ปัญหาการบริโภคเนื้อสัตว์

เรื่องนี้ ตรัสสนทนากับหมอชีวกโกมารภัจจ์ แพทย์ประจำพระองค์พระเจ้าพิมพิสาร ราชาแห่งแคว้นมคธ ซึ่งได้ปวารณาตัวเป็นแพทย์สำหรับพระพุทธองค์และภิกษุสงฆ์ด้วย<o></o> วันหนึ่ง พระพุทธองค์ประทับอยู่ที่สวนมะม่วงของหมอชีวก เจ้าของสวนเข้าไปเฝ้าทูลว่า คนทั้งหลายพูดกันว่าพระพุทธองค์เสวยเนื้อสัตว์ที่คนฆ่าเจาะจงมาถวาย ทรงรู้อยู่ก็เสวย ข้อนี้จริงหรือไม่<o></o>
ตรัสตอบว่า ไม่จริง และทรงอธิบายว่า ทรงห้ามภิกษุฉันเนื้อสัตว์ที่ประกอบด้วยองค์ 3 คือ เนื้อที่ได้เห็นได้ยินได้ฟัง หรือรังเกียจสงสัยว่าเขาฆ่ามาเพื่อตน ถ้าไม่ประกอบด้วยองค์ 3 นี้ก็ฉันได้ พระองค์ก็ทรงถือเงื่อนไข 3 ประการนี้ด้วยเหมือนกัน<o></o>
ทรงแสดงเพิ่มเติมว่า ภิกษุสาวกของพระองค์อาศัยอยู่ในบ้านหรือนิคมใด มีจิตประกอบด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา แผ่ไปทุกทิศ ไม่คิดเบียดเบียนใครหรือสัตว์ใด ๆ เลย เมื่อมีผู้มานิมนต์ไปฉันก็ไม่ได้คิดว่าขอให้เขาถวายบิณฑบาตอันประณีตแก่ตน หรือถวายอีกในวันต่อไป เธอไม่กำหนัดในอาหาร ไม่ติดพัน พิจารณาเห็นโทษอยู่เสมอ มีปัญญาในการถอนตนออก เมื่อเป็นเช่นนี้เธอจะคิดเบียดเบียนตนหรือผู้อื่นได้อย่างไร เธอชื่อว่าฉันอาหารอันไม่มีโทษมิใช่หรือ<o></o>
หมอชีวกทูลรับว่าเป็นอย่างนั้นจริง และทูลว่าเคยได้ยินได้ฟังมาว่า พรหมอยู่ด้วยอุเบกขา เขาไม่เคยเห็นพรหม แต่เห็นพระผู้มีพระภาคทรงอยู่ด้วยอุเบกขา เพราะฉะนั้น พระผู้มีพระภาคจึงทรงเป็นพรหมที่เห็นได้<o></o>
พระศาสดาตรัสว่า ราคะ โทสะ โมหะ อันเป็นเหตุให้เบียดเบียนกัน พระองค์ทรงละได้ขาดแล้ว ถ้าหมายเอาอย่างนี้(ว่าเป็นพรหม) ก็ทรงอนุญาตให้กล่าวเช่นนั้นได้ ทรงอยู่ด้วยอุเบกขาได้ด้วยเหตุนี้<o></o>
ทรงแสดงน้ำพระทัยอันซื่อตรงของพระองค์ให้หมอชีวกทราบว่า ทรงเห็นว่าผู้ใดฆ่าสัตว์เจาะจงมาถวายพระองค์หรือสาวกของพระองค์ ผู้นั้นย่อมได้รับบาปเป็นอันมาก 5 ระยะด้วยกัน คือ<o></o>
1. ตอนที่พูดว่าให้นำสัตว์นั้น ๆ มาฆ่า<o></o>
2. เมื่อสัตว์นั้น ๆ ถูกเขาผูกคอลากมา มันต้องประสบทุกขเวทนา<o></o>
3. เมื่อใช้ให้เขาฆ่า<o></o>
4. เมื่อสัตว์นั้นกำลังถูกฆ่าย่อมได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัส<o></o>
5. เมื่อผู้นั้นให้ตถาคตหรือสาวกของตถาคตบริโภคเนื้ออันไม่สมควร<o></o>
หมอชีวกทูลสรรเสริญข้อชี้แจงของพระพุทธองค์ หายข้องใจสงสัยในเรื่องการเสวยเนื้อสัตว์ของพระพุทธองค์.<o></o>
<o> </o>

พระไตรปิฎก สำหรับเยาวชน เล่ม 6 (ชีวกสูตร เล่ม 13 ข้อ 56-61)<o></o>​

(พระไตรปิฎก, สุตตันตปิฎก, เล่มที่ 13 มัชฌิมนิกาย – ชีวกสูตร)

 

แล้วหากมีบุคคลผู้หนึ่งแค่พิจารณาเนื้อสัตว์อันเขาปรุงมาแล้วเกิดเวทนาเห็นภาพสัตว์นั้นโดนฆ่าเกิดความสงสารเหลือประมาณอย่างนี้หากเขาบวชเป็นภิกษุจะฉันได้หรือไม่

 

ต้องไปโรงพยาบาลบ่อย ๆ ไปดูตอนเขาล้างแผลผู้ป่วย เห็นจะๆ กินไม่ลงเลย มองกับข้าว ทีไรอยากอวก