พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

....................ดึกสงัดบนแพริมแม่น้ำเจ้าพระยา..เมืองมองดูจันทร์เสี้ยวและดาวศุกร์ที่ยังคง

เปล่งแสงแข่งกันให้ความสว่าง...เขารอคอยฟังเสียงขลุ่ยเสียงนั้นว่า."เมื่อไรผู้ที่เป่าขลุ่ยเลานั้นจะ

บรรเลงเพลงในยามดึกนี้อีก.." ลมพัดพาความเย็นมาต้องกายเขารู้สึกสดชื่นมีกำลังดีขึ้น...เขาวั้กน้ำมา

ลูบหน้า..เพื่อให้สร่างจากความมึนเมา..เพื่อให้ได้ความรู้สึกในการฟัง"เสียงขลุ่ย" อย่างเต็ม ๆ

....................จันทร์เสี้ยวเริ่มขึ้นสูงออกจากทิศตะวันตก...มายังกลางฟากฟ้า....แต่เสียงขลุ่ยเมื่อ

คืนนั้นก็ยังไม่ปรากฏแต่อย่างใด...เขานั่งรอเสียงขลุ่ยจนอ่อนหล้าและหนังตาเริ่มจะปิด...เสียงม้าสีนิล

หายใจดังฟุตฟัตอยู่ข้างหู..เขาก็เริ่มรู้สึกว่ามีเสียงอะไรแว่ว ๆเข้ามา.....

...................."เสียงขลุ่ย"..มันคือ เสียงขลุ่ยที่เขารอคอยอยู่นั่นเอง..เสียงขลุ่ยมหัศจรรย์..

และมีการถือกำเนิดอย่างอัศจรรย์จากการที่ต้นไผ่ดำถูกฟ้าผ่า..แต่เนื้อเยื่อภายในลำขลุ่ยที่

ถูกฟ้าผ่า...กลับไม่แตกกระจาย..มันเกาะกันอย่างหลวม ๆ ทำให้เวลาเป่าขลุ่ยเยื่อไม้ภายใน

เหล่านี้...เป็นตัวสะท้อนเสียงภายในลำขลุ่ย..ให้มีเสียงประสานที่นุ่มนวล..เหมือนขลุ่ยหลาย

เลาเป่าพร้อมกัน...เมืองได้ยินมันอีกครั้งหนึ่งแล้ว....ใจเขากวัดแกว่งด้วยเสียงขลุ่ย

กระแทกความรู้สึก...เขาหยุดนิ่งฟังมัน..พร้อมกับพยายามจับทิศทางว่าเสียงขลุ่ยนี้มาจาก

ไหน...เขาไม่รู้หรอกว่า..เสียงขลุ่ยนี้ล่องลอยมาไกลจากเมืองสุราษฎร์ธานี..ข้ามน้ำข้าม

ทะเล..ข้ามดินแดนป่าเขาลำเนาไพร....จนมาถึงเขา...........และไม่รู้เช่นกันว่า..ผู้หญิงที่เป่า

ขลุ่ยนี้ คือ"ยอดหญิงที่มีความงามและเยือกเย็น..จิตใจดีงามโอบอ้อมอารีย์...และนางคือ

ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ซึ่งเป็นลูกของนางฟ้าทั้ง 15 ตนมาอยู่ในร่างของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ที่ดวง

จันทร์แห่งโลกส่งนางมาถือกำเนิด..เพื่อขับกล่อมและให้ความเย็นแก่โลกให้สงบสุข.....

....................เมืองลุกขึ้นจากแพ...และเดินตามเสียงขลุ่ยขึ้นไปภายในบริเวณ..วัดอู่ทองคลอง

มะขามเฒ่า....เขาเหมือนได้ยินเสียงขลุ่ยนี้ดังมาจาก"ป่าช้าของวัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า"....เมือง

จึงเดินตรงไปที่ป่าช้าวัดที่เขาได้สำรวจตรวจดูเมื่อเช้านี้....

....................เข้าเดินเข้าเขตป่าช้าเพื่อตามเสียงขลุ่ย...ก็พบกลุ่มหมอกควัน......พร้อมกับ

เสียงขลุ่ยดังมาจากกลุ่มหมอกควันนั้น...เมืองจึงได้เดินเข้าไปในกลุ่มหมอกควันนั้นทันที......

 

....................เสียงขลุ่ยค่อย ๆดังขึ้นเรื่อย ๆเมื่อเมืองเดินผ่านกลุ่มหมอกควันเข้าไป...และ

ลึกเข้าไปจนไม่สามารถเห็นสิ่งใดรอบข้างตัวนอกจากกลุ่มหมอกควัน...เขาเดินตามเสียงขลุ่ยเรื่อย

ไป...โดยไม่มีทีท่าจะพบเห็นว่ามีใครมาเป่าขลุ่ยอยู่ข้างหน้า...กลุ่มหมอกควันนั้นเป็นเสมือนอุโมงค์ที่ตี

กรอบให้เขาเดินทางตามเสียงขลุ่ยไป..มันคืออุโมงค์แห่งกาลเวลากระนั้นหรือ..ที่เสียงขลุ่ยนั้นได้นำพา

เป็นทิศทางชี้ทางให้เขาไป..

....................เมืองเดินอยู่นานดูเหมือนเป็นช่วงเวลาที่ไม่อาจกำหนดได้ว่า..เขาเดินผ่านกลุ่ม

หมอกควันนั้นมาเป็นเวลานานเท่าไร....

....................ในที่สุด......เมืองก็เห็นแสงสว่างเหมือนกับตอนกลางวัน..เขารีบจ้ำเดินไปที่

แสงสว่างนั้น...ซึ่งยังมีเสียงขลุ่ยประหลาดนั้นประคองนำทางเขาอยู่..และแล้วเขาก็ได้มาถึงที่

ที่หนึ่ง...เป็นที่โล่งแจ้งสายตาที่เขากวาดมองหาเสียงขลุ่ยนั้น..กลับพบเป็น"ทุ่งดอก

ทานตะวันอยู่เต็มไปหมด..ดอกทานตะวันขึ้นอยู่ทุกอณูพื้นที่ไล่ไปจนติดเชิงเขา..."...ดวง

อาทิตย์กำลังขึ้นอยู่อีกด้านหนึ่งซึ่งคาดว่าเป็นทิศตะวันตก...แต่กลุ่มดอกทานตะวันทุกดอกที่

เขาเห็นในท้องทุ่งนั้นกลับ..หันหน้าดอกหันหลังให้กับดวงอาทิตย์....เขาดูว่าดอกทานตะวัน

หันหน้าดอกไปที่ใด...จึงมองไปที่หน้าดอกทานตะวันหันไป.....

.....................เมืองได้เห็นหญิงสาวผู้หนึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขานัก...พร้อมกับเสียงขลุ่ยที่แว่ว

มาทางนั้น....เมืองรีบสาวเท้าก้าวเดินอย่างไว...โดยมิได้สนใจหรือแปลกใจที่อยู่ ๆเขาเดินอยู่

ท่ามกลางหมอกควันในตอนกลางคืน..แต่เวลานี้กลับเป็นตอนกลางวัน.....เขาเดินจนมา

ประจัญหน้ากับหญิงสาวคนนั้นที่ในมือของนางถือขลุ่ยและกำลังเป่าขลุ่ย..อยู่ที่หน้าหลุมศพ

หลุมหนึ่ง..ที่บนหลุมศพนั้นก็มีดอกทานตะวันเบ่งบานอยู่..."ป้ายบนหลุมศพเขียนว่า แม่เฒ่า

รัก นิรันดร์".......

 

....................เมืองจ้องมองดูนางที่กำลังเป่าขลุ่ยอยู่..โดยที่นางนั้นกลับมองไม่เห็นเขา...

เมืองเดินเข้ามาใกล้...พร้อมกับเดินไปที่รอบตัวนาง...ซึ่งเสียงขลุ่ยยังคงล่องลอยไปกระทบขุน

เขา...สะท้อนเสียงกลับมา...เขาจึงได้ยินเสียงขลุ่ยทั้งเสียงที่ใกล้ตัวและสท้อนกลับมา..มันเป็นความ

ไพเราะที่ฉุดหัวใจให้เขาหยุดนิ่ง...พร้อมกับหน้าตาของสาวน้อยที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนใน

ชีวิตได้สะกดให้เขามองนางอย่างไม่วางตา...นางนั้นสงบเยือกเย็น...มีแววตาที่อ่อนโยนยาม

ที่นางเป่าขลุ่ย.....

.....................การเห็นของเมืองที่เห็นโนรีนั้น คือ เหตุการณ์ในตอนกลางวัน..ที่โนรีได้มา

พบพ่อเฒ่าจงนอนสลบอยู่กลางทาง........และนางกับโมลีพร้อมตี๋เล็กกับหมวยเล็กเป็นผู้นำ

พาพ่อเฒ่ามาส่ง...และผู้เฒ่าเป็นคนชี้บอกว่า.......ได้ฝังศพแม่เฒ่า"รัก นิรันดร์ "ไว้ที่เนิน

นี้...เพื่อแม่เฒ่าจะได้อยู่ดูทุ่งดอกทานตะวันของนาง...และเมื่อโนรีเดินผ่านทุ่งดอก

ทานตะวัน....ซึ่งดอกทานตะวันทั้งท้องทุ่งกลับสะบัดหน้าดอกจากดวงอาทิตย์หันเข้าหาโนรี

ทั้งท้องทุ่ง....และโนรีได้มายืนอยู่ที่นี่..นางจึงได้เป่าขลุ่ยไร้ความทรงจำของนาง...ที่ให้ความ

หมายเกี่ยวกับความรักและดอกทานตะวันไว้ว่า


....................."ตะวันใกล้ลับดับไป...โลกไร้ซึ่งแสง....แต่รักนั้นมีแรง...สร้างแสงแห่ง

รัก....แม้ชีวิตดับแลลับไป....แต่รักนั้นมิสิ้นใย...ด้วยดวงใจภักดิ์....ฝากสื่อแห่งรัก...เป็น

ดอกไม้...มีนามคล้าย..แสงแรงกล้า....ดวงตะวันมิใช่จันทรา...งามสง่าเปล่งแสงจับดวงใจ...

อดีตยังคงงดงาม...สถิตท่ามกลางดวงหทัย...รักนั้นมิอาจลืมได้...ขอฝากไว้กับ"ดอก

ทานตะวัน"......."


.....................เสียงเพลงขลุ่ยเพลงนี้แหละที่ล่องลอยไปในตอนกลางดึก..ปลุกให้เมือง มี

สุขเดินตามเสียงขลุ่ยผ่านหมอกควันมายังสถานที่นี้....เมืองเห็นโนรี..แต่โนรีไม่เห็นเขา...

.....................เมืองจ้องมองดูนาง..ด้วยจิตใจที่หวั่นไหวกับ..........สภาพที่

เห็น..........."นางนั้นช่างงามเยือกเย็นและบรรเลงเพลงขลุ่ยได้ไพเราะอย่างจับใจ".......

เขามองอย่างชนิดที่ต้องการจดจำนางไปตลอดชีวิต...

....................เมืองได้เรียกนางอย่างแผ่วเบา เมื่อกลับมายืนอยู่ตรงหน้านาง

............................."แม่นาง....แม่นาง...ท่านได้ยินข้าไหม"

....................ไม่มีเสียงตอบจากโนรี...เพราะนางไม่เห็นเขา...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..ด้วย

เมืองเห็นนางอาจเป็นเพราะอำนาจใดบางอย่าง.....ที่ทำให้เขาได้ย้อนมาเห็นเหตุการณ์ใน

ตอนกลางวันที่ทุ่งดอกทานตะวันนี้.............

 

....................โนรีเป่าขลุ่ยจนจบนางหันหลังเดินกลับ..มุ่งตรงไปที่กระท่อมของพ่อเฒ่าจงที่มี

โมลี ตี๋เล็ก และหมวยเล็กพร้อมกับพ่อเฒ่าจงที่ยืนมองดูเหตุการณ์อันประหลาดที่เกิดขึ้น...ในขณะที่

นางเองก็สับสนวุ่นวายใจว่า "ทำไมพ่อเฒ่ามูซาอาจารย์สอนขลุ่ยของนางจึงห้ามไม่ให้นางมีความ

รัก"...แต่กับทุ่งดอกทานตะวันนี้ คือ อนุสรณ์แห่งความรักของพ่อเฒ่าจงและแม่เฒ่ารัก..ซึ่งคือ

รวมความหมายก็คือ "ทุ่งดอกทานตะวันจงรักนิรันดร์"......

....................และในขณะที่นางเดินกลับ"ดอกทานตะวันทุกดอกทั้งท้องทุ่งก็หันตามนาง

ดุจดังทหารกองเกียรติยศที่ไล่ทำความเคารพผู้บังคับบัญชายามตรวจแถว....

....................เมือง มีสุข มองตามหลังนางอย่างไม่วางสายตา.......พร้อมกับประหลาดใจ

กับสิ่งที่พบเห็นอยู่ตรงหน้า...."เกิดอะไรขึ้น" คือคำถามที่เขาถามตัวเอง........."ผู้หญิงคน

นั้นนางคือใครกัน..ที่มีอำนาจประหลาดสามารถทำให้ดอกทานตะวันทุกดอกละทิ้งดวงอาทิตย์

หันเข้าหานาง....และเสียงขลุ่ยที่นางเป่าช่างไพเราะและมีมนต๋ขลังสะกดให้เขาฟังจนเคลิบ

เคลิ้มลืมสิ้นเสียทุกสิ่งทุกอย่าง...แม้แต่ขณะที่อยู่ต่อหน้านาง....เขาก็เหมือนต้องมนต์สะกดมี

ความสุขความสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้พบเห็นนาง....นางคือใคร...แล้วทำไมเขาเห็น

นางแต่ผู้เดียวโดยที่นางไม่เห็นเขา..ไม่ได้ยินเสียงเขาเรียกนาง......

....................โนรีกับพวกนั่งเกวียนกลับไปแล้ว.......แต่เมืองยังอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกทานตะวัน

อยู่....เขาไม่รู้ว่าเขาจะกลับไปที่วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่าได้อย่างไร...และเขาไม่รู้ว่าที่นี่คือที่

ไหน....เขาไม่รู้ว่าเขาเดินทางมาไกลจนถึง.."ทุ่งดอกทานตะวัน"ที่เมืองสุราษฎร์ธานี............

....................เมืองพยายามเดินหันหลังกลับเพื่อตามหากลุ่มหมอกควันที่เขาเดินตามมัน

มาพร้อมกับเสียงขลุ่ย....บัดนี้ไม่มีเสียงขลุ่ยให้เขาเดินตามแล้ว...เขาจะหาทางกลับถูกได้เช่น

ไร.......

....................เมืองเดินสำรวจไปทั่วทั้งท้องทุ่งทานตะวัน...เขาเห็นว่าพ่อเฒ่าจงกำลังนั่ง

ขบคิดอะไรบางอย่างอยู่ที่แคร่ไม้หน้ากระท่อม...แต่ปรากฎการณ์ที่เขาเรียกแม่นางผู้นั้นแล้ว

นางไม่ได้ยิน...ความรู้สึกจึงบอกกับเขาว่าถึงเขาจะร้องเรียกพ่อเฒ่าผู้นั้นจนหมดแรง...พ่อ

เฒ่าก็คงไม่ได้ยินและไม่เห็นเขาอย่างแน่นอน...เขาตกอยู่ในภาวะและสถานการณ์เช่นนี้ได้

อย่างไร..............

 

....................เมืองเดินมาจนถึงเชิงเขาจนสุดท้องทุ่งดอกทานตะวัน..เขาก็ได้พบกลุ่มหมอก

ควันเหมือนกับตอนที่เขาเดินตามมา..เมืองรีบเดินเข้าไปในกลุ่มหมอกควันนั้นทันทีและเดินไปเรื่อย ๆ..

โดยไม่มีที่ท่าจะพบทางออกที่จะกลับไปที่เดิม...เขาเดินจนอ่อนหล้า...ในที่สุดเขาก็ล้มลงหมดแรงอยู่

ท่ามกลางหมอกควันนั้นเอง......

....................เสียงระฆังดังแว่ว ๆมาเป็นสัญญาณเตือนให้พระภิกษุภายในวัดปากคลองตื่น

เพื่อทำกิจวัตรในตอนเช้ามืด....เมืองได้ยินเสียงระฆังนั้น..เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา...ก็พบว่าตัว

เขาเอง "นอนอยู่ในป่าช้าของวัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า"

....................เมืองพยายามทบทวนเรื่องราวที่ไปประสบมา..เขาคิดว่านั่นเป็นความฝัน

หรือความจริง..ที่เขาได้ไปพบเห็น "ผู้หญิงเป่าขลุ่ยในทุ่งดอกทานตะวัน"

...................."ทุ่งดอกทานตะวัน"ในเมืองชัยนาทนี้อยู่แห่งไหน..เขาจะต้องค้นหาให้พบ

เพื่อสอบถามและรู้ให้ได้ว่า "มันคือความจริงหรือความฝัน"....

....................เมืองเดินกลับมาที่แพ..จัดการกับตัวเองจนดูสะอาดตา..พร้อมกับรีบจูงม้าสีนิล..

เดินมาหาลุงบุญกับเจ้าแต้มที่เพิงพักริมน้ำ....ทันที่ที่พบเห็นเจ้าแต้มเมืองจึงเอ่ยขึ้น

............................"น้องชาย..เมื่อคืนนี้เจ้าได้ยินเสียงขลุ่ยไหม"

.....................เจ้าแต้มทำหน้าอย่างเบื่อหน่ายกับคำถามซ้ำ ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

............................"พี่ชายไปเอามาจากไหน...ไม่มีใครหรอกที่เป่าขลุ่ยในหมู่บ้านนี้.....ข้าไม่

ได้ยินเสียงขลุ่ยหรอก"

............................"ถ้าเช่นนั้น ที่นี่มีที่ไหนบ้างที่มีทุ่งดอกทานตะวัน..อยู่ติดกับเชิงเขา..

เป็นทุ่งดอกทานตะวันที่กว้างใหญ่และสวยงามมาก" เมืองเปลี่ยนคำถาม

............................"ไม่มีหรอก" แต้มตอบห้วน ๆ

............................"แล้วเจ้าเคยเห็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยงดงาม ดูแล้วเยือกเย็น...ในมือ

ถือขลุ่ยบ้างไหม"

....................เจ้าแต้มเหมือนกับรำคาญเมือง..เพราะเขากำลังจะเอาปลาไปขายใน

ตลาด...จึงแกล้งตอบยั่วเมืองไป

............................"เยือกเย็นอย่างชาดำเย็นก็โน้น...เจ๊เหมยลูกสาวแป๊ะเส็งที่พี่ชายไป

ดื่มชาในวันนั้นไง"

....................เมืองหัวเราะที่เจ้าแต้มเอ่ยถึงหมวยพันธุ์แท้ที่ตนเห็นมาแล้ว..ก็ให้รู้ว่าเจ้า

แต้มกำลังไม่สบอารมณ์เขา...เขาจึงเอ่ยถาม

............................."แล้วน้องชายจะเข้าไปในตลาดเมื่อไร"

............................."อีกเดี๋ยวเดียว"

............................."ข้าจะไปกับเจ้าด้วย" เมืองเอ่ย

 

.....................เมืองนำม้าสีนิลกลับไปผูกไว้ที่แพ..และเขานั่งเรือไปกับเจ้าแต้ม..ซึ่งลุงบุญไม่

ได้มาด้วยด้วยกลับไปบ้านของแกก่อนที่เมืองจะมาหาเจ้าแต้มเสียอีก..

.....................เจ้าแต้มพายเรือพร้อมกับเมืองย้อนขึ้นเหนือไปทางปากคลองมะขามเฒ่า..หรือต้น

แม่น้ำท่าจีน..ซึ่งต้องผ่านแพของเมืองไป...และมีจุดมุ่งหมายคือริมตลิ่งแม่น้ำท่าจีน..เพื่อขึ้นไปตลาด

วัดสิงห์....

.....................เจ้าแต้มผ่านไปนึกถึงคันธนูอันใหญ่ที่เห็นบนแพ..จึงถามเมืองขึ้น

............................."พี่ชาย...พี่ชายเอาธนูคันนี้ไปสู่รบกับใครมาหรือ..ข้าเห็นมีลูกธนูคล้ายมี

รอยเลือดติดอยู่"

............................."เอาไว้คราวหลัง..ข้าจะบอกเจ้าเอง..น้องชาย"

............................."แล้วทำไมพี่ชาย..ไม่ขึ้นไปกราบหาหลวงปู่ศุขบ้างเล่า...ข้าเห็นคนผ่านไป

มา..ที่นี่ก็จะต้องมากราบขอพรหลวงปู่เพื่อให้พรเดินทางโดยปลอดภัย"

............................."หลวงปู่ศุขยังไม่อนุญาตให้ข้าไปพบท่าน" เมืองเอ่ยตอบ

............................."แล้วพี่ชายรู้ได้อย่างไร...ในเมื่อยังไม่เคยไปพบหลวงปู่ศุข" เจ้าแต้ม

ถามอย่างสงสัยขณะบังคับเรือเลี้ยวเข้าปากคลองมะขามเฒ่า

............................."เพราะข้ารู้สึกเช่นนั้น...เจ้าไม่ลองถามเจ้าบุญนำกับเจ้าสมพงษ์ดูก็ได้"

เมืองตอบพร้อมชี้แนะ

............................."เจ้าสองคนนั้น...หลวงปู่ใช้มันทำอะไรมันเป็นทำทุกอย่าง"

............................."ข้าก็คิดเช่นนั้น...เพราะเจ้าสองคนมันนำปัญหามาให้ข้าแก้ตั้งแต่วันแรก

เลย...เหมือนกับรู้ว่าข้าจะมาที่นี่" เมืองอธิบาย

............................."คนที่รู้ว่าพี่ชายจะมา..ไม่ใช่มันสองคนหรอก.....แต่ต้องเป็นหลวงปู่..และ

คนที่จะนำปัญหามาให้ท่านแก้ก็ต้องเป็นหลวงปู่"

............................."แล้วหลวงปู่เคยนำปัญหามาให้ใครแก้บ้าง" เมืองถามเพื่อเปรียบเทียบกับ

ตัวเขา

............................."ไม่มีหรอก....เพราะคนจะแก้ปัญหาคนนั้นต้องเคยชินกับการใช้ปัญญา...

อย่างพวกข้าคิดอะไรตรง ๆ พูดอะไรตรง ๆไม่อ้อมค้อม..จึงไม่มีปัญหาให้แก้..แต่ก็มีบางสิ่งที่หลวงปู่

เดินบนน้ำให้เห็นคืนนั้นนั่นแหละ...นั่นคือปัญหาที่หลวงปู่ให้ข้ากับลุงบุญตอบ" เจ้าแต้มยังคาใจเรื่อง

หลวงปู่ในคืนนั้น

.....................เรือมาถึงริ่มตลิ่ง..เจ้าแต้มนำปลาใส่ตะข้องมาส่งให้แม่ค้าขายปลา..ในขณะที่เมือง

ก็เดินมาที่ร้านแป๊ะเส็ง..เพื่อดื่มน้ำชา....เมื่อดื่มน้ำชาเสร็จเมืองก็ตระเวณถามไถ่แม่ค้าในตลาดที่มา

จากหมู่บ้านต่าง ๆว่า "ที่ใดมีทุ่งดอกทานตะวันปลูกอยู่ใกล้เคียงกับเชิงเขาบาง"....แล้วเขาก็สาธยายใน

สิ่งที่เขาพบเห็นเมื่อคืนนี้..."ยกเว้นเรื่องผู้หญิงเป่าขลุ่ยที่ทุ่งดอกทานตะวัน"....เขาถามแต่เพียงว่า"มี

ลูกสาวบ้านใดที่เป่าขลุ่ยเป็นบ้าง...และยังถามถึงหลุมฝังศพของแม่เฒ่ารัก นิรันดร์..ที่เขาไปพบเห็นที่

ทุ่งดอกทานตะวันว่า..มีใครเป็นญาติพี่น้องกับแม่เฒ่ารัก นิรันดร์บ้าง..แต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่องไปกับเขา...

ทำให้เมืองคิดว่า"หรือสิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้คือภาพลวงตา...หรือไม่ก็ความฝัน"....หากเป็น

ภาพลวงตาก็จะเป็นผู้ใดทำให้เกิดขึ้นไม่ได้นอกจาก"หลวงปู่ศุข".........

 

........ตอนที่ 97 ผ้าจีวรหรือดอกทานตะวันที่ต้องเลือก.......




....................ในขณะที่เมืองกำลังอยู่ในตลาดวัดสิงห์...หลวงปู่ศุขได้นำแก้วน้ำที่ใส่แม่น้ำเจ้า

พระยาและแก้วน้ำที่ใส่แม่น้ำท่าจีนที่เมือง....ให้บุญนำและสมพงษ์นำมาถวายหลวงปู่ศุข...ออกมาตั้ง

ไว้...แล้วหลวงปู่ศุขได้ฉีกผ้าจีวรผืนเก่าของหลวงปู่ศุขออกมาตัดเป็นชิ้นผ้ากว้างราว 1 นิ้ว ..

ยาวราว 1 ศอกหรือ 2 ฟุต...แล้วหลวงปู่ได้ม้วนผ้าจีวรของท่านใส่ลงไปในแก้วน้ำที่ใส่ในแม่

น้ำเจ้าพระยา..โดยประคองมิให้น้ำหก.....ผ้าจีวรผืนนั้นได้ดูดน้ำในถ้วยแก้วไว้...จนเหลือน้ำ

ในถ้วยแก้วเล็กน้อย..น้ำจึงไม่หก......ส่วนแก้วที่ใส่แม่น้ำท่าจีนอีกใบหนึ่ง..หลวงปู่ศุขได้นำ

ดอกทานตะวัน 1 ดอกขนาดเล็ก..ใส่ในถ้วยใบนั้นไว้....

.....................แล้วหลวงปู่ศุขได้เรียกเจ้าบุญนำและเจ้าสมพงษ์......ให้นำถ้วยแก้วกลับไป

คืน...เจ้าหนุ่มผมยาวคนนั้น....และสั่งคำพูดไปบอกแก่เขา

.....................สมพงษ์ที่ถือถ้วยที่ใส่ดอกทานตะวันอยู่..เขาแปลกใจว่าหลวงปู่ศุขไปเอา

ดอกทานตะวันมาจากไหน...ทั้ง ๆที่วัดและที่หมู่บ้านนี้ไม่มีใครปลูกจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ทันที

............................"หลวงปู่ครับ...แล้วหลวงปู่ไปเอาดอกทานตะวันดอกนี้มาจากไหน

หรือครับ"

.....................คราวนี้หลวงปู่ศุขแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดีและตอบศิษย์อย่างไม่ปิดบัง...จน

ทำให้บุญนำกับสมพงษ์ถึงกับสะดุ้ง

............................."ทุ่งดอกทานตะวันที่เชิงเขาเมืองสุราษฎร์..แล้วไม่ต้องถามข้าว่าข้า

เอามาอย่างไร"

............................."หา".....เด็กน้อยสองคนอุทานและหุบปากสนิททันที

.....................บุญนำและสมพงษ์รอเมือง..จนกระทั่งเห็นเขากับเจ้าแต้มพายเรือผ่านมาที่แพ....

เมืองเห็นเด็กทั้งสองถือถ้วยชาสองใบมายืนรอเขาอยู่ที่แพ...จึงให้เจ้าแต้มจอด....และขึ้นฝั่งเดินมาหา

สมพงษ์และบุญนำเพื่อฟังความ...

.....................เมื่อเขามาถึง..บุญนำและสมพงษ์ได้ยื่นถ้วยทั้งสองใบกลับคืนให้เขาพลางพูดว่า

....................................."ทางท่านต้องเลือกเอาเอง".................................

 

.....................เมืองเห็นดอกทานตะวันอยู่ในถ้วยแก้วใบหนึ่ง..เขารู้สึกตกใจและระคนไป

กับความแปลกใจ...เด็กทั้งสองจากไปเมื่อส่งถ้วยทั้ง 2 ใบให้แก่เขาแล้ว...เขารีบหยิบดอกทานตะวัน

ขึ้นมาดูทันที..โดยไม่คิดที่จะขบปัญหาที่จะแก้ปัญหาใด ๆอีกแล้ว

.....................เมืองดูที่ปลายกิ่งดอกทานตะวัน...เขาเห็นว่ามันยังสดอยู่แสดงว่า"ดอก

ทานตะวัน"ดอกนี้เพิ่งเด็ดมาจากต้น...

.....................เมืองรีบจูงม้าสีนิลลงจากแพ..แล้วควบไปที่บริเวณป่าช้า..เขาก็ไม่พบต้นดอก

ทานตะวัน...เขาจึงชักม้าควบออกจากหมู่บ้านทันที........จุดมุ่งหมายของเขาคือ ที่ ๆ มีภูเขาตั้งอยู่..

ซึ่งเขาเชื่อว่าที่นั่นต้องมีทุ่งดอกทานตะวันอันกว้างใหญ่อยู่..โดยหารู้ไม่ว่า."ดอกทานตะวันดอกนี้"...

มันมาจากที่ห่างไกลจากเขาลิบลับมากมาย....

.....................เมืองนั้นต้องการตามหาทุ่งดอกทานตะวัน...เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาพบเห็นเมื่อคืนนี้

คือความจริง...และ.."ผู้หญิงเป่าขลุ่ยที่สวยงามและเยือกเย็นผู้นั้นมีอยู่จริง"

.....................เมืองนั้นที่เขาต้องติดตามสถานที่และตามหาผู้หญิงเป่าขลุ่ยคนนั้น..ไม่ใช่เพราะ..

หลงรักผู้หญิงเป่าขลุ่ยคนนั้น...แต่เขาต้องการพิสูจน์หาเหตุผลว่า..ทำไมนางจึงงามและเยือก

เย็น..และมีอำนาจประหลาดอะไรที่ทำให้ดอกทานตะวันทั้งท้องทุ่งหันหน้าดอกเขาหานาง...

โดยละทิ้งจากดวงตะวัน...แล้วเวลาที่เขามาอยู่ต่อหน้านางทำไมเขารู้สึกเยือกเย็นมีความ

สุขอย่างประหลาด...จนที่ไม่อยากจะจากนางมา....แม้กระทั่งเสียงขลุ่ยอันไพเราะที่นางขับ

เป่า...มันก็ทำให้หัวใจเขาสั่นสะท้าน...มีสุขจนอยากที่จะฟังนางเป่าขลุ่ยอยู่ร่ำไป....ข้อสำคัญ

ที่มีสิ่งต้องขบคิดคือ"กลุ่มหมอกควัน"เมื่อคืนนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร....และเมื่อพบเห็นดอก

ทานตะวันที่มาจากหลวงปู่ศุข..เขามีความคิดเชื่อในส่วนหนึ่งว่า...กลุ่มหมอกควันนั้นน่าจะ

เกิดจากการกระทำของหลวงปู่ศุข..ซึ่งเรื่องราวที่เขาได้ยินมาถึงขนาดหลวงปู่ศุขเดินบนผิวน้ำ

ของแม่น้ำเจ้าพระยาได้...แสดงว่าท่านต้องมีอิทธิฤทธิ์มาก...แต่ผู้หญิงที่เขาเห็นละเกิดจาก

อิทธิฤทธิ์ของหลวงปู่สร้างภาพมายาขึ้นมาไหม...เขาไม่แน่ใจ...ประกอบกับเสียงขลุ่ยที่เขา

ได้ยินสองคืนซ้อนกันนั้น...เกิดจากผู้หญิงคนนั้นเป่าจริงหรือเป็นมายาภาพลวงตาของหลวงปู่

ศุข.....

....................ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ภูผาไปพบมูซา..และพ่อเฒ่ามูซาได้เล่าเรื่องราวของ

ผู้หญิงจันทร์เพ็ญให้ภูผาฟัง...ว่า"บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์หรือบุรุษดาวราหูจะเป็นผู้ตามหา

ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ...ดุจดังดาวราหูที่ตามหาดวงจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้า".....ปรากฏการตำนาน

แห่งดวงดาวบนท้องฟ้า....กำลังบังเกิดขึ้นบนโลกมนุษย์แล้ว....เป็นปริศนาดวงดาวบนท้อง

ฟ้ามานาน..ซึ่งหลายสมัยให้ความหมายไปทำนองว่า....ดาวราหูต้องการอมดวงจันทร์เพราะ

ต้องการแก้แค้นเรื่องราวในอดีต...เฉกเช่นที่ดาวราหูต้องการอมดวงอาทิตย์...แต่มันเป็นเช่น

นั้นจริง ๆหรือ...ทำไมไม่คิดอีกมุมหนึ่งว่า "แท้จริงแล้วดาวราหูนั้น..เป็นดาวที่มีความร้อนอยู่

ในตัวตลอดเวลา...ว่าด้วยตำนานเทพก็คือได้ไปดื่มน้ำอมฤตเข้าไปจนน้ำนั้นทำให้ตัวดำสนิท

เฉกเช่นเดียวกับพระศอหรือคอพระศิวะที่ได้ดื่มน้ำอมฤตเข้าไว้ที่ตัวผู้เดียวจนน้ำนั้นเผาไหม้คอ

พระศิวะจนดำสนิท....ด้วยความร้อนที่มีอยู่ในตัวตลอดเวลา..เมื่อพบเห็นดวงจันทร์ที่มีความ

เยือกเย็น...มีอำนาจสามารถดับความร้อนบางส่วนภายในตัวได้แม้จะไม่ถาวรแต่ชั่วคราวก็ยัง

ดี...ดวงจันทร์จึงเหมือนกับยาบรรเทาความร้อนให้แก่ดาวราหู...ดาวราหูจึงตามหาเพื่ออม

ดวงจันทร์ไว้.....

....................ก็ เมือง มีสุข..ผู้ที่กำลังทุกข์ร้อนและโหยหาความสุขอยู่....เมื่อมาพบ"นาง

ที่ทำให้เขาลืมทุกข์เรื่องราวต่าง ๆโดยสนิท..และอยู่ใกล้กับนางกับมีความสุขอย่าง

ประหลาด"...ทำไมเขาจะไม่ตามหานาง....แม้นางนั้นจะมีอยู่จริงหรือไม่ก็ตาม..เขาก็กำลัง

ลองค้นหาดู....ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา...คือที่ไปสำหรับเขา.......

 

.....................เมืองควบม้าสีนิลม้าศึกที่มีความแข็งแกร่งและความเร็วของฝีเท้าจัด..เพื่อ

ตามหาทุ่งดอกทานตะวันจนทั่วฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา..เขาไปตามจุดที่มีภูเขาเพื่อให้เหมือน

กับสภาพทำเลที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้....แต่ไม่พบสถานที่ดังกล่าวเลย....เขาจึงคิดไปถึงเขาธรรมามูลที่อยู่

ฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา..โดยที่ตั้งของวัดธรรมามูลที่เมืองไปมากับเจ้าแต้มและลุงบุญคือ

ไหล่เขาด้านทิศตะวันตกซึ่งเป็นที่ตั้งของวัดและวิหารหลวงพ่อธรรมจักร..แต่ซีกเขาธรรมามูลซีกทาง

ด้านทิศตะวันออกเขาไม่ได้ไปดู..เขาจึงคิดว่า "บางทีซีกเขาด้านทิศตะวันออกอาจจะมีทุ่งดอก

ทานตะวันอยู่"

....................คิดได้ดังนั้น..เมืองจึงควบม้ากลับมาหาเจ้าแต้มอย่างเร็ว...เจ้าแต้มยังคงนั่งเฝ้าคัน

เบ็ดที่ปักวางไว้ตกปลากับลุงบุญ..แม้จะเป็นเวลาบ่ายมากแล้วก็ตาม..เรือเจ้าแต้มยังคงจอดอยู่ที่ริมแม่

น้ำ...

....................เมืองมาถึงเจ้าแต้มได้นำม้าผูกไว้ที่เพิงพัก..และได้เอ่ยขึ้น

............................."น้องชาย..ข้าขอยืมเรือพายไปเขาธรรมามูลหน่อยได้ไหม"

....................เจ้าแต้มและลุงบุญมองหน้าเมือง...และหันกลับมามองกัน..พลางเจ้าแต้มได้

ถามอย่างสงสัย

............................."พี่ชายจะพายเรือไปทำไมที่เขานั้นอีก"

............................."ข้าอยากไปสำรวจดูเขาด้านซีกตะวันออกดูว่ามีอะไรบ้าง"

............................."ทุ่งนา กับ ป่าไม้" เจ้าแต้มตอบ

............................."แล้วทุ่งดอกทานตะวัน..มีใครปลูกที่ฝั่งโน้นบ้างไหม"

............................."พี่ชาย..เรื่องเมื่อเช้านี้ยังไม่จบหรือ..ท่านถามหาทุ่งดอกทานตะวันและ

ผู้หญิงเป่าขลุ่ยไปทั่วตลาดแล้วนะ" เจ้าแต้มเอ่ยเพื่อให้เมืองเปลี่ยนความตั้งใจ

....................เมืองเลยหยิบ"ดอกทานตะวัน"ที่บุญนำและสมพงษ์นำมาให้ดู..จากย่ามที่

สะพาย..พร้อมกับเอ่ยขึ้น

..........................."เจ้าดูดอกทานตะวัน..ดอกนี้สิมันยังสดอยู่เลย...หากที่นี่ไม่มีใครปลูก

ต้นทานตะวันแล้ว...เจ้าเด็กสองคนจะนำมาให้ข้าได้อย่างไร"

.....................ลุงบุญและเจ้าแต้มมองดูดอกทานตะวันอย่างแปลกใจ..ว่าดอกทานตะวันมี

อยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้อย่างไร ..ลุงบุญจึงเอ่ยถามบ้าง

..........................."หลานชายได้..ดอกทานตะวันนี้จากเจ้าบุญนำกับเจ้าสมพงษ์หรือ"

..........................."ใช่ลุง" เมืองตอบอย่างหนักแน่น

.....................ลุงบุญหันไปมองหน้าเจ้าแต้ม..อย่างขอความเห็น...เจ้าแต้มจึงเอ่ยตอบ

แทน

..........................."พี่ชาย..ข้าว่าหลวงปู่ศุขท่านไปเอาดอกทานตะวันมาจากที่อื่นแน่

นอน...ที่หมู่บ้านของเราไม่มีหรอก" เจ้าแต้มออกความเห็น

..........................."กับกิ่งดอกทานตะวันที่ยังมียางสดจากก้านนี่นะ..จะมาจากที่ไกลได้

เช่นไร...มันต้องอยู่ใกล้ ๆแถวนี้นี่แหละ" เมืองเอ่ยโต้ตามหลักเหตุผล

.....................ลุงบุญยังไม่พูดความเห็นแต่ได้ถามเมืองขึ้นว่า

..........................."แล้วหลานชายเคยเห็นทุ่งดอกทานตะวันที่ไหนหรือ"

..........................."ที่ป่าช้าของวัด..บริเวณที่มีกลุ่มหมอกควัน..แต่ข้าไปดูแล้วไม่มี....

แต่เชื่อว่าต้องอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก"

.....................ลุงบุญหัวเราะเบา ๆ...พลางคิดคาดการณ์ว่า"หลวงปู่ศุขคงจะนำพาชาย

ผมยาวผู้นี้ไปที่ไหนสักแห่งหนึ่ง..แล้วไปพบทุ่งดอกทานตะวันที่นั้น....ชายหนุ่มจึงคิดว่า..

ดอกทานตะวันอยู่แถวนี้...ลุงบุญไม่อธิบายอะไรมาก..แต่ได้เอ่ยขึ้นกับเจ้าแต้ม

............................"เจ้าแต้ม..เอาเรือให้หลานชายนี่พายไปที่เขาธรรมามูลเถิด...ให้เขา

ไปเห็นด้วยตาตนเอง...แล้วค่อยมาอธิบายให้เขาฟัง"

.....................เจ้าแต้มจึงส่งพายให้กับเมือง..เพื่อนำเรือน้อยพายข้ามฝากไป..พลางเจ้าแต้มได้

เอ่ยขึ้น

............................"พี่ชายที่วัดเขาธรรมามูล..มันจะมีเพื่อนของเจ้าบุญนำกับเจ้าสมพงษ์...ชื่อ

นิมิตร กับ ปราโมทย์..เป็นลูกศิษย์วัดอยู่...พี่ชายถามหามันและให้มันนำทางพาไปดูก็แล้วกัน..มันจะ

ได้เร็วขึ้น"

.....................เมืองพยักหน้าอย่างเข้าใจ...แล้วก็พายเรือออกจากฝั่งมุ่งตรงไปวัดเขาธรรมามูล

ทันที..............

 

....................เมืองพายเรือตามกระแสน้ำอันไหลเชี่ยวกรากไปอย่างรวดเร็ว..ด้วยแรงน้ำที่

ไหลทำให้เรือที่เขาพายมาถึงริมตลิ่งหน้าวัดธรรมามูลโดยเร็ว

....................เขาเดินขึ้นไปบนที่ตั้งวัดธรรมามูลเพื่อหา นิมิตรและปราโมทย์ศิษย์วัดธรรมามูลซึ่ง

เป็นเพื่อนของ สมพงษ์และบุญนำศิษย์วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า..ตามคำแนะนำของเจ้าแต้มเจ้าของ

เรือ....

....................เมืองเดินไปเรื่อย ๆ และเขาก็ได้ยินเสียงสังกะสีดังมาจากใกล้โรงครัว..พร้อมกับ

เสียงตะโกนไล่....

....................มันคือเสียงที่ปราโมทย์ใช้ง่ามหนังสติ๊กใส่ลูกกระสุนยิงใส่สังกะสีที่วางกองอยู่ใกล้

โรงครัวเพื่อไล่สุนัขที่กำลังเขามากินกับข้าวในครัว..พร้อมกับเสียงนิมิตรที่ตะโกนไล่สุนัข....ง่าม

หนังสติ๊กที่เขาใช้ยิงนั้นคือ "คือง่ามไม้ที่บุญนำและสมพงษ์ศิษย์วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่าตัดมันมาให้

เขา...อันเป็นมิตรภาพที่ดีระหว่างศิษย์สองวัดและสองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา...ที่มีมานาน"

....................เมืองเดินไปตามเสียงนั้น เมื่อพบทั้งสองคนจึงเอ่ยถามอย่างรีบร้อนทันที

............................"น้องชายทั้งสอง คือ นิมิตกับปราโมทย์ ที่เป็นเพื่อนกับ บุญนำและสม

พงษ์ศิษย์หลวงปู่ศุขใช่ไหม"

....................สองสหายมองตามเสียงและหันกลับมามองหน้ากัน.....ด้วยสงสัยว่า "พี่ชายผมยาว

คนนี้มาจากไหน....และมารู้จักชื่อและความสัมพันธ์ของเขากับเพื่อนฝั่งโน้นได้อย่างไร".....เจ้า

ปราโมทย์จึงขานรับแล้วเอ่ยถาม

............................"ใช่แล้วล่ะพี่ชาย...พี่ชายมาหาข้าทั้งสองมีอะไรหรือ..และใครแนะนำมา"

............................"เจ้าแต้ม..หลานลุงบุญ..เป็นคนแนะนำข้าให้มาหาน้องชายทั้งสองเอง"

เมืองบอกตามความจริง

............................"อ๋อ..พี่แต้ม..ที่ตกเบ็ดหาปลานั่นเอง" นิมิตเอ่ยรับรู้

............................"พี่ชายมีอะไรให้ข้าช่วยเหลือหรือ" ปราโมทย์เอ่ยถาม

............................"ข้าต้องการให้น้องชายทั้งสองนำทางพาข้าไปฝากเขาด้านทิศตะวันออก..

ข้าต้องการสังเกตดูอะไรบางอย่าง"

............................"พี่ชายจะดูอะไรหรือ" นิมิตถามบ้าง

............................"ข้าต้องการดูทุ่งดอกทานตะวัน"

............................"ทุ่งดอกทานตะวัน" ปราโมทย์และนิมิตขานทวนพร้อมกัน..พร้อม

กับมองหน้ากันแล้วปราโมทย์จึงเอ่ยขึ้น

............................"ทุ่งดอกทานตะวัน..ที่ฟากเขาด้านโน้นมันไม่มีหรอก..มันมีแต่ทุ่ง

นา...อย่าเสียเวลาไปเลยพี่ชาย" ปราโมทย์ต้องการเปลี่ยนความตั้งใจเมือง

............................"ไม่มีก็ไม่เป็นไรหรอก..แต่ข้าอยากไปดูให้สิ้นสงสัยแค่นั้นเอง" เมือง

พูดตื๊อ..ด้วยเห็นว่าเจ้าเด็กสองคนทำท่าจะไม่ยอมให้ความร่วมมือ

.........................."ก็ได้รีบไปรีบมาก็แล้วกัน..เพราะเดี๋ยวพวกข้าต้องกลับมาตีกลองตอน

เย็น" ปราโมทย์หมายถึงตีบอกเวลาอันเป็นประเพณีของวัด

.....................ปราโมทย์และนิมิตเดินนำหน้าเมืองไปทางลัดอ้อมฟากเขาไปอีกด้านหนึ่ง..ระหว่าง

ทางเดินเมืองได้เอ่ยถามเด็กทั้งสอง

............................"เมื่อสองคืนติดต่อกัน...พวกเจ้าสองคนได้ยินเสียงขลุ่ยไหม...และที่

ฝั่งนี้มีใครเป่าขลุ่ยเป็นไหม"

............................"ข้าสองคนไม่ได้ยินหรอก...และที่นี่ไม่มีใครเป่าขลุ่ยมาก่อน" ปราโมทย์เอ่ย

ตอบ

............................"พี่ชายไปได้ยินมาจากไหนหรือ" นิมิตถามบ้าง

............................"ข้าได้ยินตอนอยู่ที่แพหน้าวัดหลวงปู่ศุข"

............................"ทั้งสองคืนเลยหรือ" นิมิตถามย้ำ

............................"ใช่...และคืนที่สองข้าตามไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่ทุ่งดอกทานตะวันและ

นางเป็นคนเป่าขลุ่ย..ที่ข้าได้ยินนั้น"

............................."ไม่น่าเชื่อว่าเป็นไปได้..หากมีเสียงขลุ่ยทั้งสองฝั่งนี้ต้องได้ยินถึงกัน

หมด....ยิ่งเสียงขลุ่ยที่ลอยกระทบแม่น้ำแล้วจะต้องดังก้องกังวานเชียว" ปราโมทย์ออกความเห็น

............................."ว่าแต่เรื่องที่พี่ชายเห็นผู้หญิงเป่าขลุ่ยที่ทุ่งดอกทานตะวันเถิด..พี่ชายแน่ใจ

นะไม่ได้ฝันไป" นิมิตถามบ้าง

............................."ข้าแน่ใจ..ว่าไม่ได้ฝันไปแน่นอน" เมืองยืนยัน

............................."ก็แปลกดี...ไม่ใช่ว่าหลวงปู่ศุขเป็นคนพาพี่ชายไปนะ" ปราโมทย์คาดคะเน

เหมือนอย่างกับที่ลุงบุญคิด...

.....................เมืองได้ฟังปราโมทย์เขาทำท่าฉงน...และในที่สุดก็มาถึงเขาธรรมามูลอีกด้าน

หนึ่ง..ซึ่งเมืองดูแล้วมันคือทุ่งนา..ไม่ใช่ทุ่งดอกทานตะวัน....และไม่มีสภาพที่ใกล้เคียงกับที่เขาเห็น

เมื่อคืนนี้เลย...............

.....................ในที่สุดเมืองก็ต้องพายเรือกลับไปอย่างผิดหวัง..........

 

.....................เขาพายเรือทวนกระแสน้ำกลับมาในตอนเย็น..........พร้อมกับได้ยิน

เสียงกลองย่ำค่ำที่เจ้าปราโมทย์และเจ้านิมิตผลัดกันตีรัวสนั่น..ลั่นวัดธรรมามูลและท้องน้ำเจ้า

พระยา

.....................เมืองแปลกใจที่เขาเป็นผู้ได้ยินเสียงขลุ่ยเพียงคนเดียวเท่านั้นทั้งสองคืน

.....................อธิบายให้ความกระจ่างได้ว่า..ในคืนแรกที่เมืองซึ่งอยู่ที่แพหน้าวัดหลวงปู่

ศุขที่เมืองชัยนาทได้ยินเสียงขลุ่ย...พร้อมกับสายพินซึ่งอยู่ที่เมืองน่านที่บ้านของนางก็ได้ยิน

เสียงขลุ่ยเหมือนกับเขาในเวลาเดียวกัน...เพราะเหตุที่ว่าโนรีได้เป่าขลุ่ยของนางและได้จ้อง

มองดูเดือนเสี้ยวกับดาวพระศุกร์อย่างปลดปล่อยอารมณ์พร้อมกับที่ทั้งเมืองและสายพิน..ต่าง

ก็จ้องมองดูเดือนเสี้ยวและดาวศุกร์พร้อมกันและเหมือนกันในเวลาเดียวกันนั้น....ได้เกิด

ปรากฏการณ์ที่เดือนเสี้ยวและดาวศุกร์..ที่ทั้งสามคนต่างก็จ้องมองสื่อถึงกันอยู่นั้น...เดือน

เสี้ยวและดาวศุกร์ได้สะท้อนเสียงขลุ่ยของโนรีออกมา..ให้ทั้งสามคนได้ยินอยู่ในจิตสำนึก...

โดยเสียงนั้นดังกังวานมาจากเดือนเสี้ยวและดาวศุกร์....ให้เมืองและสายพินได้ยินเสียงอัน

ไพเราะนั้นอย่างชัดเจน......

....................แต่ในคืนที่สองนั้น...โนรีไม่ได้เป่าขลุ่ย..เนื่องจากนางขึ้นเกวียนกลับบ้านมา

พร้อมโมลีน้องสาว........และตี๋เล็กกับหมวยเล็กด้วยหัวใจว้าวุ่นกลับปรากฏการณ์ที่ดอก

ทานตะวันทั้งท้องทุ่งหันหน้าดอกมาสู่นางโดยละทิ้งดวงตะวันเสีย.....นางจึงนอนคิดอยู่ตลอด

คืน..จึงไม่ได้เป่าขลุ่ยเมื่อคืนนี้...แต่เสียงขลุ่ยที่เมืองได้ยินในคืนที่สองนั้น...เป็นเพราะหลวงปู่

ศุขได้ใช้ฤทธิ์ทำให้เกิดหมอกควันขึ้นที่ป่าช้า..แล้วนำพาเข้าย้อนไปในอดีตตอนกลางวันของ

วันนั้น...ซึ่งเป็นขณะที่โนรีเป่าขลุ่ยอยู่ที่ทุ่งดอกทานตะวัน....ให้เขาเห็นนางและได้ยินเสียง

ขลุ่ยที่นางเป่า....เพราะหลวงปู่ศุขหยั่งรู้ได้ว่า...จะมีเพียงผู้หญิงจันทร์เพ็ญเท่านั้นที่ดับร้อน

เมือง มีสุขได้......หลวงปู่ศุขจึงบันดาลให้เกิดขึ้น.....และพาเขากลับมาที่ป่าช้า....และหลวง

ปู่ศุขยังได้เด็ดดอกทานตะวันที่ทุ่งทานตะวันแห่งนั้นกลับมา...และนำมาใส่ถ้วยแก้ว..ให้บุญ

นำกับสมพงษ์นำมาเป็นปริศนาให้แก่เขา......ซึ่งเขาจะต้องตีปริศนาพวกนี้ให้ออก....ด้วย

หลวงปู่ศุขเองก็ต้องการดูปัญญาของเขา...ที่จะโต้ตอบกลับมา.......

 

....................เมืองพายเรือกลับมาถึงฝั่งตะวันตกหาเจ้าแต้มจนค่อนข้างมืด..ซึ่งลุงบุญกับ

เจ้าแต้มกำลังกินอาหารมื้อเย็น....ที่แม่เจ้าแต้มนำใส่ปิ่นโตมาให้กิน..และได้กลับบ้านไปแล้ว...เมื่อเขา

มาถึงสองลุงหลานจึงได้เรียกเขากินอาหารเย็นด้วยกัน...

....................ระหว่างกินอาหารมื้อเย็น..เมืองได้เอ่ยขึ้น

............................"ฟากเขาธรรมามูลซีกด้านตะวันออกเป็นทุ่งนาและป่าไม้อย่างที่น้องชาย

บอกจริง ๆ"

............................"ข้าบอกพี่ชายแล้ว...เห็นพี่ชายดูท่าจริงจัง...ข้าก็เลยไม่อยากขัดขวาง"

เจ้าแต้มเอ่ยขณะกำลังเคี้ยวข้าวเข้าปาก

............................"ทุ่งดอกทานตะวัน..ที่หลานชายต้องการไปหา..มันไม่มีที่เมืองชัยนาทแน่

นอน...เพราะสภาพที่ดินที่เมืองชัยนาทนี้เหมาะสำหรับปลูกข้าวทำนามากกว่าปลูกดอกทานตะวันเป็น

ทุ่ง ๆ" ลุงบุญออกความเห็นบ้าง

............................"ข้าพายเรือกลับมาก็คิดเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน" เมืองยอมรับความผิดพลาด

............................"ข้าจะบอกอะไรให้หลานชายฟัง..ดอกทานตะวันที่อยู่กับหลานชาย

มันจะไม่เหี่ยวเฉาหรอก"

....................เมืองแปลกใจในคำพูดของลุงบุญ..จึงเอ่ยถาม

............................"ทำไมมันจึงเป็นเช่นนั้นหรือลุง"

............................"เจ้าลองหยิบดอกทานตะวันขึ้นมาดูก่อน..ว่ามันถูกเด็ดจากต้นเมื่อ

เช้านี้มันจะเหี่ยวเฉาไหม"

....................เมืองหยุดเคี้ยวข้าวพร้อมกับวางจานข้าวลง..พร้อมกับเอามือควานไปหยิบ

ดอกทานตะวันในย่ามของตนออกมา...และเขาก็พบว่า.....ดอกทานตะวันที่เขาคิดว่า...ถูก

เด็ดเมื่อเช้านี้..และยังมียางอยู่..มันก็ยังดูสดสวยงามอยู่พร้อมกับมียางให้เห็นเหมือนเพิ่งถูก

เด็ดออกมาจากต้นใหม่ ๆ...เมืองแปลกใจจึงอุทานขึ้น

..........................."เอ๊ะ..ทำไมมันจึงไม่เหี่ยวเฉาอย่างที่ลุงบอก"

..........................."ข้าคิดว่า...หลวงปู่ศุขท่านน่าจะเด็ดดอกทานตะวันดอกนี้มาก่อนตอน

เช้าเสียอีก...และท่านต้องเสกดอกทานตะวันนี้ให้ดูผิดธรรมชาติ..เพื่อบอกกล่าวอะไร

บางอย่างแก่หลานชาย...และหลานชายไม่ยอมนึกคิดก่อน..ก็รีบเร่งค้นหามัน" ลุงบุญพูดให้

ข้อคิดแก่เมือง

.....................เมืองรู้สึกคล้อยตามที่ลุงบุญบอกว่า...ดอกทานตะวันที่ไม่ยอมเหี่ยวเฉานี้มัน

ดูผิดธรรมชาติจริง ๆ...และเขาก็เริ่มนึกถึงคำพูดของ ...สมพงษ์กับบุญนำที่เอ่ยในขณะ ...นำ

ถ้วยแก้วใส่น้ำแม่น้ำเจ้าพระยาและใส่ผ้าจีวรนำมาให้เขา..พร้อมกับถ้วยแก้วที่ใส่แม่น้ำท่าจีน

และดอกทานตะวันดอกนี้มาให้เขา...เขาไม่เคยหยิบผ้าจีวรมาดูและคลี่ออกเพื่อพิจารณาอะไร

เลย...แต่เร่งรีบตามหาทุ่งดอกทานตะวันที่เขาเชื่อว่ามันต้องอยู่แถวนี้....เพื่อการพิสูจน์และ

ค้นหา "ผู้หญิงเป่าขลุ่ยที่ทุ่งดอกทานตะวัน" คนนั้น....

........................."ทางท่านต้องเลือกเอาเอง" นั่นคือคำพูดของเด็กทั้งสอง..และเขายังไม่

เคยพิจารณาปัญหาปริศนาที่มีมาหาเขาเป็นกิจจะลักษณะเลย..กลับด่วนจากปัญหาหรือ

ปริศนานั้นมา....โดยทิ้งถ้วยแก้วทั้งสองใบไว้ที่แพ....

.....................ลุงบุญเห็นเมืองหยุดคิดไปนานจึงเอ่ยต่อความ

............................"เจ้าบุญนำกับเจ้าสมพงษ์..มันเอาดอกทานตะวันนี้มาให้หลานชายเพียง

อย่างเดียวหรือ"

............................"ไม่ใช่หรอกลุง..มันเอาใส่ถ้วยแก้วชาที่เหมือนของร้านแป๊ะเส็งที่ข้าใส่น้ำใน

แม่น้ำท่าจีนเอาไว้..และนำดอกทานตะวันดอกนี้ใส่มา.......เพื่อนำปริศนามาให้ข้าแก้"

............................"แล้วน้ำในแม่น้ำท่าจีนที่ใส่มาในถ้วยแก้ว..มันมีความหมายว่าอย่างไร

หรือ" ลุงบุญถามอย่างสนใจ

............................"มันคือ..แม่น้ำท่าจีนที่ข้าทำให้มันหยุดไหลอยู่ในแก้ว..แล้วส่งไปเป็น

คำตอบของข้าแก่หลวงปู่ศุข"

.....................คำพูดของเมือง..ทำให้ลุงบุญ..แปลกใจในเชาว์ปัญญาที่เขาตอบว่า..เขา

ทำให้แม่น้ำท่าจีนหยุดไหลได้..และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ คือ น้ำที่อยู่ในถ้วยแก้ว....และเริ่ม

สงสัยเรื่องราวระหว่างเขากับหลวงปู่ศุขว่า.."ระหว่างหลวงปู่ศุขกับเขามีอะไรกันอยู่...และ

กำลังทำอะไรกัน..ที่มีการตอบโต้กันเรื่องปริศนาเช่นนี้....ทั้ง ๆที่เมืองเพิ่งมาอยู่ที่ท่าน้ำของ

วัดนี้เพียงไม่กี่วัน..และเมืองกับหลวงปู่ศุขก็ไม่เคยพูดจาหรือใกล้ชิดใด ๆ ต่อกันมาก่อนเลย...

อีกทั้งหลวงปู่ศุขไม่เคยกระทำเช่นนี้ต่อผู้ใดมาก่อนเลย....แม้แต่เสด็จกรมหลวงชุมพรฯ"......

 

.....................เมืองจูงม้าสีนิลกลับมาที่แพ..และนำดอกทานตะวันใส่ไว้ในถ้วยแก้วอย่าง

เดิม...เขาไม่มีปัญญาที่จะขบคิดสิ่งใดต่อ............ด้วยเดินทางค้นหาทุ่งดอกทานตะวันมาทั้งวัน...

เขาอาบน้ำชำระร่างกายและนั่งมองดูดาวและเดือนในตอนกลางคืน..

.....................และค่ำคืนนี้ก็ไม่ปรากฎเสียงขลุ่ยดังแว่วมาให้เขาได้ยินแต่อย่างใด...แต่เขาได้เก็บ

เอา..."นางที่เป่าขลุ่ยที่ทุ่งดอกทานตะวัน"มาขบคิด..และพิจารณาว่า..นางอยู่ที่ไหนกัน...และเป็น

ใครมาจากไหน..ทำไมเมื่อเขาอยู่ต่อหน้านางจึงมีความสุขมาก..รู้สึกเย็นกายเย็นใจ....และค่ำคืนนี้นาง

กำลังทำอะไรอยู่หนอ..ทำไมนางจึงไม่เป่าขลุ่ยเหมือนเมื่อสองคืนที่แล้ว....นางเป็นผู้หญิงที่งด

งามมากประกอบกับเหมือนมีแสงสว่างอันเยือกเย็นอยู่ในตัวของนางที่เขาสัมผัสได้....ดอกทานตะวัน..

มันจะหันเข้าหาแสงตะวันเท่านั้น...แต่ดอกทานตะวันกลับหันหน้าดอกเข้าหานาง...แสดงว่าตัวของ

นางอาจมีแสงอะไรบางอย่างที่กระจายออกมาให้ดอกทานตะวันเห็น...และเป็นแสงที่ดอกทานตะวัน

โหยหายิ่งกว่าแสงตะวัน..........เขานั่งคิดพิจารณาแต่ผู้หญิงคนนั้น..โดยไม่ได้สนใจที่จะแก้ไข

ปริศนาที่ว่า"ทางท่านต้องเลือกเอาเอง"และอะไรคือสิ่งที่เป็นทางและให้เขาเลือกระหว่าง "ถ้วยจีวร

ที่ยาว 1 ศอกม้วนอยู่ภายในแก้วซึ่งเขาไม่เคยคลี่ออกดู..และไม่รู้ว่ามันยาวเท่าไร"

กับ..."ดอกทานตะวันในถ้วยแก้วที่ยังสดสวยอยู่ตลอดเวลาไม่มีวันเหี่ยว"...........หลวงปู่ศุข

จะบอกอะไรแก่เขาแน่..และจะให้เขาแก้ปริศนาตอบท่านอย่างไร............

.....................เมืองครุ่นคิดจนหลับไป....และมาตื่นขึ้นอีกในตอนเช้าเมื่อได้ยินเสียงระฆังวัดอู่

ทองคลองมะขามเฒ่าตีบอกเวลาแก่พระภิกษุสงฆ์ภายในวัด.........

 

.............ตอนที่ 98 ปริศนาผ้าจีวรของหลวงปู่ศุข............




....................รุ่งเช้าแสงอาทิตย์อ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในแพต้องกับผ้าจีวรที่ยังอยู่ในถ้วย

แก้วชาใส่น้ำใบนั้น..และยังสาดส่องมาถึงดอกทานตะวันที่ยังคงเหลืองสดอยู่ทั้งดอกและก้าน...

....................ผ้าจีวรต้องแสงอาทิตย์ทำให้ขับสีสว่างขึ้น..แลดูสดใส..เขาหันขึ้นไปมองถนนริม

แม่น้ำที่..หลวงปู่ศุขและพระพร้อมเด็กวัดทั้งสอง..เดินเรียงแถวผ่านไป..เขามองดูหลวงปู่ด้วยความ

ศรัทธาและชื่นชม..และคิดอยู่ในใจว่า ."หลวงปู่ศุขช่างเป็นพระภิกษุที่ลึกซึ้งทางปัญญา..และให้

ปริศนาให้เขาแก้อย่างลึกซึ้งมาก...เขาอาจจะจนปัญญาในการขบคิด..แต่เมื่อเขาเห็นดอก

ทานตะวัน..ดอกนั้นที่อยู่ในถ้วยแก้ว..พร้อมทั้งนึกถึงภาพดอกทานตะวันที่มันหันหน้าสู้กับ

ดวงอาทิตย์..ตามธรรมชาติของมัน....ทำให้เขาเริ่มคิดถึงตัวของเขา..ที่เคยสู้จ้องมองดวง

อาทิตย์..มันช่างเหมือนกับเขาเหลือเกิน"......ซึ่งอาการของดอกทานตะวันที่สู้กับดวงอาทิตย์

นี้ "พี่เณร"..เคยทำนายไว้และพูดกับภูผาว่า..."ดอกทานตะวัน" เป็นดอกไม้ที่สู้กับดวง

อาทิตย์...มันเป็นดอกไม้แห่งสัญญลักษณ์ของบุรุษดาวราหู"...และพี่เณรเชื่อว่า...เขาจะมา

ปรากฏกายอยู่ที่ทุ่งดอกทานตะวันนี้..เมื่อเขาได้โคจรมาที่เมืองสุราษฎร์ธานี....

....................การที่เมืองเห็นดอกทานตะวัน..ดอกไม้แห่งการต่อสู้ทำให้เขาเริ่มที่จะมีกำลังใจใน

การขบคิดแก้ปัญหาต่อไป.....

....................เมืองเดินเขาไปหยิบจีวรของหลวงปู่ศุขที่อยู่ในถ้วยแก้ว..ออกมาคลี่ดูจากที่

ม้วนเป็นวงกลมออก..เขาก็เห็นว่าผ้าจีวรนี้มีความยาวมาก...ผ้าจีวรมีขนาดเท่ากันคือกว้าง

ราว 1 นิ้วฟุตตลอด...และยาวราว 2 ฟุตหรือ 1 ศอก...

...................."ผ้าจีวร" โดยทั่วไปตีความหมายได้ว่า "สิ่งนี้คือของสูงอันควรค่าแก่

การนอบน้อม...ด้วยคือผ้าที่..พระพุทธองค์ก็ใช้ห่มดอง..ตลอดจนถึงพระภิกษุสาวก...และตัว

หลวงปู่ศุขเอง..ก็ห่มผ้าจีวรนี้...เขาสังเกตว่ามันเก่าและเป็นจีวรที่ใช้แล้ว...และคิดว่า"ต้อง

เป็นผ้าจีวรเก่าที่หลวงปู่ศุขเคยใช้มาแล้ว"...ผ้าจีวรนี้นอกจากตีความว่าเป็นของสูงแล้ว...ยัง

น่าจะหมายถึงหลวงปู่ศุขผู้ที่ให้ผ้าและตัดผ้าเป็นรูปสี่เหลี่ยมยาวอย่างสวยงาม....แสดงให้เห็น

ว่า"หลวงปู่ศุขตั้งใจทำมาให้เขาเป็นปริศนาอย่างมากด้วยมือของหลวงปู่ศุขเอง.."...."จีวรนี้

คือสิ่งที่ล้ำค่ามาก".......

....................การค่อย ๆคิดของเมือง ค่อย ๆตีความไป..ชักจะเข้าร่องเข้ารอย..เป็นบาง

ส่วนแล้ว........

 

.....................เมืองย้อนกลับไปคิดถึงที่บุญนำและสมพงษ์ปีนไปบนต้นยางสูง

แล้วตะโกนบอกว่า"ทำไมข้าอยู่ต่ำเช่นนี้"...ทำให้เขาพอจะมองออกว่า"บุคคลที่อยู่ต่ำนั้น"...

เมื่อเขาพูดทวนคำว่า "ทำไมข้าอยู่ต่ำเช่นนี้"......คำว่า"ข้า"...ที่แต่เดิมคือ"บุญนำ" และ"สม

พงษ์"เป็นคนพูดย่อมหมายถึง บุญนำและสมพงษ์...แต่เมื่อเมืองเป็นคนพูด...คำว่า"ข้า"ก็

กลับกลายเป็นตัวของ"เมืองเอง"

.....................คำว่า"ทำไมข้าอยู่ต่ำเช่นนี้"...ก็คือ.."ทำไมเมืองอยู่ต่ำเช่นนี้"..และอาการ

ที่อยู่ในที่สูงกลับบอกว่าตนเองอยู่ต่ำ...ประกอบกับ"ผ้าจีวรผืนนี้" คือของสูง....ย่อมหมายถึง

หลวงปู่ศุขมองเห็นภาวะของเขานั้นอยู่ในสภาพที่ตกต่ำ..หลวงปู่ศุขจึงเหมือนให้บุญนำและสม

พงษ์ไปบอกกับเขาให้ดูตัวเขา...เหมือนกับให้คิดว่า..เมื่อตนเองอยู่ในสภาพที่ตกต่ำ..ควร

กระทำตนเช่นไร....

.....................การที่หลวงปู่ศุขนำผ้าจีวรมาเป็นปริศนาและให้เด็กสองคนปีนไปในที่สูง...ก็

เพื่อต้องการช่วยให้เขาสูงขึ้น...สูงด้วยคุณธรรมของพระพุทธองค์ประการหนึ่ง.......

.....................เขาพิจารณาผ้าจีวรที่เก่าผืนนั้น...ทำไมต้องกว้าง 1 นิ้วตลอดผืนและยาว

2 ฟุตหรือ 1 ศอก....และเมืองก็เริ่มคิดต่อไปว่า..."เศษผ้าจีวรผืนนี้หลวงปู่ศุขเคยห่มดอง

อยู่...มันเคยอยู่กับหลวงปู่ศุข....ฉะนั้นการให้ผ้าจีวรที่เคยอยู่กับหลวงปู่ศุข....น่าจะหมายถึง

คำว่า " อยู่กับหลวงปู่ศุข " อย่างแน่นอน......และการที่มันเป็นผ้าจีวร..น่าจะชี้ทางให้เห็นใน

ลักษณะทางธรรมมากกว่าอื่นใด..ดังนั้นส่วนแรกที่เขาตีความหมายของผ้าจีวรของหลวงปู่ศุข

ก็คือ "อยู่ศึกษาธรรมอันเป็นของสูงกับหลวงปู่ศุข"............อันเป็นทางเลือกหนึ่งที่หลวงปู่ชี้

ทางให้

....................เมืองคิดต่อไปว่า..การที่หลวงปู่ตัดจีวรขนาดกว้าง 1 นิ้วและไล่ตัดยาวเป็น

ระเบียบถึง 2 ฟุต....ทำให้เขามองและคิดว่า "น่าจะหมายถึงระยะเวลาที่หลวงปู่กำหนดคือ 2

ฟุต" คืออะไร เป็น"วัน" ,"เดือน" หรือ"ปี"...เมืองมองด้านกว้างที่เท่ากัน 1 นิ้วทั้งสองด้าน...

ในที่สุด..เขาก็เดาเอาว่า......ผ้ายาวให้นับเป็นนิ้ว....และ 2 ฟุตก็คือ 24 นิ้ว".......

....................และในเช้านั้นเอง..เมืองก็ตีความหมายได้ว่า นิ้วที่เอ่ยถึงนี้น่าจะเป็นเดือน....

ดังนั้น 24 นิ้วก็คือ 24 เดือน......ความหมายของการให้ผ้าจีวรผืนนี้เป็นทางเลือกปริศนาที่

รวมกับแม่น้ำหยุดไหล.....มันก็คือ..."ให้เจ้าหยุดอยู่ศึกษาธรรมอันเป็นของสูงกับหลวงปู่ศุข

เป็นระยะเวลา 24 เดือนหรือ 2 ปี......"

.....................นี่คือคำพูดของหลวงปู่ศุขที่ให้ปริศนามาบอกแก่เขาให้เขาขบคิดและเป็น

ทางเลือกหนึ่ง....ซึ่งเขาจะเลือกหรือไม่ก็คงต้องดูปริศนา"ดอกทานตะวันในถ้วยแก้วให้ได้

ก่อน..ว่ามันคือปริศนาอะไร"................

 

..........ตอนที่ 99 ปริศนาดอกทานตะวันในถ้วยแก้ว..........




.....................เมืองหันกลับมาพิจารณาดอกทานตะวันในถ้วยแก้วที่ใส่น้ำในแม่น้ำท่าจีน

อันเป็นปริศนาที่หลวงปู่ศุขส่งมาให้เขาเลือก.....

.....................เขาได้ความหมายของดอกทานตะวันว่าคือการสู้ไม่ใช่ถ้อยหลัง..การสู้ก็คือ การไป

ข้างหน้า...ในความหมายของดอกทานตะวันที่เมืองคิดได้...การไปข้างหน้าก็คือ "การเดินทาง"....

เขาเริ่มอ่านใจของหลวงปู่ศุขว่า.....สิ่งที่หลวงปู่ให้เขาหยุดเสมือนที่เด็กน้อยทั้งสองบอกให้แม่

น้ำหยุดไหล......ก็คือให้เขาหยุดพิจารณาเพื่อ 2 ปริศนา คือ "หยุด" กับ "เดินทาง"

....................จะเห็นว่า..หลวงปู่ศุขไม่เคยให้ปริศนาเพื่อให้เขาเดินทางกลับเมืองน่านเลย...และ

หลวงปู่ศุขเองในใจของท่านไม่ต้องการให้บุรุษราชสีห์ในความฝันของท่านผู้นี้..เดินทางกลับ

ไปเมืองน่านเลย....เพราะท่านเริ่มหยั่งรู้มาว่า "เมืองน่านคือจุดจบของชีวิตเขา"..........และ

ท่านเริ่มเห็นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นเมื่อเขาจากมาจากเมืองน่านว่า"ขุนทัพ"บิดาของเมือง มีสุข

ต้องจบชีวิตลงอย่างแน่นอน...และหากเขาไม่มีธรรมของพระพุทธองค์เป็นเครื่องชี้นำทาง

ชีวิต.....เป็นการอยากที่จะห้ามบุรุษผู้นี้ผู้ที่มีความบ้าระห่ำทนงตัวและเจ้าปัญญากลับไปสู้รบ

กับกองกำลังพม่า......ที่เมืองน่าน.......หากรู้ว่า "ผู้ที่ทำให้บิดาเขาเสียชีวิตคือใคร"....

.....................การหยุดนั้น คือ หยุดอยู่เพื่อศึกษาธรรมอันเป็นของสูงกับหลวงปู่ศุขเป็น

ระยะเวลา 24 เดือนหรือ 2 ปี".........การเดินทางที่ส่งมาบอกด้วยดอกทานตะวัน....หากเป็น

การเดินทางตามธรรมชาติหรือธรรมดา...ดอกทานตะวันดอกนี้จะต้องเหี่ยวตามกาลเวลา....

แต่ดอกทานตะวันกลับยังคงสวยสดงดงามอยู่แสดงว่า...หลวงปู่ต้องใช้ฤทธิ์สกดให้ดอก

ทานตะวันนี้คงอยู่สภาพเดิมนับตั้งแต่เด็ดมา....ย่อมน่าจะมีความหมายถึง การเดินทางที่ไป

ด้วยฤทธิ์...และเป้าหมายจะเป็นที่อื่นไม่ได้...นอกจาก"ทุ่งดอกทานตะวันทุ่งนั้น"....ที่หลวงปู่

ศุขเคยใช้ฤทธิ์นำพาเขาไปแล้ว....เป็นเสมือนทดลองให้เขาไปดู......

....................ดังนั้นในปริศนาของดอกทานตะวันที่อยู่ในถ้วยแก้ว...เขาตีความปริศนาได้

ว่า ...."การเดินทางโดยใช้อิทธิฤทธิ์ไปที่ทุ่งดอกทานตะวัน"...ทุ่งดอกทานตะวันทุ่ง

นั้น...."ผู้หญิงงดงามที่เป่าขลุ่ย"....เมืองเอ่ยถึงนางอย่างแผ่วเบา...ถ้าเขาได้ไปที่ทุ่งดอก

ทานตะวันนั้น..เขาจะต้องพบนาง...

....................ระหว่าง "การอยู่กับหลวงปู่ศุขเพื่อศึกษาธรรม 2 ปี" กับ "การเดินทางโดย

ใช้อิทธิฤทธิ์ไปที่ทุ่งดอกทานตะวัน"...เขาจะเลือกสิ่งใด....

....................เมืองพิจารณาว่า..การได้อยู่กับหลวงปู่ศุขนั้นช่างเป็นบุญวาสนาเป็นความ

โชคดี...เหมือนกับเสด็จกรมหลวงชุมพรฯได้มีวาสนากับท่าน...ในส่วนของเสด็จท่าน..หลวงปู่

ศุขมุ่งสอนในทางไสยเวทอิทธิฤทธิ์คาถาอาคมต่าง ๆ....แต่ในส่วนของเขาหลวงปู่ต้องการ

สอนในทางธรรมแก่เขา...อันเป็นทางแห่งปัญญา..ขนาดท่านสร้างปริศนามาให้เขาขบคิด

อย่างลึกซึ้ง...น่าจะบอกถึงความเป็นยอดนักปรัชญาของหลวงปู่ศุข....ซึ่งหากเขาพลาดจาก

หลวงปู่ศุขไปเสียแล้ว...ในชีวิตนี้เขาจะมีโอกาสอีกหรือ......เขาจะต้องได้รับคำสั่งสอนและคำ

แนะนำที่วิเศษในทางธรรมอย่างแน่นอน.....ในชีวิตนี้หากขาดธรรมในการชี้นำวิถีแห่งชีวิต

เสียแล้ว....ก็เหมือนกับการเดินทางที่มืดมน...ที่เหมือนกับเขาเดินทางมาตามลำน้ำน่าน..เจ้า

พระยา...เรื่อยมาอย่างไร้จุดหมายปลายทาง.......

....................แต่การที่ได้พบผู้หญิงที่เป่าขลุ่ยในทุ่งดอกทานตะวันนั้น...เขามีความ

สุขอย่างมาก....ด้วยความเยือกเย็นของนางที่เขาสัมผัส...ความงดงามที่หาหญิงใดเทียบ

ได้...เสียงขลุ่ยอันไพเราะ...และดอกทานตะวันที่หันหน้าดอกเข้าหานางดุจดังทหารกอง

เกียรติยศทำความเคารพผู้บังคับบัญชาตอนตรวจแถว...มันคืออะไร...เป็นสิ่งที่ท้าทายให้เขา

ค้นหา....เขาจะทิ้งความสุขที่ได้พบนางและฟังเสียงขลุ่ยจากนางไปได้เช่นไร...ปริศนา

แห่งดอกทานตะวันที่ผิดธรรมชาติเป็นสิ่งที่ท้าทายให้เขาเดินทางไปพิสูจน์เขาจะทิ้งมันกระนั้น

หรือ.....

....................."ทางท่านต้องเลือกเอาเอง" ที่เด็กน้อยทั้งสองย้ำบอกเขาตอนให้ถ้วยแก้ว

ทั้งสองใบกลับคืนมา....แล้วเขาจะเลือกสิ่งใดเล่า......

.....................เมืองขบคิดปริศนาทั้งสองออกแล้วเหลืออยู่ที่การเลือก..ว่าเขาจะเลือกอย่าง

ใด.....เมืองวางถ้วยแก้วดอกทานตะวันลง....และดื่มเหล้าไปหลายอึก..และก็จูงม้าสีนิล...ลง

มาจากแพ..เพื่อจะเดินทางเข้าตลาดวัดสิงห์...ด้วยคิดว่า..จะขอใช้เวลาในการคิดเลือกทาง

ไปก่อน........แล้วจึงจะให้คำตอบแก่หลวงปู่ศุข.....

 

......................ตอนที่ 100 ทางที่ข้าเลือก..................




....................เมืองกำลังขบคิดว่า"เขาจะเลือกทางไหน"..ในปริศนาที่หลวงปู่ศุขส่งมา...

ทำไมถึงต้องมีเหตุการณ์ให้เลือกอยู่เสมอในชีวิตของเขา..นับตั้งแต่อยู่เมืองน่านมา......

....................ซึ่งท่านผู้อ่านอาจเทียบเคียงกับเรื่องที่เล่ามาในซีกของเมืองสุราษฎร์ธานี...อาจพบ

คำตอบแล้วว่า "เมือง มีสุขเลือกทางใด"เพราะว่าเมื่อท่านได้อ่านเรื่องราวซีกของเมืองสุราษฎร์

ธานี..ในปีพ.ศ.2462 ถึง 2464 ในปัจจุบันในซีกเมืองสุราษฎร์ธานี..จะเห็นว่าไม่มีเรื่องราวของ

เขาปรากฎขึ้นในช่วงระยะเวลาดังกล่าวเลย..........แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า..ไม่มีเมือง มีสุข ในวิถี

ชีวิตของเมืองสุราษฎร์ธานี...ด้วยหลักฐานที่ยืนยันก็คือ"อนุสรณ์ความทรงจำของฉันเพื่อ

เธอ"......ที่ปรากฎอยู่ที่บริเวณหลุมฝังศพของโนรี...แต่เขาจะได้มายังแดนใต้ได้อย่างไร..

เมื่อไรก็คงแล้วแต่ปริศนาแนวทางวิถีชีวิตของเขา.......

....................การที่เขาเลือกที่จะอยู่กับหลวงปู่ศุขเพราะเหตุใด...มาดูกันต่อไปครับ...

....................เมืองนั่งม้าเดินเยาะผ่านไปในระยะไกลจากกุฏิของหลวงปู่ศุข...ซึ่งขณะนั้นหลวงปู่

ศุขนั่งมองเขาจากกุฏิทรงสูงนั้น..และหยั่งรู้จิตใจว่า..เขากำลังจะเลือกทาง..แต่เขาจะให้คำตอบในการ

เลือกทางอย่างไร...หลวงปู่ศุขรู้วาระจิตใจว่า..บุรุษราชสีห์ผู้รุ่มร้อนคนนี้..เมื่อพบความเย็นของผู้หญิง

จันทร์เพ็ญ..ย่อมทำให้เขาสงบระงับได้..แต่เป็นการระงับไปอีกวิถีชีวิตหนึ่ง...ซึ่งเขาจะไม่สามารถเกิด

ปัญญาในการเรียนรู้ธรรมชาติของตนเองและสิ่งที่เป็นไปในโลกอย่างแจ้งชัด....โดยเฉพาะหลักการ

ปกครองอันเป็นธรรมของพระราชา...นั้นคือ "ทศพิธราชธรรม"...ซึ่งเขาจะต้องศึกษาและปฏิบัติให้

ได้..เพื่อที่จะขึ้นเป็นกษัตริย์ของเมืองพม่าที่ดีในอนาคต...ดังคำบอกเล่าของ "พระมหาอุปราชา"

....................หลวงปู่ศุขคิดว่า ฝึกสัตว์ป่าที่ไม่มีปัญญาเช่น ลิง ช้าง บ่าง ชะนี..ยังฝีกง่ายกว่าพญา

ราชสีห์ซึ่งมีทั้งกำลัง..และสติปัญญา..ที่อ่านความลวงความหลอกได้...สติปัญญาของคนผู้นี้มีแนว

โน้มที่จะเหนือกว่าอุบายของผู้เป็นอาจารย์......การจะใช้อุบายแก่เขา..เขาจะหยุดขบคิดจน

ได้ความ........อันเป็นลักษณะของจริตของเขาอยากแก่การหลอกล่อ......

.....................แต่ถ้าเขาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ความงามและความเยือกเย็นของ

นาง...จะทำให้เขาติดสุขจนไม่อาจจะขบคิดสิ่งใดให้วุ่นวาย...อีกไม่นานนางก็จะเป็นผู้เข้าใจ

วิถีแห่งธรรม...ด้วยพ่อท่านแห่งวัดโนรีนราราม..คงอบรมเพาะบ่มทางธรรมให้แก่นางจนนาง

งามทั้งร่างกายและจิตใจ.......ด้วยนางอาจจะเป็นผู้ให้ธรรมแก่เขา...ได้ชัดเจน....ถ้าเจ้า

เลือกดอกทานตะวัน..ในเวลานี้..คงไม่ควรหรอกบุรุษราชสีห์...เพราะนางผู้นี้ยังมิได้แตกฉาน

ทางธรรมใด ๆเลย....เจ้าควรอยู่กับข้าให้รู้ดำรู้แดงไปก่อน....หลวงปู่ศุขนั่งคิดรำพึง

รำพัน......ถึงการตัดสินใจของเขา......

 

.....................การคิดของหลวงปู่ศุขในขณะที่จ้องมองดูเมืองอยู่ในระยะไกล...กลับเป็นกระแสจิต

ที่กระทบภายในใจของเขา...จนเขารู้สึกว่ามีใครบ้างคนจ้องมองเขาอยู่ในระยะไกล....เขาจึงเหลียวหัน

มาทางกุฏิของหลวงปู่ศุขก็พบว่า..หลวงปู่ศุขกำลังจ้องมองดูเขาอยู่....เขาไม่หลบสายตาแต่ก็จ้องมอง

ดูหลวงปู่ศุข..เหมือนกับจะขอความเห็นจากท่านว่าเขาควรเลือกสิ่งใด....แต่เมื่อคิดถึงปริศนาที่ว่า

"ทางเจ้าต้องเลือกเอาเอง"..เขาจึงหันหน้ากลับและเดินม้าไปตลาดวัดสิงห์อย่างช้า ๆ

....................เมืองมาถึงตลาดวัดสิงห์ก็ตรงไปที่ร้านแป๊ะเส็ง....เขามองดูผู้คนที่เดินไปมาขวัก

ไขว่ก็ให้รู้สึกสับสนและแย่ทางความคิดเข้าไปอีก...ด้วยรู้สึกว่าที่ใดมีคนที่นั่นย่อมวุ่นวายนัก.....เขาสั่ง

น้ำชาจีนมาดื่มเพื่อแก้ดับกระหาย...เจ๊เหมยเป็นผู้ที่ยกชามาให้เมืองแล้วนางได้เอ่ยแก่เขาว่า

............................"ท่านมาอยู่นี่ได้หลายวันแล้ว...รู้สึกชอบที่นี่บ้างไหม"

............................"ข้ารู้สึกชอบที่นี่เหมือนกัน..และชอบมากตรงที่เมืองชัยนาทนี้...มีแม่น้ำเจ้า

พระยากันแยกแผ่นดินออกเป็นสองฝั่ง..ฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก..เหมือนกับเมืองน่านที่ข้าจากมา

เลย" เมืองอธิบาย

............................"ท่านอยู่เมืองน่าน..อยู่ฝั่งตะวันตกหรือฝั่งตะวันออก" เหมยถาม

............................"ข้าอยู่ฝั่งตะวันออก..และก็เคยมาอยู่ฝั่งตะวันตกด้วยเช่นกัน"

............................"แล้วเมืองน่านของท่านแตกต่างจาก..เมืองชัยนาทอย่างไร"

............................"แตกต่างตรงความเจริญกระมั้ง...ข้าเห็นที่นี่มีคนมากมายกว่าเมืองน่าน...ที่

ไหนเป็นที่เจริญย่อมเป็นสิ่งที่ผู้คนปรารถนาที่จะไป" เมืองตอบเพื่อยืนยันว่าชัยนาทเจริญกว่าเมืองน่าน

............................"แล้วท่านไม่อยากกลับไปเมืองน่านของท่านหรือ" เหมยถามแทงใจดำ....

....................ด้วยเมืองนั้นมีความประสงค์จะกลับเมืองน่านอย่างแรงกล้า...เขาถึงกับอธิษฐานต่อ

หลวงพ่อธรรมจักร..ขอให้เขาได้กลับเมืองน่าน...แต่ในขณะที่หลวงปู่ศุขไม่มีความต้องการให้เขากลับ

ไปเหยียบเมืองน่านอีกเลย...ด้วยเหตุที่กล่าวมาตอนก่อนหน้านั้น

............................"ข้าอยากกลับเมืองน่านเป็นที่สุด...แต่ตอนนี้ข้าจำเป็นต้องขบคิดอะไร

บ้างอย่าง"

....................สาวเหมยพยักหน้าอย่างเข้าใจ..แล้วเดินไปเก็บแก้วที่โต๊ะอื่น...เป็นขณะเดียวกับทิด

ด้วงเดินเข้ามาในร้านกับตาเข่ง.........ทิดด้วงได้เอ่ยทักเมือง

............................"เป็นไงบ้างน้องชาย...ได้ข่าวว่าเจ้าแต้มกับลุงบุญพาไปถึงเขาธรรมมามูล

เลยหรือ...และได้เห็นหลวงพ่อธรรมจักรไหม"

............................"ถูกต้องแล้วทิดด้วง...ข้าเห็นหลวงพ่อธรรมจักร มีอะไรหรือ"

............................"ก็หลวงปู่ศุขท่านปลุกเสกเหรียญหลวงพ่อธรรมจักรเอาไว้..เห็นว่าท่านจะนำ

ไปให้เสด็จในกรมที่กรุงเทพในวันไหว้ครูที่วังเสด็จท่านที่จะถึงนี้"

....................ทิดด้วงรู้ดีว่า เสด็จในกรมจะจัดไหว้ครูทุกปีและก็จะต้องนิมนต์หลวงปู่ศุขให้ขึ้นไป

ทำพิธีที่วังของท่าน

............................"ไหว้ครูหรือ" เมืองเอ่ยทวนคำ............

 

.....................คำว่า "ครู" และการไหว้ครู..เป็นสิ่งที่สดุดใจของเมืองอย่างมาก..และเมื่อได้รับคำ

บอกเล่าจากทิดด้วงว่า...เสด็จในกรมหลวงชุมพรฯ ซึ่งเป็นพระโอรสพระปิยมหาราชและพระเชษฐาของ

ในหลวง...ยังทรงให้ความสำคัญและเคารพต่อครูบาอาจารย์เช่นหลวงปู่ศุขเช่นนี้...เขาเองจึงย้อน

รำลึกไปในสมัยเด็กซึ่งเขาก็เคยมีครูที่อบรมสั่งสอน..แต่เขาเองก็ไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าใดนักในคำสอน

ของครูบาอาจารย์...ด้วยความที่มีปัญญามาแต่วัยเด็กทำให้เขาเป็นคนที่ทนงตัว...แต่ด้วยความโอบ

อ้อมอารีย์ของเขา....บรรดาพวกหมู่และคนในปกครองของเขาในฝั่งตะวันออกของแม่น้ำน่าน.....จึง

ไม่ค่อยจะถือสาในความทนงตัวของเขาเท่าใดนัก.......และเขาเป็นผู้ที่มองข้ามความกตัญญูของครูบา

อาจารย์มาโดยตลอด...แม้แต่หลวงปู่ศุขที่กำลังจะมอบวิชาความรู้ให้แก่เขา......ด้วยการส่งปริศนา

หลาย ๆอย่างมายังเขา....เขาก็ตอบโต้หลวงปู่ศุขอย่างสุดฤทธิ์สุดเดชเช่นกัน...ถ้าหลวงปู่ศุขไม่มี

ความเมตตาต่อเขาเสียแล้ว...หลวงปู่ศุขคงไม่เอื้ออาทร..ต่อเขาเลย...คงจะปล่อยเขาไปตาม

ยถากรรม.....แต่หลวงปู่ศุขท่านหยั่งรู้วิสัยของเขาและท่านก็คิดอยู่ในใจตลอดเวลาว่า"ทำเช่นไรที่

ท่านจะกำราบบุรุษราชสีห์ผู้นี้ให้เชื่อง..เช่น ช้าง ม้า วัว ควายทั้งหลาย"...หลวงปู่ศุขจึง

พยายามต้อนเขาด้วยปริศนาหรือปัญหา...ด้วยถ้าขบคิดปัญหาให้ลึกซึ้งให้เขาตอบ...เขาจะ

มุ่งมั่นที่จะสู้ด้วยปัญญากับท่าน....เขาคงเป็นศิษย์คนเดียวที่ก่อนจะมาเป็นศิษย์ได้ต้องลอง

ปัญญากับผู้เป็นอาจารย์..และแน่นอนเมื่อใดที่หลวงปู่ศุขชนะเขา.........เขาจะต้องยอม

ศิโรราบและหยุดความทนงของเขาทันที.......

............................"ขนาดเป็นถึงเจ้าแล้วยังไหว้ครูหรือนี่" เมืองอุทานให้ทิดด้วงได้ยิน

.....................ทิดด้วงมองหน้าเขา..แล้วเอ่ยขึ้น

............................."อย่าว่าแต่เจ้าเลยคนทั่วไป..ในหมู่บ้านนี้ต่างก็มีการไหว้ครูและพิธีไหว้ครู

ทั้งนั้นแหละ..แม้แต่ที่โรงเรียน..ก่อนเรียนก็ต้องไหว้ครู...หรือน้องชายไม่เคยทำพิธีไหว้ครูเลยหรือ"

.....................เมืองส่ายหน้าแล้วเอ่ยตอบ

............................."ข้าไม่เคยทำพิธีไหว้ครูมาก่อนเลย"

.....................ตาเข่งมองหน้าเมืองแล้วชี้แนะ

............................."หลานชาย..ครูนั้นเป็นของสูงที่เราควรเคารพบูชา..อันดับหนึ่งคือบิดา

มารดาของเราที่เป็นครูคนแรก...ถ้าไม่มีคนสอนให้เจ้ากินข้าว..เจ้าจะกินข้าวเป็นไหม....ถ้าไม่มี

คนสอนให้เจ้าเดินเจ้าจะเดินเป็นไหม"

.....................เมืองสลดกับคำพูดของตาเข่ง..และเมื่อเอ่ยถึงบิดามารดาขึ้นมา..เขารู้สึกคิด

ถึงบิดามารดาของเขาอย่างจับใจ

............................"เสด็จท่านรู้สำนึกในบุญคุณของหลวงปู่ศุขที่เมตตาสั่งสอนสรรพวิชา

ให้แก่พระองค์ท่าน....ท่านไม่เคยลืมและท่านก็แสดงความกตัญญูของท่านด้วยการจัดพิธี

ไหว้ครูทุกปี...นอกจากนี้ท่านยังถวายเรือสำปั้นอย่างดีให้หลวงปู่ศุขเป็นพาหนะในการใช้เดิน

ทางไปบางกอก" ทิดด้วงอธิบายถึงคุณความดีของเสด็จท่าน

.....................ยิ่งทิดด้วงสาธยายถึงคุณความดีที่เสด็จท่านมีต่อหลวงปู่ศุข..คำพูดของ

ทิดด้วงยิ่งไปกระแทกหัวใจของเขา..ที่ไม่เคยมีหัวใจให้แก่ครูคนไหนเลย

.....................เขาเริ่มคิดว่า..เขาควรมีครูที่รักและเมตตาในตัวเขา..และเป็นผู้ที่เขาควรให้

การรักเคารพเฉกเช่น...หลวงปู่ศุขและเสด็จในกรม...

 

....................คิดดังนั้น..เขาจึงมีความคิดที่จะถวายตัวเป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่ศุขโดยอยู่กับท่าน

เป็นเวลา 2 ปี..แต่เขาเองก็ตัดใจจากทางเลือกที่สองคือ ทุ่งดอกทานตะวันไม่ได้....

....................เขาควบม้าออกไปยังท้องทุ่งของแขวงเมืองวัดสิงห์...จนเวลาใกล้พลบค่ำ...เขาจึง

รีบเดินทางกลับ...ด้วยคิดว่า..เขามีคำตอบที่จะให้หลวงปู่ศุขแล้ว....

....................เมื่อมาถึงที่แพ..เขานำลูกธนูดอกหนึ่งออกมา..และนำพาจีวรที่เปียกน้ำอยู่ใน

แก้วมัดพันผูกเข้ากับปลายแหลมของลูกธนูเป็นเงื่อนตาย..แล้วปล่อยชายผ้าจีวรให้ยาวทั้ง

สองชาย............แล้วเขาได้นำดอกทานตะวันที่ยังคงสวยสดงดงามอยู่..นำดอกของมันผูก

มัดเข้ากับท้ายของลูกธนูโดยหันหน้าดอกไว้ท้ายลูกธนู

....................เขาคิดว่า"หากหลวงปู่ศุขอ่านปริศนาคำตอบที่เขาให้ไปได้..เขาก็จะอยู่กับ

หลวงปู่ศุขและถวายตัวเป็นศิษย์ของท่านต่อไป"

.....................เมืองนำคันธนูออกมาพร้อมกับถือดอกธนูดอกนั้น.....แล้วขึ้นม้าควบออก

ไปที่กุฏิของหลวงปู่ศุข...เขาควบม้าวนทักษิณารอบกุฏิของหลวงปู่ศุข 3 รอบ....แล้วควบออก

ไปจากกุฏิโดยเร็ว...และเขาได้ยิงธนูดอกนั้นอย่างเต็มแรง..เป้าหมายคือต้นไม้สูงใหญ่ข้างกุฏิ

ของหลวงปู่ศุข

.....................ลูกธนูที่มีผ้าจีวรผูกอยู่บริเวณปลายแหลมและมีดอกทานตะวันผูกอยู่

ท้าย...ได้พุ่งเข้าหาเป้าอย่างแรง.......และปักตรงกึ่งกลางต้นไม้ใหญ่..ลูกธนูที่ปักอยู่..มี

ความสูงอยู่ในระดับเดียวกับพื้นกระดานของกุฏิหลวงปู่ศุข....ทันทีที่ลูกธนูปักอยู่...ก็ได้เกิด

กระแสลมแรงพัดเข้าหาลูกธนูดอกนั้น....ผ้าจีวรปลิวไสวพัดไปมาอย่างสวยงาม........."นี่คือ

ทางเลือกของข้า" เมืองเอ่ยวาจาอยู่ในใจ...และควบม้าออกไปยังท้องทุ่งของแขวงเมืองวัด

สิงห์..เพื่อดูดวงตะวันที่กำลังจะตกดินทันที................