รู้ภายนอกคือรู้จากผัสสะผ่านทวาร6
(ทางใดทางหนึ่ง)เกิดจิต
(วิญญาณ)รับรู้แล้วเกิดเวทนาตามมา
เป็นไปตามธรรมชาติของขันธ์ 5
หากเรารู้เท่าทันก็จะไม่หวั่นไหวไป
ตามสภาวะเหล่านั้น ก็ไม่ต้องทุกข์
ตามสภาวะจิตที่เปลี่ยนไปมาตลอดเวลา
(อย่างรวดเร็วจับเวลาไม่ได้)
แต่หากสภาพ" รู้ " ไม่ได้เกิดต่อเนื่องตลอดสายมันก็ทุกข์
เหมือนเดิม

 

ธรรมมี1..

เป็นธรรมหนึ่ง..


เข้าให้ถึง ก็ รู้ พิสูจน์รู้ด้วยตนเองสิ


เอิ๊กๆ..