ปัจจัตตังซัมเมอร์ ^O^ มหาสติ มหาสติ

นี่เป็นตัวอย่างที่ อวิชชามันปิดตาธรรม ให้เห็นการชี้ํธรรมเป็นการเสียดสี
แต่ตัวเจ้าของ เสียดสี สารพัด มันไม่เห็นตัวเองนะ
นี่แหละ วิบากมันเป็นแบบนี้

 

แน่ใจเหรอว่าชี้ครับ
ถ้าชี้ก็ต้องชี้สิ่งที่ถูกสิครับ

กิเลสมันจะออกตัว มันก็เอาธรรมะกระดาษบังหน้าไปก่อน
เพื่อมันจะได้เสียดสีได้อย่างสะใจมันไงครับ

ผมสมเพชกิเลสในใจลุงจริง ๆ
อยากจะเสียดสีมาก จึงต้องเอามาอ้างว่าชี้ธรรม

เอานะ ผมเบื่อจะคุยกับลุงเต็มทน

 

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ขันธ์
ก็นั่นนะสิ เอ็งมีแค่สมถะพื้นฐานเท่านั้น กับนิมิตลวงๆ สติยังไม่มี จึงว่า วิปัสสนาญาณของเอ็งยังไม่เกิด เอ็งเอาแต่สัญญามาพูด นี่เผลอๆ เอ็งนี่ขั้นเตรียมอนุบาลเสียด้วย ไม่ใช่ ป 3
นี่พูดจริงนะ ไม่ใช่เถียงจะเอาชนะเอ็ง

นั่นเรียกว่า สติมีกำลัง แต่รู้เฉพาะคำบริกรรม แต่ยังขาดสติปัญญาในกิเลสตัวอื่นๆ ที่สอดเข้ามาในวิถีชีวิต เพราะตนระลึกการกระทำตัวเองไม่ทั่ว จึงหลงไป คิดไปว่าตนรู้แล้ว

จิตแยกกับขันธ์ 5 นั้นมันคำพูดเดาสุ่ม เพราะมีแต่พระอรหันต์เท่านั้นที่แยกขาด
อารมณ์ต่างๆยังคลุกเคล้าจะมาบอกว่าตนแยกได้หรือ

 

เอ...
ถ้าคนๆนั้น ถลำไปลึก เค้ารู้ตัวอยู่ แต่ห้ามใจไม่ได้
กรรมมันรัดไปหมด บางทียิ่งบรรลุ(แบบที่เค้าคิดน่ะ)ก็ยังจมลงไป เออ.....คือวิบากมันแรงแล้วน่ะ

ฮ่าาาา....แว๊บตอนเขียน เราหยุดแล้ว แต่ท่านยังไม่หยุด
แต่ว่า ถามให้คนคนนึง คือเค้าจะทำไง ก้ไม่ใช่มีนัมนี่นะ มีนัมเข้าใจแล้วจะมีประโยชน์อะไร ไม่ใช่ใครในนี้นะ

 

ชี้สิ่งที่ถูกอยู่ แต่เอ็งรับไม่ได้เอง

นี่เห็นไหม โดนวิบากปิดตาธรรม ให้เห็นการชี้ธรรมเป็นกิเลส

 

ความฝังใจของลุงคืออะไรรู้มั้ยครับ
คือ ลุงเพ้อฝันอยากจะปรับวาทะชนะเหมือนพระพุทธองค์ใช่มั้ยครับ

แต่บารมีลุงมันยังน้อยอยู่ครับ
ทำยังไงก็ไม่ชนะหรอกครับ

นี่กิเลสขั้นละเีอียดในใจลุงนะเนี่ยผมจะบอกใ้ห้
ลุงจะรู้สึกสุขเวทนา เวลาปรับวาทะแล้วชนะ
ลุงก็เลยเสพติดการปรับวาทะยังไงครับ
เพื่อจะได้รับสุขเวทนาตรงนี้

นี่ผมชี้ให้เห็นกิเลสตัวเบ้อเร้อในตัวลุงแล้วนะครับ
เอาไปแก้ซะนะครับ

 

วิบากของลุงที่ลุงรุ่มร้อนใจอยู่นี่ไงครับ
ส่วนผมขี้เกียจจะคุยกับลุงเต็มทีขอตัวก่อนนะครับ

 

ลุงนี่รู้ไปหมด แต่รู้ผิด ๆ ทั้งนั้นเลยนะครับ

กับไปดูการละสักกายทิฏฐิ ให้เข้าใจนะครับ
แล้วค่อยมาแย้งเรื่องจิตแยกกับขันธ์ 5

ไปล่ะผมเบื่อเต็มทีแล้ว
ลุงนี่หลงไม่เลิกเลยนะครับ

 

รู้จักตั้งคำถามดีนะ ก็ต้องบอกเขาว่่า ละอกุศลทั้งปวง ทำกุศลให้ถึงพร้อม ทำจิตของตนให้ผ่องใส นั่นแหละ ต้องทำแบบนี้

 

จิตแยกกับขันธ์ 5 เป็นการละสักกายทิฎฐิหรือ
แล้วถามว่า ราคะยังมีไหม โทสะยังมีไหม
แยกกันยังไงถึงยังได้มี ราคะโทสะ
แยกกันแล้วได้อะไร ไหนเอ็งลองตอบมาซิ

 

อยากชนะเหมือนพระพุทธองค์ กั๊กๆๆ

 

ก็ไอ้ราคะ โทสะ โมหะ มันไปปิดบังห่อหุ้มจิตไว้สิครับ
ทำให้ไม่จิตไปยึดขันธ์ 5 ว่าเป็นตัวเป็นตน
พอเวิกจอกเวิกแหนกิเลสพวกนี้ออกแล้วชั่วขณะ
ก็ทำให้เห็นได้ชัดว่า อ๋อ จิตนี่ไม่ใช่ขันธ์ 5 นะ
จิตแยกจากขันธ์เด็ดขาดในขณะนั้น

ก็เป็นเพียงชั่วระยะเวลานึงเท่านั้นแหละครับลุง
จิตก็กลับมาประสานกับขันธ์ 5 เหมือนเดิม

จิตละจากขันธ์ 5 ขาดตลอดนั่นพระอรหันต์แล้วครับลุง

ไปล่ะผมเบื่อจะคุยเต็มทน
ลุงโพสต์อะไรไปเอาเป็นพรุ่งนี้ผมจะกลับมาตอบให้
แล้วกันครับ ตอนนี้ง่วงแล้วพรุ่งต้องทำงานครับ

 

แยกกันแล้วได้อะไร มีประโยชน์อะไร
เอ็งนี่ นักท่องจำ ไม่ใช่ท่องจำเปล่า ยังจะขโมยมาเป็นสมบัติตนอีก

 

จะไปท่องจงท่องจำอะไรครับลุง
หลวงตาท่านเทศน์เอาไว้ปฏิบัติตามที่ท่านสอนไป
ก็เจอตามที่ท่านบอกไว้อย่างจังจัง แล้วจะต้องท่องจำไปทำไมครับ

แล้วจะยังมาว่าผมขโมยอีกธรรมะนี้เป็นของกลางครับ
ใครก็รู้ได้เห็นได้ ก็รู้อย่างหลวงตา รู้ตามหลวงตา
แล้วเอามาพูดมันยังจะเรียกว่าขโมยมาเป็นสมบัติตนอีกเหรอครับ

เมื่อจิตแยกจากขันธ์ได้แล้ว
จิตจะมีกำลังเต็มที่ครับ
จะรู้ได้เลยว่าได้ตัวที่หลงไปยึดไปอุปทานต่างต่างก็คือจิตนี่เอง
ปรุงดีปรุงชั่วก็ออกมาจากจิต
มหาภัยก็อยู่ที่จิต
จะแำก้ก็ต้องแก้ที่จิต

และเมื่อจิตมีกำลังเต็มที่แล้ว
ธรรมะจะแสดงออกได้เต็มที่
จะเห็นธรรมะแสดงธรรมเทศนาบนหัวใจเราเอง
โดยเราเป็นผู้ดูผู้ฟังธรรมเหล่านั้นครับ

 

เอานะครับ นี่สุดท้ายจริง ๆ ผมง่วงนอนมากแล้วครับ
ขอตัวก่อนครับ

 

กั๊กๆๆ เอ็งไปนอนก่อนเถอะ
ข้าขี้เกียจจะชี้
ธรรมของเอ็งเป็นธรรมท่องจำ บอกเท่านี้แหละ

 

เป็นไงค้านไม่ออกล่ะสิลุง

 

ข้าไม่รู้จะค้านตรงไหน มันโหว่ไปหมด

 

มันโหว่คือมองไม่เห็นใช่มั้ยครับลุง
เพราะมันเกินฐานะจะมองเห็นน่ะสิครับ

 

เกินเยียวยา กั๊กๆๆๆ