ธรรมะ จากเพจ พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “วัตถุนิยมครอบงำจิตใจ สังคมสมัยนี้จึงแล้งน้ำใจ จิตใจยิ่งห่างไกลจากบุญกุศลและคุณความดี”

(คติธรรม พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต)
(คัลอกจากธรรมะบนเขา เมื่ิอวันที่ ๓ มิ.ย.๖๒)

สมัยก่อนนี้คนไทยเราจะมีธรรมเนียมอยู่อย่างหนึ่ง
เวลาขึ้นรถเมล์นี่ผู้ชายจะลุกให้ผู้หญิงหรือเด็กนั่ง
เวลาเด็กขึ้นไปผู้หญิงขึ้นไป ถ้าผู้ชายกำลังนั่งอยู่
แล้วไม่มีที่นั่งจะลุกให้ผู้หญิงหรือให้เด็กนั่งก่อน
จะช่วยเหลือผู้ที่เขาอ่อนแอกว่า

แต่สมัยนี้บุญแบบนี้จะไม่ค่อยมีเหลืออยู่ในประเทศเสียแล้ว มีใครลุกให้เรานั่งบ้างไหมพวกผู้หญิงเวลาขึ้นรถเมล์ มีใครบอก “เชิญนั่ง” ไหม ไม่มีแล้วนะ
สมัยก่อนรถเมล์แถวหลังนี้เขาจะแบ่งไว้ให้พระนั่ง เดี๋ยวนี้ก็ไม่มีแถวหลังให้พระนั่งแล้ว พระขึ้นรถเมล์ไม่ได้ ขึ้นไปเบียดกับญาติโยมไม่ได้

คนไทยเราใจห่างออกจากบุญ เพราะถูกอำนาจของ
วัตถุนิยมดึงดูดไป ความอยากจะได้วัตถุข้าวของเงินทองต่างๆ จึงทำให้ปากกัดตีนถีบกัน แก่งแย่งกันทำมาหากิน หาเงินหาทองแย่งกันไปหมด จะทำอะไรก็แย่งกัน แม้แต่ขับรถบนท้องถนนก็แย่งกันขับ ถึงกับยิงกันตายก็มีบนท้องถนน

นี่คือ การไร้น้ำใจการไร้บุญ การไม่เคยเข้าวัดทำบุญกัน เลยถูกอำนาจของกิเลสตัณหาที่หิวโหยกับ วัตถุข้าวของเงินทองดึงดูดจิตใจให้ไปหา จนกระทั่งลืมสิ่งที่สำคัญกว่าข้าวของเงินทอง ก็คือ..”บุญ”..นี่เอง

เลยไม่ได้ทำบุญกัน แก่งแย่งชิงดีกันทะเลาะวิวาทกัน
แตกแยกสามัคคีกัน “เพราะการที่ไม่มีใจที่เป็นบุญนั่นเอง” ถ้าใจเป็นบุญแล้วจะช่วยกัน จะช่วยเหลือกันจะสนับสนุนกัน จะช่วยคนที่เขาอ่อนแอกว่า นี่คือบุญ

การกระทำที่จะทำให้เกิดบุญ เวลาเราเสียสละที่นั่งบนรถเมล์ไป เราลุกขึ้นยืนนี้ ถึงแม้จะยืนแล้วไม่สบายเหมือนกับนั่ง แต่ใจกลับสบายกว่านั่ง ถ้านั่งแล้วเห็นผู้หญิงหรือเด็กยืนอยู่นี่ ใจมันไม่สบายถ้าเป็นผู้ชาย ไม่มีความสุขใจ สุขกายแต่ไม่สุขใจ แต่พอยอมเสียสละความสุขกาย ลุกขึ้นยืนให้ผู้หญิงหรือเด็กนั่ง กลับมีความสุขใจมากกว่าตอนที่นั่งเสียอีก มีความสุขใจ มีความปลื้มใจ มีความภูมิใจ
ที่ได้ทำในสิ่งที่ยากต่อการกระทำคือ “การเสียสละ” การช่วยเหลือผู้อื่นให้มีความสุขนั่นเอง “นี่ก็เป็นบุญ”



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “เหนื่อยกันไหม กิเลสอัตตามันลดลงบ้างไหม”

(โอวาทธรรม ถอดจากเทปพระธรรมเทศนา)
(หลวงปู่สวาท ปัญญาธโร)
(วัดโปร่งจันทร์ อ.คิชฌกูฏ จ.จันทบุรี)
(ศิษย์ในองค์หลวงปู่แหวน สุจิณโณ)

วิ่งหาอาจารย์โน้น โอ้ย อาจารย์โน้นดีนะ!! อาจารย์นี้ดีนะ ท่านดีของท่าน ตัวเราล่ะดีหรือยัง ตัวเราดีหรือยังล่ะ หา ???

หึ๋ย…วิ่งหาอาจารย์โน้น วิ่งหาอาจารย์นี้ ว่ากูได้ไปกราบท่านแล้ว กิเลสกูคงจะเบาบาง ท่านคงจะทำให้ ใครเขาจะทำให้กัน วิรัชรักษากันเอาสิ ตัวใครตัวมันนี่จริงไหม ???

จริงอยู่สิ่งใดที่ไม่รู้ควรถามท่านผู้รู้ ควรศึกษา เมื่อไปหาท่าน ท่านก็บอกท่านก็กล่าว ท่านก็บอกทาง
ท่านเป็นเพียงแต่ผู้บอก ผู้กล่าวเท่านั้น ท่านทำให้ไม่ได้เข้าใจไหม ???

เราเป็นผู้ทำเอง ปฏิบัติเองต่างหาก มีขาเอาไว้เดินทำไมไม่เดิน มีตาเอาไว้ดูทำไมไม่ดู มีหูไว้ฟังทำไมไม่ฟัง มีจมูกให้หายใจทำไมถึงไม่หายใจ ไปยืมจมูกใครหายใจ ทุกวันเราก็กินข้าวไม่ใช่หรอ ไปยืมปากใครมากินล่ะ ปากเรากินแล้ว ไปอิ่มปากคนอื่น ไปอิ่มท้องคนอื่นไหม หรือเรากินแล้วเราอิ่มเอง คิดง่ายๆการปฏิบัตินะ

ถ้าเราไม่รักษาตัวเรา เราจะไปรักษาใคร ? เวลาเจ็บ เวลาป่วย เวลาไข้มีหรอลูกหลาน เหลนโหลน ผัวเมีย มันจะมาแบ่งเอาความเจ็บ ความป่วยไข้ออกจากตัวเราได้ ตัวเราเสวยคนเดียวรู้คนเดียว หนักหรือเบารู้คนเดียว แต่จิตเอาความปวดความเจ็บมาชั่งกิโลก็ไม่ได้ “มันเป็นนามธรรม” เรารู้สึกข้างในเท่านั้น

เราจึงปฏิบัติตัวเราสิ รักษาตัวเราสิ รักษาก้อนพระธรรมอันนี้ไว้ วิรัชพระธรรมอันนี้ ชำระกายให้บริสุทธิ์ ก็ คือศีล มีสติระลึกอยู่ให้เป็นสมาธิมั่นคงอยู่ที่กาย ปัญญาให้มันแทงตลอดเข้าไปสิ

สมาธินะคือการเพ่ง เพ่งเข้าไปข้างในสิ จะเห็นของจริง จะเห็นความเสื่อม จะเห็นความสูญของมัน ความสลายของมันไปดูสิ ลองว่าถ้าธาตุมันประชุมกันมีหรอจะไม่สกปรก ให้พิจารณาเองนะ วันนี้บอกเหตุ พูดเหตุให้ฟัง ให้ฉลาดขึ้นมาบ้าง อย่าให้กิเลสอาสะวะเขาจูงจมูกไปมากหนักเลย

(บันทึกธรรม : CR.นรินทร์ ศรีสุทธิ์)



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “กรรมฐานเลยเถิด กรรมฐานแหวกแนว”

(ธรรมเทศนา หลวงปู่บุญมา คัมภีรธัมโม)
(เทศน์ในงานถวายเพลิงหลวงตาสรวง สิริปุญโญ)

“บ๊วยๆ เบื้อยๆ แหล่วกะเทาทะเล(สาหร่ายทะเล) บักแซว บักกอกน้ำ แหล่วกะบัวหิมะ หิเมอะ หมู่หนิยกเลิกให้หมด พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติพวกนี้ มันเป็นอาหารทั้งหมดอย่าไปกิน นอกนั่นกะพากันไปฉัน ไอ…บักอินทผาลัม บักอินทผาลัมกะบักเป้งใหญ่นั่นล่ะ บักเป้งบักหวายหนิ กะเป็นอาหารตี้ล่ะ ถ้ากินพวกนี้ได้ไม่ต้องเว้น ตอนเย็นก็เอาข้าวมาเลย เอาข้าวมากินเลยก็ได้ อะไรกะมีแต่ยาหมด ข้าวกะเป็นยา มันเลยเถิดเลยเถอ เพราะฉะนั้นต้องสำเนียกพื้นฟู ครูบาอาจารย์ต้องแนะนำสั่งสอนลูกศิษย์ลูกหาตามสุดท้ายปลายหลัง มันจะหมดเด้ มันไม่มีสมัยก่อน”

(เพจ : หลวงปู่บุญมา คัมภีรธัมโม วัดป่าสีห์พนม)



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “ให้ภาวนาดับที่เหตุ ภัยใหญ่มนุษย์คือการเกิด”

(คติธรรม หลวงปู่บุญมา คัมภีรธัมโม)

ภัยใหญ่ของมนุษย์ คือ การเกิด ผู้บ่อยากเกิดจั่งปฏิบัติภาวนาหลีกหนีการมาเวียนว่ายในภพต่างๆ เรียกว่า” พระอริยเจ้า” แต่ผู่โง่เขลาอยู่ ยังพากันหลงอยู่ การมาเกิดมันเป็นทุกข์ ทุกข์ตั้งแต่มื้อเกิดจนมื้อตายพู้นเด้ สิอยากพากันทุกข์ให้ไฟไหม้หัวอยู่สุชาติบ้อ ปฏิบัตเข้าไป อย่าลดละ ศีล ทาน เป็นพื้นฐาน ภาวนาเป็นโตถอนจากกิเลส สุมื้อนิหาสิเป็นยากะบ่มีผู้เฮ็ด พากันหลงอยู่จั่งซั่น ให้ไฟเผาจะของ

(เพจ : หลวงปู่บุญมา คัมภีรธัมโม วัดป่่าสีห์พนม)



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

จดหมายที่ไม่มีผู้รับ_ย่อมถูกตีกลับไปหาผู้ส่ง

เรื่อง “พระพุทธเจ้าทรงแก้มิจฉาทิฏฐิ พลิกจิตของพราหมณ์ที่มาต่อว่าด่าทอ จนบรรลุเป็นพระอรหันต์”

(พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย)
(สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ – หน้าที่ ๒๐๑)

“อักโกสกสูตร” พระสูตรว่าด้วย
คนที่ด่าต่อว่าพระพุทธองค์

พระพุทธเจ้าตรัสไว้ใน “อักโกสกสูตร” คือ พระสูตรว่าด้วย คนที่ด่าต่อว่าพระพุทธองค์ ด้วยพระปัญญาญาณ ทรงพระปรีชาสามารถทำให้พราหมณ์คนหนึ่งที่เกลียดพระพุทธองค์ชนิดเข้ากระดูกดำ ทรงสามารถแก้มิจฉาทิฏฐิ พลิกจิตกลับใจพราหมณ์ ให้กลับมาบวชจนบรรลุกลายเป็นพระอรหันต์ในที่สุด

มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ประสบกับพระพุทธองค์เอง ครั้งหนึ่งมีพราหมณ์คนหนึ่งรู้สึกโกรธแค้นพระพุทธเจ้า เพราะพระองค์ทรงบวชให้กับน้องชายของท่าน พราหมณ์จึงเดินทางไปหาพระพุทธเจ้า พอไปถึงก็ไม่ฟังอีร้าค้าอีรมใดๆ ตั้งต้นบริภาษพระพุทธองค์ฉอดๆ ด้วยวาจาที่หยาบคาย และมิใช่ของสัปปุรุษ พระพุทธองค์ทรงสะดับตรับฟังถ้อยคำที่พราหมณ์นั้นกล่าว ด้วยท่าทีอันสงบ ดุจดั่งไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ต่อเมื่อพราหมณ์คนนั้นบริภาษพระองค์ท่านจนพอใจแล้ว

พระพุทธองค์จึงทรงเริ่มสนทนากับเขาว่า
“พราหมณ์เอ๋ย ที่บ้านท่านมีแขก
ไปมาหาสู่กันกับท่านบ้างหรือไม่ ?”

“มีสิ ข้าฯ มิใช่คนกระจอกที่ไม่มีมิตรสหายนี่” พราหมณ์ตอบด้วยความภาคภูมิใจ พระพุทธองค์ทรงตรัสถามต่อไปว่า “เออหนอ พราหมณ์ เวลาที่แขกของท่านมาเยี่ยม ท่านเอาสิ่งใดต้อนรับพวกเขา” “ก็เอาน้ำท่า ของขบเคี้ยวออกมาต้อนรับพวกเขาสิ” “ถ้าแขกเหล่านั้นไม่ทานของต้อนรับของพราหมณ์ แล้วของพวกนั้นจะเป็นของใคร” พราหมณ์นิ่งนึกอยู่สักครู่จึงตอบว่า “ก็ตกเป็นของข้าฯตามเดิมน่ะสิ”

พระพุทธองค์จึงทรงตรัสต่อไปว่า “เช่นเดียวกันนั่นละพราหมณ์ ท่านบริภาษเราด้วยถ้อยคำที่หยาบคายมากมาย เราไม่รับคำบริภาษนั้น คำบริภาษที่ท่านกล่าวออกมาเมื่อครู่ก็คงตกเป็นของท่านเองสินะ”

พราหมณ์ได้ฟังพระพุทธเจ้าตรัสอย่างนี้ ถึงกับสะอึกไปในบันดล พระองค์ทรงตรัสต่อไปอีกว่า “ผู้โกรธตอบผู้ที่ด่า แย่กว่าผู้ที่ด่าเสียอีก ผู้ที่ไม่โกรธตอบผู้ที่ด่า นับว่าเป็นผู้ที่สามารถชนะสงครามที่ชนะได้ยากยิ่ง ผู้ที่มีสติรู้จักยับยั้งชั่งใจและไม่โกรธตอบเวลาที่ผู้อื่นด่าได้ นับว่าเป็นผู้ที่ทำประโยชน์ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น หากแต่ผู้คนเช่นนี้ผู้อื่นที่ไม่เข้าถึงธรรมมักจะกล่าวหาว่าเป็นคนโง่”

พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมจบพราหมณ์ขี้โมโห จึงรู้สึกสำนึกตน และได้กราบขอขมาพระพุทธเจ้า พร้อมกับทูลขอบวชเป็นพระสาวกของพระพุทธองค์ และท่านได้ปฏิบัติตามสายทางแห่งอริยมรรค จวบจนบรรลุมรรคผลเป็นพระอรหันต์ในที่สุด



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

” พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า “



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “เทวดามาเป็นแสนๆ เพื่อฟังธรรมหลวงปู่มั่น”

(ปกิณกธรรม หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)
(จากธรรมประวัติ หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท)

“เพียงแต่คิดไว้ภายใน ท่าน(หลวงปู่มั่นรู้วาระจิต)กลับถามเรา(หลวงปู่เจี๊ยะ) ขึ้นก่อนว่า

“เจี๊ยะ…มีอะไรจะถามก็ถามมา ท่านนี่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” ท่านเปรยขึ้นเท่านั้น เราก็ปอดแหกแล้ว

“ครูบาจารย์ เทวดาหน้าตามันเป็นอย่างไง อยากเห็นบ้าง ?” เราก็เสือกถามท่านทั้งที่กลัวจะตาย

“ฮื้อ!…มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเรา เราจะรู้ไปทำไม ท่านนี่ชอบถามซอกแซกกวนใจ ทำความดีให้มันถึงสิ ปัญหามันอยู่ที่เรา ไม่ได้อยู่กับเทวบุตรเทวดาที่ไหน ดูหน้าตาเรา ดูหนังเราให้มันเห็นชัด ด้วยปัญญานั่นสิ พระพุทธเจ้าเห็นพระองค์เองก่อน ตรัสรู้เรื่องตน ละตัวตนก่อน ค่อยมาสอนคนอื่น หรือสอนเทวดาทีหลัง ยังไม่ทันไร ยังไม่ไปไหนมาไหน อยากเห็นนั่นเห็นนี่ มันไม่ถูก ทั้งที่ตาบอดแต่อยากเห็นนั่นเห็นนี่ เดี๋ยวก็เดินชนตอ ลูกกระตาแตกหรอก”

ท่านตอบด้วยวาทะแห่งบุคคลผู้ที่ชาญฉลาด

“ก็ผมอยากรู้นิ…ครูบาจารย์ ก็ผมไม่เคยเห็น ก็อยากเห็น อยากรู้บ้าง”

เรานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง แล้วท่านก็พูดขึ้นต่อไปตามอัธยาศัยว่า

“ศาสนานี้เรียนให้ดีลึกล้ำที่สุด ผมไปเที่ยวภาวนาอยู่ในป่า มีสหธรรมิกของผมรูปหนึ่งอยู่ในป่าโน่นน่ะ โอ๊ย… เจี๊ยะเอ้ย…แม้รูเท่านิ้วก้อย นี่ท่านยังมุดเข้าไปได้ หายตัวไปเลย ทะลุฟ้า ทะลุดิน แผ่นดิน แผ่นน้ำ ทะลุได้หมด จะไปไหนเพียงแค่ลัดเดียว ตอนนี้ท่านตายอยู่ในป่าไปแล้ว”

“โอ้!…ขนาดนั้นหรือครูบาจารย์…ถ้าไปอยู่ในเมืองหลวง เมืองไทย ป่านนี้ดังระเบิดเถิดเทิงไปแล้ว เสียดายไม่น่าตายไปเปล่าๆ อยากเห็นบ้างแบบนี้” กราบเรียนท่านด้วยความตื่นเต้น

“ก็มีแต่อย่างนี่แหละ.. พวกตาบอด… เจี๊ยะเอ้ย!..ใครไม่ได้รู้ไม่ได้เห็นเสียชาติเกิดทีเดียว”

ถามท่านเรื่องนี้โดนท่านดุทุกที (หัวเราะ)

จากนั้นท่านก็เล่าเรื่องไปถึงมูเซอ มีเทวดามาฟังเทศน์กันเยอะ มาเป็น พันๆ หมื่นๆ พวกเทวดาเยอรมันก็มาฟัง ทีนี้พวกมูเซอมันเห็นแสงสว่างบนภูเขาทั้งลูก อยู่ดีๆ สว่างเข้ามาเรื่อย แสงสว่างเต็มไปหมด มันก็ว่าตอนกลางคืนท่านนั่งภาวนาอยู่ แสงสว่างจ้าหมดบนเขา ตอนเช้าท่านไปบิณฑบาต พวกมูเซอมันก็ถาม

“ตุ๊เจ้า… ตุ๊เจ้าจุดตะเกียงเจ้าพายุรึ เมื่อคืนนี้สว่างหมดทั้งเขา ตุ๊เจ้า… ใช้ตะเกียงเจ้าพายุรุ่นไหน สว่างคักแท้”

“ไอ้ห่า… กูมีตะเกียงเจ้าพายุซะที่ไหน”

“ทำไมที่บนเขามันสว่างขาวเกลี้ยงหมดทั้งลูกล่ะ… ตุ๊หลวง”

“ไม่รู้โว๊ย…”

ท่านปิดไม่บอก แล้วทีหลังท่านมาพูดให้เราฟังว่า

“เทวดามาเป็นแสนๆ นะ มาฟังเทศน์ที่ดอยมูเซอ เทวดาจากเยอรมันก็มี ทำบุญดีตายไปได้ขึ้นสวรรค์ ครูบาอาจารย์องค์ไหนมีญาณดีๆ เมื่อเราตายไปแล้ว กลับมาเกิดเป็นมนุษย์ใหม่ ก็จะได้เป็นลูกศิษย์ท่าน เป็นมนุษย์มันมีแต่ห่วงบ้าน เดี๋ยวตายไปเป็นเปรต ฟังซิ ต้องถือเป็นคติพระ

อย่าไปห่วงมันเยอะข้าวของเงินทอง ตายแล้วเอาไปไม่ได้หรอก ไปหัดภาวนาให้เป็น ไม่ต้องเอาอะไรมาก เพียงแต่ให้ใจ

“พุทโธ” อันเดียวก็พอแล้ว ใจอยู่กับพุทโธ โธ ๆ ๆ ๆ เราก็จะได้ไปสู่สวรรค์ ไปสู่สุคติใจสบาย ”

ท่านพระอาจารย์ท่านเทศน์สอนเสมอๆ ว่า

“อันนี้ได้เป็นสมบัติ ของเราแท้ๆ เพราะเมื่อใจสงบ ใจไม่กังวล ใจเป็นสมาธิ ตายไปก็ได้ไปสู่สุคติ เพราะใจโปร่ง ใจใส ใจสวรรค์ ใจคิด ใจวุ่น ใจวาย ใจตกนรก ทำให้มันผ่องใส ทำให้มันสะอาด ใจมันหมดจดแล้วได้ไปสู่สุคติ ท่านเทศน์อย่างนี้บ่อยๆ

ท่านเล่าว่า ถ้าทำสมาธิได้ดีเปรียบเหมือนนั่งเจดีย์ เทวดามีเรือนอยู่บนนี้ มีมาเกาะอยู่บนต้นไม้ ต้นไม้แดง ๒ ต้นนั่น ใครไปถูกไม่ได้นะ อันตรายทันที แต่เวลาท่านอยู่ไม่เป็นไร เวลากลางคืนเขาเข้ามากราบ แต่บางพวกท่านบอกว่าเขาทำบุญเหมือนกัน แต่เป็นเทวดาที่อยู่ตามพื้นดิน บางทีก็มีปราสาท บางทีไม่มีปราสาท อยู่บนต้นไม้ อาศัยต้นไม้”

ท่านเล่าให้ฟัง ตอนที่อยู่แม่กอยเชียงใหม่ เราก็เสือกถามท่านเรื่องเทวดาทีไร ท่านก็ดุทุกที”

ประวัติปฎิปทาธรรม : หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อ.สามโคก จ.ปทุมธานี

(ข้อมูลธรรมะจากเพจ)
(ประวัติและปฏิปทาและธรรมะพ่อแม่ครูอาจารย์)



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

■■“มารไม่มี บารมีไม่เกิด”■■
พึงระวังมาร 8 ตัวนี้ให้ดี
โดย ครูบาศรีวิชัย พระอริยสงฆ์

● ในชีวิตคนเรานั้น “มาร”มาในรูปแบบต่างๆ เพื่อทดสอบว่า เราเป็นผู้มีบุญบารมีระดับใด

●พึงระวังมาร 8 ตัวนี้ให้ดี●

1.“มาร” มาช่วยเสริมสร้างบุญบารมีหากเราคิดเป็น มีธรรมในใจจริง

2. “มาร” เข้ามาในชีวิต เพื่อให้เรารู้ว่า กฏแห่งกรรมมีจริง ผลแห่งกรรมมีจริง

3. “มาร” มาในรูปแบบคู่ชีวิต เจ้ากรรมนายเวรมีแต่เรื่องปวดหัว เรื่องร้อนในใจ เข้ามาเพื่อให้เรารู้สึกตัว รู้จักที่จะฝึกจิตให้อดทน รู้จักยับยั้งชั่งใจไม่กระทำบาปกรรมตอบสนอง รู้ดีรู้ชั่ว ไม่สร้างเวรกรรมใหม่ผูกพันกันหนักขึ้นไปอีก

4. “มาร” มาในรูปแบบเพื่อนรอบตัวไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ที่ทำงาน เพื่อนบ้าน เพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ เข้ามาทดสอบจริยธรรม คุณธรรมของเราว่าเราอยู่ในระดับ เข้ามาเพื่อให้เราได้เห็นทางสว่างขึ้น พัฒนาตนเองให้ดีขึ้น เข้าใจโลกและธรรมมากขึ้น

5. “มาร” มาในรูปแบบเงินทั้งการอัตคัดขัดสน เพื่อให้เราจักความจริงแท้ของธรรมชาติ ได้รู้จักตน รู้จักพอประมาณ รู้จักใช้ชีวิตที่พอเพียง ไม่ประมาท เกิดปัญญาในการมีชีวิตโดยไม่เอาเงินเป็นที่ตั้งก็มีความสุขได้

6. “มาร” มาในรูปแบบเงินมากมายที่ยั่วยวนให้เราหลงใหล มาทดสอบกิเลสว่า ทดสอบคุณธรรมว่าเราดีจริงหรือไม่

7. “มาร” มาในรูปแบบปัญหาในเนื้องานที่เราทำ ทำให้เรา”ตื่น” ที่ต้องแสวงหาปัญญาในทางแก้ไข ทำให้เรารู้ว่า”ปัญญา”ของเราอยู่ในระดับไหน ต้องเสริมเพิ่มเติมอย่างไร

8. “มาร”มาในรูปแบบการขัดขวางการสร้างบุญ ทำให้เรารู้คุณค่าของ”บุญ” ที่แท้จริง มาเสริมให้เรามีจิตใจ มีศรัทธา ไม่ยอท้อในการสร้างบุญบารมีมากขึ้น

ขอให้พิจารณา”มาร”ในความเป็นจริง ในแง่มุมที่เกิดผล

ขอ”บุญบารมี” จงบังเกิดแก่ท่านทุกคนเทอญ

☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “หล่อพระประธานและองค์พ่อแม่ครูอาจารย์”

ขอเชิญคณะศรัทธาสาธุชนทุกท่าน
ร่วมเททองหล่อพระประธาน
และองค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์
หลวงปู่เสาร์ กันตสีโล
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน

เพื่อขึ้นประดิษฐาน ณ พระวิหาร พิพิธภัณฑ์ธรรมเจดีย์พระธรรมวิสุทธิมงคล (หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน) วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี

วันอังคารที่ ๑๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๖๒ เวลา ๑๗.๐๐ น. ณ ศาลาใหญ่ วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี

ร่วมทำบุญสมทบทุนได้ที่ :
ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขาเทสโก้โลตัส บ้านผือ

ชื่อบัญชี
วัดป่านาคำน้อยเพื่อสร้างพระประธานและรูปเหมือนพระปรมาจารย์

บัญชีเลขที่ 427-033230-4



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “บุพกรรมของเปรตภรรยาผู้สาปแช่งสามี”

(พุทธพจน์ พระไตรปิฏก เล่มที่ ๒๕ ข้อ ๑๙)

บุพกรรมของเปรตตนนี้มีเล่าไว้ในพระไตรปิฎกว่า ในอดีตกาล หญิงเปรตตนนี้เคยเกิดเป็นภรรยาของหัวหน้านายช่างหูกในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง นางเป็นคนตระหนี่ถี่เหนี่ยว และไม่ยินดีในการทำบุญใดๆ ทั้งสิ้น

คราวหนึ่ง มีพระกัมมัฏฐาน ๑๒ รูปเดินธุดงค์ผ่านมา นายช่างหูกและชาวบ้านเกิดความเลื่อมใส จึงนิมนต์ให้ท่านจำพรรษา ณ ที่ใกล้หมู่บ้าน และแบ่งกันอุปัฏฐากพระคนละ ๒ รูป

ฝ่ายภรรยาของนายช่างหูก เห็นสามีของตนอุปัฏฐากบำรุงพระตลอดพรรษาก็เกิดความขัดเคืองใจเป็นอย่างมาก กระทั่งในวันออกพรรษา สามีได้จัดเตรียมภัตตาหารอย่างดีพร้อมกับผ้าเนื้อดีไปถวายพระเป็นกรณีพิเศษ นางเห็นเข้าก็เกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมากจึงด่าและสาปแช่งสามีว่า

“ขอให้อาหารที่เอ็งถวายแก่พระพวกนี้ จงกลายเป็นขี้ เป็นเลือด เป็นน้ำหนองให้เอ็งได้กิน และผ้าเนื้อดีที่เอ็งถวายนี่ จงกลายเป็นแผ่นเหล็กแดงให้เอ็งได้สวมใส่ในชาติหน้าเถิด”

ว่าแล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากบ้านไป

ด้วยผลแห่งกรรมที่นางได้สาปแช่งสามี ส่งผลให้นางมาเกิดเป็นเปรตที่ความหิวกระหาย เที่ยวแสวงหาอาหารตามที่ต่างๆ ครั้นพบอาหารก็ดีใจรีบวิ่งเข้าไปหมายจะหยิบกิน ทันใดนั้นอาหารที่เห็นก็กลายเป็นอุจจาระ เป็นเลือด เป็นหนอง ไปหมดไม่อาจกิน นางก็ได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญด้วยความหิว

มาวมญฺเญถ ปาปสฺส น มตฺตํ อาคมิสฺสติ.
อย่าดูหมิ่นความชั่วว่าเล็กน้อย คงจักไม่มีผลมาถึงตัว

(เครดิตจาก : เศรษฐี ปราชญ์)



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท จิตท่านเป็นธรรมธาตุ”

(โอวาทธรรม หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

เราพูดใส่ท่านเจี๊ยะที่วัดป่าบ้านตาดปี ๒๕๐๔ ลืมเมื่อไร ก็ออกมาจากพ่อแม่ครูอาจารย์ด้วยกันหยกๆ มาตอนค่ำเราจะปลูกกุฏิหลังเราอยู่ทุกวันนี้นะ เกลี่ยดิน ออกจากนี้ไปค่ำๆ เราก็เดินจงกรมเป็นเวลาเดินจงกรม กำลังจะมืด ฟังเสียงค้อนเสียงเปรี้ยงๆ กลางวัด เอ้ามันยังไงกันนักหนานี่ เราออกจากทางจงกรมก็ไปเลย ไปเห็นอาจารย์เจี๊ยะกำลังทำคราดที่จะมาเกลี่ยดินกุฏิเรา ไปก็ยืนซัดกันเลย

“นี่ท่านก็มาจากพ่อแม่ครูจารย์มั่น ผมก็มาจากพ่อแม่ครูจารย์มั่น พ่อแม่ครูจารย์มั่นเคยทำอย่างนี้ไหม ผมอยากถามเท่านั้นเอง ผมเรียนน้อย”

พอว่างั้นท่านเข้าใจแล้วนี่ เราก็เดินกลับมา พอเช้ามาท่านมานั่งรออยู่ที่นั่งข้างบนที่ฉัน ท่านนั่งรออยู่แล้ว มาก็ปุ๊บปั๊บขึ้นมาเลย มาจับขาแล้วดึงออกไป เอาหัวมาถูเท้าเรา “ตีนนี้มันสำหรับเหยียบขี้ ไม่ใช่เหยียบหัวคนนะ” เราว่า “ขอเหยียบหน่อยเถอะมันผิดเอาเสียมากมาย” น้ำตาร่วงเลย “แหม ท่านอาจารย์ทำไมถึงพูดถูกต้องเอานักหนา เมื่อคืน ผมนอนแล้วน้ำตาร่วงตลอด” นั่นเห็นไหมธรรมต่อธรรมเข้ากันเป็นอย่างนั้นละ ใส่เปรี้ยงๆ เป็นธรรมทั้งนั้นนี่นะ ทางนั้นยอมรับก็เป็นธรรม

นี่ละธรรมต่อธรรมเข้ากันได้สนิท อาจารย์เจี๊ยะท่านก็บอกตรงๆ เลย ว่าพระที่มาอยู่หัวใจของผมมีสององค์ ท่านอาจารย์มั่นหนึ่ง กับท่านอาจารย์หนึ่ง นอกนั้นผมไม่ค่อยลงใครง่ายๆ ท่านเป็นลูกเจ๊กท่านก็พูดแบบเจ๊กละซิ เราก็ฟังแบบเรา นี่ละที่ว่าขวานผ่าซาก ดึงเท้าของเราเอาหัวมาถูเลย “นี่มันสำหรับเหยียบขี้ ไม่ใช่เหยียบหัวคน” “โอ๊ย เหยียบสักหน่อยเถอะมันโง่เอาเสียเหลือเกิน” น้ำตาพังด้วยนะ

ท่านจึงบอกว่ามีสององค์เท่านั้นอยู่บนหัวใจผมได้ นอกนั้นผมไม่ลงใครง่ายๆ ท่านพูดตรงๆ อย่างนี้ ท่านนิสัยตรงไปตรงมา เป็นธรรมแท้ๆ ท่านเจี๊ยะนี่ท่านเป็นธรรมแท้ ฟังซิที่ไปใส่กันเปรี้ยงๆ แล้วก็เดินกลับมาเลย ท่านกลับมาท่านยังไปพิจารณาเมื่อคืนนี้ โห น้ำตาร่วงตลอด แหม ท่านอาจารย์นี้พูดถูกเหลือเกิน แบบฉบับของท่านอาจารย์มั่นมีอยู่ ก็มาด้วยกันทำไมเป็นอย่างนี้ ไอ้เรามาเป็นอย่างนี้ ท่านสับเอาอย่างนี้พอดีแหละ พอตอนเช้ามาจับขาเราลากออกไปแล้วเอาหัวมาถู เราไม่ลืมนะ บอกว่า “นี่สำหรับเหยียบขี้ต่างหาก ไม่ใช่เหยียบหัวคน” “โอ๊ย เหยียบไปเถอะมันโง่เหลือเกิน”

นี่ละพระที่เป็นธรรมคือท่านอาจารย์เจี๊ยะ ตรงไปตรงมา กับพ่อแม่ครูจารย์นี้เสียงโว้กเว้ก สักเดี๋ยวหงายหมาสู้ท่านไม่ได้ นิสัยท่านอย่างนั้น จะว่าเป็นนิสัยดื้อมันไม่ใช่ดื้อ ใส่เปรี้ยงๆ เสียงเงียบเลย เสียงพ่อแม่ครูอาจารย์โว้กเว้กๆ สักเดี๋ยวเงียบเลย นั่นหน้าผากแตกแล้วนะ ท่านเป็นธรรมอาจารย์เจี๊ยะ กิริยาข้างนอกเป็นอย่างนั้น แต่ภายในเป็นธรรม ยอมรับกันด้วยความเป็นธรรม ท่านพูดนี่เราก็ยอมรับกับท่าน เพราะไปอยู่ด้วยกันหลายปีกับอาจารย์เจี๊ยะ กับพ่อแม่ครูจารย์มั่น เป็นยังไงๆ พ่อแม่ครูจารย์มั่นแนะนำสั่งสอนยังไงฟังด้วยกัน รู้ด้วยกัน ดูด้วยกัน

เพราะฉะนั้นท่านถึงลง…ยอมละซิ พ่อแม่ครูจารย์มั่นไม่เคยพาทำอย่างนั้น ท่านมาทำได้ยังไง ว่างั้นเลย ทิ้งปั๊วะเลยนะไอ้กำลังเป๊กๆ ทิ้งปั๊วะเลย เราก็เดินกลับเลย ท่านเป็นธรรม ท่านตรงไปตรงมาด้วยความเป็นธรรม ผิดบอกว่าผิดเลย ถูกบอกว่าถูกเรียกว่าธรรม แต่โลกของกิเลสตัณหาเขาว่าขวานผ่าซาก กิริยาท่าทางท่านไม่สวยงาม ไม่งามก็ตามออกจากใจที่สวยงามแล้วนั่นแหละ แสดงออกมากิริยาท่าทางนิสัยต่างกัน ความเป็นธรรมเป็นหลักใหญ่



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “ร่วมสร้างถนนเข้าวัดป่าหมู่เซอสามหมื่นทุ่ง”

ข้าพเจ้ามีจิตศรัทธาร่วมสร้างถนนทางเข้าวัดป่าหมู่เซอสามหมื่นทุ่ง เป็นเงินจำนวน ๑,๐๐๐ บาท จึงขอเชิญชวนผู้มีจิตศรัทธาทุกท่าน ร่วมกันเป็นส่วนหนึ่งในเส้นทางมหากุศล ให้กับผู้แสวงบุญและนักปฏิบัติธรรมภาวนาทั้งหลายในครั้งนี้ร่วมกัน

ณ วัดป่าบ้านมูเซอสามหมื่นทุ่ง อ.แม่สอด จ.ตาก

“พระอาจารย์เชาว์ ชวนปัญโญ” ท่านเป็นศิษย์ในองค์หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท พระอาจารย์เชาว์ท่านได้มาสร้างวัดนี้ ตามดำริของ องค์หลวงปู่เจี๊ยะ ที่ให้ท่านอยู่ภาวนาที่นี่ เพราะเป็นสถานที่สงบ ศักสิทธิ์ ควรแก่การภาวนายิ่ง และเพื่อเป็นการโปรดสงเคราะห์ชาวเขาเผ่าต่างๆในละแวกนั้น ซึ่งมีอยู่ประมาณ ๕-๖ เผ่า บนเขาสามหมื่นทุ่ง (ดอยมูเซอ) และรอลูกศิษย์ลูกหา ญาติโยมทั้งหลายที่เคยมีบุญวาสนาเก่าด้วยกันมาก่อน ให้มาร่วมกันสร้างบารมีด้วยกันอีกครับ(รวมถึงเหล่าภพภูมิเทวดาทั้งหลายบนเขาสามหมื่นทุ่งแห่งนี้ครับ ซึ่งมีประวัติเกี่ยวข้องกับพระป่ากรรมฐานมาตั้งแต่สมัยองค์หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต จนมาถึงองค์หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท

เนื่องจากพระอาจารย์เชาว์ ชวนปัญโญ ท่านเป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ กราบได้สนิทใจ ท่านได้ดำริที่จะสร้างถนนคอนกรีตขึ้นดอยมูเซอ เพื่ออำนวยความสะดวกแก่พระสงฆ์ รวมถึงสาธุชนผู้มาปฏิบัติธรรมและชาวเขาระแวกนั้นได้ใช้ถนนอย่างปลอยภัย

วัดนี้อยู่บนดอยสามหมื่นทุ่ง การเดินทางต้องข้ามเขาหลายลูก และทางขึ้นวัดมีความลาดชันมาก เมื่อเวลาฝนตก ถนนจะลื่น ลำบากมากในการขึ้นวัด การเดินทางจึงต้องใช้รถ 4WD เพราะสภาพถนนจะเป็นโคลนเลนและเป็นหลุมลึก ยากต่อการสัญจรเป็นอย่างมากซึ่งถนนนี้ต้องเทเป็นคอนกรีต

ท่านใดประสงค์จะร่วมบุญสามารถร่วมบุญได้โดย

โอนเงินเข้าบัญชี “พระอาจารย์เชาว์ ชวนปญฺโญ”
ธนาคารไทยพาณิชย์ เลขบัญชี 317-225-7133

ซึ่งปัจจัยที่จะใช้ทำถนนคอนกรีตนี้มากพอสมควร จึงต้องอาศัยบอกบุญกับสาธุชน ญาติธรรมทั้งหลาย ได้ร่วมสร้างถนนเส้นนี้ ตามดำริพระอาจารยเชาว์ ให้สำเร็จเป็นประโยชน์ตามเป้าหมาย

“อานิสงส์ของการสร้างถนนเข้าวัด”

ส่งผลให้มีลู่ทางในการทำมาหากิน มีช่องทางเสมอ การเดินทางก็ปลอดภัยแคล้วคลาดสะดวกสบายขึ้น ไม่ว่าทำอะไรก็ไม่ติดขัด มีหนทางโล่งเตียน เหมือนดั่งถนนที่ช่วยให้สาธุชนทั้งหลายได้เดินทางกันมาทำบุญในวัดได้ง่ายดาย ขออนุโมทนาบุญกับคณะศิษยานุศิษย์ ที่ได้เข้ามาบูรณะถนนทางเดินเพื่อใช้ในงานพุทธศาสนาสืบต่อไป

(เครดิต : เฟสบุ๊ค นรินทร์ ศรีสุทธิ์)














ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น