นิพพาน(ชั่วคราว)ไม่มีการรอคอย

เนี๊ยะเข้าใจได้ถูกแล้ว

 

เอาละ
พอ หอมแก้ม หอมคอ

 

อ๋อ ไปอ่านใหม่เจออันนี่

นานหนอ ข้าพเจ้าจึงจะเห็นขีณาสวพราหมณ์ผู้ดับรอบแล้ว ไม่พัก ไม่เพียรอยู่ ข้ามตัณหาเป็นเครื่องเกาะเกี่ยวในโลก ฯ

เคร ท่านพูดส่วนของบุคคลที่สิ้นอาสวะจิงๆด้วย เข้าใจละ

เคยอมคะ

 

ความรู้จากครูอาจารย์ปฏิสัมภิทาญาณ
ที่สอนให้ คงไม่อาจคลาดเคลื่อนได้
นอกจากฟังแล้วเข้าใจผิดพลาด
ไปเอง
ฮับ

 

ความเป็นกลางของจิต...
นั่นล่ะคือ "ไม่พักไม่เพียร"

จิตแต่ละคนสวิงไปมา
....แดนบวกบ้าง...
....แดนลบบ้าง....
แต่ที่สุดจะเด้งกลับมา..ณ จุดปกติของตน
...บางคนมีฐานของจิตติดลบเป็น"ปกติ"

อย่างเวลาฆ่าสัตว์...
...ก็ฆ่าจนรู้สึกว่าการฆ่านั้นเป็นสิ่งปกติธรรมดา
แบบนี้จิตอยู่ในแดนลบ"เป็นปกติ"
....ถามว่า...คนนี้มีโอกาสบรรลุธรรมได้ไหม?
คำตอบคือ....ได้ ถ้าอาศัยมรรคมีองค์8

มรรคแปดจะช่วยรั้ง...ช่วยยับยั้งการกระทำ
....เมื่อมีโอกาสฆ่า....
แต่ใจรั้งด้วยสติ...ด้วยความอดทน
...ฝืนสัญชาตญานเดิม...ให้ไม่ฆ่า
รั้ง 1 ครั้ง.... 10 ครั้ง ....100 ครั้ง
.....จนวันนึง
แม้มีโอกาสฆ่า....แต่ใจไม่ได้อยากฆ่าแล้ว
....และไม่ต้องพยายามรั้งใจแต่อย่างใด
นี่คือ....ความพิเศษของมรรคแปด

จิตของผู้มีปกติในแดนลบ
จะกลับไปอยู่....0...ที่ความเป็นกลาง
ไม่ต้องเพียร....ไม่พัก
จิตแบบนี้เรียกว่า.... ใกล้นิพพาน
คือ....สามารถเห็นโลกอย่างที่มันเป็นได้จริงๆ
ไม่ได้มองโลก...ผ่านความเชื่อในหัว
และอาศัยกำลังความตั้งมั่นอีกหน่อย
....เพื่อเห็นความจริงที่อยู่หน้า
....จิตจะปล่อยวางลงได้....
เพราะความจริงของโลก....ไม่น่ากอดไว้

เพียรจนวันนึง....ไม่ต้องเพียร

....แต่จิตก็เด้งกลับเป็นปกติอัตโนมัติ
ของมันแบบนั้น...กลับสู่ "0"
กลับมาเป็นกลางเเบบไม่ต้องพยายามใดๆ

ที่ไม่พัก....เพราะจิตรู้เห็นสภาพตามจริง
อัตโนมัติ...อยู่ภายในอยู่แบบนั้น

เป็นการข้ามโอฆะด้วยทางสายกลาง....
จิตของผู้ถึง"ไม่พักไม่เพียร"....
ที่พระพุทธองค์ตรัสไว้
สามารถเห็นแจ้ง สลัดตัณหาได้ตลอดเวลา...
ขึ้นอยู่กำลังของสมาธิตั้งมั่นของจิตแล้วฮับ

 

หึหึ
มาแบบหล่อๆ ตัลหลอด

ถูกใจสายหล่อ

 

555 หล่อเฉพาะในที่มืดว่าซั่น

 

ค่ะ พี่โดม ตะกอนดำ

 

เค้า

เค้าน่าจะหล่อจริง ถ้าไม่ใช่ของจริงคงพูดได้ไม่ขัดเจนขนาดนี้
ฮับ

 

5555

หมูๆ เราว่านายเจอทวินเฟรมของนายแล้วล่ะ

~~~ แค่หันมามองอยู่ไม่ไกล just look around you ~~~

 

หมอยังสงสัยเรื่องทวินเฟลมจิฮับ55

ถึงชะตาจะกำหนด... แต่เราทุกคนกะเลือกกำหนดหนทางของชะตาใหม่ได้

เมื่อวิบากให้ผล...
เราเองต่างหากที่เลือกจะตอบสนองกับวิบากนั้นอย่างไร?

#ลุงแมวนี่คงเป็นโซลเมทผมมั้ง ดูแล้วจะไม่ toxic เพราะคู่ทวินเฟลมดูจะยากเกิ๊นนน55

 

หึ ไม่เคยสงสัยอ่ะ
ก็ถูก เรื่องพวกนี้ก็แค่ส่วนประกอบชีวิต
อาจจะมีผลกับชีวิตบ้างด้วยวิบาก
แต่ไม่ใช่เรื่องหลักที่จะมากำหนดชีวิต

ไม่ใช่เรื่องทที่พอใครมาบอกว่า
เราคือทวินเฟรมเขา
แล้วจะต้องคล้อยตาม

 

หมอพูดอีกกะถูกอีก55

บางทีความเชื่อของจิตกะหลอกเรา
บางทีเซ้นท์ผมกะเชื่อถือไม่ได้
....ตอนนี้ผมกลับมาเชื่อสิ่งที่ตาเห็นมากกว่า
การกระทำนั่นล่ะของจริง...
มากกว่าความรู้สึกที่สัมผัสได้

เพราะงั้น
เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่า...
บางที"ความเรียบง่าย"ก็อาจจะดีกว่า
ไม่ต้องเดา....แต่อยู่กับความจริง
...ตอนนี้ผมเลือกเชื่อ
ในสิ่งที่ใครต่อใครแสดงออกมาให้เราเห็น...
น่าจะโอเคกว่า ....
ความเรียบง่ายนี่ล่ะ...ไม่ toxic กับตัวเอง

#กะเพิ่งมาเก็ทวลีของดีเจร่อนอ่ะฮับ

 

ของแบบนี้มันต้องออกมาจากกลางอก

ออกมาสดๆ ณ ขณะนั้น

อันดับแรกซื่อตรงกับความรุ้สึกตัวเองให้ได้ก่อน

ต้องกล้าที่จะสด ต้องกล้าที่จะวัดกับใจตัวเอง

ใช่ไม่ใช่ จริงไม่จริง ต้องกล้าตอบตัวเอง

อย่าหนีความจริง

เรื่องคนอื่น มันก้อจะค่อยๆเผยให้เห็นไปในตัว

แต่ก็ไม่จำเป็นต้องไปคาดหวัง ไม่ต้องไปทำนาย

ก้อแค่รุ้ว่ามันมีมากระทบ

 

มันกะสดทุกความรู้สึกอ่ะฮับ...
ไม่ต้องกลางอกอะไรกะได้55
ไม่เคยมีหน้ากาก...
แบบที่แสดงออกนี่ล่ะของจริง...
หมอคงไม่รู้จักจิฮับ....

มันกะแค่นั้นอ่ะเนาะ...แต่ช่างเถอะ
ผ่านแล้วกะให้ผ่านไป

 

หร๊าาาา คันปากจุงเบย

กำหนดคัน แพร้บบ

 

ผมเคยผ่านรูปหลายรูปแบบ บางรูปแบบไม่พ้นโทษะ เพราะว่ามีความกลัวเกิด สิ่งนี้ใช้เกิดจากตันหารึเปล่าคับ

 

ความยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นในจิตคือตัณหาทั้งหมดค่ะ

มีกามตัณหา ความติดใจ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส
ภวตัณหา ความพอใจ ความอยากได้ ความชอบ ของจิต
วิภวตัณหา ความไม่พอไม่ใจ ไม่อยากได้ ต้องการผลักออก ของจิต

ความกลัวเป็นอาการมาจากโทสะมูลจิตเป็นเหตุ
และโทสะมูลจิต ก็เป็น วิภวตัณหา คือความยินร้าย ความไม่พึงพอใจ อยากผลักไสออกไปค่ะ

 

ทั้งรูป ทั้งเวทนา ทั้งสัญญา ทั้งสังขาร
ทั้งวิญญาณ เป็นสิ่งปรุงแต่ง
หรือเป็นสมมุติทั้งสิ้น
เรียกรวมๆ ว่าสังขารธรรม ควรยึดมั่นถือมั่น
หรือไม่ ?
ในเมื่อทั้งหมดมันไม่มีอะไรคงที่
กล่าวคือมีการเกิดดับ เกิดดับตลอดเวลา
ไม่อยู่ในบังคับของใคร
แต่เกิดดับไปตามธรรมชาติ
ถ้าไม่มีผู้ยึด(ปัญญา)ก็ไม่มีผู้ทุกข์ ถ้ามีอวิชชา(ผู้ยึด)ไปยึด
ผู้ทุกข์ก็มีทันที และจะมีเรื่องพูดคุยถก
เถียงกัน(ปรุงแต่งไปตามอาการของจิต)
ได้ตลอดไปไม่มีวันจบสิ้น
ซึ่งก็เป็นไปตามธรรมขาติ(ของอวิชชา)
นั่นเอง กระทู้เต็มบอร์ด แม้จะ
เพิ่ม Server.อีกเท่าไรก็ไม่พอเอามา
พิมพํ ถามตอบกัน เถียงกัน
ของจริงมันไม่มีอะไรต้องถกเถียงกัน
มันเหมือนเป็นใบ้กันหมดฮับ

 

ถ้าเราได้เจอกันอีกสักวัน อยากถาม
เธอจำฉันได้อยู่หรือเปล่า
เธอจะยิ้มให้ฉันหรือเปล่า
หากเราได้เจอกันอีกสักครั้ง อยากขอ
กอดเธอไว้ให้อุ่นเหมือนเก่า
ให้คำว่าเรายังคงเหมือนเดิม

ฟ้าและท้องทะเลต้องห่างกัน
เหมือนที่เราทั้งสองต้องจากกัน ฉันเข้าใจ
แม้ว่าเธอไม่หวนคืนกลับมา
ขอแค่เธอไม่ลืมช่วงเวลา ที่มีความหมาย