นักรบ นักหลบ นักหลีก

นักรบ นักหลบ นักหลีก

นักรบ มีโอกาสที่จะชนะข้าศึกได้
นักหลบ มองไม่เห็นทางที่จะชนะข้าศึกได้เลย
นักบวช ต้องสมัครเป็นนักรบ นักบวชก็คือ นักรบ เป็นนักหลบไม่ได้

เข้ามาในวงการสถาบันของนักบวช ก็คือ เข้ามาในวงการนักรบนั่นเอง ถ้าเรารบในที่นี้ ไม่ใช่มุ่งชนะผู้อื่นผู้ใด มุ่งชนะเราเอง นักบวช นับตั้งแต่พระพุทธเจ้า พระสาวกของพระพุทธเจ้าเป็นนักรบทั้งนั้น มุ่งในการที่จะรบกับกิเลสเจ้าของนั่นเอง รบกับตนเอง รบกับกิเลสตนเอง เพราะภายในจิตในใจมีแต่สิ่งที่เป็นข้าศึกอยู่มาก

นักบวช ก็คือ นักรบ ที่ชนะข้าศึกที่กวนบ้านกวนเมือง กวนจิต กวนใจ ไม่ให้จิตใจมีโอกาสได้พักผ่อน สงบ ร่มเย็น เพราะข้าศึกมันกวนอยู่เสมอ ข้าศึกที่กวนจิตกวนใจนี้ นักรบมีโอกาสที่จะชนะได้ ถ้าหากเป็นนักหลบ มีแต่ที่จะแพ้ ปราชัยอย่างเดียว เพราะไม่มีโอกาสที่จะประหารข้าศึก มันมีแต่หลบ มีแต่แพ้ มีแต่ยกธงขาว ข้าศึกมันกวนจิต กวนใจ และมันกวนเสมอ ข้าศึกที่เค้ารบกันยังมีการพักรบ พักผ่อน และบางที่พักเป็นหลายๆวัน เป็นเดือนก็มี

แต่ข้าศึกที่มันรบที่มันกวนจิตกวนใจนี้ มันไม่มีเวลาพักผ่อน ตั้งแต่เช้าตื่นขึ้นมา บางทีมันกวนตั้งแต่เวลาตื่น นอนตื่นมาเมื่อไร มันกวนเมื่อนั้น สารพัด อาวุธที่มันจะเอามาประหัตประหารจิตใจ สิ่งที่เราชนะ สิ่งที่เราทำ ข้าศึกมันเอา สิ่งที่เรารัก สิ่งที่เราชัง นี่ล่ะมาเป็นอาวุธที่จะประหัตประหารจิตใจของเราอยู่เป็นประจำ

นักบวชนักรบ จะต้องมีอาวุธ คือ “ธรรม”
นักบวชนักรบ จะต้องมีอาวุธ คือ “สติ”

สติธรรม สมาธิธรรม ปัญญาธรรม นักบวชจะต้องมีอาวุธ คือ ศีล ธรรมชาติ ศีล สมาธิ สติเป็น ธรรมาวุธ ที่ประหารข้าศึก คือ กิเลส ที่กวนใจ กิเลสมี อย่าง หยาบ อย่างกลาง อย่างละเอียด ธรรมะ-อาวุธ ที่จะมาประหัตประหารกิเลส ก็มีอย่างหยาบ อย่างกลาง อย่างละเอียด กิเลสอย่างหยาบ อย่างกลาง อย่างละเอียด มองไปก็ไม่เห็น เพราะกิเลสมันอยู่ภายในจิต ในใจเรานี้

ธรรมเทศนา (บางส่วน)
พระอาจารย์ แบน ธนากโร
วัดดอยธรรมเจดีย์ สกลนคร