ฝึกลืมอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหลาย - หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

☆☆☆☆☆
ฝึกลืมอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหลาย
☆☆☆☆☆

▪ต่อไปนี้ผมก็จะขอพูดถึงวิธีที่จะปฏิบัติในยามปกติ
เราพยายามลืมเสียให้หมด ลืมว่า

● คนนั้นเขาว่าเรา
● คนนั้นเขาด่าเรา
● คนนั้นเขาเกลียดเรา
○ คนนี้เขารักเรา
○ คนนั้นเขาสรรเสริญเรา

◇◇◇ อารมณ์ขุ่นมัวทั้งหลายที่ปรากฏอยู่ใน โลกธรรมลืมมันเสีย ◇◇◇

》 มันจะมีลาภหรือไม่มีลาภก็ช่างมัน
》 ลาภมีแล้วมันจะหมดไปก็ช่างมัน
》 ยศถาบรรดาศักดิ์เขาจะให้หรือไม่ให้ก็ช่างมัน

◇◇◇ ลืมมัน อารมณ์อย่างนี้ลืมมัน ◇◇◇

》 เมื่อได้ยศมาแล้ว เขาจะเรียกคืนไปก็ช่างมันหรือว่า
》 การสรรเสริญนินทาจะมาจากทางไหนก็ช่างมัน
》 ความสุขความทุกข์จากอารมณ์ทางกายทางใจ

◇◇◇ ไม่มีความสำคัญสำหรับเรา เราลืมโลกธรรม ๘ ประการเสียจงพยายามลืม ฝึกลืม อย่าสนใจ ◇◇◇

● แล้วก็ลืมคำปรามาสทั้งหลาย
● ลืมอารมณ์ของความชั่วที่คิดว่าผู้ใหญ่ไม่ดี
● ลำเอียงรักคนนั้นมาก รักคนนี้มาก
● คนนั้นไม่ดี คนนี้ไม่ดี
● คนนั้นพูดไม่ถูกใจเรา
○ คนนี้เอาใจเรา

◇◇◇ ลืมมันเสีย ◇◇◇

เพราะว่านั่นเป็นอารมณ์แห่งความเลว และอารมณ์ของนิวรณ์ ๕ ตอนนี้นิวรณ์ ๕ ยังกวนใจอยู่

¤ กามฉันทะ รูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่างเพศ
¤ ความโกรธ ความพยาบาท
¤ อารมณ์ฟุ้งซ่าน
¤ อยากจะได้อย่างนั้น
¤ อยากจะวิเศษอย่างนี้

◇◇◇ คนนั้นดีคนนี้ชั่วลืมเสียให้หมด ◇◇◇

◇◇◇ ถ้าอารมณ์เรายังมีอย่างนี้เรามันก็เลว ◇◇◇

▪เราถ้ายังรู้สึกว่าคนอื่นเขาชั่วก็แสดงว่าเราชั่วมาก
ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าถ้าเราดีแล้ว ไม่มีใครชั่ว เพราะว่าเรายอมรับนับถือกฎของกรรม อะไรจะมีชั่ว เรายังนินทาว่าร้ายบุคคลอื่นนั่นเรายังชั่วอยู่

◇◇◇ อาการอย่างนี้จงลืมสียให้หมด ◇◇◇

▪ต่อไปเราก็เกาะติดอารมณ์ ความจริงปฏิปทานี้เป็นปฏิปทาของฝ่ายที่เขากำลังรุกรานประเทศเขาใช้ เขาใช้ในการรบ แต่นี่เราก็รบเหมือนกัน เรารบกับกิเลส เราก็เป็นทหารเหมือนกัน ทหารเขารบ เราก็เป็นทหาร เป็นทหารใน กองทัพธรรม ซึ่งมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นจอมทัพ

▪นี่ในเมื่อเราลืมจุดนั้น ลืมจุดเสีย เราก็เกาะติด เกาะติดจุดดี เราก็มานั่งพิจารณากายของเราว่า

โอหนอ

□ กายของเรานี้มันจะทรงอยู่ได้สักกี่วัน
□ วันคืนล่วงไป ๆ ชีวิตของเราก็ล่วงไปตามกาล

▪ความหมายในชีวิตไม่มีสำหรับเรา เพราะชีวิตนี้มีสภาพเหมือนกับผีหลอก ร่างกายของคน ร่างกายของสัตว์ วัตถุธาตุทั้งหมดมันมีสภาพเหมือนผีหลอก หลอกตรงไหน

เกิดมาเป็นเด็กโตขึ้นมาทีละน้อย ๆ มันก็หลอกเรา หลอกให้เราเห็นว่าโตขึ้น

▪โตขึ้นมาพอร่างกายสมบูรณ์ถึงความเป็นหนุ่มเป็นสาว มีความเปล่งปลั่ง
ตอนนี้มีความปรารถนากันมาก มึงรักกู กูรักมึง อยากจะเคล้าเคลียอยู่เป็นคู่สามีภรรยาซึ่งกันและกัน

ตอนนี้อารมณ์เราก็หลอกอีก หลอกยังไง หลอกเห็นว่าเขาสวย หลอกเห็นว่าเขาดี หลอกเห็นว่าเขาน่ารัก เขามีร่างกายสะอาดสดใส มันหลอก

▪ร่างกายของใครมันดี ร่างกายของใครสวย ร่างกายของใครสะอาด มันมีที่ไหน คนทุกคนมีไหมที่ใครไม่มีอุจจาระ ปัสสาวะ น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำหนอง เสลด น้ำลายที่มีอยู่ในร่างกาย

▪บอกมาทีซิว่าร่างกายของใครเขามีอยู่บ้าง ร่างกายเรามีไหม ถ้ามันมีเหมือกันร่างกายมันก็สกปรกเหมือนกัน แล้วทำไมเราจะไปหลงรักอยู่กับสิ่งที่มีสภาพสกปรก มันเลวแสนเลว

นี่อารมณ์นี่เราต้องเกาะติด เกาะติดอารมณ์ให้ทรงตัวว่า

▪ร่างกายนี่มันเต็มไปด้วยความสกปรก
แล้วมันก็หาความจีรังยั่งยืนไม่ได้
มีความเสื่อม มีความทรุด มีความโทรมไปทุกวัน ๆ
ไม่ช้ามันก็จะมีสภาพการตาย

เราตายเขาตาย อาการตายนี่ความจริงจิตมันไม่ได้ตาย แต่กายมันตาย ก็ช่างเถอะ ชาวบ้านเขาถือเราถือเขา เราก็คิดว่า เอ๊ะ...เราก็ตาย เขาก็ตาย

▪ไอ้เราก็สกปรก เขาก็สกปรก มองดูร่างกายนี้มันมีอะไรเป็นนิมิตเครื่องหมายที่จะทรงไว้ซึ่งความดีหาไม่ได้ ไม่มี ไม่มีสภาพใดปรากฏ ทั้งนี้เพราะอะไร

ก็เพราะว่าธาตุ ๔ ที่มันคุมเข้ามาเป็นร่างกายแบ่งเป็นอาการ ๓๒ มันเคลื่อนไปหาความพังเป็นปกติ สภาวะของมันเป็นอย่างนี้

จากหนังสือ
คำสอนหลวงพ่อวัดท่าซุง เล่มที่ ๒๓ หน้าที่ ๑๐๘
โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง)




https://www.facebook.com/punyawat.tuntommarat