ผิดมั้ยถ้าคิดจะทิ้งธรรมะ เพราะรู้สึกไม่ได้อะไร ไม่มีกำลังใจไปต่อ

ตอบคุณ นพกานต์

ปรางยึดทิฏฐิมากเลยว่าเป็นลูกพระพุทธเจ้า และไม่ยอมรับความจริงดังที่ท่านกล่าวมาเลย คือเหมือนความรู้ด้านสัญญาทางธรรมไม่ได้ช่วยขัดเกลาปรางเลย ถ้าปรางไม่ตั้งใจเจริญสติทางธรรมอย่างจริงจัง เป็นขั้นตอนทั้งทานและศีลประกอบกันด้วย

 

ใช่ค่ะ คำตอบที่ปรางจะตอบก้อเหมือนที่ตอบคุณนพกานต์ ปรางยอมรับสภาพความจริงไม่ได้ จึงดิ้นรน

 

ตอบคุณนิวรณ์และคุณนางสาวอยู่จ้ะ เนื่องจากปรางไม่ยอมรับสภาพความเป็นจริง ปรางจึงเลี่ยงการกำหนดรู้ทุกขสัจค่ะ

 

ตอบคุณนักรบเงา ปรางไม่ทนต่อขันติค่ะ คือไม่เอาเลยแม้นิดเดียว ซึ่งตรงนี้แหละเป็นข้อเสีย ทำให้ความเพียรที่สร้างมาในการภาวนาต้องพังลง เพราะมีอะไรมากระทบนิดเดียว ปรางก้อขยายใหญ่โตให้เรื่องราวบานปลาย วุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำมาก

 

(เขียนตามความเข้าใจของตัวเอง)

ตามหลักกฏแห่งกรรมแล้ว มนุษย์และสัตว์โลกทุกชนิด เกิดมาเพื่อเสวยผล
แห่งกรรมที่ตนเคยกระทำไว้ในอดีต
การที่คนเรามีความทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่ง นั่นเป็นเพราะเขาเคยทำชั่วไว้ในอดีต
นั่นเอง และปัจจุบัน กรรมชั่วกำลังส่งผล จึงทำใ้ห้เกิดความทุกข์เดือดร้อน
ตัวเขาจึงเปรียบเสมือนนักโทษที่ต้องจองจำไว้ด้วยกฏแห่งกรรมนั้น
การที่ใครก็ตาม คิดไปช่วยเหลือบุคคลๆนั้น อุปมาไม่ต่างกับช่วยเหลือนักโทษหลบหนีคดี ผู้ลงมือช่วยเหลือต้องมีความผิดในฐาน ขัดขวางกฏแห่งกรรม

ดังนั้น จึงไม่มีทวยเทพใดๆยินยอมยื่นมือช่วยเหลือผู้ที่ตกทุกข์เพราะผลแห่งกรรมของตน ยกเว้นก็แต่
-ทำเพื่อทดแทนหนี้บุญคุณในอดีต
-เคยมีกรรมร่วมกันมา หรือมีความผูกพันฐานญาติมิตร ศิษย์อาจารย์
-บุคคลผู้นั้นมีคุณงามความดีสมควรแก่การช่วยเหลือ หรือแน่ใจว่า เมื่อลงมือช่วยเหลือแล้ว ต่อไปเขาจะสร้างคุณูปการที่ยิ่งใหญ่คุ้มค่ากว่า และตนเองก็จะพลอยได้รับส่วนบุญกุศลไปด้วย

ดังนั้น การช่วยเหลือผู้ใดๆ ที่เป็นการช่วยฟรีนั้น ต้องพิจารณาโดยรอบคอบว่า
เขาเป็นผู้สมควรแก่การช่วยเหลือหรือไม่ เช่นเป็นผู้ใกล้พ้นกรรมแล้ว เคยมีกรรมร่วมกัน หรือ เขาเป็นคนดีที่ควรแก่การช่วยเหลือ
หากไม่พิจารณาดูให้ดี ทำการช่วยเหลือโดยเปะปะ ตนเองก็จะเกิดความเดือดร้อนเอง เพราะไปขวางกฏแห่งกรรมที่กำลังให้ผลกับคนอื่น

ส่วนพวกหมอ พยาบาล ที่รักษาผู้ป่วย โดยคิดเงินค่ารักษานั้น ไม่ต้องมีความผิด โดยฐาน ขัดขวางกฏแห่งกรรม เพราะเป็นการทำดดยหน้าที่
และไม่ได้ทำให้ฟรีๆ
จุดประสงค์ของกฏแห่งกรรม(ความชั่ว)คือต้องการให้ผู้ก่อกรรมได้รับความทุกข์
(จากการเจ็บป่วย) พวกหมอ แม้จะมีหน้าที่รักษาผู้ป่วย ช่วยให้บรรเทาทุกข์ลงมาได้
แต่พวกหมอก็คิดค่ารักษาพยาบาลในราคาที่แพง(ผู้ป่วยพ้นจากทุกข์คือความเจ็บป่วย แต่ต้องมาทุกข์เพราะการเสียทรัพย์และมีหนี้สิน)
ตรงจุดนี้เอง ที่ทำให้พวกหมอ กลายเป็นเครื่องมือของกฏแห่งกรรมอย่างหนึ่ง
สำหรับเล่นงานผู้ป่วย ดังนั้นพวกหมอที่ช่วยรักษาผู้คนแล้วคิดเงิน
จึงไม่มีความผิดในฐานขัดขวางกฏแห่งของใคร

กรณีของหมอดูอีทีก็ไม่ต่างกัน
การทำนายทายทักอนาคตของคน โดยคิดค่าดูแพงๆ ทำให้หมอดูคนนี้
ไม่ต้องมีความผิดในฐานขัดขวางกฏแห่งกรรมของใคร เพราะเขาไม่ได้ดูให้ฟรี
แต่ผู้ที่มาดูกับเขาต้องเสวยทุกข์จากเสียเงินที่มาดูหมอกับเขา
ก็ถือว่าเป็นการรับผลกรรมโดยอ้อมอย่างหนึ่ง(ทุกข์เพราะเสียทรัพย์)

จะเห็นได้ว่า ต่างกับการดูให้ฟรีๆ
เพราะการดูให้ฟรีนั้น เป็นการบอกให้เขารู้อนาคต
และเปลี่ยนอนาคต เป็นการขัดขวางการให้ผลของกรรมอย่างแรง
คนที่ลงมือขัดขวางจำเป็นมีความผิดและรับโทษทัณฑ์ไปด้วย

แต่ถ้าปฏิบัติตัวให้เป็นเครื่องมือของกฏแห่งกรรมซะ ความผิดข้อนี้มันจะเบาบางลง หรือไม่มีอีกต่อไป
ก็เหมือนพวกหมอตามโรงพยาบาล ที่รักษาคนไข้โดยไม่มีโทษในฐานขัดขวางกฏแห่งกรรมนั้นแหละ เพราะเขาไม่ได้รักษาฟรี
แต่เขาทำหน้าที่ของหมอ(รักษาคนไข้) และทำหน้าที่เป็นเครื่องมือของกฏแห่งกรรม(คิดเงิน/ทำให้ผู้มารักษาต้องเป็นทุกข์จากการเสียเงินหรือต้องเป็นหนี้สิน)

 

เนี่ยะ

การปรารภแบบนี้ เขาเรียกว่า ปรารภความเพียร

การปรารภแบบนี้ ในทางปฏิบัติ นักปฏิบัติ เขาจะถือว่า กำลังยกการปฏิบัติ
แล้ว ยกได้ผลด้วย


การยกความเพียร ชื่อมันก็บอกว่า เป็นเรื่อง การกระทำ การทำความเพียร
ไม่ใช่การ ถึงผล เอาผล ....เราเน้น มรรคจิต

ส่วนเรื่อง ผลจิต จะเป็น อนัตตาธรรม ให้ประจักษ์ภายหลัง เมื่อ ปรารภ
ความเพียรเนืองๆ



ทีนี้ ฟังดีๆ


ให้ไปทำงาน อะไรก็ได้ แล้วแต่จะ ตัดสินใจ .....จะล้มเหลว หรือ สำเร็จผล
เหล่านั้นเป็นเรื่อง โลก ทั้งหมด ไม่เกี่ยวกับ ธรรมะ


ธรรมะ จะเป็นสิ่งที่ เคียงคู่ไม่ห่าง ผู้ปรารภความเพียร

เมื่อออกไปทำงาน จมโลกอยู่ ก็รู้อยู่ว่า ไม่ได้กำหนดรู้ทุกขสัจจ นั่นแหละ
สุดยอดการรู้ .....รู้ชัดๆ ก็จะ เห็นธรรม ฉับพลันได้

 

ตอบคุณนักรบเงาอีกครั้ง

ปรางขอขมาพระรัตนตรัย และอุทิศบุญเสมอ เมื่อสวดมนต์ ส่วนงานปรางก้อตกลงจะทำเบเกอรี่ด้วย(ยอมแม่) เพราะแม่ก้อสนับสนุนปรางมากกว่าพ่อ คือพ่อจะบีบคั้นหนักกว่า และแม่จะเกรงพ่อ ปรางโดนต่อว่าเพราะระยะหลังขี้เกียจมาก ซึ่งก่อนหน้านี้ขยันช่วยขายแกงและทำงานบ้านสุดๆ จนมีคนอยากฝากงานให้เยอะมาก แต่ปรางเคยเป็นลูกน้องคนอื่นแล้วไม่มีความสุข เพราะแต่ละองค์กรมีกฏระเบียบ ปรางรักความเรียบง่ายอิสระ ปรางคิดว่าจะพยายามเลิกทำตัวซึมเศร้า กลับมาขยัน เพื่อให้ที่บ้านยอมให้เราทำธุรกิจเครือข่าย ถ้าปรางแข็งตลอดก้อไม่ดี เพราะแม่ก้อสนับสนุนอยุ่ แต่เพราะพ่อ.. แม่จึงลำบากใจ เรื่องครอบครัวพูดยากละเอียดอ่อนค่ะ

 

ไม่ต้องไป เพียร แบบ ยอสรตรอย

ทำสมาธิ เข้าหาธรรม ไม่ห่าง อ่านตำรามากล่าวว่า เท่านี้ถูก อย่างอื่นเปล่า

เสร็จแล้ว ก็ เอาแต่ ปรารภ การแช่งชัก หักกระดูก การท้าทายประลองธรรม
ถวายเป็น พุทธบูชา

ประหักประหาร สหธรรมิก เป็น พุทธบูชา ....... ร้อยปี ก็ได้แต่ห่างไป
สี่เซ็นติเมตร เฮียรับทาน


สู้เจ้าของกระทู้ รู้ซื่อๆ รู้ด้วยใจเป็นกลาง ไม่ได้กำหนดรู้ทุกขสัจจ ก็รู้ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง
เนืองๆ สัมมาสมาธิ ปรากฏ ได้ ไว กว่า พวก แช่งชักหักกระดูกถวายเป็นพุทธบูชา ปฏิบัติบูชาหลายเท่า

 

คุณนิวรณ์ตอบดีมากค่ะ ฉลาดในโวหารมากๆ ช่วยแก้ปัญหาให้ปรางไม่ต้องจมทุกขแบบโง่ๆ คือหมกมุ่นย้ำคิดวนไปวนมา

 

ธรรมะ ของพระพุทธองค์ เป็นของ คนรู้เร็ว ไม่ใช่รู้ช้า

เป็นของคนมี ปัญญาดี ไม่ใช่ปัญญาทราม

เมื่อกำหนดรู้ การปรารภความเพียรได้ ถูกส่วน

ให้สังเกต ใจ ที่มัน ห่างจาก ทุกข์

แล้ว สังเกต สภาพความ เบิกบาน ตื่น รู้ ที่พึ่งเกิดขึ้น ดับไป [ ซึ่ง มีการเห็น ทุกข ตามความเป็นจริง อยู่ ไม่ใช่ไม่เห็น จมภพ จมโลก]

ดับไปนะ ไม่มี ค้างเติ่ง

ที่ดับไป ไม่ค้างเติ่ง หากกำหนดรู้ ทัน โดยตลอด จะเกิด
การ วนซ้ำใน พุทโธ จิตมีพุทโธ จิตมีบริกรรมพุทโธ เข้ามาทันที

เกิด ดับ

เกิด ดับ

แล้ว เหตุของการเห็นได้อย่างนี้ คือ การปรารภความเพียร ไม่ใช่ กิจอื่น

 

ใช่ นี่แหละหนทางเสวยวิมุตติสุข

 

การ ปรารภความเพียร จะมี ธรรมสองอย่าง เป็น อุปการะ

คือ สมถะ

กับ วิปัสสนา

ทั้ง สมถะ และ วิปัสสนา ไม่ใช่ สภาวะเข้าไปเห็น สัมมาสมาธิ เห็นหนทางวิมุตติ

แต่ สมถะ และ วิปัสสนา เป็น อุปการะธรรม หาก ไม่มีสองตัวนี้ ไม่ได้
บริหารจิตเอาไว้ ก็ไม่มี ฐานนะ จะอ้างว่า ปรารภความเพียรอยู่


สังเกตุ การเอื้อกัน การเป็นอุปการะธรรม ไว้ให้ดีๆ

อย่าไป ขยุ้มรวมกัน เหมือน ปุถุชน ที่ไม่เคยสดับ ไม่เคย กำหนดรู้ทุกขสัจจ

 

ถ้าปรารภ ความเพียรถูกส่วน

สังเกตุเลย

จะกุศลา ก็ ธัมมาปฏิบัติ ได้

จะอกุศลา ก็ ธัมมาปฏิบัติ ได้

จะ อัพพยากตา ไม่สุขไม่ทุกข์ ไม่เอนไปไม่เอนมา ตั้งมั่น ก็เอามาปฏิบัติได้

ไม่ใช่ เอาจิตตั้งมั่น นะ เพราะ ทุกอย่างต้อง สอนการเกิด ดับ ให้เรา นมสิการ ไตรลักษณ์ญาณไม่ทิ้ง ธรรม

 

แหมมม ยอหน่อย ลอยเลยนะ

 

คนอื่น จะเฮียอย่างไร ไม่ต้องไปใส่ใจ

ให้ กำหนดรู้ลงไปที่ใจ มีความจริงใจต่อ การ สมาทานธรรมปฏิบัติ ไหม

ถ้ามี ก็ได้ชื่อว่า ไม่ทิ้งธรรม


แล้ว หนทางนี้ ไม่มีเรื่องตัวบุคคล ใครเก่ง ไม่เก่ง

เพราะ ตราบใด มีความเพียร จิต นั้นๆ จะต้องถึง ฝั่ง เหมือนกันหมด ทุกประการ

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ และ เดี๋ยวไม่จบกระแสธรรม

ว่ากันไปแล้วเรื่อง " ความเพียร "


" จิตใดมีความเพียรก็รู้ ไม่มีความเพียรก็รู้ " นั่นแหละ สุดยอดความเพียร

เพราะ การถึงฝั่ง พระพุทธองค์ตรัสไว้

" เราไม่เพียร ไม่พัก จึงถึงฝั่งได้ "

แต่ถ้า ยังเพียรอยู่ หรือ แม้นแต่รู้ว่าไม่ได้เพียร จะ ตำหนิตัวเอง ยังไม่ได้เลย
เพราะ คนที่เห็นความเพียร ย่อมชื่อว่า ไม่ประมาท และ มารไม่อาจสบช่อง
จะตำหนิตน ยังทำไม่ได้ ถ้าคนๆนั้น เพียรอยู่ก็รู้ ไม่เพียรอยู่ก็รู้

 

ผมขอถามคุณ นิวรณ์ หน่อย
สำหรับ กุสลา ธัมมา อกุสลา ธัมมา นั้น ผมพอเข้าใจ
แต่สำหรับ อัพยากตา ธัมมา นี้เป็นธรรมแบบไหน ?
การคิด และการกระทำแบบไหน จึงเป็น อัพยากตา ธัมมา ?