ประวัติชาติไทยตั้งแต่ต้นกัป พุทธสาสนสุวัณณภูมิปกรณ(พิมพ์เป็นตัวอักษร)

สมเด็จพระบรมวรเกียรติมหาราชเจ้า
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่๙

พ.ศ.๒๔๘๘

รัชกาลที่ ๙ สมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงต่อ

พระองค์ทรงศึกษาสำเร็จจากสวิสประเทศ
ทรงชำนาญหลายอย่าง
ทรงอุปสมบทเป็นพระภิกษุ พ.ศ.๒๔๙๙

พ.ศ.๒๕๐๐กึ่งพระพุทธปรินิพพาน กาล ๕๐๐๐ ปี มีการฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ คณะสงฆ์ได้แปลสยามรัฐไตรปิฎกออกเป็นภาษาไทย พิมพ์เป็นหนังสือ ๘๐ เล่ม
ที่พิมพ์เป็นภาษามคธ ตัวหนังสือไทยเท่าพระชนมายุพระพุทธพรรษากาล๔๕

ที่พิมพ์เป็นภาษาไทย และเป็นหนังสือไทย ๘๐ เล่ม เท่ากับพระชนมายุกาล ๘๐ปี สำเร็จเรียบร้อย

ได้ประพาสต่างประเทศตลอด

จาก พ.ศ. ๒๕๐๐ นั้น มีคณะสงฆ์ไทยออกไปประดิษฐาน ณ ต่างประเทศ เช่น ชมพูทวีป อังกฤษ ฝรั่งเศส สหรัฐฯ อินโดนีเซีย และออสเตรเลีย

กาลล่วงมาถึง พ.ศ.๒๕๑๕ วันที่ ๒๘ ธันวาคม มีพระราชพิธีสถาปนาพระนามาภิไธยดำรงพระราชอิสริยยศสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯสยามมกุฎราชกุมาร
มีเหตุการณ์ขึ้น ขบวนการอาหรับ ยึดสถานฑูต จับตัวประกันและมีคำขู่
ได้ทรงอาราธนาและขอร้องให้แผ่เมตตาเหตุการณ์ร้อนระอุร้ายก็เป็นเย็นระรื่น
พระราชพิธีดำเนินไปได้ตลอดปลอดภัย และเหตุการณ์นั้นก็สงบลงอย่างมหัศจรรย์ เพียงให้ส่งกลับเท่านั้น และไทยได้ร่วมไปในการเดินทางกลับด้วย

พ.ศ.๒๕๑๖ ตุลาคม มีเหตุการณ์มหาวิปโยค ก่อนกาลนี้ก็มีข่าว และมีโฆษณากันอยู่แล้ว
ทรงพระปรีชาญาณทราบประจักษ์การณ์ตลอดต่อคลื่นขบวนการเอาป่าล้อมบ้านเมือง
จึงทรงรับลูกเสือชาวบ้านเมือง และอาสาสมัคร
ทรงปลุกเสก ลูบคลำผ้าพันคอ - ยกขึ้นเป็นลูกเสือชาวบ้านเมืองมาหลายปีแล้ว

ปี ๒๕๑๖ นี้ เดือนตุลาคม วันที่ ๑๕-๑๖ได้มีกลุ่มศูนย์มหาวิทยาลัยทั้งหลายกล่าวเรียกร้องขึ้น ได้ขับไล่คณะรัฐมนตรีให้ลาออกไป มีการชุมนุมและเคลื่อนขบวนกลุ่มศูนย์
จึงมีการปะทะกันบ้าง และมีเสียงตะโกนออกมาว่า ตำรวจ ทหาร รังแก ทำลาย ฆ่าประชาชน

ในกาล และการนี้ พระบาทสมเด็จฯ และสมเด็จฯ ทรงออกพระฉายาลักษณ์ทางโทรทัศน์
ทรงประกาศและทรงขอร้องให้มีเมตตา และแผ่เมตตาต่อกัน
เหตุการณ์ค่อยคลี่คลายและสงบเรียบร้อยได้
ทรงแต่งตั้งคณะรัฐมนตรีได้
กลุ่มศูนย์นี้ได้ตั้งต่อไป ใช้อำนาจนอกกฏหมายบังคับให้เป็นไปในอำนาจของตน
ได้ตั้งการโฆษณาต้อนรับสังคมและชาวป่า และแล้วก็มีการแสดงภาพล้อถึงกระทบกระเทือนหลักไทยทั้ง ๓ สถาบัน
กลุ่มชาวบ้านทุกระดับชั้น และทุกชื่อชาวนั้นๆได้รวมร่วมกันเป็นละลอกคลื่น เคลื่อนเข้าปะทะกลุ่มศูนย์ในจุดใหญ่
และ ณ วันที่ ๕ ตุลาคม ๒๕๑๙ คณะทหารทั้ง ๓ เหล่าทัพ ได้ยึดอำนาจเป็นปฏิรูปได้เรียบร้อย
ในกลางคืนได้สั่งให้ตั้งกองป้องกัน ณ จุดต่างๆ เป็น ๓ชั้น
วิทยุและโทรทัศน์ ประกาศว่า ชาติบ้านเมืองไทยเป็นของไทยทุกคน ไทยทุกคนต้องรักษาคุ้มครองป้องกันของไทยไว้
ละลอกคลื่นชาวบ้านทุกระดับชั้น ชุมนุมกันกระทั่งรุ่งเช้า แม้ชาวบ้านทุกจังหวัดเคลื่อนเข้ามา
ในกรุงก้รวมกลุ่มกันขึ้น ทหาร ตำรวจเพียงรักษาการณ์
ชาวกลุ่มศูนย์ก็ประชุมกันเช่นเดียวกัน
พอรุ่งเช้า วันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ พอสายๆ คลื่นชาวบ้านควบคุมกันเอง ได้ใช้รถ๑๐ล้อบุกพังประตูเข้าไปในบริเวณศูนย์ แยกย้ายไปตามจุดต่างๆ ได้มีการปะทะกัน และจับได้
ที่ปรากฏก็คือ คลื่นกลุ่มชาวบ้านเมืองมือเปล่า กรูเข้าจับผู้แต่งตัวมีเครื่องหมายและแต่งเครื่องลายใบไม้ชาวป่า เตะ ถีบ กระทืบ เอาเชือกคล้องคอแขวนกิ่งมะขาม ทั้งมีชาวบ้านกระโจนถีบก็มี
และแล้ว ทุกที่ก็ถูกชำระกระจ่างแจ้ง และหมดกลุ่มศูนย์ไป
คลื่นทุกละลอกชาวบ้านเมือง ได้ร่วมประชุมกัน ณ ลานพระบรมรูป ต่างร่ำลากันแล้วก็สลายตัว
พร้อมกับถึงจุดสงบเรียบร้อย
เป็นครั้งหนึ่ง ที่ชาวบ้านเมืองสามัญธรรมดาทุกระดับชั้น ได้มีโอกาสรวมร่วมกัน ขจัดศูนย์ปัญญาชนชั้นมันสมอง เข้าระงับจราจล ขจัดทรชนให้กระเด็นออกไป ได้เข้าควบคุมสถานการณ์ไว้ได้-ได้นำสิทธิอันชอบธรรมต่อหลักไทยทั้ง ๓ สถาบันให้กลับเข้ารูปเดิม ซึ่งมีความจงรักภักดีเป็นจุดร่วมกัน
ชาวบ้านไทยทุกคน ชื่อว่าได้รักษาไทยและของไทยไว้กับไทยได้ตลอดมาแล้ว

 

๑.สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณวงศ์ วัดบวรนิเวศ ทรงเป็นพระอุปัชฌาย ทรงเป็นผู้นำและเป็นนายกมหามกุฏราชวิทยาลัย ทรงแต่งบรรพชานิสงค์ ทรงตั้งมหาวิทยาลัยสงฆ์ ซึ่งเรียกกันว่า สภาการ
๒.สมเด็จพระสังฆราช (ปลด) วัดเบญจมบพิตร ทรงเป็นพระอนุสาสนาจารย์ ทรงเป็นผู้นำระบอบปกครองระบบสังฆนายกฯลฯ ทรงเป็นผู้เริ่มและดำเนินการแปลสยามรัฐเตปิฏกเป็นภาษาไทย
ทรงร่วมฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ เริ่มจะทรงสร้างสังฆสภา
๓.สมเด็จพระสังฆราช(อยู่)วัดสระเกษ ทรงนำโหราศาสตร์ไทย ทรงบูรณะภูเขาทอง
ทรงนำระบบปกครองแบบมหาเถรสมาคม มาใช้ตามที่คณะรัฐบาลเห็นชอบ
ได้รักษาและพิมพ์ ญาโณทยปกรณ และทรงเป็นประมุขมูลนิธิภูมิพโล
จัดพิมพ์พระไตรปิฏก อัฏฐกถา ฏีกา อนุฏีกา กับ ปกรณ ต่างๆในพระพุทธศาสนาให้ตลอด
๔.สมเด็จพระสังฆราช(จวน) วัดมกุฏกษัตริยาราม ทรงเป็นพระกรรมวาจาจารย์
ทรงเป็นสังฆนายกและถูกปฏิรูปเป็น นายกมหามกุฏ
เป็นผู้เริ่มและวางผังดำเนินสร้างวิทยาลัยสงฆ์วังน้อย แต่ทรงสิ้นก่อนจะพร้อมสมบูรณ์
๕.สมเด็จพระสังฆราช(ปุ่น) วัดพระเชตุพนฯ ทรงเป็นผู้ดำเนินบูรณะวัดพระเชตุพนฯ
ได้ทรงเริ่มสร้างพุทธมณฑล ณ ศาลายา นครปฐมแต่ครั้งยังเป็นสมเด็จพระวันรัต
ทรงจัดระบบการปกครองคณะสงฆ์ให้กว้างขวางขึ้น
ทรงขยายสมณศักดิื์มากขึ้น ทรงอุปถัมภ์การสร้างวัดในต่างประเทศ และเสด็จประพาสรอบโลก

 

ความฝันอันสูงสุด
พระราชนิพนธ์ พระราชนโยบายชาติไทย

ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ ขอสู้ศึกทุกเมื่อไม่หวั่นไหว

ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ ขอฝ่าฟันผองภัยด้วยใจทะนงฯ

จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง

จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมาฯ

ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา

ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา ไม่เสียดายชีวาถ้าสิ้นไปฯ

นี่คือปณิธานที่หาญมุ่ง หมายผดุงยุติธรรมอันสดใส

ถึงทนทุกข์ทรมานนานเท่าใด ยังมั่นใจรักชาติองอาจครันฯ

โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่ เพราะมีผู้ไม่ยอมแพ้แม้ถูกหยัน

คงยืนหยัดสู้ไปใฝ่ประจัญ ยอมอาสัญก็เพราะปองเทิดผองไทย



เราสู้ (พระราชนิพนธ์ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว)

บรรพบุรุษของไทย แต่โบราณ ปกบ้าน ป้องเมือง คุ้มเหย้า

เสียเลือด เสียเนื้อ มิใช่เบาหน้าที่เรา รักษา สืบไป

ลูกหลาน เหลนโหลน ภายหน้า จะได้มี พสุธาอาศัย

อนาคต จะต้องมี ประเทศไทย มิยอมให้ ผู้ใด มาทำลาย

ถึงขู่ฆ่าล้างโคตร ก็ไม่หวั่น จะสู้กัน ไม่หลบ หนีหาย

สู้ตรงนี้ สู้ที่นี่ สู้จนตายถึงเป็นคน สุดท้าย ก็ลองดู

บ้านเมืองเรา เราต้อง รักษา อยากทำลาย เชิญมาเราสู้

เกียรติศุกดิ์ ของเรา เราเชิดชู เราสู้ ไม่ถอย จนก้าวเดียว

 

รัตนโกสินทร์ และสิ่งมี

เป็นความหมายมาตั้งแต่กรุงธน รัชสมัยพระเจ้าตากสินมหาราชนั้น กำลังมีศึกสงครมตลอด จึงไม่มีเวลาทำอะไรได้มากนัก และมีอายุกาลเพียง ๑๕ปี (ถ้าไม่นับจะขาดกาลเวลา)
ได้นับมาตั้งแต่กรุงศรีอยุึธยาเริ่มร้าง - เริ่มกรุงธนและกรุงเทพ
สิ่งมีได้ตกทอดมาถึงจึงเหลืออยู่ คือเคารพนับถือผี หรือ เกิด-ตาย โลกนี้โลกหน้า ได้สืบกันมาตั้งแต่สมัย สรวง - สาง ถึงสมัย แถน แผน แมน
อันมีขุนอิน - นางกวัก ผุ้ตั้ง วัน เดือน ปี และกาลเวลา
ขุนสือไทย - ไทยงาม ขอมฟ้าไทย ผู้ตั้งลายสือ ลายไทย ประเพณีไทยไหว้ครูบาอาจารย์
ขุนเลกไทย และ งามตน ได้สร้างลายตัวเลข และจำนวนชื่อเลขนับ ไว้
ขุนต้น - โพสบ ผู้ตั้งระบบนา และ ชื่อข้าว
ขุนอินร่วง และ สีไพล ผู้ตั้งชื่อ ไม้บกไม้น้ำ
ขุนร่วงเมือง และ ย่าซื้อนาง ผู้ตั้งระบบทารกสงเคราะห์ หรือ เลี้ยงลูกเลี้ยง
ขุนอินร่วง และ ทับทิม ตั้งระบบมาตราเงินทอง และค้าขาย
ตลอดมาถึง เมืองทอง และ สุวัณณภูมิ ซึ่งพระพุทธศาสนาเข้ามา
ให้มีพระพุทธรูป พระธรรมจักร์ และพระสงฆ์ และวัดวาอาราม โบราณวัตถุเกิดขึ้นตลอดมา
ถึงไทยทวาลาว สุโขทัย และ อยุธยา
สิ่งมีทั้งหลายตกทอดมาถึง และมีเกลื่อนกลาดแผ่นดิน ตลอดทั้งทุกคนไทยที่เกิดมาในถิ่นแดนนี้
ไทยจึงมีคำพูด มีวัฒนธรรม ประดิษฐกรรมต่างๆ และวิทยา รู้แร่ธาตุได้นำมาทำประดิษฐ์ใช้กัน
สู้สงครามป้องกันบ้านเมือง และอิสรภาพแห่งความเป็นไทยมาตลอด
ไทยทุกอย่างจึงยังคงอยู่ในความรู้จักของไทยทุกคน

 

ต้นไทย วัฒนธรรม ไทยท้าย


บน พระพุทธรูปปางมารวิชัย ชนะมาร ตรัสรู้ใต้ร่มโพธิ์ คือเกิดจักษุ ธรรมจักษุ
ล่าง พระพุทธรูปปางประสูติ เป็น เกิด
ที่เป็นสัญลักษณ์เป็นไทย คือ เกิดเป็นไทยชาติไทย
ทั้งบน และ ล่าง มีตั้งพุ่มดอกไม้ไทย คือ ชาติไทย บำบวง บูชาไทยมาตั้งแต่เกิด แม้กระทั่งตายไปแล้ว ก็ยังเคารพนับถือกันอยู่
ควรจะใช้รูปเคารพไทยแต่หาสัญลักษณ์เคารพนับถือไม่ได้ ได้ใช้รูปนี้ซึ่งเป็นรูปพระกรุวัดราชบูรณะอยุธยา
และ ล่าง เป็นรูปพระที่คูบัว สมัยสุวัณณภูมิ มีต้นโพธิเป็นต้นไม้ที่เคารพนับถือมั้งพระ และฆราวาส
ไม้ชนิดนี้ในเมืองไทยก็มีทั้งชื่อไทยว่า ไม้โพ หน้าโพ ซึ่งเสียงเรียกไม่ตรงกับ มคธ ที่เรียกว่า โบธิ
ทั้งทำด้วยวัสดุมีในไทย ช่างและหัวคิดไทย มีอยู่ในไทย จึงถือว่าของไทย
กับมี ร่มโพร่มไทร หมายว่า ร่มเย็นเป็นสุข เอาเป็นสัญลักษณ์ชาติไทย

ไทยอ่านไทย

ไทยวางความรู้ไว้ด้วยลายสือให้อ่านรู้ได้
บนลายเส้นประภามณฑลรอบนั้น ยอดแหลมบน คือ ยอดหัวสาง
ลงมาถึงไหล่ และล่าง ซ้ายนอก ลายเลข๑ ขึ้นยอดเป็นเลข๙ และ๖
ลาย ด.อ. ขวากลับกันคือ ๖.๑.
และ อ.ด. โดยเฉพาะ ๑.๖. ถือเป็น โสฬส
และ ๖.๑. จีนเขาอ่านขวาไปซ้าย จึงเป็น ๑๖ เป็นเลขศักดิ์สิทธิ์
ซ้าย ๙ ถือเป็นรอยเจิมนวหรคุณ และ๖ยอดเป็น ฉพรรณรังสี
เมื่ออ่านลายเส้น
ลายขวาเป็น ไ
องค์พระพุทธรูปจากอังสา(ไหล่) ซ้ายไปอ่าน ท.
และลายเส้นขวา อ่านจากครึ่งพุ่มโพธิจะเป็น ย.ชัดเจน
รวมได้ว่า ไทย มี เกิด คือ ชาติ
จึงรวมได้ว่า ชาติไทย

ลายรูปหัวสาง หรือ ป้านลมนั้น รู้กันว่าลายไทย มีเครื่องตั้ง หมายความว่า บำบวง บูชากันตั้งแต่เกิดถึงล่วงลับแล้ว(พระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานไปแล้ว)
และคนที่ตายแล้ว คำไทยเรียกว่า ผี ตลอดมา
วัฒนธรรมต้น ก่อนพระพุทธศาสนาเกิด มีการเคารพนับถือ ผี-วิญญาณรูปอยู่แล้ว
เมื่อพระพุทธศาสนาเข้ามา ไทยได้ยอมรับเคารพนับถือเชื่อฟังกัน ถึงกระนั้น ก็ไม่ได้ขัดอะไร
เพราะพระพุทธศาสนาก็สรรเสริญกตัญญูกตเวที
กับทั้งมีพระพุทธพจน์ ให้กระทำปุพพเปตพลี และกระทำบุญอุทิศ คือ ทักขิณาทาน
ฉะนี้ ไทยจึงสักการะเคารพนับถือ บูชาผี ทั้งวิญญาณรูป และผีคนที่ตายแล้ว
ซึ่งเป็นวัฒนธรรมมีการบูชา โต๊ะหมู่บูชาและจัดระเบียบดอกไม้บูชา
ตลอดจนกระทั่งสร้างศาสนสถาน และสถานสาธารณประโยชน์ อุทิสให้แก่ผู้ตาย
แม้กาลเกิดก็มี เช่น กระทำมงคลวันเกิดตั้งแต่เกิดเป็นประจำ
ซึ่งล้วนแต่ถือการบูชาบำบวงทั้งหลายว่า เป็นอุดมมงคล
และการจัดที่ เครื่องบูชา กับบริจาคตลอดทุกชั้น มีอยู่เพียงในหมู่คนไทยในไทยนี้เท่านั้น
แม้บัดนี้ ก็ยังกระทำอยู่ตลอดทุกชั้น และมีชาติอื่นๆกระทำตาม หรือเอาอย่างไปมากแล้ว

ทวยไทยร่วมชาติสาธุชนทั้งหลาย
ได้บรรยายวัฒนธรรมตั้งแต่ต้นมีเรื่องปรากฏ มีรูปเป็นหลักฐาน และมีประเพณี เฉพาะในหมู่คนไทยนี้ตลอดมาถึงกาลปัจจุบัน จากระยะกาลอันยาวถึง ๘พันปี
พวกไทยลว้า ซึ่งไปอยู่ ณ ประเทศจีน อันมีนามว่า ล้อ และ เล้า
ขึ้นไปอยู่ใกล้ขั้วโลกเหนือมีชื่อว่า ลับ
ไปอยู่ในชมพูทวีป มีชื่อว่า สาก แปลว่า ปลวะ
ลงไปอยู่ทะเลใต้ มีชื่อว่า ลว ลวู และ ไดยัก
กับได้พบไทยไปอยู่ ณ อเมริกากลางและใต้ มีชื่อว่า แม่ญ่า คือ มายา และ อินคา
นำไปทั้งคำ ชื่อไทย และหนังสือไทยไปสถิตไว้
ราชอาณาจักรไทย ซึ่งกว้างขวางเกินกว่าที่จะรู้ได้หมด ถึงกระนั้นรู้ได้แค่นี้ก็พอแก่ความเข้าใจ
พวกเรา ไทยลว้า ได้ก่อสร้างสืบต่อรักษากันมากระทั่งถึงปัจจุบัน
ซึ่งยืนยัยชาติไทยนี้ ไม่ใช่ ไต๋ ที่โง่เขลาเที่ยววิ่งหนีตะพึดตะพือ และทำอะไรไม่เป็นเลย
แต่มีพวกหนึ่งเขาสงัดสงวนเข้าคุ้มครองนักหนา ผู้เขียนไม่ได้ทำเพื่อไต่เหล่านั้น
แต่ทำให้แก่พวกไทยที่อยู่กันในไทยตั้งแต่มีโลกและมีชาติคน
ทำอะไรต่างๆเป็นตลอด ซึ่งเป็นวัฒนธรรมไทย อันได้เขียน หาถ่ายรูปยืนยันแล้ว
ต่อจากนี้ เรา-ไทย จะไม่ต้องถูกพวกสบัดช่อโกหกอย่างสบายหน้าตาเฉย
ถ้าขืนมาโกหก เราก็รู้
และได้มาทำมงคลร่วมกัน คือ พูดเรื่องจริงๆกันบ้าง
สมกับที่มีศีลสัตย์ทุกๆคน ไทยจะได้เป็นผู้ชื่อว่าเป็นชาติที่เจริญรุ่งเรืองมาแล้ว คุ้มครองปกป้อง ยังกระทำกันอย่างคนไทย ซึ่งยังเป็นชาติอยู่ในปัจุบัน และตลอดไปในอนาคต

ไทย และของไทย ที่ยังเหลืออยู่ และเป็นมรดกตกทอดมาถึงปัจจุบันนี้ ยังอยู่ครบทุกประการ
อันเป็น "ดบดอก" ไทย ซึ่งให้ไทยรู้จักไทยและของไทยทุกๆชนิด
สิ่งนั้นๆก็คือ รูปโครงสร้างที่เป็นแบบไทย และคำไทย ที่ไทยได้ตั้งไว้ และไทยใช้กันมา
เช่น การเรียงคำชื่อไว้หน้า และเรียงคำคุณไว้หลัง
แม้ข้อความคำถาม ก็เรียงคำถามไว้หลัง
ภาษาอื่น เขาเรียงคำคุณไว้หน้า แต่คำถามก็เอาไว้หน้า
ที่เอาไว้หลัง ดุจะมีแต่ไทยชาติเดียวเท่านั้น ไทยจึงเป็นของไทยอย่างบริสุทธิ์
กับทั้งการนับถือ บำบวง เซ่นศรวงต้น หรือผี เช่น การประชุมเพลิง การไหว้ บูชาครูบาอาจารย์
การตั้งใช้ลวดลาย-ลายอ่าน คือ ลายสือไทย ลายนับ คือ ลายเลขไทย
ต้นทำ เช่น แรกนา และแม่ข้าว
ต้นสร้างระบบเงินทอง ค้าขาย แลกเปลี่ยน
ต้นเลี้ยงดูแลรักษา ต้นสร้างเมืิอง เรือน บ้าน คือ ผีเรือน
ต้นคุณค่า เช่น สินหนุ่มสาว
สิ่งต่างๆทั้งหลายเหล่านี้ ไทยได้ทำไว้แก่ไทย และไทยได้รักษาเป็นมรดกตกทอดกันมาอย่างน้อยก็๘,๐๐๐ปีมาแล้ว
ทั้งนี้เป็นเครื่องยืนยันว่า ต้นไทยตลอดกาลนั้นมีสมองสติปัญญาเป็นของตัวเอง จึงทำและตั้งไว้ใช้ในพวกของตัวเอง และไทยได้รักษาของไทยมาแก่ตัวเองของไทยทุกคน
ฉะนี้ ไทยจึงรู้จักของตัวเองดีกว่าใครๆอื่นทั้งหมด เช่น
คำว่า เพื่อนเกลอ ทรง ซาบซึ้ง ผู้ดี-ขี้ข้า หนุ่มสาว เด็ก ผู้ใหญ่
ไทยเข้าใจความหมายของไทยได้ดีดว่าใครอื่น เพราะไทยเป็นตัวของไทยมาตั้งแต่มีคนไทยมานั้น
เช่น รูปร่าง หน้าตา พอเห็นเข้าก็รู้ว่า ไทย
ยิ่งถ้าพูดขึ้นเป็นคำไทยด้วยแล้ว ก็ยิ่งรู้กันว่าคำไทยแท้
คำไทยมี เสียงสูง เสียงกลาง เสียงต่ำ เป็นความหมายในตัวเอง
เช่น เสือ เสื่อ เสื้อ หรือ หลอ หล่อ ลอ ล่อ ล้อ
ก็ยิ่งรู้และเข้าใจได้
แม้เขียนเป็นตัวหนังสือแล้ว พอเห็นก็รู้ได้ว่า หนังสือไทย คำไทย
แม้เวลานั่ง ถ้านั่งพับเพียบ นั่งโอ่โถง แล้ว ก็รู้ว่าแบบไทย เพราะมีอยู่ชาติเดียว คือไำทย
บำบวง หรือ ทำศพ การขึ้น-ขึ้นครู ครอบ ไหว้ครู อันไทยยังทำกันอยู่ และมีไทยชาติเดียวที่มีและทำเป็นสายเลือด จึงเป็นวัฒนธรรมและประเพณีไทยแท้จริงตลอดกาลมาแล้ว

ส่วนไทยชั้นปัญญาชนสมัยนี้ ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เป็นแต่ไปลอกเขามาทั้งนั้น

 

คำท้าย พวกเราอาจถูกต้ม

คนไทยทั้งหลาย
พวกเราพบหลักฐานสุวัณณภูมิประเทศ จารึก ศิลปวัตถุเป็นอันมาก โดยเฉพาะกเบื้องจารและพระพุทธรูป ไทยรูปต่างๆ
มีหลายผู้อ้างว่า เป็นผู้ใคร่ช่วยเหลือโดยนำเสนอวงการบ้านเมืองและสถาบัน พวกเราได้เห็นเพียงเศษกระดาษพิมพ์ดีด และนำเรื่องลงหนังสือพืมพ์บางฉบับดังปรากฏข่าวมาแล้ว
ได้ขอยืมวัตถุต่างๆไปมากชิ้น เช่น กเบื้องจาร ทั้งที่ราชบุรีและเพชรบุรี อิฐที่มีหนังสือเขียน “ตวันอธิราช สุวรรณภูมิ” และรูปตะวันซึ่งมีหนังสือเขียนอยู่เต็มฐานด้านหลังซึ่งเขาบอกว่าปลอม ตลอดจนกระทั่งชิ้นส่วนล้อธรรมจักรและวัตถุรูปโบราณต่างๆเพื่อนำไปเป็นหลักฐาน
และพวกนี้ได้เที่ยวประกาศว่าปลอม ทำใหม่ด้วยปูนซีเมนต์
ครั้นทวงคืนก็ไม่นำมาคืน โดยอ้างว่า ท่านผู้ใหญ่ให้นำไปพิสูจน์ยังต่างประเทศ และหายเงียบไปหมด แต่บัญชียังอยู่ในความจำของพวกเราเป็นอย่างดี ทั้งในส่วนสถาบันและบุคคลที่นำเงียบหายไปนั้นขอให้นำมาคืนให้หมด ถ้าเงียบหายไปในคราวต่อไป จะได้ประกาศแจ้งชื่อให้ตลอด

พวกเรารู้ดีว่า มีคนไทยเครื่องแบบมีผู้ใช้นามสกุลอย่างเดียวกัน มีหน้าที่เบิกเงินเดือนอยู่ในสถาบัน ได้ร่วมกันใช้ฝีมือทำของปลอมออกกระจายไปมาก ได้อาศัยนามสถาบันเที่ยวกระจายแจ้งของเทียม
ถ้าจริงอย่างลือกันแล้วคือทำได้จริงๆแล้ว ก็เป็นอันว่า ของที่ตั้งๆไว้มิสมจริงอย่างที่ลือกันแพร่หลายแล้วว่าทำของปลอมตั้งไว้แทน
จึงเที่ยวกล่าวหินทรายปูนว่าซีเมนต์ โดยอ้างสิงห์อมควันประจำสถาบันทำได้
เรายังไม่มั่นใจต่อสถานการณ์เหล่านั้น จึงขอให้ทั้งส่วนบุคคลและผู้อยู่ในสถาบันที่นำสิ่งของๆพวกเราไปนั้นได้นำมาคืน ก่อนที่สถานการณ์จะเกินและสายเกินไป
อย่างสถานะประวัติไทย ที่ได้พยายามสร้างขึ้นในท่ามกลางของความไม่มีที่ประจักษ์ชัดเจน เช่น ชื่อทวารวดีซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน มีเมื่อไร ของใคร และอะไร
เท่าที่ปรากฏหลักฐานก้คือ กรุงเทพทวารวดีศรีอยุธยา ก็แค่สมัยอยุธยาเท่านั้น
แต่ก็พยายามจะทำให้มีขึ้น กระทั่งเป็นที่ออกอ้างของผู้ที่ไม่รู้ว่าจะเอาอะไร และได้เป็นมาแล้ว
พร้อมกับเห็นว่า ความที่ไทยไม่มีอะไรเลยนั้นเป็นของมีเกียรติอันสูงส่ง ครั้งเจอของจริงเท่าที่มีอยู่แล้วอย่างเพียงพอที่จะยอมฉลาด ได้พยายามทำให้หายไป และทำของเทียมขึ้นลบล้างของเดิม จึงสร้างสถานการณ์ขึ้นแล้วหลอกด้วยคเพราะๆซึ่งลื่นๆเหมือนฟองสบู่ที่ฟอกแล้วก็ล้างให้ไปอยู่ในความสกปรกเพื่อความสมบูรณ์...เพื่อเกียรติของ...แต่แล้วก็นำสิ่งนั้นๆที่พอจะเป็นหลักฐานได้ไปทำลายหรือขายเพื่อความสมบูรณ์ และเพื่อเกียรติอันสกปรกนั้น

จริงอยู่ เราย่อมรู้ว่าที่สิ่งของ ของไทยต้องจากไทยไปนั้น มิใช่ฝรั่งมังค่าหรือเจ๊กจีนใดๆ เป็นที่เชื่อได้ว่า ไทยนี่เอง และไทยชั้นเรียนพูดฝรางจึงขายได้ ส่วนพวกเราชั้นสามัญนี้ไม่มีภูมิพอจะพูด พอจะทำเทียมได้ พอจะเข้าใจอะไรได้อย่างพวกมีเกียรติเหล่านั้น ฉะนี้พวกเขามิใช่จะทำลายเท่านั้น ยังเอาเกียรติของไทยรู้จักรักษาตนเองมาได้ รู้จักทำอะไรๆเป็นอย่างคน รู้จักสร้างกฎหมายและศีลธรรม รู้จักสถาปัตยกรรมและประดิษฐกรรมต่างๆฯลฯ กระทั่งเป็นไทยอย่างสมบูรณ์ถึงทุกวันนี้ เอาเกียรติไปทำให้ไม่มี ด้วยเจตนาปิดบังความจริง ยกย่องสิ่งเลื่อนลอยอย่างประวัติไทย
ปรากฏการณ์ในบัดนี้คือ ความเป็นอย่างนี้ สิ่งมีกำลังถูกทำลาย ถูกขาย ถูกปิดบังแม้ผู้มีเศษๆเหลืออยู่ก็ยังมาหลอกเอาไป เช่นนี้ นอกจากจะเป็นการทำลายของไทยให้สูญสิ้นไปแล้วยังชื่อว่าเท่ากับยุงลายนำเชื้อไข้นอนหลับตายมาเพาะไว้ในไทย ด้วยเจตนาให้ไทยหลับอยู่ด้วยความโง่ และไม่รู้อะไรแม้ชาติของตัวเอง อันควรจะกล่าวคำอะไรที่เหมาะสมว่า ร่วมกันทำลายมรดกอันตกทอดมาถึงตัว ตลอดจนกระทั่งทำลายตัวอีกด้วย
อย่างที่เล่าลือกันและศิษย์เป็นผู้บรรจุหีบห่อ เมื่อได้วัตถุเก่ามาแล้วก็ทำเทียมขึ้นเอาของเทียมแสดงหลักฐาน ของจริงส่งออกนอก ที่จะส่งของเทียมนั้น ฝรั่งเขามีตาดีมีเครื่องตรวจรังสีบีและซี ที่จะหลอกเขานั้นไม่มีทางเลย ถ้าคำเล่าลือกันนั้นจริง ของไทยที่เรามีอยู่และตั้งแสดงไว้คงเป็นของเทียมที่ทำขึ้นนั่นเอง อย่างนี้ผู้บรรจุหีบห่อเขาเล่าบอก จริงหรือไม่ไม่ทราบได้
และมีอีก เมื่อหนังสือนิตยสารฉบับหนึ่งมาขอถ่ายรูปพระพุทธประวัติปางประสูติสมัยสุวัณณภูมิ เมื่อเห็นกล้องถ่ายทั้งคิดดูฝีมือทำแบบไทยแล้วแน่ใจว่าไม่ละเอียดพอ จึงยอมให้ถ่ายไปลงหนังสือพิมพ์ มีศิลปินแผ่นโหลจำลองแบบออก แล้วอ้างว่าเป็นความคิดของตัวเองและอ้างสถาบันด้วย
พอพวกเรา-พระครูพิศิษฐ์ศิลปาคมและข้าพเจ้าเห็นเข้าก้ทราบทันที ถ้าจะสืบภูมิว่าพวกเรานี้มีชั้นไหนก็ดูราชทินนามพิศิษฐ์ศิลปาคมและธรรมวงศ์เวที ซึ่งคณะกรรมการและพระประมุขไม่ตั้งให้เป็นศิลปินโหลแน่ ขอไว้ลายศิลปาคมกับเวทีบ้าง
ที่ต้องว่าอย่างนั้น ก็เพราะพวกเรามีศีลธรรมพอที่จะยกย่องเกียรติไทยโบราณ เรารู้ร่วมกันอย่างนี้-ที่เรารู้ว่าจำลองนั้น ก็ศิลปะกายวิภาคและศิลปะปูนปลาสเตอร์ปรากฏการณ์ชัด ส่วนระยะกาลก็ทำเร็วๆนี้(คงไม่ต่ำกว่า พ.ศ.๒๕๐๐ ซึ่งเวลานั้น ก็ศิลปวัตถุโบราณที่คูบัวกระจายออกมาแล้ว ที่แท้ อย่างสามัญไม่ใช่ทางสถาบันกระจายออกประมาณ๕๐ปี หรืออาจตั้งแต่สมัยสุวัณณภูมิสุดสิ้น พ.ศ.๑๐๓๐ และยังจำพร้อมกับลอกแบบไปไม่หมด
ถ้าศิลปินโหลไม่รู้ก็จะบอกให้ วัตถุที่ทำ ท่านเอ็ม มาชิดะ(M.Machida)ให้คำอธิบายว่า เป็นหินทรายประกาย ภายในเนื้อหินทราย ที่ใช้กล้องอีเลคโทรนิคและกระจกขยายส่องดูมีแร่ไพไรท์(Pyrite)เศษซากเปลือหอย(Micas) เกล็ดแก้ว(Silica หรือ Calcite) แร่แม่เหล็ก(Magnetite) และทองคำเม็ดเนื้อ๙ครึ่ง สินแร่มีอายุประมาณ๒ร้อยล้านปี(Silicaric Sand Stone KanchanaBuri Series about ๒๐๐,๐๐๐,๐๐๐ years of Geology University of Illinois) อ่านบ้างเถิด แล้วจงหาสิ่งนั้นมาทำเทียม

ลักษณะประณีตศิลปะที่ปรากฏ เนื้อรูปปรากฏว่านูนสูงกว่าขอบ แสดงว่าสลักหินก่อรูปขึ้น พระนางกำลังประสูติโอรสแล้วนั่งลง ผ้าสไบหลุด ผ้านุ่งเปิดหมด ด้วยความฉลาดรอบคอบของศิลปินไทยโบราณได้แสดงพระรูปพระโพธิสัตว์ประสูติใหม่ๆออกมาเหยียดแขนขาจึงปิดส่วนควรละอายหมด พระเต้าขวาที่สะใบหลุดเปิดให้เห็นนั้นกำลังคัดเต่งจนกลมซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่กายวิภาคนมแท้ แขนซ้ายพระนางยกขึ้นเหนี่ยวกิ่งรังนั้นดูจะโค้ง ซึ่งเห็นแล้วทราบชัดว่าไม่มีกายวิภาค ฯลฯ และมีลงรักใช้ทองผงโรย ที่รักทำไมจึงทนได้เป็นพันปี ก็เพราะประสมยางไม้ชนิดหนึ่ง (ซึ่งไม่กล่าวในที่นี้) พร้อมกับมีกวางหมอบตัวเมียปรากฏอยู่อันยืนยันว่าเป็นศิลปะไทยสมัยสุวัณณภูมิ(ศิลปะอินเดียสมัยอโศก ที่ทำกวางตัวเมียไม่เคยเห็น ขอจงรู้ด้วยว่ากวางตัวเมียไม่มีเขา ถ้าไม่รู้ก็ไปถามคนป่า) ขอบอกเพียงเท่านี้ ถ้าจะพูดให้หมดสิ้นแล้วเกรงว่าศิลปินโลหจะจำเอาไปแล้วทำปลอมขึ้นหลอกลวงคนอื่นๆได้
ท่านเอ็ม มาชิดะ กล่าวแก่ข้าพเจ้าว่า ผู้เห็นหินทรายประกาย เป็นซีเมนต์และปลาสเตอร์ก็ตาบอด ซึ่งข้าพเจ้าเห็นด้วยจึงใช้สรรพนามว่าศิลปินโหล ความจริงอยากจะใช้ว่าศิลปินสวะมากกว่า

นี่แหละคือเจตนาของผู้ทำอย่างดี และทำไว้อาจต้องสิ้นหลักฐาน ซึ่งเมื่อไม่มีอะไรอ้างก็ว่างเปล่าเหมือนกับประเพณีนักรู้ไทยได้กระทำขึ้นไว้ให้เป็นสมบัติของไทย ก็สิ่งทั้งหลายที่ถูกขอยืมไปนั้น อาจถูกขายหรือทำลายไปแล้ว และนี่คือพวกเราอาจถูกต้มและถูกต้มด้วยผู้ดีประดิษฐ์ทั้งหลายเหล่านี้ ซึ่งแต่ละล้วนมีแผงประดับบ่า มีรถเก๋งใช้ มีภูมิพูดฝรั่งได้ ขอเพื่อนคนไทยแท้ทั้งหลายร่วมกันรับรู้ไว้และรู้สิ่งที่เขาสรรเสริญกัน แต่การกระทำได้ประกาศ เป็นตราบาปเกียรติอยู่แล้ว บาปเกียรติย่อมแช่งสาปเขาอยู่ทุกเมื่อ และพวกเรา-งหลายยังมีพอ...และมีที่จะอ้างได้ว่ายังมีพอ

พระครูพิศิษฐ์ศิลปาคม (จุ๊ด ธมฺมโชโต)
พระธรรมวงศ์เวที(อ่ำ ธมฺมทตฺโต)

 

ร่องรอยไทย ทั้งตัวสือไทย
ได้มีปรากฏไปตลอดโลกแถบเหนือ และแถบใต้

ปรากฏสิ่งของเครื่องใช้และตัวสือโบราณ ในตะวันตกหรือยุโรป ไปปรากฏถึง กรีก,อียิปต์ มอตย่า ชิชิลี อันเป็นบริเวณโรมันเดิม
ระยะกาลประวัติศาสตร์ก็มีปรากฏที่ ฮอลันดา เนเธอร์แลนด์ อังกฤษ ฯลฯ
ที่เป็นร่องรอยไทย แต่ไม่มีสือไทย ที่ นอรเว,สวีเดน ,ฟินแลนด์,แถบเหนือของสหภาพโซเวียต,อลัสกา ,โดยเฉพาะชาวลว,ลพ,และไวกิง



จ้าวแม่โพสพ จ้าวแม่ขวัญข้าว จ้าวแม่ข้าว

แม่โพสพ ซึ่งเป็นรูปสลักงานี้ สูงเกือบ ๕ นิ้ว พบใกล้เมืองยุการิต(ugarit) เมืองท่านี้อยู่ก้นอ่าวทะเลเมดิเตอร์เรเนียน(ก่อนขุดคลองสุเอซ)
มือทั้งสองข้างกำรวงข้าวชูขึ้นให้รวงข้าวห้อยลงทั้งสองข้าง มีแพะสองตัวโผขึ้นจะกินข้าวนั้น
เพราะถิ่นนั้น มีแพะไว้ให้นม และ ข้าวนี้ ก็เป็นดอกหญ้าสะเทิ้นบกน้ำ ฉะนี้ แม่โพสพ จึงเป็นแม่ย่านางได้

ก็เมื่อ ๓,๓๐๐ปีมาแล้ว เป็นระยะกาลก่อนล่มจมแห่งวัฒนธรรมอายุ โลหะประสม(Bronze) ของชาวเอเจน(Aegean)เป็นชาวเกาะกลางทะเลเอเจน ซึ่งอยู่ทางตะวันออกของกรีก ได้มีวัฒนธรรมตั้งแต่ ๓,๐๐๐-๑,๑๐๐ปีก่อน ค.ศ.
แม้ชาวคะนานไนท ก็ยังได้รับอิทธิพลแนวการสร้างของชาวเอเจนนี้
เล่าว่า การเปลือยอก เต้านม และ ลวดลายกลีบถุงนุ่ง ทรงเป็นภาคภูมิประจำเจ้าแม่ (goddess show) เป็นคุณลักษณะประจำ จ้าวแม่(goddess)

จ้าวแม่โพสพนี้ เป็นจ้าวแม่ข้าว รูปนี้เป็นหลักฐานว่า มีตลอดไปถึงยุโรปด้วย กับทั้งต้องขึ้นไปถึงถิ่นแดนเหนือ นอรเว สวีเดน ซึ่งมีชาว ลพ และไวกิ้ง เพราะทะเลเมดิเตอร์เรเนียนนี้มีช่องอ่าวทะลุถึงกัน จึงออกไปมหาสมุทรแอตแลนติกได้
ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งก็ถึง ลบราโดรฺ (LABRADOR) ณ อเมริกาเหนือ-ใต้
แม้ทางบก เหนือรัสเซียไปถึงอลาสก้า

ส่วนไวกิง หรือ ไวจิง(จริง)
ได้เห็นพิธีการที่เรียกจ้าวพ่อ จ้าวแม่ช่วย คือ ถูกทำโทษต้องรับโทษ ถูกนำตัวไปมัดกับเสาในน้ำซึ่งน้ำจะขึ้นท่วมจมน้ำตาย พอน้ำขึ้น ก็ร้องเรียกให้ช่วยว่า
โอดิน คือ ออดิน หรือ พ่อดิน แม่ดิน ก็มีหญิงแก่คลุมผ้าขาวถือไม้เม้าออกมาบอกว่า มาช่วยแล้ว เมื่อน้ำขึ้นเชือกมัดจะขาดเอง ก็เป็นเช่นนั้น
คำว่า โอดิน ก็คือ พ่อดิน หรือ แม่ดิน ก็ได้ เป็นชื่อไทย
แต่ไทยที่นี่ได้เปลี่ยนเป็น พระเจ้าแผ่นดิน พระธรณี และ แม่ธรณี

ณ นอรเว สวีเดน ฟินแลนด์ แถบเหนือรัสเซีย มีชาว ลวะ ลพ ไปฟากอเมริกา โดยเฉพาะที่ซึ่งมีชื่อว่า ลบราโดรฺ(LABRADOR) อยู่แถบมหาสมุทรแอตแลนติก ซึ่งมีชื่ออย่างเดียวกัน แผกเพียงตัวสะกดเป็น พ. . และ บ. B เท่านั้น

ณ ไทย มีชื่อว่า ลวะ ลพ แต่ตัวอังกฤษว่า ลพ ไม่มี มีว่า แล็พ แล็บ
สำหรับตัวหนังสือนั้นเปลี่ยนกันได้ แต่เสียงอ่านทั้ง พ. และ บ. นั้นเหมือนกัน

 

จ้าวแม่พระ จ้าวแม่ขวัญเมือง แม่เลี้ยง

รูปหญิงเยี่ยมหน้าต่าง นี้ปรากฏในเครื่องงาชิ้นเล็กๆของชาวโฟนีเชียน
ที่ทำเยี่ยมหน้าต่างมองออกมานั้น ยืนยันว่าเป็น จ้าวแม่พระ จ้าวแม่ขวัญเมือง จ้าวแม่ธรณี(She was goddes priestess or Private citizen)
ที่ได้มองออกไป ณ พื้นบนหน้าต่างแนวเดียวกับเสาหินค้ำเล็กๆใต้ธรณีหน้าต่าง ซึ่งโผล่ขึ้นยันรับ ตามรูปแบบของชาวอัสซีเรียน แต่ปรากฏในเขตแดนชาวโฟนีเชียน ซึ่งมีตลอดทะเลเมดิเตอร์เรเนียน จนถึงทั่วฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก
เหตุนี้ จ้าวแม่พระนี้ ถ้าอยู่บนบก ก็เป็นจ้าวแม่พระธรณี
ถ้าประจำเมือง ก็เป็น จ้าวแม่ขวัญเมือง หรือ แม่ทรื้อ
ถ้านำไม้ตะเคียนมาทำเรือน ก็เป็น จ้าวแม่เรือน แม่เลี้ยง
ถ้านำไปทำเรือ ก็เป็น แม่ย่านาง

จ้าวแม่พระไทย ได้ไปเป็น เจ้าแม่รูปแบบชาวอัสซีเรียน ณ เขตแดนชาวโฟนีเซียน
จึงมีรูปแบบอย่างนั้น มีเครื่องประดับคลุมลงมา หรือ มีเครื่องทรงรัดเกล้า อย่างนั้น

ส่วนไวกิง หรือ ไวจิง(จริง) ในหัวเรือ มีรูปหญิงทรวงอกใหญ่ นั่งประจำ ณ ห้องหับเผยคอเรือ
หรือ ยืนใต้ร่มหัวเรือ เป็นแม่ย่านางเรือ

 

พัสดุสินค้า ที่ไทยทำส่งไปขาย ได้เขียนสือไทยไว้ด้วย จึงรู้ได้


แท่นแม่พิมพ์หนัก ได้พบเป็นจำนวนมาก ณ กองเศษปรักหักพังทีั่่มอตย่า ได้กระทำดอกเล็กๆตามพื้นผ้า หรือหินทุกช่อง พวกเขาใช้ยึดด้ายให้ตึงขณะทอ และตกแต่งสี หรือแบบ ตามที่หัวหน้าต้องการ



แท่นพิมพ์หนัก อันหนึ่ง ซึ่งมีรอยตัวสือไทย ใช้หมึกลงตามลายเส้นแล้ว เห็นได้ชัด อ่านได้ว่า
มิ่งผู้ทำขาย พ่อลือสอน(ให้รู้)

 

บ้านโมเสค(House of Mosaics)หนังสือThe sea Traders หน้่า๑๕๘
เป็นชื่อแบบสร้างพื้นบ้าน มีมุข มีบันไดรอบ๓ด้าน จึงทำให้มีอันสีขาวเป็นแสงสว่าง และ สีดำเป็นสีมืด ทั้งมีอันสีขาวประดับให้เห็นขาวขึ้น
รูปสิงโต และ งัวตัวผู้ ปรากฏในที่นั้น อันเป็นลักษณะนิสัยชาวโฟนีเซียน แต่ริมขอบเป็นแบบกรีก
ซึ่งได้รวมแนวคิด สร้างให้งดงามและชวนชมอีกด้วย จึงเหมือนกับที่มีปรากฏ ณ มอตย่า



รูปผืนแผ่นประดับโมเสค มีรูปสิงโต และงัวตัวผู้นั้น
ที่เส้นขอบทั้งสองด้าน ดูตามเส้นขาว จะเห็นลายสือไทย และชื่อไทย ว่า ชื่อออย
ด้านซ้าย ซึ่งได้บิ่นแตกหายไป อาจมี"ไม้"ได้
แต่ขอบขวา ไม่ได้บิ่นแตก จึงมีอยู่ตลอด
และเส้นประดับขาวก็อ่านได้ว่า ชื่อออย เช่นเดียวกัน ทั้งไม่มี"ไม้"ปรากฏ จึงเป็น-ชื่อออย แน่
เช่นนี้ จะเห็นช่างผู้ทำนั้น-ชื่อออย
ได้กระทำ พร้อมกับประดับโมเสค ปรับปรุงให้เป็นทั้ง ลาย และเป็นทั้ง สือไทย
และลงชื่อตัวไว้ให้ไทยอ่านได้ และรู้ชื่อไทยด้วย
จึงเป็นหลักฐานยืนยันว่า คนไทย และ สือไทย พร้อมกับ ชื่อไทย ทั้ง คำไทย อีกด้วย

 

ณ นอรเว หญิงชาวลพ และลูกชาย ใส่เครื่องแบบลายยกไทย
เครื่องแบบห่มคลุมอย่างนี้ ถักร้อยเป็นลวดลายสีในพื้นแดงทับทิม อันเป็นแบบประจำไปวัด(WEAR EMBROIDERED CAPS TO CHURSH)
ภาพสีจะเห็นว่า แม่มีผมดำสนิท ส่วนลูกมีผมสีดอกบวบ คือเหลืองอ่อน ส่วนดั้งบนจมูกมีส่วนลดลาดเป็นรอยสันนูนขึ้นดั้งจมูกแบบไทย ใบหน้าแบบลูกอิน ส่วนสรรพางค์กายทั่วไปนั้น เพราะได้ไปอยู่ประจำถิ่นหนาวมากเช่นนั้น ธรรมชาติก็ปรับปรุงให้ทุกส่วนแข็งแรง ล่ำสัน มีไขมันมากเพื่อต่อสู้ความหนาว จึงผิดแผกไปจากไทยในแถบร้อนนี้ไปมากแล้ว แต่รอยอมยิ้มของแม่นั้นยังเป็นแบบไทยอยู่
พวกลพ ภาษาอังกฤษเขียน Lapps อ่านตามตัวว่า แล็พพ หรือ ลัพพ ซึ่งไทยมีลพบุรี อยู่


หมู่บ้านยอดแหลมของชาวลพที่เปล่าเปลี่ยวนี้ ( A FORLORNVILLAGE OF Finnish Lapps)

ซึ่งถูกพายุหนาวพัดกระหน่ำเสมอ ปรากฏยอดแหลม หรือ ช่อฟ้า
อาคารนี้ว่าเป็นโบสถ์ หรือเทพาลัย หรือเรือนสาง ถึงกระนั้นก็ทำยอดแหลม หรือช่อฟ้า ซึ่งเป็นของเก่าแท้ เพราะยังไม่มีการประดิษฐ์ตกแต่งให้สวยงามตามสมัยใหม่

เรือนยอดแบบไทยลวะ หรือ ลพ นี้ทำเป็นรูปป้านลม บนจั่ว วางพาดทอดลงทั้งสองข้าง ทั้งสองจั่ว
ส่วน พูไทย หรือ ผู้ไทย หรือ โซ่ง ชั้นพ่อขุน หรือ หัวหน้า ทำเป็นรูป เขาควาย เป็นสองง่าม กางออก
แม้จะจากกันไปไกล และนานมาแล้ว ก็ยังทำสืบแบบกันไว้ เมื่อเห็นเข้าก็รู้กันได้
ฉะนี้ จึงแน่นอนว่า ไทยลัวะ ไทยลวะ ไทยลพ พูไทย ผู้ไทย

ยังมีเล่าว่าทุกปี ชาวลพ ส่วนมากมักจะพักผ่อน ธรรมเนียมท่องเที่ยวไปเยี่ยมเยือนกัน
แล้วจะอยู่ประจำเป็นการถาวร ณ หมู่บ้านเช่นนี้ จึงสร้างกันไว้ (THE POLES หน้า ๑๔๔-๑๔๕

ชาวลพ ออกคำชื่อกาน้ำว่า แกแน่ม

 

ชาวลพ หรือ ลวะ ลโว้ ลัวะ ล้อ ซึ่งได้ไปอยู่ ณ นอรเว และ สวีเดน นานแล้วเป็นพวกบก
ยังมีชาวน้ำ ชาวทะเล คือ ไวกิ้ง มีความชำนาญทางเรือมาก อาจเป็นพวกเดียวกัน
ถ้าชอบอยู่บกก็เรียก ชาวลพ
ถ้าชอบทะเล ก็เรียก ไวกิ้ง หรือ ไวจริง หรือ ว่ายเก่ง หรือ ไวกลิ้ง หรือ ไวกริ่ง
จึงเป็นชื่อไทย แต่แปร่งไปจนกระทั่งไม่รู้จักว่า ไทย
และยิ่งกว่านี้ ทั้งชาวลพ และชาวไวกิ้ง มี จ้าวฟ้า เหมือนกัน ต่างเพียงชื่อเท่านั้น คือ
จ้าวฟ้าพวกลพ นั้นมีชื่อว่า (อิน)ปู่รุ หรือ ผู้รั่วฟ้า
จ้าวฟ้าพวกไวกิ้ง มีชื่อว่า โอดิน หรือ จ้าวพ่อดิน จ้าวแม่ดิน

ยิ่งเรือชาวไวกิ้ง มีรูปหญิงสถิต ณ ห้องหับเผยหัวเรือ ก็คือ แม่ย่านาง นั้นเอง
ส่วนพวกลพ เข้าใจว่าจะเรียกเป็น แม่ดิน หรือ นางธรณี
แต่ไม่รู้ว่า ลพรุ่นนั้นออกว่าอะไร ถ้าออกว่า โอนิ ละก้อ ตรงกับแม่ธรณี ทีเดียว

เรือไวกิง หรือ เรือสลัดไวกิง
ไวกิง นี้มีหลักแหล่งอยู่ ณ สวีเดน ได้ใช้เรือเป็นสลัด ท่องเที่ยวไปถึงทะเลใต้ คือนิวซีแลนด์ มีรูปหญิงหน้าอกใหญ่ สถิต ณ ห้องคอเรือ จึงเข้าใจว่าเป็นรูปแม่ย่านางเรือ เป็นสัญลักษณ์แม่ย่านางไทย
เป็นเรือมีพื้น ณ ปากเรือมีเสาใบ และเป็นหลังคาชั้นกลาง
และใต้ ณ ชั้นกลางนั้น มีพายออกทั้งสองข้าง เวลามีลมก็หยุดพาย เมื่อลมสงบก็ใช้พาย

ชาวไวกิ้งนี้ เมื่อกระทำพิธีการ ก็มักจะกล่าวจ้าวประจำของพวกเขาว่า โอดิน
ตรงกับชื่อไทยว่า ออดิน คือ พ่อดิน แม่ดิน ซึ่งเป็นชื่อไทย
แต่ไทยได้เปลี่ยนเป็น พ่อธรณี แม่ธรณี พระธรณี นางธรณี กระทั่งลืม พ่อดิน แม่ดิน ไปนานแล้ว

สำหรับเรือของชาวไวกิง ซึ่งมีรูปหญิงสถิต ณ ห้องคอเรือนั้น แน่ใจว่าเป็นรูปแม่ย่านางเรือ ไม่ได้ยินเขากล่าวชื่อ
ถ้าออกว่า มายา ก็คือ แม่ย่า นั่นเอง อาจออกว่า แม่แย ก็เป็นได้
สำหรับชาวลพ ออกชื่อ กาน้ำ ว่า แกแน่ม
กา ออกเสียงว่ แก
นกกาเหว่า เรียก ตู้วู้

เป็นหลักฐานได้ว่า คนไทยได้ไปอยู่ก่อนแล้ว และสร้างความเจริญไว้กอ่นฝรั่ง

 

ร่องรอยไทยที่ปรากฏ แต่ไม่พบตัวสือไทย

เป็นท่าทางไทย เครื่องแต่ง เครื่องใช้ ใช้ชื่อถ้อยคำไทย ซึ่งปรากฏชื่อว่า อินเดือน มีตลอดอเมริกาใต้ กลาง เหนือ และ แคนาดา ถึง อลัสกา

หนังสือหลายเล่มได้เล่าถึงเผ่าอินเดียนในชื่อต่างๆกัน ซึ่งได้ไปอยู่ทวีปอเมริกา ตั้งแต่ยุคน้ำแข็ง หรือ ปลีสโตซีน Plestocenee Ice Age คือประมาณ ๒ล้านปีมาแล้ว
เท่าที่พบเห็นตลอดทวีปอเมริกา ทำเรือนแบบลอมฟาง แบบกระโจม แบบเรือนกระท่อม๒ชั้น ทำตึกก่ออิฐปูนขาว
ทำเมืองบนเทือกเขา
จะกล่าวเพียง๒เผ่า คือ
เผ่าลาวจ้าว นาวจ้าว หรือ จ้าวลาว จ้าวนาว และ เผ่าสู้ หรือ เผ่าซู
เผ่าจ้าวนาว (นาวาโจ)ได้ทิ้งร่องรอยไว้ คือ ทำเตาเผาทึบมีช่องไฟเหมือนเตาเผาถ่านไทย



(ซ้าย)รูปหญิงนั่งพับเพียบอุ้มลูกแนบอกให้ลูกกินนม เป็นดินลูกรัง ในหนังสือว่า ดินเผาเซรามิค
ต้น คริศตศักราช คือ ๒พันปีมาแล้ว
(The First Americans หน้า ๑๓๐)

(ขวา)หญิงนั่งพับเพียบ ดินลูกรัง คริสตวรรษที่ ๑๓ จากหลุมฝังศพ เทนเนสซี ว่าเป้นชาวลุ่มแม่น้ำ มิซซิซซิปปี
(The First Americans หน้า ๑๓๖-๗)

 

กลุ่มชาวนาวาโจ กระทำพิธี ทุกคนนั่งพับเพียบไทย
ชาวนาวาโจ (ชื่อตามเผ่าปรากฏตรงกับไทย คือ นาวจ้าว ลาวจ้าว หรือ จ้าวนาน จ้าวลาว เจ้าเรา เจ้ากู)
นั่งเป็นวงกลุ่มกระทำพิธีการ หมอกำลังโรยผงแห้งสีม่วงฟ้าลงบนพื้นทรายให้เป็นวงกลมสีม่วงฟ้า จึงสำเร็จพิธีพิทยาการศักดิ์สิทธิ์
ทั้งหมดต่างนั่งพับเพียบไทย คล้องพวงลูกปัดแก้ว ซึ่งไทยถือกันว่า ศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองป้องกันภยันตรายโรคภัยไข้เจ็บ
และการกระทำใช้เวทมนต์ จึงแน่ใจว่าเป็นไทยลาว หรือ จ้าวลาว (คือ เจ้าเรา เจ้ากู)
(จาก NORTH AMERICA หน้า ๗๑)


เครื่องดินเผานี้ พบในหนังสืออเมริกาเหนือ(NORTH AMERICA)หน้า๖๗
เฉพาะลายดินแดงนั้น เหมือนเครื่องบ้านเชียง ฝรั่งทำไม่เป็นเพราะไม่มีดินเหล็ก
แต่พื้นที่นั้นเป็นดินแดนสนิมเหล็ก จึงกระทำเป็นเครื่องดินเผา ทำเป็นน้ำทาเคลือบได้เรียบเนียมสนิทอย่างนั้น
ชาวนาวาโจ(นาจ้าว) ทำขึ้น และยังคงทำอยู่ในบัดนี้

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]เผ่าสู้ หรือ ซู[/FONT]
[FONT=&quot]ได้ฟังเขาพูดกัน ส่วนมากมีเสียงพูดเป็นถ้อยคำไทย[/FONT]
[FONT=&quot] เช่น น้ำ ว่า น่ำ [/FONT]
[FONT=&quot]ตาย ก็เหมือนกัน[/FONT]
[FONT=&quot]ฟัน ว่า แข่ว [/FONT]
[FONT=&quot]ผู้หญิง ก็เหมือนกัน [/FONT]
[FONT=&quot]ที่เป็นประโยควลีว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ข้าชื่อออก้า[/FONT]”[FONT=&quot] ก็คือ [/FONT]“[FONT=&quot]ข้าชื่อนายกล้า[/FONT]”[FONT=&quot] หรือ [/FONT]“[FONT=&quot]ข้าชื่อพ่อกล้า[/FONT]”[FONT=&quot] ชื่อไอ้กล้า[/FONT]
[FONT=&quot]และบอกชื่อเผ่าว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ชาวสู้[/FONT]”[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ฉะนี้ จึงแน่ใจว่า คนไทย[/FONT]
[FONT=&quot]เผ่านี้มีทั่วไปตลอดถึงแคนาดา และอลัสกา และอาจเป็นพวกเดียวกับ ชาวเอสกิโม เพราะมีหลายอย่างเหมือนกัน[/FONT]
[FONT=&quot]มีเครื่องเจาะ คือ สว่านสาย หรือ สว่านชัก[/FONT]
[FONT=&quot]และเรือมาดกะสวย เหมือนไทย[/FONT]
[FONT=&quot]เอสกิโม [/FONT]Eskimo
Mo [FONT=&quot]เป็น มอ ได้ความว่า งัวไทย[/FONT]

[FONT=&quot]ชื่อภูเขาเล็กมียอด ก็เรียกชื่อว่า มอ[/FONT]
[FONT=&quot]อย่างพระพุทธเจ้านั้นเป็นเผ่างัว จึงชื่อ โคตม โคตร [/FONT]
[FONT=&quot]โคตม นั้น เสียงสุดท้ายก็ออกว่า ม. โม [/FONT]
[FONT=&quot]เช่นเดียวกับ ก. ข. ไทยและชมพูทวีปออกแทนกันได้ เช่น [/FONT]
[FONT=&quot]กะหม่อม ขะหม่อม[/FONT]
[FONT=&quot]กนัด ขนัด กวักมือ มคธ สันสกฤต สังการ สังขาร ขม กษม เขม เกษม[/FONT]
[FONT=&quot]ฉะนี้ เอสกิโม จึงพอได้เค้าคำไทยว่า เอ็ดขี่มอ คือ หนึ่ง-นักขี่มอ ซึ่งพอได้ความไทย[/FONT]
[FONT=&quot]อย่างเดียวกับ พลายแก้ว เสือก้าฟ้า หลวงฟ้า ฬวงฟ้า [/FONT]
[FONT=&quot](ฬวง ตรงกับ เล้ง หรือ มังกร คำอีสานออกว่า ฬวง หมายถึง งูใหญ่ พญานาค)[/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->



<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]๑.ชาวเอสกิโม หรือ เอ็ดขี่มอ นั่งชักสว่านเจาะไม้ [/FONT]
[FONT=&quot]ใช้ปากคาบคันดันกด ใช้มือขวาชักคันสว่าน ใช้มือซ้ายจับกุมบังคับไม้ที่ใช้สว่านเจาะให้เป็นรู[/FONT]
[FONT=&quot]๒.สว่านพร้อมคันกด ตัวสว่าน สายสว่าน คันชัก ดอกสว่าน ทั้งหมดนี้ ทุกอย่างเหมือนไทย[/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]สว่านนี้ นายบุญรอด แสงอาทิตย์ เก็บไว้และให้มา (พ.ศ.๒๕๒๙) [/FONT]
[FONT=&quot]เฉพาะตัวและดอกเป็นของเก่าสมัยทวด(พ่อของปู่) ปลายรัชกาลที่๓ [/FONT]
[FONT=&quot]คันชัก และสายเดิมนั้น ผุกร่อนไปหมดแล้ว ที่มีเนื้อเป็นของทำขึ้นใหม่[/FONT]


<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]๑.ชาวเอสกิโม หรือ เอ็ดขี่มอ กำลังใช้เรือมาดกะสวย ทอดสมอ ลอยหยุด กลางน้ำซึ่งมีพายด้วย [/FONT]
[FONT=&quot]เวลานี้ได้ทอดสมอให้เรือหยุด กับวางพายขวางเรือไว้อย่างนี้[/FONT]
[FONT=&quot]ไทยก็ใช้ในเวลาไปทอดสมอเรือหยุดกลางน้ำ และนั่งใช้เบ็ดทอดลงตกปลา เหมือนกัน[/FONT]
[FONT=&quot]จะเห็นทำพายเหมือนกัน คือ ทำด้ามยาว[/FONT]
[FONT=&quot] ส่วนใบพาย ทำแบบใบข้าวมีก้านอยู่กลาง จึงเหมือน เอาใบข้าว๒ใบ วางเอาด้านหน้าเข้าประกบกัน ให้ด้านหลังออก จึงปรากฏก้านตรงกลางทั้งสองข้าง [/FONT]
[FONT=&quot]๒.เรือมาดกะสวย ซึ่งชาวเอ็ดขี่มอใช้ ทั้งหัวและท้ายเหมือนไทย ต่างกันเพียงพื้นบนทำปิดหมด เรือมาดกะสวยไทยเปิดบน ถ้าทำพื้นนั่งมีแบบทำได้ขอบกลาบ [/FONT]
[FONT=&quot]ส่วนพายนั้นเหมือนกัน ทำแบบใบข้าว ตรงกลางมีก้านใบ [/FONT]



<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]เรือมาดกะสวย ของชาวลพ ซึ่งฝรั่งเรียกว่า เรือบดพาบ หรือ เรือกรรเชียง[/FONT](Rowboats)
[FONT=&quot]เท่าที่เห็นมี นอนแนบ และวางแคร่ หรือ กระทงรองนั่ง เหมือนกัน[/FONT]
[FONT=&quot](จากหนังสือ [/FONT]THE POLES)[FONT=&quot] [/FONT]


<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]เรือมาดกะสวยไทย[/FONT]
[FONT=&quot]จะเห็นรูปแบบ ทั้งหัวท้ายเหมือนกะสวย จึงตั้งชื่อว่า เรือมาดกะสวย[/FONT]
[FONT=&quot]ได้ติดนอนแนบ กับ กง ใต้ กลาบ ทั้งสองนั้น ก็วางกระดานพื้นนั่ง[/FONT]
[FONT=&quot]จะเห็นว่า อยู่ใต้ขอบกลาบ[/FONT]
[FONT=&quot]เรือมาดกะสวยไทย กับเรือมาดกะสวยของชาวเอสกิโมนั้น เป็นแบบเดียวกัน แต่ไม่เหมือนกันทั้งหมด อันพอมองเห็นกันได้ และเป็นหลักฐานร่องรอยไทย
[/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]ลายสลักหิน [/FONT][FONT=&quot]และ ลายตัวสือไทย ที่ปราสาทมายา หรือ มายัน กับ อินคา ณ อเมริกากลางและใต้[/FONT]

[FONT=&quot]ลายสลัก ลายตัวสือ ลายรู้อ่าน ที่ปรากฏนั้น นักปราชญ์ทั้งตะวันตกและตะวันออกทั้งไทยด้วย ต่างประกาศเหมือนกันหมดว่า อ่านไม่ออก[/FONT]
[FONT=&quot]ได้มาอ่านออกที่กรุงเทพฯนี้ ไทยนี้ จึงได้รู้จักคนไทยแม่ย่าและอินคา[/FONT]
[FONT=&quot]ในการรู้จักไทย และระบุไทยนี้ คงเป็นหลักฐานไทยที่ไปอยู่ อเมริกากลาง และ อเมริกาใต้ ได้[/FONT]

[FONT=&quot]ตามเรื่องเก่าแก่ของอเมริกา และ เม็กซิโก ได้พบรูปขบวนวิ่งสื่อสาร ซึ่งถูกเขียนไว้กับเครื่องดินเผา [/FONT]
[FONT=&quot]และพบชาวเมืองลับแล ชื่อ โอลเมคซ์[/FONT](Olmecs[FONT=&quot],[/FONT]an enigmatic People)[FONT=&quot] ผู้อยู่แดนป่าชัฎที่ยาวเหยียดตลอดอ่าวเม็กซิโก [/FONT]
[FONT=&quot]ได้ฝังรกราก ณ โลกใหม่ เมื่อ๒ล้านปีมาแล้วคือ [/FONT]Pleistocene(Ice Age)
[FONT=&quot]ครั้นได้พบท่อนหินเลาะ เซาะคม เป็นเครื่องมือและอาวุธยุคหินเก่า จึงได้กาลเวลา ๑๒,๐๐๐ปี ลึกเข้าไปถึง๔๐,๐๐๐ปี และอาจทอดเข้าไปถึง ๘๐,๐๐๐ปี[/FONT]
[FONT=&quot]รู้จักสร้างหินดินลูกรัง และเจียนสลักหินหยกเป็นรูปเคารพชื่อ[/FONT]”[FONT=&quot]จ้าว[/FONT]”[FONT=&quot]ทำรูปหัวกะโหลกสูง มีเบ้าตาและปากเหมือนคนชวา และคนปักกิ่ง[/FONT] ([FONT=&quot]เฉพาะรูปเคารพนี้ได้ปรากฏก่อน คริสตศักราช ๑,๒๐๐ปี[/FONT])
[FONT=&quot]จึงเป็นวัฒนธรรมโบราณของเม็กซิโก และอเมริกา ซึ่งเป็นยุคเก่าแก่ก่อน มายา และ อินคา[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อเผ่ามายา และอินคา ได้เจริญรุ่งเรืองขึ้น ได้ร่วมประสมประสานเข้ากัน เป็นสัญลักษณ์ เอกลักษณ์ของตัวเองขึ้น [/FONT]
[FONT=&quot]เริ่มด้วย จักรวรรดิแอซเทค[/FONT](AZTEC)[FONT=&quot] ณ อเมริกา เม็กซิโก กัวเตมาลา[/FONT]
[FONT=&quot]และ จักรวรรดิ โอลเมคซ์ [/FONT]–[FONT=&quot] มายา[/FONT][FONT=&quot] ณ เม็กซิโกใต้ , แหลมยูคาทาน - กัวเตมาลา , เอลซาลวาดอร์ ฯลฯ ตลอดไปถึง นัซคา โมชิคา อินคา ณ เปรู โบลิเวีย อาเยนตินา และ ชิลี [/FONT]
[FONT=&quot]อันมี [/FONT]“[FONT=&quot]จ้าว[/FONT]”[FONT=&quot] เป็นรูปเคารพมากอย่าง ยืนยันระบบแบบประเพณีวัฒนธรรม[/FONT]
[FONT=&quot]ที่สำคัญคือ รูปเคารพจ้าวจากัว [/FONT]Worship of Jaguar gods [FONT=&quot]เป็นเทพเจ้ารูปแมว คือ เสือประสมช้าง[/FONT]
[FONT=&quot] เป็นเทพเจ้ารูปงู และหน้ารอบนอกมี๑๔ รวมหน้ากลางเป็น๑๕ [/FONT]
[FONT=&quot]หมายถึง เดือนข้างขึ้นมี ๑๕ วันข้างแรมเดือนขาดมี๑๔ [/FONT]
[FONT=&quot]รูปสุริยเทพ หรือ จ้าวตะวัน มีลายสือไทยว่า อินคา อินค[/FONT]
[FONT=&quot]ฉะนี้ มายา ก็คือ แม่ย่า หรือ แม่ย่านางไทย[/FONT]
[FONT=&quot]และปราสาทมีลายสือไทยว่า ต้นคน อินฟ้า และ แม่ย่านางไทย[/FONT]
[FONT=&quot]เผ่าอินคา ก้คือ อินค่า(ฟ้า) ทั้งได้ลงกาลเวลาไว้ว่า ค.ศ.๓๐๐-๑,๒๐๐ เป็นหลักฐานว่า ไทยไปอยู่อเมริกาก่อนฝรั่ง(พ.ศ.๘๔๓-๑๗๔๓)[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]ตึก-ปราสาทมายา หรือมายัน นี้ มีปรากฏ ณ อเมริกากลาง ตั้งแต่เม็กซิโก กัวเตมาลา เอลซาลวาดอร์ นิคารากัว ถึง คอสตาริกา[/FONT]
[FONT=&quot]มีหมู่บ้านวัฒนธรรมมากมาย ชาวโอลเมค อยู่มาตั้งแต่ ๑,๐๐๐-๓๐๐ปีก่อน ค.ศ.[/FONT]
[FONT=&quot]และชาวมายัน กับอินคา ได้ไปอยู่ร่วมด้วยตั้งแต่ ๓๐๐ปี ก่อน ค.ศ.[/FONT]
[FONT=&quot]จึงได้สืบต่อจาก พ.ศ.๘๔๓-๑๗๔๓ (ค.ศ.๓๐๐-๑,๒๐๐)[/FONT]
[FONT=&quot]ปราสาทเหล่านี้ พวกมายันได้สร้างไว้ ณ อเมริกากลาง และใต้ โดยเฉพาะที่แหลมยูคาทาน[/FONT]
[FONT=&quot]สำหรับปราสาทนี้ คริสต์ศตวรรษที่๑๐ ที่๑๑[/FONT]

[FONT=&quot]ภาพลาย ณ ปราสาทนี้ ที่สว่าง ซ้ายจะเห็นลายเลข ๒[/FONT]
[FONT=&quot]ต่ำลงมาจะเห็นลาย อ. และเลข๖[/FONT]
[FONT=&quot]ต่ำสุดจะเห็นลาย ด.[/FONT]
[FONT=&quot]ขวาบนจะเห็นลายเลข๑[/FONT]
[FONT=&quot]รองลงมาจะเห็นลาย อ. และ ด.[/FONT]
[FONT=&quot]ถ้าอ่านเป็นตัวเลขก็ได้กาลเป็น พ.ศ.๒๖๑[/FONT]
[FONT=&quot] แต่คงมาใช่ ต้องอ่านตัวบน คือ ด. หรือ ๑ จึงได้ พ.ศ.๑๒๖๑ ใกล้กับที่ฝรั่งเขียนไว้[/FONT]

[FONT=&quot]ลายทั้งนี้ชัดเจน ถ้าจะยืนยันว่า ลายสือไทย ลายเลขไทย ไปปรากฏแล้ว[/FONT]
[FONT=&quot]คนไทยได้เห็น อ่านได้รู้ได้ [/FONT]


[FONT=&quot]ตามที่นักทำภาพยนตร์สารคดี เล่าว่า ร่องรอยยืนยันว่าไปก่อน ค.ศ.ประมาณ ๕๐๐ปี [/FONT]
[FONT=&quot]เช่นนี้ เผ่ามายา หรือ มายัน นี้ก็คือคนไทย ที่บำบวบูชา จ้าวแม่น้ำจ้าวแม่ทะเล คือ แม่ย่านาง[/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อสร้างเรือใหญ่ออกทะเลหลวงได้ จึงต้องบำบวงเป็นการใหญ่[/FONT]
[FONT=&quot] เมื่อรอดถึงฝั่งตั้งรกรากได้ จึงตั้งชื่อเผ่าว่า แม่ย่า [/FONT]

[FONT=&quot]ตามสัญชาตญาณประจำตนนั้น คนไทยมีปกติรู้และชอบประดิษฐ์ก่อสร้างทำอยู่แล้ว [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่ออยู่นานเข้า ได้สอนกันต่อๆมาจนมีความรู้ความชำนาญ สร้างจักรวรรดิขึ้น [/FONT]
[FONT=&quot]ได้สร้างปราสาท รูปเคารพขึ้น ไว้เป็นที่บำบวงบูชาเป็นหลักฐานรับนับถือว่า เป็นต้นให้เกิด[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]

[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->

 

[FONT=&quot]ลายสลัก ณ หน้าบันปราสาทมายันนี้ เป็นตัวสือไทย อ่านได้ว่า ต้นคนอินฟ้า[/FONT]

[FONT=&quot]ตึกปราสาทนี้ ชาวมายันสร้างไว้ ณ เมืองยูคาทาน ประมาณ พ.ศ.๑๕๐๐(คริสต์ศตวรรษที่๑๐)[/FONT]
[FONT=&quot]เป็นรูปโค้งรูปหน้าไม้(ลูกศร-ธนู) มีลายสือไทยว่า ต้นคนอินฟ้า[/FONT]
[FONT=&quot]ซึ่งคนไทยที่ไปอยู่ใช้เรียกชื่อหัวหน้าเผ่า[/FONT]


[FONT=&quot]ชาวมายันได้สร้างปราสาทให้ ต้นผีจ้าวแม่ย่าอยู่ เอากระดูกต้นคนอินฟ้า บรรจุไว้ ทั้งได้สลักลายสือไทยไว้ด้วย[/FONT]
[FONT=&quot]จึงรู้ได้ คนไทยได้ไปอยู่ทุกที่ ทั้งได้นำของไทยไปด้วยและได้ทำเป็นหลักฐาน[/FONT]
[FONT=&quot]อินเดียน เผ่ามายา [/FONT]–[FONT=&quot] อินคา ได้ทำไว้[/FONT]
[FONT=&quot]แม้คำพูดก็ใช้ยังคำไทย เช่น น้ำ เรียกว่า น่ำ[/FONT]
[FONT=&quot]เผ่าซู หรือ สู้ เรียก ฟัน ว่า แข่ว[/FONT]
[FONT=&quot]ตาย[/FONT][FONT=&quot] ก็ว่า ตาย เหมือนไทย[/FONT]

[FONT=&quot]เผ่าซู ใช้คำพูดอินเดียนคือไทย ชัดเจนว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ข้าชื่อออก้า[/FONT]”
[FONT=&quot]ออกล้า หรือ นายกล้า [/FONT]
[FONT=&quot]ฝรั่งอธิบายว่า ออก้า แปลว่า คนป่า ซึ่งเป็นอินเดียนเผ่าหนึ่ง ณ ลุ่มน้ำและป่าอเมซอน[/FONT]

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]ตึกปราสาทนี้ ชาวมายันโบราณ สร้างเป็นวิหาร ณ ไชเชน อิตซา[/FONT]
[FONT=&quot]ปรากฏลายสือไทยว่า [/FONT]“[FONT=&quot]แม่ญ่านาง[/FONT][FONT=&quot]-ไทย[/FONT]”[FONT=&quot](ลูกศรชี้) และมีรูปแม่ญ่านาง ยืนอยู่ [/FONT]

[FONT=&quot]รูปหินที่สร้างนั่งชันเข้าพิงนั้น จะเห็นรูปหมวกยอด หรือ รัดเกล้ายอด (ยอดหักหายไป)[/FONT]
[FONT=&quot]สังเกตรูปหน้า ดั้งจมูก วงปาก จะเห็นเป็นโครงสร้างแบบไทย พร้อมกับมีหนังสือสลักไว้บอกว่า แม่ญ่านางไทย[/FONT]

[FONT=&quot]ได้ทราบว่าไทยใต้ มีประเพณีบำบวงบูชาแม่ญ่านางไทย [/FONT]
[FONT=&quot]ได้ใช้เด็กผู้ชายที่มีหน้าผู้หญิงแต่งตัวเป็นแม่ย่านาง ให้ขนมกิน พร้อมกับมีขบวนแห่ เป็นการเซ่นบำบวง[/FONT]
[FONT=&quot]เด็กชายที่เคยเป็นแม่ย่านางนั้น เมื่อโตขึ้น หรือได้เป็นต้นคนแล้ว [/FONT]
[FONT=&quot]มีผู้เคารพนับถือส่งเครื่องบำบวงบรรณาการมากแบบจ้าวพ่อ หรือ พ่อเลี้ยง[/FONT]
[FONT=&quot]ครั้นสร้างโบสถ์วิหารถวายจ้าวแม่แล้ว จึงสร้างรูปจ้าวพ่อ เฝ้าปราสาท จึงปรากฏอย่างที่เห็นเป็นหลักฐาน[/FONT]
( THE NEW UNIVERSAL LIBRARY [FONT=&quot]เล่ม ๙ หน้า ๑๕๒[/FONT])

[FONT=&quot] [/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]-->

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]บรรไดพิธีทอดขึ้นสู่วิหารบนเนิน มีภาพแทนคำพูดภาษามายาที่ยืดยาวที่สุดที่เคยพบมา[/FONT]
[FONT=&quot]สลักไว้เป็นสัญลักษณ์ ๒๕๐๐ แผ่น พาดไว้บนชั้นบันไดแต่ละขั้น[/FONT]
[FONT=&quot]ปรากฏลายรู้อ่าน เป็นวิทยาการเกิด ระบบไทย
[/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--> [FONT=&quot]ภาพลายสืออ่าน[/FONT][FONT=&quot] หรือ ภาพลายรู้อ่าน ชาวมายา [/FONT]
(Maya Hieroglyphs)([FONT=&quot]ลายรู้อ่าน[/FONT])[FONT=&quot]ชนิดหินเล่าเรื่อง[/FONT](Stones that Speak)

[FONT=&quot]ทั้งนี้ คล้ายภาพลายสลักอย่างงดงาม[/FONT]
[FONT=&quot]จากประตูวิหารแห่งหนึ่ง ที่ปาเลนควี เม็กซิโก เป็นชาวกรุงชั้นสูง [/FONT]
[FONT=&quot]จากลายวาดเขียน ระบุถึง อเมริกาโบราณ [/FONT]
[FONT=&quot]เป็นระเบียบชนิดหนึ่งแห่งการแต้มจุดต่างๆ ,เส้นตอน,หน้า และ มือ [/FONT]
[FONT=&quot]ซึ่งนักวาดเขียนสามรถกระทำได้ เพื่อบันทึกวันกำหนด และเหตุการณ์[/FONT]
[FONT=&quot]สัญลักษณ์ ต้องถอดออกเป็นส่วนความหมายรู้อย่างแท้จริงได้[/FONT]

[FONT=&quot]ลายความรู้ [/FONT]–[FONT=&quot] อ่านลายเขียน เล่าเรื่องไว้ ตามความเล่าระบบการเกิดของไทย[/FONT]
[FONT=&quot]ซึ่งได้ทำไว้ถึง ๒๕๐๐ แผ่น แผ่นนี้เป็นแผ่นหนึ่งที่เป็นตัวอย่าง[/FONT]
[FONT=&quot]เฉพาะเป็นภาพเขียนเต็ม และชัดเจนเพียง ๖ รูป [/FONT]
[FONT=&quot]ด้านซ้าย ๓ รูป [/FONT]
[FONT=&quot]ด้านขวาอีก ๓ รูป[/FONT]

[FONT=&quot]๑.บนซ้าย[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]อ่านว่า แม่มี[/FONT]
[FONT=&quot]เม็ด๔ เรียงขึ้นอ่านว่า ยีน[/FONT]
[FONT=&quot]๒เส้นตั้งตรง คือ แ[/FONT]
[FONT=&quot]ต่อไปคือ ม และ ไม้เอก[/FONT]
[FONT=&quot]เฉพาะรูปลายคือ แม่(เครื่องเพศ)[/FONT]
[FONT=&quot]ยีน[/FONT][FONT=&quot] พวกเราชาวทุ่งนาเรียกว่า หนึก คือเชื้อเกิดของชาย [/FONT]
[FONT=&quot]หญิงเรียกว่า เมือก[/FONT]

[FONT=&quot]๓.กลางซ้าย [/FONT]
[FONT=&quot]อ่านว่า นาง[/FONT]
[FONT=&quot]เฉพาะเส้นหลัง อ่านลายสือขอมได้ว่า พ่อ[/FONT]
[FONT=&quot]ซ้ายจะเห็นรูปหน้าเกิดขึ้น[/FONT]
[FONT=&quot]รูปหลัง คือ พ่อที่ส่งเชื้อเข้าไปเกิดในมดลูก[/FONT]

[FONT=&quot]๕.ล่างซ้าย [/FONT]
[FONT=&quot]ลายเส้นรูปสัตว์ประหลาด๒หัว อ่านว่า เกิด[/FONT]
[FONT=&quot]หัวซ้ายจะเห็นรูปหน้า และมี พ่อขุนซ้อนล่าง[/FONT]
[FONT=&quot]หัวขวา มีรูปหน้าผีอยู่ขวาสุด[/FONT]
[FONT=&quot]หัวซ้าย คือ รูปยีน คือ หนึก ทั้งของแม่และพ่อที่ก่อเกิดเป็นลูก[/FONT]
[FONT=&quot]หัวขวา คือ เจตภูต คนธรรพ วิญญาณ หรือผีที่ลอยเข้าไปเกิดในครรภ์[/FONT]
[FONT=&quot]ทางขวาสุดจะเห็นเป็นรูปหน้าผี คือ ตัวสางเข้าไปเกิด[/FONT]

[FONT=&quot]๒.บนขวา [/FONT]
[FONT=&quot]จะเห็นตัว ย. และ สระ า. และ ไม้เอก [/FONT]
[FONT=&quot]อ่านว่า ย่า หรือ ญ่า[/FONT]
[FONT=&quot]รูปลายนั้นเห็นชัด คือ เพศ หรือ ของแม่ [/FONT]
[FONT=&quot]มีรูปของพ่อเข้าไป และพ่นเชื้อเข้าไป ทำรูปยีนไว้ล่าง[/FONT]

[FONT=&quot]๔.กลางขวา[/FONT]
[FONT=&quot]เฉพาะลายเส้นจะเห็นเป็นมือ [/FONT]
[FONT=&quot]นิ้วทั้ง๕ทำโค้งจะกำนั้น เล่าระบบไทยว่า ผีปั้น[/FONT]
[FONT=&quot]จะเห็นเม็ดยีน กำลังเรียงกันเข้าสู่มือนั้น[/FONT]

[FONT=&quot]๖.ล่างขวา[/FONT]
[FONT=&quot]อ่านได้ว่า ลูก[/FONT]
[FONT=&quot]รวมได้ว่า แม่ย่านางไทยเกิดลูก [/FONT]
[FONT=&quot]รูปนี้จะเห็น รูปมือและแขน อยู่ในอู่มดลูก[/FONT]
[FONT=&quot]ต่อนั้นจะเห็นรูปหน้า และ หัว กับทั้งทำยีนไว้ทั้งข้างบนและข้างล่าง ซึ่งเป็นอาหารเลี้ยง[/FONT]
[FONT=&quot]จะเห็นลายเส้นเป็นภาพเล่าระบบการเกิดของไทย[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]

[FONT=&quot] [/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]-->