นิทาน เรื่อง "พญานาค"

รออยู่หายใจหายคอไม่ทั่วท้องเลยอ่ะ..*-*

 

เมื่อคืนก็ฝันเห็นผู้ชายรูปร่างเล็ก คนหนึ่งอ่ะนะ ฮิ้ววววว์

 

อุ๊ย...อิจฉาาาาาาาา ตาร้อนนนนนน มากเลยอ่ะ

 

แหมๆ! เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ ยังไม่รู้เรื่องจริงหรือเปล่า ยังไม่ได้พิสูจน์เลย อ่ะ

 

กระนั้นหรือ ครับ ใช่ที่เขากินกับเมี่ยงคำหรือ เปล่า ?

 

เยสสส:cool::cool:

 

แต่ผมรู้สึกว่าเรื่องทั้งหลายทั้งปวงเป็นอุบายของท่านประธานมากกว่านะ
(แม้ว่าอาจเป็นเรื่องจริงในอดีตชาติก็ตาม)
ท่านคุรุวาโร คงอยากให้เพื่อนสมาชิกประพฤติธรรม....จะได้ไม่ผิดศีล ๕ ข้อ ๓ ไง (เพราะคู่เรารออยู่ในภพที่ กายหยาบมิอาจล่วงเกินกันได้):cool:

 

แล้วเมื่อไหร่ "นิทาน" ของท่านหน่อจะมาล่ะคร้า...รอจนเหนียงยานแล้วน๊ะ :mad:

 

ถ้าเช่นนั้น ก็เป็นเรื่องที่มีเคล้ามูล ความจริงนะ
เพราะตอนแพ้ท้อง คุณแม่เราท่าน นำเปลือกทองหลางมาปิ้งกิน อ่ะ

(อาจเป็นเพราะแรงใจที่มั่นคง ดั่งภูผาในท่านกวีเทพที่มีต่อนางมุณีอินทราทิพย์ก็ได้นะ...คุณแม่เราถึงแพ้ท้องอยากกินเปลือกทองหลาง อ่ะ)
คนรักเดียว ใจเดียวก็เป็นเช่นนั้นเอง :cool:

 

ต่อจากคอมเม้นต์ที่ 10390

จากนั้นสิ่งเร้นลับนั้นก็หายไปจากข้าพเจ้านานนับเดือน ในขณะนั้นข้าพเจ้าได้มีโอกาสรู้จักกับพี่รั้งในเว็บแห่งนี้และได้ติดตามคุยกับพี่รั้งไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนึงข้าพเจ้าก็ได้ทราบว่าตัวเอง คือลูกของปู่ภุชงค์

ในช่วงเวลานั้นข้าพเจ้ารู้สึกเฉยๆ กับการเป็นลูกของพ่อปู่ฯ แต่ก็ดีใจที่ได้รู้ กระทั่งวันนึงมีเพื่อนท่านนึงนำรูปของพ่อปู่ภุชงค์มาแปะไว้ที่บอร์ด ข้าพเจ้าก็เกิดอาการตัวชาน้ำตาไหลอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนสัญญาเก่าต่างๆ จะทำให้ข้าพเจ้ารับรู้ว่าข้าพเจ้าคือลูกสาวท่าน เป็นคนรักของ นาคราชสีนิล ตนนั้น ที่มีหน้าที่ตำแหน่งใหญ่โตพอสมควร


ความรักของข้าพเจ้าและนาคราชสีนิลตนนั้น ดูเหมือนจะราบรื่นมาอย่างดี แต่ข้าพเจ้าก็ทิ้งคนรักและครอบครัวระหกระเหินพลัดบ้านพลัดเมืองไปถึงน้ำโขง หลังจากที่ข้าพเจ้า จำความรักที่ผิดหวังรุนแรงในอดีตชาติหนหลังก่อนจะมาเกิดเป็นธิดาพ่อปู่ภุชงค์ สัญญาเก่าที่จำได้ทำให้ข้าพเจ้าเจ็บปวดเพราะยึดติดเรื่องอดีตที่ไม่อาจหวนคืน ทำให้ข้าพเจ้าต้องทิ้ง "นาคราชสีนิล" ตนนั้น ที่รักห่วงใยข้าพเจ้าอย่างที่สุด

ก่อนข้าพเจ้าจะใช้ลำน้ำโขงเป็นแหล่งพักพิงใจ รับใช้เจ้าปู่เจ้าย่าแห่งคำชะโนด...ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้าย "เจ้าแก้ว" นาคีผู้ยึดติดแต่อดีตชาติก็จบสิ้นลงที่ลำน้ำโขง พร้อมกับความผูกพันอบอุ่นจะทำให้ข้าพเจ้าได้เกิดเป็นหลานของปู่ศรีสุทโธนาคราช


การได้ทราบว่าตัวเองเป็นหลานปู่ศรีสุทโธนั้น...มีน้องที่รู้จักคนนึงมาแจ้งความประสงค์กับข้าพเจ้าว่า ปู่นาคราชท่านนึง ต้องการเปิดภพชาติให้กับข้าพเจ้า เพื่อจะได้รู้และระลึกว่า...เป้าหมายที่ต้องมาทำบนภพมนุษย์....


การเปิดภพชาติในครั้งนั้น (มันมีขั้นตอนและพิธีการอยู่ค่ะและต้องรอให้ปู่อนุญาตจึงจะกระทำได้) ...ทำให้ข้าพเจ้าจำสัญญาได้ว่าข้าพเจ้าทิ้งลูกและคู่ครองของตัวเอง เพื่อมาตามหาพระธรรมโดยหวังที่จะนำพระธรรมนั้นกลับไปช่วยชาวบาดาลและลูกหลานบริวาร


โดยเฉพาะ "คนรัก" ที่ข้าพเจ้ารักเหมือนดวงใจ ข้าพเจ้าให้สัญญากับนางว่าจะกลับไป แต่...นางไม่ยอม นางประชดไปมีคนรักใหม่ก็เคย เพียงเพื่อต้องการให้ข้าพเจ้าหึงหวงและกลับไปอยู่กับนางดังเดิม แต่ข้าพเจ้าก็ได้แต่อวยพรให้นางอยู่ดีมีสุขกับคนที่เหมาะสมกับข้าพเจ้า..แม้ตัวเองจะรู้สึกเสียดายรู้สึกผิดที่ทิ้งนางมาก็ตาม แต่ดูเหมือนความรักของนางก็ไม่สิ้นสุดเช่นกันนาคีติดตามข้าพเจ้าไปทุกที่ที่ข้าพเจ้าบำเพ็ญตน ตราบจนข้าพเจ้าสิ้นลมหายใจสุดท้ายและได้เกิดสู่ภพภูมิที่มีโอกาสบรรลุธรรมมากที่สุด


จากเรื่องทั้งหมดนี้....มีคืนนึง ข้าพเจ้าฝันเห็นพิราบขาวมาเกาะที่ห้องข้าพเจ้า ถัดจากนั้นสองวันข้าพเจ้าก็ได้ฝันเห็นครุฑสองวันติดต่อกัน

ก่อนพ่อครุฑของข้าพเจ้าจะเดินทางมาเยี่ยมเยียนและดีใจที่ข้าพเจ้ารู้แล้วว่าต้องมาทำอะไรที่ภพมนุษย์ ซึ่งเป็นความตั้งใจและแรงปรารถนาของข้าพเจ้าสมัยที่เป็นวิหค

ท่านมาสอนสั่งข้าพเจ้าให้หมั่นเพียรสร้างทานบารมีและอดทนบินทวนกระแสลมเข้าสู่สายธารแห่งธรรม ก่อนท่านจะไป ท่านได้กล่าวกับข้าพเจ้าว่า...ที่ข้าพเจ้าต้องเป็นนาค เพราะสมัยที่เป็นครุฑ ได้เคยก่อเวรกับพญานาคไว้ จึงต้องไปชดใช้กรรมแต่ด้วยจิตที่ไม่ปล่อยวาง ยึดติดกับอดีต ทำให้ข้าพเจ้าต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นพญานาคหลายภพชาติ ผิดหวังเรื่องความรักและทรมานปานขาดใจซ้ำซาก


แล้วเรื่องของข้าพเจ้าก็จบลงตรงนี้ ....สิ่งที่เล่ามาทั้งหมด ไม่ได้ต้องการบอกว่าตัวเองเก่งกาจที่สามารถรู้สัญญาเก่าได้ แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามจะบอกทุกคนคือ "ภพชาติมีจริง-การเวียนว่ายตายเกิดมีจริง"

แล้วเราก็ควรจะจบยุติการเวียนว่ายตายเกิดที่ทรมานเสียที ข้าพเจ้าก้อหวังเพียงว่า....สิ่งที่ข้าพเจ้าได้นำมาเล่าจะทำให้ทุกคนเร่งปฏิบัติมากยิ่งๆ ขึ้นอย่าได้มีใครต้องทนทุกข์ทรมานดังที่ข้าพเจ้าเป็นอยู่ในขณะนี้อีก

 

ถ้าเช่นนั้น สายตรงเลยดีไหมเอ่ย ? :cool:

 

มะช่ายหรอก เพราะว่าเน้นหลายเรื่องเหลือเกิน แต่ที่เห็นชัดๆ เลย ก็...สาวสาวสาว
อย่าไปวิเคราะห์ วิจารณ์เลย คิดอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นแหละ

เราไม่มีคู่ในอดีตที่รอเรา ไม่มีใครรอเราทั้งนั้น และเราก็ไม่รอใครด้วย คอนเวิร์ดค่ะ (ทางใครทางมัน)

 

ความเดิมตอนที่แล้ว

ความจริงคนทั้งสองเคยผูกพันธ์เป็นเพื่อนรัก ประพฤติพรหมจรรย์ร่วมกันมาแต่กาลก่อน...ธรรมดานางแก้วคู่บารมีของพระเจ้าจักรพรรดิจะต้องบำเพ็ญ "พรหมจรรย์"อย่างยิ่งยวด บารมีถึงจะสมดุลกัน
สมัยที่ยังมิได้เสวยพระชาติเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ์ พระองค์ท่านทรงบำเพ็ญเนกขัมบารมี นางแก้วก็จำต้องบำเพ็ญด้วย เป็นผู้มีธรรมเสมอกัน กรรมถึงจัดสรรคให้เกิดร่วมสมัยกันได้ ฯลฯ

"...แต่หม่อมฉันก็เป็นที่เบาใจเพราะเชื่อแน่ว่า พระราชสวามีคู่บารมีของพระองค์ท่าน(พระธิดา)จักต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการสูงส่งมาก "
"เธอทายถูกอีกแล้วนะ โกมาลิกะ...เก่งจริงๆ เรื่องนี้แหละที่เราอยากจะสนทนากับเธอ พระองค์ท่านเป็นพระมหาราชาธิราชเจ้าบรมจักรพรรดิ์ ครองเมืองยุคนธร เสด็จมาเยือนเมืองกุรุรัตนราชธานีของเรา
ด้วยอภินิหาร เสด็จลอยมาจากนภากาศ พร้อมเหล่าเสนาข้าราชพลเรือนมากมาย ฯลฯ"
ยังมิทันที่พระธิดาฯจะทรงพูดสาธยายจนจบ...พลันนางโกมาลิกะ ก็เปล่งอุทานแทรกออกมาก่อนว่า
"ยุคนธร!...ยุคนธร หรือ เพค่ะ!!"
"...ใช่ เธอฟังไม่ผิดหรอก เมืองยุคนธร เราไปเยือนมาแล้ว บ้านเมืองน่าอยู่มาก ชาวเมืองมีน้ำใจอัชฌาสัยดีงาม เธอเคยไปหรือ โกมาลิกะ...ว่าแต่!เราไม่เคยเห็นเธอออกไปไหนไกลรัศมีสระแห่งนี้เลยนะ
อ้าว!...ทำไมทำท่าเหมือนปวดหัวอย่างนั้นหล่ะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"
"หม่อมฉันไม่เป็นไร แค่เกิดความรู้สึกปราบปลื่มยินดีด้วยกับพระธิดาเพค่ะ(ทำไมเราถึงได้รู้สึกคุ้นเคยนัก กระแสความสงบเยือกเย็นที่สัมผัสได้ มันคืออะไรกัน?)"
"ถ้าอย่างนั้นเธอจะไปเข้าเฝ้าพระเจ้าบรมจักร พร้อมกันกับฉันได้ไหมโกมาลิกะ เพื่อนรัก พระองค์ท่านอยากสนทนากับเธอนะ?...(พระธิดาน้อยได้ช่อง ถามกลับในบัดดล!)"
"...อะ ไร นะ เพค่ะ!จะ ทรงอยากพบหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันมิบังอาจหรอกนะ เพค่ะ"(สงสัยธิดาน้อยคงจะเล่าเรื่องพาไปเที่ยวพิภพของเรา ให้พระองค์ท่านฟัง)
"แต่มันเป็นพระราชประสงค์ของพระองค์ท่านนะ เธอจะขัดได้หรือ?"(ธิดาน้อยเจ้าปัญญา มองเห็นอุบาย)
"ความจริงหม่อมฉันก็มิได้อยากขัดพระราชประสงค์หรอกนะเพค่ะ...เพียงแต่ว่า"

โกมาลิกะนาคราช ตอนที่ ๓ "เที่ยวเมืองบาดาล"

"เพียงแต่ว่าที่หม่อมฉันไม่สามารถจะออกไปไหนไกลๆได้นั้นเพราะพ่อปู่ครูฤาษีท่าน ทำนายไว้ว่า ...หากเจ้าออกไปสู่โลกภายนอกเมื่อใด ภัยจะมาถึงตัวเมื่อนั้น!"
"พ่อปู่ครูฤาษีที่ไหนกัน!ฉันไม่เห็นจะมีใครอยู่ที่นี้เลย...สถานที่แห่งนี้เป็นแดนศักดิ์สิทธิ์มิใช่หรือ จะมีบุรุษเพศอาศัยอยู่ร่วมกับสตรีผู้ประพฤติพรหมจรรย์ได้อย่างไร
...โกมาลิกะ!เธอหาข้ออ้างมากกว่า(พระธิดากล่าวด้วยเสียงเครือ)"
"พระธิดายังมิทรงเข้าพระทัยอีกหรือเพค่ะ...ก็ประตูมิติที่ปลายถ้ำใต้บาดาลนั้นไงเพค่ะ หม่อมฉันเคยอธิบายให้พระธิดาฟังว่า เป็นที่เชื้อมต่อไปยังสระอโนดาต
ในหิมวันตประเทศ หม่อมฉันนำดอกโกมุท ไปถวายพ่อปู่ครูฤาษีท่านเป็นประจำทุกปีเพค่ะ"
"เราจำไม่ค่อยได้แหล่ะ (พระธิดาตอบแบบมีเลสนัย)"
"ดูท่าพระธิดาจะทรงปรารถนาที่จะไปเที่ยว เมืองบาดาลอีก อย่างนั้นหรือเพค่ะ?(โกมาลิกะรู้ใจ)"
"เราไปกันเลยดีมั้ย (พระธิดาไม่ลังเลใจที่จะไปเที่ยว...นางคงทราบดีแล้วว่าครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะมีโอกาสไปเยือนมิติลี้ลับ)"
(ปล.นิสัยชอบหนีเที่ยวแบบนี้ เหมือนใครกันน๊า?)

ทั้งสองเดินลงสู่ลำเรือของนางโกมาลิกะนาคราชนั้น เรือค่อยๆลอยออกไปกลางสระน้ำ...ทันใดนั้นเอง กระแสน้ำวนใหญ่ก็บังเกิดขึ้น!
ดูดเรือของนาง จมลงสู่ก้นบึ้งสระโกมุทา ในบัดดล!ความรู้สึกเหมือนเรือนั้นค่อยๆจมดิ่งลงไปเรื่อยๆลึกลงไปๆ นานชั่วอึดใจหนึ่ง
ความรู้สึกเหมือนเรือลอยโผล่ขึ้น บริเวณปากโถงถ้ำใหญ่ มีท่าทรายขาวระยับสะท้อนแสงแดดจากพื้นน้ำด้านบน เหมือนอยู่ในห้องสูญกาศ
พระธิดาศรีสุวรรณานั้นมิได้ทรงหายใจทางจมูก นางจึงรู้สึกแปลกใจทุกครั้งที่มาเยือนไม่รู้สึกเกิดทุกขเวทนาแต่อย่างใด มีแต่สุขเวทนาล้วน
ดุจอยู่ในห้วงนิททราอันแสนสุขสันต์ มีปีติโสมนัส อิ่มในจิตยิ่งนัก...
(ความจริงนางมิได้ไปด้วยกายเนื้อ หากแต่เป็นการทรงอารมณ์ฌาน ถอดกายทิพย์ไป...กายเนื้อก็ยังคงนั่งอยู่ในเรือนั้นเอง!)
มีกระแสเย็นๆลอยมากระทบอยู่ตลอดเวลา เหมือนกำลังสัมผัสกับกระแสน้ำที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ก็ปานกัน...เมื่อพระธิดาอยากจะดำเนิน
ไปก็ไปได้อย่างปกติ หากนึกอยากจะลอย ตัวนั้นก็เบาลอยไปดุจสายลมพัด...ตามรายทางดารดาษไปด้วยบุษผาแก้ว
พื้นปูลาดด้วยเกล็ดทรายทองส่องประกายแพรวพราว โกมาลิกะพาพระธิดาเดินไปชมส่วนผลไม้ทิพย์ "อัมพมณี"มะม่วงแก้ว ดูคล้ายกันผลมะม่วง
ในเมืองมนุษย์ แต่ลูกนั้นมีสีใสบริสุทธิ์ ดั่งอัญมญีเพชรน้ำต้ม ออกผลดกตลอดทั้งปี โกมาลิกะ นำผลไม้นั้นมาถวายพระธิดา ทรงเสวยแล้วให้รู้สึกพระวรกายเบาใสสะอาดดูมีน้ำมีนวล อยู่ตลอดเวลา...
(คงมีแต่พระธิดาเพียงไม่กี่พระองค์เท่านั้นที่มีโอกาสได้เสด็จมาเยือนพิภพบาดาลนาคราชแห่งนี้...พระธิดานอกนั้นคงได้แต่สงสนานพระวรกายอยู่ท่าน้ำริมสระโกมุทาโบกขรณี นั้นเอง)

หลังจากเสวยผลมะม่วงแก้วเสร็จ โกมาลิกะ ได้พาพระธิดา ดำเนินไปสู่ห้องบำเพ็ญ!ลัษณะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ มีอาณาบริเวณกว้างใหญ่มาก
ณ สถานที่แห่งนี้เอง มีเหล่าพญานาคีนาคราช มากมาย บำเพ็ญพรตอยู่ในอริยาบถที่ต่างกันตามวิถีของตน (ฤาษีณี)
พระธิดาสังเกตุเห็น พญางูใหญ่นั้นมีหงอนสีแดง บางตนก็ขนดลำตัวขึ้นเป็นชั้นๆวนอยู่บนแท่นหิน,บางตนก็วนขนดตัวอยู่ในแอ่งน้ำ,บางตนก็ขนดลำตัวจมอยู่ในพื้นทราย,บางตนก็เลื้อยวนเวียนอยู่รอบสถูปเจดีย์สถาน
ทุกตนบำเพ็ญพรตอยู่ใน อัตภาพเดิมของตน!...

ครั้งแรกที่พระธิดาศรีสุวรรณามาเยือนพิภพบาดาลในห้องบำเพ็ญนี้ เกิดตกพระทัยกลัวจิตใจสั่นไหว ไปทั่วสารพังกาย...
ครั้งพอสายตามองกลับหันหลังมาเห็นร่างของโกมาลิกะเพื่อนรัก แปรเปลี่ยนไปกลายเป็นพญางูใหญ่มีกายใสดั่งมะม่วงแก้ว ในสวนผลไม้ทิพย์นั้น...เกิดธาตุลมกำเริบขึ้นในบัดดล พลันสติก็หมดลง
มาตื่นขึ้นอีกที่ปรากฎว่าตนได้มาอยู่ในเรือแล้ว...กว่าจะปรับความเข้าใจกับเพื่อนรักได้ ทำใจอยู่นาน

ครั้งนี้พระธิดาศรีสุวรรณาเข้าใจและรับรู้ถึงวิถีการ บำเพ็ญพรตอยู่ตามอัตภาพของเหล่าพญานาคีนาคราชทั้งหลาย ให้เกิดความสงสารและเลื่อมใสในความเพียรพยายามเพื่อนำตนออกจากภพอันต่ำต่อยนี้ !
(พระธิดาคงมิรู้หรอกว่าในอดีตชาติหนึ่งนั้น ได้เคยมาบำเพ็ญพรตประพฤติพรหมจรรย์ดุจเดียวกันนี้!จึงรู้สึกอาลัย และผูกพันธ์ในการประพฤติพรหมจรรย์นั้น)
พระธิดากำหนดจิตแผ่เมตตาให้กับเพื่อน นางพญาฤาษีณีนาคราชทั้งหลาย...กระแสพลังจิตนั้นปรากฎเป็นลำแสงสีทองกระจายตัวโพยพุ่งออกไป ปรกคลุมทั่วอาณาบริเวณห้องบำเพ็ญนั้น เป็นภาพที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่ง!
(วิสัยของท่านผู้มีบุญญาธิการบารมีทุกท่าน เมื่อมีโอกาสไปเยือนสถานที่ลี้ลับ มักกำหนดจิตแผ่เมตตาไปให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย ไม่มีประมาณ)...พลันนางพญาฤาษีทุกตน ต่างทอดสายตามองมาดูพระธิดาผู้ประเสริฐนั้นด้วยจิต
อนุโมทนาเปรมปรีดายินดียิ่งแล้ว....สาธุ

โกมาลิกะ พาพระธิดาเดินเลยมาหยุดอยู่ตรงที่สุดของผนังถ้ำด้านหนึ่ง ลักษณะเป็นช่องประตูใหญ่(ไม่มีบานประตูเปิดปิด)มองเข้าไปในช่องประตูนั้นมีไอหมอกสีขาวลอยปรกคลุมอยู่ตลอดเวลา...
ทั้นใดนั้น!เกิดมีลำแสงสีแดงพุงออกมาจากประตูมิติ กระทบลูกแก้วขนาดใหญ่บนแท่นหิน จากเดิมที่มีความใสทั้งลูกก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที!
พระธิดาสงสัยจึงถามโกมาลิ ด้วยความใคร่รู้...

"นั่น นั่น มันแสงอะไรกันนะ ลอยออกมาเมื่อซักครู่นี้"
โกมาลิกะ ยิ้มแล้วกล่าวกับพระธิดาว่า ประตูมิติแห่งนี้เป็นที่ออกไปสู่ สระอโนดาตแสงสีแดงนั้น เป็นนิมิตหมายว่า ในขณะนี้พวกฤาษีหรือท่านผู้ทรงฌานกำลังทำกิจกรรม กันอยู่!
"เธอหมายถึงกำลังสู้รบกันอยู่"
"ประมาณนั้น เพค่ะ"
ลูกแก้ววิเศษนี้เป็นตัวบอกสถานการณ์ ในอาณาบริเวณรัศมีโดยรอบสระอโนดาต ว่าขณะนี้เกิดอะไรขึ้น...เช่น สมัยใดพระราชาธิราชเจ้าไม่ว่ามาจากสถานที่แห่งใดก็ตาม หากเสด็จผ่านเข้าใกล้รัศมีสระอโนดาต
ลูกแก้วก็จะปรากฎเป็นสีน้ำเงิน...เมื่อไม่กี่วันมานี้ ก็ปรากฎเป็นนิมิตลูกแก้วสีน้ำเงินเข้มและมีรัศมีลำแสงสว่างไสว่มากเป็นปรากฎการที่ไม่เคยมีมาก่อน!นิมิตนั้นแสดงว่าพระมหาราชาธิราชเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เสด็จผ่านมา
ถ้าหากว่าลูกแก้วเปลี่ยนเป็นรัศมีสีทองเมื่อใด นั้นแสดงว่าท่านสมณะผู้บำเพ็ญบุญกุศลเสด็จมาโปรดสัตว์ พวกเราเมื่อรับรู้เหตุนั้นแล้วจึง รีบออกไปอารักขาและกราบไหว้บูชา...
ลูกแก้ววิเศษนี้ถูกเรียกว่า "แก้วนิมิต" และสมัยใดเป็นวันเพ็ญเดือน ๑๒ รัศมีตบะบารมีธรรมในพิภพบาดาลจะส่องแสงสว่างไสว่เจริญรุ่งเรื่องขึ้น แก้วนิมิตนั้นจะกลายเป็นแก้วใสสีเพชรดาวประกายพฤก
เหล่าผู้บำเพ็ญพรหมจรรย์ทั้งหลายในพิภพแห่งนี้ จักนำดอกโกมุท อันสำเร็จแล้วด้วยแรงอธิษฐานจิตของฤาษีนาคีนาคราชในรอบ ๑ ปี ข้ามผ่านประตูมิตินำออกไปเพื่อบูชาผู้ทรงคุณธรรมทั้งหลายตามกำลังความเลื่อมใสของตน
หนึ่งในนั้นมี "ฤาษีนรเก"ผู้ทรงคุณบำเพ็ญพรตถือเพศพรหมจรรย์อยู่ในหิมวันตประเทศ นางโกมาลิกะได้เพียรบูชาฤาษีนั้นดุจลูกศิษย์เคารพบูชาครู เป็นประจำทุกปี

ก็สมัยนั้นแลพระพุทธเจ้ายังไม่ทรงอุบัติ จะมีก็แต่คุณอันประเสริฐปรากฏเฉพาะในบางสถานที่เท่านั้น!(จึงเป็นเรื่องเหลือวิสัยที่ผู้เขียนจะพึงหยิบยกมาแต่งอ้างได้)...ก็แต่ว่านางโกมาลิกะนั้นมีสัญญาเก่าเลื่อมใสในองค์พระชินสีห์มาแต่เดิม
เมื่อนางได้สดับชื่อ เขายุคนธร อันเป็นสถานที่เก่าเมื่อสมัยครั้งนางยังเป็นมนุษย์ได้เคยทำความเพียรบูชาพระบรมสารีริกธาตุ จึงทำให้รู้สึกคุ้นเคย เมื่อได้สดับรับฟังเรื่องราวของพระเจ้าบรมจักรพรรดิ...อุบัติในแดนอันเป็นอดีตชาติ

เมื่อพระธิดาทรงทราบเหตุที่นางโกมาลิกะไม่สามารถออกไปเข้าเฝ้าพระเจ้าบรมจักรพรรดิได้เพราะต้องเชื่อฟังคำสั่งสอนของ ฤาษีนรเก...เพื่อไม่ให้เกิดภัยมาถึงตัว พระธิดาศรีสุวรรณา จึงรบเร้าเพื่อนรักด้วยอุบายใหม่ว่า...

"โกมาลิกะ ถ้าเป็นงานอภิเสกสมรสที่มหานครเมืองยุคนธร หล่ะ เธอจะไปได้ไหม ?"

โกมาลิกะจะตอบว่าอย่างไร? นางจะไปร่วมงามมหามงคลสมรสของพระธิดาศรีสุวรรณาไหม?
(โปรดติดตามต่อนต่อไป)

 

สวัสดีค่ะ...ชาวเมืองคุรุวาโรทุกท่าน
เข้ามารายงานตัว...ว่า ยังอยู่ ไม่ได้หายไปไหน..อิอิ
คนธรรพ์..กับ ปยานาค ..คุยกันดูกระหนุงกระหนิง..ดีเนอะ..อิอิ

 

ขอตัวไปสวดมนต์ภาวนา ก่อนนะ ครับ :cool:

 

ท่านกวีเทพ อ่านซะตาลายเลยค่ะ แหมจุใจจริงๆ เลย วันนี้อิ่มแระ แล้วของหวานไม่มีเหรอคะ

 

อิ่มแระ ****
คั่วกลิ้งหมู แกงจืดไข่น้ำ หมูทอดกระเทียม..ตำข้าวโพดปูม้า
ตบท้ายด้วยข้าวเหนียวมะม่วง น้ำส้ม 1 แก้ว..อิ่มแล้ว..
มานั่งหน้าคอมเฝ้าจอนิทานต่อ ..อะฮ๊า ...*-*:cool:

 

อะเหอ ทำไมมากมายอย่างนั้นล่ะจ๊ะ

เราแค่ข้าวไข่เจียวอย่างเดียวจบแระ น้ำเปล่า
แล้วก็ของว่าง...ว่างจริงๆ
วันไหนถ้ารับเข้าไปมาก เวลานั่งสมาธิจะไม่ได้ผล
ต้องพอดีๆ มืื้้อเย็นน้ำเปล่า หรือไม่ก็นมสด แค่เนี้ยชีวิต
ระหว่างวันเนี่ยมื้อเดียว เวลาประมาณ 10-11 โมงเช้า จบข่าว

 

เลิกแล้ว แต่นั่งทำงานพิเศษให้พี่รั้งอยู่ ^____^

 

ง่า..ถ้ากินอย่างคุณนุ๊ก หนูเป็นลมพอดี..
หนูกินโครตเก่งเลยอ่ะ. แต่หุ่นสเลนเดอร์เหมียนเดิม 5555