พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ ๖. อาสิงสวรรค

<CENTER> พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑</CENTER>


<CENTER>๖. อาสิงสวรรค


</CENTER><CENTER>๑. มหาสีลวชาดก


</CENTER><CENTER>ความสำเร็จเกิดจากความพยายาม
</CENTER>[๕๑] บุรุษผู้เป็นบัณฑิตควรมุ่งหมายไปกว่าจะสำเร็จผล ไม่ควรจะท้อถอย
ดูเราเป็นตัวอย่าง เราปรารถนาอย่างใดได้อย่างนั้น.



<CENTER>จบ มหาสีลวชาดกที่ ๑.</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER><CENTER>๒. จูฬชนกชาดก


</CENTER><CENTER>เป็นคนควรพยายามร่ำไป
</CENTER>[๕๒] บุรุษผู้เป็นบัณฑิตพึงพยายามไปกว่าประโยชน์จะสำเร็จ ไม่ควรท้อถอย
ดูเราขึ้นจากน้ำสู่บกได้เป็นตัวอย่างเถิด.


<CENTER>จบ จูฬชนกชาดกที่ ๒.
</CENTER>


<CENTER>๓. ปุณณปาติชาดก


</CENTER><CENTER>การกล่าวถ้อยคำไม่จริง
</CENTER>[๕๓] ไหสุราทั้งหลาย ยังเต็มอยู่อย่างเดิม ถ้อยคำที่ท่านกล่าวนี้ไม่เป็นจริง
เราจึงรู้ได้ด้วยเหตุนี้ว่า สุรานี้เป็นสุราไม่ดีแน่.


<CENTER>จบ ปุณณปาติชาดกที่ ๓.
</CENTER>


</CENTER><CENTER><CENTER>๔. ผลชาดก


</CENTER><CENTER>การรู้จักผลไม้
</CENTER>[๕๔] ต้นไม้นี้ขึ้นก็ไม่ยาก ทั้งอยู่ไม่ไกลบ้าน เราจึงรู้ได้ด้วยเหตุนี้ว่า ต้นไม้นี้
ไม่ใช่ต้นไม้มีผลอร่อย.


<CENTER>จบ ผลชาดกที่ ๔.
</CENTER>


<CENTER>๕. ปัญจาวุธชาดก


</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการบรรลุธรรมอันเกษม
</CENTER>[๕๕] นรชนใดมีจิตไม่ท้อถอย มีใจไม่หดหู่ เจริญกุศลธรรมเพื่อบรรลุธรรม
อันเป็นแดนเกษมจากโยคะ นรชนนั้นพึงบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นสังโยชน์
ทั้งปวงโดยลำดับ.


<CENTER>จบ ปัญจาวุธชาดกที่ ๕.
</CENTER>


<CENTER>๖. กัญจนขันธชาดก


</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการบรรลุธรรมอันเกษม
</CENTER>[๕๖] นรชนใดมีจิตร่าเริง มีใจเบิกบาน เจริญกุศลธรรมเพื่อบรรลุธรรมอัน
เป็นแดนเกษมจากโยคะ นรชนนั้นพึงบรรลุธรรม เป็นที่สิ้นสังโยชน์
ทั้งปวงได้โดยลำดับ.


<CENTER>จบ กัญจนขันธชาดกที่ ๖.
</CENTER>


<CENTER>๗. วานรินทชาดก


</CENTER><CENTER>ธรรมของผู้ล่วงพ้นศัตรู
</CENTER>[๕๗] ดูกรพระยาวานร ผู้ใดมีธรรม ๔ ประการนี้ คือ สัจจะ ธรรมคือวิจารณ-
ปัญญา ธิติคือความเพียร จาคะ เหมือนท่าน ผู้นั้นย่อมล่วงพ้นศัตรูได้.


<CENTER>จบ วานรินทชาดกที่ ๗.
</CENTER>


<CENTER>๘. ตโยธรรมชาดก


</CENTER><CENTER>ธรรมของผู้ล่วงพ้นศัตรู
</CENTER>[๕๘] ดูกรพระยาวานร ผู้ใดมีธรรม ๓ ประการนี้ คือ ความขยัน ความแกล้ว
กล้า ปัญญาเหมือนท่าน ผู้นั้นย่อมล่วงพ้นศัตรูได้.


<CENTER>จบ ตโยธรรมชาดกที่ ๘</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER><CENTER>๙. เภริวาทชาดก


</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการทำเกินประมาณ
</CENTER>[๕๙] ท่านจะตีก็พึงตีเถิด แต่อย่าตีให้เกินประมาณ เพราะการตีเกินประมาณ
เป็นการชั่วช้าของเรา ทรัพย์ที่เราได้มาตั้งร้อยเพราะตีกลอง ได้ฉิบหาย
ไป เพราะท่านตีกลองเกินประมาณ.


<CENTER>จบ เภริวาทชาดกที่ ๙.


</CENTER><CENTER><CENTER>๑๐. สังขธมนชาดก


</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการทำเกินประมาณ
</CENTER>[๖๐] ท่านจะเป่าก็จงเป่าเถิด แต่อย่าเป่าให้เกินประมาณ เพราะการเป่าเกิน
ประมาณเป็นการชั่วช้าของเรา โภคะที่เราได้มาเพราะการเป่าสังข์ได้
ฉิบหายไป เพราะท่านเป่าสังข์เกินประมาณ.


<CENTER>จบ สังขธมนชาดกที่ ๑๐.


</CENTER><CENTER>จบ อาสิงสวรรคที่ ๖.


</CENTER><CENTER>รวมชาดกที่มีในวรรคนี้ คือ
</CENTER>๑. มหาสีลวชาดก ๒. จูฬชนกชาดก
๓. ปุณณปาติชาดก ๔. ผลชาดก
๕. ปัญจาวุธชาดก ๖. กัญจนขันธชาดก
๗. วารินทชาดก ๘. ตโยธรรมชาดก
๙. เภริวาทชาดก ๑๐. สังขธมนชาดก.


</CENTER><CENTER><CENTER>ที่มา

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1191281/[/MUSIC]</CENTER></CENTER></CENTER></CENTER>

 

อนุโมทนาสาธุค่ะพี่กบ

 

ขออนุโมทนาค่ะ

​