พบปัญหาในการฝึกสมาธิด้วยตนเอง ผู้รู้ทั้งหลายช่วยด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะทุกท่าน ดิฉันฝึกสมาธิมาประมาณเดือนเศษๆ แล้วโดยกำหนดลมหายใจเข้าออก ช่วงเดือนที่ผ่านมาตลอดเดือนดิฉันระหว่างนั่งสมาธิดิฉันจะภาวนาว่า "สัมมาอรหัง" แต่พอได้อ่านวิธีการฝึกสมาธิแบบหลวงพ่อโตแล้วดิฉันก็เลยเปลี่ยนมาภาวนาว่า "พุทโธ" และกำหนดจิตอยู่ที่กลางหน้าผาก ตอนสุดหายใจเข้าและออก พอนั่งไประยะหนึ่งเริ่มรู้สึกว่าหายใจเบาลงๆ จนดิฉันรู้สึกว่าอาจจะขาดอากาศหายใจได้ พอนึกอย่างนั้นปุ๊บ ความรู้สึกว่าหายใจอึดอัดก็เกิดขึ้นแล้วก็แก้ไม่หายสักที ประมาณเกือบสองสัปดาห์แล้ว ดิฉันคิดว่าถ้าไม่ถามใคร ความคืบหน้าในการฝึกสมาธิของฉันคงไปได้ช้า ดังนั้นจึงเรียนถามผู้รู้ทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ขอขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ

 

ขออนุญาตตอบครับ

Quoat:
"พอนั่งไประยะหนึ่งเริ่มรู้สึกว่าหายใจเบาลงๆ จนดิฉันรู้สึกว่าอาจจะขาดอากาศหายใจได้ พอนึกอย่างนั้นปุ๊บ ความรู้สึกว่าหายใจอึดอัดก็เกิดขึ้นแล้วก็แก้ไม่หายสักที ประมาณเกือบสองสัปดาห์แล้ว ดิฉันคิดว่าถ้าไม่ถามใคร ความคืบหน้าในการฝึกสมาธิของฉันคงไปได้ช้า"

ไม่เป็นไรครับ อาการนี้เป็นเรื่องปกติ เนื่องจากสติคอยตามดูอยู่ ทีนี้พอเริ่มนึกคิด จิตจึงตกจากสมาธิ ก็เริ่มต้นใหม่ได้ครับ เป็นการฝึกเข้าสมาธิเนืองๆ จนกว่าจะชำนาญ อย่าไปเร่งรีบครับ อึดอัดก็ถอนแล้วเริ่มใหม่ ทำใจกลางๆไว้ครับไม่ต้องกลัว เมื่อมีความชำนาญมากขึ้นแล้วจะอยู่ในสมาธิได้นานขึ้นเองก่อนจะเริ่มอึดอัดอีกครั้ง

การกินน้อย นอนน้อย ทำงานใช้แรงกายมาก จะช่วยส่งเสริมให้สมาธิจิตตั้งมั่นได้เร็ว และตั้งอยู่ได้นาน พระปฏิบัติท่านจึงฉันวันละมื้อ นอนวันละ 4 ชั่วโมง เดินจงกรมนานๆครับ เพื่อทรมานจิตไม่ให้ฟุ้งซ่านมาก ไม่กลัว ไม่กังวล ไม่นึก ไม่คิด

 

ผู้ไม่ขาดกลัวความตายจะได้พบสิ่งมหัศจรรย์แห่งโลก.

 

ถ้ารู้สึกว่าลมหายใจจะดับไป(จริงๆแล้วลมหายใจละเอียดขึ้น) ก็ไม่ต้องตกใจครับ สติเราตั้งไว้ที่ฐานไหนก็ให้ตั้งอยู่ที่ฐานเดิมวางใจให้เป็นอุเบกขาเอาไว้ นอกเสียจากว่าคุณจะเอาสติไปเกาะที่ตัวลมและตามดูจนกระทั่งลมละเอียดมากจนแทบจะหาไม่เจอและเอาสติตั้งต่อไปไม่ได้ อย่างนี้ก็ต้องเปลี่ยนฐานที่กำหนดโดยการเอาสติไปตั้งไว้ที่อื่นแทน เช่น ไปเกาะที่ความรู้สึกทางกาย,ความว่างที่เกิดขึ้น,ภาพนิมิต,อารมณ์ ฯลฯ เป็นต้น ครับ

สภาวะต่างๆที่เกิดขึ้นเหล่านี้ขึ้นอยู่ที่กรรมฐานหรือจุดที่คุณกำหนดไว้ตอนแรกด้วยซึ่งจะมีผลต่อการปฏิบัติและการเกิดสภาวะต่างๆตามมา

แต่ถ้าคุณกำหนดรู้สึกตัวทั่วพร้อม(เอาสติกำหนดไว้ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า)แต่แรก พอตามดูความรู้สึก(เวทนา)ไปเรื่อยๆโดยปล่อยลมหายใจให้เป็นธรรมชาติด้วยตัวเอง พอถึงจุดหนึ่งลมหายใจก็จะค่อยๆเบาบางลงจนเหมือนกับไม่ได้หายใจ แต่ว่าขณะนั้นจิตของเราจะตามเกาะที่ความรู้สึกภายในกาย(คล้ายๆชีพจร)อยู่ จึงไม่อึดอัด เพราะลมหายใจจะผสานเข้ากับจังหวะการเต้นของชีพจร

และเมื่อเกาะความรู้สึกภายในนั้นไปเรื่อยๆที่สุดความรู้สึกถึงกายภายนอกก็จะหายไป กระแสจิตที่ตอนแรกเหมือนถูกขังอยู่ในกรอบของร่างกายก็จะกระจายและแผ่ซ่านไปรอบๆหลอมรวมกับสิ่งต่างๆรอบๆตัวเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันทั้งข้างนอกและข้างในครับ การกำหนดแบบนี้สภาวะก็จะไปต่อได้เรื่อยๆโดยไม่ไปติดขัดหรือสะดุดที่จุดใดจุดหนึ่งซะก่อนครับ

และสำหรับบางคนถ้ามีบารมีมีความเพียรและมีสมาธิดีๆกระแสจิตที่แผ่ออกไปรอบๆนั้นก็อาจจะกลายเป็นแสงสว่างขึ้นมาเอิบอาบไปทั่ว ซึ่งก็จะกลายเป็นตาทิพย์โดยอัตโนมัติ บางคนก็อาจจะเป็นแค่ครั้งเดียวแล้วหายไป แต่ถ้าใครฝึกจนกระทั่งน้อมไปยังแสงสว่างนั้นได้ทุกครั้งก็อาจจะสามารถพัฒนาให้เกิดเป็นอภิญญาขึ้นมาได้ครับ(ซึ่งสภาวะนี้ผมก็ยังทำไม่ได้ยังมีความเพียรไม่พอครับ)

 

ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำแนะนำดีๆ ของคุณผู้เดินทาง, คุณชาติมาน และคุณวิท ดิฉันจะพยายามต่อไปตามคำแนะนำของพวกคุณค่ะ

 

ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำดีๆ ที่ คุณผู้เดินทาง คุณชาติมาน และคุณวิท แนะนำมานะคะ ดิฉันจะพยายามต่อไปตามคำแนะนำของพวกคุณค่ะ

 

ไปถามท่านนึงมาให้ครับ..... ไม่รู้ว่าฟังมาถูกหรือเปล่า แต่ลองอ่านดูนะครับ


.. ท่านบอกว่า >> เป็นอาการของการฝึกจิต หรือฝึกสมาธิ .. ที่ยังไม่ชำนาญ หากสนลมหายใจอยู่ สมาธิที่กำลังรวมพลังเป็นหนึ่งเดียวก็จะถูกลดกำลังลงมา.. ซึ่งเรียกอีกแบบว่า ตกฌาน ..กำลังฌานจะน้อยลงมา เพราะความฟุ้งซ่านเกี่ยวกับลมหายใจยังมี

วิธีแก้>>.. ให้ ทำไปเรื่อยๆ ไม่ต้องสนใจลมหายใจ ... แล้วก็ ท่านเน้นคำว่า ไปเรื่อยๆ ...

ผลที่จะได้ในครั้งต่อไป>>... ต่อไปก็จะเข้าฌาน 4 เต็มที่ได้ครับ ...

ขอโมทนาด้วยเด้อ..

 

พี่ ทำควรให้อยู่ในตัว เอาไว้ในตัว มีแต่พวกทรงเจ้า เขาจะเอาไว้หน้าผาก ควรกำหนด?

ควรกำหนด
ธรรมาอนัตตา คือทุกสิ่งเกิดดับเสมอ
มีไร ก้อ ติดต่อ ตามเบอรฺผมได้
025792201 แต่ผมไม่ใช่อาจารย์ แค่แลกสิ่งที่เคยทำกัน
แต่เวลาใครถาม ขอนะ อย่าพูดว่าผมสอน บอกว่าโทรมาคุย ไม่ต้องบอกว่าเรื่องไร
หนุ่ม

 

ลองพิจารณาดูนะครับ จากหลวงพ่อวิโมกข์ครับ "บางครั้งจะรู้สึกว่าลมหายใจหายไปเป็นช่วงๆ หรือหายไปในที่สุด ก็ไม่ต้องลังเลสงสัย ให้รู้ว่าลมหายใจหายไปแล้ว และละจาการกำหนดลมหายใจ มาสู่การประคองสำนึกรู้ (CONSCIOUS) ไปเรื่อยๆ จนจิตเกิดความสงบรำงับถึงที่สุด เป็นอุเบกขาแต่ไม่ใช่อุเบกขาแบบไม่รู้อะไร แต่เป็นอุเบกขาที่เปี่ยมด้วยสำนึกรู้ ที่เข้าถึง พุทโธ คือ ผุ้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานจริงๆ นี่เป็นการชี้ให้เห็นว่าผู้ปฏิบัติเริ่มเข้าสู่หนทางแห่งมรรคแล้ว ต่อจากนั้นการเดินทางในขั้นต่อๆไป ผู้ปฏิบัติจะรู้ด้วยตนเอง เพราะยากที่จะอธิบายเป็นคำพูดใดๆ คือ จะเป็นปัจจัตตัง คือรู้ด้วยตนเองเฉพาะตน"

หรือ เต็มๆที่ http://www.palungjit.org/board/showthread.php?t=5776&page=1&highlight=%C7%D4%E2%C1%A1%A2%EC

หรือ ที่ http://larndham.net หลวงพ่อวิโมกข์

 

ทำเรื่อยๆปล่อยวาง มองร่างกาย ใจจดจ่อ สติรู้มุ่งตัดขัน 5

 

จิตไปปักอยู่กับอาการอึดอัดก็ยิ่งอึดอัด

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของทุกท่านนะคะ มีประโยชน์มากเลยค่ะ