มีใครเคยเจอแบบนี้ม่างครับ

เรื่องเล่าประสบการณ์จริง ของลูกหลานอาจารย์ยาย
Cr: กัณฑ์และกัณฑ์ ลูกหลานบ้านภวันตุเต

แชร์ประสบการณ์ > สุดขีดความกลัว V.1-5
สวัสดีครับ หลังจากที่ผมได้ถ่ายทอดเรื่องเล่าจากประสบการณ์ไปแล้วก่อนหน้านี้ รวม 2 เรื่อง ได้แก่ เรื่องงูยักษ์สีดำและชายโบราณนุ่งห่มผ้าแดง
เรื่องเล่าต่อไปนี้ คือ ชุดเหตุการณ์ลวงหลอกหลอนเรื่องสุดท้ายที่เคยเกิดขึ้นกับผม ซึ่งเกิดขึ้นต่อเนื่อง ต่างวันเวลากัน แต่ตรงกันจนทำให้ผมกลัวสุดขีด > กระทั่งแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ > และปล่อยวางได้ในที่สุด
เรื่องของเรื่องเริ่มต้นจากช่วงที่ผมใกล้เรียนจบมหาวิทยาลัย ผมจำเป็นต้องย้ายไปอยู่บ้านเช่าหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านเดี่ยว 2 ชั้น ครึ่งปูนครึ่งไม้ โดยชั้นหนึ่งมีห้องนอนและห้องน้ำอย่างละ 1 ห้อง พร้อมโถงรับแขกและครัวขนาดย่อม ส่วนชั้นสองทำด้วยไม้ทั้งหมด มี 2 ห้องนอน ผมเลือกอยู่ชั้นสองห้องแรกติดบันไดทางเดิน โดยช่วงที่ผมย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ นั้น สิ่งแรกที่ผมเห็นและสะดุดตาที่สุดก็คือ เสาไม้ในห้องนอนของผม เสาไม้ต้นนี้มีขนาดปานกลางไม่ใหญ่มาก ประมาณ 2 ศอก เคลือบแชลคขัดเงา สีไม้ออกแดงอมดำ ตรึงฝาผนังและค้ำยันเพดานห้อง ส่วนบริเวณหัวเสามีผ้า 7 ผืน ผืนละสีรวม 7 สี พันมัดรอบเสาคล้ายเสาหลักเมืองแต่ต่างกันตรงที่ผ้าทุกชิ้นมีสีหม่นดำคล้ำบ่งบอกได้ว่าน่าจะใช้ผูกมัดเสาต้นนี้มานานแล้วหลายปี แต่ก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวหรือมีลางสังหรณ์อะไร กระทั่งอยู่ไปประมาณ 2 ถึง 3 เดือน ผมสังเกตเห็นว่าเสาไม้มีอาการตกน้ำมันลักษณะคล้ายๆ กับคราบน้ำตาเทียนไหลย้อยออกมา แต่ไม่กี่วันคราบต่างๆ ก็จะหายไปเอง และเกิดขึ้นบ่อยครั้ง และจะด้วยความบังเอิญหรือไม่อย่างไร ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มฝันเรื่องเดียวกันซ้ำๆ ติดต่อกันหลายคืนเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เมื่ิอยามผมตื่นไม่ว่าผมจะพยายามนึกถึงลักษณะใบหน้าและท่าทางการแต่งตัวของผู้หญิงคนนั้นเท่าไร ผมก็ไม่อาจจะนึกออกได้เลยแม้สักครั้งเดียว จนกระทั่งต่อมาเมื่อผมตัดสินใจที่จะเลิกคิดนึก...ให้หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันขณะที่ผมกำลังหลับฝัน ผมก็พบว่าฝันของผมครั้งนี้เป็นอะไรที่แตกต่างจากทุกๆครั้ง เพราะครั้งนี้ผมสามารถมองเห็นและจดจำรายละเอียดต่างๆ ได้ทั้งหมด ประกอบกับผมสามารถประคองสติตนเองได้เสมือนว่าอยู่ในโลกแห่งความจริง ผมจำได้ว่าขณะนั้นผมยืนอยู่บนถนนซึ่งโรยด้วยกรวดหินเล็กๆ เต็มไปหมด และสองข้างทางเป็นป่าดิบชื้นไม่มีผู้คนอยู่อาศัย และเมื่อมองออกไปข้างหน้า จะมองเห็นลางๆ คล้ายว่ามีภูเขาลูกใหญ่อยู่ข้างหน้าไกลลิบออกไป ด้วยความที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุประกอบกับคาดหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือ ผมจึงตัดสินใจออกเดินเท้าไปยังภูเขาดังกล่าว แต่เมื่อไปถึงผมกลับพบว่าภูเขาดังกล่าวไม่ใช่ภูเขาธรรมชาติแต่มันเป็นภูเขาขยะซึ่งสูงและกว้างยาวสุดลูกหูลูกตา ตอนนั้นผมได้แต่หยุดคิดและวางแผนว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี สักพักผมจึงเหลือบตาไปเห็นเศษเส้นผมสีดำกระจุกหนึ่ง ยาวประมาณฝ่ามืิอตรงปลายเท้าของผม พร้อมกับมีความคิดผุดแล่นเข้ามาในหัวว่า "ถ้าผมเก็บเศษเส้นผมทั้งหมดขึ้นมาได้ ผมจะรอดจากกองขยะและได้กลับบ้าน" แต่ครั้นพอผมหยิบเศษเส้นผมทั้งหมดขึ้นมาพิจารณา เส้นผมทั้งหมดได้งอกยาวออกราวกับสิ่งมีชีวิตและดูรวดเร็วรุนแรงผมจึงตกใจตื่นจากภวังค์ความฝัน...เหตุการณ์ครั้งนี้ฟังดูเหมือนเป็นเพียงความฝันธรรมดาๆ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย เพราะนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่างๆ ที่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ครับ.....

ตอนที่ 2 รู้แล้วว่าไม่ได้มาดี~ ^^
"กัณฑ์และกัน ลูกหลานบ้านภวันตุเต"

 

คุณนพกานต์นี่ตีสองหน้าเก่งจังเลยค
เป็นอย่างไรเหอคะ อสูรกายนะ บอกหน่อยสิคะที่รัก

 

พวกคุณนะขอบคุณมากนะคะที่ทำให้คิดได้ ถึงแม้ว่ามันจะเสียไปบ้างแต่ก็คุ้มค่าคะ อะคริ

 

ถือว่าเราเป็นผู้ชายด้วยกัน หรือผู้หญิงด้วยกัน ดีคะจะได้ไม่เสียเปรียบ
จะไปยึดมั่นถือมั่นอะไรเนาะ กับโลกธรรม ใช่ไหมคะ ที่รัก จุ๊บ ๆ ๆ

 

เคยมากเลยคะ ตัวตนผู้ยึดมั่น สุดท้าย ก็ไม่อะไร นอกจากที่ผ่านม
ก็เหลือแค่ความว่างเปล่า แต่ ตัวเราซิ อะคริ ลองย้อนกลับไปดู
ขณะที่เรายึดซิ อะคริ หนักแทบตาย พอสุดท้ายปล่อยลงไป อะคริ
อ้าว เมื่อกี้ ความทุกข์ มันหายไปไหนแล้วหว่า อะคริ จริงไหม ที่รัก
ตัวเองเคยหรือเปล่า เก่งจังเล่าเป็นวิทยาทานบ้างซิ ให้คนอื่นฟังน
ประสบการณ์ทำให้เรารู้แล้

เย้! ดีใจจังเลยสามารถวางตัวตน หน้าตาที่แบกไว้ได้เสียที จะพิมพ์อะไร
ก็คิดแล้วคิดอีก เพราะคิดว่าจะพูด จะทำอะไร ต้องทำให้ดีที่สุด
ทำไม่ดีเดี่ยวคนอื่น ว่าและติฉินนิทาเอาได้ ว่าเราคิดไม่ดี และพูดไม่ดี
เฮ้อ สุดท้าย ไม่ว่าดี หรือ ไม่ดี มันก็คือ ความจริง แล้วเราจะแบกมันไว้ทำไมล่ะ
อะคริ

 

ว่าไงคะ คุณครูสีอาน มีอะไรจะสอนไหมคะ อะคริ คุณคู บอกว่า รู้จักให้อภัยคน
นั่นแหละ สุดยอดของคน อะคริ

 

อันนินทากาเล เหมือนเทน้ำเทท่า น้ำนิ่งไม่ไหลไปไหลมาก็เน่าตาย อะคริ
โลกธรรมไม่มีใครไม่เจอนะจ๊ะ ทำใจเถิดจ้า แม้ยอดเยี่นมสักเพียงไห
ไม่มีใครในโลกนี้ ไม่มีที่จะไม่เจอ ถ้าคิดเผลอยึดเมื่อไร ใจร้อนรน

 

เอาอย่างนี้เนาะคุณพี่ที่รักครับ.
พิมพ์มาจนอารมย์ดีแล้วในระดับหนึ่งเนาะ..
พี่ที่รักครับ..เรื่องอื่นๆคุณพี่ไม่ต้องสนใจดีกว่าครับ.
เอาที่ประโยคที่ขีดเส้นใต้ไว้ก็พอนะครับ...
.อธิบายก็จะเสียเวลาต่อความเฉยๆครับ
เขียนกันไปกันมาวันนี้ปีหน้าไม่รู้ว่าจะจบหรือเปล่าครับ...
.จิตคุณพี่มันไวมากครับ มันชำนาญไปทางสัมผัสภายใน..
แต่เครื่องควบคุมจิตยังไม่ดีพอ
คุณพี่จะไม่ทันกระแสภายนอกพวกที่มันมาแหย่คุณพี่ครับ..
มันเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณพี่ปรุงแต่ไปเรื่อยๆ..
แล้วก็มาลงถ่ายทอดต่อนี้หละครับ..
จิตของเราถ้าไม่มีตัวควบคุมตรงนี้
โดยมากมันมักจะดลให้เราคิดทางอกุศลด้วยครับ..
ที่พูดๆมาก่อนหน้าที่ถือว่าเป็น สไตด์ หญิงๆ
ส่วนตัวไม่ถือสาอะไรครับ..ผมคงไม่หาเหตุผลอะไรมาแย้งหรอกครับ

แต่จำไว้อย่างหนึ่งนะครับ
ว่าวิธีพิสูจน์ที่ผมพาคุณพี่ทำ
ว่าใครโดนเจาะท้ายทอย และลักษณะนิสัยที่เขียนไว้
เอาไว้เป็นหลัก..ไปพิสูจน์เองนะครับ
ส่วนรู้แล้วจะวางตัวอย่างไรก็สุดแล้วแต่คุณพี่เลยครับ..

.ยังไงก็อ่านข้อความที่ผ่านมาแล้วค่อยพิจารณาใหม่ดูเอง
อีกรอบดีกว่าครับ..ในข้อความมันก็บอกสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่แล้วครับ.
ส่วนที่คุณพี่กล่าวกระทบผมหรือใครก็ตามที่กล่าวความเท็จ บิดเบือน
กระทบผม ส่วนตัวขออโหสิกรรมให้ทั้งหมดครับ...

จุ๊บๆ..

 

ชอบธรรมะท่านบุญยง โคกกระทานะคะ มันแฝงไว้ด้วยข้อคิดเอาไว้ ถ้าพิจารณาดีดี

 

สนุกดี จาก งู ไป พญานาค ไป มนุษย์ต่างดาว ไป อสูรกาย ไป โลกธรรม ไปจบ ที่ปล่อยวาง 555

 

อิอิ ขอบคุณ จุ๊บ ๆ งั้นพี่ก็เป็นมาตั้งแต่เกิดเลยนะอิ
ตั้งแต่จำความได้ คุณพี่นี่นะ รู้อารมณ์ตัวเองมาตลอดเลยนะ
ฮิ ฮิ เวลาดีก็ดีใจหาย เวลาร้ายก็ร้ายสุด ๆ
นี่นะ ปรับอารมณ์ได้มากมายมหาศาลแล้วนะนี่
มันเป็นสันดานพี่เองมั้ง ถ้าอย่างนั้นพญามารก็ตามมาเล่นงานพี่ตั้งแต่เด็แล้วนะซิ
ไม่รู้นะ พี่มีความปราถนาใหญ่นะ พี่มาทางแนวปัญญานะ
เกิดมาเพื่อจะเรียนรู้อารมณ์ตัวเองนะ ถ้าชาติใดพี่พลาดพี่จะตามไปช่วย
เอาไหมคะ ที่รัก แต่ว่าอย่าเลยเนาะ คุณพี่เหมาะกับขาโหดนะ
5555555555555555

 

ใจเย็นๆนะครับทุกๆท่าน ในกระทู้นี้ ขอพวกเราจงวางจิตเป็นกลางและแชร์ความรู้อันเป็นประโยชน์ อ่านแล้วได้ความเพลิดเพลินใจ ได้แง่คิด ดีกว่าอ่านแล้วได้แต่ความร้อนใจนะครับ ^__^

 

ขอบคุณคะ ท่านเจ้าของกระทู้ ขออภัยนะคะ ถ้าทำให้กระทู้เลอะเทอะนะคะ
เผอิญอดีตชาติ เราเคยเป็นบททดสอบให้กันมาก่อนนะคะ จริงไหมคะ ที่รัก จุ๊บ ๆ

 

อย่าผมเนียะชอบพกปลักขิกบ่อยๆ
แรกๆก็ไม่รู้เพราะพกแล้วภาวนาดี
ไอ้รูปนามที่ชอบมาข่มขืนมันกลัว

ก็เลยพกบ่อยๆ บางทีพกทีละหลายอันอันเล็ก ก็ภาวนาดีจริงๆนะสบายใจดี

แต่เหมือนกะเรามี พวกสคริปอัตดนมัติหนะ
เหมือนพวก text box ที่มันตรวจคำผิดหนะ
เวลามีอะไรที่ ตัวอักษร คอควาย วอแหวนอะไรงี้
มันจะพิมพ์ออกมาเป็น ปลัดๆ ทุกที

คือไอ้เรื่องสัมผัสในสัมผัสนอกนี่อะ
เราอย่าไปให้ความสำคัญนัก

การที่เราพกวัตถุอาถรรพ์ที่มีลักษณะสเหน่ๆ บางคนพกตั้งเยอะ
บางคนก็เอาสีผึง สีปากทุกวัน มีสีไม่อั้น

เล่นกระทู่ บอร์ดพลังจิตเอาปลัดขิกเคาะจอทุกทีเลย
เห็นอะไรก็เอาปลักขิกจี้ตามจอ

มันต้องโดนอยู่แล้ว

คือถ้าปรงๆได้

จะเสนอวิธีแก้ไสยะ พวกนี้กัน

เนียะๆๆๆ ตอนเนียะผมก็ใช้อุปกรณืไสยะเยอะๆๆ

ประมใาณว่าแข่งกันตะโกน โหวกเหวก
ว่ากูโดนของโว้ย

ใครเสียงดังกว่า พวกมากกว่า ก็ชนะไป
ชนะการโหวด
ให้พฤติกรรมการใช่ไสยเวทย์ของตน
เป้ฯมาตรฐาน ได้รับการอนุโลมยอมรับ

 

เนียะๆๆ
ผมมีประสบการณืไอ้ฝันหวานๆ
ไอ้ฝันเห็ฯโน่นเห็นนี่ แล้วประสบการณืเลวร้ายมาก

ตอนนั้นไม่รู้เรื่องไรเลย
ก็เข้าใขจว่าตนเองมีสัมผัสพิเศษ

แหมผมลบกระทู่ผมความเห็ฯผมประมาณปี 2550 ในบอรฺดนี่ไปหมดแล้ว
เสียดาย
ผมก็โดนเอาที่นี่แหละ


ผมก็ออกมาโวยวายไงเวลามีคนเอาฝันหวานๆ เอามาอวดกัน

 

ใช้เป็นนะไอ้จิงจกอะไรนี่
แหม อันละไม่กี่ร้อย
ผมก็ทำเป็ฯไอ้ฝันหวานๆใส่คนหนะ
แต่ไม่กลัวบาปกลัวกรรมกันเลยเหรอ

ว่าจะท้าให้ลงชื่อไว้เด๊่ยวผมทำใส่ให้ดู
ก็กลัวว่าจะเอาชื่อปลมอมาลง
หลอกให้ผมทำใส่

ผมทำเป้ฯก็แล้วกันไอ้ฝันหวานๆพวกเนียะ
อย่างมากของก็ย้อนเข้าตัว

 

อ้อ มีสมองคิดได้ ด้วยเหรอ นึกว่าจะติงต๊อง กว่านี้
อะไรเสียไปบ้าง อะไรคุ้มค่า เตี่ยแกดิ......นี่มันยังคงเอามาคิด หาเหตุหาผล ไปทำไมวะ
ใครรักแก ใครเกลีนดแก ใครทำอะไรแก แกเสียอะไรเหรอ ....อย่าสตอเบอรรี่ หยุดดูเฉยๆ เป็นมั้ย....

 

บางคน เจอไม้นี้ ของฉันเข้า....ไอ้ที่มันเคยคุยโม้ว่ามันเก่งๆ มันไม่มีอะไร มันปล่อยวางได้...พอเจอฉันเล่นไม้เด็ด...มันเกลียดฉันทุกรายเลยหว่ะ....ยังอายอยู่มั้ยวะ นางกายแก้ว

 

เขาเปรียบเทียบ การที่รู้ตัวไม่ทันอารมณ์ ไม่ทันความคิด นั้น เขาเรียก โลภะโทสะโมหะว่าพญามาร โว้ย....เขาไม่ได้ว่าให้มึง ว่าเป็นมาร สักหน่อย

เนี่ยความโง่บวกกับความไม่รู้ทัน....มันก็สติแตก แบบนี้แหล่ะ...อวดเก่งนัก...

 

เป็นไงบททดสอบ แบบไม่ไช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน....สดๆเรย...ถูกใจมั้ยวะ
เนี่ย ของจริง อารมณ์จริง โดนจริงๆ...เป็นไง.....อายจริงมั้ย เสียอะไรมั้ย ได้อะไรมั้ย

ตลกหว่ะ...ก็แค่ ฉากหนึ่งของความโง่ๆ ไง.....