มีใจเป็นมิตร...มีจิตเป็นเพื่อน

ถ้าถามว่าเรารักตัวเองหรือเปล่า ทุกคนคงตอบว่ารัก แต่ถ้าให้เราไปอยู่ในห้องคนเดียวเราจะอยู่ได้ไหม ถ้าเรารักตัวเองจริงเราก็น่าจะอยู่ได้ แถมพอใจด้วยซ้ำ เหมือนกับที่เรารักใครสักคนเราก็อยากจะอยู่กันคนๆนั้น แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว น้อยคนที่จะอยู่กับตัวเองได้แม้ในห้องนั้นจะมีทุกอย่าง ข้าวปลาอาหารและสิ่งอำนวยความสะดวก แต่ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย รวมทั้งไม่มีวิทยุ โทรทัศน์หรือโทรศัพท์มือถือ เรียกว่าอยู่คนเดียวจริงๆ ติดต่อใครไม่ได้เลย จะรู้สึกกระสับกระส่าย ทุรนทุราย ยิ่งถ้าไปอยู่ในป่า อยู่คนเดียวก็ยิ่งผวาไปรอบทิศ

การอยู่กับตัวเองคนเดียว จึงไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่เพราะว่าลำบาก แต่เพราะว่าต้องเจอกับความคิดฟุ้งซ่านต่างๆ มากมาย

การอยู่กับตัวเองคนเดียว จึงไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่เพราะว่าลำบาก แต่เพราะว่าต้องเจอกับความคิดฟุ้งซ่านต่างๆ มากมาย เราไม่สามารถที่จะทนอยู่กับความรู้สึกนึกคิดของตัวเองได้ เพราะความคิดมันปรุงแต่งไปเรื่อย เรียกว่าทำสงครามกับตัวเอง จึงกลายเป็นว่าจะทำอะไรก็ได้ แต่ขออย่าให้อยู่กับตัวเองคนเดียว วิธีลงโทษทหารหรือนักโทษที่ทำความผิดวิธีหนึ่งซึ่งกลัวกันมากก็คือการขังเดี่ยว เพราะถ้าใครถูกขังเดี่ยวเมื่อไหร่มันเหมือนกันตกนรกยิ่งอยู่นานเท่าไหร่โอกาสจะเป็นบ้าก็มีมากเท่านั้น

ทำไม?

การที่เราอยู่กับตัวเองไม่ได้เพราะว่าทนตัวเองไม่ได้ และทนไม่ได้มากที่สุดก็คือจิตใจของตัวเอง ถ้าอยูคนเดียวเมื่อไหร่ก็ต้องหาโน่นหานี่มาทำ หรือไม่ก็ต้องหาเพื่อนคุย หาโทรทัศน์มาดู หาโทรศัพท์มือถือมาคุยกันใครต่อใคร เราทำอะไรต่ออะไรมากมายเพื่ออะไร ก็เพื่อที่จะดึงจิตออกไปจากตัวเอง เพื่อจะดึงจิตออกไปจากตัวเอง เพื่อจะหนีออกไปจากตัวนั่นเอง คนจำนวนไม่น้อยนิยมช้อปปิ้งเมื่อถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ก็เพื่อที่จะหลีกหนีตัวเองด้วย หนีไปเพื่อจะได้ลืมตัวเองจะได้ไม่ต้องไปสู้รบตบมือกับความคิดตัวเอง อะไรก็ได้ที่จะดึงจิตออกไปให้พ้นตัว อะไรก็ได้ที่จะดึงจิตไม่ให้กลับมาทำสงความกับตัวเอง พอดึงจิตพ้นตัวแล้วก็สบาย ไปจดจ่ออยู่กับสินค้าที่วางขายปล่อยใจลอยไปกับบรรยากาศรอบตัว หรือว่าอยู่กับความตื่นเต้นเฉพาะหน้า อย่างเช่นพวกที่ชอบขับรถซิ่ง หรือว่า เล่น นันจี้จั้มพ์ ความสนในพอไปอยู่นอกตัวแล้วถึงจะมีความสุขได้

ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ก่อนที่จะทำเราต้องเริ่มต้นด้วยการเป็นมิตรกับตัวเองให้ได้ หรือการรักตัวองให้เป็น..

รักตัวเองให้ถูกทางด้วยการเป็นมิตรกับจิตใจของตัวเอง รู้วิธีที่จะอยู่กับตัวเองให้ได้ ใจเรานั้นชอบเก็บเรื่องราวต่างๆ มาปรุงแต่ง เราจึงรู้วิธีจัดการกับใจของเรา คือมีท่าทีที่ถูกต้อง เวลาเอาเรื่องไกลตัวมาคิดเราต้องรุ้วิธีที่จะไม่ไปกับวลกับเรื่องเหล่านั้น เวลานึกถึงคนที่เราไม่พอใจ ความโกรธเกิดขึ้นมา เราก็รู้ว่าจะจัดการกับความโกรธนี้อย่างไร ไม่ไปหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเรื่องที่คิดหรือภาพของคนที่เกลียดใจจะคิดอะไรร้อยแปดมายั่วให้เราโกรธ เราก็ไม่โกรธ มายั่วให้เรากังวลเราก็ไม่กังวล เพราะเรารู้วิธีที่จะอยู่กับจิตใจหรืออารมณ์เหล่านี้ จะเป็นอย่างนั้นเอง ไม่ตีโพยตีพาย ความคิดมันจะมารวนเรเกเรอย่างไรเราก็สามารถอยู่เป็นปกติได้

ไม่ต่างกับการตามใจลูกตามใจเด็กจนกระทั่งเสียคน จนกระทั่งเขากลายเป็นเด็กเกเรที่ไม่อยู่ในโอวาส แม่ที่รักลูกอย่างถูกต้อง ลูกจะเกเรจะป่วนยังไงก็จะอยู่กับเขาได้ รู้วิธีรู้อุบายที่จะทำให้เขาสงบได้ในที่สุด

จิตใจเราก็เหมือนกัน เมื่อเรารักเขาอย่างถูกต้องเราก็เรียนรู้ที่จะไม่ตามใจ จะมายั่วให้เราโกรธเราก็ไม่โกรธ จะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เรา เราก็รู้วิธีจัดการ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน สอนเขาจนเกิดมิตรภาพต่อกัน จิตที่ถูกฝึกแล้วเขาจะรู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี เขาจะไม่เอาเรื่องมารบกวนเราอีก ขณะเดียวกันก็จะไม่ป่วนไม่เกเรกับเราด้วย ก็เกิดเป็นความสงบสันติกันระหว่างเรากับจิตใจ นี่แหละคือการรักตัวเองอย่างถูต้อง

 

เมื่อประมาณ ๓๐ ปีก่อน มีหนังเรื่องหนึ่งที่ดูแล้วเตือนใจได้มากคือเรื่อง "ปาปิญอง" หลายคนก็คงเคยได้ยิน เป็นเรื่องของคนบริสุทธิ์คนหนึ่งที่ถูจับเข้าคุกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่หัวใจยังรักอิสระเขาจึงพยายามหาทางหนี พอถูกจับได้ก็ได้รับโทษหนักขึ้นคราวหนึ่งเขาถูกส่งเข้าไปขังเดี่ยวในคุกมืด ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีหน้าต่าง คนที่อยูในคุกนี้อยู่ได้ไม่นานจะต้องบ้า วิกลจริต แต่ปีเดียวก็บ้าแล้ว ปาปิญอง ถูกตัดสินอยู่ในคุกนี้ประมาณ ๕ ปี เห็นจะได้ มันเหมือนกับลงนรกเลย สิ่งที่ปาปิญองทำทันทีที่เข้าไปอยู่ในคุกนี้ก็คือ เดินนับก้าว มีที่เดินแค่ห้าก้าวเท่านั้นแหละ เขานับทำไม เขารู้ว่าจะอยู่ในนั้นได้ต้องคุมจิตของตัวเองให้ได้ เขาก็เลยเดินนับก้าวในคุกกลับไปกลับมา จดจ่ออยู่กับการเดินและการนับก้าว ก็เท่ากับว่าเป็นการเดินจงกรมนั้นเอง แต่ปาปิญองไม่รู้เรื่องการเดินจงกรมหรอก เพียงแต่รู้ว่าถ้าจะเอาตัวรอดออกจากที่นั่นให้ได้ต้องเป็นมิตรกับตัวเอง แล้ววิธีที่จะเป็นมิตรกับตัวเองได้ ก็คือการจดจ่ออยู่กับการเดินเป็นการทำจิตให้เชื่องนั่นเอง เพราะถ้าจิตไม่เชื่องก็จะฟุ้งซ่านสารพัด คิดถึงอดีต คิดถึงอนาคต ติดถึงว่า ๕ ปีข้างหน้าว่าช่างนานแสนนานเหลือเกิน รวมทั้งถูความกลัวต่างๆรุมเร้า เนื่องจากอยู่ในที่มืดและแคบ จิตจึงพร้อมที่จะหาเรื่องราวสารพัดมาใส่ตัว แต่ถ้าคุมจิตได้ เป็นมิตรกับจิตได้ก็สบาย ในที่สุด ปาปิญองก็ประคองตัวเองอยู่รอดออกมาได้ หลังจากครบ ๕ ปี ออกมาจากคุกมืดในที่สุด แต่โทรมทีเดียว ตาเกือบจะเสียเพราะไม่เห็นแสงแดด ฟันก็หลอเพราะไม่ค่อยได้กินอะไรมาก บางที่ก็ต้องกินแมลงสาบ แต่ไม่บ้า เกือบจะบ้าแต่ไม่บ้า เพราะสามารถคุมจิตเอาไว้ได้

อาตมาได้ดูหน้งเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกเลยว่า การปฎิบัติธรรมนี้เป็นเรื่องเป็นเรื่องตายจริงๆ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย เพราะว่าในยามวิกฤตก็มีแต่ฝึกจิตคุมใจ หรือการปฎิบัติธรรมเท่านั้นแหละ ที่จะช่วยให้เราเอาตัวรอดได้ ต่อเมื่อทำได้แล้วเราจะอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ อยู่คุกตะรางก็อยู่ได้ อยู่ท่ามกาลางเสียงตำหนิ หรืออยู่ท่ามกลางคำสรรเสริญก็ยังเป็นปกติเหมือนเดิม อยู่ท่ามกลางคนหมู่มากก็เหมือนอยู่คนเดียว พระพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ ให้อยู่ท่ามกลางคนหมู่มากเหมือนอยู่คนเดียว คือว่าสงบได้ ไม่ใช่วุ่นวายไปตามผู้คน ไม่ใช่หวั่นไหวไปตามเสียงนินทาสรรเสริญของผู้คน คือมีความอบอุ่นไม่ว้าเหว่โดดเดี่ยว นี่คือหนทางที่จะทำให้เรามีชีวิตจิตใจมั่นคงและยืดหยุ่นในเวลาเดียวกัน นี่คือการสร้างสันติและมิตรภาพให้กับตัวเอง เป็นการรักตัวเองอย่างถูกต้อง

จากพระ ไพศาล วิสาโล...ขออนุโมทนาด้วยครับ
;aa24;aa24;aa24

 

อ นุ โ ม ท น า ส า ธุ . . . ดีแล้วชอบแล้ว

"อยู่คนเดียวระวังความคิด อยู่หมู่มิตรระวังคำพูด"

มีใจเป็นมิตร...มีจิตเป็นเพื่อน

 

ขอบคุณครับ....

การอยู่คนเดียวนี้ยากจริงๆนะ หากขาดสิ่งอำนวยความสะดวก หรือขาดเครื่องมือสื่อสารต่างๆแล้ว
ซึ่งตามปกติแล้วจะใช้สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องมือขจัดความฟุ้งซ่าน แต่หากว่าขาดสิ่งเหล่านี้ไป
ความปกติฟุ้งซ่านนั้นก็จะทวีขึ้นมา นั่นเพราะเราใช้สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องมือซ่อนเล้นอำพราง
ความปกติของการฟุ้งซ่านนั้น ก็ไม่ต่างอะไรจากการที่เราอยู่ร่วมกับสังคม
มีครอบครัว คนรัก เพื่อน หรือ การมีตำแหน่ง หน้าที่การงาน
ครั้นเมื่อมีการพรัดพรากสูญเสียหรือจากกันไป สิ่งที่จะตามมานั้น
คือ ความเหงา โศกเศร้า อาลัย โหยหา เสียดาย
กระทั่งอาจก่อเรื่องไม่ดีต่างๆ ขึ้นมาได้ โดยมิยอมรับความจริงต่อสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นได้


นั่นเพราะปกติความเคยชินของการอยู่ร่วมใช้ชีวิตประจำวัน โดยอาศัยสิ่งเหล่านี้ตอบสนอง
หากแต่ต้องฝึกจิตใจให้พร้อมยอมรับต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้
โดยพร้อมที่จะพรัดพราก และสูญเสีย ต่อสิ่งต่างๆเหล่านั้นได้

"การมีใจเป็นมิตร มีจิตเป็นเพื่อน" อย่างที่พระท่านกล่าวไว้ นี้แหละคือสิ่งที่ดีที่สุด
ที่ควรเพียรพยามแสวงคบหาเอาไว้ มิให้เสื่อมคลาย โดยต้องเข้ารู้ซึ้งถึงจิตใจของเพื่อนนั้น
แต่คบหาเข้ายากนะ ต้องคบหาดูใจกันพอสมควร ทว่าเมื่อคบหาได้แล้วเพื่อนคนนี้มิเสื่อมคลาย
จะดูแลเราไปจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายสิ้นสุดลง.......อย่างมีสติคอยระแวดระวังภัยให้

 

"การมีใจเป็นมิตร มีจิตเป็นเพื่อน" ^^ ชอบครับ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะ

ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆๆนะคะ

สาธุค่ะ ^^

 

สาธุธรรม ขอบคุณค่ะ อนุโมทนาสำหรับข้อคิดดีๆ แฝงธรรมะ สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนาสาธุกับบุญกุศลเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา ด้วยครับ ขอให้พระพุทธศาสนาดำรงมั่นอยู่ตราบสิ้นกาลนาน

อานิสงส์บุญกุศลใดจักพึงบังเกิด ขออุทิศให้แก่มารดาบิดา ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ ญาติมิตรบริวารในทุกภพทุกชาติ ตลอดจนถึงเทวดา เปรต เจ้ากรรมนายเวร และสรรพสัตว์ทั้งหลาย ขอจงได้รับรู้และอนุโมทนาโดยทั่วหน้ากัน ท่านที่มีทุกข์ ขอให้พ้นทุกข์ ท่านที่มีสุข ขอให้สุขยิ่งๆ ขึ้นไป เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย ด้วยเทอญฯ พระสัมมาสัมโพธิญาณ ปัจจโย โหตุ

<!--emo&:02:--><!--endemo--> <!--emo&:09:--><!--endemo--> <!--emo&:09:--><!--endemo--> <!--emo&:09:--><!--endemo-->


"พุทโธ โพเธยยัง มุตโต โมเจยยัง ติณโณ ตาเรยยัง"
"เมื่อรู้แล้ว จักช่วยผู้อื่นรู้ด้วย เมื่อพ้นทุกข์แล้ว จักช่วยผู้อื่นพ้นทุกข์ด้วย เมื่อข้ามโอฆะแล้ว จักช่วยผู้อื่นข้ามโอฆะด้วย"
"พระสัมมาสัมโพธิญาณ ปัจจโย โหตุ"
"เมื่อได้พุทธภูมิ อภิเษกพระสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว จักช่วยให้ผู้อื่นได้พุทธภูมิ อภิเษกพระสัมมาสัมโพธิญาณด้วย"

<!--emo&:09:--><!--endemo--> <!--emo&:09:--><!--endemo--> <!--emo&:09:-->
<!--endemo-->
<!--emo&:16:--><!--endemo--> <!--emo&:12:--><!--endemo--> <!--emo&:10:-->

<!--emo&:09:--><!--endemo--> <!--emo&:09:--><!--endemo--> <!--emo&:09:-->

<!--endemo-->
;aa10<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message -->

 

"การมีใจเป็นมิตร มีจิตเป็นเพื่อน" อย่างที่พระท่านกล่าวไว้ นี้แหละคือสิ่งที่ดีที่สุด
ที่ควรเพียรพยามแสวงคบหาเอาไว้ มิให้เสื่อมคลาย โดยต้องเข้ารู้ซึ้งถึงจิตใจของเพื่อนนั้น
แต่คบหาเข้ายากนะ ต้องคบหาดูใจกันพอสมควร ทว่าเมื่อคบหาได้แล้วเพื่อนคนนี้มิเสื่อมคลาย
จะดูแลเราไปจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายสิ้นสุดลง.......อย่างมีสติคอยระแวดระวังภัยให้

ขอบคุณครับคุณลี เข้าใจได้ตรงกันมากเลยครับ จิตนั้นจะดูแลเราไปจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย เราต้องดูแลเค้าอย่างดี ฝึกฝนเค้าให้ดี แล้วจะพบสิ่งที่ดีที่สุดที่ทุกคนมีอยู่ในตัว

 

สาธุในบทธรรมดีๆนี้ค่ะ
เห็นด้วยทุกประการเพราะช่วงนี้ก็ได้พิจารณาจิตของตนเองบ่อยเช่นกัน